Relaties
alle pijlers
35 en nog nooit een relatie gehad.
zaterdag 26 mei 2007 17:29
Ik ben 35 en ik heb nog nooit een relatie gehad. Ik ben weleens verliefd geweest maar heb nooit echt een vriend gehad. Mannen zagen mij meer als een soort maatje waar je mee kon lachen of met wie ze moesten omgaan om zo tot mijn altijd mooiere vriendinnen te komen. Daarbij komt dat ik mezelf heel lang niet de moeite waard heb gevonden maar daar wordt al aan gewerkt. Ik probeer van mezelf te houden en zeg tegen mezelf dat ik goed ben zoals ik ben en soms lukt dat ook wel maar er zijn van die momenten zoals gisteren, ik liep te wandelen en voelde me goed en ineens kwam ik een vriendin tegen met haar kind en ik voelde me zoooo mislukt. waarom kan iedereen iemand vinden ook al is het niet voor altijd maar ik zou ook zo graag het samengevoel eens willen hebben. Ik schrijf dit omdat ik dit nog nooit heb verteld, ik kom ook over als een spontaan gezellig iemand,en niemand weet hoe ik me echt voel want ik schaam me zo en de laatste tijd krijg ik steeds meer het gevoel dat ik mislukt ben.
Ik weet ook wel dat jullie me niet kunnen helpen maar ik wou het zo graag eens van me afschrijven.
Ik weet ook wel dat jullie me niet kunnen helpen maar ik wou het zo graag eens van me afschrijven.
zaterdag 26 mei 2007 23:04
Hallo allemaal,Goh ik ben blij dat ik niet de enige ben die in die situatie zit. Wat er wordt beschreven komt me erg herkenbaar voor. Zelf ben ik een man van 27 met een normaal uiterlijk en een normaal gedrag (denk ik:-) maar het lukt me niet om een relatie te krijgen. Heb zelfs nog nooit gezoend (erg triest ik weet het...)Voel me ook vaak als een soort "left-over" dat ik die relatie ervaring niet heb. Als bijvoorbeeld mensen in mijn kennissenkring vragen of ik getrouwd/samenwonend ben dan doe ik er maar vaag over. Heb af en toe wel last van zelfmedelijden over de hele situatie maar ja dat schiet ook niks op.Het lucht wel erg op om dit van me af te schrijven. Nogmaals, ik ben erg blij dat ik niet de enige ben. Gedeelde smart...
zaterdag 26 mei 2007 23:45
Ik ben misschien wel de jongste van jullie en ik heb dan wel relaties gehad maar ik ervaar wel dezelfde druk als jullie.
Ik heb slechts korte relaties gehad met 1 uitzondering, die relatie duurde een jaar. Daarna (dat was ruim 6 jaar geleden) heb ik geen relatie meer gehad. Zelfs geen losse fladder of verliefdheid. Ik ben nu eenmaal iemand die niet makkelijk verliefd wordt. Daarbij heb ik ontzettende angst om afgewezen te worden.
Ook ik merk dat als ik een keer aandacht krijg, dat ik dan helemaal dicht klap en dat ik dan de boel direct afkap (en dat terwijl ik niet op mijn mondje gevallen ben).
Niemand in mijn omgeving snapt mij en al mijn vriendinnen proberen mij hartstochtelijk aan een man te helpen....waar ik overigens helemaal gestoord van word. Als ik in gezelschap ben en er wordt over relaties gepraat doe ik ook altijd heel vaag...ik houd dan altijd maar gewoon mijn mond dicht.
Ik word hier zelf ook wel eens gek van. Ik ben heel gelukkig zonder man maar ik wel ook wel eens intimiteit en genegenheid, net als iedereen. Maar omdat mijn laatste relatie al zo lang geleden is, ben ik alleen maar onzekerder. Ik zal bijna denken dat er echt wat met mij aan de hand is terwijl ik eigenlijk ook wel weet dat ik heus wel de moeite waard ben. Ik durf werkelijk niet te zeggen waarom dit zo moeilijk is voor mij. Wellicht staat er op mijn voorhoofd geschreven dat ik een moeilijk type ben...ik weet het niet.
Ik heb slechts korte relaties gehad met 1 uitzondering, die relatie duurde een jaar. Daarna (dat was ruim 6 jaar geleden) heb ik geen relatie meer gehad. Zelfs geen losse fladder of verliefdheid. Ik ben nu eenmaal iemand die niet makkelijk verliefd wordt. Daarbij heb ik ontzettende angst om afgewezen te worden.
Ook ik merk dat als ik een keer aandacht krijg, dat ik dan helemaal dicht klap en dat ik dan de boel direct afkap (en dat terwijl ik niet op mijn mondje gevallen ben).
Niemand in mijn omgeving snapt mij en al mijn vriendinnen proberen mij hartstochtelijk aan een man te helpen....waar ik overigens helemaal gestoord van word. Als ik in gezelschap ben en er wordt over relaties gepraat doe ik ook altijd heel vaag...ik houd dan altijd maar gewoon mijn mond dicht.
