Zal ik mijn oma nog een kans geven?

Hallo allemaal,

Omdat ik het over dit pijnlijke onderwerp gehad heb op mijn werk en er gevoelsmatig maar niet uit komt, vraag ik hier graag even om meningen/advies. Dit word een lang verhaal maar ik ga proberen het zo kort mogelijk te houden.

Op mijn zeventiende ben ik door mijn vaders kant van de familie 'verstoten.' Mijn vader was het oudste kind thuis en heeft twee jongere zussen. Beide ouders leven nog. Hijzelf overleed toen hij 31 was, aan een hartaanval. Mijn moeder moest ons dus al heel jong alleen opvoeden. Haar eigen vader overleed ook jong. Mijn moeder heeft altijd al moeite gehad met mijn vader zijn ouders. Eigenlijk met heel de familie, ze zijn ook best een beetje apart.
Toen wij tieners waren koos mijn moeder ervoor om het contact met haar schoonfamilie te verbreken.
Dat begrepen wij best en de familie had er ook geen moeite mee, die vonden dat opgeruimd netje stond. In hun ogen was mijn moeder nooit wat waard. Wij ( mijn jongere broertje en ik ) zaten daar als kinderen altijd een beetje tussenin. Toen ze uit elkaar gingen hoorden we van mijn opa en oma nog wel eens geklaag over mijn moeder, dat vond vooral ik erg moeilijk. Ik hou van mijn moeder en ondanks haar imperfecties was ze niet half zo slecht als mijn opa en oma vonden.

Maar wij moesten dus overal heen gebracht worden en mijn moeder ging dan weer naar huis om ons s'avonds weer op te halen. Op zich niet zo erg. Mijn tantes hebben allebei twee zoons, waarvan we met de zoons van mijn vader's oudste zus opgegroeid zijn. Die neefjes heb ik beiden in mijn armen gehouden als meisje en ik hield oprecht heel veel van ze.

Toen mijn jongste neefje ( van oudste tante ) vijf was en ik zestien zei hij in het zwembad tegen mij dat mama tegen oma had gezegd dat ik en sloerie was. Terwijl ik op dat moment nog nooit een vriendje had gehad. Toen ik vroeg waarom ze dat zeiden, zei de oudste omdat oma gezegd had dat mijn moeder dat ook was en ik dat dus ook zou worden. Iets met een appel en bomen. Als kind werd ik altijd al een beetje als zwart schaap behandelt door mijn opa en oma.
Mijn broertje werd op handen gedragen en werd intensief naar geluisterd maar voor mij en mijn verhalen was nooit tijd. Dat kwam omdat mijn broertje op mijn vader lijkt qua uiterlijk en ik op mijn moeder. Ik viel dus al meteen buiten de boot.

Toen ik een krantenwijk had bracht ik een jaar lang de krant bij mijn opa en oma. Met kerst ging ik met kaartjes de deuren rond om wat geld op te halen en van hun buren kreeg ik vijf gulden. Helemaal trots aan mijn opa laten zien die me vervolgens doodleuk een stapeltje dubbeltjes gaf. Een hele gulden kreeg ik van mijn opa.
Als mijn broertje daar had gezeten had hij tien gulden gehad. We kregen ook nooit hetzelfde aantal cadeautjes. Hij werd duidelijk voorgetrokken. Dat is verder prima, hij is ook heel lief maar het deed natuurlijk toch wel zeer. Ondanks dat ik deed alsof het niks was.

Toen ik zeventien was gingen mijn moeder en mijn oma ( haar moeder dus ) samen op vakantie naar Spanje. Mijn broertje en ik waren alleen thuis. Mijn tante belde ( de oudste ), ik nam op. Een gesprek over koetjes en kalfjes, maar ze vroeg naar mijn broertje. Dus ik gaf hem, maar wij hadden op dat moment twee telefoons in huis en broer en ik waren gewend om elkaars gesprekken stiekem af te luisteren. Dat was een spelletje wat we deden. Erg kinderachtig ja, maar goed. Dus ik pakte de hoorn en hoorde dat mijn tante hem vroeg om op mijn neefjes te passen dat weekend.
Terwijl ik altijd had gezegd dat ik dat zo graag zou doen en hij nul interesse had in oppassen. Wederom werd ik dus weer eens overgeslagen zonder enige goede reden. Ik was zelfs al oppas geweest in die tijd.

