(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Ben ik op Highlandgames om wat kennissen te supporten die eraan meedoen
Heel leuk hoor, maar geen Highlander gezien, das nou weer jammer..

O wow, gefeliciteerd Zen!
Goed gedaan, wens je veel succes en plezier in je baan.
Wanneer begin je?

Zon: dat soort dingen kijk ik allang niet meer van op: soms moet iets blijkbaar op dat moment in je leven verschijnen en blijkt maar weer dat toeval niet bestaat (of dat je gewoon weer eens geluk hebt!).
Kan me voorstellen dat het een enorme opsteker is en heel goed uitkomt nu, ik wens je iig heel veel succes!

Hier ff druk geweest, vorige week helemaal weggeregend en was het min of meer "tijd uitzitten". Geeft ook niet na zoveel events met mooi weer, we mogen sowieso van geluk spreken dit seizoen en afgelopen weekend op onze favoriete stek zat het ook weer mee, 2 dagen lekker druk gehad en dan ben ik helemaal in mijn element!

Ben afgelopen week wel heel verkouden geworden, dus nu beetje rustig aan doen maar en hopelijk knap ik snel op, want eind vd week fijn samenzijn in het vooruitzicht en is al lastig genoeg om (agenda's) af te moeten stemmen

Mijn moeder is gelukkig weer wat meer de oude, mentaal iig, maar fysiek nu weer een open been en dus weer beperkt op de been.
Hopelijk had die terugslag dus toch meer te maken met haar verzwakte gesteldheid en wisselende verzorging en telkens andere artsen enzo.

Pauwenveeer, ik weet nog niet wat ik ermee wil.
Huisarts vroeg me dat namelijk en ben ik nog niet uit.
Ergens denk ik dat ik er ook mijn kracht en creativiteit aan te danken heb en ik heb ook een redelijke innerlijke weerstand tegen een georganiseerd, regelmatig en gestructureerd leventje, hoewel het misschien juist goed voor me zou zijn.
Ik ben zo gewend aan pieken en dalen dat ik dat soort (voorspelbare?) stabiliteit dodelijk saai zou vinden.
Daartegenover zouden anderen misschien juist niet moeten dénken aan mijn patronen (en hier en daar ongewone "strategieen") en in dat onregelmatige sluipt ook een regelmaat, zij het dat ik zelf ook niet onverdeeld blij ben met alles wat ik doe of laat. Ik dank er denk ik dus ook bepaalde levendigheid en enthousiasme aan, voelen dat ik leef zeg maar.
Ik ontmoet bijzondere personen en situaties en dat is me dierbaar.

Je hebt gelijk: we weten zelf prima hoe het zou moeten, maar doen is nog een ander verhaal he
Ik heb liever helemaal geen etiketje/vakje, elk mens is uniek en ik heb dat streven naar normaal zijn (de "ben ik wel normaal?"-vraag) nooit goed begrepen: normaal is imo eerder doorsnee en dat wil ik helemaal niet zijn.

(haha nu op mijn radio weer eens: soy como soy y no voy a cambiar: ik ben zoals ik ben en ik ga niet veranderen)

Ik ken de positieve flow ervan als ik (jarenlang!) lekker in mijn vel ben, de euforie bij innerlijke rust, maar ook komen evenzovele dingen (onnodig?) niet van de grond en zit ik mezelf vooral in de weg.

Het enige voordeel van als dit op zijn plek valt (zoals jij ook zegt) is dat ik mezelf eea niet langer zo kwalijk hoef te nemen, want dat deed ik dus wel: schaamte en schuldgevoel tov mezelf: ik wist en weet toch beter (verstandelijk, met mijn IQ en EQ) en dan toch (tegenovergestelde) doen/laten.
Niet dat onverantwoorde(lijke) aspecten en gevolgen nu iets worden van "kijk, ik kan er niks aan doen, zo ben ik nu eenmaal", want daar geloof ik nog steeds niet in.

Het helpt hooguit eea verklaren(is iets anders dan rechtvaardigen of vergoelijken!), zodat ik mezelf ook weer niet (langer) veroordeel of afwijs in die opzichten, want zo krijg je precies die dubbele zelfafwijzing (zie Geurts) die gewoontes, patronen en strategieen juist in stánd houden (als je jezelf zwak of slap vindt), waardoor je "leuke dingen" om beter in je vel te zitten dan in de "verkeerde" hoek (keuzes) zou gaan/blijven zoeken..

Het is nog een geluk dat ik niet impulsief ben, eerder bedachtzaam, (of misschien maakt het dat alleen maar erger (voor mezelf?) want het is nog "stommer" als je met open ogen ergens "bewust" in gaat en/of de verkeerde prioriteiten stelt, of hardleers van sommige dingen wel degelijk iets geleerd hebt en toch volgende keer weer net zo (laks) doet of zo).

Ik kan heus zelf wel lachen of zelfspot hebben over sommige dingen die ik (nu) herken, bijv al sta ik uren eerder op, toch lastminute nog 6x naar binnen hollen als ik allang onderweg wil zijn, want dit vergeten en deur al op slot en dan nog ff dit en ff dat halen en mijn koffie to go nog op de trap/autodak, of ik loop naar de wasmachine om een wasje er in te doen en ligt er was (van werk of hutje) in de auto, loop naar buiten en het onkruid op de oprit valt me op, ga ik dat eruit trekken, oh vuilnisman komt de hoek om, gauw naar boven om de prullenbak te legen, net op tijd, dat soort dingen, zie ik daar dat de kattenvoer/drinkbakjes bijna leeg zijn, meteen ff bijvullen, en dan zit die was er pas eind vd dag in, haha, als ik op weg naar de winkel (standaard tien minuten voor sluitingstijd) erlangs loop. Oh ja, de was..

Inschatten hoeveel tijd iets kost doe ik standaard te optimistisch of zie lastminute dat ik toch nog moet haasten en dan moet ik mezelf echt rustig houden want anders word ik dus zo chaotisch dat ik juist heel inefficient nog 10x terug moet
Of ik ben weer eens vergeten dat het markt is in het dorp en 10 minuten langer duurt voor ik op de snelweg ben (en die niet meegerekend heb in hoe laat ik van huis moet) of totaal niet heb gerekend op dat waar ik heen moet bijv geen parkeerplekken zijn en ik een stuk verderop moet parkeren en stuk lopen (dus te laat kom) of ik heb die tijd juist wél ingebouwd en dan heb ik terplekke tijd over en ga ik maar iets doen met die tijd (bijv in auto wachten, kan ik net zo goed auto ff ordenen en er wat schoonmaakdoekjes door halen oid) en is die tijd nóg "opeens" om oid en zo is er altijd wel wat.

Herkenbaar dat in het werk (terplekke dan he, als ik er eenmaal ben) ik wel soort van efficient kan zijn en meerdere dingen (snel) tegelijk zelfs, en ook nog eens goed moet luisteren (ook mijn sterkste kant niet!) en onthouden, met bepaalde tijdsdruk, en daar word ik juist "hyperig" alert van (omdat ik het ook een uitdaging vind en een kick als dat lukt? En met wat opzwepende muziek erbij vind ik het dan een feestje om zo lekker bezig te zijn.
(het gedeelte thuiswerk aan voorbereidingen in mijn eentje daarentegen.. strategie is om dat zodanig te plannen op dagen eerder in de week zodat ik niet in de knel kán komen lastminute met andere afspraken, maar vd week bijv had ik afspraak met de huisarts vroeg in de ochtend en tegen de plannen in een extra nachtje bij hutje gebleven omdat het zo fijn en gezellig was met een paar vrienden daar.. 's ochtends ruim op tijd vertrokken maar dan moet ik echt bewust rekening houden met dat ik het gras en vuilnis daar nog moet droppen (anders staat dat thuis nog in mijn auto zoals laatst) en evt files enzo, ik was dus ruim vóór tijd terug, en dan de impuls/neiging om te denken dat ik dus eerst nog wel ff boodschappen kan doen (niet gedaan hoor, ik leer wel iéts!)..

