Psyche
alle pijlers
Wéér zo bang van die agressieve dwanggedachten
dinsdag 14 maart 2017 19:34
zondag 25 juni 2017 10:11
Hoi anomama, helaas herken ik jouw gevoel.... En het is verschrikkelijk. Maar voor jou is het misschien fijn om te weten dat je niet als enige door die hel gaat. Ik heb in een schriftje positieve gedachtes geschreven, ook als notitie in mijn telefoon, dat het gevoel voorbij gaat. En dat blijf ik op die momenten herhalen. Ik heb ook goede dagen en dan voel ik mij weer mezelf en gewoon goed. En als ik snachts slecht geslapen heb, dan zit ik weer in die hel met gedachtes die je doodsbang maken. Ik ben wel weer begonnen met antidepressiva en ik hoop dat ik mij daardoor snel beter voel. Het heeft eerder ook geholpen. Misschien toch ook iets voor jou...
zondag 25 juni 2017 12:23
Goedemorgen.Beetlefreak schreef: ↑25-06-2017 10:06Goedemorgen anomama.. ik zit momenteel te wachten op een intake gesprek dan ga ik pas horen wat ze gaan doen.. heb wel is cognitieve gedragstherapie gehad maar is maar heel kort geweest..dat heeft me dus niet geholpen.. die aggressieve gedachten is iets van de laatste maanden..weet wel dat ik er erg depressief van word en erg angstig... worstel er erg mee..durf soms niet eens naar buiten en vind het eng als me vrouw bij me komt zitten..gewoon bang ik haar wat aan doe..hoe ga jij met je gedachten om..???
Word er zo moe van het vreet energie en heb ook geen zin dingen te doen die ik leuk vind..misschien heb je nog wat tips voor mij... moet nog wachten op therapieën dus soms weet ik me echt geen raad meer anomama...
Wat naar dat je het zo moeilijk hebt. Ik herken véél van jouw struggelingen in mijzelf. Ik voel me zo soms ook heel down van het vechten tegen die gedachten. Maar ik probeer altijd in mijn gedachten te houden dat het maar gedachten zijn, die horen bij een ziekte, namelijk ocd. Tips heb ik niet voor je, die heb ik voor mezelf ook nog niet gevonden. Ik hoop dat de therapie iets voor je gaat doen...
zondag 25 juni 2017 12:46
Lief van je dat je zo snel reageerd .. vind het fijn iemand gevonden te hebben die hetzelfde heeft als ik.. nu te fijn voor jou zo bedoel ik het niet..maar ben niet de enigste..dat geeft wat kracht.. ik probeer de laatste dagen alles maar te nemen zoals het is en er niet meer tegen te vechten dat werkt echt niet ben ik achter.. neem alles maar zoals het is en probeer te genieten van al dat ik heb.. mijn lieve vrouw en moeder steunen me gelukkig en daar heb ik super veel aan.. Ja ik hoop ook dat ik snel therapieën krijg en dat ik er veel baat bij heb...dank voor je reactie hoop snel.weer van je te horen anomama... dikke knuffelAnomama schreef: ↑25-06-2017 12:23Goedemorgen.
Wat naar dat je het zo moeilijk hebt. Ik herken véél van jouw struggelingen in mijzelf. Ik voel me zo soms ook heel down van het vechten tegen die gedachten. Maar ik probeer altijd in mijn gedachten te houden dat het maar gedachten zijn, die horen bij een ziekte, namelijk ocd. Tips heb ik niet voor je, die heb ik voor mezelf ook nog niet gevonden. Ik hoop dat de therapie iets voor je gaat doen...
