Relaties
alle pijlers
24 & samenwonend, maar verlangen naar het vrije leven..
woensdag 1 juli 2020 00:20
Beste Viva Forummertjes,
Als eerst wil ik zeggen dat dit de eerste keer is dat ik op een forum zit, laat staan dat ik hier om advies kom vragen. Maar dit is iets wat ik niet 123 met vriendinnen/vrienden/familie kan bespreken, en daarom heb ik jullie eerlijke advies nodig. Ik ken jullie niet en jullie mij niet, maar om dit toch een beeld te geven, hier mijn verhaal:
Ik ben Soepkip, net 24 jaar en al 5 hele jaren samen met mijn (eerste) vriend. Ik heb mijn vriend ontmoet toen ik net in Amsterdam woonde en we werden al snel erg verliefd en wilde graag en veel bij elkaar zijn. Mijn vriend en ik verschillen 6,5 jaar in leeftijd. Toen ik in Amsterdam woonde (net 1 jaar) was ik dus veel samen met mijn vriend (toen 25 en ik 19) op dat moment waren wij stapelgek op elkaar en waren wij dus altijd samen op en neer aan het pendelen tussen zijn woonplaats en die van mij in A’dam. Eigenlijk heb ik vanaf dat moment steeds meer afstand genomen van mijn leventje met uitgaan/vriendinnen etc. Toen hij op een gegeven moment na 5 maanden tegen mij zei dat hij een appartement wilde kopen, was het voor mij meer dan logisch om erbij te gaan wonen omdat we toch al hele tijd bij elkaar waren. Na 1 jaar zijn we samen opzoek gegaan naar een nieuw koophuis en hebben we dit samen gekocht en verbouwd. Ondertussen hebben we ook al 2 honden, en recent ons huis weer verkocht en weer samen een nieuw (groter) huis gekocht. Super burgerlijk dus.
In al die tijd van samen zijn heb ik mijn vrienden/vriendinnen lichtelijk verwaarloosd. Ik heb wel met ze afgesproken maar ik heb niet meer veel gefeest/uitgegaan etc. Ook was ik druk met mijn studie en vond ik dit behalen belangrijk. Ik heb nooit echt last gehad dat mijn leven gewoon anders was dan mijn leeftijdsgenoten/vrienden (welke nu allemaal in Amsterdam wonen) want ik ben/was gelukkig. Althans, dat dacht ik.
Nu ik afgestudeerd ben, en daar niet meer ook druk mee ben naast mijn relatie, mis ik ineens ontzettend mijn vrienden en mijn vrije leven. Ik merk dat mijn vriendengroepen langzaam zonder mij verder gaan en het vooral lastig vinden dat ik nu ook in zo’n gesetteld leven zit in een andere woonplaats. Ook als ik nu meer probeer af te spreken. Ik krijg ineens een walm van onzekerheid/ levensvragen over mij heen; leef ik nu het leven wat ik wil? Waarom woon ik niet in de stad/heb ik een studentenleven? Waar mijn vrienden en de gezelligheid is? Heb ik de afgelopen jaren weggegooid? Heb ik mij teveel laten opzuigen in mijn (1e) relatie? Ik kan hier niet met mijn vriend over praten want je begrijpt dat deze natuurlijk woest wordt, hij is 30 en ziet mij wel als iemand om een leven mee te delen waarmee hij kinderen gaat krijgen binnen niet al te lange tijd etc. En we hebben nu een koophuis? En 2 honden? Hoe kan ik dit leven combineren met wat ik wil? Ik heb maar 1 leven en krijg ik spijt dat ik niet het leven heb kunnen leiden van een gewone 24 jarige? Terwijl ik wel ontzettend veel van mijn vriend hou, en ik het ook fijn met hem vind? En een tijdelijke break ook niet past in het plaatje? En ik hem wel als vader van mijn toekomstige kind zie? Stel ik mij aan en komen mijn vriendinnen vanzelf weer mijn kant op waar ik nu woon, en moet ik het maar doen met af en toe naar vrienden in Amsterdam? HELP, ik weet het echt niet meer en heb dringend jullie advies/eigen verhalen/ wat je maar wilt reageren nodig. Misschien stel ik me aan, want ik heb al zowat alles op mijn 24e? Duizend maal dank Xsoepkip
