Relaties
alle pijlers
24 & samenwonend, maar verlangen naar het vrije leven..
woensdag 1 juli 2020 00:20
Beste Viva Forummertjes,
Als eerst wil ik zeggen dat dit de eerste keer is dat ik op een forum zit, laat staan dat ik hier om advies kom vragen. Maar dit is iets wat ik niet 123 met vriendinnen/vrienden/familie kan bespreken, en daarom heb ik jullie eerlijke advies nodig. Ik ken jullie niet en jullie mij niet, maar om dit toch een beeld te geven, hier mijn verhaal:
Ik ben Soepkip, net 24 jaar en al 5 hele jaren samen met mijn (eerste) vriend. Ik heb mijn vriend ontmoet toen ik net in Amsterdam woonde en we werden al snel erg verliefd en wilde graag en veel bij elkaar zijn. Mijn vriend en ik verschillen 6,5 jaar in leeftijd. Toen ik in Amsterdam woonde (net 1 jaar) was ik dus veel samen met mijn vriend (toen 25 en ik 19) op dat moment waren wij stapelgek op elkaar en waren wij dus altijd samen op en neer aan het pendelen tussen zijn woonplaats en die van mij in A’dam. Eigenlijk heb ik vanaf dat moment steeds meer afstand genomen van mijn leventje met uitgaan/vriendinnen etc. Toen hij op een gegeven moment na 5 maanden tegen mij zei dat hij een appartement wilde kopen, was het voor mij meer dan logisch om erbij te gaan wonen omdat we toch al hele tijd bij elkaar waren. Na 1 jaar zijn we samen opzoek gegaan naar een nieuw koophuis en hebben we dit samen gekocht en verbouwd. Ondertussen hebben we ook al 2 honden, en recent ons huis weer verkocht en weer samen een nieuw (groter) huis gekocht. Super burgerlijk dus.
In al die tijd van samen zijn heb ik mijn vrienden/vriendinnen lichtelijk verwaarloosd. Ik heb wel met ze afgesproken maar ik heb niet meer veel gefeest/uitgegaan etc. Ook was ik druk met mijn studie en vond ik dit behalen belangrijk. Ik heb nooit echt last gehad dat mijn leven gewoon anders was dan mijn leeftijdsgenoten/vrienden (welke nu allemaal in Amsterdam wonen) want ik ben/was gelukkig. Althans, dat dacht ik.
Nu ik afgestudeerd ben, en daar niet meer ook druk mee ben naast mijn relatie, mis ik ineens ontzettend mijn vrienden en mijn vrije leven. Ik merk dat mijn vriendengroepen langzaam zonder mij verder gaan en het vooral lastig vinden dat ik nu ook in zo’n gesetteld leven zit in een andere woonplaats. Ook als ik nu meer probeer af te spreken. Ik krijg ineens een walm van onzekerheid/ levensvragen over mij heen; leef ik nu het leven wat ik wil? Waarom woon ik niet in de stad/heb ik een studentenleven? Waar mijn vrienden en de gezelligheid is? Heb ik de afgelopen jaren weggegooid? Heb ik mij teveel laten opzuigen in mijn (1e) relatie? Ik kan hier niet met mijn vriend over praten want je begrijpt dat deze natuurlijk woest wordt, hij is 30 en ziet mij wel als iemand om een leven mee te delen waarmee hij kinderen gaat krijgen binnen niet al te lange tijd etc. En we hebben nu een koophuis? En 2 honden? Hoe kan ik dit leven combineren met wat ik wil? Ik heb maar 1 leven en krijg ik spijt dat ik niet het leven heb kunnen leiden van een gewone 24 jarige? Terwijl ik wel ontzettend veel van mijn vriend hou, en ik het ook fijn met hem vind? En een tijdelijke break ook niet past in het plaatje? En ik hem wel als vader van mijn toekomstige kind zie? Stel ik mij aan en komen mijn vriendinnen vanzelf weer mijn kant op waar ik nu woon, en moet ik het maar doen met af en toe naar vrienden in Amsterdam? HELP, ik weet het echt niet meer en heb dringend jullie advies/eigen verhalen/ wat je maar wilt reageren nodig. Misschien stel ik me aan, want ik heb al zowat alles op mijn 24e? Duizend maal dank Xsoepkip
Als eerst wil ik zeggen dat dit de eerste keer is dat ik op een forum zit, laat staan dat ik hier om advies kom vragen. Maar dit is iets wat ik niet 123 met vriendinnen/vrienden/familie kan bespreken, en daarom heb ik jullie eerlijke advies nodig. Ik ken jullie niet en jullie mij niet, maar om dit toch een beeld te geven, hier mijn verhaal:
Ik ben Soepkip, net 24 jaar en al 5 hele jaren samen met mijn (eerste) vriend. Ik heb mijn vriend ontmoet toen ik net in Amsterdam woonde en we werden al snel erg verliefd en wilde graag en veel bij elkaar zijn. Mijn vriend en ik verschillen 6,5 jaar in leeftijd. Toen ik in Amsterdam woonde (net 1 jaar) was ik dus veel samen met mijn vriend (toen 25 en ik 19) op dat moment waren wij stapelgek op elkaar en waren wij dus altijd samen op en neer aan het pendelen tussen zijn woonplaats en die van mij in A’dam. Eigenlijk heb ik vanaf dat moment steeds meer afstand genomen van mijn leventje met uitgaan/vriendinnen etc. Toen hij op een gegeven moment na 5 maanden tegen mij zei dat hij een appartement wilde kopen, was het voor mij meer dan logisch om erbij te gaan wonen omdat we toch al hele tijd bij elkaar waren. Na 1 jaar zijn we samen opzoek gegaan naar een nieuw koophuis en hebben we dit samen gekocht en verbouwd. Ondertussen hebben we ook al 2 honden, en recent ons huis weer verkocht en weer samen een nieuw (groter) huis gekocht. Super burgerlijk dus.
In al die tijd van samen zijn heb ik mijn vrienden/vriendinnen lichtelijk verwaarloosd. Ik heb wel met ze afgesproken maar ik heb niet meer veel gefeest/uitgegaan etc. Ook was ik druk met mijn studie en vond ik dit behalen belangrijk. Ik heb nooit echt last gehad dat mijn leven gewoon anders was dan mijn leeftijdsgenoten/vrienden (welke nu allemaal in Amsterdam wonen) want ik ben/was gelukkig. Althans, dat dacht ik.
Nu ik afgestudeerd ben, en daar niet meer ook druk mee ben naast mijn relatie, mis ik ineens ontzettend mijn vrienden en mijn vrije leven. Ik merk dat mijn vriendengroepen langzaam zonder mij verder gaan en het vooral lastig vinden dat ik nu ook in zo’n gesetteld leven zit in een andere woonplaats. Ook als ik nu meer probeer af te spreken. Ik krijg ineens een walm van onzekerheid/ levensvragen over mij heen; leef ik nu het leven wat ik wil? Waarom woon ik niet in de stad/heb ik een studentenleven? Waar mijn vrienden en de gezelligheid is? Heb ik de afgelopen jaren weggegooid? Heb ik mij teveel laten opzuigen in mijn (1e) relatie? Ik kan hier niet met mijn vriend over praten want je begrijpt dat deze natuurlijk woest wordt, hij is 30 en ziet mij wel als iemand om een leven mee te delen waarmee hij kinderen gaat krijgen binnen niet al te lange tijd etc. En we hebben nu een koophuis? En 2 honden? Hoe kan ik dit leven combineren met wat ik wil? Ik heb maar 1 leven en krijg ik spijt dat ik niet het leven heb kunnen leiden van een gewone 24 jarige? Terwijl ik wel ontzettend veel van mijn vriend hou, en ik het ook fijn met hem vind? En een tijdelijke break ook niet past in het plaatje? En ik hem wel als vader van mijn toekomstige kind zie? Stel ik mij aan en komen mijn vriendinnen vanzelf weer mijn kant op waar ik nu woon, en moet ik het maar doen met af en toe naar vrienden in Amsterdam? HELP, ik weet het echt niet meer en heb dringend jullie advies/eigen verhalen/ wat je maar wilt reageren nodig. Misschien stel ik me aan, want ik heb al zowat alles op mijn 24e? Duizend maal dank Xsoepkip
woensdag 1 juli 2020 11:20
Het is helaas niet zo dat ik gewoon bij hem woon, maar wij hebben ook daadwerkelijk samen dit huis op naam staan en heb ik dus ook de lasten ervan. Dus helaas gaat het niet zo makkelijk om te zeggen dat ik met hem ga lattenPhoebemeaculpa schreef: ↑01-07-2020 11:10TO ik snap jou wel. Natuurlijk kun je nog van alles doen als je samenwoont maar je moet toch rekening houden met een ander. Bovendien is samenwonen echt niet altijd alleen maar leuk en sommige mensen (waaronder ik) hebben nou eenmaal ruimte voor zichzelf nodig.
