Agressie vriend - Serieuze twijfels binnen de relatie

ouwewijsneus schreef: ↑

11-10-2017 11:17

dat is toch echt niet te hopen in deze situatie!

Nee, dat hoop ik ook niet. Maar kennelijk vindt TO het makkelijker om door te blijven modderen (en een huis te kopen) dan om een slechte relatie te verbreken. Dus een liefdesbaby zal ook wel in het verschiet liggen.

Eerst ben je mishandeld door je vriend en toen heb je een huis met hem gekocht en toen ging het mishandelen door?

Niemand verdient het om geslagen, geduwd, gekeeld en geïntimideerd te worden. Mijn advies: Verbreek de relatie en zoek een andere psycholoog, die je kan helpen om te verwerken dat je vriend gewelddadig tegen je was.

Wez schreef: ↑

11-10-2017 08:45

Ik geef je gelijk nlies, maar het is zo verdomd moeilijk! Het zijn echt geen leuke mensen, zeker die schoonmoeder/zus zijn zo vals als ze groot zijn... Altijd die kwetsende opmerkingen naar mij toe, die afwijzende blik in hun ogen, ... ze zouden oprecht blij zijn als onze relatie zou stranden. Maar je hebt gelijk... Ik moet daar eigenlijk niet mee inzitten ...

Je schoonmoeder en schoonzus zijn vals en gemeen. Jouw vriend is agressief en gewelddadig. Lekker nest.

Oja, het is niet dóm ofzo dat je nog niet eerder bent weggegaan. Ik kan me
ook best voorstellen dat je eerst schrikt en het een kans wilt geven in deze situatie en denkt dat het weer goed komt, omdat dat altijd zo is geweest. Probeer naar de toekomst te kijken; je bent nu tot het besef gekomen dat je dit niet wilt. Je kunt nú besluiten nemen.

Ik heb achteraf zelf ook weleens te lang in relaties gezeten hoor (wel met andere reden dan jij ) en ik denk dat veel mensen dat herkennen. Wees niet te streng voor jezelf.

Wat is het ergste dat je kan overkomen als je het uitmaakt?

Wez schreef: ↑

11-10-2017 09:39

Liefde is niet simpel.

Slaan, duwen en kelen zijn geen liefde.

AnnA_C schreef: ↑

11-10-2017 10:18

Lieve Wez,

Als ik al jouw berichten nu lees, heb ik het gevoel dat ik het verhaal van een heel eenzaam meisje. Ik weet niet of je je zelf in haar herkent, en zeg het vooral als het totaal niet klopt, maar ik lees iemand die al sinds haar 16e(?) constant een relatie heeft, niet met haar problemen bij haar ouders terecht kan en haar vriendinnen er niet mee lastig wil vallen. Iemand die bang is dat als ze nu haar relatie verbreekt, ze voor altijd alleen zal blijven. En dat heeft ze in haar hele volwassen nog nooit gedaan. Onbekend is eng. Iemand die niet weet hoe ze nog uit de relatie kan stappen nu ze en huis heeft gekocht met haar partner. Maar ik lees ook iemand die echt wel door heeft dat deze relatie niet goed zit. Dat het inderdaad niet klopt dat het haar verantwoordelijkheid is om te zorgen dat ze niet wordt geslagen door haar partner.
Dus daarom wil ik je dit zeggen: de enige manier om ervoor te zorgen dat je niet wordt geslagen door je partner is door de relatie te verbreken. Dat weet je zelf ook. En ja, dat is moeilijk. Niet alleen emotioneel, maar ook financieel zal er een hoop geregeld moeten worden, ivm het huis. Maar elke dag dat je langer blijft zal dit moeilijker worden. Dus zet die stap! Vraag je ouders en je vriendinnen om hulp. Echt, dat mag je gewoon vragen. En ook hier zitten veel mensen die je tips en advies kunnen geven.

Wat mooi gezegd Anna. Ik citeer je daarom nog maar even, want volgens mij sla je de spijker op de kop.. Herken je jezelf hierin TO? Dan hoop ik zó dat je dit ter harte neemt..

