Psyche
alle pijlers
Wie houdt er rekening met mij?
zondag 16 juni 2019 10:59
Beste mensen,
Ik open dit topic met gemengde gevoelens, omdat ik bang ben welke kant het met de reacties op zal gaan.
Is het de situatie of de stemming waarin ik ben?
In de basis ben ik gevoelig. Ik kan daar doorgaans prima mee door het leven. Ik heb mijn manieren gevonden om me niet te erg te laten kwetsen, richt me op zaken die veel vergoeden, en daarnaast probeer ik begrip te hebben voor mensen die anders in het leven staan. Met dat in gedachten heb ik geleerd veel dingen te 'doorstaan'.
De wereld is hard, dat wist ik al, en ondanks de 'hulpmiddelen' hierboven geschetst, schrik ik tegenwoordig steeds vaker van al het leed dat bijvoorbeeld via de media naar me toekomt.
Ik lijk er steeds gevoeliger voor te worden. Op een of andere manier trek ik ook hulpvragen aan van mensen en voel me dan verantwoordelijk ze te helpen, ik doe dat dan ook waar ik kan, en denk dan vaak ik ben gek dat ik dit sta te doen, maar stel dat ik zelf deze hulp nodig had, wat zou ik dan blij zijn als iemand een hand toestak.
Maar ik zal even tot de kern van de zaak komen van waar ik nu in zit.
Ik heb een vaste relatie en een kleine vriendenkring, waarbinnen ik dacht dat ik op deze mensen kon bouwen.
Voorbeeld: een vriendin helpen verhuizen, diezelfde vriendin helpen met het leegruimen van het huis van haar ouders, haar zieke dier verzorgen omdat ze haar geboekte vakantie niet kan annuleren.
Mijn zus met haar relatieprobleem en ontslag wegens arbeidsconflict een luisterend oor bieden, al is het midden in de nacht.
Mijn vriend met zijn problemen met de kinderen uit eerdere relatie die hij al zo lang niet ziet steunen in zijn verdriet, daarnaast heeft hij onregelmatig werk (eigen bedrijf) en weet nooit of en wanneer hij vakantie/vrije dagen kan opnemen waardoor er nooit iets gepland kan worden. (nou ja is geen echt probleem, maar wel dat ik het gevoel heb daardoor altijd in de wacht te staan).
De enigen waarop ik echt kan rekenen zijn mijn volwassen kinderen, maar die hebben hun eigen leven, en die kijken mij naar de ogen en als ik niet lekker in mijn vel zit, zie ik de bezorgdheid en ik wil niet dat ze bezorgd zijn, dus hou ik het luchtig.
Maar wat ik dus merk is dat alles wat ik voor anderen doe, voor lief wordt genomen.
En dat met mij en de afspraken die met mij gemaakt worden erg makkelijk wordt omgesprongen.
Vorige week had ik een heftige week op werk, er was een teamcoachsessie waarin mensen (ik was er niet bij betrokken maar zat er wel bij) elkaar compleet affakkelden, waarna ik aan het eind van die dag met een naar gevoel thuis kwam.
De dag erna was ik vrij en stond ineens de vriendin van het verhuizen en de poes voor de deur, ik wist dat ze een dezer dagen langs zou komen om iets terug te brengen (ze zou het oorspronkelijk door de brievenbus doen, maar belde dan toch aan), het toeval wilde dat nét op dat moment mijn kat was flauwgevallen, en ik daar alleen voor stond en blij was een bekend gezicht te zien. Ik vroeg haar of ze even wilde binnenkomen, maar nee, zei ze, ze moest weer dóór. Ik zei waarom ik het vroeg en of ze maar 5 minuutjes me zou willen bijstaan, maar nee, al zwaaiend deed ze een stap richting auto: 'ik moet er echt vandoor'.
Terwijl dit een vrouw is die nóóit ergens op tijd is, bij mij zeker niet want een week ervoor had ze me gevraagd bij haar te komen eten. Ik dacht há fijn, vanuit mijn werk, dat is gezellig en kwam me ook goed uit, verder drukke week, met zaken voor andere mensen ook. Dus ik ben aan het afsluiten op mijn werk, even na half zes.. telefoon: Ha, met M.. hoe laat zou jij hier zijn? ..nou ik ben nu aan het afsluiten dan kom ik jouw kant op, met een halfuurtje ben ik er.. ..Ja, want ik sta nu met de auto hier en daar, ik kom daar en daar vandaan (was wezen shoppen in een andere stad) en moet nog gaan bedenken wat we gaan eten, dus heb jij een idee, dan doe ik nog even boodschappen..
En nu op dit moment heb ik afgesproken met mijn zus, die apt dan nu of het ook vanmiddag kan, want ze is net haar bed uit, en ze gaat het in de ochtend niet redden..
Weet je, dit soort dingen zijn er dan twee waarvan het op zich allemaal niet zo storend is wanneer het eens een keer voorkomt.
Maar het is schering en inslag dat dit voorkomt, meer regel dan uitzondering.
En heel lang kan ik inderdaad doen dat ik het wel prima vind, ja hoor goed, geen probleem, maar deze afgelopen maanden ben ik moeier en moeier geworden en kan ik het gewoon niet hebben om altijd maar voor lief te worden genomen en dat afspraken met mij altijd maar worden uitgesteld en niet serieus worden genomen.
Ik heb het gevoel dat ik voor alles en iedereen altijd maar op de laatste plaats kom, met mij hoef je geen rekening te houden.
Terwijl ik altijd (zonder overdrijven) me aan me afspraken hou, ook al moet ik daar heel hard voor lopen en werken, want ik ben niet iemand die omkomt in vrije tijd.
Bij de vriendin waar ik voor de poes heb gezorgd, wat ik vaker deed, maakte ik voorheen ook altijd haar huis aan kant voordat ze weer thuis kwam, keukentje gesopt, bloemetje neergezet.. dat vond ze altijd heerlijk thuiskomen.
Ze is een enorme chaoot, maar geniet van een strak en fris huis.
Nu ook had ze haar huis in een enorme bende achtergelaten, en ik heb er eens helemaal niks aan gedaan. Ik heb sinds haar thuiskomst nog geen berichtje gekregen. Ik denk dat het tegengevallen is.
Ik vind dat niet leuk, ik heb het liever anders.
Maar ik ben het zo spuugzat allemaal.
Ik heb net toen mijn zus dus apte dat het vanmiddag wordt teruggeapt: oké.
En daarna een potje zitten janken.
Is het mijn gemoed, of zijn het echt de mensen om me heen?
Ligt het aan mij of aan hen?
Ik hoop dat het niet al te onsamenhangend is.
Ik open dit topic met gemengde gevoelens, omdat ik bang ben welke kant het met de reacties op zal gaan.
Is het de situatie of de stemming waarin ik ben?
In de basis ben ik gevoelig. Ik kan daar doorgaans prima mee door het leven. Ik heb mijn manieren gevonden om me niet te erg te laten kwetsen, richt me op zaken die veel vergoeden, en daarnaast probeer ik begrip te hebben voor mensen die anders in het leven staan. Met dat in gedachten heb ik geleerd veel dingen te 'doorstaan'.
De wereld is hard, dat wist ik al, en ondanks de 'hulpmiddelen' hierboven geschetst, schrik ik tegenwoordig steeds vaker van al het leed dat bijvoorbeeld via de media naar me toekomt.
Ik lijk er steeds gevoeliger voor te worden. Op een of andere manier trek ik ook hulpvragen aan van mensen en voel me dan verantwoordelijk ze te helpen, ik doe dat dan ook waar ik kan, en denk dan vaak ik ben gek dat ik dit sta te doen, maar stel dat ik zelf deze hulp nodig had, wat zou ik dan blij zijn als iemand een hand toestak.
Maar ik zal even tot de kern van de zaak komen van waar ik nu in zit.
Ik heb een vaste relatie en een kleine vriendenkring, waarbinnen ik dacht dat ik op deze mensen kon bouwen.
Voorbeeld: een vriendin helpen verhuizen, diezelfde vriendin helpen met het leegruimen van het huis van haar ouders, haar zieke dier verzorgen omdat ze haar geboekte vakantie niet kan annuleren.
Mijn zus met haar relatieprobleem en ontslag wegens arbeidsconflict een luisterend oor bieden, al is het midden in de nacht.
Mijn vriend met zijn problemen met de kinderen uit eerdere relatie die hij al zo lang niet ziet steunen in zijn verdriet, daarnaast heeft hij onregelmatig werk (eigen bedrijf) en weet nooit of en wanneer hij vakantie/vrije dagen kan opnemen waardoor er nooit iets gepland kan worden. (nou ja is geen echt probleem, maar wel dat ik het gevoel heb daardoor altijd in de wacht te staan).
De enigen waarop ik echt kan rekenen zijn mijn volwassen kinderen, maar die hebben hun eigen leven, en die kijken mij naar de ogen en als ik niet lekker in mijn vel zit, zie ik de bezorgdheid en ik wil niet dat ze bezorgd zijn, dus hou ik het luchtig.
Maar wat ik dus merk is dat alles wat ik voor anderen doe, voor lief wordt genomen.
En dat met mij en de afspraken die met mij gemaakt worden erg makkelijk wordt omgesprongen.
Vorige week had ik een heftige week op werk, er was een teamcoachsessie waarin mensen (ik was er niet bij betrokken maar zat er wel bij) elkaar compleet affakkelden, waarna ik aan het eind van die dag met een naar gevoel thuis kwam.
De dag erna was ik vrij en stond ineens de vriendin van het verhuizen en de poes voor de deur, ik wist dat ze een dezer dagen langs zou komen om iets terug te brengen (ze zou het oorspronkelijk door de brievenbus doen, maar belde dan toch aan), het toeval wilde dat nét op dat moment mijn kat was flauwgevallen, en ik daar alleen voor stond en blij was een bekend gezicht te zien. Ik vroeg haar of ze even wilde binnenkomen, maar nee, zei ze, ze moest weer dóór. Ik zei waarom ik het vroeg en of ze maar 5 minuutjes me zou willen bijstaan, maar nee, al zwaaiend deed ze een stap richting auto: 'ik moet er echt vandoor'.
Terwijl dit een vrouw is die nóóit ergens op tijd is, bij mij zeker niet want een week ervoor had ze me gevraagd bij haar te komen eten. Ik dacht há fijn, vanuit mijn werk, dat is gezellig en kwam me ook goed uit, verder drukke week, met zaken voor andere mensen ook. Dus ik ben aan het afsluiten op mijn werk, even na half zes.. telefoon: Ha, met M.. hoe laat zou jij hier zijn? ..nou ik ben nu aan het afsluiten dan kom ik jouw kant op, met een halfuurtje ben ik er.. ..Ja, want ik sta nu met de auto hier en daar, ik kom daar en daar vandaan (was wezen shoppen in een andere stad) en moet nog gaan bedenken wat we gaan eten, dus heb jij een idee, dan doe ik nog even boodschappen..
En nu op dit moment heb ik afgesproken met mijn zus, die apt dan nu of het ook vanmiddag kan, want ze is net haar bed uit, en ze gaat het in de ochtend niet redden..
Weet je, dit soort dingen zijn er dan twee waarvan het op zich allemaal niet zo storend is wanneer het eens een keer voorkomt.
Maar het is schering en inslag dat dit voorkomt, meer regel dan uitzondering.
En heel lang kan ik inderdaad doen dat ik het wel prima vind, ja hoor goed, geen probleem, maar deze afgelopen maanden ben ik moeier en moeier geworden en kan ik het gewoon niet hebben om altijd maar voor lief te worden genomen en dat afspraken met mij altijd maar worden uitgesteld en niet serieus worden genomen.
Ik heb het gevoel dat ik voor alles en iedereen altijd maar op de laatste plaats kom, met mij hoef je geen rekening te houden.
Terwijl ik altijd (zonder overdrijven) me aan me afspraken hou, ook al moet ik daar heel hard voor lopen en werken, want ik ben niet iemand die omkomt in vrije tijd.
Bij de vriendin waar ik voor de poes heb gezorgd, wat ik vaker deed, maakte ik voorheen ook altijd haar huis aan kant voordat ze weer thuis kwam, keukentje gesopt, bloemetje neergezet.. dat vond ze altijd heerlijk thuiskomen.
Ze is een enorme chaoot, maar geniet van een strak en fris huis.
Nu ook had ze haar huis in een enorme bende achtergelaten, en ik heb er eens helemaal niks aan gedaan. Ik heb sinds haar thuiskomst nog geen berichtje gekregen. Ik denk dat het tegengevallen is.
Ik vind dat niet leuk, ik heb het liever anders.
Maar ik ben het zo spuugzat allemaal.
Ik heb net toen mijn zus dus apte dat het vanmiddag wordt teruggeapt: oké.
En daarna een potje zitten janken.
Is het mijn gemoed, of zijn het echt de mensen om me heen?
Ligt het aan mij of aan hen?
Ik hoop dat het niet al te onsamenhangend is.
zondag 16 juni 2019 12:46
.Leergierig schreef: ↑16-06-2019 12:14Ten eerste: Je zus appen dat je vanmiddag toch niet kan. Geen smoesje verzinnen, maar gewoon zeggen dar het niet kan en ga wat leuks voor jezelf doen.
Waarom per se dat het niet kan? Want volgens mij kan het wél alleen is TO tegelijkertijd boos dat zus haar heeft laten wachten. Dan kan je beter dát appen, anders ben je ook bezig met een passief agressieve reactie en ga je tegelijkertijd weg bij je eigen behoefte.
Dus, wil je je zus nog zien, dan app je. Dat is goed, volgende keer eerder afstemmen, ik had er nu al vanochtend rekening mee gehouden. Vind het jammer dat je dit zo laat laat weten. En als je al expliciet voor de ochtend had afgesproken, zou ik haar daar ook nóg wat duidelijker op aanspreken. Dat je dit niet oké vindt.
Wil je je zus niet meer zien, dán zeg je dat het niet uitkomt. (En dat het beter is eerder afspraken te maken als jullie elkaar hierin mislopen, of als die afspraak al expliciet voor de ochtend gemaakt was aangeven dat je dit niet oké vindt.)
zondag 16 juni 2019 13:07
Het is heel naar, dit soort dingen, maar uit eigen ervaring weet ik dat het niet verandert zo lang jij blijft doen alsof het Ok is.
Stel grenzen en laat blijken wat je wel en niet fijn vindt.
Dus zeg je zus dat je hier niet blij mee bent en dat je vanmiddag andere plannen hebt. Doe geen ongevraagde grote inspanningen voor anderen in de hoop dat ze je meer gaan waarderen. Vraag om de dingen die je nodig hebt.
Dat is géén garantie dat mensen nooit meer over je grenzen gaan, maar je maakt jezelf wel een stuk sterker en weerbaarder.
Het is heel eng om grenzen aan te geven, want als mensen er dán nog overheen gaan voelt het nog rotter, maar je zult zien dat er ook mensen zijn die jouw grenzen best blijken te respecteren. Overweeg anders eens een assertiviteitscursus.
Stel grenzen en laat blijken wat je wel en niet fijn vindt.
Dus zeg je zus dat je hier niet blij mee bent en dat je vanmiddag andere plannen hebt. Doe geen ongevraagde grote inspanningen voor anderen in de hoop dat ze je meer gaan waarderen. Vraag om de dingen die je nodig hebt.
Dat is géén garantie dat mensen nooit meer over je grenzen gaan, maar je maakt jezelf wel een stuk sterker en weerbaarder.
Het is heel eng om grenzen aan te geven, want als mensen er dán nog overheen gaan voelt het nog rotter, maar je zult zien dat er ook mensen zijn die jouw grenzen best blijken te respecteren. Overweeg anders eens een assertiviteitscursus.
zondag 16 juni 2019 13:17
Je zus laten weten dat je ervan baalt dat ze zomaar een afspraak verzet terwijl jij er wél rekening mee hebt gehouden en tijd voor vrijgemaakt. En vervolgens een nieuwe afspraak op een andere dag plannen en vanmiddag lekker iets anders gaan doen.
De dame die ‘geen tijd’ had om even binnen te komen om je bij te staan met je kat zou ik héél erg duidelijk laten weten dat je dit heel vervelend vond (en kijken of je nog wel vrienden wilt zijn met zo iemand).
Ook de ‘vriendin’ op wiens huis je hebt gepast terwijl zij op vakantie was en die nog niet eens een bedankje heeft gegeven daarvoor zou ik de vriendschap tegen het licht houden. Het lijkt er inderdaad op of deze mensen alleen maar nemen en niet waarderen wat je voor hen doet.
Tijd om meer aan jezelf te denken en wat assertiever te worden!
De dame die ‘geen tijd’ had om even binnen te komen om je bij te staan met je kat zou ik héél erg duidelijk laten weten dat je dit heel vervelend vond (en kijken of je nog wel vrienden wilt zijn met zo iemand).
Ook de ‘vriendin’ op wiens huis je hebt gepast terwijl zij op vakantie was en die nog niet eens een bedankje heeft gegeven daarvoor zou ik de vriendschap tegen het licht houden. Het lijkt er inderdaad op of deze mensen alleen maar nemen en niet waarderen wat je voor hen doet.
