Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 16 juli 2018 11:51
Ja, ik denk dat dat wel klopt, je leert er mee omgaan. Gedwongen, weliswaar. Ik geloof wel dat het acute verdriet minder wordt. Dat kan niet anders, maar het gemis, nee ik geloof niet dat dat minder gaat worden.
Ik vind het zo gek... ik keek net naar een foto van afgelopen november... daar is mijn vader op het dak aan het werk. Een paar weken later zat ie in een rolstoel aan de morfinepomp.
Ik vind het gewoon heel bijzonder hoe taai en sterk een lichaam kan zijn en tegelijkertijd ook hoe snel het dan toch nog afgelopen kan zijn.
Ik vind het zo gek... ik keek net naar een foto van afgelopen november... daar is mijn vader op het dak aan het werk. Een paar weken later zat ie in een rolstoel aan de morfinepomp.
Ik vind het gewoon heel bijzonder hoe taai en sterk een lichaam kan zijn en tegelijkertijd ook hoe snel het dan toch nog afgelopen kan zijn.
maandag 16 juli 2018 12:08
Niet waar. Lees nog maar eens terug wat er zoal gezegd wordt. Gewoon omdat het kan. Terwijl ik nog nooit mensen heb gezegd wat ze moeten doen of reageren. Ik weet niet meer zeker maar volgens mij ben jij degene waarvan haar hond is overleden. Ik heb daar bv nog nooit iets over gezegd of je de les gelezen hoe en wat. Maar je in je waarde gelaten.
Terwijl er andersom vaak onterecht dingen worden gezegd.
maandag 16 juli 2018 12:34
Hoe gingen jullie ouders er mee om?
Van mijn vader zijn zijn ouders overleden na mijn moeder, op een leeftijd van 95-100. Voor hem was dat minder erg dan zijn vrouw verliezen, omdat hij ervanuit ging die nog een tijdje bij zich te hebben.
Bij mijn moeder was ik nog klein toen haar ouders overleden. Dat heb ik niet heel bewust meegemaakt. Behalve de kerkdienst bij de begravenis van opa toen ik 5 was en heel nodig moest plassen maar niet naar de wc mocht.... want de ceremonie..
Bij geen van beiden dus niet echt een voorbeeld in omgaan met het verlies. Hebben jullie dat wel gehad?
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 16 juli 2018 12:46
Mijn opa is pas 3 jaar geleden overleden, vlak daarna werd mijn vader heel erg ziek (achteraf gezien het begin van het einde, want hij had toen ook al kanker). Mijn moeder heeft het daar heel moeilijk mee gehad, mijn opa was haar laatste ouder. Echter, doordat mijn vader ziek werd en het huis van mijn opa en oma leeg en verkocht moest had zij heel veel andere, praktische zaken aan haar hoofd. Ik denk dat zij nu echt pas aan rouwen toe komt.
Met het overlijden van haar moeder had ze er minder moeite mee. Mijn oma kwakkelde al heel lang en begon ook dement te worden. Toen mijn oma overleed kon mijn opa weer helemaal opbloeien omdat hij niet meer de dagelijkse zorg voor haar had. Ik denk dat dat mijn moeder heel goed gedaan heeft, om haar vader toch weer zo gelukkig te zien (ondanks dat hij mijn oma wel heel erg miste).
Mijn vaders ouders woonden in een ander land. Toen mijn opa overleed weet ik nog wel dat mijn vader heel verdrietig was, maar ik was teveel met mezelf bezig (als puber). Toen zijn moeder overleed studeerde ik, en dat is helemaal langs me heen gegaan.
Met het overlijden van haar moeder had ze er minder moeite mee. Mijn oma kwakkelde al heel lang en begon ook dement te worden. Toen mijn oma overleed kon mijn opa weer helemaal opbloeien omdat hij niet meer de dagelijkse zorg voor haar had. Ik denk dat dat mijn moeder heel goed gedaan heeft, om haar vader toch weer zo gelukkig te zien (ondanks dat hij mijn oma wel heel erg miste).
