Zal ik mijn oma nog een kans geven?

06-11-2017 08:26 68 berichten
Hallo allemaal,

Omdat ik het over dit pijnlijke onderwerp gehad heb op mijn werk en er gevoelsmatig maar niet uit komt, vraag ik hier graag even om meningen/advies. Dit word een lang verhaal maar ik ga proberen het zo kort mogelijk te houden.

Op mijn zeventiende ben ik door mijn vaders kant van de familie 'verstoten.' Mijn vader was het oudste kind thuis en heeft twee jongere zussen. Beide ouders leven nog. Hijzelf overleed toen hij 31 was, aan een hartaanval. Mijn moeder moest ons dus al heel jong alleen opvoeden. Haar eigen vader overleed ook jong. Mijn moeder heeft altijd al moeite gehad met mijn vader zijn ouders. Eigenlijk met heel de familie, ze zijn ook best een beetje apart.
Toen wij tieners waren koos mijn moeder ervoor om het contact met haar schoonfamilie te verbreken.
Dat begrepen wij best en de familie had er ook geen moeite mee, die vonden dat opgeruimd netje stond. In hun ogen was mijn moeder nooit wat waard. Wij ( mijn jongere broertje en ik ) zaten daar als kinderen altijd een beetje tussenin. Toen ze uit elkaar gingen hoorden we van mijn opa en oma nog wel eens geklaag over mijn moeder, dat vond vooral ik erg moeilijk. Ik hou van mijn moeder en ondanks haar imperfecties was ze niet half zo slecht als mijn opa en oma vonden.

Maar wij moesten dus overal heen gebracht worden en mijn moeder ging dan weer naar huis om ons s'avonds weer op te halen. Op zich niet zo erg. Mijn tantes hebben allebei twee zoons, waarvan we met de zoons van mijn vader's oudste zus opgegroeid zijn. Die neefjes heb ik beiden in mijn armen gehouden als meisje en ik hield oprecht heel veel van ze.

Toen mijn jongste neefje ( van oudste tante ) vijf was en ik zestien zei hij in het zwembad tegen mij dat mama tegen oma had gezegd dat ik en sloerie was. Terwijl ik op dat moment nog nooit een vriendje had gehad. Toen ik vroeg waarom ze dat zeiden, zei de oudste omdat oma gezegd had dat mijn moeder dat ook was en ik dat dus ook zou worden. Iets met een appel en bomen. Als kind werd ik altijd al een beetje als zwart schaap behandelt door mijn opa en oma.
Mijn broertje werd op handen gedragen en werd intensief naar geluisterd maar voor mij en mijn verhalen was nooit tijd. Dat kwam omdat mijn broertje op mijn vader lijkt qua uiterlijk en ik op mijn moeder. Ik viel dus al meteen buiten de boot.

Toen ik een krantenwijk had bracht ik een jaar lang de krant bij mijn opa en oma. Met kerst ging ik met kaartjes de deuren rond om wat geld op te halen en van hun buren kreeg ik vijf gulden. Helemaal trots aan mijn opa laten zien die me vervolgens doodleuk een stapeltje dubbeltjes gaf. Een hele gulden kreeg ik van mijn opa.
Als mijn broertje daar had gezeten had hij tien gulden gehad. We kregen ook nooit hetzelfde aantal cadeautjes. Hij werd duidelijk voorgetrokken. Dat is verder prima, hij is ook heel lief maar het deed natuurlijk toch wel zeer. Ondanks dat ik deed alsof het niks was.

Toen ik zeventien was gingen mijn moeder en mijn oma ( haar moeder dus ) samen op vakantie naar Spanje. Mijn broertje en ik waren alleen thuis. Mijn tante belde ( de oudste ), ik nam op. Een gesprek over koetjes en kalfjes, maar ze vroeg naar mijn broertje. Dus ik gaf hem, maar wij hadden op dat moment twee telefoons in huis en broer en ik waren gewend om elkaars gesprekken stiekem af te luisteren. Dat was een spelletje wat we deden. Erg kinderachtig ja, maar goed. Dus ik pakte de hoorn en hoorde dat mijn tante hem vroeg om op mijn neefjes te passen dat weekend.
Terwijl ik altijd had gezegd dat ik dat zo graag zou doen en hij nul interesse had in oppassen. Wederom werd ik dus weer eens overgeslagen zonder enige goede reden. Ik was zelfs al oppas geweest in die tijd.

Ik was zo teleurgesteld dat mij niks werd gevraagd. Ik wilde mijn moeder en oma spreken om mijn hart te luchten.
Maar die waren er niet en onze huis computer had technische problemen, dus ik ging naar mijn opa en oma om een mailtje naar ze te sturen. Ik luchtte mijn hart in die mail, zei dat ik zo baalde dat mijn rotfamilie dit gedaan had. Dat ik niet begreep waarom ze me altijd oversloegen.

En ja je snapt het al, mijn opa heeft die mail dus dagen later uit zijn prullenbak gevist en gelezen. Twee dagen later kwam ik ze tegen op straat toen ik onderweg naar mijn werk was.
Nietsvermoedend begroette ik ze, maar mijn opa ging even los tegen me midden op straat. Die begon als een gek te schelden, riep de meest verschrikkelijke dingen naar me en zei dat ik nooit meer aan hoefde te bellen bij hun of bij de rest van mijn familie. Ik was in een klap alles kwijt en stond aan de grond genageld. Erover praten was niet mogelijk. Een foutje en ik had alles verpest. Het was allemaal mijn schuld en ik was laag bij de grond en nog meer afschuwelijke dingen.

Wie doet dat nou? Zijn enige kleindochter zo midden op straat met de grond gelijk maken? Ja ik had een fout gemaakt maar die mail was prive, en ik was een tiener! Weet hij wel hoe vaak ik mijn moeders hart brak in die tijd? Of dat van mijn andere oma. Die schopten me er toch ook niet zomaar uit. Een kind doet nou eenmaal stomme dingen. Ja ik had die mail niet moeten sturen, maar de reden ervoor stond er ook in, hij had dat toch ook kunnen begrijpen.

Anyway, ik was dus in een klap mijn familie kwijt. Er was geen discussie mogelijk. Mijn opa is een echte patriarch en iedereen doet wat hij zegt. Mijn tantes waren altijd al bang voor hem en mijn oma duidelijk ook. Ik was compleet over de rooie en heb de hele dag op werk zitten huilen. Mijn oma ( van moeders kant ) ging de volgende dag even verhaal halen om te vragen wat die mensen in godsnaam bezielt had maar mijn opa sloeg de deur in haar gezicht dicht. Met jou heb ik niks meer te maken, zei hij. Mijn oma heeft ze nooit vergeven voor wat ze gedaan hebben. En ik ook niet.

Ik stuurde mijn oudste tante een lange brief, haar smekend om te overwegen weer contact met me te herstellen omdat ik mijn neefjes niet kwijt wilde, maar ook daar kwam geen gehoor op. Nu zijn mijn neefjes al volwassen en heb ik ze al dertien jaar niet gezien. Mijn broertje komt er trouwens nog wel gewoon, die kwam laatst heel tactvol thuis met een mooie foto van 'alle' kleinkinderen erop. Had hij van oma gehad. Alle vijf de jongens min het oudste meisje dus. Dat deed zoveel pijn.

Na vijf jaar ben ik bij ze aan gaan bellen, hopend op nog een kans om mijn familie terug te krijgen. Mijn opa deed open. Wat ik wilde. Ik vroeg of we er misschien over konden praten, maar hij zei dat ik het zelf had verpest en dat ik geen kans had. Mijn opa is een keiharde, altijd al geweest. Helaas heb ik dat rancuneuze denk ik van hem, want ik ben zelf ook niet goed in vergeven.
Maar goed, dus ik in janken uitgebarsten en weggelopen, maar mijn oma volgde me.
Ze had overduidelijk wel spijt van alles wat er is gebeurd en wilde het contact voorzichtig herstellen. Maar ook zij bleef volhouden dat het allemaal aan mij lag. Lang heb ik getwijfeld over of ik wel of geen contact op moest nemen maar besloot het toch niet te doen, was nog te rancuneus over wat er gebeurd was.

Nu kwam ik ze laatst tegen bij de supermarkt, ( we wonen in hetzelfde dorp en zie ze best vaak ) en hij liep me voorbij alsof ik er niet stond maar zij stopte weer. Weifelend. Ze zei dat ze had gehoord van mijn oma's overlijden en dat ze het rot vond voor me.
We praatten wat over van alles en ze zei dat ze het zo erg vond wat er gebeurd was. Mijn opa stond een paar meter verder ongeduldig te wachten.
Ze zei weer dat ze het contact best zou willen herstellen en nu ik wat verder ben in mijn levensfase ( op mezelf woon en alles wat beter op orde heb ) overweeg ik dat te doen. Maar ik blijf zo twijfelen.
Eigenlijk ben ik nog steeds te boos op mijn hele familie om ze weer toe te laten, maar aan de andere kant wil ik het verleden graag laten waar het is. Maar het gevoel van verraad laat me maar niet los.

Elke relatie die ik na hun heb gehad word gedomineerd door angst dat ze bij me weg gaan. Ook vriendschappen. Als mijn familie zelfs niet bij me blijft, waarom zou een vreemde dat dan wel doen? Ik ben ervoor in therapie geweest maar de verlatingsangst blijft groot.

Toch denk ik dat ik mijn oma best eens kan uitnodigen op de koffie om haar goed en rustig uit te leggen wat voor gevoel ze mij gegeven heeft. Haar mijn kant van het verhaal vertellen. Zij mag uiteraard ook die van haar zeggen, maar ze heeft altijd moeite gehad met goed luisteren. Na het overlijden van mijn lievelingsoma ben ik anders naar deze oma gaan kijken.

Ze is de enige oma die ik nog heb en van mijn andere oma heb ik nooit afscheid kunnen nemen. En mijn huidige oma heeft ook hartklachten. Krijg ik geen spijt als ik haar niet nog een kans geef? Wat als het straks te laat is? Ik zou ook zo graag mijn neefjes weer eens zien.

Wat ik precies wil met dit topic weet ik niet, even van me afschrijven denk ik. Horen wat jullie denken.
Als je alles gelezen hebt, respect want het was nogal wat.


Edit, mijn opa is dus zondag overleden. Dit topic is een aantal jaar oud. Ondertussen is er bij mij ASS gediagnoseerd. Dat verklaarde een hoop.
anoniem_304633 wijzigde dit bericht op 22-10-2019 06:14
1.97% gewijzigd
Goede post Swifty. Het was ook niet mijn plan om haar hier uit te nodigen en meteen met de deur in huis te vallen hoor, ik praat wel heel stoer hier maar in het echt ben ik daar veel te schijterig voor. Dat zou ik sowieso niet doen.
Haar vertellen hoe zwaar mijn jeugd is geweest zou ik ook pas doen na een eventuele volgende ontmoeting. Vingerwijzen hou ik ook helemaal niet van. Kijk het verleden is gebeurd en dat was erg naar, maar ik laat het graag achter me. Ik hou niet van achteruit kijken, je gaat immers toch niet die kant op.
Ik heb ze al eens een brief gestuurd, jaren terug. Maar kan er nog eens een maken, ik ben best wel goed op papier omdat ik graag schrijf.

Een therapeut heb ik niet, ben daar ook niet naar op zoek. Ben als kind zo vaak binnen en buiten gekeerd door de hulpverleningssector dat ik er wel een beetje klaar mee ben. Liep op mijn achtste al bij de eerste en ben er vorig jaar pas vanaf gegaan.

Het is niet belangrijk voor mij om mijn gram te halen, maar ik wil uiteindelijk wel dat zij ( en wellicht de rest van de familie als ze ervoor open staan ) beseffen dat zulk gedrag mensen onherroepelijk beschadigt. Dat zou ik eventueel in een mooie brief kunnen zetten, maar dat is van later belang.

Nu eerst maar eens bellen ( nerveus! ) en zien hoe het gaat. Alles rustig aan. We zien het wel.
Alle reacties Link kopieren
Ik praat niet goed wat je grootouders hebben gedaan, maar dat je moeder steeds nieuwe prtners had zal ook flink meegeholpen hebben aan je verlatingsamgst
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Lieve Madrid, wat een ontzettend naar verhaal. Ik wil je niet ontmoedigen, want ik denk dat je moet doen wat jij nodig hebt. Maar als iemand in staat is jou zoiets aan te doen, dan verwacht ik niet dat ze de mogelijkheden tot zelfreflectie hebben om in te (willen) zien wat het met jou heeft gedaan.

Vanuit persoonlijke ervaring zou ik je willen vertellen dat voor mij het verwarrend is geweest of ik graag wilde dat een bepaald persoon in kon zien wat hij mij aangedaan had of dat ik graag alsnog erkenning wilde van dat deze persoon écht wel van mij hield/houd ondanks wat mij aangedaan was. Het eerste ga ik nooit krijgen, het tweede is moeilijk maar realistischer en niet trekken aan een dood paard. Alle situaties zijn anders, en ik ken natuurlijk jou familie niet, maar wilde dit toch met je delen. In ieder geval wens ik je veel sterkte met de hele situatie. :hug:
@blijfgewoonbianca. Hoe bedoel je dat precies? Ik had het er als kind wel moeilijk mee soms ja, maar heb er eerder bindingsanst dan verlatingsangst door gekregen denk ik.

