Psyche
alle pijlers
Zelfmoordpoging moeder
maandag 2 oktober 2017 11:00
Ik schreef hier een tijdje geleden al eens over de psychologische problemen van mijn moeder. Voor de lange uitleg: loepje / zoekfunctie. De korte uitleg: Zelfmoordneigingen, alcoholprobleem, manipulatie. Na een korte gedwongen opname in een psychiatrisch centrum, was ze weer vrij en weigerde ze therapie. Ik woon zelf in het buitenland.
Gisteren kreeg ik de vraag van een vriendin van m'n moeder om DRINGEND te bellen. Aan de telefoon kreeg ik te horen dat die vriendin de hulpdiensten gebeld had na een vermoeden van zelfdoding (dat vermoeden was er door bepaalde berichten & het onbereikbaar zijn van mijn moeder). De hulpdiensten hebben haar bewusteloos gevonden. Nu is ze overgebracht naar de intensive care unit. Haar toestand is stabiel, maar ze is vermoedelijk al ruim 24 uur buiten bewustzijn. In haar urine zijn sporen van slaapmiddelen gevonden. Ze was onder invloed van alcohol en had een hoog bloedsuikergehalte (ze heeft type I diabetes), dit laatste wijst er op dat ze geen overdosis insuline heeft ingespoten (wat ze wel had gezegd in de berichten naar vrienden).
Nu is het afwachten op de resultaten van de bloedanalyse. En op het moment dat ze "wakker" wordt. Over mogelijke hersen- of zenuwschade kan nu geen uitspraak gedaan worden.
Ik weet niet wat ik kan doen. Ik ben zo boos! Ik was vorige week nog in België, bij haar op bezoek, we hadden een leuke tijd samen, ik vertelde haar dat ik zwanger was van een tweede kindje... En de avond na mijn vertrek doet ze zoiets.
Ik ben nu enorm kwaad en ongerust. Ik wil niet het eerste vliegtuig naar België nemen, omdat ik op dit moment gewoon zo boos ben. Haar eigen huisarts zegt ook dat ik best nog niet naar haar ga, omdat ze erg manipulatief is en ze anders dit nog eens probeert gewoon om een reactie bij mij uit te lokken. En omdat ik niks kan doen, ze is niet bij bewustzijn en ze ligt op intensive care. Maarja, het is natuurlijk ook mijn moeder. Al verloopt die band al heel lang moeizaam.
Pfff, sorry voor het warrige verhaal. Ik wou dit even kwijt. Ik zit nu op mijn werk en kan me helemaal niet concentreren. Ik verwacht elk moment telefoon van de politie of het ziekenhuis voor meer informatie.
Gisteren kreeg ik de vraag van een vriendin van m'n moeder om DRINGEND te bellen. Aan de telefoon kreeg ik te horen dat die vriendin de hulpdiensten gebeld had na een vermoeden van zelfdoding (dat vermoeden was er door bepaalde berichten & het onbereikbaar zijn van mijn moeder). De hulpdiensten hebben haar bewusteloos gevonden. Nu is ze overgebracht naar de intensive care unit. Haar toestand is stabiel, maar ze is vermoedelijk al ruim 24 uur buiten bewustzijn. In haar urine zijn sporen van slaapmiddelen gevonden. Ze was onder invloed van alcohol en had een hoog bloedsuikergehalte (ze heeft type I diabetes), dit laatste wijst er op dat ze geen overdosis insuline heeft ingespoten (wat ze wel had gezegd in de berichten naar vrienden).
Nu is het afwachten op de resultaten van de bloedanalyse. En op het moment dat ze "wakker" wordt. Over mogelijke hersen- of zenuwschade kan nu geen uitspraak gedaan worden.
Ik weet niet wat ik kan doen. Ik ben zo boos! Ik was vorige week nog in België, bij haar op bezoek, we hadden een leuke tijd samen, ik vertelde haar dat ik zwanger was van een tweede kindje... En de avond na mijn vertrek doet ze zoiets.
Ik ben nu enorm kwaad en ongerust. Ik wil niet het eerste vliegtuig naar België nemen, omdat ik op dit moment gewoon zo boos ben. Haar eigen huisarts zegt ook dat ik best nog niet naar haar ga, omdat ze erg manipulatief is en ze anders dit nog eens probeert gewoon om een reactie bij mij uit te lokken. En omdat ik niks kan doen, ze is niet bij bewustzijn en ze ligt op intensive care. Maarja, het is natuurlijk ook mijn moeder. Al verloopt die band al heel lang moeizaam.