zondag 25 juni 2017 14:21
Het is ook gewoon een hele moeilijke ongrijpbare "ziekte". Het is fijn dat je steun hebt aan je vrouw en moeder. Heb je ook kinderen? Ik haal veel liefde en geluk uit mijn gezin. Dat houdt de moed erin. En je bent zeker niet alleen! Ik kom er steeds meer achter dat er veel meer mensen zijn die worstelen met dit soort klachten! Ik hoop dat je toch een fijne zondag hebt. Groetjes.Beetlefreak schreef: ↑25-06-2017 12:46Lief van je dat je zo snel reageerd .. vind het fijn iemand gevonden te hebben die hetzelfde heeft als ik.. nu te fijn voor jou zo bedoel ik het niet..maar ben niet de enigste..dat geeft wat kracht.. ik probeer de laatste dagen alles maar te nemen zoals het is en er niet meer tegen te vechten dat werkt echt niet ben ik achter.. neem alles maar zoals het is en probeer te genieten van al dat ik heb.. mijn lieve vrouw en moeder steunen me gelukkig en daar heb ik super veel aan.. Ja ik hoop ook dat ik snel therapieën krijg en dat ik er veel baat bij heb...dank voor je reactie hoop snel.weer van je te horen anomama... dikke knuffel
zondag 25 juni 2017 14:59
Nee heb zelf geen kinderen zou ik er niet bij kunnen hebben op het moment. Heb vandaag weer zo'n dag ik niet naar buiten durf.. pfff echt vervelend durf niet naar drukke plekken zoals markt of winkelcentrum..baal hier echt van.. vrouwtje is maar alleen op pad ...slaap ook erg veel zodat ik niet zoveel hoef te maken in me hoofd..ben erg verdrietig op het moment...Anomama schreef: ↑25-06-2017 14:21Het is ook gewoon een hele moeilijke ongrijpbare "ziekte". Het is fijn dat je steun hebt aan je vrouw en moeder. Heb je ook kinderen? Ik haal veel liefde en geluk uit mijn gezin. Dat houdt de moed erin. En je bent zeker niet alleen! Ik kom er steeds meer achter dat er veel meer mensen zijn die worstelen met dit soort klachten! Ik hoop dat je toch een fijne zondag hebt. Groetjes.
Groetjes knuffel
maandag 26 juni 2017 21:58
Hoe is het nu met je?Beetlefreak schreef: ↑25-06-2017 14:59Nee heb zelf geen kinderen zou ik er niet bij kunnen hebben op het moment. Heb vandaag weer zo'n dag ik niet naar buiten durf.. pfff echt vervelend durf niet naar drukke plekken zoals markt of winkelcentrum..baal hier echt van.. vrouwtje is maar alleen op pad ...slaap ook erg veel zodat ik niet zoveel hoef te maken in me hoofd..ben erg verdrietig op het moment...
Groetjes knuffel
dinsdag 27 juni 2017 13:34
Ja gaat .... Heb wel veel last van agressieve gedachten richting de mensen waar ik om geef maar probeer ze te negeren.. Heb 26 juli intake dus moet nog maandje wachten.. hopen dat dat gaat werken...dat ik daar de juiste behandeling kan krijgen..
Hoe is het met jou dan?
dinsdag 27 juni 2017 18:55
Vervelend hè, die wachttijden.Beetlefreak schreef: ↑27-06-2017 13:34Ja gaat .... Heb wel veel last van agressieve gedachten richting de mensen waar ik om geef maar probeer ze te negeren.. Heb 26 juli intake dus moet nog maandje wachten.. hopen dat dat gaat werken...dat ik daar de juiste behandeling kan krijgen..
Hoe is het met jou dan?
Gebruik je medicatie? Soms als het me erg aanvliegt helpt een oxazepam om de scherpe randjes eraf te halen.
Met mij gaat nu wel oké, maar ik weet ook dat een trigger daar meteen verandering in kan brengen.
Het is gewoon een verschrikkelijk gevecht tussen verstand en gevoel.
Ik hoop ook altijd dat er iets gevonden word waardoor dit weg gaat.
Sterkte hè.
dinsdag 27 juni 2017 23:26
Ik gebruik ook oxazepam word ik wat rustiger van... Ja erg die wachttijden zijn teveel mensen met klachten blijkt wel weer..lief van je dat je zo af en toe reageert.. Tis gewoon een klote ziekte ocd verder slik ik annafranil voor tegen de dwang .. maar dat is nog niet genoeg.. mag van mij al 26 juli zijn hoor ... maand is best lang en wacht al een poosje maar goed... fijn het een beetje gaat weer met je.. joh kan je vertellen ik elke dag triggers heb hoor en wel 10 keer ook... echt lastig . Want het belemmerd je echt te kunnen genieten van al je hebt..maar goed ga gewoon lekker door en hopen het snel wat dragelijker word allemaal en dat ik hoop ik voor jou ook natuurlijk.. dikke knuffel en sterkte...mocht je willen kletsen... ik doe dat graag...Anomama schreef: ↑27-06-2017 18:55Vervelend hè, die wachttijden.
Gebruik je medicatie? Soms als het me erg aanvliegt helpt een oxazepam om de scherpe randjes eraf te halen.
Met mij gaat nu wel oké, maar ik weet ook dat een trigger daar meteen verandering in kan brengen.
Het is gewoon een verschrikkelijk gevecht tussen verstand en gevoel.
Ik hoop ook altijd dat er iets gevonden word waardoor dit weg gaat.
Sterkte hè.
woensdag 28 juni 2017 18:01
Ik merk dat ik soms gewoon veel gevoeliger ben voor triggers.
Dan ben ik veel sneller bang en gespannen.
Ik merk ook dat ik me vaak heel erg gespannen voel zonder aanleiding. Ken jij dat ook?
Ben jij een man? Hoe oud ben je?
Ik hoor vaak terug dat vrouwen veel vaker psychische problemen hebben of misschien praten zij er makkelijker over. Ik vind het juist zo goed dat mannen zich ook uiten.
Dan ben ik veel sneller bang en gespannen.
Ik merk ook dat ik me vaak heel erg gespannen voel zonder aanleiding. Ken jij dat ook?
Ben jij een man? Hoe oud ben je?
Ik hoor vaak terug dat vrouwen veel vaker psychische problemen hebben of misschien praten zij er makkelijker over. Ik vind het juist zo goed dat mannen zich ook uiten.
woensdag 28 juni 2017 23:15
Dit topic is voor mij (helaas) zo herkenbaar.. Heb zelf al een paar jaar last van depressie, angststoornis en paniekaanvallen. Het ergste zijn bij mij ook de dwanggedachten. Ik ben vooral heel erg bang mezelf iets aan te doen. Niet als in zelfmoord, maar als ik bijvoorbeeld kook ben ik bang dat ik een mes in mn hand steek, of ik ben bang iets in mijn oog te steken. Aan de ene kant weet ik dat het "maar" gedachten zijn, maar op het moment van de paniekaanval ben ik helemaal van de kaart omdat ik er niet voor weg kan lopen (ik kan de messen wel opbergen, maar ik kan zelf bv een vinger in mn oog steken).
Als ik het nu zo typ walg ik gewoon van mezelf dat ik zulke lugubere gedachtes heb... Het enge vind ik dat ik echt bang ben dat het ooit misgaat en dat ik het echt doe.. Ik heb het namelijk ook met kleinere dingen. Bijvoorbeeld de drang een bord kapot te gooien, een pagina uit een boek te scheuren, een tekening te verzieken door er doorheen te krassen, en die drang is dan zo hevig en de paniek zo hoog dat ik dat bord daadwerkelijk kapot gooi (bovenstaande dingen zijn helaas al veel vaker gebeurd, dit belemmert me ook om dingen te doen). De angst zakt dan wel gelijk als ik het daadwerkelijk doe, maar de volgende keer is het weer exact hetzelfde. Het wordt niet minder, en de drang wordt ook niet minder.
En juist omdat ik bijvoorbeeld wel toegeef aan die drang dat bord kapot te gooien, ben ik ook bang dat ik mezelf iets aan zal doen, omdat ik weet dat ik het zou kunnen...
Sinds een paar weken is het weer goed mis bij mij, ik wordt deze week gebeld om een intake te plannen bij PsyQ, hoop echt dat zij me kunnen helpen want dit sloopt me echt.
Ik gebruik geen medicatie (wil dat ook zo lang mogelijk uitstellen) maar als blijkt dat dat me helpt doe ik het graag. Op deze manier zie ik mezelf niet nog een 5 jaar doorgaan, het breekt me helemaal op.