Ik word hier zelf ook wel eens gek van. Ik ben heel gelukkig zonder man maar ik wel ook wel eens intimiteit en genegenheid, net als iedereen. Maar omdat mijn laatste relatie al zo lang geleden is, ben ik alleen maar onzekerder. Ik zal bijna denken dat er echt wat met mij aan de hand is terwijl ik eigenlijk ook wel weet dat ik heus wel de moeite waard ben. Ik durf werkelijk niet te zeggen waarom dit zo moeilijk is voor mij. Wellicht staat er op mijn voorhoofd geschreven dat ik een moeilijk type ben...ik weet het niet.
zondag 27 mei 2007 10:34
Hee Cajean en al die anderen,
Dit had dus ook mijn verhaal kunnen zijn. Wel had ik al die jaren een paar losse flodders gehad, maar nooit leek ik materiaal voor een vaste relatie. Ook was ik erg laat, met zoenen en met de eerste keer sex. Tot mijn dertigste heb ik me daardoor erg afgewezen en eenzaam gevoeld. Ik storte me volledig op mijn baan en mijn vriendenkring. Kwam bij iedereen over als een sterke meid die wel wist wat ze wilde en daarbij geen vent nodig had.
Omstreeks mijn dertigste kwam er in mijn hoofd een soort ommezwaai. Ik vond het zelf ineens niet meer raar en voelde me ook zonder man een compleet mens. Geen idee hoe dit ineens kwam, ik heb er niet bewust aan gewerkt ofzo. Ik vond het wel prima zo en mijn omgeving mocht dat ook best weten allemaal.
Ging er van uit dat het samenzijn voor mij simpelweg niet was weggelegd. En dat terwijl ik echt een leuk mens ben om mee samen te zijn.
Inmiddels ben ik weer een paar jaar verder en guess what! Die vent is er toch nog gekomen. Plotseling stond hij voor mijn neus en hij is het leukste en mooiste exemplaar dat ik ooit gezien heb. Wat mij nu nog dagelijks verbaasd is hoe makkelijk het eigenlijk gaat. Het hebben van een relatie bedoel ik daarmee. Want dat was eigenlijk wat me op een gegeven moment de meeste zorgen baarde, kan ik überhaupt een relatie met iemand aangaan nu ik zolang alleen heb geleefd. En of dat gaat, helemaal geen probleem. Het wijst zich allemaal vanzelf.
Het gaat allemaal lekker maar ik ben me er wel van bewust dat dit weer over zou kunnen gaan. En dat ik dan misschien een ouwe vrijster zou kunnen worden. Maar whatever, ik weet dat ik het mezelf ontzettend naar het zin kan maken, daar heb ik geen man voor nodig.
Dit had dus ook mijn verhaal kunnen zijn. Wel had ik al die jaren een paar losse flodders gehad, maar nooit leek ik materiaal voor een vaste relatie. Ook was ik erg laat, met zoenen en met de eerste keer sex. Tot mijn dertigste heb ik me daardoor erg afgewezen en eenzaam gevoeld. Ik storte me volledig op mijn baan en mijn vriendenkring. Kwam bij iedereen over als een sterke meid die wel wist wat ze wilde en daarbij geen vent nodig had.
Omstreeks mijn dertigste kwam er in mijn hoofd een soort ommezwaai. Ik vond het zelf ineens niet meer raar en voelde me ook zonder man een compleet mens. Geen idee hoe dit ineens kwam, ik heb er niet bewust aan gewerkt ofzo. Ik vond het wel prima zo en mijn omgeving mocht dat ook best weten allemaal.
Ging er van uit dat het samenzijn voor mij simpelweg niet was weggelegd. En dat terwijl ik echt een leuk mens ben om mee samen te zijn.
Inmiddels ben ik weer een paar jaar verder en guess what! Die vent is er toch nog gekomen. Plotseling stond hij voor mijn neus en hij is het leukste en mooiste exemplaar dat ik ooit gezien heb. Wat mij nu nog dagelijks verbaasd is hoe makkelijk het eigenlijk gaat. Het hebben van een relatie bedoel ik daarmee. Want dat was eigenlijk wat me op een gegeven moment de meeste zorgen baarde, kan ik überhaupt een relatie met iemand aangaan nu ik zolang alleen heb geleefd. En of dat gaat, helemaal geen probleem. Het wijst zich allemaal vanzelf.
Het gaat allemaal lekker maar ik ben me er wel van bewust dat dit weer over zou kunnen gaan. En dat ik dan misschien een ouwe vrijster zou kunnen worden. Maar whatever, ik weet dat ik het mezelf ontzettend naar het zin kan maken, daar heb ik geen man voor nodig.
zondag 27 mei 2007 11:06
Hoi To, ik wens je veel liefde toe! kreeg ook een brok in mijn keel van je verhaal.
Ik heb in de 12 jaar die normaal zijn voor mijn leeftijd (eind twintig) om een relatie te hebben, maar een paar keer heb ik een korte relatie gehad. De jaren als single waren duidelijk in de meerderheid.
Het heeft voordelen gehad: ben mede hierdoor een zelfbewuste en zelfstandige vrouw geworden. Maar het heeft ook nadelen gehad: heb de lichamelijke intimiteit en het gevoel voor iemand nr. 1 te zijn gemist.
Het is moeilijk om een leuke single man, op de goede plaats tegen te komen. Een engerd uit een cafe oppikken was voor mij geen optie; ik wist dat dit een slecht surrogaat zou zijn en geen voldoening zou geven.