Mijn vaders ouders woonden in een ander land. Toen mijn opa overleed weet ik nog wel dat mijn vader heel verdrietig was, maar ik was teveel met mezelf bezig (als puber). Toen zijn moeder overleed studeerde ik, en dat is helemaal langs me heen gegaan.
maandag 16 juli 2018 13:03
Mijn vaders vader ging heel onverwacht toen ie iets van 74 was. Kreeg 'n hersenbloeding en heeft nog 2 weken in coma gelegen en toen was het over. Aangezien mijn vader heel veel met zijn vader optrok (en ik ook, ik was 11) heeft hij daar 'n enorme klap van gekregen. Hij heeft toen ook maanden met 'n burnout thuis gezeten. Het was mijn eerste grootouder die overleed, maar wel gelijk de meest waardevolle. Bij de andere 3 heb ik het niet zwaar gehad. Mijn moeder bij haar ouders ook minder erg dan mijn vader bij zijn vader. Mijn vaders moeder was dement, dus toen zij ging (ik was 16) was dat voor alle partijen een opluchting.Lambchop schreef: ↑16-07-2018 12:34Hoe gingen jullie ouders er mee om?
Van mijn vader zijn zijn ouders overleden na mijn moeder, op een leeftijd van 95-100. Voor hem was dat minder erg dan zijn vrouw verliezen, omdat hij ervanuit ging die nog een tijdje bij zich te hebben.
Bij mijn moeder was ik nog klein toen haar ouders overleden. Dat heb ik niet heel bewust meegemaakt. Behalve de kerkdienst bij de begravenis van opa toen ik 5 was en heel nodig moest plassen maar niet naar de wc mocht.... want de ceremonie..
Bij geen van beiden dus niet echt een voorbeeld in omgaan met het verlies. Hebben jullie dat wel gehad?
maandag 16 juli 2018 14:57
Niet er over praten. Hard werken en niet zeuren. Zo was die generatie. Niemand praatte over zijn of haar verdriet. Mijn moeder is nog steeds zo. Ik mag absoluut niet rouwen om mijn hond. Omdat het erbij hoort en omdat ik zou moeten weten dat honden niet zo lang mee gaan. En over ouders moet je ook niet rouwen, want je weet dat die niet het eeuwige leven hebben. Je mag gewoon geen verdriet hebben.Lambchop schreef: ↑16-07-2018 12:34Hoe gingen jullie ouders er mee om?
Van mijn vader zijn zijn ouders overleden na mijn moeder, op een leeftijd van 95-100. Voor hem was dat minder erg dan zijn vrouw verliezen, omdat hij ervanuit ging die nog een tijdje bij zich te hebben.
Bij mijn moeder was ik nog klein toen haar ouders overleden. Dat heb ik niet heel bewust meegemaakt. Behalve de kerkdienst bij de begravenis van opa toen ik 5 was en heel nodig moest plassen maar niet naar de wc mocht.... want de ceremonie..
Bij geen van beiden dus niet echt een voorbeeld in omgaan met het verlies. Hebben jullie dat wel gehad?
maandag 16 juli 2018 14:58
Ik lees wat jij schrijft. Jij vindt dat anderen het gemakkelijker hebben omdat zij nog zijwieltjes zouden hebben. Dat is een oordeel. Bij anderen lees ik geen oordeel.yogonaise schreef: ↑16-07-2018 12:08Niet waar. Lees nog maar eens terug wat er zoal gezegd wordt. Gewoon omdat het kan. Terwijl ik nog nooit mensen heb gezegd wat ze moeten doen of reageren. Ik weet niet meer zeker maar volgens mij ben jij degene waarvan haar hond is overleden. Ik heb daar bv nog nooit iets over gezegd of je de les gelezen hoe en wat. Maar je in je waarde gelaten.
Terwijl er andersom vaak onterecht dingen worden gezegd.
maandag 16 juli 2018 15:34
Je mag geen verdriet hebben? En zijzelf dus ook niet? Wat akelig iones... is ze bang voor het verdriet (en dat van anderen misschien)?iones schreef: ↑16-07-2018 14:57Niet er over praten. Hard werken en niet zeuren. Zo was die generatie. Niemand praatte over zijn of haar verdriet. Mijn moeder is nog steeds zo. Ik mag absoluut niet rouwen om mijn hond. Omdat het erbij hoort en omdat ik zou moeten weten dat honden niet zo lang mee gaan. En over ouders moet je ook niet rouwen, want je weet dat die niet het eeuwige leven hebben. Je mag gewoon geen verdriet hebben.
