Word ik ooit weer de oude? Depressie in het verleden.

02-02-2019 21:20 407 berichten
Hallo allemaal,

Een paar jaar geleden heb ik in een depressie gezeten en dat heeft ruim anderhalf jaar geduurd.
Voordat ik in die depressie belandde was ik altijd overal positief over en had een enorme energie, maar hoe erg ik ook mijn best doe, ik ben nooit meer dezelfde geworden, ik ben een soort van neutraal, iemand geworden die nooit meer ergens met volle teugen van kan genieten.
Eén en ander heeft ook veel invloed op mijn dagelijks leven, want er komt niets meer uit me. Ten eerste duurt het vaak tot een uur of drie eer ik eens een keertje onder de douche stap, vooral nu het winter is en koud treuzel ik tot een punt dat het bijna niet meer hoeft. Ten tweede kom ik de deur niet meer uit. Waar ik dagelijks wel iets te doen had en er veel plezier in beleefde, zie ik nu het plezier er niet meer in. Het is al heel lang geleden dat ik voor het laatst de stad in ben geweest en de markt daar weet ik de weg al heel lang niet meer.
Ik had een Cinevillepas om onbeperkt naar de bios te gaan en in vier maanden ben ik één keer geweest, dus ik heb hem maar opgezegd.
Eigenlijk kom ik alleen maar buiten om boodschappen te doen en zelfs dat gaat met grote moeite.

Ik voel me niet depressief, maar leef wel alsof het wel zo is.

Mijn vraag: word ik ooit nog mijn oude zelf of moet ik er iets mee om dat te bereiken?
Zijn er ervaringsdeskundigen?
:hug:
Ik herken me er wel in. Al kan ik nog wel van iets genieten als de juiste omstandigheden er zijn. Dat houdt voor mij in dat het goed weer is, blauwe lucht, zon en niet koud met daarbij natuur die groen is en bloeit. De wintermaanden hier in Nederland zijn dus sowieso altijd waardeloos, want ook ik kom niet buiten behalve om m'n boodschappen te halen. Als ik ga wandelen en door de vieze drek loop in het bos dan voel ik me bij elke stap depressiever worden. Buiten dat spelen er de laatste paar jaar persoonlijke zaken die me ook tijdens de gunstige tijd naar beneden halen. Volgens mij psych valt mijn depressie onder dysthymie.
Gatinmijnsok schreef:
02-02-2019 22:06
Het is ook het zwaarste dat ik ooit gedaan heb. Daar was enorme discipline voor nodig, want elke vezel in mijn lijf schreeuwde nee, in bed blijven en de deken over mijn hoofd. En nog steeds zijn er periodes dat ik weet dat ik mezelf van de bank moet schoppen en me beter voel na een wandeling, ook als ik er geen zin in heb,
Ja, discipline is wat ik mis en het gevoel dat ik niets meer aantrekkelijk vind.
Voor mijn depressie was ik dagelijks buiten en wandelen was een grote liefhebberij van mij, maar als ik nu naar buiten moet stap ik op de brommer en ga zo snel mogelijk heen en terug, simpelweg omdat ik nergens het leuke en mooie meer van inzie. Ik liep een paar keer per week de stad in en verveelde me nooit, nu doe ik snel wat ik moet doen en ga weer snel naar huis.
Ik snap niets meer van mezelf.
redbulletje schreef:
02-02-2019 22:10
Ik herken me er wel in. Al kan ik nog wel van iets genieten als de juiste omstandigheden er zijn. Dat houdt voor mij in dat het goed weer is, blauwe lucht, zon en niet koud met daarbij natuur die groen is en bloeit. De wintermaanden hier in Nederland zijn dus sowieso altijd waardeloos, want ook ik kom niet buiten behalve om m'n boodschappen te halen. Als ik ga wandelen en door de vieze drek loop in het bos dan voel ik me bij elke stap depressiever worden. Buiten dat spelen er de laatste paar jaar persoonlijke zaken die me ook tijdens de gunstige tijd naar beneden halen. Volgens mij psych valt mijn depressie onder dysthymie.
"De dysthyme stoornis of dysthymie is een psychische aandoening, een lichte vorm van depressie die zich kenmerkt door een gebrek aan plezier en genoegen in het leven en die minimaal twee jaar duurt. In het DSM-IV is de aandoening ingedeeld bij de stemmingsstoornissen. ..."