@zethetraamopen, dank je voor je lieve reactie. Ik weet als echte realist ook wel dat er bijna nul procent kans is dat het allemaal goed zou komen. In mijn leven gaan de dingen meestal eerder fout dan goed. Ik word nou eenmaal vaak teleurgesteld door mensen. Misschien verwacht ik gewoon teveel.
Het is ook onmogelijk om te trekken aan een dood paard. Aan de ene kant staat het me ook heel erg tegen om nu weer de eerste te zijn die het contact gaat opnemen, omdat ik me er eigenlijk te trots voor voel aangezien wat ze me al aangedaan hebben. Maar ja ik heb ook het gevoel dat als zij niet volwassen kunnen doen dat het niet inhoud dat ik het ook maar niet moet zijn.

Trouwens, ze kunnen me sowieso niet geven wat ik nodig heb. Mijn oma luisterde toen ik een kind was al niet naar mijn verhalen en leek geen enkele interesse in me te hebben. Opa dumpte ons altijd voor de TV op verjaardagen met de rest van mijn neefjes. Stel je voor dat je wat met de kinderen doet. Hij gaf niks om kinderen.
Sorry als ik het benoem maar wat bedoel je met 'in een mooie brief' en dan een inhoudt met wat ze je hebben aangedaan en onherroepelijk beschadigt zijn daardoor? Het is verwarrend hoe je dit als mooi ziet.

En "Haar vertellen hoe zwaar mijn jeugd is geweest zou ik ook pas doen na een eventuele volgende ontmoeting" Bedoel je dan gelijk de 2e ontmoeting? Ze kennen je broer toch en weten toch via hem toch hoe jullie zijn opgevoed thuis? Of gaat dit om dat je door hun achtergesteld werd toen en je broer niet, dat je dit nog kwijt wil dan aan haar? Was je broer zijn jeugd niet zwaar?

Succes met bellen, en hoop dat het een fijn gesprek wordt dat een opening biedt voor contact.
swifty schreef:
07-11-2017 09:46
Sorry als ik het benoem maar wat bedoel je met 'in een mooie brief' en dan een inhoudt met wat ze je hebben aangedaan en onherroepelijk beschadigt zijn daardoor? Het is verwarrend hoe je dit als mooi ziet.

En "Haar vertellen hoe zwaar mijn jeugd is geweest zou ik ook pas doen na een eventuele volgende ontmoeting" Bedoel je dan gelijk de 2e ontmoeting? Ze kennen je broer toch en weten toch via hem toch hoe jullie zijn opgevoed thuis? Of gaat dit om dat je door hun achtergesteld werd toen en je broer niet, dat je dit nog kwijt wil dan aan haar? Was je broer zijn jeugd niet zwaar?

Succes met bellen, en hoop dat het een fijn gesprek wordt dat een opening biedt voor contact.

Ik betwijfel of mijn broer daar ook maar iets over verteld heeft tegen ze.
Bovendien weet hij een hele hoop dingen niet. Dat ik niet meer wilde leven heb ik hem nooit verteld. Mijn broertje en ik praten niet echt. Hij was er nooit echt goed in. Nu hij zijn nieuwe vriendin heeft gaat dat iets beter. Zij heeft ook psychische problemen. Mijn broer zijn jeugd was totaal niet zwaar, hij was ( is) een zondagskind, die altijd alles voor de wind gaat. Had bergen vrienden vroeger, heeft een geweldige baan, is razend populair. Ik was het kneusje die overal voor moest knokken en hij leek alles cadeau te krijgen. Was niet zo natuurlijk, maar de dingen gaan voor hem wel veel makkelijk dan ze ooit voor mij zullen gaan. We zijn trouwens prima opgevoed hoor, mijn moeder was streng maar rechtvaardig. Zelfs mijn opa en oma vonden dat ze het prima deed. Ja de vele mannen waren niet oke, maar verder waren wij hele makkelijke kinderen. Ik had mijn problemen maar ben nooit een opstandige puber geweest die drugs gebruikte of rebelleerde en mijn broertje helemaal niet. Die was helemaal braaf.