Zowel mijn vader als mijn moeder zijn op jonge leeftijd een ouder verloren. Mijn moeder was 14 toen haar moeder overleed, mijn vader was 23 toen hij zijn vader verloor. Lang voordat ik zelf geboren was dus. Ik heb daar wel het één en ander over gehoord, maar niet hoe ze zich voelden toen. Daar werd gewoon niet over gepraat, tenminste niet met mij. Toen mijn moeder haar jongste zus verloor aan kanker was ze wel heel verdrietig, en dat heb ik als kind wel mee beleefd. Dat werd zeker niet weggestopt. De 'overgebleven' opa en oma werden allebei over de 90, dus daar was het verdriet niet meer zo aanwezig, althans niet voor mij merkbaar. Beiden ziek en dementerend, dan heb je een deel van het afscheid al gehad, ook al blijft het een ingrijpend gebeuren.
The owls are not what they seem
maandag 16 juli 2018 16:01
Mijn moeder was 27 toen mijn opa overleed. Mijn moeder zat toen een beetje in dezelfde levensfase als ik nu. Net kleine kinderen en dan een ouder die overlijdt. Ze vond dat heel erg en ik weet dat ze het heel erg vond dat ze niet bij het overlijden zelf was. Maar over hoe dat voor haar geweest is heeft ze het nooit gehad. Dat vind ik ergens wel jammer.
De overige opa’s en oma’s heb zelf niet zo veel moeite mee gehad. Van mijn vader merkte ik er ook niet zo veel van dat zijn ouders overleden. Daar werd gewoon niet meer over gesproken. Mijn moeder had het wel moeilijk met het overlijden van haar moeder. Ze hadden ongeveer dezelfde band als ik met mijn moeder had. Toen mijn oma overleed ging ik dezelfde week het huis uit als laatste kind. Ze heeft daar wel een tijd mee geworsteld, maar ik was te druk met mezelf om dat heel bewust mee te krijgen.
De overige opa’s en oma’s heb zelf niet zo veel moeite mee gehad. Van mijn vader merkte ik er ook niet zo veel van dat zijn ouders overleden. Daar werd gewoon niet meer over gesproken. Mijn moeder had het wel moeilijk met het overlijden van haar moeder. Ze hadden ongeveer dezelfde band als ik met mijn moeder had. Toen mijn oma overleed ging ik dezelfde week het huis uit als laatste kind. Ze heeft daar wel een tijd mee geworsteld, maar ik was te druk met mezelf om dat heel bewust mee te krijgen.
maandag 16 juli 2018 18:01
Zeg het maar. Ik denk dat toen haar ouders kort na elkaar stierven, en zij was toen ook nog vrij jong, had nog geen kinderen, dat ze er ook niet over praatte met anderen, en haar verdriet toonde.
ik weet niet waarom zij zo denkt.
maandag 16 juli 2018 18:34
Rouwverwerking is echt iets van de laatste jaren. Toen wij (minderjarig) halfwees werden, is daar geen moment ook maar iets van hulp voor geweest. We moesten gewoon doorgaan en we speelden gewoon, dus alles ging goed. Dat is best mal, als je het vergelijkt wat er nu voor mogelijkheden zijn om je kind in een rouwproces te begeleiden. Ik denk echter niet dat het onwil was, maar het was gewoon geen optie. Net zoals dat ik niet naar de uitvaart van mijn ouder geweest ben, want kinderen waren vroeger niet op begrafenissen in onze omgeving. Daar werd ook verder niet bij nagedacht.
maandag 16 juli 2018 18:47
Een ouder is maar overleden, de andere was er nog, maar ook weer niet. Maar goed, dat is niet echt passend voor dit topic. Ik was nog erg jong. Daarom hoor ik ook niet echt in dit topic, al hebben mijn familieleden allemaal de neiging jong dood te gaan, dus wat dat betreft...