Pfff, sorry voor het warrige verhaal. Ik wou dit even kwijt. Ik zit nu op mijn werk en kan me helemaal niet concentreren. Ik verwacht elk moment telefoon van de politie of het ziekenhuis voor meer informatie.
anoniem_207266 wijzigde dit bericht op 02-10-2017 11:04
0.02% gewijzigd
zondag 21 januari 2018 08:12
Ik vind het ook helemaal gek dat iemand mijn moeder in huis neemt. Dit is een situatie die mijn moeder zelf veroorzaakt heeft en naar mijn mening moeten andere mensen hier niet (nog meer) het slachtoffer van worden. Maar die vriendin wil dit doen. Ze krijgt uiteraard wel een onkostenvergoeding van de bewindvoerder en binnenkort ook mantelzorgpremies.
Gisteren heeft mijn moeder hun computer stuk gemaakt. Kreeg een hele hoop facebookberichten en het kwam ook wel een beetje over alsof ze wouden dat ik dit ging vergoeden. Daar zeg ik dus consequent nee op, want daar dient die bewindvoerder voor. Ik wil niet financieel opdraaien voor mijn moeder. Sinds ik 16 was moest ik van m’n moeder alles zelf betalen, wat in België erg ongewoon is (daar betalen je ouders je studies, ze krijgen er zelfs een vergoeding voor tot je 25 bent). Dus ik voel helemaal geen verplichting om nu iets voor haar te betalen. Bovendien heeft mijn moeder nogsteeds twee huizen, een goed hoopje spaargeld en een inkomen als zaakvoerder etc... Dus dan moeten financiële zaken maar met de bewindvoerder geregeld worden, daar dient die man voor.
Op lange termijn weet ik niet in wat voor soort instelling ze terecht kan. Geen idee wat de beste soort plaats is voor haar. Iets waar ze een zekere vorm van zelfstandigheid ervaart, maar waar ze zichzelf ook geen pijn kan doen. Op dit moment is ze echt nog in de fase dat ze per ongeluk wasmiddel zou drinken of de badkamer zou afbranden. Maar ze schreeuwt wel dat ze met de auto wil rijden en naar haar huis wil.
Gisteren heeft mijn moeder hun computer stuk gemaakt. Kreeg een hele hoop facebookberichten en het kwam ook wel een beetje over alsof ze wouden dat ik dit ging vergoeden. Daar zeg ik dus consequent nee op, want daar dient die bewindvoerder voor. Ik wil niet financieel opdraaien voor mijn moeder. Sinds ik 16 was moest ik van m’n moeder alles zelf betalen, wat in België erg ongewoon is (daar betalen je ouders je studies, ze krijgen er zelfs een vergoeding voor tot je 25 bent). Dus ik voel helemaal geen verplichting om nu iets voor haar te betalen. Bovendien heeft mijn moeder nogsteeds twee huizen, een goed hoopje spaargeld en een inkomen als zaakvoerder etc... Dus dan moeten financiële zaken maar met de bewindvoerder geregeld worden, daar dient die man voor.
Op lange termijn weet ik niet in wat voor soort instelling ze terecht kan. Geen idee wat de beste soort plaats is voor haar. Iets waar ze een zekere vorm van zelfstandigheid ervaart, maar waar ze zichzelf ook geen pijn kan doen. Op dit moment is ze echt nog in de fase dat ze per ongeluk wasmiddel zou drinken of de badkamer zou afbranden. Maar ze schreeuwt wel dat ze met de auto wil rijden en naar haar huis wil.
zondag 21 januari 2018 09:58
TO, ik lees af en aan mee met jouw topic. Voel me verbonden met je omdat, ook al is de situatie heel anders, de omschrijving van jouw moeder behoorlijke gelijkenissen vertoont met de relatie tussen mij en mijn moeder.
Hoe lief ook, de indruk die jouw posts mij geven is dat je teveel betrokken bent. Je hebt een jong gezin, bent zwanger, werkt, woont in het buitenland en je hebt historisch gezien al met heel wat bagage te dealen omdat de relatie met je moeder alles van gemiddeld is. Ik krijg de indruk dat je jezelf wegcijfert, terwijl dit juist een fase in je leven is waarin je jezelf en je gezin op de eerste plaats zou moeten zetten. Als ik iets geleerd heb, is dat ik eerst goed voor mezelf moet zorgen voordat ik voor anderen kan zorgen. Je bent het je zoon, je man, en de baby in je buik verplicht om er alles aan te doen om fysiek en geestelijk gezond te zijn. Jij en je gezin zouden nummer 1 moeten zijn, en je bent je moeder niets verplicht. Het is verdrietig dat ze er een puinzooi van maakt, maar ze trekt jou daarin van jongsafaan al in mee. Op basis van wat je schrijft lijkt het erop dat de balansmeter van geven en nemen aan alle kanten negatief uitslaat. Bewaak je prioriteiten voordat je er spijt van gaat krijgen.