Ik heb zoveel dingen "alleen" moeten doen, feestjes, plechtigheden, woningen zoeken, inrichten etc. Het is ook fijn om hier een partner in crime bij te hebben. Ook heb je als jonge vrouw veel bevestiging nodig over je innerlijk en sexualiteit. Die krijg je dan niet en al helemaal niet op de momenten die je nodig hebt.
Ik kreeg b.v. vaak een onaangenaam gevoel op zo'n regenachtige zondagmiddag als ik naar de stad (rotterdam) was geweest en ik had daar als die gelukkige stelletjes gezien. Ik wilde dat ik ook iemand had om lekker romantisch te doen over wat we in de winkels hadden gezien en daarna thuis dan lekker romantisch in bad zouden gaan en ons overgeven aan een intieme vrijpartij.
Aan mijn uiterlijk en zelfverzekerdheid heeft het nooit gelegen; dit was erg normaal/goed.
Volgens mij zegt het niets over de mensen zelf die op latere leeftijf nog alleen zijn: ze hebben pech gehad of zijn wat kieskeuriger (positief bedoelt) dan anderen.
Ik heb in de 12 jaar die normaal zijn voor mijn leeftijd (eind twintig) om een relatie te hebben, maar een paar keer heb ik een korte relatie gehad. De jaren als single waren duidelijk in de meerderheid.
Het heeft voordelen gehad: ben mede hierdoor een zelfbewuste en zelfstandige vrouw geworden. Maar het heeft ook nadelen gehad: heb de lichamelijke intimiteit en het gevoel voor iemand nr. 1 te zijn gemist.
Het is moeilijk om een leuke single man, op de goede plaats tegen te komen. Een engerd uit een cafe oppikken was voor mij geen optie; ik wist dat dit een slecht surrogaat zou zijn en geen voldoening zou geven.
Ik heb zoveel dingen "alleen" moeten doen, feestjes, plechtigheden, woningen zoeken, inrichten etc. Het is ook fijn om hier een partner in crime bij te hebben. Ook heb je als jonge vrouw veel bevestiging nodig over je innerlijk en sexualiteit. Die krijg je dan niet en al helemaal niet op de momenten die je nodig hebt.
Ik kreeg b.v. vaak een onaangenaam gevoel op zo'n regenachtige zondagmiddag als ik naar de stad (rotterdam) was geweest en ik had daar als die gelukkige stelletjes gezien. Ik wilde dat ik ook iemand had om lekker romantisch te doen over wat we in de winkels hadden gezien en daarna thuis dan lekker romantisch in bad zouden gaan en ons overgeven aan een intieme vrijpartij.
Aan mijn uiterlijk en zelfverzekerdheid heeft het nooit gelegen; dit was erg normaal/goed.
Volgens mij zegt het niets over de mensen zelf die op latere leeftijf nog alleen zijn: ze hebben pech gehad of zijn wat kieskeuriger (positief bedoelt) dan anderen.
zondag 27 mei 2007 11:21
Wat ik met mijn verhaal eigenlijk wilde zeggen is dat ik niet bedoel dat je het moet loslaten en aan jezelf moet werken en dat het dan vanzelf wel komt.
Want zo is het bij mij ook niet gegaan.
Maar meer dat als het uiteindelijk op je pad komt het allemaal veel makkelijker gaat als dat je eigenlijk denkt. Dat de angst voor een relatie, de eerste keer zoenen, de eerste keer sex eigenlijk ongegrond is. Het is een oerinstinkt en wijst zich vanzelf dan wel. Ook op latere leeftijd.
Want zo is het bij mij ook niet gegaan.
Maar meer dat als het uiteindelijk op je pad komt het allemaal veel makkelijker gaat als dat je eigenlijk denkt. Dat de angst voor een relatie, de eerste keer zoenen, de eerste keer sex eigenlijk ongegrond is. Het is een oerinstinkt en wijst zich vanzelf dan wel. Ook op latere leeftijd.
zondag 27 mei 2007 12:36
Wat ik me afvraag is waarom het toch wel een taboe is om erover te praten dat je bijvb al je hele leven relatieloos bent (geweest).
En waarom krijg je zo'n stempel op gedrukt door anderen omdat jij nog niet die ervaring hebt?
Maakt je dat een minder mens? Nee absoluut niet!!!
Ik wou dat mensen eens normaal deden over het feit dat je geen relatie hebt (gehad), en dat je daardoor niet apart of vreemd bent. Want de buitenwereld kijkt wel vaak zo naar je.
Ik ben ook heel lang heel vaag geweest over mijn relatie verleden.
Als mensen me er naar vroegen zei ik alleen 'oh ik vermaak me wel hoor'. en gooide er dan een glimlach achteraan, waardoor niemand verder vroeg.
Kreeg vaak te horen dat ik mysterieus ben als het op mannen en relaties aankomt. Laat ze maar denken dat ik mysterieus ben..men moest eens weten :$.
Mijn motto was altijd 'laat ik er maar vaag over doen, dan is het tenminste rustig qua vragen'. En heel lang was dat ook zo.
Totdat er ineens mensen kwamen die zeiden dat ik dan wel lesbisch moest zijn (zoals iemand hier ook al vertelde).