Als eerst wil ik zeggen dat dit de eerste keer is dat ik op een forum zit, laat staan dat ik hier om advies kom vragen. Maar dit is iets wat ik niet 123 met vriendinnen/vrienden/familie kan bespreken, en daarom heb ik jullie eerlijke advies nodig. Ik ken jullie niet en jullie mij niet, maar om dit toch een beeld te geven, hier mijn verhaal:
Ik ben Soepkip, net 24 jaar en al 5 hele jaren samen met mijn (eerste) vriend. Ik heb mijn vriend ontmoet toen ik net in Amsterdam woonde en we werden al snel erg verliefd en wilde graag en veel bij elkaar zijn. Mijn vriend en ik verschillen 6,5 jaar in leeftijd. Toen ik in Amsterdam woonde (net 1 jaar) was ik dus veel samen met mijn vriend (toen 25 en ik 19) op dat moment waren wij stapelgek op elkaar en waren wij dus altijd samen op en neer aan het pendelen tussen zijn woonplaats en die van mij in A’dam. Eigenlijk heb ik vanaf dat moment steeds meer afstand genomen van mijn leventje met uitgaan/vriendinnen etc. Toen hij op een gegeven moment na 5 maanden tegen mij zei dat hij een appartement wilde kopen, was het voor mij meer dan logisch om erbij te gaan wonen omdat we toch al hele tijd bij elkaar waren. Na 1 jaar zijn we samen opzoek gegaan naar een nieuw koophuis en hebben we dit samen gekocht en verbouwd. Ondertussen hebben we ook al 2 honden, en recent ons huis weer verkocht en weer samen een nieuw (groter) huis gekocht. Super burgerlijk dus.
In al die tijd van samen zijn heb ik mijn vrienden/vriendinnen lichtelijk verwaarloosd. Ik heb wel met ze afgesproken maar ik heb niet meer veel gefeest/uitgegaan etc. Ook was ik druk met mijn studie en vond ik dit behalen belangrijk. Ik heb nooit echt last gehad dat mijn leven gewoon anders was dan mijn leeftijdsgenoten/vrienden (welke nu allemaal in Amsterdam wonen) want ik ben/was gelukkig. Althans, dat dacht ik.
Nu ik afgestudeerd ben, en daar niet meer ook druk mee ben naast mijn relatie, mis ik ineens ontzettend mijn vrienden en mijn vrije leven. Ik merk dat mijn vriendengroepen langzaam zonder mij verder gaan en het vooral lastig vinden dat ik nu ook in zo’n gesetteld leven zit in een andere woonplaats. Ook als ik nu meer probeer af te spreken. Ik krijg ineens een walm van onzekerheid/ levensvragen over mij heen; leef ik nu het leven wat ik wil? Waarom woon ik niet in de stad/heb ik een studentenleven? Waar mijn vrienden en de gezelligheid is? Heb ik de afgelopen jaren weggegooid? Heb ik mij teveel laten opzuigen in mijn (1e) relatie? Ik kan hier niet met mijn vriend over praten want je begrijpt dat deze natuurlijk woest wordt, hij is 30 en ziet mij wel als iemand om een leven mee te delen waarmee hij kinderen gaat krijgen binnen niet al te lange tijd etc. En we hebben nu een koophuis? En 2 honden? Hoe kan ik dit leven combineren met wat ik wil? Ik heb maar 1 leven en krijg ik spijt dat ik niet het leven heb kunnen leiden van een gewone 24 jarige? Terwijl ik wel ontzettend veel van mijn vriend hou, en ik het ook fijn met hem vind? En een tijdelijke break ook niet past in het plaatje? En ik hem wel als vader van mijn toekomstige kind zie? Stel ik mij aan en komen mijn vriendinnen vanzelf weer mijn kant op waar ik nu woon, en moet ik het maar doen met af en toe naar vrienden in Amsterdam? HELP, ik weet het echt niet meer en heb dringend jullie advies/eigen verhalen/ wat je maar wilt reageren nodig. Misschien stel ik me aan, want ik heb al zowat alles op mijn 24e? Duizend maal dank Xsoepkip
woensdag 1 juli 2020 18:49
Spreek weer wat meer af met vrienden, en kijk hoe het je bevalt. Ga een hobby of sport doen in je eigen woonplaats en kijk of dat ook leuke sociale contacten oplevert. Nodig eens iemand bij je thuis uit.