Haha, ik word soms moe van mezelf en het zal niemand verbazen dat ik als ik ergens heen moet uren tevoren opsta en helemaal "zen" ben, lastminute stresserig nog vanalles in het laatste kwartier moet doen (of ontdek dat ik nog moet tanken oid) en dan pas eenmaal onderweg weer "zen" word als ik "op schema" zit en de rust heb om mijn meegenomen boterhammen te eten en mijn koffie-to-go te drinken

Mensen die me kennen zien niet hoe "zen" ik thuis kan zijn, zelfs hele dagen, want buitenshuis lijk ik altijd haastig te zijn en druk/stressy over te komen.
Of ik heb alle tijd (denk ik) en maak alle tijd voor een praatje en moet dan opeens haastig weg.
Ik dacht zelf altijd dat de koffie me dan (bij elkaar opgeteld) opeens zo hyperig maakte, maar het is het haasten/"stressen" itself.
Of ik haal eens tijdig boodschappen en ben om eoa reden weer te laat met koken om dan nog op tijd bij het zwembad te zijn en eet ik maar ff snel iets kleins en daarna te laat om te koken (en/of geen honger meer) en de dag(en) erop heb ik dan ook iets waardoor ik niet thuis ben en kan ik dat eten wat dan dus over de datum is, wegkieperen (en daar ben ik om div redenen -gezondheid, milieu, portemonnee- natuurlijk geen voorstander van! )
En dan is het al opletten dat ik als ik aan het werk ben op die -onregelmatige- events op tijd (en liefst iets gezonds) eet en drink, dus op andere dagen dan iig daar juist wél op moet letten.

Krijg jij alleen therapie maar geen medicijn aangeboden? Dat zou dat chaotische (en impulsieve?) dan weg moeten halen namelijk, (waardoor die rust in je hoofd en structuur ontbreekt)?
Goede vraag van mijn huisarts, ik denk dat het harder "knokken" is als je tegen neigingen in (die anderen niet kennen?) eigenlijk relatief dus veel meer wilskracht of doorzettingsvermogen van jezelf moet vergen dan het een ander zou kosten?
En de kans dat je jezelf dat aanrekent (als zijnde geen ruggengraat hebben, jezelf slap of zwak vinden) groter is dan eigenlijk eigen"schuld" (verdienste of falen) is?

Niet voor niks dat ik jaren heb "gestreden" tegen het "verdienmodel, en waarom het niet werkt", he.
Je kunt er in deze maatschappij nauwelijks omheen, waarin alles zo maakbaar lijkt te zijn en "je krijgt wat je verdient" en dergelijke overtuigingen.
Als je dan zo gevoelig bent voor het "beloningssysteem" in het brein (oa dopamine, of tekorten/ontbreken daarvan) is het niet zo raar dat je daar bepaalde manieren in zoekt/vindt die dat "oppeppen" en bij "falen" je je dat meer aantrekt (of impact heeft) als je dat "eigen schuld" vindt en je jezelf daarmee om de oren slaat.

Een eigen aandeel ergens in zoeken, inzien en erkennen is imo iets anders en altijd goed en nuttig, wil je dingen aanpakken en veranderen.
Dat aandeel zit dus een deel in wat niet jezelf aan te rekenen is, of iig verklaarbaar dat dat (jou) meer moeite kost dan iha het geval is, zodat je daar juist rekening mee kunt houden en mild in zijn tegenover jezelf (ipv jezelf erom "straffen").

Het zou mij wel helpen in de zin dus van dat het sommige dingen iig verklaart waaróm ik bepaalde patronen en strategieen heb ontwikkeld en bewust van/alerter op ben, zodat je bewust andere/betere kunt aanleren of voortaan minstens rekening mee kunt houden hoe daarmee om te gaan.

Neemt niet weg dat veel meer mensen daar baat bij zouden hebben, in deze toch al hectische maatschappij waarin echt zowat álles wordt toegeschreven aan eigen verantwoordelijkheid en eigen keuzes (zelfs in liefde en relaties) en in het verlengde daarvan dús ook jezelf vanalles aanrekent (ook toeval/geluk/pech hebben) wat niet helemaal of zelfs helemaal niét eigen "schuld" is.
Want dat doen mensen vaak wel: zich gaan afvragen wat er aan zich mankeert of "verkeerd doen" dat ze die baan of oh zo gewenste partner niet kregen, relatie/daten "lukt" of juist "mislukt" is, alsof die dingen puur eigen verdienste danwel "mislukken" zijn en niet tig andere factoren in meespelen (buiten het bewuste om, of buiten de al dan niet bewuste doelen/motieven/behoeften/wensen van die werkgever of/en potentiele partner en anderen om een rol spelen. Zeker als het om een "klik" gaat is dat, wat de ander zoekt/vindt niet iets wat je kunt "sturen" (noch moeite/ je best voor doen oid).
Dat is de neiging van tegenwoordig dat mensen zo vaak het stuk aandeel wat niét de jouwe is, je ook nog op jezelf gaat betrekken (dus jezelf de schuld van geven) als je niet voor ogen houdt dat je geen invloed hebt op het aandeel van de ander of het aandeel van wat er aan die andere kant ook allemaal aan factoren kan (mee)spelen, of je die (factoren) nu kent of niet.

En dat zie je op allerlei vlakken gebeuren dus, op forum bijv ook bij daten (heb ik iets verkeerds gezegd of gedaan? terwijl die ander bijv intussen gewoon heel leuk in de weer is met een ander iemand, of zich van geen kwaad bewust en gewoon écht druk/lekker bezig is en afhankelijk daarvan wel/niet reageert op jou).
Echt, he, dat mensen zich oprecht afvragen wat er aan henzelf mankeert dat iemand (toch) niét verliefd op je wordt.. alsof je zoiets goed of fout kunt doen, je best voor zou kunnen doen en dat kunt vertalen naar "lukken of falen"..

Tuurlijk heb je invloed op de wisselwerking met je gedrag en keuzes, maar wat de 1 een niet prettig of bijv zwaar vermoeiend of zelfs een no-go zou vinden kan een ander juist levendig en enthousiast vinden en zeer gecharmeerd van zijn: iets ligt nooit puur aan de een of de ander!
En zeker niet "maakbaar" is op gebieden waar zoveel onbewuste factoren meespelen als bij ingewikkelde gevoelens in liefde en lust, smaak en af/voorkeuren, ritmes, tempo en timing, golflengtes, (on)geduld, allerlei zintuigen onbewust meedoen ook nog, en op allerlei verschillende levels en andere (ieders eigen) ontwikkelingen ook nog eens.
Ik durf te wedden dat er tov andere tijden en culturen in onze "snelle" (en soms oppervlakkige) westerse maatschappij waarin het ego en eigen invloed zeer overgewaardeerd zijn heel veel mensen onnodig óngelukkig zijn met zichzelf omdat ze zichzelf op enig gebied vinden "falen" (wat vroeger toegeschreven kon worden aan toeval, "God's Wil", geluk of pech hebben, de aard van het beestje en dergelijke).

Het idee dat alles in eigen hand ligt (de banen voor het oprapen, niet een handvol maar een land vol potentiele partners enzo) zorgt ervoor dat mensen ook denken dat ze ergens niet genoeg hun best voor hebben gedaan en het érgens aan (zichzelf) moét liggen wat ze dienen te kunnen/veranderen om dat (wat ze wensen/zouden willen) wél te "verdienen"..

In die zin is het bijv ook weer een verademing om te merken dat ik degene die ik momenteel leuk vind niét wegjaag met sommige dingen/acties (waarvan ik me kan voorstellen dat willekeurig wie ze stom/niet leuk zou vinden/af zou knappen) en -sterker nog- iets onverwachts zelfs interessant/uitdaging of pluspuntje kan zijn (juist naar diens smaak)

En andersom natuurlijk, iedereen blijkt zo zijn/haar zwakke plekken te hebben en wel érgens onzeker over te zijn en dat geeft ook helemaal niet.
Het is onzin om te geloven in dat je jezelf (eerst) helemaal in alle opzichten "heel" moet/kunt zijn of hoort te hebben alvorens in aanmerking te "mogen" komen voor
een bepaalde baan, woning, de liefde, lust of wat dan ook je leven (dan pas?) de moeite waard maakt.
Mensen maken zichzelf ook gek these days, en vaak ook nog onnodig imo..

Winkje, ik heb dat andere topic een tijdje geleden een beetje gevolgd en jou dus ook.
Fijn te lezen dat je nu samen bent met zo'n leuke lieverd die ook echt rekening met je houdt, klinkt goed hoor!
Het is top dat je je zo veilig bij hem voelt dat je die dingen ook kunt bespreken, he?
En bedenk dat hij ook zo zijn onzekerheden heeft en jij hem die veiligheid ook terug kunt bieden dat hij ook zichzelf mag en kan zijn bij jou.