Hoe lief ook, de indruk die jouw posts mij geven is dat je teveel betrokken bent. Je hebt een jong gezin, bent zwanger, werkt, woont in het buitenland en je hebt historisch gezien al met heel wat bagage te dealen omdat de relatie met je moeder alles van gemiddeld is. Ik krijg de indruk dat je jezelf wegcijfert, terwijl dit juist een fase in je leven is waarin je jezelf en je gezin op de eerste plaats zou moeten zetten. Als ik iets geleerd heb, is dat ik eerst goed voor mezelf moet zorgen voordat ik voor anderen kan zorgen. Je bent het je zoon, je man, en de baby in je buik verplicht om er alles aan te doen om fysiek en geestelijk gezond te zijn. Jij en je gezin zouden nummer 1 moeten zijn, en je bent je moeder niets verplicht. Het is verdrietig dat ze er een puinzooi van maakt, maar ze trekt jou daarin van jongsafaan al in mee. Op basis van wat je schrijft lijkt het erop dat de balansmeter van geven en nemen aan alle kanten negatief uitslaat. Bewaak je prioriteiten voordat je er spijt van gaat krijgen.
dinsdag 23 januari 2018 17:13
Goed verwoord Horizon81. Al vind ik het er wel sterk op lijken dat lilapie toch echt beter wordt in dat afstand nemen.
Wat dat betreft doe je het nooit goed, want je zult altijd het verwijt kunnen krijgen dat je je niet (genoeg) om je arme oude moeder bekommert. Mensen die hebben geleerd om om te gaan met de verslaving of depressie van een naaste, zullen beamen dat die afstand essentieel is om zelf te kunnen overleven. Je kan wel in een moeder theresa pavlov achtige reactie schieten, maar je doet het nooit goed. Je bent hoe dan ook de gebeten hond.
Wat dat betreft doe je het nooit goed, want je zult altijd het verwijt kunnen krijgen dat je je niet (genoeg) om je arme oude moeder bekommert. Mensen die hebben geleerd om om te gaan met de verslaving of depressie van een naaste, zullen beamen dat die afstand essentieel is om zelf te kunnen overleven. Je kan wel in een moeder theresa pavlov achtige reactie schieten, maar je doet het nooit goed. Je bent hoe dan ook de gebeten hond.
zaterdag 27 januari 2018 14:50
Zucht, mijn vlucht naar België was gisteren afgelast en mijn vervangingsvlucht werd ook geannuleerd. Staking in Brussel 
Aangezien ik gisteren geen vlucht meer kon krijgen en vandaag ook geen zekerheid op een vlucht, heb ik de hele trip geannuleerd. Jammer.
Gelukkig ga ik 1-8 maart ook al weer die kant op en dat is niet zo lang meer.
Aangezien ik gisteren geen vlucht meer kon krijgen en vandaag ook geen zekerheid op een vlucht, heb ik de hele trip geannuleerd. Jammer.
Gelukkig ga ik 1-8 maart ook al weer die kant op en dat is niet zo lang meer.
dinsdag 27 februari 2018 15:17
Met mij gaat het wel. Ik heb het de laatste dagen wel weer moeilijk. Enerzijds omdat het volgende bezoek aan België weer dichtbij komt en ik dan weer met de situatie geconfronteerd wordt. Maar ook omdat ik het nu fysiek erg zwaar heb met mijn zwangerschap. Sinds een paar dagen kan ik amper stappen van de pijn (bekkeninstabiliteit), ik word ´s nachts wakker van de pijnscheuten in mijn lijf en daardoor trek ik het allemaal wat minder goed.
In België zijn er al drie dagen dat ik afspraken gepland heb die te maken hebben met de situatie van mijn moeder. Soms merk ik dat ik zo boos word, ik heb het fysiek erg moeilijk nu en dan moet ik dus toch nog voor dat mens allerlei dingen regelen. Voor een situatie waar zij zelf voor gekozen heeft! Die boosheid blijf ik nog altijd enorm voelen. Zij heeft gekozen voor die zelfmoordpoging, volgens mij zelfs niet met de intentie om haar leven te beëindigen, maar als een wanhopige schreeuw voor aandacht. Maar zij heeft amper besef van de gevolgen, terwijl andere mensen de sh** voor haar moeten oplossen.
Er is ondertussen al wat meer neurologisch onderzoek gedaan en daaruit blijkt dus dat ze sterk afwijkt op alle cognitieve testen (geheugen, inzicht, ...). Ze zal vermoedelijk nooit meer alleen kunnen wonen en nooit meer met de auto kunnen rijden. Maar de psychiater wil dat we dit (nog) niet vertellen, want mijn moeder is nog steeds in een fase dat ze niet beseft dat ze minder kan dan vroeger en dit nieuws zou voor haar te hard aankomen. In de eerste plaats moet er ingezet worden op therapie zodat ze leert om de situatie te aanvaarden, maar dat is niet gemakkelijk, want gewone gesprekstherapie is nog een brug te ver. Je kan wel een gesprek met haar voeren, maar dit blijft enorm beperkt.