TO je weet dat je deze relatie moet beëindigen. Blijkbaar is je grootste struikelblok 'de angst om geen nieuwe relatie te vinden'. Ga bij hem weg, zoek een andere therapeut en leer eerst eens om met jezelf te leven. Leer jezelf kennen en leer op jezelf vertrouwen en leer op je eigen benen te staan. Pas daarna ben je er aan toe om een ander in je leven toe te laten.

Is het zo TO dat je niet bij je ouders terecht kan? dat zou ik erg triest vinden. Maar dan nog je moet weg bij die vriend!!

Quote: "ik wil gewoon iemand waarbij ik me veilig voel. En dat gevoel heb ik momenteel niet bij hem, ook al zie ik hem graag omdat hij ook erg veel positieve eigenschappen heeft.."

Dit is dé (belangrijkste) reden om geen relatie met deze man te willen.
Het is belangrijk dat je gaat beseffen dat ook dat gedeelte van hem niet zijn "ware aard" is, maar zijn schaduwkant, die onder bepaalde omstandigheden bij hem bovenkomt en waar hij geen controle over heeft. Het "overkomt" hem evengoed, hij heeft er geen beheersing over op dat moment, dit destructieve mechanisme neemt hém (zijn verstand, zijn gevoelens) over.

En dan kan iemand de rest van de tijd nog zo lief en zorgzaam zijn, zoals elke fysiek/verbaal mishandelende partner zijn goede en mooie kanten heeft, en hoe incidenteel zijn "slechte momenten" ook zijn, in die negatieve momenten helpt hij die veiligheid om zeep. Ook al zouden die incidenten zeldzaam zijn, hiermee wordt hij onbetrouwbaar, onberekenbaar en onvoorspelbaar.

Denk eens aan een moordenaar, die slechts 1x heeft toegeslagen tijdens eoa dieptepunt/ruzie, en de buren en vrienden enz allemaal verbijsterd zijn en verklaren er niks van te begrijpen: het was zo'n keurige en aardige, charmante, behulpzame jongen altijd, nooit iets raars gemerkt, nooit verwacht enz.
Maar vanaf dan wordt hij wel beschouwd als een moordenaar, als een gevaarlijk persoon, en dat hoeft dus maar 1 incident te zijn op een verder vlekkeloos leven.
Dus dat iemand óók zijn positieve kanten had en heeft doet daar niks aan af: voortaan is men op zijn/haar hoede en 1 "uitspatting"/explosie is daarvoor genoeg om hem voor altijd in een ander daglicht te zien.

Het doet er niet toe dat hij ook zijn goede kanten heeft, ook niet als dat het grootste deel van de tijd zou zijn, ook niet als dat jaren duurt dat er niks voorvalt: hij blijft vanaf die keer dat jij gezien hebt hoe gewelddadig hij kan zijn een voortdurende dreiging, waarbij jij in overlevingsstandje gaat: op je hoede moeten zijn, op je tenen lopen om hem vooral niet boos te maken, liefst dus jouw taak voortaan om te voorkomen dat hij die controle verliest.

Nee, natuurlijk wil hij niet in therapie, want daar komt hij zichzelf tegen, met zijn gevaarlijke mechanisme wat hij van zijn vader heeft overgenomen en wat -ook als hij dit zelf echt zou willen "afleren"- hardnekkig in zijn systeem zit, zo hardnekkig dat dat geen keuze heeft, hij gaat "op zwart" en weet/beseft op dat moment niet wat hij doet (pas later, als hij weer rustig is. En dan spijt en schaamte en beloftes dat ie zich zal leren "inhouden"/beheersen, als jij dit nou maar eens zou gaan aanvoelen en vooral hem dan met rust laten ipv olie op het vuur te gooien.

Omdat dit geen bewuste reactie van hem is, dat explosieve, heeft hij dat dus niet in de hand.
Ook al zou hij dat zelf dolgraag willen, het is iets wat hem gebeurt en alleen al daarom kán hij niet beloven dat het niet meer zal gebeuren: hij hééft daar geen controle over!