Thanks, Levade, dat doe ik ook wel!
Het is fijn om weer eens mee te maken in real en te merken dat ie echt moeite doet om mij te kunnen volgen in mijn soms wat bizarre hersenkronkels, attent is en geinteresseerd in mijn belevenissen, denk-, gevoels- en seksleven, en dat ook meeneemt, iets mee doet.
Hij heeft een bepaalde mate van openheid & open mindheid die ik niet vaak tegenkom, en -gelukkig voor mij- een nieuwsgierige en ontdekkende instelling tov waar hij onbekend mee was/is.

En andersom kom ik ook in aanraking met een heel andere leefwereld dan de mijne, is eea voor mij weer nieuw en onbekend, en dat je dan toch genoeg gemeenschappelijks blijkt te hebben is best wonderlijk/ uitzonderlijk..

Misschien juist doordát er geen toekomstverwachtingen zijn (en dus niks te verliezen valt?) dat het makkelijker is om open te zijn (zodat die verschillen of iets wat over en weer niet zou bevallen geen -zoals bij verliefdheid en verwachtingen van tzt een vaste relatie vaak wél het geval zou zijn- "dealbreakende" consequentie(s) heeft: we hoéven niet bij elkaar te passen (op de langere duur), dus dan geeft het niet en hoef je niet bang te zijn dat iets tzt zal opbreken?

Ik merk nu in de praktijk hoe wat ik voor ogen had als "ideaal voor mij" (hoogst haalbare soort latten is, tijd vrijmaken in de agenda's, afspreken dus wanneer beiden kunnen) uitwerkt.
Ik ben dol op me ergens op kunnen verheugen, en dat heb je volop als de tijd samen schaars is, en ik blijf erbij dat het gezond is om ook tijd te hebben om te voelen dat je elkaar mist (als je elkaar elke dag ziet of kunt zien gaat dat imo af van verlangen naar elkaar?).

En je merkt ook waar je tegenaan loopt, zoals dat dat minder spontaan is, vanuit je stemming van nu iets afspreekt voor over een week of 2 weken en niet weet hoe je er dan voor staat (al blijf ik erbij dat die spontaniteit overrated is) en áls je elkaar dan ziet het vooral ook lekker en leuk wil hebben samen.
Je (ik) focust toch vooral op wat er wél is en kan, dat past sowieso beter bij mijn algemene instelling dan de nadruk op wat je (evt) mist/ gaat missen of wat eraan ontbreekt.

Dan doe je misschien meer je best om die tijd aangenaam te willen doorbrengen?!
Je kunt het immers niet ff naar "morgen" verschuiven (dat deed ik behoorlijk toen ik al jaren met ex woonde, en omstandigheden/stemming liet bepalen of ik ergens (geen) zin in had "kan het niet vrijdag/ het weekend als we kunnen uitslapen en alle tijd hebben?).

Want je kunt je stemming best (iig deels) "sturen" (en hij weet inmiddels ook wel hoe)

Zelf noem ik het maar ff iets "parkeren", zo ging ik gisteren weer met gemengde gevoelens bij mijn moeder vandaan, en kan ik onderweg dat toch beter loslaten door bewust aan andere dingen te denken, ipv me door die stemming in beslag te laten nemen (wat ik ook ken uit het verleden, het overnemen van andermans sfeer en stemming: tis maar waar je op afstemt zelf).
Ik geloof nog steeds niet in onderdrukken en sommige dingen "parkeer" ik dus voor een ander tijdstip. En andere dingen (die niet bij mij, maar bij de ander horen) schenk ik bewust minder aandacht aan, dus de mate waarin je je dat aantrekt (omdat ze je dierbaar is) kun je wel wat doseren en wat (gezonde) afstand van houden.
Maar misschien is dat voor anderen lastiger, mijn zus trekt zich dat veel meer aan (en dat deed ik vroeger ook), ik zie het soms als een keuze hoe je ermee dealt (iig hoeveel van je tijd je daaraan schenkt, hoe uitgebreid je je wilt laten/laat meeslepen door je eigen gedachten en gevoelens En dat hangt ook weer af van je eigen stemming en gesteldheid natuurlijk, waar dat (van anderen) nog eens bovenop je eigen "gedoe" komt.
Ik denk dat ik bepaalde dingen uit het verleden meer verwerkt heb, zodat die oude lading er bij mij meer af is.
Dan nog heb ook ik minder geduld en dat is maar goed ook, het voordeel van (op deze leeftijd, als volwassene) gelijkheid is dat ik niet meer eindeloos en vanzelfsprekend meega in de verongelijkte visie/gevoelens van mijn moeder (en/of anderen) want dat is mijn idee van steun niet meer, ook al verwacht ze dat en ging ze gisteren ook weer de loyaliteitskaart spelen: haar steunen betekent haar (groot) gelijk geven en daar trap ik niet in .
Kan er ook niet meer onderuit dat ze dingen toch echt zelf vergeet, en vanalles glashard gelooft die niet waar zijn, of juist ontkent, en waar ik zelf bij was.
Zo hebben we nu een schriftje gemaakt waar afspraken met artsen en zorg in staan met datum en al, en onder dat "bewijs" kan ze niet uit (en trekt dan -pas- bij).
En ik begrijp het allemaal best, ze maakt ook niks anders mee en dus ligt de focus op wat daar wel en niet gebeurt, maar als je daar zo vol van zit verdwijnt ook de belangstelling voor de buitenwereld, voor onze belevenissen, voor andere verhalen (behalve dagelijks vernemen van de ellende in de krant, wat haar idee versterkt dat de wereld en maatschappij (en zorg enz) zo hard achteruit holt).
Dan hamer ik op hoe relatief goed zij het juist nog heeft (tegenover het geklaag) en dat helpt maar tijdelijk als iemand de schaduwkant van alles beleeft en "het zo niet langer hoeft" van haar.
En dan kan een/mijn optimistischer blik proberen voor te schotelen ook júist irriteren, dat snap ik wel, want ze wil begrepen worden in hoe zij het leven momenteel beleeft en ervaart en in feite ontken je dan dat die gevoelens er (voor haar) mógen zijn.
Terwijl die er van mij mogen zijn, ik heb er zélf alleen geen zin in om daarbij als klaagmuur te dienen en me daarin te moeten meeleven (wat alleen bevestigen zou zijn hoe beklagenswaardig haar/het leven is).
Ik toon wel begrip voor dingen die idd ook echt lastig zíjn, maar ik weet ook dat mensen iha (en ik ook) meer geneigd zijn om iets (extra's) te doen voor je of om je te steunen en begrijpen als je zelf ook begrip hebt en opgewekt/waarderend bent voor de ander (dan op je strepen te staan, te spotten op wat "verkeerd" gaat en dat vooral te benoemen, om iets naar je zin/hand te zetten).

In die zin geloof ik zeer in hoe aanstekelijk sfeer, stemmingen en emoties kunnen zijn en merk ik evenzeer hoe eigen positieve insteek ook aanstekelijk werkt op (soms diezelfde) anderen: een knipoog van saamhorigheid of een klein gebaar van begrip en waardering voor de andere kant van het verhaa kan iemand net weer wat opbeuren. Ik denk dat voor iedereen iig erkenning en wat inlevingsvermogen van wat je denkt en voelt al fijn is, los van of je het ergens mee eens bent.

Ik ben toch wel heel blij dat ik meestal de dingen van 2 (of meer) kanten kan bekijken, en niet altijd overheerst hoe ik er zelf over denk/vind (en dat dan projecteer), al gebeurt mij dat natuurlijk ook als ik ergens "vol" mee zit.
Zij het tijdelijk, en kan ik eea al snel relativeren (ik weet niet of dat wel zo goed is, want als ik iets begrijp kan ik nooit lang boos blijven bijv).
Ik heb bewust geen zin om wrok en dergelijke te koesteren in het leven, dat vind ik zonde en heb je vooral zelf last van!