Neem je vriend mee naar vrienden of een activiteit. Ik vind je niet jong, ik was op jouw leeftijd zwanger en had ook huisje boompje beestje. Maar ik ga wel elke week naar 1 van mijn vriendinnen of even een wijntje drinken. En partner heeft ook zijn vrienden en hobby's.
Krijg je geen ruimte van je vriend om dit te doen dan is dat ongezond. Maar ik weet niet zo goed of je vriend dit een probleem zou vinden.
Neem je vriend mee naar vrienden of een activiteit. Ik vind je niet jong, ik was op jouw leeftijd zwanger en had ook huisje boompje beestje. Maar ik ga wel elke week naar 1 van mijn vriendinnen of even een wijntje drinken. En partner heeft ook zijn vrienden en hobby's.
Krijg je geen ruimte van je vriend om dit te doen dan is dat ongezond. Maar ik weet niet zo goed of je vriend dit een probleem zou vinden.
woensdag 1 juli 2020 20:07
froufrou80 schreef: ↑01-07-2020 11:56Neem van deze oude tante maar aan dat je nooit "jaren weggooit". Dus die gedachte moet je gewoon lekker negeren (gedachtes zijn maar gedachtes, je hoeft niet alles te geloven dat je denkt)
Ik heb wel relaties gehad die op geen enkele manier ondersteunend waren aan mijn persoonlijke groei. Dus wat dat betreft ben ik zeker geen voorstander van altijd maar in een relatie blijven, zeker als je daar jong bent ingestapt. Maar ik zou je ook aanraden om eerst jezelf eens wat meer vrijheden te gunnen binnen je relatie en daarmee te onderzoeken waar de pijn precies zit. Het is ook een beetje zonde om jezelf in de armen van een andere man te storten als het probleem eigenlijk heel ergens anders zit.
TO lees deze reactie nog zo'n 25x...
woensdag 1 juli 2020 21:45
Ik zou het niet meer geheim houden maar het gesprek aangaan.
Stel een brief op met daarin hetgeen je 'dwars' zit, zo vergeet je niets.
Je kunt er evt over gaan praten na deze brief maar je kan er ook voor kiezen om het even te laten bezinken en er later op terug te komen, net wat beter is/voelt.
Ik ben van mening dat niets te gek is om te bespreken in een relatie en dus ook dit niet.
Gooi alles op tafel, hij ook en kijk of je samen de puzzel kan leggen voor de toekomst.
Maak niet te snel beslissingen, denk er goed over na.
Bij ons werkt dit keer op keer en we zijn inmiddels ruim 30 jr samen...
In elke relatie krijg je met veranderingen te maken, zoals jij nu je afgestudeerd bent en anders bent gaan kijken, logisch.
Maar deel het!
Suc6
Stel een brief op met daarin hetgeen je 'dwars' zit, zo vergeet je niets.
Je kunt er evt over gaan praten na deze brief maar je kan er ook voor kiezen om het even te laten bezinken en er later op terug te komen, net wat beter is/voelt.
Ik ben van mening dat niets te gek is om te bespreken in een relatie en dus ook dit niet.
Gooi alles op tafel, hij ook en kijk of je samen de puzzel kan leggen voor de toekomst.
Maak niet te snel beslissingen, denk er goed over na.
