Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou uit je depressie?
woensdag 1 maart 2017 21:19
Ik wil hier graag een mooi en positief topic van maken.
Ik zit middenin een ernstig depressie (aldus diagnose psycholoog) en het is soms heel moeilijk om het licht aan het einde van de tunnel te zien. Psycholoog heeft geadviseerd dat ik vooral verder ga met mijn studie, dus ik werk nu vanuit huis aan mijn verslagen. Ik heb volgende week donderdag een deadline en dat begint nu echt steeds meer op een dodenlijn te lijken... hoe dichter ik bij de deadline kom hoe minder er uit mijn vingers komt. Ik ben doodsbang om niet goed genoeg te zijn, waardoor ik helemaal blokkeer tijdens het typen van mijn verslagen. En dat terwijl het de laatste loodjes zijn... maar die zijn duidelijk het zwaarst. Ik heb een hele rits aan tegenslagen met school achter de rug en als ik zo doorga heb ik donderdag de volgende tegenslag. Ik ben daar ook enorm boos over en zou mezelf het liefst een flinke schop onder m'n kont verkopen maar ook dat heeft tot nu toe nog niet echt effect.
Ik heb psychologische hulp, maar dat is maar 1x per week (nu al 2 weken niet gehad, aangezien psych op vakantie was). Ik heb nu 5 sessies gehad, maar goed dat zet nog geen zoden aan de dijk. We zijn nu bezig met cognitieve gedragstherapie vanuit de 4 g's (gebeurtenis, gedachte, gevoel, gedrag). En vervolgens mijn gedachtes omdraaien. Maar dat is verdomde moeilijk, als ik m'n gedachte aanpas dan nog krijg ik m'n gevoel niet mee lijkt het wel. Zal ik ook allemaal met de psycholoog bespreken hoor, maar toch.
Ik ben benieuwd wie hier ervaring mee heeft (gehad) en wat jou helpt / heeft geholpen om met depressie om te gaan / eruit te komen? Wat zorgde ervoor dat je leven weer wat mooier werd?
Edit: Mocht iemand ook een depressie hebben of een depressie hebben gehad wees dan vooral welkom om hier je verhaal te delen. Zo helpen we elkaar.
Ik zit middenin een ernstig depressie (aldus diagnose psycholoog) en het is soms heel moeilijk om het licht aan het einde van de tunnel te zien. Psycholoog heeft geadviseerd dat ik vooral verder ga met mijn studie, dus ik werk nu vanuit huis aan mijn verslagen. Ik heb volgende week donderdag een deadline en dat begint nu echt steeds meer op een dodenlijn te lijken... hoe dichter ik bij de deadline kom hoe minder er uit mijn vingers komt. Ik ben doodsbang om niet goed genoeg te zijn, waardoor ik helemaal blokkeer tijdens het typen van mijn verslagen. En dat terwijl het de laatste loodjes zijn... maar die zijn duidelijk het zwaarst. Ik heb een hele rits aan tegenslagen met school achter de rug en als ik zo doorga heb ik donderdag de volgende tegenslag. Ik ben daar ook enorm boos over en zou mezelf het liefst een flinke schop onder m'n kont verkopen maar ook dat heeft tot nu toe nog niet echt effect.
Ik heb psychologische hulp, maar dat is maar 1x per week (nu al 2 weken niet gehad, aangezien psych op vakantie was). Ik heb nu 5 sessies gehad, maar goed dat zet nog geen zoden aan de dijk. We zijn nu bezig met cognitieve gedragstherapie vanuit de 4 g's (gebeurtenis, gedachte, gevoel, gedrag). En vervolgens mijn gedachtes omdraaien. Maar dat is verdomde moeilijk, als ik m'n gedachte aanpas dan nog krijg ik m'n gevoel niet mee lijkt het wel. Zal ik ook allemaal met de psycholoog bespreken hoor, maar toch.
Ik ben benieuwd wie hier ervaring mee heeft (gehad) en wat jou helpt / heeft geholpen om met depressie om te gaan / eruit te komen? Wat zorgde ervoor dat je leven weer wat mooier werd?
Edit: Mocht iemand ook een depressie hebben of een depressie hebben gehad wees dan vooral welkom om hier je verhaal te delen. Zo helpen we elkaar.
vrijdag 3 maart 2017 10:37
Waarschijnlijk vermoeidheid, dat zicht, maar dat moet je de huisarts vragen.
Goed dat je thuis gebleven bent en inziet dat je een streng schema hebt. Even niet jezelf opjagen en deadlines geven.
Ben je perfectionistisch? Dat helpt niet zo in deze situaties .
Met goed slapen ben je weer een stap verder. Lastige is dat je daar ontspannen in moet blijven, anders werkt het averechts. Ik deed warme voetenbadjes met lavendelolie of dode zeezout voor het slapen gaan. Echt rustig afbouwen, geen fel licht meer, geen schermen. Op vaste tijd naar bed. Heb je ook ontspanningsoefeningen? Als ik niet kan slapen lig ik vaak met mijn oren tussen mijn schouders. Ik heb dat echt moeten leren voelen dat ik daar spanning vasthoud.
Op youtube staan wel ontspanningsoefeningen.
Kun je bij je opleiding terecht dat je deze problemen hebt? Wellicht kunnen zij ook helpen met dat je wat langzamer door je studie gaat, zodat dat niet gelijk grote gevolgen heeft.
Hé, de zon schijnt hier. Zo even een paar stralen pakken!
Ben je trouwens hyper in je hoofd of alleen moe of allemaal zwarte gedachtes of...?
Goed dat je thuis gebleven bent en inziet dat je een streng schema hebt. Even niet jezelf opjagen en deadlines geven.
Ben je perfectionistisch? Dat helpt niet zo in deze situaties .
Met goed slapen ben je weer een stap verder. Lastige is dat je daar ontspannen in moet blijven, anders werkt het averechts. Ik deed warme voetenbadjes met lavendelolie of dode zeezout voor het slapen gaan. Echt rustig afbouwen, geen fel licht meer, geen schermen. Op vaste tijd naar bed. Heb je ook ontspanningsoefeningen? Als ik niet kan slapen lig ik vaak met mijn oren tussen mijn schouders. Ik heb dat echt moeten leren voelen dat ik daar spanning vasthoud.