Dat ligt anders met "pijnpunten" waar je nog steeds gevoelig voor bent als iemand daarop (per ongeluk) drukt, die leveren dan heviger reactie op dan de aanleiding rechtvaardigt en is het goed te weten van jezelf dat dat dus niet veróórzaakt wordt door de ander, dat hij/zij dat raakt, maar ligt aan wát iemand raakt en dat dat binnenin jóu zit, dus je eigen aandeel is en niet de ander kwalijk kunt nemen.
Ook ik kan best diep "vallen" als er ook nog eens oude wonden meespelen, ik ben me daar meestal wel bewust van en kan het dan vrij snel ook wel weer in dat perspectief plaatsen.
Soms is het geeneens een kwestie van de andere kant bekijken, maar perspectief "van bovenaf": van een afstandje naar de situatie en die personen (waaronder jezelf) kijken, wat neutraler/objectiever dan eigen standpunt of inleven in die van de ander.
En liefst zonder oordeel wie er gelijk heeft of welke het "goede" of "verkeerde/foute" is.
Ik denk dat ik dat vermogen juist heb opgedaan tijdens mijn jeugd en hoe ik inwendig over div gang van zaken dacht.
In die zin ken je bepaalde vermogens juist doordat je daar een beroep op moest doen en was dat niet nodig geweest om aan te boren als alles vroeger thuis (en het leven daarna) altijd maar evenwichtig en lieflijk verlopen was?!
Je leert ook van hoe het niét moet of hoe je het niét wilt en zo zijn bijv zelfs frustraties ook nog érgens goed voor (en leerzaam)
Voor zover je in staat bent om dat iig niet te herhalen, maar te herkennen en anders op te reageren, zodat het effect dus iig ánders zal zijn (dan wat je al kent).

En als het gaat om de wisselwerking met een ander maakt diens reactie ook verschil natuurlijk, en wat dat wekt aan herkenning en begrip of juist niet, afhankelijk van wat daar binnenin zit/leeft.
Daar is geen goed of slecht in: je moet het ook een beetje treffen, he.
Het is wederzijds makkelijker om iets vanzelf te begrijpen als je dat zelf in je hebt/kent dan je iets voor te stellen waar je zelf niks mee hebt, ook al vind je dat prima voor die ander.
Zo ook in vriendschappen: het praat net wat onbevangener als je minder rekening hoeft te houden met waar een ander echt niéts mee heeft en zich daar ook niks bij wil of kan voorstellen, ook zonder oordeel niet.

Het is vaak toch echt zo: het gemeenschappelijke bindt en de verschillen maken iemand boeiend (als ze niet onoverkomelijk zijn of je minstens ook niet benadelen of je heel erg (eenzijdig) moet aanpassen iig)




Er valt nu niks uit te stellen: dat het nogal in het hier en nu is zorgt voor mij ervoor dat ik tijd en stemming (vrij)máák.

Pauwenveer: daar kan alleen jij antwoord op geven, of iets idd (voorgoed) klaar is.
Ik denk dat ik zoiets heb met ex: ik houd nog altijd veel van hem, maar als geliefden passen we niet (meer) bij elkaar.
Daar genoeg frustraties om gehad en om getreurd in het verleden, ik ben echt blij dat ik daarna heb meegemaakt en ook nu meemaak dat ik weer eea voor anderen heb gevoeld en kan voelen, dus dat "van iemand houden" helemaal niet hoeft te beletten of uit te sluiten om ook/daarnaast ruimte te hebben om een ander toe te laten in liefde en lust/intimiteit.

Hoewel ik nu niet verliefd ben is wat ik nu "heb" misschien wel een goede "oefening" om te weten dat ik daarecht wel voor open sta, als zoiets zich mocht aandienen.
Ik vind het nu best ideaal en iig prettig dat ik (zoals ik ook dacht) blij ben met een groot stuk ruimte voor eigen levens, met de nodige betrokkenheid en zonder fulltime álles te delen. Dat dat ook niet nodig blijkt, en ik me er ook niet in verlies, dus al die andere mensen en dingen en interesses daarnaast nog evenveel waarde hebben als daarvoor (en daarna ook zal hebben, al zal daar tzt als het voorbij is heus wel een gat vallen, zoals altijd als iets of iemand positiefs wegvalt).

Dat ga jij ook wel weer meemaken.
Het hoeft niet óf-óf te zijn: het kan ook én-én zijn.
Op die manier kun je gewoon van hem blijven houden én toch ruimte over hebben voor weer een potentiele geliefde en wederzijdse liefde, die beter "past" of bij wie en hoe je nu/dan bent (geworden).

In die zin bepaalt je eigen ontwikkeling denk ik wel wie en wat je aantrekt en (op dat moment) om eoa reden bij jou en/of je ontwikkeling/ richting past.
Daarom geloof ik ook niet in dat je bewust een "geschikte" geliefde kunt zoeken en "uitkiezen" op voorwaarden/wensen/eisen die je zelf bedenkt (wat goed voor je zou zijn en past, laat staan op valt).

Oa daarom spreekt het forum me steeds minder aan met al die topics en verhalen over de maakbaarheid in liefde en lust, en ook andersom dat het maar over moet zijn, totaal uit je leven blocken en next! als bepaalde dingen niet naar je zin zijn gaan.
Het idee dat alles maar naar je eigen behoeften en normaalwaarden moet gaan en anders reden hebt tot ontevredenheid en exit, sta ik niet achter (tenzij hele grote/belangrijke onoverkomelijkheden of destructieve relaties natuurlijk).

Soms moet je misschien je eigen grenzen verruimen ipv die van jezelf vanzelfsprekend ook aan de ander toe te schrijven en op te leggen, wil het kunnen "werken".
Blijft dat je nooit helemaal precies wéét wat (nog) een gezonde verruiming is en wat een ongezonde aanpassing (ten koste van "jezelf".. maar wie/wat is "jezelf" dan, kan ook je "kleinzerige zelf" zijn, een bekrompen versie van jezelf, of behoeftige, onzekere of jaloerse versie, en "jezelf" is veranderlijk en altijd in ontwikkeling, die staat niet voor je leven vast, is oa afhankelijk van wat en hoe je eea ervaart en wat je daar negatief en positief van "meeneemt" (of van leert) en of dat je voortaan beperkt of verruimt.

Levenservaring vormt je (persoonlijkheid, gedrag, waar je in gelooft?) maar ik geloof dat "daaronder" ook een ziel huist, die misschien heel anders (veel universeler?) naar hetzelfde kijkt, "niet-oordelend" en los van tijdsbeeld of cultuur, plek en maatschappij en alle (begrensde/ bekrompen?) aangeleerde volle overtuigingen daaruit (die elke periode kent, wat als normaal en goed en kwaad werd en wordt geoordeeld)..

Daarmee bedoel ik dan mild (niet vergoelijkend) en vanuit een kern van liefde en vertrouwen.
En misschien komt eea wel voort uit het feit dat ons brein naast het primitieve "oude" brein een 2e heeft ontwikkeld, wat ons onderscheidt van dieren.
Die 2 werken onafhankelijk van elkaar met verschillende hersenroutes (het snelle beoordelen door het primitieve brein, wat op (over)leven is gericht (oa (dreigend) gevaar inschat, goed en fout, instincten en overlevings- en copingmechanismen die daarbij goed van pas komen (vechten/vluchten/bevriezen) tegenover de langere hersenroute (overdenken en emoties/gevoelens over hetzelfde) en die 2 kunnen heel verschillende uitkomsten opleveren.

Je eerste indruk is een primitieve en hoewel mensen dat misschien wel verwarren met intuitie is die meer gericht op angst en speuren/alert zijn op potentiele gevaren, maar ook op primitieve behoeften, (oer)driften en verlangens.

Dat kan ook bijv verklaren waarom je je (seksueel) aangetrokken kunt voelen tot iemand die verstandelijk en gevoelsmatig niet je "type" is of (de omgang en elkaars persoonlijkheid verder) niet goed voelt en andersom iemand verstandelijk en gevoelsmatig helemaal in het plaatje past en toch geen "vlinders" bij voelt.

Het ligt zoveel ingewikkelder omdat we niet alleen maar ons "bewuste brein" zijn, en onbewust vanalles meespeelt waar je vaak geen benul van hebt (of waar iets vandaan komt), zoals je zintuigen (geur, smaak,huid voelt en aanvoelen, ogenblikken blik in de ogen, visuele systeem, stem, gehoor, tast, enz automatische fysieke reacties die je niet zelf stuurt (waaronder angst maar ook bijv opgewonden raken, hartslag en bloeddruk die stijgt, pupillen die groter worden,
alertheid in waarneming of juist "verblind" en willen zien wat je wilt zien, horen wat je wilt horen, enzo).