Bij ons werkt dit keer op keer en we zijn inmiddels ruim 30 jr samen...
In elke relatie krijg je met veranderingen te maken, zoals jij nu je afgestudeerd bent en anders bent gaan kijken, logisch.
Maar deel het!
Suc6
woensdag 1 juli 2020 23:32
Vlieg lekker uit TO!
Ik heb echt exact in jouw schoenen gestaan (Zelfde leeftijd, zelfde duur van relatie) en heb mijn vleugels destijds uitgeslagen. Was niet makkelijk, maar wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb.
Na een jaar vrijheid en veel lol met vriendinnen etc. etc. kwam ik mijn huidige man en vader van mijn kinderen tegen. Dat vond ik eigenlijk wat snel, maar het voelde zo goed met hem dat ik er toch heel bewust voor gegaan ben.
Ik heb echt exact in jouw schoenen gestaan (Zelfde leeftijd, zelfde duur van relatie) en heb mijn vleugels destijds uitgeslagen. Was niet makkelijk, maar wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb.
Na een jaar vrijheid en veel lol met vriendinnen etc. etc. kwam ik mijn huidige man en vader van mijn kinderen tegen. Dat vond ik eigenlijk wat snel, maar het voelde zo goed met hem dat ik er toch heel bewust voor gegaan ben.
donderdag 2 juli 2020 08:42
Zo klinkt ze helemaal niet hoor. Jij wel als een zuurpruim trouwens.Madeliefjees schreef: ↑01-07-2020 10:09Je klinkt verwend en ondankbaar. Ga stappen in Amsterdam, zoek je vrienden op, en zeur niet.
donderdag 2 juli 2020 08:44
Dat denkt ik ook.Mokum75 schreef: ↑01-07-2020 13:01TO moet zichzelf twee vragen stellen: Mag deze man de vader van mijn kinderen zijn? Wil ik dat deze man voor de rest van mijn leven mijn enige bedpartner is. De laatste vraag klinkt wat kort door de bocht maar volgens mij als TO diep in haar hart kijkt, gaat het ook hier om.
donderdag 2 juli 2020 08:54
Ik had exact hetzelfde. Heb voor mezelf gekozen destijds. Ontzettend moeilijke keus, maar ik denk dat ik niet verder was ontwikkeld als ik erin had blijven zitten. Ik ben sinds het einde enorm persoonlijk gegroeid en dat is me zoveel waard. Af en toe nog steeds na al die jaren moeite mee, maar ik had niet willen blijven 'steken' in wie ik toen was. Daar was ik niet gelukkig. Niet met mezelf, niet met het leven wat ik had. Het voelde leeg en gaf geen voldoening meer. Op een gegeven moment was de hond en het huis het enige wat me daar hield. En dat is natuurlijk geen fijne basis voor de rest van je leven.
Als jij ook zo'n gevoel hebt, adviseer ik je om het een tijdje aan te kijken of het verandert. Niet halsoverkop beslissen. Maar mocht je erin blijven, dan is het wellicht tijd om verder te gaan. Blijkbaar heb je de behoefte om niet stil te staan en dat kan een heel zeurend gevoel geven, alsof je vastzit. Als je vriend niet openstaat om je de ruimte te geven, dan weet je wat je moet doen. Jouw eigen groei als persoon is iets wat je nooit opzij moet zetten voor een ander. Die innerlijke onrust zal aanwezig blijven dan.