Op youtube staan wel ontspanningsoefeningen.
Kun je bij je opleiding terecht dat je deze problemen hebt? Wellicht kunnen zij ook helpen met dat je wat langzamer door je studie gaat, zodat dat niet gelijk grote gevolgen heeft.
Hé, de zon schijnt hier. Zo even een paar stralen pakken!
Ben je trouwens hyper in je hoofd of alleen moe of allemaal zwarte gedachtes of...?
vrijdag 3 maart 2017 11:11
Ik heb zelf een slechte dag vandaag, dus niet heel veel tips, maar wel een knuffel van een lotgenoot.
Ik vind je schema ook vrij streng. Is het een idee om per dag een periode (20 minuten?) "niets doen" in te plannen? Ik vind het zelf heel moeilijk om niets te doen maar merk dat het me wel goed doet om gewoon even op de bank te zitten en naar buiten te kijken.
Verder: die duizeligheid en slecht zien heb ik als ik me heel gestresst voel. Is dus een waarschuwing dat ik het rustiger aan moet doen. Maar vraag bij twijfel zeker advies bij de huisarts: het hoeft niets ernstigs te zijn maar duizeligheid kan ook een lichamelijke oorzaak hebben.
Sterkte!
Ik vind je schema ook vrij streng. Is het een idee om per dag een periode (20 minuten?) "niets doen" in te plannen? Ik vind het zelf heel moeilijk om niets te doen maar merk dat het me wel goed doet om gewoon even op de bank te zitten en naar buiten te kijken.
Verder: die duizeligheid en slecht zien heb ik als ik me heel gestresst voel. Is dus een waarschuwing dat ik het rustiger aan moet doen. Maar vraag bij twijfel zeker advies bij de huisarts: het hoeft niets ernstigs te zijn maar duizeligheid kan ook een lichamelijke oorzaak hebben.
Sterkte!
vrijdag 3 maart 2017 11:36
Vooral de tijd ervoor geven. Niets geforceerd doen. Als je in bed wil blijven liggen, doe dat dan, maar stel jezelf wel boven alles. Word jij gelukkig van de zon? investeer dan om naar de zon te vliegen, heb je zin in sushi. Eet dat. Doe vooral dingen waar je gelukkig van wordt en die je energie geven. Ik reserveer altijd een financiële buffer voor als ik weer depri ben. Dan ga ik alles doen wat me voorheen gelukkig maakte, op voorwaarde, dat ik daar ook zin in heb, maar er komt ooit een dag, dat het gewoon net iets beter gaat en je zowaar zin krijgt om dingen te doen. Haal daar dan het maximale uit)
maar goed, ik was ook wel heel depri, zelfs de gang naar de wc moest ik meerdere malen onderbreken door een huilbui en omdat ik zo zwak was vanwege mijn gebrek aan eetlust dat ik door mijn knieen zakte. Was binnen 3 weken tijd 14 kilo afgevallen.
maar goed, ik was ook wel heel depri, zelfs de gang naar de wc moest ik meerdere malen onderbreken door een huilbui en omdat ik zo zwak was vanwege mijn gebrek aan eetlust dat ik door mijn knieen zakte. Was binnen 3 weken tijd 14 kilo afgevallen.
vrijdag 3 maart 2017 11:40
Ow ja, en blijf uit de buurt van betweters. Mensen die niet snappen wat een depressie is omdat ze het nog nooit hebben meegemaakt. Zij kunnen het zich niet voorstellen hoe het voelt en zullen je niet snappen en opmerkingen blijven maken van: ah joh, kom er uit, kom wat doen etc.
Het is nu 14 jaar na mijn 'big depressie) maar ik kan nog steeds geen afspraken van te voren inplannen. Ik heb een rijk sociaal leven, ik werk hard maar mijn agenda is blanco. Teveel (verplichte) afspraken maakt mij onrustig en angstig. En inmiddels heb ik veel vrienden die weten hoe het voelt en daar hetzelfde overdenken. Ik ben gek op telefoontjes van: joh, het is mooi weer, zullen we naar het strand? terrasje doen? zulke dingen.
OMG, ik lees net je planning...
Wil je er echt uitkomen dan moet je planning dit zijn.
------------------------------
Het is nu 14 jaar na mijn 'big depressie) maar ik kan nog steeds geen afspraken van te voren inplannen. Ik heb een rijk sociaal leven, ik werk hard maar mijn agenda is blanco. Teveel (verplichte) afspraken maakt mij onrustig en angstig. En inmiddels heb ik veel vrienden die weten hoe het voelt en daar hetzelfde overdenken. Ik ben gek op telefoontjes van: joh, het is mooi weer, zullen we naar het strand? terrasje doen? zulke dingen.
OMG, ik lees net je planning...
Wil je er echt uitkomen dan moet je planning dit zijn.
------------------------------
vrijdag 3 maart 2017 13:50
Ik vind het zo lastig... ik voel me inderdaad het meest gelukkig als ik niets op de planning heb. Ik vind het al een worsteling om de trein op tijd te halen. Angsten om de trein te missen en dan... selffulfilling prophecy
Maar huisarts, psycholoog, school, ouders zeggen: vooral bezig blijven! Je moet juist oefenen met je angsten in het dagelijks leven.
Vanuit school heb ik wel de mogelijkheid om een paar maanden eruit te gaan. Heb ik vorig jaar ook gedaan toen het niet goed ging met me. Maar psycholoog raad het af... zegt dat de drempel dan alleen maar groter wordt om weer aan de slag te gaan.
En ik sta momenteel niet sterk genoeg om die keuzes voor mezelf te maken. Ben tevens financieel afhankelijk, dus veel vrijheid heb ik daarin ook niet en de studieschuld wordt groter en groter.