Hier herken ik mezelf wel in.
Alle reacties Link kopieren
:hug: Het is kut. Ik herinner me nog wel hoe blij je was met nieuwe laarzen. Het is al een tijd geleden dat je daarover schreef op het forum.
Gatinmijnsok schreef:
02-02-2019 22:17
:hug: Het is kut. Ik herinner me nog wel hoe blij je was met nieuwe laarzen. Het is al een tijd geleden dat je daarover schreef op het forum.
Ik was vroeger één en al vrolijkheid op het forum, maar dat is alweer lang geleden hoor. :)
Alle reacties Link kopieren
Heel goed dat je een afspraak gaat maken met de huisarts!!! Het is zo zonde om je zo te voelen.
Zet het vast in je agenda!

Dat jezelf doelen stellen klinkt heel makkelijk, maar als jij de enige bent die het verloop daarvan "controleert" is het zo makkelijk om jezelf te saboteren.
Ik denk dat je samen met iemand veel verder kan komen. Woon je in Breda? Dan kan ik je met stip op 1 Impegno aanraden.

Ik ben denk ik een jaar echt depressief geweest in de zin van alleen maar kunnen janken en wanhopig voelen. Toen dat gevoel over was, was ik volgens de ggz dan ook uitbehandeld. Maar daar was ik het niet mee eens, ik wou weer die lieve betrokken en vooral grappige vrouw worden die ik was. Dus ben ik naar Impegno gegaan. Ik kwam daar met straatangst, lusteloosheid, tanden nauwelijks poetsen (alleen als ik mensen onder ogen zou komen ragde ik er een borstel doorheen), mijn huis was een rommel, echt rommel, maar dat interesseerde me geen moer. En het excuus "Maar zo erg als je het op tv wel eens ziet, zo erg is het bij mij niet hoor" heb ik vaak gebruikt. Schone kleren aan? Maar die fijne trui kan best nog 1 x en er dan halverwege de dag avbterkomen dat die zweetlucht van jezelf is en dan naar buiten een dikke jas eroverheen trekken.
De hele depressie van kop tot straat heeft bij mij 4,5 jaar geduurd.
Best lang. Ik zie die 4 jaar ook niet als verloren, want ik heb zoveel geleerd over mezelf en over waarom anderen op een bepaalde manier kunnen reageren.

Ga tekenen, zei mijn moeder dan, dat vond je vroeger zo fijn en leuk! En dam heel braaf 3 lijnen tekenen omdat je ook niet op ALLES wat als oplossing aangedragen wordt nee wil zeggen. En die 3 lijnen zijn zo lelijk, ik kan dat niet meer, met als gevolg enorme frustratie.

Wat mij wel echt heel goed geholpen heeft in structuur is mijn hond. Dan moet ik wel op staan, 3x naar buiten, 2x voeren, knuffelen op de bank.

Ga het proberen cateautje!!! Je bent dat waard. Ik gun het je echt zo. :redrose:
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
Dank je Wiezel, voor je post en je openheid. Helaas woon ik in Rotterdam en zou niet weten waar ik terecht kan met mijn ding.

Ik heb expres een kat genomen omdat ik mezelf me niet aan de verplichtingen met een hond zag houden, terwijl ik wel echt een hondenmens ben. Moet erbij melden dat mijn kater veel vrolijkheid met zich meebrengt.
:hug: eerst.
Ach lieve Cateautje. Ik ben nu weer in een wat actievere meeleesfase. Maar toen ik dagelijks forumde zag ik jou dagelijks voorbij komen in een topic. Ik heb her en der meegekregen over waar je dagelijks soms mee worstelt. Juist jou vind ik vaak positief en luchtig overkomen. En toch verbaasd het mij niet dit topic.