Als jij ook zo'n gevoel hebt, adviseer ik je om het een tijdje aan te kijken of het verandert. Niet halsoverkop beslissen. Maar mocht je erin blijven, dan is het wellicht tijd om verder te gaan. Blijkbaar heb je de behoefte om niet stil te staan en dat kan een heel zeurend gevoel geven, alsof je vastzit. Als je vriend niet openstaat om je de ruimte te geven, dan weet je wat je moet doen. Jouw eigen groei als persoon is iets wat je nooit opzij moet zetten voor een ander. Die innerlijke onrust zal aanwezig blijven dan.
donderdag 2 juli 2020 08:56
TO moet zich dat helemaal niet afvragen. Sinds wanneer moet je kinderen nemen?Mokum75 schreef: ↑01-07-2020 13:01TO moet zichzelf twee vragen stellen: Mag deze man de vader van mijn kinderen zijn? Wil ik dat deze man voor de rest van mijn leven mijn enige bedpartner is. De laatste vraag klinkt wat kort door de bocht maar volgens mij als TO diep in haar hart kijkt, gaat het ook hier om.
donderdag 2 juli 2020 11:13
Dat zegt TO zelf in haar openingspost.Luci_Morgenster schreef: ↑02-07-2020 08:56TO moet zich dat helemaal niet afvragen. Sinds wanneer moet je kinderen nemen?
donderdag 2 juli 2020 13:55
Lieve allemaal,
Ik heb al jullie reacties gelezen, dat wil ik als eerst even zeggen. Echt ontzettend fijn dat iedereen zijn eerlijke mening geeft en ook zijn eigen verhalen verteld, en wat jullie toen hebben gedaan. Daar heb ik echt super veel aan, bedankt!!!
Ik heb er afgelopen dagen veel over na gedacht... en heb het ook besproken met vriendinnen en ze zijn gelukkig begripvol en snappen de situatie. Ik heb voor mezelf besloten dat ik een paar dingen ga doen:
1. Als eerste ga ik meer dingen ondernemen met mijn vriendinnen, vaker uit en drankjes drinken. (Dit vind mijn vriend niet erg hoor, uit sommige reacties werd dat een beetje geconcludeerd maar hij wordt niet boos als ik met vriendinnen wat wil doen, hij vind dit juist leuk voor mij)
2. Ik denk dat er zeker dingen in onze relatie zijn die niet helemaal lekker lopen en ja het klopt dat ik vooral aan de praktische dingen denk zoals hoe met het huis en hoe met de honden en hoe met de familie enz enz als ik het zou willen beëindigen. Maar jullie hebben gelijk dat ik hiervoor niet bij iemand zou moeten blijven. Maar wat ik nog het allermoeilijkste vind is dat hoe weet ik nou of het wel of niet goed zit? Zijn er niet altijd dingen in een relatie met een man wat je liever anders had gezien? Ga ik dat niet opnieuw krijgen met een andere man, stel ik eindig de relatie? En ik heb geen vergelijking omdat dit mijn eerste vriendje is? Deze vragen maken mij onzeker en ik wil niet zomaar opgeven omdat er veel dingen zijn die ik wel heel leuk aan hem vind...
3. Ik ga eerst kijken hoe het met mijzelf gaat als ik meer afspreek met vriendinnen en daarna ga ik het gesprek aan met mijn vriend dat er echt dingen moeten veranderen in onze relatie en de communicatie daarbij, vooral hij naar mij. En dan ben ik maar hard maar anders ga ik niet beginnen aan kinderen met hem en dan moet ik echt voor mijzelf de keuze maken om het te beëindigen. Hoe vreselijk erg ik dat vooral voor hem vind en voor alles daaromheen, want dat vind ik echt super lastig. Maar ik moet in mijn leven kunnen groeien en kunnen zijn wie ik ben en daar hebben jullie mij echt even de ogen voor geopend. En ja ik heb de afgelopen jaren totaal niet bij mijn eigen gevoel gestaan en dat merk ik nu. Ik heb altijd alles vanuit hem bekeken en als hij het maar fijn heeft (niet perse negatief) terwijl dit niet goed is, ik ben veel te zorgzaam geweest en heb alles voor hem gedaan en tsja dat vind hij nu wel lekker relax, en geef hem hier geen ongelijk in maar als er dingen moeten veranderen moet hij hier wel gewoon over communiceren en proberen aan te passen.