Ik heb in het verleden samengewoond, nu woon ik alweer jaren alleen en heb sinds een paar maanden weer een latrelatie.
Om eerlijk te zijn, ik vind alleen wonen heel erg fijn.
TO waarom leg je het je vriend niet uit en ga je latten met hem? Samenwonen is niet verplicht hoor... (en als hij daar slecht op reageert is dat idd niet normaal....
woensdag 1 juli 2020 11:33
TO, je verhaal komt me ontzettend herkenbaar voor. Ik wil je alleen meegeven: je relatie zou je hierin niet in de weg moeten staan. Ik vind het bijzonder dat je vriend daar niet over kan praten zonder boos te worden, dat klinkt alsof hij het als 'ik ben niet goed genoeg' opvat. Dat is vervelend, maar wel iets dat hij zichzelf aandoet als hij niet bereid is om naar jou te luisteren.
Je kunt je gevoel wegnemen en je relatie prima combineren, maar dan moet je vriend wel openstaan om er in ieder geval over te praten. Jouw gevoelens doen er ook toe.
Je kunt je gevoel wegnemen en je relatie prima combineren, maar dan moet je vriend wel openstaan om er in ieder geval over te praten. Jouw gevoelens doen er ook toe.
woensdag 1 juli 2020 11:56
Neem van deze oude tante maar aan dat je nooit "jaren weggooit". Dus die gedachte moet je gewoon lekker negeren (gedachtes zijn maar gedachtes, je hoeft niet alles te geloven dat je denkt 
)
Ik heb wel relaties gehad die op geen enkele manier ondersteunend waren aan mijn persoonlijke groei. Dus wat dat betreft ben ik zeker geen voorstander van altijd maar in een relatie blijven, zeker als je daar jong bent ingestapt. Maar ik zou je ook aanraden om eerst jezelf eens wat meer vrijheden te gunnen binnen je relatie en daarmee te onderzoeken waar de pijn precies zit. Het is ook een beetje zonde om jezelf in de armen van een andere man te storten als het probleem eigenlijk heel ergens anders zit.
)Ik heb wel relaties gehad die op geen enkele manier ondersteunend waren aan mijn persoonlijke groei. Dus wat dat betreft ben ik zeker geen voorstander van altijd maar in een relatie blijven, zeker als je daar jong bent ingestapt. Maar ik zou je ook aanraden om eerst jezelf eens wat meer vrijheden te gunnen binnen je relatie en daarmee te onderzoeken waar de pijn precies zit. Het is ook een beetje zonde om jezelf in de armen van een andere man te storten als het probleem eigenlijk heel ergens anders zit.
woensdag 1 juli 2020 12:09
Het klinkt alsof je al zes jaar je alles hebt laten gebeuren, in plaats van bewust zelf keuzes hebt gemaakt. Blijkbaar heb je in die zes jaar geen vriendinnen en een eigen sociaal leven gemist en dat haal je natuurlijk niet zo maar even weer in, dat kost tijd en investering, helemaal in een nieuwe woonplaats.
Het is natuurlijk nooit te laat om zelf (andere) bewuste keuzes te maken, je eigen leven in hand te nemen want het klinkt ook wel een beetje alsof je je erg laat leiden door je vriend en niet per se op een positieve manier
Als je nu al niet over zulke dingen kunt praten zonder ruzie te maken, hoe ziet hij dan voor zich dat jullie ooi samen kinderen opvoeden? Krijgt hij dan gewoon altijd zijn zin?
het is tijd om wakker te worden en jezelf het leven te gunnen dat je het liefst wilt. En ja, dat kan betekenen dat het even pijn doet.