Maar huisarts, psycholoog, school, ouders zeggen: vooral bezig blijven! Je moet juist oefenen met je angsten in het dagelijks leven.
Vanuit school heb ik wel de mogelijkheid om een paar maanden eruit te gaan. Heb ik vorig jaar ook gedaan toen het niet goed ging met me. Maar psycholoog raad het af... zegt dat de drempel dan alleen maar groter wordt om weer aan de slag te gaan.
En ik sta momenteel niet sterk genoeg om die keuzes voor mezelf te maken. Ben tevens financieel afhankelijk, dus veel vrijheid heb ik daarin ook niet en de studieschuld wordt groter en groter.
vrijdag 3 maart 2017 14:02
Het gevaar van helemaal niets doen is inderdaad dat het steeds moeilijker wordt om die angst te doorbreken. Maar ja, als je bezig blijven makkelijk vond had je geen probleem. Kan je geen hulp krijgen met het maken van haalbare schema's? Sommige dingen zijn nu duidelijk even te veel voor je maar kleine dingen zijn misschien wel te doen. En als dat goed gaat kan je op den duur weer langzaam gaan uitbouwen. Maar ik denk wel dat je daar begeleiding bij nodig hebt: zelf zie je het momenteel even niet.
Uiteindelijk is het maken van keuzes wel aan jou, dat kan niemand anders voor je doen. Hoe moeilijk het ook is, en hoeveel begeleiding je ook kunt krijgen, je zult zelf actie moeten ondernemen om de situatie te veranderen. Dat dat ongeveer even makkelijk voelt als zonder uitrusting de Mount Everest beklimmen snap ik als geen ander. Maar elk klein stapje is er één.
Uiteindelijk is het maken van keuzes wel aan jou, dat kan niemand anders voor je doen. Hoe moeilijk het ook is, en hoeveel begeleiding je ook kunt krijgen, je zult zelf actie moeten ondernemen om de situatie te veranderen. Dat dat ongeveer even makkelijk voelt als zonder uitrusting de Mount Everest beklimmen snap ik als geen ander. Maar elk klein stapje is er één.
vrijdag 3 maart 2017 14:28
@cerulli Ik heb iemand op school die mij helpt met de schema's. Dat lijkt dan allemaal heel realistisch, totdat de deadline in de buurt komt, zoals nu.
Ik zou eigenlijk iemand moeten hebben die echt objectief is én wat kennis heeft van depressies. Want school wil dat ik zsm afstudeer, psycholoog is dan vooral gericht op mijn geestelijke herstel dus kan mij ook niet helpen hierin... ik ga hier eens over nadenken.
Ik zou eigenlijk iemand moeten hebben die echt objectief is én wat kennis heeft van depressies. Want school wil dat ik zsm afstudeer, psycholoog is dan vooral gericht op mijn geestelijke herstel dus kan mij ook niet helpen hierin... ik ga hier eens over nadenken.
vrijdag 3 maart 2017 16:16
quote:Annapicobella schreef op 03 maart 2017 @ 15:48:
@Jempo; stel dat je een half jaar studiepauze neemt, wat zou er dan gebeuren?
Dat zou geen ramp zijn, behalve dat ik dan nog een half jaar studievertraging heb en ik heb nu sowieso al een jaar vertraging, dus dan anderhalf jaar vertraging in totaal als alles volgens plan loopt.
In dat half jaar hoef ik ook niet stil te zitten, want ik moet nog een hoop verslagen maken.
Mijn psycholoog is er echter voor dat ik z.s.m. weer ga stagelopen, zodat ik onder de mensen kom en aan mijn doelen ga werken. Ik begin daar wel steeds meer tegenop te zien, aangezien dat mijn derde stage wordt en wat als ik het nu weer niet haal door mijn persoonlijke problemen... Psycholoog denkt dat die angst alleen maar groter wordt als ik het uitstel.
En wat ik zelf wil? Tja, ik wil me gewoon zo snel mogelijk weer goed voelen en dan met een positief gevoel mijn studie afronden.
@Jempo; stel dat je een half jaar studiepauze neemt, wat zou er dan gebeuren?
Dat zou geen ramp zijn, behalve dat ik dan nog een half jaar studievertraging heb en ik heb nu sowieso al een jaar vertraging, dus dan anderhalf jaar vertraging in totaal als alles volgens plan loopt.
In dat half jaar hoef ik ook niet stil te zitten, want ik moet nog een hoop verslagen maken.
Mijn psycholoog is er echter voor dat ik z.s.m. weer ga stagelopen, zodat ik onder de mensen kom en aan mijn doelen ga werken. Ik begin daar wel steeds meer tegenop te zien, aangezien dat mijn derde stage wordt en wat als ik het nu weer niet haal door mijn persoonlijke problemen... Psycholoog denkt dat die angst alleen maar groter wordt als ik het uitstel.
En wat ik zelf wil? Tja, ik wil me gewoon zo snel mogelijk weer goed voelen en dan met een positief gevoel mijn studie afronden.
vrijdag 3 maart 2017 16:26
Ik vind eigenlijk dat jouw psycholoog een heleboel vindt. Hij vindt je te vroeg voor antidepressiva, hij vindt dat je onder de mensen moet komen, hij vindt dat je zo snel mogelijk aan je doelen moet werken.. hij denkt dat je angst wellicht alleen maar groter wordt
Ik herken dat helemaal niet. Ik heb juist heel veel overlegd, de behandeling gebeurt meer samen. En er is veel ruimte om aan te geven hoe ik de behandeling zie.
Wel gaf zij bij mij aan dat ze dacht dat het wellicht tijd was voor antidepressiva, dus andersom eigenlijk. Maar of ik dat wilde, wanneer ophogen, ziekzijn en rustig aan doen (zooo moe), daar stond ze erg achter.
Ik weet dat jouw situatie natuurlijk niet te vergelijken is met die van mij, maar wat ik je wel wil meegeven is: probeer de regie over jouw beterword-traject in eigen handen te houden.
Er zitten enorm veel verschillen in de kijk op antidepressiva, de een is er veel sneller mee met voorschrijven dan de ander. Sommigen 'geloven' er niet eens in. Ik ben blij dat die van mij wel achter het gebruik van antidepressiva staat. Zeker na jaren tobben en vechten tegen depressie en uitvallen is dit echt een soort redding. Ik kon het gewoon niet meer en de klachten werden alleen maar erger.
Ook qua vermoeidheid, ik snap dat je het beste je dagstructuur kunt vasthouden, maar na zolang slapeloze nachten, piekeren, niks uit je handen krijgen, schuldig voelen, was ik uitgeput. Ik ben blij dat daar begrip voor was, en dat ik de gelegenheid kreeg om even ziek te mogen zijn. Ik had me al jaren de weken door gesleept.
Ik herken dat helemaal niet. Ik heb juist heel veel overlegd, de behandeling gebeurt meer samen. En er is veel ruimte om aan te geven hoe ik de behandeling zie.
Wel gaf zij bij mij aan dat ze dacht dat het wellicht tijd was voor antidepressiva, dus andersom eigenlijk. Maar of ik dat wilde, wanneer ophogen, ziekzijn en rustig aan doen (zooo moe), daar stond ze erg achter.
Ik weet dat jouw situatie natuurlijk niet te vergelijken is met die van mij, maar wat ik je wel wil meegeven is: probeer de regie over jouw beterword-traject in eigen handen te houden.
Er zitten enorm veel verschillen in de kijk op antidepressiva, de een is er veel sneller mee met voorschrijven dan de ander. Sommigen 'geloven' er niet eens in. Ik ben blij dat die van mij wel achter het gebruik van antidepressiva staat. Zeker na jaren tobben en vechten tegen depressie en uitvallen is dit echt een soort redding. Ik kon het gewoon niet meer en de klachten werden alleen maar erger.
Ook qua vermoeidheid, ik snap dat je het beste je dagstructuur kunt vasthouden, maar na zolang slapeloze nachten, piekeren, niks uit je handen krijgen, schuldig voelen, was ik uitgeput. Ik ben blij dat daar begrip voor was, en dat ik de gelegenheid kreeg om even ziek te mogen zijn. Ik had me al jaren de weken door gesleept.
vrijdag 3 maart 2017 16:41
@Perzina Misschien ligt dat dan ook aan mijn eigen houding. Want ik vind mezelf enorm passief momenteel. Ik geef wel aan hoe ik me voel. Maar ik vind het wel lastig om te bepalen wat ik wil. Omdat ik het simpelweg niet meer zo goed weet. Dus je hebt een punt... ik moet de regie veel meer in eigen handen gaan nemen!
vrijdag 3 maart 2017 17:10
quote:Annapicobella schreef op 03 maart 2017 @ 16:29:
Vind je je studie eigenlijk wel bij je passen dan Jempo. En nog wel leuk?
Het lezen van artikelen over mijn toekomstig vakgebied etc. doe ik met liefde. Ik vind het ook prettig om op de stageplekken te zijn. Nooit met buikpijn ergens heengegaan. De eerste drie jaar ben ik ook makkelijk doorheen gegaan. In die eerste 3 jaar heb ik ook al stagegelopen op twee plekken zonder veel moeite.
Tijdens mijn 'eerste' vierdejaarsstage heb ik een moeilijke periode gehad in de persoonlijke sferen. Achteraf gezien heb ik dat toen enorm weggestopt. Ik zorgde dat ik om 8 uur 's ochtends op de stageplek was en bleef dan tot in de late uurtjes. Maar op de stage ging het steeds slechter. Ik heb het zelf ervaren als ik alleen op de automatische piloot kon werken en niet meer bijleerde. Toen werd ik ziek, flinke luchtweginfectie die wéken duurde en ivm. infectiegevaar mocht ik niet naar stage (risicogroep). Vanaf toen begonnen de slaapproblemen etc. en werden mijn presentaties op stage steeds slechter. Ik wilde niet opgeven, dus ben wel doorgegaan. Afgesloten met een dikke onvoldoende helaas en een stempel burn-out.
Nu ben ik met een tweede stage begonnen, maar die heb ik helaas ook niet behaald. Naar mijn mening, omdat ik weer op de automatische piloot functioneer, enorm gespannen ben continu, een soort hyperfocus, waardoor ik geen aandacht heb voor wat er om mij heen gebeurt.
Ik denk dat ik altijd al wel iets van faalangst ontwikkeld, maar sindsdien is het erg extreem. We zijn nu inmiddels meer dan een jaar verder en in de tussentijd heb ik voor mijn gevoel nog geen succeservaringen opgedaan.
Ik heb hier met name last van als ik weet dat ik beoordeeld word of ga worden. Wat zegmaar voor praktisch alles zo is.
Vind je je studie eigenlijk wel bij je passen dan Jempo. En nog wel leuk?
Het lezen van artikelen over mijn toekomstig vakgebied etc. doe ik met liefde. Ik vind het ook prettig om op de stageplekken te zijn. Nooit met buikpijn ergens heengegaan. De eerste drie jaar ben ik ook makkelijk doorheen gegaan. In die eerste 3 jaar heb ik ook al stagegelopen op twee plekken zonder veel moeite.
Tijdens mijn 'eerste' vierdejaarsstage heb ik een moeilijke periode gehad in de persoonlijke sferen. Achteraf gezien heb ik dat toen enorm weggestopt. Ik zorgde dat ik om 8 uur 's ochtends op de stageplek was en bleef dan tot in de late uurtjes. Maar op de stage ging het steeds slechter. Ik heb het zelf ervaren als ik alleen op de automatische piloot kon werken en niet meer bijleerde. Toen werd ik ziek, flinke luchtweginfectie die wéken duurde en ivm. infectiegevaar mocht ik niet naar stage (risicogroep). Vanaf toen begonnen de slaapproblemen etc. en werden mijn presentaties op stage steeds slechter. Ik wilde niet opgeven, dus ben wel doorgegaan. Afgesloten met een dikke onvoldoende helaas en een stempel burn-out.
Nu ben ik met een tweede stage begonnen, maar die heb ik helaas ook niet behaald. Naar mijn mening, omdat ik weer op de automatische piloot functioneer, enorm gespannen ben continu, een soort hyperfocus, waardoor ik geen aandacht heb voor wat er om mij heen gebeurt.
Ik denk dat ik altijd al wel iets van faalangst ontwikkeld, maar sindsdien is het erg extreem. We zijn nu inmiddels meer dan een jaar verder en in de tussentijd heb ik voor mijn gevoel nog geen succeservaringen opgedaan.
Ik heb hier met name last van als ik weet dat ik beoordeeld word of ga worden. Wat zegmaar voor praktisch alles zo is.
vrijdag 3 maart 2017 21:42
Dat je je studie leuk vindt en het wel bij je past is positief, maar het zit 'm dus in de angst ....
Heb je de moeilijke periode die je had tijdens je 1e x stage we verwerkt nu? Daar lijkt het allemaal mee te zijn begonnen als ik je verhaal zo lees.
Je zegt dat het iets in de persoonlijke sferen is geweest, maar het had ook invloed op je stage. Ging je stage daarvoor wel goed? Heb je voor jezelf helder hoe het komt dat het zo'n invloed heeft gehad op je stage? Wellicht is dat iets om een met je psycholoog te bespreken, als je dat al niet hebt gedaan natuurlijk.
Loop je op dit moment eigenlijk nog stage? En je zegt dat je nog een berg verslagen moet maken. Heb je helder voor jezelf welke verslagen je allemaal nog moet maken? En wat je voor elk verslag al hebt gedaan en nog moet doen? Mij helpt het altijd om een lijst te maken: de verslagen onder elkaar schrijven en voor elk verslag een aparte tot do list. Zo kun je elk verslag rustig een voor een afronden. Vergeet die deadline van volgende week en kijk wat je evt wel gedaan krijgt voor die tijd.
En stel dat je een half jaar een studie stop neemt. Dan kun je eerst aan jezelf werken en wanneer het weer lukt langzaam aan de verslagen werken. Dan heb je al wat klaar voordat je weer verder gaat met je studie en deze kan afronden. Aan jezelf werken is nu het belangrijkste, want je eigen gezondheid staat voorop. Pas als je zelf goed in je vel zit kun je echt laten zien wie je bent en wat je kan.
Heb je de moeilijke periode die je had tijdens je 1e x stage we verwerkt nu? Daar lijkt het allemaal mee te zijn begonnen als ik je verhaal zo lees.
Je zegt dat het iets in de persoonlijke sferen is geweest, maar het had ook invloed op je stage. Ging je stage daarvoor wel goed? Heb je voor jezelf helder hoe het komt dat het zo'n invloed heeft gehad op je stage? Wellicht is dat iets om een met je psycholoog te bespreken, als je dat al niet hebt gedaan natuurlijk.
Loop je op dit moment eigenlijk nog stage? En je zegt dat je nog een berg verslagen moet maken. Heb je helder voor jezelf welke verslagen je allemaal nog moet maken? En wat je voor elk verslag al hebt gedaan en nog moet doen? Mij helpt het altijd om een lijst te maken: de verslagen onder elkaar schrijven en voor elk verslag een aparte tot do list. Zo kun je elk verslag rustig een voor een afronden. Vergeet die deadline van volgende week en kijk wat je evt wel gedaan krijgt voor die tijd.
En stel dat je een half jaar een studie stop neemt. Dan kun je eerst aan jezelf werken en wanneer het weer lukt langzaam aan de verslagen werken. Dan heb je al wat klaar voordat je weer verder gaat met je studie en deze kan afronden. Aan jezelf werken is nu het belangrijkste, want je eigen gezondheid staat voorop. Pas als je zelf goed in je vel zit kun je echt laten zien wie je bent en wat je kan.
vrijdag 3 maart 2017 22:19
Ja, ik heb ook altijd met lijsten gewerkt tijdens mijn studie. En tijdens mijn werk hanteer ik deze tactiek nog weleens als ik het echt heel druk heb en niet weet waar ik moet beginnen.
Wat er dan gebeurt is dat je alles op die lijst zet, ik deed het trouwens op losse vellen, en 1 opdracht/casus/situatie daarop uitsplitsen.
Over het maken van deze lijst, duurde ik wel even, want veel dingen zitten in je hoofd, en schieten steeds door je gedachten maar als je alles op wilt schrijven komt niet alles 1,2,3 is mijn ervaring. Hier nam ik dus een ochtend of een avond de tijd voor.
Dan had ik dus een stapeltje velletjes en ging ik de volgorde bepalen.
Wat ik altijd gemerkt heb (en ik doe dit al jaren, ben tijdens studie begonnen) is dat het ineens veel minder werk is dan het in je hoofd lijkt. Omdat alles wat je moet doen, ook de kleine dingen, steeds opnieuw door je hoofd schieten en het 3 x zoveel lijkt.
En dan beginnen, is het af, datum van afronding erop en krul erdoor. Tot alles af was. Heeft mij ontzettend geholpen om te ordenen. Zowel in mijn hoofd, als het werkelijke werk, en het reduceerde echt heel veel spanning en stress.
Misschien heb je er wat aan als het gaat om de hoeveelheid verslagen en werk dat je nog hebt liggen.
Ik hoop dat je naar je gevoel kunt luisteren, wat heb je nu even echt nodig? Is dat rust van alles? Of juist die strakke planning? Wat zegt je gevoel?
Wat er dan gebeurt is dat je alles op die lijst zet, ik deed het trouwens op losse vellen, en 1 opdracht/casus/situatie daarop uitsplitsen.
Over het maken van deze lijst, duurde ik wel even, want veel dingen zitten in je hoofd, en schieten steeds door je gedachten maar als je alles op wilt schrijven komt niet alles 1,2,3 is mijn ervaring. Hier nam ik dus een ochtend of een avond de tijd voor.
Dan had ik dus een stapeltje velletjes en ging ik de volgorde bepalen.
Wat ik altijd gemerkt heb (en ik doe dit al jaren, ben tijdens studie begonnen) is dat het ineens veel minder werk is dan het in je hoofd lijkt. Omdat alles wat je moet doen, ook de kleine dingen, steeds opnieuw door je hoofd schieten en het 3 x zoveel lijkt.
En dan beginnen, is het af, datum van afronding erop en krul erdoor. Tot alles af was. Heeft mij ontzettend geholpen om te ordenen. Zowel in mijn hoofd, als het werkelijke werk, en het reduceerde echt heel veel spanning en stress.
Misschien heb je er wat aan als het gaat om de hoeveelheid verslagen en werk dat je nog hebt liggen.
Ik hoop dat je naar je gevoel kunt luisteren, wat heb je nu even echt nodig? Is dat rust van alles? Of juist die strakke planning? Wat zegt je gevoel?
zaterdag 4 maart 2017 14:16
zaterdag 4 maart 2017 14:35
Om terug te komen op de vraag uit de OP:
Elke dag even opschrijven waar ik blij mee ben, zelfs iets simpels als een roodborstje in de tuin.
Ontdekken waar ik echt van geniet.
Alle dingen afstoten die ik doe omdat ik denk dat het moet. Of dat anderen niet zonder mijn input kunnen. Kan best; de wereld draait gewoon door zonder mij.
Elke dag toch even naar buiten, ook al regent het, sneeuw of ander weer waardoor je denkt; ik blijf onder mijn dekbed liggen; eruit. Ook al is het maar een kwartiertje.
Rust, Reinheid en Regelmaat, maar geen dwangmatige lijstjes, moeten vooral links laten liggen.
To do list for today: Get up, Enjoy life, Go to sleep. (Ter inspiratie).
Geef aan jezelf toe dat het niet meer gaat zo. Dat alleen al was voor mij de grootste stap.
Elke dag even opschrijven waar ik blij mee ben, zelfs iets simpels als een roodborstje in de tuin.
Ontdekken waar ik echt van geniet.
Alle dingen afstoten die ik doe omdat ik denk dat het moet. Of dat anderen niet zonder mijn input kunnen. Kan best; de wereld draait gewoon door zonder mij.
Elke dag toch even naar buiten, ook al regent het, sneeuw of ander weer waardoor je denkt; ik blijf onder mijn dekbed liggen; eruit. Ook al is het maar een kwartiertje.
Rust, Reinheid en Regelmaat, maar geen dwangmatige lijstjes, moeten vooral links laten liggen.
To do list for today: Get up, Enjoy life, Go to sleep. (Ter inspiratie).
Geef aan jezelf toe dat het niet meer gaat zo. Dat alleen al was voor mij de grootste stap.
Everything you see I owe to spaghetti!
zondag 5 maart 2017 11:44
quote:Geneva1986 schreef op 05 maart 2017 @ 11:28:
Laat je bloed eens controleren op vitaminetekorten. Tekort van vitamine B12 kan leiden tot somberheid/ depressie/ angsten. Hetzelfde met vitamine D tekort en magnesium.
Grappig ja, ik heb dit allemaal. Laat, als je toch bezig bent, vit B11 prikken. Die gaat vaak hand in hand met B12.
Inmiddels krijg ik prikken en pillen, daar ben ik qua depressiegevoeligheid niet van opgeknapt maar voel me er fysiek wel beter door.
Laat je bloed eens controleren op vitaminetekorten. Tekort van vitamine B12 kan leiden tot somberheid/ depressie/ angsten. Hetzelfde met vitamine D tekort en magnesium.
Grappig ja, ik heb dit allemaal. Laat, als je toch bezig bent, vit B11 prikken. Die gaat vaak hand in hand met B12.
Inmiddels krijg ik prikken en pillen, daar ben ik qua depressiegevoeligheid niet van opgeknapt maar voel me er fysiek wel beter door.
zondag 5 maart 2017 15:09
Wat een fijne lieve reacties weer! Ik waardeer het enorm dat jullie de tijd nemen om mij (en anderen wellicht) te helpen.
@toughcookie Je vroeg of ik die moeilijke periode bij mijn eerste stage verwerkt heb... en eerlijk gezegd is dat niet zo. Ik worstel nog heel erg met waarom dit gebeurd is, wat het is dat ik hier uit zou moeten halen, etc. Je hoort zo vaak dat tegenslagen je uiteindelijk sterker maken, maar zo voel ik dat nog helemaal niet. Ik heb ook die periode heel hard moeten knokken, niet alleen voor m'n studie maar vooral in mijn privéleven. En achteraf gezien voelt het alsof ik dat allemaal voor niks heb gedaan. "Alles wat je geeft krijg je terug" is voor mij absoluut niet opgegaan. Ik heb vooral enorm veel moeten geven en er weinig tot niets voor teruggekregen voor mijn gevoel. Misschien komt dan nog, maar daar kan ik niet op gaan zitten wachten. Ik zou graag specifieker willen zijn, maar ben voorzichtig met mijn privacy.
Voor mij is in elk geval de link tussen privé en stage helder. Ik heb mijn zorgzame kant altijd gezien als mijn sterkste kant. Ik sta bekend als de sterke meid die altijd voor iedereen klaarstaat. Ik ben iemand die veel voldoening haalt uit iets betekenen voor mensen. Dat geeft me het gevoel dat ik nuttig ben, dat ik hier ben met een reden o.i.d. Ik denk dat veel mensen dit wel herkennen. Ik liep in die periode stage in de zorg en was daarnaast thuis ook aan het zorgen voor mijn inmiddels ex. Die periode dat ik zowel privé als op stage op volle toeren draaide heb ik, doordat het op stage eigenlijk nooit goed genoeg was en thuis ook niet, een flinke klap gehad. Zie ook bovenstaande alinea. Ik heb nu wel geleerd dat ik mijn geluk niet van anderen moet laten afhangen. Maar ik ben nog zoekende naar waar ik mijn levensgeluk dan uit moet halen.
-----
@toughcookie en @perzina Ik werk via de pomodoro-techniek. Een blok van 25 minuten studeren, daarna 5 minuten pauze etc. Ik heb duidelijke planningen voor elk verslag dat ik moet maken. Ik heb per verslag een to do list gemaakt waarop álles staat wat ik voor dat verslag moet doen. Daarnaast noteer ik dan hoelang ik denk dat ik ga doen over zo'n onderdeel, bijvoorbeeld 4 pomodoro's. Vervolgens kan ik daarvan een planning maken, dus ik heb bijvoorbeeld 60 pomodoro's nodig om het verslag te maken. Dus als ik elke dag 5 uur bezig ben met m'n verslag (= 10 pomodoro's) heb ik 6 dagen nodig. Dat plan ik in mijn agenda.
Vervolgens noteer ik als ik bezig ben met de verslagen ook hoelang ik er daadwerkelijk over gedaan heb. Zo kan ik voor mezelf steeds realistischer inschatten hoelang iets duurt. En inderdaad, vaak doe je er minder lang over dan je denkt.
Tenminste dat is hoe het in het begin van m'n studie ging... inmiddels word ik al zenuwachtig als ik die planning zie. Het is allemaal overweldigend. Maar goed, ik heb momenteel ook moeite om de trein op tijd te halen, mijn sleutels niet te vergeten, mijn telefoon op tijd op te laden, etc... Me er toe zetten om mijn tanden te poetsen is lastig en ben meer dan 20 kilo afgevallen... ik kan niet ontkennen dat ik soms vergeet te eten. Ik voel me soms echt een klein kind, ugh. Ik heb nu een app gedownload die me dwingt te gaan sporten etc., ik moet zeggen het werkt wel! Maar het lukt me nog niet altijd om die peper in m'n reet te drukken
"Pas als je zelf goed in je vel zit kun je echt laten zien wie je bent en wat je kan." Dit vind ik een mooie en goede opmerking. Ik ga hier echt even goed over nadenken. Ook zodat ik weet wat ik nodig heb. Ik loop nu inderdaad niet meer stage. Ik sta voor de keuze of ik nu een nieuwe stageplek ga zoeken of nog even wacht. En terwijl ik daarover nadenk werk ik aan mijn verslagen. Ik hou me momenteel erg vast aan strakke planningen, apps die productiviteit verhogen etc. Maar @Annapicobella heeft misschien ook wel een punt, dat het misschien nog wel beter is om te gaan leren dat ik ook kan studeren zonder dat het dwangmatig plannen word.
@El0ise, wat versta jij onder een specialistisch traject? Ik heb, volgens GGZ-normen, het 'intensieve traject' bij de psycholoog. Wat inhoudt dat ik meer behandelingen krijg dan een standaard 'kort' traject. Ik vind je verhaal heel inspirerend!
Doet me goed om over iemand te lezen die in hetzelfde schuitje is gezeten, en waarbij het echt allemaal helemaal goed is gekomen!
Ik heb wel de mogelijkheid om van nu t/m augustus stop te zetten. Dan heb ik wel anderhalf jaar a twee jaar studievertraging. Maar het is wel iets waar ik sterk over aan het nadenken ben.
@geneva @perzina Jullie tips op bloed te checken heb ik genoteerd! Ga maandag direct de huisarts bellen. Ik slik al een half jaartje dagelijks vitamine D en foliumzuur, omdat ik op internet las dat een tekort aan deze een oorzaak kan zijn van de depressie en dit sowieso geen kwaad kan om te slikken.
@toughcookie Je vroeg of ik die moeilijke periode bij mijn eerste stage verwerkt heb... en eerlijk gezegd is dat niet zo. Ik worstel nog heel erg met waarom dit gebeurd is, wat het is dat ik hier uit zou moeten halen, etc. Je hoort zo vaak dat tegenslagen je uiteindelijk sterker maken, maar zo voel ik dat nog helemaal niet. Ik heb ook die periode heel hard moeten knokken, niet alleen voor m'n studie maar vooral in mijn privéleven. En achteraf gezien voelt het alsof ik dat allemaal voor niks heb gedaan. "Alles wat je geeft krijg je terug" is voor mij absoluut niet opgegaan. Ik heb vooral enorm veel moeten geven en er weinig tot niets voor teruggekregen voor mijn gevoel. Misschien komt dan nog, maar daar kan ik niet op gaan zitten wachten. Ik zou graag specifieker willen zijn, maar ben voorzichtig met mijn privacy.
Voor mij is in elk geval de link tussen privé en stage helder. Ik heb mijn zorgzame kant altijd gezien als mijn sterkste kant. Ik sta bekend als de sterke meid die altijd voor iedereen klaarstaat. Ik ben iemand die veel voldoening haalt uit iets betekenen voor mensen. Dat geeft me het gevoel dat ik nuttig ben, dat ik hier ben met een reden o.i.d. Ik denk dat veel mensen dit wel herkennen. Ik liep in die periode stage in de zorg en was daarnaast thuis ook aan het zorgen voor mijn inmiddels ex. Die periode dat ik zowel privé als op stage op volle toeren draaide heb ik, doordat het op stage eigenlijk nooit goed genoeg was en thuis ook niet, een flinke klap gehad. Zie ook bovenstaande alinea. Ik heb nu wel geleerd dat ik mijn geluk niet van anderen moet laten afhangen. Maar ik ben nog zoekende naar waar ik mijn levensgeluk dan uit moet halen.
-----
@toughcookie en @perzina Ik werk via de pomodoro-techniek. Een blok van 25 minuten studeren, daarna 5 minuten pauze etc. Ik heb duidelijke planningen voor elk verslag dat ik moet maken. Ik heb per verslag een to do list gemaakt waarop álles staat wat ik voor dat verslag moet doen. Daarnaast noteer ik dan hoelang ik denk dat ik ga doen over zo'n onderdeel, bijvoorbeeld 4 pomodoro's. Vervolgens kan ik daarvan een planning maken, dus ik heb bijvoorbeeld 60 pomodoro's nodig om het verslag te maken. Dus als ik elke dag 5 uur bezig ben met m'n verslag (= 10 pomodoro's) heb ik 6 dagen nodig. Dat plan ik in mijn agenda.
Vervolgens noteer ik als ik bezig ben met de verslagen ook hoelang ik er daadwerkelijk over gedaan heb. Zo kan ik voor mezelf steeds realistischer inschatten hoelang iets duurt. En inderdaad, vaak doe je er minder lang over dan je denkt.
Tenminste dat is hoe het in het begin van m'n studie ging... inmiddels word ik al zenuwachtig als ik die planning zie. Het is allemaal overweldigend. Maar goed, ik heb momenteel ook moeite om de trein op tijd te halen, mijn sleutels niet te vergeten, mijn telefoon op tijd op te laden, etc... Me er toe zetten om mijn tanden te poetsen is lastig en ben meer dan 20 kilo afgevallen... ik kan niet ontkennen dat ik soms vergeet te eten. Ik voel me soms echt een klein kind, ugh. Ik heb nu een app gedownload die me dwingt te gaan sporten etc., ik moet zeggen het werkt wel! Maar het lukt me nog niet altijd om die peper in m'n reet te drukken
"Pas als je zelf goed in je vel zit kun je echt laten zien wie je bent en wat je kan." Dit vind ik een mooie en goede opmerking. Ik ga hier echt even goed over nadenken. Ook zodat ik weet wat ik nodig heb. Ik loop nu inderdaad niet meer stage. Ik sta voor de keuze of ik nu een nieuwe stageplek ga zoeken of nog even wacht. En terwijl ik daarover nadenk werk ik aan mijn verslagen. Ik hou me momenteel erg vast aan strakke planningen, apps die productiviteit verhogen etc. Maar @Annapicobella heeft misschien ook wel een punt, dat het misschien nog wel beter is om te gaan leren dat ik ook kan studeren zonder dat het dwangmatig plannen word.
@El0ise, wat versta jij onder een specialistisch traject? Ik heb, volgens GGZ-normen, het 'intensieve traject' bij de psycholoog. Wat inhoudt dat ik meer behandelingen krijg dan een standaard 'kort' traject. Ik vind je verhaal heel inspirerend!
Doet me goed om over iemand te lezen die in hetzelfde schuitje is gezeten, en waarbij het echt allemaal helemaal goed is gekomen! Ik heb wel de mogelijkheid om van nu t/m augustus stop te zetten. Dan heb ik wel anderhalf jaar a twee jaar studievertraging. Maar het is wel iets waar ik sterk over aan het nadenken ben.
@geneva @perzina Jullie tips op bloed te checken heb ik genoteerd! Ga maandag direct de huisarts bellen. Ik slik al een half jaartje dagelijks vitamine D en foliumzuur, omdat ik op internet las dat een tekort aan deze een oorzaak kan zijn van de depressie en dit sowieso geen kwaad kan om te slikken.
zondag 5 maart 2017 16:01
Ik ben jou niet, maar als ik jou was zou ik mezelf dat half jaar geven om aan jezelf te werken.
En eerlijk gezegd met medicatie, maar dat kan alleen jij beslissen.
Een dagstructuur hoeft natuurlijk niet perse werk/studie te zijn. Dat kan ook zitten in huishouden, goed voor jezelf zorgen en gevarieerd koken etc, sporten, leuke dingen doen (zodat je oplaadt), je eigen administratie uitzoeken en ordere , en natuurlijk je verslagen maken, dus toch nog een stuk studie. Kortom, orde in je leven, opladen, vóórdat je weer doordendert het volgende stuk van je studie in.
En eerlijk gezegd met medicatie, maar dat kan alleen jij beslissen.
Een dagstructuur hoeft natuurlijk niet perse werk/studie te zijn. Dat kan ook zitten in huishouden, goed voor jezelf zorgen en gevarieerd koken etc, sporten, leuke dingen doen (zodat je oplaadt), je eigen administratie uitzoeken en ordere , en natuurlijk je verslagen maken, dus toch nog een stuk studie. Kortom, orde in je leven, opladen, vóórdat je weer doordendert het volgende stuk van je studie in.
zondag 5 maart 2017 23:13
Dit topic heeft me een hoop nieuwe inzichten gegeven.
Ik heb inderdaad besloten dat ik nu éérst aan mijzelf ga werken. Dan wel tegen het advies van psycholoog, school en ouders in... Maar ik doe een zorg-opleiding. En ik zou niet weten hoe ik patiënten moet motiveren als ik zelf zo worstel. Misschien heb ik inderdaad gewoon behoefte aan RUST.
Ik vind het héél moeilijk, het gevoel dat ik gefaald heb... en durf het mijn ouders ook nog niet te vertellen. Ik zal mijn studielening op maximaal gaan zetten, zodat ik dan iets minder afhankelijk ben van mijn ouders. Ik vind het namelijk wel lastig dat ik hen hier ook mee opzadel.
Ik ga morgenochtend de huisarts bellen om te vragen of mijn bloed nagekeken kan worden en toch weer eens vragen voor slaapmedicatie of antidepressiva.
Ik heb inderdaad besloten dat ik nu éérst aan mijzelf ga werken. Dan wel tegen het advies van psycholoog, school en ouders in... Maar ik doe een zorg-opleiding. En ik zou niet weten hoe ik patiënten moet motiveren als ik zelf zo worstel. Misschien heb ik inderdaad gewoon behoefte aan RUST.
Ik vind het héél moeilijk, het gevoel dat ik gefaald heb... en durf het mijn ouders ook nog niet te vertellen. Ik zal mijn studielening op maximaal gaan zetten, zodat ik dan iets minder afhankelijk ben van mijn ouders. Ik vind het namelijk wel lastig dat ik hen hier ook mee opzadel.
Ik ga morgenochtend de huisarts bellen om te vragen of mijn bloed nagekeken kan worden en toch weer eens vragen voor slaapmedicatie of antidepressiva.