Het is en blijft heel aanmatigend om te denken dat je dat allemaal zou kunnen of horen te kunnen sturen en onder (bewuste) controle hebt, ook in de liefde en hoe je je voelt, als je geen benul hebt wat voor invloeden er allemaal impact op hebben zonder dat je je daarvan bewust bent (zowel interne invloeden als van buitenaf, van anderen maar ook van omstandigheden en wie weet toeval, geluk en pech, karma, levenslessen die het "universum", het lot of een God voor je in petto heeft.

Zoals je niet weet hoe vaak je misschien maar net op een haar na aan een ongeluk ontsnapt bent (en denkt dat je zo'n oplettende verkeersdeelnemer bent) of wie weet een Grote Potentiele Liefde al 100x voorbijgereden, kun je (door eigen keuzes of door ingeving wel/niet te volgen bijv) misschien wel niet op de juiste plek of juiste tijd zijn.
Kan dat je thuis op Tinder zit en die Ware op een terrasje verderop.
Net als dat men bij een ongeluk denkt: was ik maar 5 minuten eerder of later op weg gegaan, had ik maar dit of dat (niet) gedaan, je wéét gewoon niet alles en zeker niet altijd wat "wijsheid" is.

We leven niet alleen maar verstandig en voor sommige zaken is het verstandelijke en emotionele brein gewoon niet de aangewezen bepalende factor (als je oog in oog met een leeuw staat bijvoorbeeld) en moet je het juist hebben van dat impulsieve en primitieve "alarmsysteem"-brein, wat tot onmiddellijke aktie overgaat.
Je kunt niet alles analyseren en beredeneren, en ook puur je "gevoel volgen" is niet van gezegd dat wat je voelt niet wordt ingegeven door iets anders dan "emoties" of -wat daar buiten staat-: oa liefde en angst.

Vanuit een overprikkeld en overalert primitief brein (bijv trauma's of relatief veel negatieve ervaringen) "voel" je dezelfde dingen anders dan vanuit een kalm en rustig primitief brein (wat overwegend vertrouwen heeft door weinig negatieve ervaringen en dus minder alert hoeft te zijn).
Dus "vertrouwen op intuitie" hoeft helemaal niet om intuitie te gaan (dat is namelijk verstand, kennis, emoties, instinct en ervaringen tesamen) en kan door angsten en automatische (Pavlov)reacties worden ingegeven alleen al als het maar lijkt op een voorgaande.
Het is dan een waarschuwing, omdat dat ook is hoé je leert (en wat je dan ervan leert).

Als je iet meemaakt met 1 persoon hangt de impact oa af van of je die kunt koppelen aan dié specifieke persoon of aan álle personen die daar enigszins overeenkomsten mee hebben.
Het kán nuttig zijn om alarmbellen te herkennen door ervaring, een kat die ooit geschopt is door een blonde man zal misschien alle mannen, of alle blonde mannen die erop lijken uit de weg gaan.

Een mens kan dat wat beter specifiek (proberen te) relativeren en nuanceren: aan de ene kant alert(er) zijn op bepaalde alarmbellen en aan de andere kant beseffen dat niet alles wat daar maar op lijkt ook (dreigend) daadwerkelijk gevaar vórmt.
Dat dat nog een hele kunst kan zijn blijkt wel als mensen bijv "hardleers" op eenzelfde destructieve type vallen (in de hoop dat déze wél "goed" blijkt te zijn?).
Maar ook (onterecht) automatisch reactie/impuls van ineenduiken krijgen als de nieuwe vriend zijn hand verheft (als je door de vorige geslagen bent) terwijl dat nu helemaal niet aan de orde is..

Zo kun je allerlei misvattingen over jezelf hebben (opgebouwd) gedurende je leven die nog niet hoeven te kloppen of waar hoeven te zijn, maar wel je "intuitie" beinvloeden, wat eigenlijk niet meer dan "Pavlovjes" zijn (herhaaldelijk bevestigd, of zelfs een patroon, waar je in gaat geloven en soms niet meer dan selffulfilling prophecy is).

Op liefdes- en relatiegebied zijn dat vaak maar een paar ervaringen waarop je je overtuigingen en waar je (nog) wel en niet in gelooft moet baseren.
Soms van jaren, maar met 1 en dezelfde(n) en dus niet representatief voor een objectief of betrouwbaar beeld: het was met diégene(n) en zegt niks of lang niet alles over volgende ervaringen.

Het is dan heel begrijpelijk en zelfs prima dat je probeert bepaalde bekende valkuilen te (her)kennen, al is dat vaak gebaseerd op een beperkt beeld ervan wat je kent, maar niet als je daardoor uit zelfbescherming maar álles wat daar ook maar in de buurt komt uit de weg te gaan, af te zweren of af te wijzen (voor jezelf).

Het is zonde als 1 of een paar ervaringen zodanige impact zouden hebben dat je maar liever nergens meer in gelooft, zodat je ook niet teleurgesteld kan raken of denkt te kunnen inbouwen zodat je jezelf dan een hoop verdriet kunt besparen.
Of dikke muren aanlegt om jezelf te beschermen tegen het risico op zoiets.

Hoe dan ook is gewoon eea veel minder "maakbaar" dan men (hier oa op forum) gelooft en dat therapie hét heilige middel is om ongewenste invloed/gevoelens/"fouten in je systeem" te elimineren of gewenste weer terug te toveren.
Inzicht in patronen is wel degelijk een eyeopener die bewust kan maken van eea uit dat onbewuste gedeelte en daardoor verandering (of van richting) kan katalyseren, maar ook weer geen wondermiddel dat alles wegpoetst wat in de weg staat, als je dat maar graag genoeg wilt en je best maar voor doet.

Voor zover iets aangeleerd is zou je denken dat dat ook af te leren valt, toch is het eenvoudiger om bepaalde patronen liever niet te laten ontstaan (dan te moeten laten vroeg of laat als dat ongewenste invloeden geeft) omdat je natuurlijk niet hoeft "af te kicken" van gewoontes die je niet (gekweekt) hébt.

Zo is het in liefde en lust ook zo'n cliché als men zegt: daarvóór had je toch ook een (fijn, rijk en gelukkig) eigen leven, en dan kun je daar altijd weer op terugvallen, dus hoezo (bang om) "leegte" (te) voelen als het nergens heen leidt?
Dat gaat voorbij aan dat je heel evenwichtig en gelukkig kunt zijn met wat je hebt en kent, maar dat het even zo logisch is dat zodra je eerst iets extra's (positiefs) toevoegt je dat exra daarna ook kunt en zult missen en wel degelijk als "leegte" zult ervaren.

Misschien niet tov de situatie van voor de toevoeging, maar wel tov de meest recente situatie en wat dat allemaal voor nieuwe fijne gevoelens (en verwachtingen?) meebrachten, je daaraan gewend raakt en die je eerst dus niet kende en toen ook idd niet miste (of maar een vage voorstelling van had).
Nu heeft datzelfde een naam en herinneringen en bijbehorende gevoelens, natuurlijk is dat heel anders dan daarvoor!

Toch hoop ik niet dat eerdere geliefden en teleurstellingen in de liefde jou of anderen ervan weerhoudt om te willen blijven beleven, omdat je denkt dat je dat er niet ook nog eens bij kunt hebben om zoiets nog eens te moeten doorstaan.

En dat kan door te merken (juist door ervaring) dat je de veerkracht had en hebt om ook daar wel weer doorheen te komen.
En dat vertrouwen daarin heb je als je eea idd hebt verwerkt op dat gebied, zodat dat niet bovenóp de vorige(n) komt, mocht dat verlies idd nog eens optreden.

in die zin denk ik dus al veel langer dat het daten van tegenwoordig met een beetje pech zorgt voor afwijzing op afwijzing op afwijzing (terwijl dat vaak logisch is: je gaat ook niet 100 man van straat plukken om te kijken of daar (met eentje) een klik uit komt als je daarmee gaat daten?!)
Net als overal waar je mensen ontmoet is het ook daar imo een toevalstreffer en niet te danken aan alert rondspeuren op potentiele geschiktheid en de kans gewoon stukken kleiner dat je (binnen ook nog eens een bepaalde tijd of aantal personen dat je date) die Ene uitzondering treft, temidden van zo'n grote kans op de vele mensen op wie je niét zult vallen.