Ik was zo teleurgesteld dat mij niks werd gevraagd. Ik wilde mijn moeder en oma spreken om mijn hart te luchten.
Maar die waren er niet en onze huis computer had technische problemen, dus ik ging naar mijn opa en oma om een mailtje naar ze te sturen. Ik luchtte mijn hart in die mail, zei dat ik zo baalde dat mijn rotfamilie dit gedaan had. Dat ik niet begreep waarom ze me altijd oversloegen.

En ja je snapt het al, mijn opa heeft die mail dus dagen later uit zijn prullenbak gevist en gelezen. Twee dagen later kwam ik ze tegen op straat toen ik onderweg naar mijn werk was.
Nietsvermoedend begroette ik ze, maar mijn opa ging even los tegen me midden op straat. Die begon als een gek te schelden, riep de meest verschrikkelijke dingen naar me en zei dat ik nooit meer aan hoefde te bellen bij hun of bij de rest van mijn familie. Ik was in een klap alles kwijt en stond aan de grond genageld. Erover praten was niet mogelijk. Een foutje en ik had alles verpest. Het was allemaal mijn schuld en ik was laag bij de grond en nog meer afschuwelijke dingen.

Wie doet dat nou? Zijn enige kleindochter zo midden op straat met de grond gelijk maken? Ja ik had een fout gemaakt maar die mail was prive, en ik was een tiener! Weet hij wel hoe vaak ik mijn moeders hart brak in die tijd? Of dat van mijn andere oma. Die schopten me er toch ook niet zomaar uit. Een kind doet nou eenmaal stomme dingen. Ja ik had die mail niet moeten sturen, maar de reden ervoor stond er ook in, hij had dat toch ook kunnen begrijpen.

Anyway, ik was dus in een klap mijn familie kwijt. Er was geen discussie mogelijk. Mijn opa is een echte patriarch en iedereen doet wat hij zegt. Mijn tantes waren altijd al bang voor hem en mijn oma duidelijk ook. Ik was compleet over de rooie en heb de hele dag op werk zitten huilen. Mijn oma ( van moeders kant ) ging de volgende dag even verhaal halen om te vragen wat die mensen in godsnaam bezielt had maar mijn opa sloeg de deur in haar gezicht dicht. Met jou heb ik niks meer te maken, zei hij. Mijn oma heeft ze nooit vergeven voor wat ze gedaan hebben. En ik ook niet.

Ik stuurde mijn oudste tante een lange brief, haar smekend om te overwegen weer contact met me te herstellen omdat ik mijn neefjes niet kwijt wilde, maar ook daar kwam geen gehoor op. Nu zijn mijn neefjes al volwassen en heb ik ze al dertien jaar niet gezien. Mijn broertje komt er trouwens nog wel gewoon, die kwam laatst heel tactvol thuis met een mooie foto van 'alle' kleinkinderen erop. Had hij van oma gehad. Alle vijf de jongens min het oudste meisje dus. Dat deed zoveel pijn.

Na vijf jaar ben ik bij ze aan gaan bellen, hopend op nog een kans om mijn familie terug te krijgen. Mijn opa deed open. Wat ik wilde. Ik vroeg of we er misschien over konden praten, maar hij zei dat ik het zelf had verpest en dat ik geen kans had. Mijn opa is een keiharde, altijd al geweest. Helaas heb ik dat rancuneuze denk ik van hem, want ik ben zelf ook niet goed in vergeven.
Maar goed, dus ik in janken uitgebarsten en weggelopen, maar mijn oma volgde me.
Ze had overduidelijk wel spijt van alles wat er is gebeurd en wilde het contact voorzichtig herstellen. Maar ook zij bleef volhouden dat het allemaal aan mij lag. Lang heb ik getwijfeld over of ik wel of geen contact op moest nemen maar besloot het toch niet te doen, was nog te rancuneus over wat er gebeurd was.