Als ik het nu zo typ walg ik gewoon van mezelf dat ik zulke lugubere gedachtes heb... Het enge vind ik dat ik echt bang ben dat het ooit misgaat en dat ik het echt doe.. Ik heb het namelijk ook met kleinere dingen. Bijvoorbeeld de drang een bord kapot te gooien, een pagina uit een boek te scheuren, een tekening te verzieken door er doorheen te krassen, en die drang is dan zo hevig en de paniek zo hoog dat ik dat bord daadwerkelijk kapot gooi (bovenstaande dingen zijn helaas al veel vaker gebeurd, dit belemmert me ook om dingen te doen). De angst zakt dan wel gelijk als ik het daadwerkelijk doe, maar de volgende keer is het weer exact hetzelfde. Het wordt niet minder, en de drang wordt ook niet minder.
En juist omdat ik bijvoorbeeld wel toegeef aan die drang dat bord kapot te gooien, ben ik ook bang dat ik mezelf iets aan zal doen, omdat ik weet dat ik het zou kunnen...
Sinds een paar weken is het weer goed mis bij mij, ik wordt deze week gebeld om een intake te plannen bij PsyQ, hoop echt dat zij me kunnen helpen want dit sloopt me echt.
Ik gebruik geen medicatie (wil dat ook zo lang mogelijk uitstellen) maar als blijkt dat dat me helpt doe ik het graag. Op deze manier zie ik mezelf niet nog een 5 jaar doorgaan, het breekt me helemaal op.
donderdag 29 juni 2017 07:56
Ja ik ben een man.. hihi en ben 45 jaar oud .. en huilen dat ik kan pfff ben echt een emotioneel iemand en nog steeds moeders kind.. vind dat een man dus ook mag huilen .. zijn ook zat mannen met emotionele problemen hoor.. heb een vriend en dan wel me beste vriend die heeft schizofrenie en dat is ook zoooooo moeilijk..die begrijpt me gelukkig.. we begrijpen elkaar..we zijn gewoon lotgenoten.. maar toch heeft hij hele andere kwalen als ik...vandaar ik een beetje op zoek ben of was naar iemand met dezelfde kwalen als ik..ik heb het meest last als ik wakker word ..ben heel erg gespannen en nerveus danAnomama schreef: ↑28-06-2017 18:01Ik merk dat ik soms gewoon veel gevoeliger ben voor triggers.
Dan ben ik veel sneller bang en gespannen.
Ik merk ook dat ik me vaak heel erg gespannen voel zonder aanleiding. Ken jij dat ook?
Ben jij een man? Hoe oud ben je?
Ik hoor vaak terug dat vrouwen veel vaker psychische problemen hebben of misschien praten zij er makkelijker over. Ik vind het juist zo goed dat mannen zich ook uiten.
..en zoals ik al zei.. heb zoveel triggers op 1 dag wil je niet weten..vaak word ik dan vang en huil ik even..nou kan je vertellen heb de laatste maanden wat emmers vol gejankt..dus de zin.. een man mag niet huilen .. vind ik de grootste onzin..en wat jij hebt herken ik wel.. gewoon nerveus en gespannen terwijl er geen aanleiding is heb ik ook altijd..ben altijd erg gespannen in mijn onderbuik.. noem het nerveus...en eigenlijk maakt dat gevoel je juist gaat denken aan de enge dingen en word je nog nerveuzer en banger... Ja ik kan dat gevoel... brrrrr daarom herken mezelf in jou...nou hoor je snel .. dikke knuffel weer..
donderdag 29 juni 2017 08:03
[quote=Panda1987 post_id=27254671 time=1498684511 user_id=349749]
Dit topic is voor mij (helaas) zo herkenbaar.. Heb zelf al een paar jaar last van depressie, angststoornis en paniekaanvallen. Het ergste zijn bij mij ook de dwanggedachten. Ik ben vooral heel erg bang mezelf iets aan te doen. Niet als in zelfmoord, maar als ik bijvoorbeeld kook ben ik bang dat ik een mes in mn hand steek, of ik ben bang iets in mijn oog te steken. Aan de ene kant weet ik dat het "maar" gedachten zijn, maar op het moment van de paniekaanval ben ik helemaal van de kaart omdat ik er niet voor weg kan lopen (ik kan de messen wel opbergen, maar ik kan zelf bv een vinger in mn oog steken).
Als ik het nu zo typ walg ik gewoon van mezelf dat ik zulke lugubere gedachtes heb... Het enge vind ik dat ik echt bang ben dat het ooit misgaat en dat ik het echt doe.. Ik heb het namelijk ook met kleinere dingen. Bijvoorbeeld de drang een bord kapot te gooien, een pagina uit een boek te scheuren, een tekening te verzieken door er doorheen te krassen, en die drang is dan zo hevig en de paniek zo hoog dat ik dat bord daadwerkelijk kapot gooi (bovenstaande dingen zijn helaas al veel vaker gebeurd, dit belemmert me ook om dingen te doen). De angst zakt dan wel gelijk als ik het daadwerkelijk doe, maar de volgende keer is het weer exact hetzelfde. Het wordt niet minder, en de drang wordt ook niet minder.
En juist omdat ik bijvoorbeeld wel toegeef aan die drang dat bord kapot te gooien, ben ik ook bang dat ik mezelf iets aan zal doen, omdat ik weet dat ik het zou kunnen...
Sinds een paar weken is het weer goed mis bij mij, ik wordt deze week gebeld om een intake te plannen bij PsyQ, hoop echt dat zij me kunnen helpen want dit sloopt me echt.
Ik gebruik geen medicatie (wil dat ook zo lang mogelijk uitstellen) maar als blijkt dat dat me helpt doe ik het graag. Op deze manier zie ik mezelf niet nog een 5 jaar doorgaan, het breekt me helemaal op.
[/quote
Dit klinkt ook heftig zeg.
Ik begrijp heel goed hoe je je voelt. De angst kan soms zo hoog zitten. Ik heb heftigere dwanggedachten, wel over dat ik mezelf iets aan doe of mijn dierbare. Ook al weet ik heel zeker dat ik dat nooit zal doen, op een hoog paniek moment, twijfel ik aan alles wat ik voel.
Er zit echt een enorm verschil tussen een bord kapot gooien en je oog uitsteken. Dus ik denk dat je dat in je dat onderscheid ook goed kan maken omdat je weet dat de schade daarvan niks voorsteld. Daarom zal je ook nóóit iets heftigers doen omdat je weet dat dat onherstelbaar is. Het is gewoon heel naar om je zo te voelen. Ik begrijp het helemaal... was er maar een eenvoudige oplossing om dit te laten verdwijnen....
Dit topic is voor mij (helaas) zo herkenbaar.. Heb zelf al een paar jaar last van depressie, angststoornis en paniekaanvallen. Het ergste zijn bij mij ook de dwanggedachten. Ik ben vooral heel erg bang mezelf iets aan te doen. Niet als in zelfmoord, maar als ik bijvoorbeeld kook ben ik bang dat ik een mes in mn hand steek, of ik ben bang iets in mijn oog te steken. Aan de ene kant weet ik dat het "maar" gedachten zijn, maar op het moment van de paniekaanval ben ik helemaal van de kaart omdat ik er niet voor weg kan lopen (ik kan de messen wel opbergen, maar ik kan zelf bv een vinger in mn oog steken).
Als ik het nu zo typ walg ik gewoon van mezelf dat ik zulke lugubere gedachtes heb... Het enge vind ik dat ik echt bang ben dat het ooit misgaat en dat ik het echt doe.. Ik heb het namelijk ook met kleinere dingen. Bijvoorbeeld de drang een bord kapot te gooien, een pagina uit een boek te scheuren, een tekening te verzieken door er doorheen te krassen, en die drang is dan zo hevig en de paniek zo hoog dat ik dat bord daadwerkelijk kapot gooi (bovenstaande dingen zijn helaas al veel vaker gebeurd, dit belemmert me ook om dingen te doen). De angst zakt dan wel gelijk als ik het daadwerkelijk doe, maar de volgende keer is het weer exact hetzelfde. Het wordt niet minder, en de drang wordt ook niet minder.
En juist omdat ik bijvoorbeeld wel toegeef aan die drang dat bord kapot te gooien, ben ik ook bang dat ik mezelf iets aan zal doen, omdat ik weet dat ik het zou kunnen...
Sinds een paar weken is het weer goed mis bij mij, ik wordt deze week gebeld om een intake te plannen bij PsyQ, hoop echt dat zij me kunnen helpen want dit sloopt me echt.
Ik gebruik geen medicatie (wil dat ook zo lang mogelijk uitstellen) maar als blijkt dat dat me helpt doe ik het graag. Op deze manier zie ik mezelf niet nog een 5 jaar doorgaan, het breekt me helemaal op.
[/quote
Dit klinkt ook heftig zeg.
Ik begrijp heel goed hoe je je voelt. De angst kan soms zo hoog zitten. Ik heb heftigere dwanggedachten, wel over dat ik mezelf iets aan doe of mijn dierbare. Ook al weet ik heel zeker dat ik dat nooit zal doen, op een hoog paniek moment, twijfel ik aan alles wat ik voel.
Er zit echt een enorm verschil tussen een bord kapot gooien en je oog uitsteken. Dus ik denk dat je dat in je dat onderscheid ook goed kan maken omdat je weet dat de schade daarvan niks voorsteld. Daarom zal je ook nóóit iets heftigers doen omdat je weet dat dat onherstelbaar is. Het is gewoon heel naar om je zo te voelen. Ik begrijp het helemaal... was er maar een eenvoudige oplossing om dit te laten verdwijnen....
donderdag 29 juni 2017 08:08
Hoi panda1987Panda1987 schreef: ↑28-06-2017 23:15Dit topic is voor mij (helaas) zo herkenbaar.. Heb zelf al een paar jaar last van depressie, angststoornis en paniekaanvallen. Het ergste zijn bij mij ook de dwanggedachten. Ik ben vooral heel erg bang mezelf iets aan te doen. Niet als in zelfmoord, maar als ik bijvoorbeeld kook ben ik bang dat ik een mes in mn hand steek, of ik ben bang iets in mijn oog te steken. Aan de ene kant weet ik dat het "maar" gedachten zijn, maar op het moment van de paniekaanval ben ik helemaal van de kaart omdat ik er niet voor weg kan lopen (ik kan de messen wel opbergen, maar ik kan zelf bv een vinger in mn oog steken).
Als ik het nu zo typ walg ik gewoon van mezelf dat ik zulke lugubere gedachtes heb... Het enge vind ik dat ik echt bang ben dat het ooit misgaat en dat ik het echt doe.. Ik heb het namelijk ook met kleinere dingen. Bijvoorbeeld de drang een bord kapot te gooien, een pagina uit een boek te scheuren, een tekening te verzieken door er doorheen te krassen, en die drang is dan zo hevig en de paniek zo hoog dat ik dat bord daadwerkelijk kapot gooi (bovenstaande dingen zijn helaas al veel vaker gebeurd, dit belemmert me ook om dingen te doen). De angst zakt dan wel gelijk als ik het daadwerkelijk doe, maar de volgende keer is het weer exact hetzelfde. Het wordt niet minder, en de drang wordt ook niet minder.
En juist omdat ik bijvoorbeeld wel toegeef aan die drang dat bord kapot te gooien, ben ik ook bang dat ik mezelf iets aan zal doen, omdat ik weet dat ik het zou kunnen...
Sinds een paar weken is het weer goed mis bij mij, ik wordt deze week gebeld om een intake te plannen bij PsyQ, hoop echt dat zij me kunnen helpen want dit sloopt me echt.
Ik gebruik geen medicatie (wil dat ook zo lang mogelijk uitstellen) maar als blijkt dat dat me helpt doe ik het graag. Op deze manier zie ik mezelf niet nog een 5 jaar doorgaan, het breekt me helemaal op.
Ik herken een hoop dingen van jou ook hoor.. mezelf wat aan doen bijvoorbeeld.. met een mes ofzo ...het zijn ook maar gedachten maar hoe ga je er mee om..het is zooooo moeilijk en slopend en vreet energie.. vaak walg ik niet van mezelf maar wel van de gedachten die ik heb..waar ik laatste tijd veel last van heb dat ik boos word uit frustratie dan ram ik maar even op een kussen.. en heb de laatste tijd bij mijn vrouw zoiets van .. zal ik haar is even meppen...ow dan word ik zo bang het te gaan doen wil je niet weten.. terwijl ik haar helemaal geen pijn wil doen ik vreselijk om haar geef en zeker ben ik niet agressief..het houd je hele dagen bezig..
Waarom stel je medicijnen gebruik uit.. ik slik al 25 jaar medicijnen..als dat je helpt je dagen dragelijk te maken zeg ik gewoon gebruiken ..
Sterkte joh...en je gedachten zijn niet gek of vreemd... dat probeer ik mezelf ook te leren dat je mag en kan denken wat je wilt..
Groetjes...
donderdag 29 juni 2017 11:04
Bedankt voor jullie reacties! Op de momenten dat het goed gaat weet ik ook heel goed dat ik het niet zal doen, en dat er een wereld van verschil zit tussen een bord kapot gooien of mezelf iets aandoen (hoewel ik er ook vanaf wil spullen te slopen. Het is uiteraard veel minder erg, maar ook dat moet stoppen). Alleen op het moment van de paniek zit de angst zo hoog dat ik er nie meer in geloof.
Ik ben geen fan van medicijnen omdat het toch iets is wat eigenlijk niet in je lichaam hoort, en je kunt er zoveel bijwerkingen van krijgen. Maar als ik niet zonder kan sta ik er absoluut voor open, het heeft alleen niet mijn voorkeur.
Ik ben blij dat ik niet de enige ben met deze dwanggedachten. Ik heb een paar mensen die er vanaf weten, maar dat is toch anders. Ze steunen me ten alle tijden, maar ze weten niet wat het is, en dat kan soms moeilijk zijn.
Ik ben geen fan van medicijnen omdat het toch iets is wat eigenlijk niet in je lichaam hoort, en je kunt er zoveel bijwerkingen van krijgen. Maar als ik niet zonder kan sta ik er absoluut voor open, het heeft alleen niet mijn voorkeur.
Ik ben blij dat ik niet de enige ben met deze dwanggedachten. Ik heb een paar mensen die er vanaf weten, maar dat is toch anders. Ze steunen me ten alle tijden, maar ze weten niet wat het is, en dat kan soms moeilijk zijn.
donderdag 29 juni 2017 13:39
donderdag 29 juni 2017 15:13
Nee ik heb geen kinderen. Ik heb een vriend die me steunt, en ik kan altijd bij mijn ouders terecht.Anomama schreef: ↑29-06-2017 13:39Dat herken ik ook heel goed hoor, dat wisselen van gevoelens. Als het goed gaat vetrouw je op je zelf, maar als je je onstabiel voelt ben je bang voor jezelf.
Het is ook zo moeilijk uit te leggen aan andere mensen omdat het zich allemaal in je hoofd afspeelt.
Heb je ook kinderen panda?
Het is inderdaad erg lastig uit te leggen aan anderen. Ze zeggen altijd dat je niet weet hoe het is om te bevallen tenzij je het zelf hebt meegemaakt, ik denk dat dat ook voor paniekaanvallen en angst geldt, als je het niet hebt meegemaakt kun je je er niet echt een voorstelling van maken.
donderdag 29 juni 2017 18:25
Dat weet ik wel zeker ja! Het valt niet uit te leggen of te begrijpen als je het zelf niet hebt ervaren. Ik vind dat ook vooral zo lastig aan dit alles.....Panda1987 schreef: ↑29-06-2017 15:13Nee ik heb geen kinderen. Ik heb een vriend die me steunt, en ik kan altijd bij mijn ouders terecht.