Het is natuurlijk nooit te laat om zelf (andere) bewuste keuzes te maken, je eigen leven in hand te nemen want het klinkt ook wel een beetje alsof je je erg laat leiden door je vriend en niet per se op een positieve manier
Als je nu al niet over zulke dingen kunt praten zonder ruzie te maken, hoe ziet hij dan voor zich dat jullie ooi samen kinderen opvoeden? Krijgt hij dan gewoon altijd zijn zin?
het is tijd om wakker te worden en jezelf het leven te gunnen dat je het liefst wilt. En ja, dat kan betekenen dat het even pijn doet.
woensdag 1 juli 2020 12:14
Stel je krijgt nu een appje van een vriendin. Dat ze vanavond met eee paar andere gezellig wat gaan eten in Amsterdam en daarna nog even borrelen. En of je mee gaat.
Wat is dat precies het probleem waar je tegenaan loopt?
- Je mag niet van vriend?
- je vind de reis te lang?
- Je moet eerst de honden nog uitlaten na het werk en dan is het al te laat?
- Het wordt dan te laat en dan ben je morgen brak op je werk?
Je bent 24. Of je nu wel of niet samenwoont, honden hebt of kinderen......de meeste van ons hebben af en toe gewoon wat tijd met vrienden nodig.
Wat is dat precies het probleem waar je tegenaan loopt?
- Je mag niet van vriend?
- je vind de reis te lang?
- Je moet eerst de honden nog uitlaten na het werk en dan is het al te laat?
- Het wordt dan te laat en dan ben je morgen brak op je werk?
Je bent 24. Of je nu wel of niet samenwoont, honden hebt of kinderen......de meeste van ons hebben af en toe gewoon wat tijd met vrienden nodig.
anoniem_6500601441f07 wijzigde dit bericht op 01-07-2020 12:44
47.12% gewijzigd
woensdag 1 juli 2020 12:37
Het een sluit het andere niet uit.Het gaat mij eigenlijk gewoon meer om het gevoel wat mij bekruipt van “is dit het nou?’’ Omdat ik natuurlijk al 4,5 jaar en sinds mijn 19e (wat ik relatief jong vind) samen woon.
Je kan naast het settelen nog altijd een bruisend uitgaansleven hebben. Al zij het minder frequent.
1x per 14 dagen ipv wekelijks, om een voorbeeld te noemen.
Het gaat om balans.
Serieuze vraag: Was het niet te impulsief om gelijk 2 honden te nemen? Uit eigen ervaring (heb er 1) weet ik dat honden verzorging en aandacht vragen. Je kan niet zomaar weg.
Ik bedoel dit niet als verwijt. Ik weet hoe gezellig het kan zijn met een viervoeter.
Autopsies tonen onomstotelijk de injectieschade aan.
woensdag 1 juli 2020 12:51
Ik denk dat je een paar dingen moet splitsen.
Je verlangt naar een studentenleven, je vriend wordt kwaad om eenvoudige dingen, je leidt een relatief volwassen leven in vergelijking met je vriendinnen en je vraagt je af of je dit wel wilt.
Realiseer je goed dat jouw generatie heel veel keuzes heeft maar dat je je, net zoals iemand 30-50-80 jaar geleden, niet kunt splitsen. Je vergelijkt jezelf met andere studenten en het gras van de buren is altijd groener. Maar er zijn nog steeds vrouwen zat die een vergelijkbare keuze maken als jij deed.
Dat verlangen naar een studentenleven gaat over en als je perse wilt studeren dan doe je dat. Er is genoeg te leren en je bent nog jong.
Dat tamelijk volwassen leven dat je hebt, dat kun je nu omruilen voor een kamertje drie hoog achter, maar je vriendinnen gaan datzelfde volwassen leven in de komende jaren ook in. Ben je dan alsnog happy op dat kamertje of ga je dan weer jaloers kijken naar hoe goed zij het nu voor elkaar hebben??
Dat je vriend kwaad wordt als jij een dagje/weekendje voor jezelf wilt, dat is wel iets waar ik van opkijk. Mijn man is acht jaar ouder dan ik. Hij heeft zijn eigen hobby's, ik vind het leuk om af en toe met vriendinnen op stap te gaan. Dagje sauna, shoppen, avondje iets drinken. Als hij daar boos om zou worden zou ik hem wel wat anders vertellen.