Ik snap dat niet. Ik snap werkelijk niet hoe sommige mensen denken.
Dus als je nooit met een man word gezien, dan ben je dus per definitie lesbisch?
Ik heb dat op zich naast me neer kunnen leggen, al blijft dat soms toch door je hoofd spoken, dat mensen dus zo over je praten.
Ik weet dat ik het leven alleen ook leuk vindt en dat ik heel goed de dingen in mijn eentje kan. Veel vriendinnen bewonderen me daarom wel om, vinden het knap dat ik zo mijn leventje leef. Dat is erg lief van ze, maar ik bewonder hun soms ook wel dat ze altijd iemand hebben om op terug te vallen, ook al zijn die relaties soms ook niet altijd koek en ei.
Heb me vaak afgevraagd hoe het toch komt dat ik alleen ben.
Ik denk (wat hier ook al is gezegd) dat het misschien wel een stukje angst is en onzekerheid.
Als je zolang niet mee doet op gebied van de liefde, niet weet of jij in de markt ligt, geen bevestiging krijgt dat ook jij de moeite waard bent, kan je nog zo sterk in je schoenen staan, het brengt je toch aan het twijfelen.
Het maakt dat je toch onzeker word over jezelf, want anderen krijgen iets voor elkaar wat jou maar niet lukt.
En ik sta echt wel sterk in mijn schoenen, heb vroeger al veel dingen moeten overwinnen (een pestverleden bijvoorbeeld) en dat heeft me sterker gemaakt.
Maar toch is er soms die onzekerheid en is het moeilijk te geloven dat er een man is die me wel neemt zoals ik ben, me wel leuk genoeg vind.
Want dat is nooit gebeurd, dus waarom moet ik dat nu wel geloven?
De laatste jaren ben ik daar wel mee bezig...omdat los te laten, en gewoon zoals altijd lekker mezelf te zijn.
Dat lukt aardig..en stiekem blijf ik toch hopen op die ene leuke man.
Hoop moet je altijd houden..denk ik.
En waarom krijg je zo'n stempel op gedrukt door anderen omdat jij nog niet die ervaring hebt?
Maakt je dat een minder mens? Nee absoluut niet!!!
Ik wou dat mensen eens normaal deden over het feit dat je geen relatie hebt (gehad), en dat je daardoor niet apart of vreemd bent. Want de buitenwereld kijkt wel vaak zo naar je.
Ik ben ook heel lang heel vaag geweest over mijn relatie verleden.
Als mensen me er naar vroegen zei ik alleen 'oh ik vermaak me wel hoor'. en gooide er dan een glimlach achteraan, waardoor niemand verder vroeg.
Kreeg vaak te horen dat ik mysterieus ben als het op mannen en relaties aankomt. Laat ze maar denken dat ik mysterieus ben..men moest eens weten :$.
Mijn motto was altijd 'laat ik er maar vaag over doen, dan is het tenminste rustig qua vragen'. En heel lang was dat ook zo.
Totdat er ineens mensen kwamen die zeiden dat ik dan wel lesbisch moest zijn (zoals iemand hier ook al vertelde).
Ik snap dat niet. Ik snap werkelijk niet hoe sommige mensen denken.
Dus als je nooit met een man word gezien, dan ben je dus per definitie lesbisch?
Ik heb dat op zich naast me neer kunnen leggen, al blijft dat soms toch door je hoofd spoken, dat mensen dus zo over je praten.
Ik weet dat ik het leven alleen ook leuk vindt en dat ik heel goed de dingen in mijn eentje kan. Veel vriendinnen bewonderen me daarom wel om, vinden het knap dat ik zo mijn leventje leef. Dat is erg lief van ze, maar ik bewonder hun soms ook wel dat ze altijd iemand hebben om op terug te vallen, ook al zijn die relaties soms ook niet altijd koek en ei.
Heb me vaak afgevraagd hoe het toch komt dat ik alleen ben.
Ik denk (wat hier ook al is gezegd) dat het misschien wel een stukje angst is en onzekerheid.
Als je zolang niet mee doet op gebied van de liefde, niet weet of jij in de markt ligt, geen bevestiging krijgt dat ook jij de moeite waard bent, kan je nog zo sterk in je schoenen staan, het brengt je toch aan het twijfelen.
Het maakt dat je toch onzeker word over jezelf, want anderen krijgen iets voor elkaar wat jou maar niet lukt.
En ik sta echt wel sterk in mijn schoenen, heb vroeger al veel dingen moeten overwinnen (een pestverleden bijvoorbeeld) en dat heeft me sterker gemaakt.
Maar toch is er soms die onzekerheid en is het moeilijk te geloven dat er een man is die me wel neemt zoals ik ben, me wel leuk genoeg vind.
Want dat is nooit gebeurd, dus waarom moet ik dat nu wel geloven?
De laatste jaren ben ik daar wel mee bezig...omdat los te laten, en gewoon zoals altijd lekker mezelf te zijn.
Dat lukt aardig..en stiekem blijf ik toch hopen op die ene leuke man.