En dit is wat jij je zult moeten realiseren: het staat los van dat jij ook geen "engeltje" bent en hem ook heus kan irriteren.
Elke mishandelde vrouw (fysiek en/of verbaal) zegt dit trouwens, wist je dat?
Dat er vaste psychologische patronen zijn die jullie allebéi volgen in deze destructieve dynamiek?!
Dat al die vrouwen zeggen: "maar verder/op andere momenten is het een lieve, begripvolle, zorgzame partner en ik ben ook niet de gemakkelijkste?"

Bij veiligheid (en veilige hechting in relaties) gaat het erom dat je júist als het niét lekker gaat, bij tegenslag, bij ergernis, ruzie enz vol vertrouwen hebt in en volledig kunt rekenen op je partner!
Niet hopen, niet beloftes terwijl je al meegemaakt hebt van niet en je eigen partner juist degene is die je iets gaat aandoen en maar hopen dat dat niet te schadelijk is, dat je er geen blijvende fysieke schade aan overhoudt, dat het wel weer overwaait enz.
Dat hij nu de laatste tijd "alleen maar" verbale schade aanricht (emotionele schade) is net zo goed blijvende schade, namelijk aan het vertrouwen, aan dat je leeft onder voortdurende dreiging van gevaar, en dat zorgt ervoor dat jij in "overlevingsmodus" komt, en ook dat is iets waar je zelf niks aan kunt doen omdat dat automatische reacties zijn (zelfbeschermingsmechanismen, overlevingsmechanismen) die het van jou overnemen bij angst, gevaar en dreigend gevaar.

dat betekent dus dat je continu in je achterhoofd alert bent, gealarmeerd en dat is voor jouw mentale en fysieke gezondheid schadelijk, zeker als dat langere tijd duurt, die dreiging er altijd is (als jij ff niet oplet en hem per ongeluk dus "triggert"), dan is je lijf in continue staat van paraatheid die we stress noemen.
Normaal is dat een reactie van brein en lichaam in een noodsituatie, die ook weer voorbij gaat als het gevaar voorbij is.
In dit geval blijft het brein en lichaam in die staat, want die dreiging ís nooit voorbij, als je een wandelend explosief vat als vriend hebt, daarmee samenleeft en dagelijks rekening moet houden met hoe zijn humeur is en blijft.

En dit inkijkje in zijn schaduwkant betekent ook dat jij daar geen controle over hebt door al die situaties maar te proberen te voorkomen dat hij op jou afreageert: ook tegenslag van buitenaf heeft invloed op hem en zijn humeur en explosiviteit, dus bijv ook bij ontslag, onenigheid met zijn baas of andere mensen, in het verkeer, of wat dan ook wat hem irriteert, teleurstelt en tegenvalt, waar hij verongelijkt, verontwaardigd of zich niet gerespecteerd voelt. Dus dat komt er dan nog bij: ook situaties waar jij geen aanleiding bent voor zijn explosies moet jij straks ontgelden, want die worden in de regel later ook op jou afgereageerd.

Elke week komt er wel weer een topic hier voorbij met deze strekking, een relatie met verbale of fysieke agressie en of dat normaal is en wel/niet bij zo iemand blijven, want verder zo'n leuke lieve vriend (geweest, in het begin) enz.
Lees svp die andere topics hierover ook, er worden zoveel goede dingen gezegd daarin, en ik blijf het apart vinden dat anderen in die situatie elke keer zo verrast is over de eigen situatie en denkt de enige te zijn, terwijl dit bekende psychologische patronen zijn, en ook hoe dat verloopt bij degene die verbaal/fysiek agressief is: je kunt wel stellen dat dit altijd érger en erger wordt, nooit minder erg en nooit meer de leuke, lieve en zorgzame man die je op handen droeg van het begin.

Zeker niet omdat hij therapie voor zichzelf van de hand wijst, en denkt dat hij dat zelf wel zou kunnen of horen te beheersen/ inhouden. Dat kán hij niet (zelf) leren, vergeet dat maar. Zelfs dus mét hulp is dat lastig en kost langdurig therapie, áls het al resultaat heeft, en dat weet elke psycholoog ook.

Verdiep je svp in dit soort patronen, en niet om te leren hoe je dat nog zou kunnen voorkomen, zodat dat jouw verantwoordelijkheid zou worden dat hij maar in zijn "goede/positieve kant" blijft en zijn "slechte/negatieve" kant maar niet bovenkomt.
het is geen keuze van hem dat hij zo reageert op situaties, het is wel een keuze dat hij niet bereid is daarvoor in therapie te willen, want dat is de enige mogelijkheid die evt kán helpen, maar dus tijdrovend is, hém moeite kost, zichzelf én zijn schaduwkanten onder ogen moet zien (en alle ellende van zijn jeugd erbij die hij niet wil oprakelen) en dan nog niet zeker is dat dat het (gewenste) resultaat oplevert.
Dus makkelijker om jou verantwoordelijk te maken, zodat jij gaat zorgen dat hij geen last heeft van zijn eigen negatieve, destructieve kant en jij ook niet.

Lees svp die topics en adviezen van mensen die dat ook hebben meegemaakt, de bekende en voorspelbare patronen, jouw eigen aandeel erin (hoe jij reageert op hem en zijn buien), oa in "Destructieve relaties op de schop" van Jan Storms en "Als hij maar gelukkig is".
Jullie zitten sámen in zo'n destructief patroon en voor jou geldt dat het enige wat je kunt doen is je helemaal terugtrekken van hem, zodat er helemaal geen patroon is, geen giftige wisselwerking meer, want jij hebt géén invloed op zijn gesteldheid/humeur enz, met alle liefde nog niet.
(want dit is in zijn jeugd ontstaan in samenhang met zíjn ouders, zijn omgeving van opgroeien en dan nog zijn eigen genetische aanleg, die getriggerd is door zelf slachtoffer van zijn vader te zijn geweest en de voorbeelden van zijn rolmodel heeft overgenomen. Dt is onwillekeurig, dat is geen bewuste keuze geweest om ook "zo" te worden, en daardoor juist ook niet zomaar bewust af te leren.

Jij kunt dit dus niet van buitenaf veranderen, wat daar van binnen bij hem "fout" zit, ik hoop dat je dat beseft, ook al ben je dat gaan geloven.
Jij bent verantwoordelijk voor jezelf en je eigen veiligheid en veilig gehechte relaties, dus dat betekent dat je je vrij moet maken van hem, zeker zolang het bij beloftes blijft, die hij niet kán waarmaken!
Het is wachten op de volgende keer, ook al wil hij dit zelf ook niet, zo zijn, hij ís wel zo, en dat verandert hij met de beste wil van de wereld niet zomaar (op eigen houtje).




En nu moet jij van hem maar leren om ervoor te zorgen dat hij dus niét getriggerd wordt door jou, zodat die kant van hem dan niet boven zal komen?

je hebt serieuze twijfels ??????? Wanneer krijg je echte twijfels ? Als hij je het ziekenhuis in slaat ?

Zebrahondje schreef: ↑

11-10-2017 10:31

"Ik heb het daar persoonlijk moeilijker mee"
Wie zegt dat het voor summerdance niet ook hartstikke moeilijk was?
Zij heeft alleen direct de stap genomen weg te gaan. en direct door de zure appel heen te bijten. Dat ze er niet zo inhoudelijk op in gaat,betekent niet dat het voor haar niet zo moeilijk was.
"Snel die knop omdraaien" vind ik niet helemaal gepast. Ze heeft snel en assertief haar keuze gemaakt weg te gaan. Maar misschien daarna wel veel verdriet gehad.

Wat jij nu doet, wil doen, is lang aan gaan modderen en steeds maar weer verdrietig zijn, teleurgesteld. Zo kun je nog heeeeeel laaaaang doorgaan, omdat het voor jou te moeilijk is om ermee te stoppen.

Dank je.
Ik kon zelf de juiste woorden even niet vinden om te antwoorden.

Ik heb het er ontzettend moeilijk mee gehad erna.

Zo moeilijk dat ik jaren erna geen relatie aan durfde.
Ik vertrouwde niemand.
Bovenal mezelf niet.
Want waarom had ik het niet zien aankomen?

Gelukkig uiteindelijk wel allemaal goedgekomen maar daar is wat tijd overheen gegaan

En nee, je ziet hem niet graag, je bent bang voor hem.
Angst heeft niks met liefde te maken, wel met frustratie: als hij maar altijd zo was (die ene kant van hem, waar jij van houdt) dan zou je vol van hem kunnen houden. Maar hij is die ene kant niet, dit is wie hij óók is, en die schaduwkant hoort onlosmakelijk bij hem.
Die weg moeten denken zorgt ervoor dat je van een (fantasie)beeld van hem denkt te houden, terwijl je in de realiteit met de héle persoon en zijn gedrag enz te maken hebt.
Daarom is het moeilijk loslaten, als je hoopt dat hij die kant zal kunnen inhouden/intomen, maar dat is dus (zie boven) niet realistisch.

Wez, je zegt steeds dat het zo moeilijk is omdat je wil wachten tot hij weer een keer agressief wordt. Maar als jij je niet veilig voelt, als hij je duwt, zijn hand om je keel legt om je bang te maken... dan is het toch nog nooit gestopt? Dat is niet te vergelijken met de forummer die vertelt dat het na een aantal jaar ineens nog een keer gebeurde. Bij jou gebeurt het de hele tijd.

Word wakker meid!! Echt, beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.

en de groep vriendinnen die ik vroeger had is enorm afgeslankt door de relatie die ik nu heb met mijn vriend. Er schieten er maar 2 meer over, 2 die me nog niet hebben laten vallen.



dit schrijf je...
heeft hij je geïsoleerd van je vriendinnen??

Dit kun je echt geen liefde noemen. Je relatie is niet veilig, daar hoef je niks meer voor te testen. Stap uit deze relatie, en begin met jezelf terug te vinden.

Wez schreef: ↑

11-10-2017 18:53

Ik kan wel op hen rekenen maar ik val ze niet graag lastig met problemen (enkel als ik het écht moeilijk heb).

Praten met je vriendinnen over je problemen is geen 'lastig vallen'.

Die isolatie die je vriend afdwingt past trouwens helemaal in het patroon van mishandeling. Stap nu uit deze relatie!

Wat AnnA schrijft. Lees het ajb -tig keer en laat het indalen. Je updates zeggen mij dat je zelf je veters begint te strikken. Eindelijk. Daar is moed voor nodig. Schraap die bij elkaar. Bedenk wat JIJ met je leven wil. Zodra je daar meer inzicht in hebt ben je zoveel sterker en zoveel verder op weg naar jouw leven. Een veel gelukkiger en 'rijker' leven met meer mensen die je inspireren en meer kansen die je kan grijpen. Ver weg van deze toestand. Sterkte en moed TO.

Wez schreef: ↑

11-10-2017 18:53

(enkel als ik het écht moeilijk heb).

gelukkig maar
met een aspirientje gaat het wel over

Meid ga aub weg bij hem
het liefst vandaag nog!!


ga weg!!


er blijft helemaal niets van je zelf over, je past je veel te veel aan hem aan!

je bent goed zo als je WAS!!

ZOEK JE ZELF WEER OP!

Deze brengt het slechtste in je boven, je bent zelf ook een mishandelaar geworden door hem.

Wez schreef: ↑

11-10-2017 14:54

Ik herken mezelf zeker hierin. Veel te snel in relaties gesprongen en veel te weinig geprofiteerd van mijn jeugd. En ik weet inderdaad niet eens wat échte liefde is. Ik neem elk advies zeker mee in mijn beslissing. En wat Anna zegt is zeker erg mooi en motiverend. Ik ben inderdaad eenzaam als ik eerlijk ben. Ik ben enig kind, mijn ouders zijn er niet altijd voor me geweest als ik ze écht nodig had (ik neem hen dit ook niet kwalijk, ze hebben allebei een druk leven), en mijn vriendinnen hadden ook hun eigen probleempjes en de groep vriendinnen die ik vroeger had is enorm afgeslankt door de relatie die ik nu heb met mijn vriend. Er schieten er maar 2 meer over, 2 die me nog niet hebben laten vallen.
...

Je weet zelf ook wel hoe dit afloopt he...hij sloopt stukje bij beetje je hele sociale leven totdat je niemand meer hebt om op terug te vallen.

Wez schreef: ↑

11-10-2017 18:53

Ja dat denk ik wel. Want vroeger had ik veel meer contact met vrienden en vriendinnen. Hij was daar op 1 of andere manier jaloers op. Hij heeft zelf 1 vriend (waarvan hij dan nog zegt dat hij soms erg irritant kan zijn omdat hij een eigenwijs karakter heeft) en hij spreekt ook erg weinig af met die ene vriend, en verwacht dit ook van mij. Maar ik luister niet altijd naar hem. Ik moet dan wel op voorhand vragen/zeggen dat ik wil afspreken met mijn 2 vriendinnen, en dan is hij meestal niet echt tevreden. Hij laat duidelijk merken dat ik hem dan 'in de steek' laat... Maar ik weet dat ik tijd MOET maken voor mijn vriendinnen, anders dreig ik hen ook kwijt te geraken en heb ik niemand meer als het met de vriend gedaan is. Vroeger hadden beide vriendinnen nog geen vriend en wilden ze vaak uitgaan. Toen vroegen ze mij (en soms ook mijn vriend) vaak mee en toen liet ik me regelmatig overhalen door hem toen hij zei 'hoh ik heb eigenlijk geen goesting, ik zou liever gezellig met jou naar een filmpje kijken, ga je het niet afbellen?'. Maar nu, als mijn vriendinnen vragen om iets te doen, dan durf ik al wat meer op mijn strepen staan. Ze zijn nu ook wat minder actief (gaan minder naar feestjes) omdat zij nu ook een vriend hebben. Maar we spreken wel regelmatig af. We proberen 1 keer per maand af te spreken. Ik kan wel op hen rekenen maar ik val ze niet graag lastig met problemen (enkel als ik het écht moeilijk heb).

Oh, dit is ook zo'n standaard-ding in nare relaties: "Maar schatje, wil je niet liever alleen met mij, samen op de bank...?" want eh "Wie is er nu belangrijker he?".

Er zijn zat leuke mannen die behalve leuk ook nog eens niet gewelddadig en manipulatief zijn. Trap deze eruit en ga leven verdulleme!

Wez schreef: ↑

11-10-2017 10:05

Voor ons zou dat ook een goede oplossing kunnen zijn. Maar mijn vriend moet het ook zelf willen. Hij gelooft daar niet echt in, in therapie enzovoort. Hij lost problemen liever zelf op, maar ik heb hem al zo vaak gezegd dat zijn probleem niet zomaar opgelost kan worden.

Het lastige is dat jouw vriend helemaal geen probleem heeft, in zijn ogen.
Er is maar 1 probleem en dat ben jij. Want jij zorgt ervoor dat hij zich zo gedraagt. Dat is ook wat hij zegt. Jij maakt hem kwaad en dat moet je gewoon niet doen. Je moet je gewoon gedragen zoals hij wil en dan is er niets aan het handje. Dus waarom moet hij in therapie? Het is toch niet zijn probleem?

Zo denkt jouw vriend.

Dus cijfer jezelf nóg verder weg, breek ook gelijk even met die twee laatste vriendinnen (want die zijn ook maar lastig) en binnenkort zal hij dan ook erop aandringen dat je die lastige ouders van je ook maar liever niet meer ziet. Dan ben je mooi opgesloten in de kooi, zonder contacten die je kunnen helpen.

De volwassen dochter van mijn buren is hetzelfde overkomen. Kon tot voor twee jaar terug bij wijze van spreken haar kont nog niet afvegen zonder advies en hulp van haar ouders. Had al twee kinderen uit een inmiddels voorbij huwelijk en woonde praktisch bij haar ouders.
Jeugdzorg en bewindvoerders en al erbij betrokken omdat ze eigenlijk niet kan opvoeden. Loopt tegen een nieuwe droeftoeter aan en inmiddels wil ze haar ouders niet meer zien (die hadden vriendje meteen door en dat werd niet gewaardeerd) en ook haar kinderen mogen niet meer naar opa en oma (mijn buren dus). Inmiddels een verse lovebabe met hem gemaakt en zij betaalt zijn hypotheek met haar baan. Ze ligt nu in het ziekenhuis met een ernstig probleem en ze wil haar ouders niet eens zien. Helemaal gehersenspoeld.