Alle andere dingen zijn aanpasbaar aan je huidige leven. Je kunt gewoon doorstuderen en nieuwe vrienden maken. Vergis je niet: in tv series zie je altijd groepen vrienden die altijd samen vanalles ondernemen. In werkelijkheid is het meestal zo dat de meesten na hun afstuderen hun eigen gang gaan. Soms blijven er één of twee echte vrienden, maar in de meeste gevallen valt zo'n groep uit elkaar.
De echte vraag is dus: wil jij met deze man oud worden? En als daarop je antwoord ja is, dan wordt het tijd om dit leven een beetje aan te passen totdat het wel bij jou past. Ofwel met een nieuwe studie, maar een andere baan, nieuwe sport of ee hobby kun je ook heel ver komen.
Je verlangt naar een studentenleven, je vriend wordt kwaad om eenvoudige dingen, je leidt een relatief volwassen leven in vergelijking met je vriendinnen en je vraagt je af of je dit wel wilt.
Realiseer je goed dat jouw generatie heel veel keuzes heeft maar dat je je, net zoals iemand 30-50-80 jaar geleden, niet kunt splitsen. Je vergelijkt jezelf met andere studenten en het gras van de buren is altijd groener. Maar er zijn nog steeds vrouwen zat die een vergelijkbare keuze maken als jij deed.
Dat verlangen naar een studentenleven gaat over en als je perse wilt studeren dan doe je dat. Er is genoeg te leren en je bent nog jong.
Dat tamelijk volwassen leven dat je hebt, dat kun je nu omruilen voor een kamertje drie hoog achter, maar je vriendinnen gaan datzelfde volwassen leven in de komende jaren ook in. Ben je dan alsnog happy op dat kamertje of ga je dan weer jaloers kijken naar hoe goed zij het nu voor elkaar hebben??
Dat je vriend kwaad wordt als jij een dagje/weekendje voor jezelf wilt, dat is wel iets waar ik van opkijk. Mijn man is acht jaar ouder dan ik. Hij heeft zijn eigen hobby's, ik vind het leuk om af en toe met vriendinnen op stap te gaan. Dagje sauna, shoppen, avondje iets drinken. Als hij daar boos om zou worden zou ik hem wel wat anders vertellen.
Alle andere dingen zijn aanpasbaar aan je huidige leven. Je kunt gewoon doorstuderen en nieuwe vrienden maken. Vergis je niet: in tv series zie je altijd groepen vrienden die altijd samen vanalles ondernemen. In werkelijkheid is het meestal zo dat de meesten na hun afstuderen hun eigen gang gaan. Soms blijven er één of twee echte vrienden, maar in de meeste gevallen valt zo'n groep uit elkaar.
De echte vraag is dus: wil jij met deze man oud worden? En als daarop je antwoord ja is, dan wordt het tijd om dit leven een beetje aan te passen totdat het wel bij jou past. Ofwel met een nieuwe studie, maar een andere baan, nieuwe sport of ee hobby kun je ook heel ver komen.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
woensdag 1 juli 2020 13:01
woensdag 1 juli 2020 13:36
Ja begrijpelijk. Persoonlijk ben ik er geen voorstander van om voor je 25e te gaan samenwonen of om jezelf helemaal te verliezen in je 1e relatie omdat je je op alle vlakken nog zo ontwikkelt.
Maar ja, over een paar jaar zijn al die vriendinnen rond de dertig en hartstikke jaloers op jouw stabiele gesettelde leventje met koophuis en misschien wel een kindje.
Als je graag bij deze man wilt blijven waarom dan niet wat meer afspreken met vriendinnen? Met hen op vakantie gaan ofzo of eens zelf een groepsreis boeken. Dat kan ook een weekendje weg zijn. Ook in een vaste relatie is dat toch heel normaal.
Maar ja, over een paar jaar zijn al die vriendinnen rond de dertig en hartstikke jaloers op jouw stabiele gesettelde leventje met koophuis en misschien wel een kindje.