Hoop moet je altijd houden..denk ik.
zondag 27 mei 2007 13:20
Blijkbaar is het "de norm" dat als je rond de 35 bent, je een vriend/man hoort te hebben. En als je e r niet aan voldoet ben je dus "anders". En dan gaan ze al gauw zoeken naar redenen waarom je nog steeds niet aan de man bent. En daarom doe ik maar wat vaag over relaties. Ik heb de dingen zoals een huis kopen en inrichten etc. ook allemaal alleen moeten doen. Ben heel erg zelfstandig en soms denk ik dat juist dat mannen ook wel eens af kan schrikken. Nogmaals ik ben best heel tevreden met m'n leven, maar soms mis ik wel iemand om even leker tegenaan te kruipen, mee te zoenen en ja ook ik ben best wel benieuwd hoe het is om sex te hebben. Maar om daarvoor de kroeg in te duiken om een vent te scoren is niet mijn ding.
zondag 27 mei 2007 13:45
Fiba, idd zo is het, je voldoet niet aan de norm dus ben je anders.
Jammer dat mensen toch niet zo ruimdenkend zijn, ook al doen ze zich vaak wel zo voorkomen.
En gelukkig zitten hier wel gewoon mensen die hun leven leuk leven, en zoals ik het hier proef, de relatie niet zien als opvulling maar als invulling.
We zijn gewoon sterke mensen, die dingen in hun eentje hebben moeten doen, en daardoor wel weten dat we sterk in onze schoenen staan.Althans dat is mijn mening, en dat zie ik ook wel in mijn omgeving.
Vriendinnen die ineens alleen komen te staan, vallen terug op jan en alleman, terwijl ik de dingen dan 'gewoon' alleen aanpak.
Sex hebben met de eerste de beste die je in de kroeg hebt opgepikt, is ook niet mijn ding. Maar ik moet wel bekennen dat ik op een festival een leuke meneer had leren kennen, leuk mee staan dansen, kletsen, flirten(ik wist niet dat ik dat in me had) en uiteindelijk stond ik te zoenen en ook sex gehad. M'n eerste keer, en ik dacht 'waar maakt iedereen zich toch zo druk om'. In mijn hoofd had ik de knop omgezet dat ik met deze one night stand een leuke avond wou hebben, en eindelijk dat predikaat maagd van me af kon schudden. Het voelde als een opluchting en ik heb nooit spijt gehad.
Het was een hele fijne nacht..onder de sterren en ik denk er wel met een goed gevoel aan terug.
Maar ik heb wel wat gezoend met mannen, en eerlijk gezegd is me dat altijd overkomen. Ik riep altijd dat een bepaalde jongen nooit op mij zou kunnen vallen, hij was te mooi etc.
Na jaren dat we elkaar altijd op feestjes tegen kwamen,was het ineens op een avond dat we in gesprek raakten (maar dat gebeurde veel vaker) en dat was gewoon leuk. En uiteindelijk met hem gezoend en geknuffeld en ik was echt helemaal verbaast. Want dit had ik écht niet verwacht.
Wel fijn hoor, dat er zoveel gelijkgestemden hier zijn.
Te weten dat je niet alleen staat hierin zorgt voor een beetje rust.
Jammer dat mensen toch niet zo ruimdenkend zijn, ook al doen ze zich vaak wel zo voorkomen.
En gelukkig zitten hier wel gewoon mensen die hun leven leuk leven, en zoals ik het hier proef, de relatie niet zien als opvulling maar als invulling.
We zijn gewoon sterke mensen, die dingen in hun eentje hebben moeten doen, en daardoor wel weten dat we sterk in onze schoenen staan.Althans dat is mijn mening, en dat zie ik ook wel in mijn omgeving.
Vriendinnen die ineens alleen komen te staan, vallen terug op jan en alleman, terwijl ik de dingen dan 'gewoon' alleen aanpak.
Sex hebben met de eerste de beste die je in de kroeg hebt opgepikt, is ook niet mijn ding. Maar ik moet wel bekennen dat ik op een festival een leuke meneer had leren kennen, leuk mee staan dansen, kletsen, flirten(ik wist niet dat ik dat in me had) en uiteindelijk stond ik te zoenen en ook sex gehad. M'n eerste keer, en ik dacht 'waar maakt iedereen zich toch zo druk om'. In mijn hoofd had ik de knop omgezet dat ik met deze one night stand een leuke avond wou hebben, en eindelijk dat predikaat maagd van me af kon schudden. Het voelde als een opluchting en ik heb nooit spijt gehad.
Het was een hele fijne nacht..onder de sterren en ik denk er wel met een goed gevoel aan terug.
Maar ik heb wel wat gezoend met mannen, en eerlijk gezegd is me dat altijd overkomen. Ik riep altijd dat een bepaalde jongen nooit op mij zou kunnen vallen, hij was te mooi etc.
Na jaren dat we elkaar altijd op feestjes tegen kwamen,was het ineens op een avond dat we in gesprek raakten (maar dat gebeurde veel vaker) en dat was gewoon leuk. En uiteindelijk met hem gezoend en geknuffeld en ik was echt helemaal verbaast. Want dit had ik écht niet verwacht.
Wel fijn hoor, dat er zoveel gelijkgestemden hier zijn.