Tijd om meer aan jezelf te denken en wat assertiever te worden!
zondag 16 juni 2019 14:32
Dingen voor anderen doen, er eigenlijk niets voor terug verwachten maar daar nooit om vragen of je uitspreken zorgt ervoor dat je jezelf steeds voorbij loopt maar ook dat de andere je niet ziet. Tja wanneer je jezelf niet serieus neemt, noch op de eerste plaats zet dan doet een ander het zeker niet voor je.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 16 juni 2019 17:39
Het duurde even, maar mijn zus is geweest en ik heb het met haar doorgepraat.
Ze begreep het wel, en verder hebben we best een goed gesprek gehad, hoe zij in elkaar zit, hoe ik in elkaar zit, en hoe dat eigenlijk best dicht bij elkaar ligt, maar dat we een verschillende manier van uiten hebben.
Het praten luchtte al wat op, en ik ga als ik mijn vriend zie ook met hem het gesprek aan.
Ik was vanochtend al begonnen met een reactie terug te tikken op jullie posts, maar had geen gelegenheid het af te maken.
Wat jullie schrijven doet me wel wat. Wat Tuinhek schrijft, en iemand vroeg me of ik toevallig in de overgang ben: ik dacht dat ik er alweer uit was, maar sinds een week of wat zit ik weer midden in de opvliegers, dus ja.
Maar de reacties van je vind zelf dat je zoveel geeft en je verwacht dan ook veel van anderen (terug) vind ik niet prettig om te lezen. Want ik doe geen dingen omdát ik er iets voor terug verlang.
Maar op het moment dat ik een ander nodig heb, vraag ik daar om, en het botweg nee te horen of niet gehoord te worden, dát is wat me zo teleursteld.
En ook de reacties van 'moeten anderen dan maar ruiken dat jij ze nodig hebt' zijn niet van toepassing, want ze hoeven niet te ruiken, want ik vraag het.
En bovendien zijn het vaak situaties waarin (nou ja, ik spreek natuurlijk wel vanuit mezelf) het toch duidelijk is dat iemand even een helpende hand kan gebruiken.
Wat ik eerder dus was aan het tikken heb ik even opgeslagen en zet ik hieronder nog neer:
Ik weet dat ik nu echt heel weinig kan hebben, omdat ik me inderdaad uitgeblust voel. Ik heb een ziek dier thuis, waar ik langzaam afscheid van aan het nemen ben, hij is onder behandeling maar het is de vraag of dit gaat aanslaan.
In de tussentijd zorg ik zo goed mogelijk voor hem, hij is al 15 jaar bij me, en het lijkt me vreselijk hem te moeten missen, maar dat zal er toch, is het niet nu dan toch binnen enkele jaren, van komen.
Mijn werk is hectisch, sowieso een drukke baan, maar nu spelen er ook nog allemaal zaken, wijzigingen in de organisatie, veranderingen in de leiding, andere regelgeving, het kost heel veel energie, en er zijn collega's die onderling met elkaar in de clinch liggen, na een werkweek ben ik echt toe aan bijtanken.
Wat de reacties tot nu toe betreft:
Selectiever zijn in met wie ik omga is iets wat ik al heb gedaan. Dit is namelijk een van de dingen die ik bedoel als ik zeg dat ik manieren heb gevonden om ermee om te gaan. Een aantal mensen zie ik daarom niet meer. Ook investeren door dingen voor anderen te doen om vervolgens dingen terug te ontvangen is geen goede basis is van waaruit ik dingen doe, weet ik en dat is iets wat ik me ook altijd bedenk voordat ik de keuze maak iets wel of niet te doen.
Maar het is juist dat daardoor mijn kringetje al zo klein is, dat ik daarbinnen toch wel verwachtingen heb, juist van de mensen die mij heel goed kennen, want dat doen ze echt wel, ze weten echt goed hoe ik in elkaar zit, want het is niet zo dat ik nooit praat over deze dingen.
Juist zíj zouden toch moeten weten hoe dat is? En dat is ook wel zo, maar tóch, als het er echt op aankomt, zélfs als ik vraag, hou rekening met mij, ik vind dat, of waarom gebeurt dit nu, is het ja sorry, maar eigen belang weegt dan sterker.
Kon ik de goede raad die ik anderen altijd geef maar op mijzelf toepassen.
Wat dus gisteren gebeurde wat vandaag de druppel was: ik heb sinds een jaar een baan waarbij ik geen vakantie kan opnemen in de zomerperiode.
Omdat dat bij vriend altijd onzeker is, maakte dat in principe niet uit.
Zomervakantie deden wij altijd vrij last minute en ongepland, en meestal kwam dat dan wel neer op weggaan in juli.
Nu hadden we gezegd, het wordt dan niet echt in de zomer, maar kijken we tegen die tijd wel of het in het najaar lukt.
In mijn mail krijg ik gisteren een aanbieding te zien van een reis naar Italie, mooie omgeving, leuk hotel en ik kijk nog even wat verder, ik ken de streek niet, hoe zou het daar in oktober zijn? Juist in oktober is een geschikte periode om daar heen te gaan, beetje nazomer weer en ook als je niet alleen gaat om te zonnen is er van alles te zien op cultureel gebied. Het lijkt mij een erg leuke bestemming.
's Avonds zeg ik dit tegen vriend. Reactie... Ow... october.. tja.. of dat gaat lukken...
Hoezo, vraag ik, nou ja in eerste instantie vraag ik je of jou dat iets lijkt, Italie, Florence.. we zijn die kant nog niet opgeweest..
Ja hoor dat lijkt me wel wat, alleen in oktober..