Ik ben 2x depressief geweest in mijn leven. Beiden duurden ongeveer een jaar. Op het moment dat ik erin zat, dacht ik niet hoe ik mij ooit anders zou gaan voelen. Achteraf op terug kijkend, gaat een jaar snel voorbij.
Veel wat je zei is herkenbaar. Ik deed alles op automatische piloot. Alsof ik geen gevoel meer had. Ik was gewoon. Dingen deden mij weinig.

Antwoord op je vraag: nee, je wordt nooit meer je oude zelf. Je wordt een andere, nieuwe en als het goed is een betere zelf :)
Alle ervaringen in je leven vormt je. Dus ook je depressies. Wisselt per persoon natuurlijk. Ik heb beginnend vanaf mijn eerste depressie tot aan mijn laatste (die was 9 jaar geleden) en daarna nog 8 of 9 jaar in totaal 3 tot 4 jaar verschillende vormen therapieën gehad. Aan alle trajecten heb ik ook wat gehad. Het meeste heb ik gehad aan therapie toen ik eind 20 was. Alles kon ook beter landen en ik had de nodige levenservaring.

Als mensen mij leren kennen kunnen ze niet voorstellen dat ik ooit depressief ben geweest. Ben een blij ei, positief en gelukkig. Net als jij veel (levens)energie. Maar juist omdat ik depressief ben geweest en de nodige therapieën. Therapie hielp mij ook, in het opzicht dat ik baas ben over mijn eigen gevoelens en gedachtes. Het klinkt lullig, maar voor mij wel heel relativerend, is dat ik tijdens groepstherapie mensen tegenkwam die het allemaal zo zwaar, negatief opvatte het leven. Elke keer huilen. Ik bedoel het absoluut niet onrespectvol naar hen, want ik leefde met ze mee hoe het voor hun was. Maar ik dacht, leven is veel te mooi en waardevol. Ik kijk terug naar alle mooie ervaringen die ik gehad heb en wat er gaat komen :)
Therapie heeft veel inzichten opgeleverd over het leven, over mijzelf (gedachtes, gevoelens en gedrag), waarom dingen gelopen zijn etc.

Ik vind het super goed om te lezen dat je dit niet meer wil. Dat je realiseert dat je je anders kan voelen. Het lukt je niet om hier zelf eruit te komen. Ik heb net als de mensen die al gereageerd hebben, de indruk dat je de depressie nog niet helemaal te boven heb. Ik vind hoe je je voelt niet helemaal 'normaal' zeg maar.

Naar de huisarts is een eerste stap. En dan een gesprek met de POH-GGZ om te kijken wat voor therapie helpt. Misschien icm met medicatie? Ik heb zelf nooit medicatie gehad, maar kan mij voorstellen icm 'praattherapie' dat het helpt. En van depressie weet ik dat beweging, sporten goed is. Het doet veel met je psyche en bij depressie wetenschappelijk bewezen positieve uitkomsten.

En blijf hierover praten op het forum! :)
anoniem_82224 wijzigde dit bericht op 02-02-2019 22:40
2.42% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Cateautje schreef:
02-02-2019 22:25
Dank je Wiezel, voor je post en je openheid. Helaas woon ik in Rotterdam en zou niet weten waar ik terecht kan met mijn ding.

Ik heb expres een kat genomen omdat ik mezelf me niet aan de verplichtingen met een hond zag houden, terwijl ik wel echt een hondenmens ben. Moet erbij melden dat mijn kater veel vrolijkheid met zich meebrengt.
Mijn hond houdt mij er wel aan haha. Die staat gewoon voor de deur te mopperen tot dat ik hem uitlaat.
Maar een dier is sowieso fijn.

Bij mij was de conclusie trouwens ook dysthyme stoornis. En het eindrapport lees ik stiekem nog wel eens door en dan ben ik echt trots op mezelf. Dat ik geen genoegen a met mwah. Ik wou weer hoera.