Sorry, ik reageer soms wat rommelig omdat mijn gedachten zo over en weer gaan door mijn ADD. Plus ik ben nog erg moe omdat ik al nachten weinig slaap. Maar wat ik bedoelde was dat ik eerst gewoon een keer met haar wil afspreken om te zien hoe het gaat. Gewoon luchtig houden zoals je zegt en daarna zie ik wel verder. Als ik het na een tijdje niet onder woorden zou kunnen brengen, zou ik eventueel een brief maken voor haar ( en wellicht mijn tante ). Ik ben namelijk heel goed in mooie brieven schrijven, die ik helemaal bij mezelf kan houden. Geleerd van mijn moeder. Maar zover zijn we nog lang niet. Sorry als dat verwarrend was. Soms weet ik zelf ook niet wat ik bedoel.
Bedoel je dus dat je al vroeg te maken kreeg met persoonlijkheisproblematiek die ervoor zorgde dat dingen je niet zo makkelijk af gingen dan mensen zoals je broer met een andere persoonlijkheid?
Ja ik werd als jong kind al heel erg gepest. Geslagen met stelten enzo. Ik hoorde er toen al nooit bij. Ik was een beetje anders-nog steeds trouwens.
Ik heb een moeilijk begrijpbare persoonlijkheid, ik woon al dertig jaar met mezelf 'samen' en snap mezelf af en toe nog steeds niet. Ik kan zo snel wisselen van hoe ik me voel. Dingen die ik leuk vind kan ik ineens niet meer boeiend vinden. Ook heb ik tijdelijke obsessies, vroeger was het de tweede wereldoorlog, daar wilde ik dan alles van weten, zocht ik constant informatie over op en dacht ik constant aan. Toen werd het Lord of the Rings en het hele fantasie gebeuren. De laatste jaren was het voetbal en nu ben ik daar weer een beetje klaar mee. Dat heb ik altijd al gehad.
Ik ben een beetje ongrijpbaar. Ook voor mezelf.
Alle reacties Link kopieren
TO, volgens mij moet je er op dit moment niet aan beginnen. Je zit nog vol boosheid en verwijten, en dat is begrijpelijk. Maar het is geen goede basis voor het herstellen van contact.

Werk eerst aan jezelf, probeer je vriendenkring verder uit te breiden, zorg ervoor dat je steviger in je schoenen staat en dat je voor je geluk niet meer afhankelijk bent van je familie. Accepteer dat je het verleden niet kunt veranderen en dat je met je oma waarschijnlijk nooit de relatie zult krijgen die jij als kind zo graag wilde. En dat je wellicht niet gaat horen wat je van haar wilt horen.

En je zult moeten kiezen: ofwel alles eruitgooien wat je dwars zit, ofwel een relatie opbouwen met je oma. Beide gaat niet lukken vrees ik. Ik zou in ieder geval geen enkele behoefte hebben om iets op te bouwen met iemand die mij haar suïcidale gedachten aanwrijft. Schuldgevoel is geen goede basis voor een relatie.
Misschien helpt het als je weet dat meer mensen dit hebben, misschien kan je lotgenoten vinden, zodat je begrip vindt met je hyperfocus op bepaalde interesses, en dat die een poosje duren en er een andere interessant onderwerp komt. Als je hier op googled kom je wel meer informatie hierover tegen.
Dat helpt zeker Swifty, wetende dat er meer mensen zijn die dit meegemaakt hebben. Goed plan om te zoeken naar lotgenoten. Heb haar ook niet gebeld gisteren, zat een uur voor me uit te staren naar het nummer maar kon het niet. Kreeg mijn arm niet opgetild om het nummer in te toetsen. Ben er toch nog niet klaar voor blijkbaar. Zat eraan te denken om het vandaag te doen maar moet zometeen naar de dokter omdat ik vermoed dat ik een blindedarmontsteking heb.

@Mollymalone, je hebt gelijk. Ik zit nog vol boosheid. Vooral ook onbegrip. Ik snap oprecht niet hoe ze dit konden doen. En hoe mijn ooms en tantes opa allemaal volgen als een stelletje schapen. Dat doet nog het meest pijn. Zijn net de meelopers die de pesters sterker maken. Heel weinig respect voor dat soort mensen.
Alle reacties Link kopieren
Madrid87 schreef:
06-11-2017 08:26
Hallo allemaal,

Omdat ik het over dit pijnlijke onderwerp gehad heb op mijn werk en er gevoelsmatig maar niet uit komt, vraag ik hier graag even om meningen/advies. Dit word een lang verhaal maar ik ga proberen het zo kort mogelijk te houden.

Op mijn zeventiende ben ik door mijn vaders kant van de familie 'verstoten.' Mijn vader was het oudste kind thuis en heeft twee jongere zussen. Beide ouders leven nog. Hijzelf overleed toen hij 31 was, aan een hartaanval. Mijn moeder moest ons dus al heel jong alleen opvoeden. Haar eigen vader overleed ook jong. Mijn moeder heeft altijd al moeite gehad met mijn vader zijn ouders. Eigenlijk met heel de familie, ze zijn ook best een beetje apart.
Toen wij tieners waren koos mijn moeder ervoor om het contact met haar schoonfamilie te verbreken.
Dat begrepen wij best en de familie had er ook geen moeite mee, die vonden dat opgeruimd netje stond. In hun ogen was mijn moeder nooit wat waard. Wij ( mijn jongere broertje en ik ) zaten daar als kinderen altijd een beetje tussenin. Toen ze uit elkaar gingen hoorden we van mijn opa en oma nog wel eens geklaag over mijn moeder, dat vond vooral ik erg moeilijk. Ik hou van mijn moeder en ondanks haar imperfecties was ze niet half zo slecht als mijn opa en oma vonden.

Maar wij moesten dus overal heen gebracht worden en mijn moeder ging dan weer naar huis om ons s'avonds weer op te halen. Op zich niet zo erg. Mijn tantes hebben allebei twee zoons, waarvan we met de zoons van mijn vader's oudste zus opgegroeid zijn. Die neefjes heb ik beiden in mijn armen gehouden als meisje en ik hield oprecht heel veel van ze.

Toen mijn jongste neefje ( van oudste tante ) vijf was en ik zestien zei hij in het zwembad tegen mij dat mama tegen oma had gezegd dat ik en sloerie was. Terwijl ik op dat moment nog nooit een vriendje had gehad. Toen ik vroeg waarom ze dat zeiden, zei de oudste omdat oma gezegd had dat mijn moeder dat ook was en ik dat dus ook zou worden. Iets met een appel en bomen. Als kind werd ik altijd al een beetje als zwart schaap behandelt door mijn opa en oma.
Mijn broertje werd op handen gedragen en werd intensief naar geluisterd maar voor mij en mijn verhalen was nooit tijd. Dat kwam omdat mijn broertje op mijn vader lijkt qua uiterlijk en ik op mijn moeder. Ik viel dus al meteen buiten de boot.

Toen ik een krantenwijk had bracht ik een jaar lang de krant bij mijn opa en oma. Met kerst ging ik met kaartjes de deuren rond om wat geld op te halen en van hun buren kreeg ik vijf gulden. Helemaal trots aan mijn opa laten zien die me vervolgens doodleuk een stapeltje dubbeltjes gaf. Een hele gulden kreeg ik van mijn opa.
Als mijn broertje daar had gezeten had hij tien gulden gehad. We kregen ook nooit hetzelfde aantal cadeautjes. Hij werd duidelijk voorgetrokken. Dat is verder prima, hij is ook heel lief maar het deed natuurlijk toch wel zeer. Ondanks dat ik deed alsof het niks was.

Toen ik zeventien was gingen mijn moeder en mijn oma ( haar moeder dus ) samen op vakantie naar Spanje. Mijn broertje en ik waren alleen thuis. Mijn tante belde ( de oudste ), ik nam op. Een gesprek over koetjes en kalfjes, maar ze vroeg naar mijn broertje. Dus ik gaf hem, maar wij hadden op dat moment twee telefoons in huis en broer en ik waren gewend om elkaars gesprekken stiekem af te luisteren. Dat was een spelletje wat we deden. Erg kinderachtig ja, maar goed. Dus ik pakte de hoorn en hoorde dat mijn tante hem vroeg om op mijn neefjes te passen dat weekend.
Terwijl ik altijd had gezegd dat ik dat zo graag zou doen en hij nul interesse had in oppassen. Wederom werd ik dus weer eens overgeslagen zonder enige goede reden. Ik was zelfs al oppas geweest in die tijd.

Ik was zo teleurgesteld dat mij niks werd gevraagd. Ik wilde mijn moeder en oma spreken om mijn hart te luchten.
Maar die waren er niet en onze huis computer had technische problemen, dus ik ging naar mijn opa en oma om een mailtje naar ze te sturen. Ik luchtte mijn hart in die mail, zei dat ik zo baalde dat mijn rotfamilie dit gedaan had. Dat ik niet begreep waarom ze me altijd oversloegen.

En ja je snapt het al, mijn opa heeft die mail dus dagen later uit zijn prullenbak gevist en gelezen. Twee dagen later kwam ik ze tegen op straat toen ik onderweg naar mijn werk was.
Nietsvermoedend begroette ik ze, maar mijn opa ging even los tegen me midden op straat. Die begon als een gek te schelden, riep de meest verschrikkelijke dingen naar me en zei dat ik nooit meer aan hoefde te bellen bij hun of bij de rest van mijn familie. Ik was in een klap alles kwijt en stond aan de grond genageld. Erover praten was niet mogelijk. Een foutje en ik had alles verpest. Het was allemaal mijn schuld en ik was laag bij de grond en nog meer afschuwelijke dingen.