maandag 16 juli 2018 18:50
Heftig. Ook dat je gewoon ging spelen. Hoe oud was je dan? Van mijn lagereschoolperiode kan ik mij nog herinneren dat een klasgenoot zijn vader verloor door een auto ongeluk. Ik was plaatsvervangend van streek, want je kunt toch niet zonder papa? Maar die jongen werd gewoon naar school gestuurd! Het is me altijd bijgebleven. Evenals de klasgenoot die tijdens schoolkamp werd opgehaald omdat haar moeder aan kanker overleed. Waarom ging ze in godsnaam mee op kamp? Ik was de rest van dat kamp misselijk ervan.vrouwjagersma schreef: ↑16-07-2018 18:34Rouwverwerking is echt iets van de laatste jaren. Toen wij (minderjarig) halfwees werden, is daar geen moment ook maar iets van hulp voor geweest. We moesten gewoon doorgaan en we speelden gewoon, dus alles ging goed. Dat is best mal, als je het vergelijkt wat er nu voor mogelijkheden zijn om je kind in een rouwproces te begeleiden. Ik denk echter niet dat het onwil was, maar het was gewoon geen optie. Net zoals dat ik niet naar de uitvaart van mijn ouder geweest ben, want kinderen waren vroeger niet op begrafenissen in onze omgeving. Daar werd ook verder niet bij nagedacht.
maandag 16 juli 2018 18:56
Ik was een kleuter. Die hebben niet echt besef, denk ik. Alhoewel ik heel best wist dat er iets gebeurd was, heb ik de eerste= dag alleen maar tegen mijn andere ouder gezegd: "Ik wil niet weten wat er is, ik wil het niet horen" Ik was toen al een beetje raar 
Maar oprecht denk ik dat onze omgeving, net zoals de omgeving van jouw klasgenoten die gewoon naar school of op kamp moesten, dachten dat ze ons een dienst bewezen door de wereld gewoon door te laten draaien. Het idee was dat kinderen alles accepteren (wat ook wel klopt) en waar je niet over praat, dat is er niet. Het hielp op zich wel, toen mijn oma een paar maanden na mijn ouder overleed, was ik ook een soort van gewend aan doodgaan. Ik ben heel lang verbaasd geweest dat andere kinderen wel al hun ouders en opa's en oma's hadden, want ik dacht dat mijn situatie normaal was.
Maar oprecht denk ik dat onze omgeving, net zoals de omgeving van jouw klasgenoten die gewoon naar school of op kamp moesten, dachten dat ze ons een dienst bewezen door de wereld gewoon door te laten draaien. Het idee was dat kinderen alles accepteren (wat ook wel klopt) en waar je niet over praat, dat is er niet. Het hielp op zich wel, toen mijn oma een paar maanden na mijn ouder overleed, was ik ook een soort van gewend aan doodgaan. Ik ben heel lang verbaasd geweest dat andere kinderen wel al hun ouders en opa's en oma's hadden, want ik dacht dat mijn situatie normaal was.
maandag 16 juli 2018 20:38
Kinderen werden al helemaal ver van de dood gehouden. Er werd ze weinig tot niets verteld en ze werden buiten dat soort zaken gehouden. Maar intussen wel een moeder kwijtraken als kind..... Wat stom eigenlijk om te verwachten dat zo'n kind gewoon verder kan gaan. Mensen waren vroeger echt niet goed bezig.
Mijn moeder ook niet. Ik merk soms wel onverwerkte dingen bij haar. Maar rouwen MAG NIET. Je mag gewoon geen verdriet hebben. Maar zo werkt het niet.
Mijn moeder ook niet. Ik merk soms wel onverwerkte dingen bij haar. Maar rouwen MAG NIET. Je mag gewoon geen verdriet hebben. Maar zo werkt het niet.
maandag 16 juli 2018 20:48
Vrouwjagersma, ik denk dat je wel gelijk hebt dat rouwverwerking iets van de laatste jaren is. Ik kan me nog herinneren dat de zus van een klasgenootje kwam te overlijden. Ik was toen een jaar of 10. Het werd medegedeeld in de klas want Pietje Puck zou er een paar dagen niet zijn want zus overleden. En inderdaad, Pietje kwam weer terug en we hebben er nooit meer een woord over gerept. Echt idioot als ik er nu aan terug denk. Dat was juist het perfecte moment om het er eens over te hebben met elkaar.