Als je graag bij deze man wilt blijven waarom dan niet wat meer afspreken met vriendinnen? Met hen op vakantie gaan ofzo of eens zelf een groepsreis boeken. Dat kan ook een weekendje weg zijn. Ook in een vaste relatie is dat toch heel normaal.
woensdag 1 juli 2020 14:38
Maar niks is onmogelijk... als je echt liever wil latten en ruimte voor jezelf nodig hebt dan is dat echt wel te regelen. En waarschijnlijk beter voor je relatie.Soepkip123 schreef: ↑01-07-2020 11:20Het is helaas niet zo dat ik gewoon bij hem woon, maar wij hebben ook daadwerkelijk samen dit huis op naam staan en heb ik dus ook de lasten ervan. Dus helaas gaat het niet zo makkelijk om te zeggen dat ik met hem ga latten
woensdag 1 juli 2020 17:54
Soepkip123 schreef: ↑01-07-2020 11:15Daarnaast zie ik veel mensen reageren over dat het niet ok is dat mijn vriend ‘woest’ wordt als ik hierover begin, dit was eigenlijk een verkeerde woordkeuze, maar hij wordt wel echt boos. Zo zijn er meer dingen in de relatie waar ik mij aan stoor of voor mij niet prettig zijn en anders zou willen zien maar dit eindigt altijd in een ruzie en draait hij het zo om dat ik A. Zeur en me aanstel B. Hij het niet begrijpt en begint over stoppen van de relatie etc en dan ruzie. Daarom ontwijk ik dit soort dingen omdat ik mij dan toch niet begrepen voel en dan begin te twijfelen over of ik niet gewoon maar wat zeur. Ik heb al eerder een keer het gesprek geopend dat ik het miste om in Amsterdam te wonen en dicht bij mijn vrienden te zijn, maar dit schoot toen ook in een verkeerd keelgat en zag het meer als dat ik de relatie wilde stoppen, super irritant dus ook niet meer over gehad.
1. Je relatie is niet goed. Echt niet.
2. Je bent dom bezig door nota bene in je relatie belangrijke onderwerpen te vermijden omdat je vriend daar boos op reageert.
woensdag 1 juli 2020 18:22
Lijkt mij ook dat een groot punt is dat jij het praten stopt wanneer hij boos wordt. Tuurlijk is het nogal onzinnig dat hij boos wordt, maar mogelijk begrijpt hij het gewoon echt niet en heeft het te maken met onmacht of onbegrip. Mogelijk dat hij inmiddels wel helemaal happy is nu hij 30 is en een koopwoning heeft met zijn vaste vriendin. En snapt hij niet dat jij wat te kort komt, of is hij bang dat jij hem daarom mogelijk wil verlaten.
Wat anderen ook al zeggen; het lijkt mij niet zo lastig een goede relatie te combineren met tijd voor jezelf en voor je vrienden. Als jij daar een gelukkiger mens van wordt dan lijkt me dat zeker zinvol eens te bespreken hoe jij dat nu het best kan aanpakken.
Maar tegelijk lees ik dat je uberhaupt niet weet of die enkele keren per week met vrienden wel genoeg voor je zijn. Ik denk daarom dat je eerst moet beslissen of je wel beide wil combineren, of dat je daarmee nog te weinig ruimte hebt. In dat laatste geval zou ik me eens goed gaan afvragen of je werkelijk met jouw vriend door wil of wil blijven samenwonen. En om eerlijk te zijn zou ik de ergenis van jouw vriend dan wel lichtelijk snappen als blijkt dat na 4 jaar samenwonen en koopwoningen samen, jij je opeens beseft dat je een studentenleven mist. Niet dat jij daar per sé wat aan kan doen als je je dit nu pas beseft, maar ik zou dat ook wel even slikken vinden..
Wat anderen ook al zeggen; het lijkt mij niet zo lastig een goede relatie te combineren met tijd voor jezelf en voor je vrienden. Als jij daar een gelukkiger mens van wordt dan lijkt me dat zeker zinvol eens te bespreken hoe jij dat nu het best kan aanpakken.
Maar tegelijk lees ik dat je uberhaupt niet weet of die enkele keren per week met vrienden wel genoeg voor je zijn. Ik denk daarom dat je eerst moet beslissen of je wel beide wil combineren, of dat je daarmee nog te weinig ruimte hebt. In dat laatste geval zou ik me eens goed gaan afvragen of je werkelijk met jouw vriend door wil of wil blijven samenwonen. En om eerlijk te zijn zou ik de ergenis van jouw vriend dan wel lichtelijk snappen als blijkt dat na 4 jaar samenwonen en koopwoningen samen, jij je opeens beseft dat je een studentenleven mist. Niet dat jij daar per sé wat aan kan doen als je je dit nu pas beseft, maar ik zou dat ook wel even slikken vinden..