Wie doet dat nou? Zijn enige kleindochter zo midden op straat met de grond gelijk maken? Ja ik had een fout gemaakt maar die mail was prive, en ik was een tiener! Weet hij wel hoe vaak ik mijn moeders hart brak in die tijd? Of dat van mijn andere oma. Die schopten me er toch ook niet zomaar uit. Een kind doet nou eenmaal stomme dingen. Ja ik had die mail niet moeten sturen, maar de reden ervoor stond er ook in, hij had dat toch ook kunnen begrijpen.

Anyway, ik was dus in een klap mijn familie kwijt. Er was geen discussie mogelijk. Mijn opa is een echte patriarch en iedereen doet wat hij zegt. Mijn tantes waren altijd al bang voor hem en mijn oma duidelijk ook. Ik was compleet over de rooie en heb de hele dag op werk zitten huilen. Mijn oma ( van moeders kant ) ging de volgende dag even verhaal halen om te vragen wat die mensen in godsnaam bezielt had maar mijn opa sloeg de deur in haar gezicht dicht. Met jou heb ik niks meer te maken, zei hij. Mijn oma heeft ze nooit vergeven voor wat ze gedaan hebben. En ik ook niet.

Ik stuurde mijn oudste tante een lange brief, haar smekend om te overwegen weer contact met me te herstellen omdat ik mijn neefjes niet kwijt wilde, maar ook daar kwam geen gehoor op. Nu zijn mijn neefjes al volwassen en heb ik ze al dertien jaar niet gezien. Mijn broertje komt er trouwens nog wel gewoon, die kwam laatst heel tactvol thuis met een mooie foto van 'alle' kleinkinderen erop. Had hij van oma gehad. Alle vijf de jongens min het oudste meisje dus. Dat deed zoveel pijn.

Na vijf jaar ben ik bij ze aan gaan bellen, hopend op nog een kans om mijn familie terug te krijgen. Mijn opa deed open. Wat ik wilde. Ik vroeg of we er misschien over konden praten, maar hij zei dat ik het zelf had verpest en dat ik geen kans had. Mijn opa is een keiharde, altijd al geweest. Helaas heb ik dat rancuneuze denk ik van hem, want ik ben zelf ook niet goed in vergeven.
Maar goed, dus ik in janken uitgebarsten en weggelopen, maar mijn oma volgde me.
Ze had overduidelijk wel spijt van alles wat er is gebeurd en wilde het contact voorzichtig herstellen. Maar ook zij bleef volhouden dat het allemaal aan mij lag. Lang heb ik getwijfeld over of ik wel of geen contact op moest nemen maar besloot het toch niet te doen, was nog te rancuneus over wat er gebeurd was.

Nu kwam ik ze laatst tegen bij de supermarkt, ( we wonen in hetzelfde dorp en zie ze best vaak ) en hij liep me voorbij alsof ik er niet stond maar zij stopte weer. Weifelend. Ze zei dat ze had gehoord van mijn oma's overlijden en dat ze het rot vond voor me.
We praatten wat over van alles en ze zei dat ze het zo erg vond wat er gebeurd was. Mijn opa stond een paar meter verder ongeduldig te wachten.
Ze zei weer dat ze het contact best zou willen herstellen en nu ik wat verder ben in mijn levensfase ( op mezelf woon en alles wat beter op orde heb ) overweeg ik dat te doen. Maar ik blijf zo twijfelen.
Eigenlijk ben ik nog steeds te boos op mijn hele familie om ze weer toe te laten, maar aan de andere kant wil ik het verleden graag laten waar het is. Maar het gevoel van verraad laat me maar niet los.

Elke relatie die ik na hun heb gehad word gedomineerd door angst dat ze bij me weg gaan. Ook vriendschappen. Als mijn familie zelfs niet bij me blijft, waarom zou een vreemde dat dan wel doen? Ik ben ervoor in therapie geweest maar de verlatingsangst blijft groot.

Toch denk ik dat ik mijn oma best eens kan uitnodigen op de koffie om haar goed en rustig uit te leggen wat voor gevoel ze mij gegeven heeft. Haar mijn kant van het verhaal vertellen. Zij mag uiteraard ook die van haar zeggen, maar ze heeft altijd moeite gehad met goed luisteren. Na het overlijden van mijn lievelingsoma ben ik anders naar deze oma gaan kijken.