Nu kwam ik ze laatst tegen bij de supermarkt, ( we wonen in hetzelfde dorp en zie ze best vaak ) en hij liep me voorbij alsof ik er niet stond maar zij stopte weer. Weifelend. Ze zei dat ze had gehoord van mijn oma's overlijden en dat ze het rot vond voor me.
We praatten wat over van alles en ze zei dat ze het zo erg vond wat er gebeurd was. Mijn opa stond een paar meter verder ongeduldig te wachten.
Ze zei weer dat ze het contact best zou willen herstellen en nu ik wat verder ben in mijn levensfase ( op mezelf woon en alles wat beter op orde heb ) overweeg ik dat te doen. Maar ik blijf zo twijfelen.
Eigenlijk ben ik nog steeds te boos op mijn hele familie om ze weer toe te laten, maar aan de andere kant wil ik het verleden graag laten waar het is. Maar het gevoel van verraad laat me maar niet los.

Elke relatie die ik na hun heb gehad word gedomineerd door angst dat ze bij me weg gaan. Ook vriendschappen. Als mijn familie zelfs niet bij me blijft, waarom zou een vreemde dat dan wel doen? Ik ben ervoor in therapie geweest maar de verlatingsangst blijft groot.

Toch denk ik dat ik mijn oma best eens kan uitnodigen op de koffie om haar goed en rustig uit te leggen wat voor gevoel ze mij gegeven heeft. Haar mijn kant van het verhaal vertellen. Zij mag uiteraard ook die van haar zeggen, maar ze heeft altijd moeite gehad met goed luisteren. Na het overlijden van mijn lievelingsoma ben ik anders naar deze oma gaan kijken.

Ze is de enige oma die ik nog heb en van mijn andere oma heb ik nooit afscheid kunnen nemen. En mijn huidige oma heeft ook hartklachten. Krijg ik geen spijt als ik haar niet nog een kans geef? Wat als het straks te laat is? Ik zou ook zo graag mijn neefjes weer eens zien.

Wat ik precies wil met dit topic weet ik niet, even van me afschrijven denk ik. Horen wat jullie denken.
Als je alles gelezen hebt, respect want het was nogal wat.


Edit, mijn opa is dus zondag overleden. Dit topic is een aantal jaar oud. Ondertussen is er bij mij ASS gediagnoseerd. Dat verklaarde een hoop.

Nav__ schreef: ↑

06-11-2017 09:13

Wat rot dat je negatieve ervaringen hebt met hulpverleners en dat je hiernaast een pestverleden hebt. Goed dat je aan traumaverwerking hebt gedaan! Ik denk overigens dat het er niet toe doet of je ECHT op je moeder lijkt. Zij vonden dat, in elk geval, schrijf je in de OP. Weer een bevestiging dat het niets over jou zegt, maar alles over hun.

Het klinkt alsof je flink wat te verduren hebt gehad. Hoe gaat het nu met je?

Het grappige is dat ik nog het meest op mijn broertje lijk ( of hij op mij eigenlijk ) en dat die superveel op mijn vader lijkt en wij dus allebei zeker meer van hem hebben dan van onze moeder. Mensen denken soms dat we een tweeling zijn. Als baby's leken we sprekend op elkaar.
Ja het leven heeft me enorm hard aangepakt ja, en nu schrijf ik hier nog maar een kwart van wat ik allemaal meegemaakt heb. Ik voel me vaak ook al enorm oud, ondanks dat ik dertig ben.
Alsof ik al een heel leven erop heb zitten. Wilde als tiener ook best vaak dood, ben zelfs een keer voor een vrachtauto gereden op mijn zestiende, per ongeluk of expres, dat weet ik nu nog steeds niet. Gebeurde zo snel.
Suicidaal ben ik gelukkig nu niet meer, maar echt gelukkig ben ik ook niet. Ook nooit geweest trouwens. Altijd last van depressieve buien gehad.

Altijd alleen geweest. Op zich sla ik me er wel doorheen en ik voel me altijd 'goed,'
Wat helpt is dat mijn moeder en oma me opgevoed hebben, wij buigen veel maar breken gelukkig nooit. Het overlijden van mijn oma is wel het meest pijnlijke dat ik ooit gevoeld heb in mijn leven. Daar ben ik nog lang niet overheen.
Zij was de enige persoon die me echt snapte en nu is ze er niet meer. Daar kan ik echt maar heel moeilijk aan wennen. Nu heb ik alleen mijn moeder nog, maar zelfs zij snapt me niet zoals mijn oma dat kon. Wij waren heel sterk verbonden. Zonder haar is het verschrikkelijk leeg.

Olifantje89 schreef: ↑

06-11-2017 09:16

Dit is zeker jou schuld niet.
Welke volwassen man (opa) gaat een tiener nu verstoten omwille van één mailtje met een nare boodschap in.
Daarbij denk ik dat als het niet het mailtje was je opa je wel om een andere reden verstoten had. Als de lijn tussen we tolereren haar en we verstoten haar zo dun is bij hem, dan had hij altijd wel een reden gevonden.

Ik kan er inkomen dat het extra kwetst dat ze je broer wel accepteren.
Vanuit je broer zijn perspectief is het heel laks en niet loyaal naar jou toe dat hij niet (wil zien) ziet wat dit met jou doet.
Waarschijnlijk wil hij het niet zien.
Dit kan je eventueel wel eens met hem bespreken. Dan kan hij hier ook meer rekening mee houden.

Ik heb het vroeger vaak met hem besproken en ook gezegd dat het me gekwetst heeft maar hij is niet zo goed met zijn gevoelens op tafel te leggen. Hij sluit zich altijd een beetje af. Maar nu hij zijn huidige vriendin heeft praat hij wel meer dus wie weet kan ik het nog eens bespreken met hem. Zoveel komt hij er trouwens niet meer hoor, eens per jaar gaat hij eens bij opa en oma langs. Bij tante komt hij wel vaker.

Ja denk dat je gelijk hebt dat hij sowieso uiteindelijk wel een reden had gevonden om me weg te dumpen, nu gaf ik hem er alleen een en hij kopte de bal in.

DEATH schreef: ↑

06-11-2017 09:22

Wat is je conclusie? Kun je objectief naar je 17 jarige zelf kijken? En was het een lullig mailtje of stonden er toch wel erge dingen in?
En wat bedoel je met 'hart breken'?

Nou ja mijn oma en ik maakten heus wel eens ruzie en dan zei ik wel eens gemene dingen tegen haar en zij die tegen mij. Dat gebeurde bij mijn moeder en mij ook wel eens. Hart breken was wellicht was overdreven geschreven.
Nee er stond niks ergers in dan dat. Gewoon een lullig mailtje. Waar hij het trouwens vandaan haalde om het te lezen begrijp ik niet.

swifty schreef: ↑

06-11-2017 09:22

Het is zorgelijk dat je geen vrienden hebt.
Ik zou niet je aanraden nu dit aan te gaan, want je hebt geen sociaal vangnet. Als je grote problemen in je familie wil proberen op te lossen heb je een sterk netwerk nodig waarin je je veilig voelt, en dat bij eventueel nieuwe afwijzing of harde woorden, je opgevangen wordt. Dit omdat ik vermoed dat je niet heel sterk in je schoenen staat, zo alleen.
Dus ga eerst je netwerk en sociale skills vergroten, zodat je vriendschappen opbouwt. En wellicht heb je iets aan familieopstellingen, die kan je doen zonder je familie erbij, om wat meer rust en inzicht te krijgen in waarom jij en je moeder het zwarte schaap zijn.

Het lijkt misschien zorgelijk maar ik heb er nooit veel gehad. Op de basisschool had ik er een. We groeiden uit elkaar toen we ouder werden. Ik heb mijn moeder, met wie ik heel goed kan praten. Zij is mijn veilige haven.
Vrienden vinden is voor mij niet zo simpel, omdat ik enorme vertrouwensproblemen heb. Ik ben wel aardig sociaal hoor, ben op werk ook heel erg populair. Ben goed in mijn pijn verstoppen onder een vrolijk masker.
Mensen komen overal bij mij omdat ik zo goed luister en zijn graag bij me. Maar om echte vriendschappen te sluiten, dat vind ik heel moeilijk omdat ik heel vaak belazerd ben.

Maar iedereen in mijn omgeving die ik ken via mijn werk is altijd stomverbaasd als ze horen dat ik geen vrienden heb of partner. Maar je bent toch zo'n leuke meid! Ze snappen er niks van. Maar ja je gaat je hele prive leven ook niet zomaar vertellen tegen iedereen.

Het probleem is vaak juist dat ik veel te sterk ben. Als mijn moeder vraagt hoe het gaat zeg ik altijd goed, ook al voel ik me soms rot. En dan ineens breek ik en huil ik even en dan is het weer klaar, gaat het sterke masker op en gaan we verder. Zo heeft mijn oma het me geleerd. Nooit je zwaktes laten zien. Zoals gezegd, we buigen maar breken niet.


En blijmetmij: bedankt! Mooie post. Je hebt ook helemaal gelijk. Dat advies geef ik ook altijd aan mensen die zoiets voorstellen.

annie_de_rooij schreef: ↑

06-11-2017 09:36

Ik denk niet dat ik het zou doen.
Ben bang dat de verwachtingen die jij er van hebt niet uit zullen komen, dus dat je hoe dan ook een teleurgesteld gevoel zult hebben.

Mocht je besluiten haar toch te willen ontmoeten; doe het niet bij je thuis.
Houd dat privé nog even privé. Een huis moet veilig zijn en je weet nog niet of oma ook veilig is. Bovendien is het makkelijker opstappen voor jou wanneer jullie ergens in een restaurant oid zitten. Je moet niet afhankelijk zijn van haar/of zij de netheid heeft te vertrekken wanneer jij daar eventueel om vraagt.
Mocht de hernieuwde kennismaking toch bevallen kun je altijd nog overwegen of je oma thuis wilt ontvangen.

En je broer is een eikel.

Ik ben niet bang voor mijn opa en oma hoor. Ze weten toch al waar ik woon, ze fietsen laatst langs ( ik woon aan een vrij grote weg in mijn dorp ) en zij zag me. Ze wisten ook waar ik zou gaan wonen omdat ik ze net gesproken had toen ik wist dat ik ging verhuizen. Ze mag hier best binnen komen. Mijn opa zou me nooit iets aandoen. Die zou veel te bang zijn dat zijn overleden zoon zou komen spoken bij hem. Daar geloofd hij best wel in.

Ach, ik neem het mijn broertje op zich niet kwalijk dat hij reageerde zoals hij altijd deed als mijn moeder en ik ruzie hadden: hij hield zich erbuiten. Als ik dat zou kunnen zou ik het misschien ook gedaan hebben in zijn situatie. Ja het was ruk voor mij, maar we zijn allemaal wel wat opportunistisch in onze familie.
Ik wil wel boos blijven op hem maar hij is mijn kleine broertje en als hij naar me lacht vergeef ik hem alles en zie ik weer dat kleine jongetje voor me.

Oh en mijn moeder vind het prima als ik weer contact met ze opneem hoor, die staat achter elke beslissing die ik maak. Zij hoeft immers niet mee naar die ontmoetingen. Ze vind het allemaal best. Ze is niet zo moeilijk. Bovendien is het niet haar familie dus dat maakt het makkelijker. Het voelt voor haar anders.

Ik reageer straks op de rest, ga nu even naar het tuincentrum met mijn moeder, de kershow bekijken. Maar allemaal heel erg bedankt voor de input.

Izzy_ schreef: ↑

06-11-2017 09:45

Niet doen. Ik heb helaas een beetje vergelijkbare (wat minder heftige) ervaring met de moeder van mijn moeder, dat was een heks van een oma. Ook datzelfde verschil tussen mijn broer en mij, openlijk opmerkingen maken waar ik bij was dat mijn broer toch wel beter was en handwerkjes afkraken die ik vol trots (als meisje van een jaar of zes) kwam laten zien. Mijn moeder heeft met haar gebroken en ik heb haar nooit meer gezien.

Een ontmoeting gaat een teleurstelling worden, zij is echt niet veranderd en zal vermoedelijk ook niet eens begrijpen dat ze fout heeft gehandeld. Je krijgt een trap na, geen excuses of begrip.

Oh wat naar voor je zeg! Ik kan me dat gevoel zo goed voorstellen. Begrijpelijk dat je moeder met haar brak maar lijkt me erg moeilijk voor jou.
Ja zou goed kunnen dat het een teleurstelling wordt, maar als ze er echt zo over denkt waarom trekt ze me toch iedere keer opzij als ze me ziet, smekend om contact. Dat vind ik vreemd. Als ze erachter zou staan zou ze dat denk ik niet doen.
Maar goed, ben nu echt even weg.

swifty schreef: ↑

06-11-2017 10:10

Nu je vertelt dat je zo leeft met een grote beschermlaag, zodat mensen de echte jou niet zien, en geen vriendschappen of relatie aangaat...

Is een lichaamsgerichte, traumagericht traject niet wat voor jou? Dat je leert je kwetsbare verdrietige delen in jezelf meer toe te laten en dat je deze gevoelens leert te reguleren in plaats van wegstoppen zoals je oma je voordeed? Ook jij kan dit leren, hoe je omgaat met 'bevroren'emoties. Dit gaat niet 1,2,3, snel, en heeft tijd nodig, maar het kan wel!
Als je dit aangaat, zal je kwaliteit van leven, met betrekking tot warme relaties veranderen.

Ik gaf eerst aan dat contact aangaan met kans op kwetsuur niet handig is zonder sociaal netwerk. Maar je vertelt dat je moeder je goed steunt.
En ja, je kan contact aangaan met je oma. Kijk maar wat het brengt. Wie weet komt er wat uit voort zodat je verder kan. Je bent nu ouder en wijzer dan toen. Je kan terugvallen op je moeder gelukkig. Wie weet is dan ze tegenkomen in het dorp minder pijnlijk.

Zo ik ben weer terug. Wat een hoop leesvoer. Heb het even met mijn moeder besproken en die vind dat ik het gewoon moet doen als ik het wil. Ik zei ook dat het me niet perse gaat om het herstellen van de relatie, ik wil gewoon aan het uitleggen, proberen haar te laten begrijpen, wat ze gecreëerd hebben met hun gedrag.
Dat ik zoveel moeite heb met relaties omdat ik niemand vertrouw dankzij de verstoting van mijn familie. Ik zal het minder verwijtend verpakken natuurlijk maar voor mij is het wel belangrijk om dat van mijn hart te krijgen. Dat ze snapt wat voor impact het gehad heeft. Dat ik geen enkele relatie kan onderhouden zonder bang te zijn dat ik verlaten word. Ja ze zal het misschien niet begrijpen, of er geen begrip voor hebben, maar dan ben ik het kwijt en kan ik het loslaten. Die boosheid een beetje sussen.