Rotterdam weet ik zo niet iemand die ik je aan kan raden, maar als het goed is heeft de huisarts wel een paar opties voor je.

:couple:
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
Antwoord op je vraag: nee, je wordt nooit meer je oude zelf. Je wordt een andere, nieuwe en als het goed is een betere zelf :)
Ik ben altijd al wel 'n doemdenker geweest en deprigevoelens lagen vaak op de loer, maar sinds mijn vader dood is kan het natuurlijk echt nooit beter worden. Ik leg me erbij neer dat je vanaf een bepaald punt gewoon bergafwaarts gaat.
Al kan ik nog wel af en toe genietmomentjes hebben, maar niet in dit seizoen in dit land.
Wiezel, Impegno zit ook in Rotterdam, dus daar ga ik maandag ook gelijk achteraan.
Dankje voor de tip. :)
Alle reacties Link kopieren
Cateautje schreef:
02-02-2019 22:42
Wiezel, Impegno zit ook in Rotterdam, dus daar ga ik maandag ook gelijk achteraan.
Dankje voor de tip. :)
Top!!!! Ik vond het een fijne organisatie, die eerst kijkt naar wat jij nodig hebt en dan tussen de regeltjes doorfrut. Ook overleg tussen jouw behandelaar en de hoofdbehandelaar is goed. En alle communicatie is duidelijk. Geen achterkamertjes gevoel.

Zet hem op cateautje! Geef jezelf het mooiste cadeau: je levenslust terug.
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
wiezel schreef:
02-02-2019 22:48
Top!!!! Ik vond het een fijne organisatie, die eerst kijkt naar wat jij nodig hebt en dan tussen de regeltjes doorfrut. Ook overleg tussen jouw behandelaar en de hoofdbehandelaar is goed. En alle communicatie is duidelijk. Geen achterkamertjes gevoel.

Zet hem op cateautje! Geef jezelf het mooiste cadeau: je levenslust terug.
Kan ik daar zelf contact mee zoeken of moet ik doorverwezen worden?
redbulletje schreef:
02-02-2019 22:40
Ik ben altijd al wel 'n doemdenker geweest en deprigevoelens lagen vaak op de loer, maar sinds mijn vader dood is kan het natuurlijk echt nooit beter worden. Ik leg me erbij neer dat je vanaf een bepaald punt gewoon bergafwaarts gaat.
Al kan ik nog wel af en toe genietmomentjes hebben, maar niet in dit seizoen in dit land.
Ik vind het rot om te lezen dat je je zo voelt en dit zo ziet. Zo zie ik dat namelijk niet. Dat het leven bergafwaarts gaat vanaf een bepaald punt. Leven veranderd. En vroeger was niet alles altijd beter. Het was anders.
Alle reacties Link kopieren
Hey Cateautje,

Ik herken ook veel. Mijn depressie is nu bijna twee jaar geleden en het opkrabbelen uit die hele diepe zwarte punt gaat tergend langzaam.

Herkenbaar is dat de levenslust weg is. Ik heb ook nooit meer ergens ècht zin in. Alles is vlakker. Vorige week voor het eerst bij de AH weer naar ingrediënten voor overschotels of gebak gekeken, Vroeger was ik gek op koken! Misschien begint het weer terug te komen? En ook ‘deadlines’ kunnen me niet boeien. Rekening te laat betaald? Jammer dan... Was al een week niet gevouwen? Boeie! Echt niet dat dat vroeger gebeurde, hè.
Tot ik jouw post las dacht ik dat het aan mijn medicatie en exen-stress lag, maar misschien hoort het er gewoon wel bij.

Wat me wel goed heeft gedaan is vrijwilligerswerk. Ik ben vorig jaar 3 dagen per week gaan helpen bij een groot leer-werk-bedrijf in de horeca. Doodeng, want ik dacht dat ik het nooit vol zou houden. Dat het lukte, dat ik overzicht en concentratie had (wow, ‘het’ werkte weer), dat ik ‘iets’ had gedaan op de dag. Het deed me zo goed (en was heel gezellig).