Het is inderdaad erg lastig uit te leggen aan anderen. Ze zeggen altijd dat je niet weet hoe het is om te bevallen tenzij je het zelf hebt meegemaakt, ik denk dat dat ook voor paniekaanvallen en angst geldt, als je het niet hebt meegemaakt kun je je er niet echt een voorstelling van maken.
donderdag 29 juni 2017 21:20
Ja en het vervelende vind ik ook dat het me in zoveel belemmert. Ik zit nu al 2 weken bij mijn ouders om een beetje tot rust te komen (ik woon alleen, mn vriend heeft kinderen dus daarheen gaan is geen optie) Ik had me voorgenomen komend weekend weer naar huis te gaan (gewoon proberen, desnoods 1 dag) maar zelfs dat vind ik nu eng. Weet gewoon niet wat ik met mezelf aanmoet...
vrijdag 30 juni 2017 15:54
Voel me ook klote.. hele dag geslapen..meisje is niet thuis..veel janken..erg veel last van me angsten..hoop de avond wat rustiger verloopt.. en duim voor een fijn weekend.. knuffel
vrijdag 30 juni 2017 21:09
Vind je het naar om alleen thuis te zijn? Ik herken dat wel. Het gevoel dat ik mezelf niet vertrouw ofzo als ik alleen ben. Heel naar gevoel. Ik voel me vandaag gewoon heel erg gespannen. Brok in mijn keel, pijn op mijn rug.Beetlefreak schreef: ↑30-06-2017 15:54Voel me ook klote.. hele dag geslapen..meisje is niet thuis..veel janken..erg veel last van me angsten..hoop de avond wat rustiger verloopt.. en duim voor een fijn weekend.. knuffel
Werk je nog wel?
En heb je hobby's?
zaterdag 1 juli 2017 10:15
Nou dat is een heel verhaal.. 3 jaargeleden een esmoker gekocht die zorgde ervoor dat mijn ad niet meer werkte.. de nicotine daarin zorgde ervoor dat de ad zijn werk niet meer deed terwijl ik ze wel nam.. toen ben ik van het padje geraakt.. kwam thuis in de ziektewet.. toen kreeg mijn pa..te horen hij kanker had uitgezaaid..5 weken later was me maatje er niet meer.. Ben toen van allerlei soorten ad gaan proberen..inmiddels ben ik twee jaar verder heb nu een wia uitkering..en om het verhaal compleet te maken kreeg ik 30 april nog even een hartinfarct erboven op.. dus heb een aardig rugzakje...nu nog niet over me vader heen.. gaat het nog niet super en ben vaak erg bang voor allerlei dingen.. Ben nu met de oude ad die ik al 22 jaar slikte weer op peil..heb zoveel soorten ad gebruikt.. dat ik op gegeven moment zei.. ik wil de oude weer terug waarmee ik 22 jaar lang op gelopen heb zonder hulp en zonder gekke dingen.. dagen waren tien dragelijk..alleen heb nu zoveel klappen gehad pfff nu inmiddels aangemeld voor behandeling.. die afwachten... vind het lastig alleen thuis te zijn.. heb het liefst me meisje en moeder altijd bij.. maar ja dat kan niet he hihihi..verder heb ik een hobby dat is zendamateur maak contacten over de gehele wereld dmv radio's..
Moet zeggen het alleen zijn gaat steeds beter.. maar is wel.lastig.. was altijd bang mezelf wat aan te doen op welke manier ook.. maar dat zakt nu gelukkig een beetje.. me meisje waar ik al 18 jaar mee samen ben werkt wel dus ja... dat gaat gewoon door he..
Dikke knuffel maar weer anomama
zaterdag 1 juli 2017 21:19
willemijnlodewijks schreef: ↑25-06-2017 10:11Hoi anomama, helaas herken ik jouw gevoel.... En het is verschrikkelijk. Maar voor jou is het misschien fijn om te weten dat je niet als enige door die hel gaat. Ik heb in een schriftje positieve gedachtes geschreven, ook als notitie in mijn telefoon, dat het gevoel voorbij gaat. En dat blijf ik op die momenten herhalen. Ik heb ook goede dagen en dan voel ik mij weer mezelf en gewoon goed. En als ik snachts slecht geslapen heb, dan zit ik weer in die hel met gedachtes die je doodsbang maken. Ik ben wel weer begonnen met antidepressiva en ik hoop dat ik mij daardoor snel beter voel. Het heeft eerder ook geholpen. Misschien toch ook iets voor jou...
Hoe is het nu met jouw?