Ik wil dus nog onderzoeken waar het pijnpunt ligt, zoals sommige hierboven al zeiden.. daar ben ik eigenlijk voor mezelf ook nog niet helemaal achter. En ik ben heel benieuwd van degene die hierboven hebben gezegd dat ze precies hetzelfde gevoel hadden en wel een punt achter de relatie hadden gezet; was de relatie toen ook niet goed? Of hebben jullie het ongeacht de relatie voor jezelf gekozen omdat je dit belangrijker vond?
PS. Ik wil jullie allemaal echt bedanken voor de vele reacties. Ik heb hier echt veel aan gehad. Ik ga het uitzoeken met mijzelf en met mijn relatie of die nou wel of niet goed is en keep you posted.. X soepkip
Ik heb al jullie reacties gelezen, dat wil ik als eerst even zeggen. Echt ontzettend fijn dat iedereen zijn eerlijke mening geeft en ook zijn eigen verhalen verteld, en wat jullie toen hebben gedaan. Daar heb ik echt super veel aan, bedankt!!!
Ik heb er afgelopen dagen veel over na gedacht... en heb het ook besproken met vriendinnen en ze zijn gelukkig begripvol en snappen de situatie. Ik heb voor mezelf besloten dat ik een paar dingen ga doen:
1. Als eerste ga ik meer dingen ondernemen met mijn vriendinnen, vaker uit en drankjes drinken. (Dit vind mijn vriend niet erg hoor, uit sommige reacties werd dat een beetje geconcludeerd maar hij wordt niet boos als ik met vriendinnen wat wil doen, hij vind dit juist leuk voor mij)
2. Ik denk dat er zeker dingen in onze relatie zijn die niet helemaal lekker lopen en ja het klopt dat ik vooral aan de praktische dingen denk zoals hoe met het huis en hoe met de honden en hoe met de familie enz enz als ik het zou willen beëindigen. Maar jullie hebben gelijk dat ik hiervoor niet bij iemand zou moeten blijven. Maar wat ik nog het allermoeilijkste vind is dat hoe weet ik nou of het wel of niet goed zit? Zijn er niet altijd dingen in een relatie met een man wat je liever anders had gezien? Ga ik dat niet opnieuw krijgen met een andere man, stel ik eindig de relatie? En ik heb geen vergelijking omdat dit mijn eerste vriendje is? Deze vragen maken mij onzeker en ik wil niet zomaar opgeven omdat er veel dingen zijn die ik wel heel leuk aan hem vind...
3. Ik ga eerst kijken hoe het met mijzelf gaat als ik meer afspreek met vriendinnen en daarna ga ik het gesprek aan met mijn vriend dat er echt dingen moeten veranderen in onze relatie en de communicatie daarbij, vooral hij naar mij. En dan ben ik maar hard maar anders ga ik niet beginnen aan kinderen met hem en dan moet ik echt voor mijzelf de keuze maken om het te beëindigen. Hoe vreselijk erg ik dat vooral voor hem vind en voor alles daaromheen, want dat vind ik echt super lastig. Maar ik moet in mijn leven kunnen groeien en kunnen zijn wie ik ben en daar hebben jullie mij echt even de ogen voor geopend. En ja ik heb de afgelopen jaren totaal niet bij mijn eigen gevoel gestaan en dat merk ik nu. Ik heb altijd alles vanuit hem bekeken en als hij het maar fijn heeft (niet perse negatief) terwijl dit niet goed is, ik ben veel te zorgzaam geweest en heb alles voor hem gedaan en tsja dat vind hij nu wel lekker relax, en geef hem hier geen ongelijk in maar als er dingen moeten veranderen moet hij hier wel gewoon over communiceren en proberen aan te passen.
Ik wil dus nog onderzoeken waar het pijnpunt ligt, zoals sommige hierboven al zeiden.. daar ben ik eigenlijk voor mezelf ook nog niet helemaal achter. En ik ben heel benieuwd van degene die hierboven hebben gezegd dat ze precies hetzelfde gevoel hadden en wel een punt achter de relatie hadden gezet; was de relatie toen ook niet goed? Of hebben jullie het ongeacht de relatie voor jezelf gekozen omdat je dit belangrijker vond?