Traumatherapie heb ik momenteel echt even geen trek in. Ben ik trouwens ook al voor behandeld na het overlijden van mijn oma. Had de diagnose PTSS gekregen. EMDR klinkt trouwens aardig hetzelfde, dat heeft ook wel wat geholpen hoor. Het is ook echt niet zo dat ik de hele dag in een hoekje zit te kniezen, maar omdat ik het er toevallig over gehad heb op werk kwamen er een hoop dingen bovendrijven. Als ik het haar verteld heb kan ik ook verder. Als ze het met mijn opa eens zou zijn zou ze me niet telkens aanspreken op straat. Het is duidelijk dat ze zich er ook rot over voelt.
Niet rot genoeg om moeite voor me te doen, maar zoals mijn moeder zei net: misschien is dat haar manier van een olivebranch naar je uitreiken. Niet normaal maar dat is die familie ook niet. Ik hoef ze ook niet terug en wil ook niet achter ze aan rennen, daar ben ik veel te trots voor. Maar ik vind wel dat ze moeten weten wat ze aangericht hebben met hun reactie. Misschien doen ze het dan niet nog eens met iemand anders.
En ja ik kan altijd bouwen op mijn moeder, en anders op mijn broertje, mijn schoonzus of mijn oom en tante. Ik voel me absoluut niet alleen, heb veel liefdevolle familieleden gelukkig.

Trouwens ik ben al aardig aan het leren om relaties weer aan te gaan, stapsgewijs. Merk het in mijn gedrag op werk en ga nu zelfs af en toe stappen met een meisje die ik via via ken. Het is misschien klein maar het is wat.
Ben trouwens nogal van het zelf doen, hulp vragen is voor mij echt too much. Zo ben ik niet opgevoed. Sterk zijn en niet piepen.

Bedankt voor alle reacties en persoonlijke verhalen. Het doet me goed te lezen dat er zoveel begrip voor me is. Ga zo op de andere reacties reageren, moet nog even boodschappen doen.

Dat is makkelijk Amber, want ik verwacht sowieso niks van haar. Als het op niks uitloopt, ook prima, ik leef al dertien jaar zonder ze en red me prima. Ik pas me snel aan aan dingen, hoe rot ze ook zijn.
Ik hoop alleen dat ze naar me luistert, dat ze inziet dat ze fouten gemaakt heeft en dat ik mijn gevoel aan haar kan uitleggen. Dat ik al suicidaal en depressief was voor ik ze allemaal verloor en dat het daarna niet veel beter werd. Daar zal ze vast van schrikken en het is niet bedoelt al beschuldiging maar wel gewoon waar.

Ik wil haar kant van het verhaal ook graag horen, daarom zou ik haar graag alleen spreken. Zonder mijn opa erbij ( die zou toch niet meegaan trouwens ) want altijd als ik bij ze was in mijn jeugd was opa aanwezig. Ben eigenlijk nog nooit een op een met haar geweest. Ze zit er zelf duidelijk mee, dat heeft ze meerdere keren aangegeven toen we elkaar wel spraken. Het deed haar veel verdriet.
Ze huilde ook vaak als we elkaar zagen. Ik trouwens ook, daarom ga ik het ook niet in een cafe doen, maar lekker bij mij thuis.
Een vriendin heb ik niet dus die gaat er ook niet bij zitten, dat zou ik sowieso niet willen. Dit is een familiezaak, daar ga ik geen vrienden bij betrekken.

@Blijmetmij, wat een vreselijk verhaal zeg. Goed dat je uiteindelijk toch gebroken hebt met je zus hoe moeilijk het ook was. Dat lijkt me helemaal erg, als je met je ouders ook al geen goede band hebt, dan voel je je helmaal alleen.

Heel toevallig misschien, maar gisteren toen ik naar huis fietste van de mevrouw waar ik bij een kat ben wezen kijken, zag ik mijn oma langs rijden in de auto. Ze zag me niet en ik zag haar te laat om te reageren. Kom ze best vaak tegen hier, het dorp is niet zo groot. Ook zie ik ze vaak bij de supermarkt, in het begin vluchtte ik dan zo snel mogelijk naar buiten, daarna deed ik net of ik ze niet zag ( ja lekker kleuterig ).

Maar zag het wel als een teken dat ik haar gisteren weer zag. Zal straks mijn broertje even appen of hij mij haar nummer kan geven, dan bel ik haar straks even. Kijken of ze even wil komen kijken in mijn nieuwe huisje. Een bakkie doen.