Ik heb mijn opa ook wel eens gevraagd of hij mijn oma niet miste. Ik hoorde hem er nooit over. Toen zei hij letterlijk: 'jazeker wel, maar daar praat ik niet over' en toen begon hij over het weer.
Ik heb mijn opa ook wel eens gevraagd of hij mijn oma niet miste. Ik hoorde hem er nooit over. Toen zei hij letterlijk: 'jazeker wel, maar daar praat ik niet over' en toen begon hij over het weer.
maandag 16 juli 2018 20:52
Bizar eigenlijk hè, dat je dan vroeger als kind (en ook als tiener of volwassene) zo in het stramien gedrukt werd van gewoon doorgaan en er vooral niet teveel over praten.. Vrouwjagersma, heb jij het idee dat je dat later nog in de weg heeft gestaan? Dat je het verlies anders (beter?) had kunnen verwerken als er toen meer bewuste aandacht voor was geweest, op welke manier dan ook?
In mijn omgeving is pas een jonge vrouw overleden na een ziekbed, met twee kindjes van 2 en 3. Beide zijn, hoe klein ze aan de ene kant ook zijn, bij een (ik geloof) kinderpsychologe geweest. Ik weet niet hoe die begeleiding er dan precies uit ziet, maar ze merk(t)en allebei heel goed dat mama er niet meer was en dat er dingen anders waren/zijn, en dat zal natuurlijk voor altijd zo blijven..
Mijn ouders zijn beide vrij jong één ouder verloren, ik kan me daar zelf niks meer van herinneren. De moeder van mijn moeder is een aantal jaar terug overleden, zij was begin 90 en daarbij overheerste het 'het is goed zo'-gevoel. Haar moeder was erg achteruit gegaan na meerdere herseninfarcten kort na elkaar, en mijn moeder is er uiteraard verdrietig om geweest, maar heeft er ook vrede mee kunnen hebben. Zij zegt ook dat het overlijden van mijn broer, haar kind, qua heftigheid niet te vergelijken is met het verlies van haar moeder, in vrijwel alle opzichten. Los van mijn eigen verdriet en gemis, heb ik het daar ook heel erg moeilijk mee, misschien nog wel moeilijker; het verdriet van mijn ouders, om het verlies van hun kind. Ik had ze zo graag een fijne oude dag gegund, lekker hun dingetjes doen, genieten van het hele gezin. En ze doen echt hun best, ze zitten niet bij de pakken neer, maar het gevoel dat het absoluut niet zo had moeten zijn zoals nu, is heel pijnlijk aanwezig. We hebben het daar ook niet echt over met z'n 3-en, wel in de periode korter nadat mijn broer overleden was, maar nu houden we onze gevoelens meer voor onszelf. Zij vinden, denk ik, dat ze mij moeten beschermen, en ik vind dat zij al zoveel aan hun hoofd hebben dat ze niet mijn verdriet daar ook nog bij moeten hebben. Ik ben wel benieuwd hoe jullie dat doen en wat wijsheid is, ook met het oog op (de aandacht voor) rouwverwerking.. Praat je over je gevoelens en je verlies met de achtergebleven ouder, met je broers of zussen? En zitten jullie dan 'op dezelfde hoogte', voelt het gelijk, begrijpen jullie elkaar? Helpt het je?
In mijn omgeving is pas een jonge vrouw overleden na een ziekbed, met twee kindjes van 2 en 3. Beide zijn, hoe klein ze aan de ene kant ook zijn, bij een (ik geloof) kinderpsychologe geweest. Ik weet niet hoe die begeleiding er dan precies uit ziet, maar ze merk(t)en allebei heel goed dat mama er niet meer was en dat er dingen anders waren/zijn, en dat zal natuurlijk voor altijd zo blijven..