Te weten dat je niet alleen staat hierin zorgt voor een beetje rust.
zondag 27 mei 2007 13:47
zondag 27 mei 2007 14:16
Maar dat hangt samen met het beeld wat er over het algemeen gewoon heerst. Natuurlijk hebben we de emancipatiestroom gehad en wij zijn er het product van. Ons is met de paplepel ingegoten dat we als vrouwen zijnde zelfstandig moesten kunnen functioneren en geen mannen nodig hadden. Dat is allemaal mooi en aardig, maar de schaduwzijde is dat mannen geïntimideerd door ons "sterke" vrouwen geraken. Bang dat wij in een relatie de broek aan zullen hebben.
Als je dan ook nog eens lange tijd niet "aan de man geraakt", ben je wel genoodzaakt het geleerde in de praktijk te brengen.
En dat is allemaal geweldig, ik ben echt trots op mijn huisje boompje beestje, maar miste die intimiteit toch enorm. En heb dat uiteindelijk ook naar buiten durven brengen. Dat deze meid echt trots is op wat ze allemaal kan, heeft en wil, maar dat daar zeker nog wel plek is voor meer. Geleerd me gewoon wel kwetsbaar op te stellen, want dat waren ze helaas vergeten.
Daardoor kon ik het allemaal beter een plekje geven en werd het beter te dragen. Treedt er gerust mee naar buiten, het is een taboe dat best bespreekbaar gemaakt mag worden. Het komt meer voor als dat men denkt, in mijn directe omgeving kan ik zo 3 vrouwen van mijn leeftijd aanwijzen waarvan ik weet dat ze nog nooit een relatie van betekenis hebben gehad. Inmiddels kan ik ze er ook op aan te spreken en merk dat ze dit appreciëren. Dat er niet overheen geluld wordt van sjongejonge dat een leuke vrouw als jij maar geen vriend heeft. Want dat heb ik lang genoeg moeten aanhoren en daarmee word je alleen maar verder in dat hoekje gedreven. Dat je er niet over durft te praten. En vaag gaat doen over je verleden. Nee, er gewoon eens wel over kunnen praten en je angsten ervoor gewoon eens op tafel kunt leggen.
Als je dan ook nog eens lange tijd niet "aan de man geraakt", ben je wel genoodzaakt het geleerde in de praktijk te brengen.
En dat is allemaal geweldig, ik ben echt trots op mijn huisje boompje beestje, maar miste die intimiteit toch enorm. En heb dat uiteindelijk ook naar buiten durven brengen. Dat deze meid echt trots is op wat ze allemaal kan, heeft en wil, maar dat daar zeker nog wel plek is voor meer. Geleerd me gewoon wel kwetsbaar op te stellen, want dat waren ze helaas vergeten.
Daardoor kon ik het allemaal beter een plekje geven en werd het beter te dragen. Treedt er gerust mee naar buiten, het is een taboe dat best bespreekbaar gemaakt mag worden. Het komt meer voor als dat men denkt, in mijn directe omgeving kan ik zo 3 vrouwen van mijn leeftijd aanwijzen waarvan ik weet dat ze nog nooit een relatie van betekenis hebben gehad. Inmiddels kan ik ze er ook op aan te spreken en merk dat ze dit appreciëren. Dat er niet overheen geluld wordt van sjongejonge dat een leuke vrouw als jij maar geen vriend heeft. Want dat heb ik lang genoeg moeten aanhoren en daarmee word je alleen maar verder in dat hoekje gedreven. Dat je er niet over durft te praten. En vaag gaat doen over je verleden. Nee, er gewoon eens wel over kunnen praten en je angsten ervoor gewoon eens op tafel kunt leggen.
zondag 27 mei 2007 14:17
Ik vind het ook leuk om hier te lezen dat ik dus niet de enige ben. Maar eigenlijk vind ik het ook wel triest dat we hier op het forum er wel voor uit durven te komen en in het "echte leven" maar een beetje vaag doen als het over relaties gaat. Eigenlijk moeten we de eerste de beste keer als iemand er een opmerking over maakt gewoon zeggen: ja, ik ben niet de jongste meer en nog steeds alleen, so what? Ik bedoel we zijn zoals we zijn en waarom kunnen anderen daar niet gewoon respect voor hebben? We zijn allemaal heel ruimdenkend zolang het maar binnen de "norm" is, en zo gauw je ook maar iets afwijkt moet je je hiervoor verantwoorden! Wie heeft bepaald dat je als je 35 bent (gelukkig?) met een vent hoort te zijn, en als je dat niet bent dus anders bent?
zondag 27 mei 2007 14:47
Ja, stom hè dat je dat niet zomaar zegt. Dat ook wij meedoen aan het idee dat je op een bepaalde leeftijd gesetteld moet zijn. Wat bij mij ook een klein beetje meespeelt is het geloof. Ik heb altijd geleerd dat God de man en vrouw schiep om sámen te zijn, en samen te genieten. Dat was God's plan. Dus voelde ik me extra mislukt omdat ik zelfs niet aan het basisplan voldeed.
Maar ik ben heel blij met al deze reacties. Fijn om er over te praten en helemaal fijn te weten dat ik/wij niet de enige ben/zijn. Ik herken me in al jullie verhalen.