PS. Ik wil jullie allemaal echt bedanken voor de vele reacties. Ik heb hier echt veel aan gehad. Ik ga het uitzoeken met mijzelf en met mijn relatie of die nou wel of niet goed is en keep you posted.. X soepkip
donderdag 2 juli 2020 15:18
Als ik kijk naar mijn studiegenoten en studievrienden, dan zijn we na de studie (in Amsterdam) in een paar jaar allemaal uitgewaaierd over heel Nederland omdat vrijwel niemand nog woonruimte in Amsterdam kon betalen. En zelf had ik het ook op een zeker moment wel gehad met de drukte en hele dagen in de horeca zitten 
Maar volgens mij gaat het er meer om dat jouw relatie niet leuk is. Ik kan alleen maar zeggen: ga. 25 is te jong om al concessies te doen. Ik ben op mijn 25e ook weggegaan bij iemand met wie ik samenwoonde. En hoewel mijn ex echt wel leuk is, pasten we gewoon niet goed bij elkaar. Ik was niet gelukkig en hij is uiteindelijk na een paar jaar ook weer met iemand gaan samenwonen die beter bij hem past. En ja, dat was pijnlijk en duur en hoop gedoe en m’n familie dacht dat ik gek was geworden, maar ben zo blij dat ik het heb gedaan...
Maar volgens mij gaat het er meer om dat jouw relatie niet leuk is. Ik kan alleen maar zeggen: ga. 25 is te jong om al concessies te doen. Ik ben op mijn 25e ook weggegaan bij iemand met wie ik samenwoonde. En hoewel mijn ex echt wel leuk is, pasten we gewoon niet goed bij elkaar. Ik was niet gelukkig en hij is uiteindelijk na een paar jaar ook weer met iemand gaan samenwonen die beter bij hem past. En ja, dat was pijnlijk en duur en hoop gedoe en m’n familie dacht dat ik gek was geworden, maar ben zo blij dat ik het heb gedaan...
donderdag 2 juli 2020 15:20
donderdag 2 juli 2020 15:31
Soepkip, doe je ding lekker. Je hebt nu een plan gemaakt, hartstikke goed. Maar neem er niet al te lang de tijd voor. In die zin, blijf niet hangen in een situatie omdat het voelt als verplichting of lastig is te doorbreken. En blijf HELEMAAL niet hangen omdat je "geen vergelijkingsmateriaal" hebt. If anything zou dat juist een reden kunnen zijn om je eigen pad te gaan bewandelen.
Hier ook een oude taart. Die ook jong al in vaste relaties heeft gezeten. Ik heb een heel sterk vermoeden dat jij hier uiteindelijk de stekker uit gaat trekken. Omdat je twijfelt en nog een hele wereld te ontdekken hebt. En volgens mij is er een deel in jou dat staat te trappelen om uit te vliegen. En terecht! Je hebt je beste jaren nog voor je liggen, leef ze op jouw manier. Dat is het grootste goed wat je jezelf kan geven.
Daarom zeg ik ook: Hartstikke goed, je plan. Maar laat het niet te lang duren want uiteindelijk gaat de drang naar zelfstandigheid en vrijheid groter worden (verwacht ik). Dan maar beter in één ruk de pleister eraf trekken dan nog jarenlang wel-niet-trekken-duwen drama om uiteindelijk alsnog uit elkaar te gaan. Heb je niks aan.
Hier ook een oude taart. Die ook jong al in vaste relaties heeft gezeten. Ik heb een heel sterk vermoeden dat jij hier uiteindelijk de stekker uit gaat trekken. Omdat je twijfelt en nog een hele wereld te ontdekken hebt. En volgens mij is er een deel in jou dat staat te trappelen om uit te vliegen. En terecht! Je hebt je beste jaren nog voor je liggen, leef ze op jouw manier. Dat is het grootste goed wat je jezelf kan geven.
Daarom zeg ik ook: Hartstikke goed, je plan. Maar laat het niet te lang duren want uiteindelijk gaat de drang naar zelfstandigheid en vrijheid groter worden (verwacht ik). Dan maar beter in één ruk de pleister eraf trekken dan nog jarenlang wel-niet-trekken-duwen drama om uiteindelijk alsnog uit elkaar te gaan. Heb je niks aan.
donderdag 2 juli 2020 15:49
Goed dat je het even aankijkt, maar zou het over niet al te lange tijd toch weer overdenken, kijken hoe het er dan voor staat.
Ik zie veel mensen schrijven; in een relatie kun je ook dingen doen, met vriendinnen etc.
Klopt , en dat heb ik ook altijd gedaan tijdens mijn relaties, maar het is toch echt anders als je in een relatie zit, of dat je vrijgezel bent en helemaal 'vrij' en ongestoord je eigen gang kan gaan. (en dan heb ik het niet over andere mannen ofzo, dat boeide me dan niet zoveel)
Ik zou op mijn 24e ook nog niet 'gesetteled' willen zijn op deze manier, vooral niet als ik al een aantal jaren `(dus van ' jongs' af aan) in deze relatie zou zitten.
Bij de een past het wel, bij de ander niet..
Bij mij had het iig met niemand gewerkt op die leeftijd samenwonen etc, ik wilde eerst zelf/alleen meer en andere dingen ervaren.
Ik zie veel mensen schrijven; in een relatie kun je ook dingen doen, met vriendinnen etc.
Klopt , en dat heb ik ook altijd gedaan tijdens mijn relaties, maar het is toch echt anders als je in een relatie zit, of dat je vrijgezel bent en helemaal 'vrij' en ongestoord je eigen gang kan gaan. (en dan heb ik het niet over andere mannen ofzo, dat boeide me dan niet zoveel)
Ik zou op mijn 24e ook nog niet 'gesetteled' willen zijn op deze manier, vooral niet als ik al een aantal jaren `(dus van ' jongs' af aan) in deze relatie zou zitten.
Bij de een past het wel, bij de ander niet..
Bij mij had het iig met niemand gewerkt op die leeftijd samenwonen etc, ik wilde eerst zelf/alleen meer en andere dingen ervaren.
donderdag 2 juli 2020 20:24
Ja maar hij kan ook zo lief zijn. Soms. Ofzo.
vrijdag 3 juli 2020 12:38
Ik heb mijn man pas op mijn 32e leren kennen en daarvoor een aardig aantal serieuze relaties gehad. Wat mij nu, 13 jaar later, nog steeds regelmatig ervan overtuigd dat dit De Ware is, is het feit dat ik nooit de behoefte voel om naar andere mannen te kijken/rond te flirten/verliefd te worden.
In vorige relaties (behalve die ene keer dat de betreffende ex zelf nogal wat achterdeurtjes voor andere vrouwen had) voelde ik altijd een soort 'vatbaarheid' om verliefd te worden. Het is zo rustig om dat niet meer te hebben!!
Daarnaast het feit dat ik nooit, maar dan ook nooit bang hoef te zijn om iets te bespreken wat ons samen aan gaat en dat ik eigenlijk altijd kan doen wat ik wil (uiteraard in overleg, we hebben tenslotte ook kinderen samen) zijn voor mij de redenen om niet te twijfelen aan mijn relatie. Nooit.
In vorige relaties (behalve die ene keer dat de betreffende ex zelf nogal wat achterdeurtjes voor andere vrouwen had) voelde ik altijd een soort 'vatbaarheid' om verliefd te worden. Het is zo rustig om dat niet meer te hebben!!
Daarnaast het feit dat ik nooit, maar dan ook nooit bang hoef te zijn om iets te bespreken wat ons samen aan gaat en dat ik eigenlijk altijd kan doen wat ik wil (uiteraard in overleg, we hebben tenslotte ook kinderen samen) zijn voor mij de redenen om niet te twijfelen aan mijn relatie. Nooit.