Nu ben ik weer aan het werk, maar de oude Franky (ook op werk) is er nog lang niet. Alhoewel iedereen dat wel denkt; keeping up appearences.
Lovestar schreef:
02-02-2019 22:55
Ik vind het rot om te lezen dat je je zo voelt en dit zo ziet. Zo zie ik dat namelijk niet. Dat het leven bergafwaarts gaat vanaf een bepaald punt. Leven veranderd. En vroeger was niet alles altijd beter. Het was anders.
Het blijft een herhaling van zetten. Steeds weer opnieuw de seizoenen, steeds opnieuw hetzelfde maar in verslechterde omstandigheden. De toenemende drukte, toenemende lichamelijke problemen, financiele onzekerheden etc. Mijn bucketlist is leeg.
Alle reacties Link kopieren
Ik had een doorverwijzing van de huisarts. Zou jouw ha daaraan meewerken? Anders kan je Impegno sowieso bellen en vragen wat de handigste stappen zijn.
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
Franky77 schreef:
02-02-2019 23:00
Hey Cateautje,

Ik herken ook veel. Mijn depressie is nu bijna twee jaar geleden en het opkrabbelen uit die hele diepe zwarte punt gaat tergend langzaam.

Herkenbaar is dat de levenslust weg is. Ik heb ook nooit meer ergens ècht zin in. Alles is vlakker. Vorige week voor het eerst bij de AH weer naar ingrediënten voor overschotels of gebak gekeken, Vroeger was ik gek op koken! Misschien begint het weer terug te komen? En ook ‘deadlines’ kunnen me niet boeien. Rekening te laat betaald? Jammer dan... Was al een week niet gevouwen? Boeie! Echt niet dat dat vroeger gebeurde, hè.
Tot ik jouw post las dacht ik dat het aan mijn medicatie en exen-stress lag, maar misschien hoort het er gewoon wel bij.

Wat me wel goed heeft gedaan is vrijwilligerswerk. Ik ben vorig jaar 3 dagen per week gaan helpen bij een groot leer-werk-bedrijf in de horeca. Doodeng, want ik dacht dat ik het nooit vol zou houden. Dat het lukte, dat ik overzicht en concentratie had (wow, ‘het’ werkte weer), dat ik ‘iets’ had gedaan op de dag. Het deed me zo goed (en was heel gezellig).

Nu ben ik weer aan het werk, maar de oude Franky (ook op werk) is er nog lang niet. Alhoewel iedereen dat wel denkt; keeping up appearences.
Waar het gaat om zaken in huis herken ik dat wel. Mijn stoel in de slaapkamer herbergt zoveel was dat ik er nauwelijks op kan zitten om mijn haar te doen en dat terwijl ik altijd hobbymatig met de was bezig was vroeger, alles netjes gestreken en gevouwen.
Koken was ook altijd iets waar ik graag mee bezig was, nu smijt ik voorgesneden groente in de pan en bak wat vlees en dat is het dan. Er zit ook niet veel variatie in.
Tja, is allemaal niet de bedoeling.
Geldkwesties regel ik wel gelijk, want geen zin in gezeik
wiezel schreef:
02-02-2019 23:05
Ik had een doorverwijzing van de huisarts. Zou jouw ha daaraan meewerken? Anders kan je Impegno sowieso bellen en vragen wat de handigste stappen zijn.
Ik heb een aanmeldingsformulier gevonden en ingevuld. Ze nemen binnen drie werkdagen contact met me op. :)
Alle reacties Link kopieren
Cateautje en Redbulletje: :hug: :hug:
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
Dankje Elmervrouw. :)
Cateautje schreef:
02-02-2019 23:10
Ik heb een aanmeldingsformulier gevonden en ingevuld. Ze nemen binnen drie werkdagen contact met me op. :)


Wauw! Jij gaat voortvarend aan de slag! Ik hoop dat je snel terecht kan daar.
Alle reacties Link kopieren
Goed bezig cateautje!!!!!
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
Ja ladies, ik heb er zat van.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven