Agressie vriend - Serieuze twijfels binnen de relatie

Hallo iedereen,

Eerst en vooral wil ik jullie meegeven dat dit de eerste keer is dat ik op een forum praat over mijn problemen. Ik zit met mezelf erg in de knoop en ik wou graag eens jullie mening weten over mijn verhaal.

Ik ben 24 jaar. Zou in de fleur van mijn leven moeten zitten. Maar ik zit in een - nogal redelijk - lastige relatie. Ik en mijn vriend zijn al 5 jaar samen. Voor ik mijn vriend leerde kennen was ik zeer open, zelfzeker, vrolijk, enz. Maar dit is tijdens deze relatie langzaamaan beginnen keren. Dit door de vele ruzies die we hebben gehad over de kleinste/stomste dingen, ruzies over zijn schoonfamilie die me maar niet kunnen accepteren zoals ik ben, stomme grapjes over mijn uiterlijk die hij soms maakte, enz.

1 jaar terug ging de ruzie met mijn vriend zo ver dat ik inzag hoe agressief hij wel niet kon zijn. De ruzie ontstond door een pietluttigheid (ik vermeld de oorzaak niet van de ruzie om niet herkend te worden, maar het kwam er op neer dat hij erg nerveus kwam over tja, iets erg kleins). Ik wou hem kalmeren. Maar hij bleef maar roepen. En toen ik zei dat hij érg aan het overdrijven was sloegen alle stoppen bij hem door... Hij begon me te duwen, mij uit te schelden (hij zei verschillende dingen die me erg kwetsten). Ik kon hier niet tegen. Ik kon er niet tegen dat iemand me zo respectloos behandelde, dus ik gaf hem ook een duw terug aan zijn schouder. Het ging van kwaad naar erger. Voor ik het goed besefte had hij zijn vuist gebald en op mijn hoofd geslagen, het deed enorm veel pijn. Ik weende, maar hij bleef me uitschelden, trekken aan mijn haar, ... Ik ben deze gebeurtenis helemaal nog niet vergeten, net alsof het gisteren was. De ruzie heeft dan nog de hele avond geduurd tot de ochtend erna. Toen heeft hij zich geëxcuseerd, en zij hij dat hij het niet meer ging doen. We hebben toen wel een serieus gesprek gehad, en toen heb ik vermeld dat als hij nog zoiets deed, ik bij hem weg ging gaan. Hij begreep het (naar mijn gevoel).

Ondertussen is er al een jaar gepasseerd. We hebben ondertussen een huis gekocht (we betalen de lening elk de helft) en staan op punt te verhuizen naar ons eigen stekje...Een mooi nieuwbouwhuisje met alles erop en eraan.

We hebben sindsdien nog veel ruzies gehad. Niet meer zo heftig zoals die ene keer. Maar de ene al wat erger dan de andere. Hij verwijt me dan vaak tijdens ruzies, als hij iets niet kan verkroppen. Hij is ook zo snel op zijn tenen getrapt en kinderachtig... Ik heb hem nog nooit verweten maar hem wijzen op zijn gedrag doe ik wel. Het meeste maken we ruzie in bed, en als hij me dan weer verwijt en hij is al een hele tijd bezig, dan geef ik hem soms een duw in zijn rug (echt geen harde duw, maar eerder zo een 'duw' met mijn hand met de boodschap 'komaan stop er nu eens mee ik heb het écht gehad') en dan geeft hij me vaak een vééél hardere duw (met elleboog) terug. Is al eens geweest dat ik met mijn slaap op het nachtkastje viel door zijn geduw. Hij heeft maar spijt de dag erna... Nooit op het moment dat het zich voordoet. Hij heeft me wel niet meer geslagen, maar... de dingen die hij 'ter vervanging' doet zijn ook niet helemaal normaal (hard duwen, zijn hand rond mijn keel (maar niet knijpen - wss om mij bang te maken), me kwetsen door me te verwijten). Pas op, soms gaan er maanden voorbij voor hij zo'n dingen doet tijdens een ruzie. Soms gebeurt het soms ook weer niet.

We hebben er al vaak over gepraat over die momenten. Hoe we dit zouden kunnen stoppen/verzachten. Want voor de rest is mijn vriend een erg leuke jongen (is misschien nu raar om te horen na dit hele verhaal :s). Maar hij steunt me als ik het moeilijk heb op mijn werk, hij motiveert me om dingen te doen die ik graag doe, hij is trouw, hij is positief over het leven, ik heb het gevoel dat hij er voor mij IS. Maar... Aan de andere kant ben ik bang van hem, bang om iets 'verkeerds' (in zijn ogen) te zeggen. Ik zie dan steeds zijn woedende gezicht terug in mijn gedachten. En die twijfel is nog groter geworden nu we op punt staan om te verhuizen. Er is iets dat me waarschuwt. Mss mijn intuïtie?

Hij heeft me als oplossing gegeven: als je ziet dat ik boos aan het komen ben, dan moet je mij even met rust laten, en niks meer zeggen tegen me. Maar ik heb al in die situatie gezeten. En het is dan meestal ik die mijn mond hou als ik zie dat hij boos is, en hij zit dan voort te schelden en door te drammen... Voor mij is het echt niet makkelijk om mijn mond dan ook gesloten te houden.. Ik geef toe, ik ben ook geen engeltje, ik kan serieus zagen en oude koeien uit de gracht halen, maar doet niet elke vrouw dat (???). Ik zou willen dat - ook al zaag ik bij wijze van spreken de oren van zijn lijf - hij geen vinger naar mij uitsteekt. En gewoon kalm kan blijven onder de situatie. Het kan uitpraten, zoals normale mensen dat doen...

Ik ga sinds kort naar een psycholoog voor dit probleem. Zij vertelde me dat zo'n gedrag erg moeilijk af te leren is. En dat ik echt moet gaan nadenken over hem... Maar het is allemaal niet simpel. Ze vertelde me gisteren dat ik hem nog een half jaar moet geven, en moet kijken hoe hij me verder behandeld. Ik moet hem volgens haar ook gaan "testen" (hem uit zijn tent lokken tijdens een conflict) om te kijken hoe hij reageert als ik niet zwijg. Want zegt ze, als er eens kindjes zijn, gaan zij ook niet 'stoppen met zagen/schreeuwen' omdat ze zien dat de papa 'boos aan't worden is'... Als hij nog 1 keer slaat dan moet ik bij hem weg. Dat lijkt ook het meest logische... Maar voor mij is het erg moeilijk.. Het is alsof ik al weet hoe het zal aflopen (of hij zou erg moeten veranderen in die korte tijd). En meestal is het ook niet zwart of wit, maar er iets tussenin (hij slaat me misschien dan niet in een ruzie, maar hij doet dan weer andere dingen die niet door de beugel kunnen...) pff hij ziet therapie ook niet zitten, hij wil niet met vreemden over zijn problemen praten zegt hij, hij zoekt af en toe wel eens zaken op het internet over bv. hoe je jou het best moet inhouden tijdens ruzies... Maar het probleem is dat hij zo snel kwaad kan worden om iets erg kleins... Ik weet echt niet, in deze periode van mijn leven, wat ik moet doen. Ik wil nog zoveel bereiken in mijn leven en ik wil gewoon iemand waarbij ik me veilig voel. En dat gevoel heb ik momenteel niet bij hem, ook al zie ik hem graag omdat hij ook erg veel positieve eigenschappen heeft..

Ik ben ook tegen het 'inlassen van een break' want ik gun het mijn schoonouders - en schoonzus- ECHT NIET om hen een vermoeden te geven dat het slecht gaat tussen ons. Ze zouden er te veel plezier in hebben! (100% zeker dat het zo zou zijn).

Wat denken jullie? Vinden jullie het advies van mijn psycholoog oké (want voor mij was het even schrikken toen ik dat hoorde van dat 'testen'), zouden jullie hem nog een kans geven? Wat zouden jullie doen in mijn situatie?

Alvast bedankt voor jullie reacties

Liefs,
Wez

Hecamel schreef: ↑

10-10-2017 16:01

Ten eerste, gewoon weg gaan.

Ten tweede een andere psycholoog zoeken. Spoort zij wel door te adviseren dat je hem uit de tent moet lokken? Zou eens vragen op welke manier zij zich verantwoordelijk houdt als het mis gaat?

Als je je relatie echt wil redden moet je samen in therapie. Jij gaat zijn gedrag echt niet veranderen. Dat zal hij moeten doen. Jullie moeten leren communiceren.

Maar ik zou weg gaan. Een keer slaan is garantie voor nog een keer slaan.

Ik vond het ook een vreemd advies toen ik het hoorde. Ik vroeg me toen ook inderdaad af, wat als dat 'testen' verkeerd afloopt?
Ik heb al enkele keren aan die oplossing gedacht, samen in therapie gaan. Daarom heb ik het ook al eens aan hem voorgesteld. Maar op dat moment, toen ik het hem voorstelde, stond hij er echt niet voor open. Hij ging wel opzoeken op het internet hoe hij van zijn agressie af kon geraken. Maar dat is niet hetzelfde. Dat gedrag is gewoon zo diep bij hem ingebakken doordat hij vroeger ook werd geslagen door zijn vader (maar dat is natuurlijk geen reden om datzelfde gedrag te stellen, je hebt nog altijd de keuze daarin vind ik).

Nu ik zo diep zit en de twijfel om de relatie door te zetten erg groot is, zou het een goed idee zijn om hem nog eens aan te spreken over therapie... Ik denk eerlijk gezegd dat hij zal zeggen 'het is iets wat we samen moeten doen, jij moet gewoon minder doordrammen als ik kwaad aan het worden ben, dan zal er niks gebeuren'. Dat is volgens hem DE oplossing. Bedankt voor jouw reactie Hecamel!

Summerdance schreef: ↑

10-10-2017 16:04

Ik heb het het hele verhaal niet eens gelezen maar:

als mijn vriend tegen me schreeuwt, me duwt, tegen me scheld, en zijn vuist alleen maar naar me balt (en dan hoeft hij me niet eens te slaan) dan is dat de dag dat mijn vriend mijn EX vriend wordt

Ik heb eigenlijk m aar 1 vraag
Waarom is dat bij jou niet het geval?

Dag Summerdance, Ik begrijp jouw reactie. Maar het is immens moeilijk. In de eerste 4 jaar dat we samen waren heeft hij me nooit iets aangedaan, en dan plots op dat ene moment kwam hij zodanig razend dat hij zijn 'echte ik' niet meer kon verbergen. Er is dan van alles door mijn lijf gegaan. Ik heb toen ook gezegd, ik GA bij hem wég! Maar dan denk je terug aan die mooie tijden, die 4 jaar die je samen al hebt gespendeerd... Je wil dat zomaar niet weggooien/opgeven, en je hoopt dat het niet nog eens gebeurd... Maar wat gebeurd is, is gebeurd.. en dat blijft sindsdien door mijn hoofd spoken en is inderdaad geen goeie basis voor een relatie, dat besef ik nu ook. Ik heb al vaak spijt gehad dat ik samen met hem dat huis heb gekocht...Het was niet mijn beste beslissing (zacht uitgedrukt).

Vana77 schreef: ↑

10-10-2017 16:07

Wat ik zou doen, even denken. Ten eerste zou ik niet met een agressieve man kunnen zijn. Een keer een agressief vriendje gehad en na zijn eerste woede uitbarsting was ik perplex en is de relatie gestrand. Daarna nog wel tijdje hem echt gemist maar stel je inderdaad voor dat ie je kinderen gaat slaan dat wil je toch niet. En aan de andere kant moet je een hand in eigen boezem steken want ouwe koeien uit de sloot halen en zagen daar maak je mensen nog bozer mee. Dus als je olie op het vuur wil gooien vooral zo doorgaan. Dat geldt ook voor hem een duw geven. Je weet dat dat zn knoppen zijn. Maar los daarvan zou hij jou geen pijn mogen doen. Ik vind het zo absurd - ik zou mijn vriend echt never nooit pijn willen doen fysiek. En hij mij zeker ook niet.

Dag Vana77, Ik geef maar al te graag toe dat ik zelf niet perfect ben, en zelf soms erg irritant kan zijn.
Ik wou mijn vriend echt nooit pijn doen. Ik ben zo niet opgevoed, maar hij is me daarin aan het veranderen. Hij maakt me soms agressief terwijl ik dat niet ben. Bedankt voor jouw reactie.

nlies schreef: ↑

10-10-2017 16:09

Ik ben ook tegen het 'inlassen van een break' want ik gun het mijn schoonouders - en schoonzus- ECHT NIET om hen een vermoeden te geven dat het slecht gaat tussen ons. Ze zouden er te veel plezier in hebben! (100% zeker dat het zo zou zijn).

Ik zou ze dat plezier van harte gunnen. En dan denken dat wie het laatst lacht, het beste lacht.
En zorg at jij die laatste bent, als je vanuit je eigen plekje niet meer bang hoeft te zijn voor zijn agressie.

Ik geef je gelijk nlies, maar het is zo verdomd moeilijk! Het zijn echt geen leuke mensen, zeker die schoonmoeder/zus zijn zo vals als ze groot zijn... Altijd die kwetsende opmerkingen naar mij toe, die afwijzende blik in hun ogen, ... ze zouden oprecht blij zijn als onze relatie zou stranden. Maar je hebt gelijk... Ik moet daar eigenlijk niet mee inzitten ...

AnnA_C schreef: ↑

10-10-2017 16:09

Je bent bang om iets verkeerds te zeggen? JIJ moet leren om in te schatten wanneer hij boos wordt en dan moet JIJ leren om je mond te houden?
En HIJ dan? Heeft hij niet gewoon geleerd dat slaan niet mag, en dat handen om kelen leggen ook niet heel gebruikelijk is?

Waarom hebben jullie samen een huis gekocht in plaats van dat jij je koffers hebt gepakt en de relatie hebt verbroken?

Beste AnnA_C, Volkomen gelijk.. Hij mag dit niet doen. Hij heeft dit gedrag gezien van zijn vader vroeger en waarschijnlijk overgenomen. Maar dit is geen excuus vind ik. Hij is zijn vader niet, hij heeft nog altijd de keuze om anders te zijn. En dat weet mijn vriend ook. Ik heb hem dit al verschillende keren gezegd en hij geeft me wel gelijk.. Maar waarom wordt hij van het kleinste akkefietje altijd zo kwaad/nerveus? Hij moet daarom niet slaan, normale mensen zouden erover kunnen praten (op een rustige, kalme manier, niet op de manier waarop hij soms roept dat ik mijn oren moet dichtdoen van het lawaai. We hadden beter geen huis gekocht, maar gewoon eentje gehuurd, zodat we weg konden wanneer we wilden (hij is tegen huren, is weggesmeten geld zegt hij). Nu zit ik inderdaad vast en geeft het me een benauwd gevoel. Ik heb ook al veel gedacht, waarom heb ik dit gedaan (????), ik moest al veel eerder ingezien hebben dat dit niet ging werken. Maar ik heb het dus toch gedaan. Dom, naïf? ik weet het niet...

BabyGroot schreef: ↑

10-10-2017 16:11

Ik vond je verhaal heel geloofwaardig totdat je begon over de psycholoog die zei dat je hem moet 'testen'. Als dit echt is dan ben ik geschokeerd over het niveau van psychologen.

Beste BabyGroot, Het is de eerste maal dat ik naar een psycholoog ga. En ik vond de uitspraak van dat 'testen' ook wel choquerend. Maar aan de andere kant begrijp ik wel wat ze ermee bedoeld. Toch is het volgens mij niet de juiste oplossing :s Maar ja wat moet je dan doen? Afwachten tot hij nog eens zo doet, dat kan misschien nog jaren duren, dan ben ik misschien 30 en is het weer een beetje moeilijker om aan iemand anders te geraken (ik denk in mijn geval, dat het nu al moeilijk zou gaan voor mij om iemand nieuw te vinden, ik ga bijna nooit uit :s). Bedankt voor je advies. Ik vind het opluchtend om mijn verhaal te kunnen vertellen aan iemand die erbuiten staat, maar veel hulp/advies heb ik aan die psycholoog nog niet echt gehad... Kost me nochtans 40 euro per sessie... En ik heb wel degelijk advies/hulp nodig.

guppekop schreef: ↑

10-10-2017 16:11

wegwezen maar ik zou wel door blijven gaan met therapie (en nee, niet bij deze therapeut) want:

"Voor mij is het echt niet makkelijk om mijn mond dan ook gesloten te houden.. Ik geef toe, ik ben ook geen engeltje, ik kan serieus zagen en oude koeien uit de gracht halen, maar doet niet elke vrouw dat (???). "

dit is ook niet echt normaal gedrag.

Dag Guppekop, Is niet echt 'normaal' nee. Dit is dan weer mijn negatieve kant. Ik kan moeilijk iets loslaten/accepteren. Iedereen heeft wel zo'n duister kantje. Van de één is die gewoon minder negatief dan de andere.

Maechtje schreef: ↑

10-10-2017 16:12

Dit. Who cares? Je vriend is een eikel, je schoonfamilie zijn eikels, laat ze lekker hun pleziertje gunnen. Je hebt ze er nog het meeste mee als jij vrolijk verder gaat met je leven.

Het advies om je vriend uit de tent te lokken vind ik raar, maar an sich heeft je psycholoog wel gelijk dat je dit niet voor jezelf moet willen.

Ik begrijp dat dit gedrag in je relatie sluipt. Natuurlijk begin je niks met iemand waarvan je weet dat hij je gaat slaan. Maar door hier een bericht te plaatsen weet je eigenlijk al wat het antwoord is op je vragen. Is dit normaal? Nee. Is het goed dat ik twijfel? Ja. Is je vriend lief? Nee, niet zo lang hij je zo behandelt. Als je bij hem wilt blijven zou ik echt harde eisen gaan stellen, zoals psychische hulp zoeken. Doet hij dat niet omdat hij het probleem niet ziet, dan moet je maken dat je wegkomt. Huis of geen huis, schoonfamilie of geen schoonfamilie.

Beste Maechtje,

Ik stel het hem zeker nog eens voor, misschien vanavond nog. Ik zit er erg mee in. Gisteren heb ik het er ook over gehad met mijn vriend. ik zei hem toen nogmaals dat als hij nog 1 keer zo deed, ik echt bij hem ging weggaan. En toen zei hij: ' je kan niet alles op mij schuiven, het is niet allemaal mijn fout. Jij mààkt mij soms zo kwaad dat ik dat gevoel van woede niet kan tegenhouden en er zo'n dingen gebeuren'.

Ik begrijp dat ik er soms ook schuld aan heb, maar hij zou zich moeten kunnen inhouden als hij die woede voelt opkomen. Ik zei hem: 'als je die woede voelt opkomen kan je dan niet even weggaan (wandeling maken, even in een andere kamer zitten) of als je echt wil slaan je dit dan doet op een tafel of op een muur?' En dan zei hij dat het aan mij was om weg te gaan als ik hem zover krijg om hem woedend te maken. Als hij er niet aan wil werken.. Dan zou ik het erg jammer vinden. Dan heb ik weer 5 jaar energie gestopt in niets (heb al zo'n relatie gehad, die duurde 3 jaar, maar toen bedroog mijn ex me..t'is altijd iets...). Bedankt voor jouw reactie.

silversky schreef: ↑

10-10-2017 16:12

Begrijp me niet verkeerd hoor want je hebt zeker een punt, maar heb je het wel eens meegemaakt? De persoon waar je zielsveel van houd zo hop klets in je gezicht? Zeg je wel áls hij zijn vuist balt ben ik al metéén weg, nou dat zeggen er veel maar kunnen er weinig hoor.

Maar tuurlijk moet je hier weg TO want het is gewoon een giftige relatie zo te lezen. Ik bedoel jij duwt en tikt hem ook aan, kom op. Je probeert het te begrijpen dat iemand die zogezegd zo van je houd je ook zo heftig kan vernederen maar weet je, daar is gewoon geen excuus voor mogelijk. Daarom, je hebt hem de enigste kans al geboden maar het sudderd door toch? Zoals het bijna áltijd doet zonder hulp, begeleiding en eventuele medicatie.

Als je blijft, niet miepen over je blauw geslagen ogen dan hè. Waarschijnlijk krijg je hier veel reacties op dus je kunt niet zeggen dat je niet beter wist.
Aan jou de keuze

Dag Silversky, Het is inderdaad moeilijk om van je hart een steen te maken en de relatie te verbreken. Voor hij dat agressieve gedrag stelde deed hij niks verkeerd. Ik zag echt een goede vriend in hem. Sinds ik, na 4 jaar, zijn negatieve kant leerde kennen vind ik het moeilijker om van hem te houden. Ik hou van hem, maar niet meer op diezelfde manier als vroeger. Ik twijfel enorm momenteel. Wat ik momenteel als oplossing zie is: nog even afwachten, kijken hoe het gaat in ons huis, hem therapie voorstellen (samen) en als hij écht niet wil, toch nog even afwachten. Het is misschien moeilijk te begrijpen, maar ik wil echt geen spijt hebben als ik de relatie verbreek. Het is alsof ik aan het wachten ben op de genadeslag (wat ook niet echt gezond is voor mezelf). Zodat ik er 100% zeker van mag zijn dat de relatie verbreken de juiste keuze was. Het is ook zo verdomd moeilijk. Ik kan er met hem moeilijk over praten (krijg steeds hetzelfde antwoord), met mijn ouders is het ook moeilijk om erover te praten (ze hebben ook hun eigen problemen), en met mijn vriendinnen, tja ik heb er maar 2 dus ik wil ze ook niet te vaak lastig vallen (ze geven wel aan dat ze het niet erg vinden, maar toch... ik ben daar voorzichtig mee). En met mijn psycholoog... Dat is maar 1 keer in de 2 weken (en het kost erg veel geld !!! en zo'n gesprekken duren echt niet lang).