Ze woont nu nogsteeds bij die vrienden en zij willen voor haar blijven zorgen. Ik vind dat eigenlijk helemaal gek, want het is echt geen gemakkelijke situatie. Onlangs heeft mijn moeder uit het niets die vriendin aangevallen.
De bewindvoerder is nu ook aan het kijken om een financiële vergoeding te regelen voor die vrienden van mijn moeder, want natuurlijk is het wel een extra persoon in hun huis en er komt een hoop zorg bij kijken.
In België zijn er al drie dagen dat ik afspraken gepland heb die te maken hebben met de situatie van mijn moeder. Soms merk ik dat ik zo boos word, ik heb het fysiek erg moeilijk nu en dan moet ik dus toch nog voor dat mens allerlei dingen regelen. Voor een situatie waar zij zelf voor gekozen heeft! Die boosheid blijf ik nog altijd enorm voelen. Zij heeft gekozen voor die zelfmoordpoging, volgens mij zelfs niet met de intentie om haar leven te beëindigen, maar als een wanhopige schreeuw voor aandacht. Maar zij heeft amper besef van de gevolgen, terwijl andere mensen de sh** voor haar moeten oplossen.
Er is ondertussen al wat meer neurologisch onderzoek gedaan en daaruit blijkt dus dat ze sterk afwijkt op alle cognitieve testen (geheugen, inzicht, ...). Ze zal vermoedelijk nooit meer alleen kunnen wonen en nooit meer met de auto kunnen rijden. Maar de psychiater wil dat we dit (nog) niet vertellen, want mijn moeder is nog steeds in een fase dat ze niet beseft dat ze minder kan dan vroeger en dit nieuws zou voor haar te hard aankomen. In de eerste plaats moet er ingezet worden op therapie zodat ze leert om de situatie te aanvaarden, maar dat is niet gemakkelijk, want gewone gesprekstherapie is nog een brug te ver. Je kan wel een gesprek met haar voeren, maar dit blijft enorm beperkt.
Ze woont nu nogsteeds bij die vrienden en zij willen voor haar blijven zorgen. Ik vind dat eigenlijk helemaal gek, want het is echt geen gemakkelijke situatie. Onlangs heeft mijn moeder uit het niets die vriendin aangevallen.
De bewindvoerder is nu ook aan het kijken om een financiële vergoeding te regelen voor die vrienden van mijn moeder, want natuurlijk is het wel een extra persoon in hun huis en er komt een hoop zorg bij kijken.
anoniem_207266 wijzigde dit bericht op 27-02-2018 15:29
6.17% gewijzigd
dinsdag 27 februari 2018 15:27
Die vriendin van mijn moeder had onlangs een berichtje op FB gezet om te zeggen dat ik mijn moeder ging bezoeken en dat ik zwanger was. Heel lief bedoeld, maar daar kwamen ook reacties op als "ooh een tweede kleinkind, dat gaat Lilapie´s moeder deugd doen". Dat vond ik trouwens enorm pijnlijk. Mijn moeder haar zelfmoordpoging is gebeurd de dag nadat ik haar verteld had dat ik zwanger was van een tweede kindje.
Verder heb ik ook zo een 5-jaren dagboek, waarbij je elke dag een vraag beantwoordt over je gezinsleven. Soms is het moeilijk om voor mij op de vragen mbt mijn moeder te antwoorden ("waarover ging het laatste gesprek met je moeder?" "waaraan irriteer je je bij je eigen moeder?" "wat zou je anders doen dan jouw moeder"...). Als ik dan de antwoorden van vorig jaar zie en wat ik nu antwoord... Het is zo een enorm contrast. Niet dat het vroeger perfect of goed was, maar toen had ik wel een moeder. Nu heb ik het gevoel dat ik geen ouders meer heb: mijn vader is dood en mijn moeder, tja... Ik weet zelfs niet hoe ik de situatie van mijn moeder kan omschrijven.
Verder heb ik ook zo een 5-jaren dagboek, waarbij je elke dag een vraag beantwoordt over je gezinsleven. Soms is het moeilijk om voor mij op de vragen mbt mijn moeder te antwoorden ("waarover ging het laatste gesprek met je moeder?" "waaraan irriteer je je bij je eigen moeder?" "wat zou je anders doen dan jouw moeder"...). Als ik dan de antwoorden van vorig jaar zie en wat ik nu antwoord... Het is zo een enorm contrast. Niet dat het vroeger perfect of goed was, maar toen had ik wel een moeder. Nu heb ik het gevoel dat ik geen ouders meer heb: mijn vader is dood en mijn moeder, tja... Ik weet zelfs niet hoe ik de situatie van mijn moeder kan omschrijven.