Ik heb ook zo vaak te horen gekregen dat ik me moet openstellen en juist niet zo met een man zoeken bezig te zijn, dan komt hij vanzelf. Maar dat is onzin. Ook ik heb een prima leven, vrienden (allemaal setjes, dat wel) en ik red het prima maar ik ontmoet geen single mannen! Ja, inderdaad, de mannen die ik ontmoet zijn of getrouwd of homo. Echt, ik heb nog nooit op een feestje een alleenstaande leuke man ontmoet. Ook heeft niemand een blind date voor me (dat hoor je ook te doen namelijk....zucht) En ja, ook ik ben op de datingsites geweest want anders is het je eigen schuld dat je nooit iemand vindt, iedereen kent wel iemand die via zo'n site iemand gevonden heeft. Ja,ik heb het aleemaal gedaan maar ik vind het vreselijk!! Het is echt niet mijn ding maar toch doe ik het, uit een soort schuldgevoel van 'stel dat HIJ er nou tussen zit'. Ik ervaar soms echt wel een soort stille druk uit mijn omgeving. Aan de ene kant vinden ze me sterk en goed dat ik zo zelfstandig ben, maar aan de andere kant beginnen ze toch altijd weer over de mogelijkheden van het vinden van een man. En dan toch vaak de vraag: óf wil je soms geen man'of, en deze vind ik zooo stom;'waaróm heb je nog niemand?'
Maar goed, ik las al aan alle postings dat jullie daar ook last van hebben!
Maar ik ben heel blij met al deze reacties. Fijn om er over te praten en helemaal fijn te weten dat ik/wij niet de enige ben/zijn. Ik herken me in al jullie verhalen.
Ik heb ook zo vaak te horen gekregen dat ik me moet openstellen en juist niet zo met een man zoeken bezig te zijn, dan komt hij vanzelf. Maar dat is onzin. Ook ik heb een prima leven, vrienden (allemaal setjes, dat wel) en ik red het prima maar ik ontmoet geen single mannen! Ja, inderdaad, de mannen die ik ontmoet zijn of getrouwd of homo. Echt, ik heb nog nooit op een feestje een alleenstaande leuke man ontmoet. Ook heeft niemand een blind date voor me (dat hoor je ook te doen namelijk....zucht) En ja, ook ik ben op de datingsites geweest want anders is het je eigen schuld dat je nooit iemand vindt, iedereen kent wel iemand die via zo'n site iemand gevonden heeft. Ja,ik heb het aleemaal gedaan maar ik vind het vreselijk!! Het is echt niet mijn ding maar toch doe ik het, uit een soort schuldgevoel van 'stel dat HIJ er nou tussen zit'. Ik ervaar soms echt wel een soort stille druk uit mijn omgeving. Aan de ene kant vinden ze me sterk en goed dat ik zo zelfstandig ben, maar aan de andere kant beginnen ze toch altijd weer over de mogelijkheden van het vinden van een man. En dan toch vaak de vraag: óf wil je soms geen man'of, en deze vind ik zooo stom;'waaróm heb je nog niemand?'
Maar goed, ik las al aan alle postings dat jullie daar ook last van hebben!
zondag 27 mei 2007 18:59
He wat een verhalen toch, ja het maagdenvlies bestaat maar dat is dermate dun dat dat geen pijn kan doen bij ontmaagdig, eerder is het door de spanning van de eerste keer dat je iets te strak bent omdat je het dichtknijpt, ontmaagden heeft bij mij geen zeer gedaan een ook geen bloed dus is het allemaal veel minder erg dan dat er verteld wordt...........
zondag 27 mei 2007 19:02
Hallo,Ik zit net de berichten door te nemen en moet wel een beetje gniffelen omdat het ERG bekend voor komt, zelfs voor mij als man.In mijn kennissenkring hoorde ik diverse malen geruchten dat ik wel homo zou zijn (ben je dus automatisch homo als je geen vriendin hebt ???)Onderstaande citaat moest ik erg om lachen omdat het zo herkenbaar is:"Echt, ik heb nog nooit op een feestje een alleenstaande leuke man ontmoet" -> Andersom is het voor mij zo dat ik op feestjes inderdaad nooit leuke alleenstaande vrouwen ontmoet. Altijd getrouwd/samenwonend etc.etc. Ik vraag me af en toe wanhopig af of ik ooit "aan de vrouw zal komen" Zeker als ik in een bui met zelfmedelijden zit.Mijn schrikbeeld is dat als ik ergens in de 50 ben dat ik nog steeds single ben..--Diepe zucht-- Groet,Jan
zondag 27 mei 2007 19:35
Jeetje, ik schrijf hier bijna nooit, maar dit verhaal herken ik zo! Ik moet er toch even op reageren. Ik ben 24 en heb ook nog nooit een vriend gehad. Ik voel me soms wel onder druk gezet, want mijn leeftijdsgenoten hebben allerlei boeiende verhalen over vriendjes en seks die ik niet echt kan delen. Meestal knik ik wat en lach ik wat mee, maar ik laat nooit het achterste van mijn tong zien. Weten zij veel dat ik geen idee heb waar ze over praten.
Een paar van mijn vriendinnen weten dat ik geen seks heb gehad. Op een gegeven moment voelde het voor mij niet goed meer om er over te zwijgen. Net alsof ik ze voorloog door er over mee te lachen. Ook al verzon ik geen verhalen, het voelde toch alsof ik ze een verkeerde werkelijkheid voorspiegelde. Ze hadden er helemaal geen moeite mee en ik kan er met hen ook wel over praten.
Eigenlijk is 2007 wel een nieuw begin geweest voor mij. Afgelopen maanden heb ik voor het eerst gezoend, heel kort, maar dat ik mij dit liet gebeuren, was voor mij een enorme stap in de goede richting. Ook omdat ik wist dat die jongen verder geen enkele bedoeling had, gewoon een potje ordinair zoenen en klaar... Hihi. De eerste zoen was dus geen knieenknikkende romantische ervaring, maar aangezien ik het ervaringsloos zijn wel beu was, besloot ik daar niet moeilijk over te doen.
De afgelopen tijd is er zelfs iemand verliefd op me geworden. Een heel rare gewaarwording, want ik vond mezelf nooit zo leuk. Daar heb ik aan gewerkt en ik was juist tot de conclusie gekomen dat het allemaal wel wat meevalt met me. En ik had besloten om lekker te gaan genieten van het leven en de relatiedruk van me af te schudden. De druk was nog niet van de ketel of er kwam een man.
Uiteindelijk is het niks geworden, maar dat lag aan mij en niet aan hem. Ik had totaal geen gevoelens voor hem en vond het onaantrekkelijk, maar wel heel lief. Inmiddels ben ik dus zelfs zover dat ik geen genoegen neem met het eerste aanbod
Daar verbaasde ik mezelf wel mee.
Waarom ik dit vertel? Geen idee. Omdat het fijn is om het een keer schrijven en omdat het fijn is dat er mensen zijn die het lezen en die het begrijpen. Mijn vriendinnen doen pogingen, maar ja, die weten toch niet hoe het voelt.
Op dit moment hoef ik niet per se een man, in ieder geval niet in een relatie. Ik doe nu alles wat ik leuk vind, veel uitgaan, stedentripjes, lekker genieten. Een vaste relatie hoef ik niet, maar ik merk wel dat ik de intimiteit mis. Een man uit de kroeg oppikken lijkt me ook niet wat en stiekem ben ik ook nog wel een beetje bang voor de seks. Ik heb dit jaar al veel stappen gezet en ik hoop dat ik hier ook nog aan toe kom, dat ik die laatste hindernis nog durf overwinnen.
Jeetje, lang verhaal geworden dit. Wat ik hoop is dat iedereen datgene vindt waar hij of zij naar verlangt om gelukkig te zijn
X
Een paar van mijn vriendinnen weten dat ik geen seks heb gehad. Op een gegeven moment voelde het voor mij niet goed meer om er over te zwijgen. Net alsof ik ze voorloog door er over mee te lachen. Ook al verzon ik geen verhalen, het voelde toch alsof ik ze een verkeerde werkelijkheid voorspiegelde. Ze hadden er helemaal geen moeite mee en ik kan er met hen ook wel over praten.
Eigenlijk is 2007 wel een nieuw begin geweest voor mij. Afgelopen maanden heb ik voor het eerst gezoend, heel kort, maar dat ik mij dit liet gebeuren, was voor mij een enorme stap in de goede richting. Ook omdat ik wist dat die jongen verder geen enkele bedoeling had, gewoon een potje ordinair zoenen en klaar... Hihi. De eerste zoen was dus geen knieenknikkende romantische ervaring, maar aangezien ik het ervaringsloos zijn wel beu was, besloot ik daar niet moeilijk over te doen.
De afgelopen tijd is er zelfs iemand verliefd op me geworden. Een heel rare gewaarwording, want ik vond mezelf nooit zo leuk. Daar heb ik aan gewerkt en ik was juist tot de conclusie gekomen dat het allemaal wel wat meevalt met me. En ik had besloten om lekker te gaan genieten van het leven en de relatiedruk van me af te schudden. De druk was nog niet van de ketel of er kwam een man.
Uiteindelijk is het niks geworden, maar dat lag aan mij en niet aan hem. Ik had totaal geen gevoelens voor hem en vond het onaantrekkelijk, maar wel heel lief. Inmiddels ben ik dus zelfs zover dat ik geen genoegen neem met het eerste aanbod
Daar verbaasde ik mezelf wel mee. Waarom ik dit vertel? Geen idee. Omdat het fijn is om het een keer schrijven en omdat het fijn is dat er mensen zijn die het lezen en die het begrijpen. Mijn vriendinnen doen pogingen, maar ja, die weten toch niet hoe het voelt.
Op dit moment hoef ik niet per se een man, in ieder geval niet in een relatie. Ik doe nu alles wat ik leuk vind, veel uitgaan, stedentripjes, lekker genieten. Een vaste relatie hoef ik niet, maar ik merk wel dat ik de intimiteit mis. Een man uit de kroeg oppikken lijkt me ook niet wat en stiekem ben ik ook nog wel een beetje bang voor de seks. Ik heb dit jaar al veel stappen gezet en ik hoop dat ik hier ook nog aan toe kom, dat ik die laatste hindernis nog durf overwinnen.
Jeetje, lang verhaal geworden dit. Wat ik hoop is dat iedereen datgene vindt waar hij of zij naar verlangt om gelukkig te zijn
X