Kijk, zegt hij dan. Ik vind dat het voor jou wel heel lang zal duren als je zonder vrij moet doorwerken tot oktober, hij had gedacht als ik het nou tóch zo zou kunnen regelen dat ik een paar dagen vrij zou kunnen nemen, bijvoorbeeld een verlengd weekend zodat we bijvoorbeeld naar een van de waddeneilanden zouden kunnen gaan, of een midweek.
Nou, zeg ik op mijn beurt, dat gaat niet lukken, vrij in die periode, maar dat wist je toch?
Nu blijkt dat hij voor een week of drie in augustus geen dringende zaken heeft, en zijn zakenpartner geopperd heeft om de tent dan 'dicht te gooien'. Dan was zijn idee om binnen die weken iets met z'n twee te gaan doen, en dat hij die andere weken gaat besteden aan klussen in (zijn) huis. We zouden dan in het najaar wel weer eens ergens een weekend er tussenuit kunnen.
Wanneer gaat de tent dan dicht? Was mijn volgende vraag. Ja dat was nog niet helemaal duidelijk, ergens eind juli, begin augustus.
En waarom weet ik dat niet? En dan herhaalt hij weer hoe hij aan mij denkt en bedacht had dat dat voor mij leuk zou zijn, maar een paar dagen vrij zal toch wel te regelen zijn..
Hier werd ik dus erg verdrietig van.
Ze begreep het wel, en verder hebben we best een goed gesprek gehad, hoe zij in elkaar zit, hoe ik in elkaar zit, en hoe dat eigenlijk best dicht bij elkaar ligt, maar dat we een verschillende manier van uiten hebben.
Het praten luchtte al wat op, en ik ga als ik mijn vriend zie ook met hem het gesprek aan.
Ik was vanochtend al begonnen met een reactie terug te tikken op jullie posts, maar had geen gelegenheid het af te maken.
Wat jullie schrijven doet me wel wat. Wat Tuinhek schrijft, en iemand vroeg me of ik toevallig in de overgang ben: ik dacht dat ik er alweer uit was, maar sinds een week of wat zit ik weer midden in de opvliegers, dus ja.
Maar de reacties van je vind zelf dat je zoveel geeft en je verwacht dan ook veel van anderen (terug) vind ik niet prettig om te lezen. Want ik doe geen dingen omdát ik er iets voor terug verlang.
Maar op het moment dat ik een ander nodig heb, vraag ik daar om, en het botweg nee te horen of niet gehoord te worden, dát is wat me zo teleursteld.
En ook de reacties van 'moeten anderen dan maar ruiken dat jij ze nodig hebt' zijn niet van toepassing, want ze hoeven niet te ruiken, want ik vraag het.
En bovendien zijn het vaak situaties waarin (nou ja, ik spreek natuurlijk wel vanuit mezelf) het toch duidelijk is dat iemand even een helpende hand kan gebruiken.
Wat ik eerder dus was aan het tikken heb ik even opgeslagen en zet ik hieronder nog neer:
Ik weet dat ik nu echt heel weinig kan hebben, omdat ik me inderdaad uitgeblust voel. Ik heb een ziek dier thuis, waar ik langzaam afscheid van aan het nemen ben, hij is onder behandeling maar het is de vraag of dit gaat aanslaan.
In de tussentijd zorg ik zo goed mogelijk voor hem, hij is al 15 jaar bij me, en het lijkt me vreselijk hem te moeten missen, maar dat zal er toch, is het niet nu dan toch binnen enkele jaren, van komen.
Mijn werk is hectisch, sowieso een drukke baan, maar nu spelen er ook nog allemaal zaken, wijzigingen in de organisatie, veranderingen in de leiding, andere regelgeving, het kost heel veel energie, en er zijn collega's die onderling met elkaar in de clinch liggen, na een werkweek ben ik echt toe aan bijtanken.
Wat de reacties tot nu toe betreft:
Selectiever zijn in met wie ik omga is iets wat ik al heb gedaan. Dit is namelijk een van de dingen die ik bedoel als ik zeg dat ik manieren heb gevonden om ermee om te gaan. Een aantal mensen zie ik daarom niet meer. Ook investeren door dingen voor anderen te doen om vervolgens dingen terug te ontvangen is geen goede basis is van waaruit ik dingen doe, weet ik en dat is iets wat ik me ook altijd bedenk voordat ik de keuze maak iets wel of niet te doen.
Maar het is juist dat daardoor mijn kringetje al zo klein is, dat ik daarbinnen toch wel verwachtingen heb, juist van de mensen die mij heel goed kennen, want dat doen ze echt wel, ze weten echt goed hoe ik in elkaar zit, want het is niet zo dat ik nooit praat over deze dingen.
Juist zíj zouden toch moeten weten hoe dat is? En dat is ook wel zo, maar tóch, als het er echt op aankomt, zélfs als ik vraag, hou rekening met mij, ik vind dat, of waarom gebeurt dit nu, is het ja sorry, maar eigen belang weegt dan sterker.
Kon ik de goede raad die ik anderen altijd geef maar op mijzelf toepassen.
Wat dus gisteren gebeurde wat vandaag de druppel was: ik heb sinds een jaar een baan waarbij ik geen vakantie kan opnemen in de zomerperiode.
Omdat dat bij vriend altijd onzeker is, maakte dat in principe niet uit.
Zomervakantie deden wij altijd vrij last minute en ongepland, en meestal kwam dat dan wel neer op weggaan in juli.
Nu hadden we gezegd, het wordt dan niet echt in de zomer, maar kijken we tegen die tijd wel of het in het najaar lukt.
In mijn mail krijg ik gisteren een aanbieding te zien van een reis naar Italie, mooie omgeving, leuk hotel en ik kijk nog even wat verder, ik ken de streek niet, hoe zou het daar in oktober zijn? Juist in oktober is een geschikte periode om daar heen te gaan, beetje nazomer weer en ook als je niet alleen gaat om te zonnen is er van alles te zien op cultureel gebied. Het lijkt mij een erg leuke bestemming.
's Avonds zeg ik dit tegen vriend. Reactie... Ow... october.. tja.. of dat gaat lukken...
Hoezo, vraag ik, nou ja in eerste instantie vraag ik je of jou dat iets lijkt, Italie, Florence.. we zijn die kant nog niet opgeweest..
Ja hoor dat lijkt me wel wat, alleen in oktober..
Kijk, zegt hij dan. Ik vind dat het voor jou wel heel lang zal duren als je zonder vrij moet doorwerken tot oktober, hij had gedacht als ik het nou tóch zo zou kunnen regelen dat ik een paar dagen vrij zou kunnen nemen, bijvoorbeeld een verlengd weekend zodat we bijvoorbeeld naar een van de waddeneilanden zouden kunnen gaan, of een midweek.
Nou, zeg ik op mijn beurt, dat gaat niet lukken, vrij in die periode, maar dat wist je toch?
Nu blijkt dat hij voor een week of drie in augustus geen dringende zaken heeft, en zijn zakenpartner geopperd heeft om de tent dan 'dicht te gooien'. Dan was zijn idee om binnen die weken iets met z'n twee te gaan doen, en dat hij die andere weken gaat besteden aan klussen in (zijn) huis. We zouden dan in het najaar wel weer eens ergens een weekend er tussenuit kunnen.
Wanneer gaat de tent dan dicht? Was mijn volgende vraag. Ja dat was nog niet helemaal duidelijk, ergens eind juli, begin augustus.
En waarom weet ik dat niet? En dan herhaalt hij weer hoe hij aan mij denkt en bedacht had dat dat voor mij leuk zou zijn, maar een paar dagen vrij zal toch wel te regelen zijn..
Hier werd ik dus erg verdrietig van.
hallodaar... wijzigde dit bericht op 16-06-2019 17:46
Reden: tikfoutjes
Reden: tikfoutjes
0.53% gewijzigd
zondag 16 juni 2019 18:43
Anoniem9482665 schreef: ↑16-06-2019 17:54Vervelend voor je. Voet bij stuk houden, het is niet anders. Je vriend moet inzien dat nee ook echt nee is. Hoe sneller hij eraan went dat jij je grenzen beter aangeeft, hoe beter. Even door de zure appel heen bijten.
Dit. Ik zou dit ook irritant vinden hoor. Dat heeft niets met aan jou denken te maken, dan had hij dat meteen met je besproken. Het kwam hem en zijn partner mooi uit en hij neemt je 'het kan niet' heel serieus dus...not.
Nu blijkt dat hij voor een week of drie in augustus geen dringende zaken heeft, en zijn zakenpartner geopperd heeft om de tent dan 'dicht te gooien'.
En waarom weet ik dat niet? En dan herhaalt hij weer hoe hij aan mij denkt en bedacht had dat dat voor mij leuk zou zijn, maar een paar dagen vrij zal toch wel te regelen zijn..
Ik zou ook aangeven dat het prettig zou zijn dat hij jouw nee ook gewoon nee is. En die van je werkgever ook.
En daarna vragen of hij in oktober vrij kan nemen of niet. Gewoon niet meer zelf over augustus beginnen. Oktober.
zondag 16 juni 2019 19:08
Wanneer je om hulp vraagt dan verwacht jij een JA omdat je eerder ook hebt geholpen....dat is toch een soort van ruil. De ander is niet vrij om nee te zeggen want dan voel je je rot. Het punt is dat andere mensen wel grenzen hebben en dat het beter is om alleen te geven wat je 'gratis' kwijt kan en niet meer.
Wat betreft je vriend: ga lekker alleen op vakantie. Stel je niet zo afhankelijk van alles en iedereen op. Ik ben alleen en ik doe alles alleen en daar ben ik tot op heden ook niet ongelukkig van geworden.
Wat betreft je vriend: ga lekker alleen op vakantie. Stel je niet zo afhankelijk van alles en iedereen op. Ik ben alleen en ik doe alles alleen en daar ben ik tot op heden ook niet ongelukkig van geworden.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 16 juni 2019 19:10
En dit ook.viva-amber schreef: ↑16-06-2019 19:08Wanneer je om hulp vraagt dan verwacht jij een JA omdat je eerder ook hebt geholpen....dat is toch een soort van ruil. De ander is niet vrij om nee te zeggen want dan voel je je rot. Het punt is dat andere mensen wel grenzen hebben en dat het beter is om alleen te geven wat je 'gratis' kwijt kan en niet meer.
Wat betreft je vriend: ga lekker alleen op vakantie. Stel je niet zo afhankelijk van alles en iedereen op. Ik ben alleen en ik doe alles alleen en daar ben ik tot op heden ook niet ongelukkig van geworden.
zondag 16 juni 2019 19:45
Ja, dat kan dan wel zo zijn volgens jullie maar ik denk daar dan toch wel anders over.
Over dat de ander dan niet vrij zou zijn om nee te zeggen klinkt bij mij bijna alsof ik emotionele chantage pleeg, maar dat de tegenpartij gelukkig haar grens aangeeft, om niet aan mijn eisen te hoeven voldoen.
Ik ben meer van heb eens wat over voor elkaar, waarom kost dat zoveel moeite wanneer dat eens mijn kant op zou mogen gaan.
Wie kan er zichzelf eens een keer opzij zetten om een ander te helpen? Die mensen zullen er ongetwijfeld zijn, alleen weet ik er zo snel niet een op te noemen.
En me afhankelijk opstellen? Hoezo dan? Omdat ik een zomervakantie met mijn man wil afspreken?
Uiteindelijk zal ik dan zelf wel in oktober weg gaan. Maar liever had ik een vakantie samen gehad, in overleg.
Die eigen-schuld-dikke-bult-reacties vind ik echt zo kort door de bocht.
zondag 16 juni 2019 20:46
viva-life22 schreef: ↑16-06-2019 11:20Al die tijd zorgde jij voor een ander, nu is het tijd om voor jezelf te gaan zorgen. Want hoe hard het ook klinkt, een ander doet het niet voor je.
Maak morgen een afspraak met de huisarts en laat je doorverwijzen naar een psycholoog. Zodat je samen kan kijken waar dit gedrag vandaan komt en eraan werken.
TO ik quote mijn reactie maar even. Zo te lezen zit je er echt doorheen.
zondag 16 juni 2019 20:47
Lucifer2018 schreef: ↑16-06-2019 11:27Een Poh-GGZ van de huisarts zelf kan hier al wat mee hoor. Scheelt weer een zak eigen risico.
Die kan TO een spiegel voorhouden en daarna praktische tips geven over haar gedrag en gevoelend en hoe ze assertiever word.
Oh ja, dat kan ook natuurlijk.Ging mij er meer om dat ze hulp ging zoeken.
zondag 16 juni 2019 20:55
Dan kijk je niet hoe jij hier beter mee om kan gaan. Ook prima.hallodaar... schreef: ↑16-06-2019 19:45Ja, dat kan dan wel zo zijn volgens jullie maar ik denk daar dan toch wel anders over.
Over dat de ander dan niet vrij zou zijn om nee te zeggen klinkt bij mij bijna alsof ik emotionele chantage pleeg, maar dat de tegenpartij gelukkig haar grens aangeeft, om niet aan mijn eisen te hoeven voldoen.
Ik ben meer van heb eens wat over voor elkaar, waarom kost dat zoveel moeite wanneer dat eens mijn kant op zou mogen gaan.
Wie kan er zichzelf eens een keer opzij zetten om een ander te helpen? Die mensen zullen er ongetwijfeld zijn, alleen weet ik er zo snel niet een op te noemen.
En me afhankelijk opstellen? Hoezo dan? Omdat ik een zomervakantie met mijn man wil afspreken?
Uiteindelijk zal ik dan zelf wel in oktober weg gaan. Maar liever had ik een vakantie samen gehad, in overleg.
Die eigen-schuld-dikke-bult-reacties vind ik echt zo kort door de bocht.
Kan je van alles van vinden maar zonder zelf ander gedrag te vertonen veranderd er zeker weten niets. En je reageert zeer selectief en ook zeer beledigd.
Mag van mij ...maar dat gaat ook niets helpen. Niet hier en niet in RL.
Daarnaast hebben anderen en ik zat andere dingen getikt. Je slaat alleen aan op dit soort reacties.
anoniem_370013 wijzigde dit bericht op 16-06-2019 20:56
2.94% gewijzigd
zondag 16 juni 2019 20:55
Dat wil ze niet zo te lezen.viva-life22 schreef: ↑16-06-2019 20:47Oh ja, dat kan ook natuurlijk.Ging mij er meer om dat ze hulp ging zoeken.
zondag 16 juni 2019 21:03
Even inspringen op 1 puntje: het huis van je chaotische vriendin gaan opruimen gaat echt veel te ver hoor! Wat probeer je daar nou mee te bereiken?
Haar rommel is haar pakkie an.
Stop met ongevraagd helpen, als de ander om iets vraagt is het vroeg genoeg om in actie te komen, en dan nog is het zaak om te kijken of je echt iets kunt/wilt geven.
En ga zelf ook expliciet vragen om wat je nodig hebt, dan weten al die fijne mensen in jouw omgeving tenminste wie ze voor zich hebben.
Haar rommel is haar pakkie an.
Stop met ongevraagd helpen, als de ander om iets vraagt is het vroeg genoeg om in actie te komen, en dan nog is het zaak om te kijken of je echt iets kunt/wilt geven.
En ga zelf ook expliciet vragen om wat je nodig hebt, dan weten al die fijne mensen in jouw omgeving tenminste wie ze voor zich hebben.
zondag 16 juni 2019 21:33
Viva Life dank je voor je reactie.
Ik ben juist op zoek naar wat ik er aan kan veranderen.
En ik bedoel dan echt wat Ik zal moeten veranderen, want ik kijk heus wel naar mijn eigen rol hierin.
En Lucifer, ik reageer niet beledigd, ik zeg dat ik het ergens niet mee eens ben.
En ik zou alleen aanslaan op bepaalde reacties, defensief reageren, en dat ik alle goede gegeven raad hier niet wil lezen.
Als ik nog eens duidelijk maak dat het me op dit moment teveel is, dan zie ik misschien wat zaken over het hoofd, maar ik ben niet van gisteren.
En commentaar over mij tussen forummers onderling getuigd ook niet van respect, terwijl ik er bij zit. Wie dat doet, behandelt mij ook alsof er geen rekening met me gehouden hoeft te worden.
Ik kom hier om steun en raad. En grenzen stellen is niet mijn sterkste punt, anders had ik dit onderwerp niet aangesneden. Een beetje begrip zou ook fijn zijn.
Wat een geluk voor zovelen hier die zich niet kunnen voorstellen wat er in mij omgaat.
Ik ben juist op zoek naar wat ik er aan kan veranderen.
En ik bedoel dan echt wat Ik zal moeten veranderen, want ik kijk heus wel naar mijn eigen rol hierin.
En Lucifer, ik reageer niet beledigd, ik zeg dat ik het ergens niet mee eens ben.
En ik zou alleen aanslaan op bepaalde reacties, defensief reageren, en dat ik alle goede gegeven raad hier niet wil lezen.
Als ik nog eens duidelijk maak dat het me op dit moment teveel is, dan zie ik misschien wat zaken over het hoofd, maar ik ben niet van gisteren.
En commentaar over mij tussen forummers onderling getuigd ook niet van respect, terwijl ik er bij zit. Wie dat doet, behandelt mij ook alsof er geen rekening met me gehouden hoeft te worden.
Ik kom hier om steun en raad. En grenzen stellen is niet mijn sterkste punt, anders had ik dit onderwerp niet aangesneden. Een beetje begrip zou ook fijn zijn.
Wat een geluk voor zovelen hier die zich niet kunnen voorstellen wat er in mij omgaat.
zondag 16 juni 2019 21:44
Het is een forum, mensen praten met elkaar, vullen elkaar aan, geven aan dat ze het met elkaar eens zijn of juist niet. We zijn hier niet alle twintig exclusief met jou in gesprek, zo werkt een forum niet.hallodaar... schreef: ↑16-06-2019 21:33En commentaar over mij tussen forummers onderling getuigd ook niet van respect, terwijl ik er bij zit. Wie dat doet, behandelt mij ook alsof er geen rekening met me gehouden hoeft te worden.
Dat is een aanname, jij kent ons net zo min als wij jou. Ik zei nog dat ik het ook heb moeten leren, dus er zijn echt wel mensen die zich dat wel kunnen voorstellen. Maar het wordt me niet zo erg duidelijk wat je voor tips zoekt eerlijk gezegd, aangezien het meeste dat we tot nu toe gezegd hebben niet lijkt te zijn waar je naar zocht.hallodaar... schreef: ↑16-06-2019 21:33Wat een geluk voor zovelen hier die zich niet kunnen voorstellen wat er in mij omgaat.
mevrouwjack wijzigde dit bericht op 16-06-2019 21:49
12.74% gewijzigd
Tjezus, wat vals
zondag 16 juni 2019 21:47
Precies.MevrouwJack schreef: ↑16-06-2019 21:44Het is een forum, mensen praten met elkaar, vullen elkaar aan, geven dat ze het met elkaar eens zijn of juist niet. We zijn hier niet alle twintig exclusief met jou in gesprek, zo werkt een forum niet.
Dat is een aanname, jij kent ons net zo min als wij jou. Ik zei nog dat ik het ook heb moeten leren, dus er zijn echt wel mensen die zich dat wel kunnen voorstellen. Maar het wordt me niet zo erg duidelijk wat je voor tips zoekt eerlijk gezegd, aangezien het meeste dat we tot nu toe gezegd hebben niet lijkt te zijn waar je naar zocht.
En ook die reactie van TO komt echt beetje slachtofferig over. Maar goed, ik hoop dat ze terug leest en misschien er toch nog uithaalt wat ze zoekt. En snapt dat mensen reageren op gedrag /uitingen van haar. Hier en in RL.
Als ze niets veranderd en blijft wijzen naar iedereen behalve zichzelf zal er sowieso niks veranderen.
zondag 16 juni 2019 21:52
Excuus als het zo is dat ik jouw post misschien niet goed of te vluchtig heb gelezen. Heb je vanochtend bij de eerste reacties gepost? Jij hebt het ook moeten leren, zeg je. Dat is voor mij wel interessant dus ga ik even terugkijken om te zien wat je eraan hebt gedaan, het is dus te leren..MevrouwJack schreef: ↑16-06-2019 21:44Het is een forum, mensen praten met elkaar, vullen elkaar aan, geven dat ze het met elkaar eens zijn of juist niet. We zijn hier niet alle twintig exclusief met jou in gesprek, zo werkt een forum niet.
Dat begrijp ik absoluut, maar er wordt mij niet gevraagd of ik beledigd ben, en of ik bepaalde dingen niet wil zien, conclusies worden getrokken, en als het over mij gaat en ik denk dat die conclusies onjuist zijn, zeg ik daar iets van.
Dat is een aanname, jij kent ons net zo min als wij jou. Ik zei nog dat ik het ook heb moeten leren, dus er zijn echt wel mensen die zich dat wel kunnen voorstellen. Maar het wordt me niet zo erg duidelijk wat je voor tips zoekt eerlijk gezegd, aangezien het meeste dat we tot nu toe gezegd hebben niet lijkt te zijn waar je naar zocht.
zondag 16 juni 2019 21:58
Het was voor mij echt een kwestie van doen ben ik bang. Je uitspreken. Dus niet als je zus appt 'oke' terug appen, maar op z'n minst aangeven dat je het jammer vindt en jezelf even afvragen of een nieuwe uitspraak jou wel uitkomt. Ik hoefde echt geen grote mond op te zetten hoor, niet ineens super-assertief te worden ofzo. Een kleine verandering maakte al veel uit. Ik word denk ik nog steeds gezien als vrij bescheiden en heb het hart nog altijd niet op mijn tong liggen, maar dat hoeft ook helemaal niet. Je moet ook dichtbij jezelf blijven immers, geen rol gaan spelen. Dus de volumeknop van 5 naar 8 draaien, niet gelijk naar 30. En ik zocht de momenten om me uit te spreken, net zoals jij vanmiddag deed.hallodaar... schreef: ↑16-06-2019 21:52Excuus als het zo is dat ik jouw post misschien niet goed of te vluchtig heb gelezen. Heb je vanochtend bij de eerste reacties gepost? Jij hebt het ook moeten leren, zeg je. Dat is voor mij wel interessant dus ga ik even terugkijken om te zien wat je eraan hebt gedaan, het is dus te leren..
Tjezus, wat vals
zondag 16 juni 2019 22:00
Je gaat ervan uit en verwacht dat iedereen denkt als jij en daar gaat het mis. Volgens mij wil je graag aardig gevonden worden, door veel mensen. En daarom doe je van alles voor anderen. Uit liefde, uit vriendschap, uit de goedheid van je hart, maar toch vooral omdat je verwacht dat iedereen dat zou doen. Maar bij de meeste mensen werkt dat niet zo. Ik ken het gevoel wel van vroeger. Soort van constante teleurstelling in de mensen om je heen. Het helpt om meer voor jezelf op te komen en je verwachtingen bij te stellen.