Mijn ouders zijn beide vrij jong één ouder verloren, ik kan me daar zelf niks meer van herinneren. De moeder van mijn moeder is een aantal jaar terug overleden, zij was begin 90 en daarbij overheerste het 'het is goed zo'-gevoel. Haar moeder was erg achteruit gegaan na meerdere herseninfarcten kort na elkaar, en mijn moeder is er uiteraard verdrietig om geweest, maar heeft er ook vrede mee kunnen hebben. Zij zegt ook dat het overlijden van mijn broer, haar kind, qua heftigheid niet te vergelijken is met het verlies van haar moeder, in vrijwel alle opzichten. Los van mijn eigen verdriet en gemis, heb ik het daar ook heel erg moeilijk mee, misschien nog wel moeilijker; het verdriet van mijn ouders, om het verlies van hun kind. Ik had ze zo graag een fijne oude dag gegund, lekker hun dingetjes doen, genieten van het hele gezin. En ze doen echt hun best, ze zitten niet bij de pakken neer, maar het gevoel dat het absoluut niet zo had moeten zijn zoals nu, is heel pijnlijk aanwezig. We hebben het daar ook niet echt over met z'n 3-en, wel in de periode korter nadat mijn broer overleden was, maar nu houden we onze gevoelens meer voor onszelf. Zij vinden, denk ik, dat ze mij moeten beschermen, en ik vind dat zij al zoveel aan hun hoofd hebben dat ze niet mijn verdriet daar ook nog bij moeten hebben. Ik ben wel benieuwd hoe jullie dat doen en wat wijsheid is, ook met het oog op (de aandacht voor) rouwverwerking.. Praat je over je gevoelens en je verlies met de achtergebleven ouder, met je broers of zussen? En zitten jullie dan 'op dezelfde hoogte', voelt het gelijk, begrijpen jullie elkaar? Helpt het je?
maandag 16 juli 2018 21:04
Hoe onnoemelijk eenzaam moet je je dan wel niet voelen; je bent al totaal ontworteld door het verlies van je dierbare, en dan moet je ook nog helemaal alleen die gigantische last van rouw dragen..
anoniem_57706 wijzigde dit bericht op 16-07-2018 21:08
12.54% gewijzigd
maandag 16 juli 2018 21:07
Dank jullie wel, heb gister avond gelukkig nog 3 uur kunnen slapen. 't gemis komt met golven, zeker in deze dagen, vorig huis bijna in de verkoop waar zij ook veel geweest is met de vele BBQ avondjes en komende zondag had ik 13 jaar getrouwd geweest dus ja deze week is even pittig. Ook ivm vakantie van collega's er extra (leuke) taken bij maar dat zorgt ook voor de nodige concentratie dus afleiding.
Ik kan gelukkig mijn verhaal bij een maatschappelijk werker kwijt op werk en zij houd ook binnen de beide processen regelmatig een spiegel voor wat fijn is. Ik wens jullie veel kracht toe met al dit verlies.
Beide ouders hebben ook jong hun moeder verloren, mijn vader was 12 en moest vooral doorgaan met werken in de tuin, dus mocht of kon geen emoties tonen verwerken (heeft hij nog moeite mee af en toe) moeder was 24 en ik net 5 maanden toen haar moeder overleed. Ik weet nu pas wat ze bedoelden.![😢]()
Ik kan gelukkig mijn verhaal bij een maatschappelijk werker kwijt op werk en zij houd ook binnen de beide processen regelmatig een spiegel voor wat fijn is. Ik wens jullie veel kracht toe met al dit verlies.
Beide ouders hebben ook jong hun moeder verloren, mijn vader was 12 en moest vooral doorgaan met werken in de tuin, dus mocht of kon geen emoties tonen verwerken (heeft hij nog moeite mee af en toe) moeder was 24 en ik net 5 maanden toen haar moeder overleed. Ik weet nu pas wat ze bedoelden.
maandag 16 juli 2018 21:31
Shift: wij praten er eigenlijk niet over. Vorige week was mijn vader hier en heb ik er wel even met hem over gesproken. Hij heeft het er wel heel moeilijk mee. Mijn ouders gingen altijd veel over mijn grenzen heen, dus ik moet zelf ook wat afstand houden. Maar toch vind ik het moeilijk, ik zou willen dat ik de familie had waarin in wel mijn emoties kon tonen. Naast de rouw van mijn moeder, komt dit ook wel weer hard aan. Ik vind het altijd wel moeilijk, maar dit is een tijd waarin ik graag een familie zou hebben waarbij ik terecht zou kunnen. Het heeft tijd nodig om dat weer te verwerken.