En het aantal teleurstellingen (of een enkele met relatief veel impact) maakt dus wel degelijk verschil in wat je gelooft, alleen al door dat Pavlov-effect, en zeker als je het zelf ook ziet als "zie je wel" en "lukken-mislukken/falen".
Ik denk dat het een bijzonder slecht idee is om je liefdesleven op die manier aan (meer) ervaringen te koppelen, omdat die dus een Pavlov-effect geven (en meer overtuiging krijgt naarmate het niet wil "lukken").

Ook als je stevig in je schoenen staat en ook als je gelooft dat je 100 kikkers moet kussen kan dat onbewust invloed krijgen als daar geen/weinig fijne ervaringen bij zijn of je vooral de afloop als resultaat neemt als positieve of negatieve ervaring (wat veel mensen automatisch doen, ipv de inhoud: bijna niemand kijkt naar het goede en fijne ervan als dat maar een week (of paar maanden) duurde, als ze op zoek zijn naar iets duurzaams als Liefde en relatie.

En als ze dat wel overwegend kunnen (door optimistische instelling en zelfvertrouwen en neutrale primitieve brein wat open staat voor zowel kans én risico) kan dat ook op den duur verminderen als die ene treffer uitblijft en alle andere niet goed afliepen.

Het is niet alleen eigenwaarde wat gevoelig is voor ervaringen: júist in de liefde en lust héb je soms geen tig goede ervaringen tegenover die evt (reeks van) afwijzingen (afgewezen worden en zelf iemand afwijzen) staan (die er ook dik in kunnen zitten met deze manier van proberen/"zoeken") en dat komt veel harder aan als het om hartsaangelegenheden gaat, dus mag je daar best voorzichtig mee omgaan (maar voorzichtig betekent niet af/uitsluiten voor jezelf obv (een) enkele ervaring(en).

Het idee dat je er (pas) klaar voor bent als je happy in je vel zit in je single bestaan geeft imo geen enkele garantie dat je daardoor minder kwetsbaar zult zijn in de liefde oid, hooguit dat je dan een stevige eigen bodem hebt voorafgaand, zodat je niet je hele gesteldheid en geluk & welzijn instort als iets niks wordt.

Pauwenveer: bedenk dat als iemand als een soort "soulmate" voelt je dat niet moet verwarren met dat dat gelijkstaat aan eoa ideale liefdesrelatie: vaker kan het een broer of een van je ouders zijn of een goede vriend(in).
Als het als soulmate voelt is het imo doorgaans een bijzonder iemand die je op "zielsniveau" raakt en van wie je iets te leren hebt en/of andersom.
Ik heb eerder wel geschreven over div niveau's of levels van "klik"/matchen/verbondenheid, van de manier waarop je over het leven en vanalles denkt en leefwijzen, alles waar je in gelooft, over "het hogere" (waarom we hier zijn,of er meer is tussen hemel en aarde, levensdoelen, leven en dood en daarna) enz tot aan communicatieniveau, humor, hartniveau, "onderbuik"niveau, seksueel- en bottomline op overlevingsniveau.
(zo'n beetje de chakra's).

Ofwel denk- en gevoelswereld/niveau, instinct en communicatie (verbaal en fysiek: ook lichaamstaal, blik in de ogen enz), overlevings- en copingmechanismen, mentale en fysieke aspecten, een absoluut vertrouwen dat je het beste met elkaar voor hebt, enz.

Het is een misverstand iig dat een soulmate je levenspartner zou kunnen of horen te zijn.
Je zegt al dat het op seksueel niveau niet klikt en dat is een belangrijke pijler voor een liefdes/levenspartner, en dat zie je zelf gelukkig ook in, en zegt eigenlijk genoeg.
Als vriend zou hij wel een bijzonder persoon voor je kunnen zijn (en misschien blijven, als jullie dat gedeelte allebei kunnen loslaten en oprecht beiden niet (meer) van elkaar verwachten.

Tip: bekijk eens allerlei eigenschappen waarin jullie verschillen (en jij je misschien aan ergert zelfs): dat zijn dus dingen die jij zelf niet kent of herkent in jezelf, die je beoordeelt als "goede" of "slechte" eigenschappen, die je niet "goedkeurt" en afwijst voor jezelf (zijn onverantwoordelijke gedrag bijv).
Besef dat iedereen in meer of mindere mate álle eigenschappen in zich heeft, alleen dus niet allemaal (even) aktief of niet/ zwakjes (onder)ontwikkeld.

Die zitten dan vaak in je eigen schaduwkant opgeborgen, en sommige die je heel hard afwijst voor jezelf (misschien zelfs onderdrukt of hardnekkig (onbewust) onder controle houdt) kunnen weleens juist aanwijzingen voor jezelf zijn dat jij daar iets mee hebt of te ontwikkelen hebt.
Bijv kan een "controlfreak" die een zeer spaarzame en verantwoorde strategie heeft ontwikkeld en boven op zijn/haar financien zit uit eenzelfde angst voortkomen als juist onverantwoordelijk daarmee omgaan: dezelfde angst voor tekortkomen.

De een ontwikkelt een strategie om dat koste wat het kost te voorkomen en is dus een manier om die angst de baas te blijven.
Vanuit eenzelfde angst dat áls die controle eenmaal eraf gaat, je diezelfde kant op zou gaan en niet in de hand hebt.
De ander negeert die angst juist of stelt die uit door een strategie te ontwikkelen van "lekker belangrijk, ik leef nu, geld moet rollen, ik zie het wel als het zover komt, je bent nooit ergens zeker van" (en wijst het eigenlijk af om daar bang voor te zijn, terwijl dat ook een -terecht- waarschuwingssignaal kan zijn: je kunt nú (ook) maatregelen nemen om dat risico (voor later) te verminderen, houd ook in het nu al rekening met evt negatieve toekomstscenario's, dus ook denken op een langere termijn dan wat je nu kent, weet en "hebt".

Op de vlakken waarin je verschilt (vaak dus verschilt in strategie) zou de een vd ander kunnen leren, vaak de een wat "losser" in en de ander wat serieuzer.
Kan ook zijn met overdreven netjes/georganiseerd versus slordig/laks/chaotisch, hechten aan zekerheid versus risico's nemen, temperamentsverschillen, leefritme's (ochtend- of avondmens bijv), opvattingen wat gezond is, emancipatie, rol van werk-vrije tijd, monogamie, initiatiefrijk of juist afwachtend/passiever, dominant-meegaand, whatever.

Eigenschappen zijn imo niet goed of slecht: het zijn vaak keerzijdes van dezelfde medaille/eigenschap: dus kijk eens van een afstandje naar de zijne waar jij moeite mee hebt, misschien heb jij daar wel te weinig van "het goede' van diezelfde eigenschap, (bijv je ergeren aan iemands dominante gedrag kan betekenen dat jij niet goed bent in voor jezelf opkomen, want daar is ook een gezonde dosis "dominantie" voor nodig).

En in welke opzichten heb jij misschien zelfcontrole hard nodig, en zou je wat losser in mogen zijn, maar ben je bang dat je dan helemáál geen controle meer over hebt als je die rem er niet hard op houdt (en zou gedragen/doen zoals hij)?
Dat komt dus vaak voort uit de angst dat jij dat ook in je hebt en uit zelfbescherming een rem op hebt gezet (of andersom hij juist strict/ geremd/ inflexibel/halsstarrig in is.
Vaak vaste overtuigingen die ooit (als kind al?) geleid hebben tot bepaalde strategieen (zie Geurtz in zijn schema's in zijn boek "Verslaafd aan liefde" die duidelijk zijn over je negatieve geloof en strategieen (en wat daaronder ligt: bijv stoer zijn/doen is een vertekende/verdraaide versie van (ware) kracht..
(daaronder ligt angst voor zwakheid of wat je zwak vindt, angst dat je helemaal niet zo krachtig bent als je je voordoet, een strategie dus ontwikkeld om je sterk te voelen en waarín je je sterk voelt (goed in bent, of goed in ontwikkeld) zodat je (zelf gelooft/positieve geloof overheerst dat je) die angst de baas bent/blijft.

In elk geval kan het sowieso verhelderend zijn om te kijken naar de verschillen en welke eigenschappen dat zijn en hoe jij daar dus zelf in staat of met hetzelfde omgaat (wat jij als goed en slecht daarin vindt en waar die overtuiging vandaan komt).

Waarvan/waarin ben jij heilig overtuigd?
Besef ook dat je niet in alles eenzelfde overlevings/copingmechanisme hebt: in verschillende "rollen" van je persoonlijkheid ben jij een "vechter" (maak je je sterk voor), vlucht je voor (vermijden, onderdrukken, bijv eerdere ervaringen die je het gevoel gaven dat je niet goed genoeg was of niet waard was, er niet (langer) toe deed oid, whatever jouw negatieve geloof is/heeft "bevestigd/aangewakkerd", zie Geurts), of ben je zelf besluiteloos in (bevriezen, stilstand, niet kunnen kiezen, zo laten enz)?

Waar voel je je werkelijk krachtig en sterk in, en welke alleen maar zolang je dat onder controle houdt?
Zit er een goede kant aan een gezonde mate van diezelfde eigenschappen die je als "slecht" afwijst bij hem (en dus in jezelf ook)?
(ik ben ervan overtuigd dat er geen goede of slechte eigenschappen zijn: het is vaak dezelfde eigenschap dus in een gezonde danwel ongezonde máte).

Zowel hardnekkige (gesloten, inflexibele) grenzen kunnen ongezond zijn als té flexibel (teveel aanpassen ten koste van jezelf, of eigen grenzeloosheid) en ook in andere opzichten zijn je eigen "normaalwaardes" vaak niet meer dan strategieen die voor jou goed en gezond (zouden) zijn, vanuit je aanleg, opvoeding en levenservaring (zowel ervaring met jezelf en hoe je bent/reageert op eea als ervaringen met "buitenaf" (andere mensen/(algemene/tijdgeest-) opvattingen vanuit buitenwereld, omgeving, werk- en leerervaringen, ervaringen/wisselwerkingen in familie- en vriendschapsrelaties, (ex)liefdespartners, liefde en lust, opvattingen over gezondheid en conditie, (eigengemaakte?) heersende normen en waarden).

Wat als "normaal" wordt geacht zegt niet altijd dat dat ook "het goede" is en wat je zelf "normaal" vindt ook niet.
Juist confrontatie met andere opvattingen en leefwijzen kan je bewust maken van hoe je er nou eigenlijk echt zelf diep van binnen over denkt, en in hoeverre dat bijv is wat je "meegekregen" hebt (van huis uit, of juist tegen afzet, kan ook) en in hoeverre beinvloed is door algemene opvattingen van hier en nu (deze tijd & cultuur waarin we leven en iha in geloofd wordt wat "goed" en "fout" is).

Ergernis (en/of waarin je jezelf "beter" vindt) heeft vaak een boodschap voor jezelf iig.
Als je daar neutraal in (en compleet "Zen" over jezelf) was zou het je niet (zo) raken namelijk!
Vaak zit er dus iets (een boodschap, een trigger, bewustwording?) in voor jezelf!

Ik ben jaren bezig geweest met focus op "het goede" zoeken, het "goede/juiste" willen doen en aanboren, oproepen (in mezelf en in anderen), maar besef inmiddels wel dat ook dat nog steeds "oordelende blik" inhoudt (naar jezelf en/of naar anderen, namelijk wat je aangeleerde danwel innerlijke "geweten" aanwijst als het "goede"/juiste.
Terwijl dat helemaal niet altijd onomstotelijk vast staat, soms ook veranderlijk is naar tijd, cultuur en situatie en beinvloed door aanleg, religies, overlevering vanuit oudheid, generatie op generatie, samenlevingsregels vanuit (ooit) heel andere motieven opgelegd of in zwang geraakt, enz.

Wat op mij indruk heeft gemaakt (en innerlijk een andere mogelijke visie heeft veroorzaakt) is de uitspraak: "liever een heel mens, dan een goed mens".
Streven naar heelheid ("healing"/helen van jezelf waarin jij niet "heel" bent? streven naar heelheid van anderen, de maatschappij, de wereld, het milieu of wat ook waar "heling" (genezing?) nodig is.

Heelheid is een breed begrip, gaat meer over "compleetheid": waarin ben je zelf over- en onderontwikkeld, in doorgeschoten of juist achtergebleven?
Misschien veelzijdigheid, ipv (uitsluitend) voortborduren op strategieen waar je (al) goed in bent, is het soms tijd om andere te proberen of uit te bouwen?
Wat de een als zwakte ziet kan weleens juist sterk zijn, en wat voor de een goed zou zijn hoeft dat (juist) niet te zijn voor een ander.

Hoe dan ook zou het juist zo kunnen zijn dat je je (het meest) kunt ergeren aan dingen waar je jezelf eens onder de loep zou kunnen leggen.
Vaak ligt iets in het midden (bijv overwegingen van thuismoeders versus moeders die (fulltime) werken als voorbeeld/inspiratie/belang willen meegeven en aan hechten als zijnde het "juiste/goede" (levensvisie).
Het zou voor beide "kampen" niet zo'n issue zijn waar ze zich in geraakt voelden (of geroepen, of zich aantrekken) als ze daadwerkelijk helemaal zeker en heilig overtuigd waren van eigen opvattingen/geloof wat "goed" en "verkeerd/fout/slecht" is..

Zowel vereenzelvigen als afzetten/verzetten tegen iets zegt iets over jezelf, of over een bepaalde mate die wel/niet goed voor jezelf is/zou zijn misschien wel.
Stoor je je aan bijv gierigheid dan zou het kunnen zijn dat je zelf misschien wat spaarzamer en voorzichtiger met geld zou mogen omspringen, en zo talrijke andere voorbeelden.

Een van de dingen waarin het fout loopt in relaties is denk ik als 1 of beiden probeert de ander te willen veranderen naar eigen normaalwaardes en opvattingen (zelfs boos/verwijtend/verongelijkt denkt te mogen zijn als de ander niet voldoet daaraan) en niet los van zichzelf kan zien, dat hetzelfde voor de ander misschien wél "goed" of nodig is (of te leren heeft) en dat niet alles voor iedereen hetzelfde is/geldt.
Er is veel projectie bij, en generaliseren, over en weer, misschien wordt veel te veel belang gehecht aan "gelijkgestemdheid" in (liefdes)relaties, en verschillen als "slecht/onwenselijk" gezien, terwijl dat juist andermans "eigenheid" bepaalt.

Probleem in dagelijkse relatie en samenwonen enzo is dat je er ook idd een belang in hébt of last van, je benadeeld door kunt voelen omdat je in elkaars leefwereld verweven zit, en dus meekrijgt en meemaakt van elkaar..
En dus consequenties van wat de een denkt en doet kunnen zitten ook voor jou en altijd wel in enig opzicht compromissen vraagt (want je bent nooit hetzelfde, en gelukkig maar, je wil niet een kopie van jezelf?!), aanpassingen over en weer, en nooit helemaal zult krijgen zoals je zelf wil, en ook niet gezond zou zijn als die aanpassingen altijd van 1 kant komen..

Het blijft ook hoe dan ook belangrijk dat je de ander (en anderen iha) in hún perspectief kunt plaatsen, hun achtergrond, hun (ooit valide redenen voor) hun angsten en negatieve geloof en de strategieen daartegenover die "eigenwaarde" en zelfvertrouwen geven (of misschien een vals of tijdelijk gevoel of houvast geven?) of een bepaalde (al dan niet verwrongen) kracht uit halen.

Ook al zijn er "betere" of gezondere te bedenken, érgens haalt iemand "voordeel" uit strategieen en overtuigingen, om ze voort te blijven zetten (of alleen al zekerheid tegenover onzekerheid, als houvast tegen angst voor wat er zou gebeuren als hij/zij dat wat hij/zij kent als houvast kwijt zou raken, als/zolang er geen nieuwe voorhanden is om dat te vervangen of niet "beter" lijkt, moeite zal kosten, als "gemis" of leegte ervaart zonder dat)..

Wat "gewoon" bij iemand hoort kunnen mensen (te vaak) zich persoonlijk aantrekken, terwijl dat los van jou staat en puur deel uitmaakt van de ander en diens persoonlijkheid, of zich prettig bij voelt of "zichzelf zijn".
Net als mensen bij zichzelf gaan zoeken als een ander niet of niet tijdig/vaak genoeg appt, terwijl dat een persoonlijke instelling/voorkeur van de ander is waar die zich wel en niet prettig bij voelt/ behoefte aan heeft/ storend vindt.

Bij een ander laten wat van de ander is en diens eigenheid (of eigenwijsheid) is, is soms lastig als dat invloed heeft op de relatie en op jezelf, het gevoel hebt dat je erop inlevert of opoffert omwille van de ander, of dat die maar iets moet inleveren omwille van jou.
Dat zal altijd gebeuren in elke wisselwerking, omdat je niet helemaal kunt doen zoals je zelf vindt en goed acht, bewust en onbewust invloed op elkaar uitoefent en altijd allebei een eigenbelang in hebt.
In het moeilijkste geval als dat "belang" gaat om de spanning tussen liefde voor de ander en eigenliefde (of zo uitgelegd wordt: als je dat niet voor me doet/over hebt dan houd je niet echt van me, of als je van me houdt zou je wel zus of zo doen voor mij).

Wat je als "goed" vindt kan evengoed niet "jezelf" zijn maar waar je je mee vereenzelvigt zijn (of juist tegen verzet).
Dat maakt het ingewikkeld, omdat het zo "eigen" voelt en bij jezelf passend, terwijl dat helemaal niet goed (laat staan "het beste") voor jezelf hoeft te zijn.

Hoe dan ook zijn al je relaties met anderen van die spiegels, zowel wat inspireert aan hun als wat je tegenstaat: het zegt allemaal eea over jezelf!
Door anderen leer je jezelf ook beter kennen!

Verwar een soulmate iig niet met iemand die jou goed aanvoelt of gelijkgestemd denkt en vindt over vanalles als jij, ik heb er jaren terug eea over gelezen toen ik ook dacht een soulmate te hebben, kan ook juist een tegenpool zijn, en elkaars "andere kant" vertegenwoordigen, een soort van (je eigen) "wederhelft" dus, al is dat in een andere betekenis dan als partner.
Vaak raakt de ander jouw "schaduwkant" dus: alles wat je afwijst of minder ontwikkeld is, als negatief ervaren hebt, je angsten en negatieve geloof, alles wat je slecht vindt aan jezelf of iha, enz.

Seksueel niet matchen zegt niet dat jullie op andere vlakken geen sterke band kunnen hebben, maar denk ik wel dat je niet moet blijven vasthouden aan de mogelijkheid dat je elkaars geliefden zou kunnen zijn of een 'match made in heaven' zijn.
Dan kun je misschien de rest nog wel behouden, en op die andere "levels" mikken, vriendschappelijk en om elkaar geven.
Dat kan imo pas als het pijnlijke eraf is, (die teleurstelling dat het geen geliefde in de zin van (intieme) levens/liefdespartner zal zijn).

Hondenmens, Levade, Suusje, kom later op jullie terug, heb alweer veel te veel geschreven en gefilosofeerd, nu ff praktischer dingen te doen.

Alles wat nieuw en onbekend is, is ergens altijd ook eng.
Dat je iets nog niét ervaren hebt zegt niks over hoe goed je erin bent of zult zijn/worden: oefening baart kunst, meer dan (uit)proberen kun je niet doen en dat is áltijd "goed" (of ergens goed voor geweest: alleen al omdat je nieuwe levenservaring opdoet).

En het gaat imo over ervaren en niet om het eindresultaat en je hoeft ook (nog) niet goed te zijn ergens in, je moet tenslotte érgens beginnen, daar hoef je geen vertrouwen in te hebben of in te geloven als je daar jezelf nog nooit in uitgetest hebt en dus niet kunt wéten hoe sterk je daarin blijkt te zijn.

Geen weldenkend mens gaat de weg op zonder rijlessen en rijbewijs (en zelfs dat rijbewijs hebben gehaald zegt nog niet dat je aan jezelf al voldoende hebt "bewezen" dat je dat kunt, alleen onder die omstandigheden die dag "foutloos' hebt gereden en misschien veel lessen daarvoor ook).

Vervolgens moet de praktijk het uitwijzen en de nodige rij-ervaring opdoen, alvorens je niet alleen vertrouwen hebt in je eigen alertheid en rijdkunsten, maar ook die van anderen in kunt schatten (waar jij op moet reageren, op hun soms roekeloze rijden inspeelt, en dat veilig in het verkeer niet alleen van jou afhangt, je altijd te maken hebt met andere weggebruikers en div verkeerssituaties).

Waar je ook aan deelneemt of gaat proberen en nog onbekend is zal altijd risico's inhouden, dat is inherent aan "leven".
Je kunt niet alles buitensluiten uit eigen veiligheid, als je deelneemt aan het leven en de uitdagingen die je daarin gesteld worden.
Het pakt gunstig uit of minder gunstig, dat kan alleen de tijd leren als je zoiets aangaat.. er is ook nog zoiets als een dosis geluk of pech, en van jezelf merken hoe je daarmee omgaat leer je ook altijd wel iets van (over jezelf en/of anderen).

Het liefdespad maar ook je eigen weg kent onvoorspelbare en onverwachte wendingen, het blijft nooit zoals het nu is, zelfs niet als je eea uit de weg wil gaan of bij hetzelfde wil houden kan het leven je toch verrassen en eea veranderen.
Laat los dat eea maakbaar is en eigen keuzes zijn: hooguit kies je hoe je met eea omgaat, verwerkt, van leert, wat je ergens van meeneemt, (of de consequenties van wat je wel en niet doet/probeert/bewust of onbewust "(ver)kiest")..

Dat houdt in dat je "eigen schuld" (van iets wel of niet proberen/ in gang zetten) loslaat als dat niet (af)loopt zoals je had gehoopt of gedacht.
Onbevangen zien te blijven en alle uitkomsten openlaten is nog het beste, en achteraf hooguit je eigen aandeel erin voor ogen houden, en dat er altijd ook nog een ander (aan)deel in de ander, situatie, omstandigheden, wisselwerkingen en wie weet aandeel van "het lot'/toeval enz meespelen, dus niét allemaal aan jezelf te wijten is en je niet alles vooraf hoeft te weten of te kunnen om iets wel/niet te laten "slagen".

Of dat nu juist eens alleen leven is of juist voor het eerst een relatie/partner vinden; alles wat nieuw is is nog onbekend en ligt nog open..
Zowel kansen/ mogelijkheden als risico's en onmogelijkheden.
Soms kom je daar alleen achter door te (blijven) ervaren en deelnemen dus.

Heel goed dat je naar jezelf luistert, Pauwenveer!
Dat is het aller- allerbelangrijkste!!
Zeker in no-go's en jouw eigen verantwoordelijkheid, dus kan ik het alleen maar volmondig mee eens zijn.

Zen: goed bezig jij!
Dat soort dingen als relatie uit en burnout kosten tijd, je wil volgens mij voortdurend te snel gaan, en dan ben je ontevreden over iets wat heel normaal is.
Tuurlijk zou iedereen wel willen dat vervelende periodes of issues zsm voorbij zijn, maar je doet het prima zo, gún jezelf die tijd gewoon, die élk ander mens dus ook nodig zou hebben!

Ga maar eens lief voor (en tegen) jezelf zijn, ipv jezelf te overvragen!

En met je ex eten kan helemaal geen kwaad, tenminste als het luchtig bleef en je er niks van verwachtte.
Het staat niet los van de rest en heeft niks te maken met "niet goed genoeg (meer) zijn": het "zware" stond op de voorgrond en overheerste het beeld van en leven met jou. Dat was/werd zijn gevoel en dat laat zich niet verstandelijk wegredeneren (ook niet als hij zichzelf dat zou voorhouden): je mag hooguit hopen dat gevoel verandert naarmate jij weer meer de oude wordt.

Jouw eigen beeld/gevoelens (ovr jezelf) zijn toch ook nog niet meteen meeveranderd?
En je hebt zelf ook nog niet het volle vertrouwen (zie je opmerking over angst voor terugval).
Die dingen kosten dus tijd, voor jou, voor hem, dat moet je namelijk mérken, mettertijd, en maandenlang ook, om langzaamaan weer te geloven in jezelf, laat staan te vertrouwen daarop. Dat heet ervaring en kun je niet versnellen of overslaan.

Veel succes!
Je merkt zelf dus ook dat