Ze is de enige oma die ik nog heb en van mijn andere oma heb ik nooit afscheid kunnen nemen. En mijn huidige oma heeft ook hartklachten. Krijg ik geen spijt als ik haar niet nog een kans geef? Wat als het straks te laat is? Ik zou ook zo graag mijn neefjes weer eens zien.

Wat ik precies wil met dit topic weet ik niet, even van me afschrijven denk ik. Horen wat jullie denken.
Als je alles gelezen hebt, respect want het was nogal wat.
Met alle respect, maar je opa is de grootste klootzak die er bestaat! Niet normaal hoe die zn kleindochter behandeld en waarom zou je nog met je oma contact willen behouden na al de dingen die ze je heeft aangedaan?
"Het leven is een feest, maar je moet zelf de slingers ophangen."
Alle reacties Link kopieren
Je oma kan niet meer goed maken wat bij jou van binnen kapot is gegaan door hen. Dat is het belangrijkste om te beseffen denk ik. Als je dit gaat doen, contact herstellen, doe het dan vanuit een haalbare en concrete achterliggende wens. Die mis ik nu bij je.
Dit topic is alweer een jaar oud en er is nog niks veranderd. Ik heb het losgelaten voor zover dat mogelijk is. Wat jij ook zegt Koffiehagedis, dat stukje in me dat kapot gemaakt is valt niet meer te genezen. En ik ga niet meer terug kruipen naar mensen die geen enkele moeite voor mij doen of om me geven. Ja het blijft pijnlijk en een rot situatie maar het is gewoon zo. Mochten mijn neefjes ooit nog contact met mij zoeken zou ik dat leuk vinden maar ik reken er maar niet op.

En ja mijn opa is inderdaad een enorme klootzak.
Alle reacties Link kopieren
Excuses, ik heb helemaal gemist dat het een oud topic was. Wat goed dat je probeert los te laten! Dat klinkt inderdaad verstandig.
Nou toch maar even een update want mijn opa is dus zondag overleden.
Mijn broertje kwam het gisteren vertellen. Ik zag hem toevallig een paar weken terug nog een keer lopen in ons dorp. Ik had altijd gedacht dat mijn oma eerst zou gaan gezien haar slechte gezondheid. Maar hij ging dus toch eerst.
Eigenlijk vind ik dat wel fijn, aangezien mijn oma de deur voor contact altijd wel open had laten staan.
Ik had even overlegd met mijn broertje over wat nu te doen, maar hij zei dat ik dat zelf moet bepalen. Kijken wat goed voelt.
Hij kan zelf niet bij de begrafenis zijn maandag want hij is dan op vakantie. Sowieso word ik niet uitgenodigd voor de begrafenis en zelfs als ik wel een uitnodiging krijg zou ik niet gaan, denk ik.
Hij zou me daar niet gewild hebben.

Ondanks alles hoop ik dat ik wellicht toch weer contact kan krijgen met mijn neefjes en mijn tantes. Of ze het nou verdienen of niet.
Ik ga morgen een kaartje bij mijn oma in de bus doen met mijn condoleances. Vind ik wel zo netjes. Mocht ze nog contact willen dan weet ze me te vinden.

Ik heb er de hele nacht wakker van gelegen, een hoop pijnlijke herinneringen kwamen weer terug en ik voel me echt hondsberoerd omdat ik ook enorme keelpijn heb. En nu mag ik nog even gaan werken.
Dus ik voel me even een beetje zielig. En enorm in de war over hoe ik me nou precies voel over mijn opa's overlijden. Ik ben zo lang boos geweest en nu is het ineens over.
Misschien kan ik het nu eindelijk eens los laten.

En nu zit ik hier te janken vijf minuten dat ik naar mijn werk moet.
Alle reacties Link kopieren
Allereerst gecondoleerd met het overlijden. Het is normaal dat dit emoties oproept.
Ik vind het heel knap van je dat je meteen ook een kaartje naar je oma stuurt.

Gun jezelf de tijd om ermee om te gaan.
Dank je wel. Ik heb ook echt tijd nodig om te bedenken wat ik nou precies wil en verwacht van mezelf en de familie. Ik heb er gisteren goed over gepraat en even uitgehuild bij mijn date. Die was super lief en begripvol. Het hielp enorm.
Ik ga morgen een kaartje halen maar ik heb nog geen idee wat ik erop moet zetten.
Ik ben best van de lange teksten maar ik denk dat ik het maar gewoon kort houd dit keer. Ik heb er vannacht alweer slecht van geslapen.
Nog een dag werken en dan is dat in elk geval weer klaar voor deze week.

Ik had echt verwacht dat het beter zou voelen dat hij er niet meer is. De wereld is er niet slechter op geworden.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven