(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Pauwenveer, dat is idd lastig als je niet weet of je iemand in je leven mist of specifiek je ex. En idd, je hebt gelijk: in beide gevallen kun je daarnaast ondertussen gelukkig zijn met jezelf. Misschien is het het onderscheid gelukkig zijn met jezelf en gelukkig zijn met het leven zoals je het nu leidt, wat niet altijd even rooskleurig is.

Ik bedoel maar: je kunt tegelijkertijd blij en okay zijn met jezelf, terwijl het leven natuurlijk niet constant in allerlei opzichten over rozen gaat en zelfs als eea niet gaat zoals je zou willen, of dat je dan automatisch ook altijd even blij zou moeten zijn over je omstandigheden, tegenslagen, problemen, gebeurtenissen en (nog) onvervulde doelen, wensen en behoeften.

Ik begrijp wat je bedoelt met iemand in je leven missen.
Ik heb zelf misschien wel een soort mazzel dat voor mij op eoa manier "iemand" (dus een (nog) onbekende die nu niet in mijn leven is) een te vaag begrip is om te kunnen missen. Hooguit een vaag soort verlangen ergens op de achtergrond, als ik daar niemand specifiek bij in gedachten kan nemen?

Misschien ben ik daar wel een aparte in.
Zolang ik met iemand nu en dan/ regelmatig omga mis ik die persoon ook niet (tussendoor), volgens mij.
Dat maakt het mij misschien tov andere mensen wel wat makkelijker?

Kwam exlover zaterdag tegen in de supermarkt, stond ineens naast me, zoende me ook nog en die vroeg "mis je me?"
Eh, eigenlijk niet echt (maar dat zei ik niet).
Ik mis bepaalde dingen met hem samen wel, en daar denk ik natuurlijk ook wel aan, maar het "totaalpakketje" niet (wat ik niet los van elkaar kan zien, bij hem hoort, bij onze omgang/wisselwerking).

Misschien ervaar jij ook zoiets mbt je ex?
Dat je wat je fijn vond met je ex wel mist, maar weet wat daar nog meer aan vast zit, als je wél weer een relatie met hem zou hebben (en niet veranderd zal zijn waar je je aan stoorde)?
Dus dat je ergens wel wéét dat dat geen optie (meer) is voor jou, dus eigenlijk vooral de leuke versie mist: wel diegene, als ie maar dit of dat zou zijn/doen/laten?
Diegene, onder bepaalde voorwaarden dus eigenlijk?

Dat maakt dat soort gemis/ verlangen ook frustrerend: iets of iemand willen wat niet mogelijk is of iig nu niet zo ís..

Misschien kan ik daarom wel makkelijker (dan anderen?) toe met minder contact of minder contact tussendoor: ik vind die dagen voor mezelf fijn.
Met ex destijds ook, als ie een paar dagen naar het buitenland was, ik dacht daar verder niet over na, dat was een gegeven en ik deed dan gewoon mijn eigen dingen, ging niet nadenken over "waar zou hij nu zijn, wat zou hij nu aan het doen zijn" oid, en had ook niet de behoefte dat ie dan zou bellen en mij vertellen, dat hoorde ik wel als ie weer terug was. Ik had daar geen voorstelling van en dat hield me gewoon niet bezig. En dat is nog zo met allerlei mensen: als ik ze niet zie of hoor denk heb of maak ik geen voorstelling waar en wat ze aan het doen zijn, neem ik ook aan dat het goed gaat met ze en anders hoor ik het wel/ weten ze me wel te vinden.

Wat wel veranderd is sindsdien, is de opkomst van het mobieltje.
En ik merk zelf wel hoezeer dat oa de behoefte aan (dagelijks, en voor sommigen uurlijks?) contact is toegenomen.
Hoe normaal we dat iha zijn gaan vinden: dat de mogelijkheid er ís om -als je wilt- steeds bereikbaar en beschikbaar te zijn, en anderen voor ons.

En daarmee is ook de behoefte of gevoeligheid daarvoor toegenomen denk ik: de mate waarin je in contact staat met anderen, dat je op afstand toch met elkaar in verbinding kunt zijn, zonder te hoeven bellen of op tijdstippen dat je normaal gesproken niet belt: elkaar 's avonds laat nog welterusten wensen, of in de ochtend ff succes ergens mee wensen die dag, ff laten weten dat je ergens mee meeleeft, dat soort dingen delen.

Ik merk aan beste vriendin dat die zowel daar zelf heel attent in is als ook veel behoefte aan heeft van anderen. Belt en appt om de haverklap, maar dus ook met anderen als je 1 op 1 hebt afgesproken of samen ergens bent.
"ik rijd nu weg", en even later: "ik ben nu op de snelweg/ ff tanken, of daar en daar".
Dan denk ik: "waarom? Ik zie je zo wel verschijnen", (dat is al afgesproken).

En daar had exlover ook een handje van: wat ben je aan het doen, wat ga je doen, hoe laat ben je dan terug, ga je nog dit of dat, zelfs midden in de nacht van "ik ben wakker, dus ga de was maar doen", whatever.

Ik weet niet, het houdt mij gewoon niet bezig wat iemand (wie dan ook) de hele dag aan het doen is of dat ik op de hoogte ben wat die gaat doen enzo.
Maar ik ken stellen genoeg die dat wel doen, de hele dag op de hoogte zijn van elkaar, maar dan vraag ik me af: dan heb je toch niks meer te melden als je elkaar 's avonds weer ziet?!

Met ex (vader van onze kinderen) heb ik een paar keer per week contact (telefonisch, hij belt mij, ik bijna nooit hem) en dan is er ook meestal iets bij te kletsen, die maakt vanalles mee, is een aktief iemand, heeft dan echt iets te vertellen, of is bij de kinderen geweest of wil gewoon weten hoe het met mij gaat, uit belangstelling.

Ik herinner me dat jouw ex over wie je het nu hebt ook téveel contact naar jouw zin wilde/wil?
Dat kan best een rol spelen: wat jij storend vindt, overmatig met jou bezig is, dat heeft iets behoeftigs.
Zelf kun je die behoefte ook wel hebben, maar in mindere mate?
Zodat het als iets wanhopig behoeftigs voelt van hem, dat ie jou zo "nódig" heeft/vindt?

Ik vind dat zelf iig niet zo'n prettig gevoel en ook niet vleiend oid, dan denk ik vaak eerder "ga zélf iets doen ipv je zo bezig te houden met mij!"
Wat op het oog (te)veel aandacht geven lijkt, is vaak verkapt aandacht vrágen.
Je "moét" voor je gevoel dan iets met die berichtjes: er wordt een reactie verwacht (en vaak binnen zoveel tijd ook), en dat was voor het tijdperk van de mobieltjes niet zo: dan belde je en was iemand er niet of nam niet op, dan was daar een reden voor en probeerde je het later nog eens.

Maar het was helemaal niet normaal om continu een gevoel van verbinding of gevoel van in contact staan, iig niet elke dag of meermaals per dag van vanalles op de hoogte en ook nog eens van meerdere mensen ook.
Soms maar een enkel zinnetje voor nodig en zo denken die mensen vaak ook: "je kunt toch altijd wel ff 1 zinnetje terugsturen, al is het op de wc, hoezo geen tijd voor?!"
(maar tel het eens bij elkaar op, als je meer van dat soort contacten hebt die dat verwachten, daar heb ik iig helemaal geen tijd voor of geen zin in, geen behoefte aan).

Dat verschilt per individu, maar ik denk dat er ook een behoefte aan contact en verbinding is ontstáán, alleen al doordat het mogelijk ís.
En voor sommigen een stuk eenzaamheid verlicht?
Het idee dat je niet helemaal alleen bent, ook al ben je alleen thuis, en zou je graag gezelschap hebben.
Niet eens per se van een geliefde om je heen, maar gewoon aangenaam gezelschap willen, de dag bespreken, zodat je niet het gevoel hebt overal alleen voor te staan, dat anderen betrokken zijn bij jou, je wel en wee, je opgaven waar je voor staat, je zorgen mee kunt delen, die meedenkt en meeleeft op dagelijkse of regelmatige basis? Die graag met je meegaat ergens heen?

Ik zie dat ook in dat andere singlestopic, ik denk dat veel mensen zich hierin herkennen, en misschien wel sinds de komst van het mobieltje (en social media) juist meer benadrukt wat je mist, en die op het oog continue bereikbaarheid een soort vals gevoel van verbinding ópwekt, of juist een behoefte creeert aan meer contact.

Dat veel mensen geeneens meer gewend zijn om iets voor zichzelf te doen, zonder gestoord te worden, zonder intussen in contact te zijn of te voelen (dat dat op elk moment iig mogelijk is), zonder tv of laptop/tablet/ mobieltje ernaast (aan) oid.

Ik merk het zelf ook hoor, het idee van bijv weer eens een cursus doen, en dan in je eentje thuis urenlang bijv geconcentreerd kennis/info eigenmaken of woordjes erin stampen..
Zeker als er al veel info "binnenkomt" van (close) kringetje familie/vriend(inn)en door bellen/appen/smsen denk ik dat dat voor sommigen (zoals ik) een bepaalde onrust geeft, om me te kunnen focussen op waar ik mee bezig ben.

Aan de andere kant daarvan: wie kan zich nog werkelijk ergens in verdiepen?
Zonder afleiding van een beeldschermpje ernaast, bedoel ik?
Als ik voor mezelf spreek zal ik eerder info zoeken op mijn laptop over iets dan dat ik een boek pak. Terwijl ik sowieso gek ben op lezen, misschien wel leesverslaafd?!
Als ik al naar een MacDonalds ga, dan is dat ergens waar kranten liggen..

Ik betrap mezelf er ook op dat ik eerder aangetrokken word tot een beeldscherm (laptop), en zelfs tegenwoordig ook weer tv kijk (documentaires of juist iets luchtigs, paar afleveringen van een serie oid) dan op de bank/ stoel met een boek en eigen voorstellingsvermogen.

Het enige verschil met bellen/appen/social media is dat dat iig nog zelfgekózen "beeldscherm-tijd/aandacht" is. Dus zelf kan bepalen, niet in reactie op dat een ander contact met míj wil of zoals en op het moment dat diegene dat van míj nodig heeft.
Dat is natuurlijk wederzijds he: ik verwacht ook niet van anderen dat ze bereikbaar of beschikbaar zijn op het moment dat ik contact met ze wil. Of niet lang daarna oid.

Ik denk wel dat er een verband ligt met hoeveel iemand omhanden heeft, of liever gezegd aan interessants omhanden heeft, in vrije tijd, buiten werk en huishouden enzo, qua eigen bezigheden, interesses, waar je ook werkelijk plezier in hebt of betekenisvol/ zinvol/ leuk/ voldoening gevend vindt.

Als iemand veel aandacht geeft of heeft voor mij denk ik weleens: ben ik niet gewoon afleiding voor je, afleiding zodat je niet met je eigen gedachten/ gevoelens/ eenzaamheid geconfronteerd wordt als er ff géén afleiding is?
(en dat geeft ook niks, en een zekere eenzaamheid ken ik zelf ook wel, alleen spreid ik dat genoeg over meer mensen uit of zoek iets anders om te doen, en op die manier dus niet dat ik van 1 iemand verwacht of nodig heb om er voor me te zijn (naar mijn behoefte).

Dat heeft ook te maken met mijn keerzijde dat ik niemand tot last wil zijn.
Ook omdat ik weet hoe het is om overvraagd te worden, teveel van iemand "inneem" wat ik dan vervolgens zelf ook weer moet zien te verwerken of bijna niet meer toe kom aan eigen bezigheden, gedachten en gevoelens.

Maar niet iedereen heeft evenveel behoefte aan "me-time" en sommigen kan dat zelfs gestolen worden.
Heeft misschien ook te maken met introvert-extravert en dat laatste zoek ik zelf wel op als ik daar behoefte aan heb. Het eerste moet je zelf zien te bewaken, als je daar behoefte aan hebt, zeker in deze wereld vol social media en extravert de "norm" lijkt te zijn geworden/ allang is.

En ook afhankelijk dus van hoe fijn je het vindt om in je eentje te zijn, of hoe lang, zonder contact met (een) ander(en)..
Of wanneer, misschien heeft de een juist 's avonds tijd en behoefte aan contact, anderen weer liever overdag en 's avonds juist lekker rustig op de bank na het eten en opruimen (en kinderen slapen)?

Ik vind het iig zelf vervelend als "rust voor mezelf" bij een ander een gevoel geeft van afgewezen voelen, van desinteresse in diegene, een "ik doe er blijkbaar niet toe" of "ze geeft niet zoveel om mij als ik om haar". Terwijl het (heoveelheid contact) imo eerder iets is van "nodig hebben" (soms meer ter afleiding of vermaak, tijdverdrijf?) dan dat het iets zegt over hoeveel je van iemand houdt.

Maar ik val in herhaling, al veel vaker gezegd, en ik heb meerdere van die personen die mij vaker zouden willen zien/afspreken/bellen/appen dan dat ik daar andersom behoefte aan heb.
Zou het kunnen dat dat bij jou ook met je ex parten speelt?
Enerzijds wel behoefte aan iemand/volwassenen om je heen om eea mee te delen, maar anderzijds benauwend vindt als dat overwegend 1 persoon is die dat "opeist" of overmatig aan jou wil "geven"/ besteden?

Enne, Pauwenveer, ik ben natuurlijk al véél langer bij ex weg en op een jaar of 7 tussendoor na hebben we nu op eoa manier toch een weg gevonden om "samen oud te worden".

Weliswaar niet in een liefdesrelatie, maar wel qua betrokkenheid, staan voor elkaar klaar als dat nodig is, hebben belangstelling voor elkaars belevenissen en leven mee met elkaars gedachten en gevoelens, zelfs met elkaars liefdes/relaties met anderen. En dat gaat denk ik ook niet meer voorbij, ook niet als 1 van ons nog eens een "Ware Liefde" tegen het lijf zal lopen. Misschien minder frequent, maar ook op die manier kun je ook imo "samen oud worden"..

En zo, naast natuurlijk je kinderen, nog een handvol mensen misschien?
Ik heb enkele close mensen van wie ik "zeker ben" dat we er levenslang voor elkaar zullen zijn, of het moet heel gek lopen wil dat niét zo zijn op de lange termijn.

Misschien maakt dat het gemis van een partner voor mij relatief makkelijker?
Of laat ik zo zeggen: voor die vorm van "delen" en betrokkenheid delen niet een partner nodig.

Dan nog zijn er natuurlijk nog altijd dingen die je uitsluitend met een geliefde deelt, zoals fysieke intimiteit en seks, dat gemis kan niet worden vervuld door familie en vrienden. En hangt ook nog af van hoeveel en hoe vaak je dat zou willen, iemand dagelijks om je heen hoeft voor mij bijv niet, hoe verliefd ook. Ik vind gemis in de vorm van verlangen ook iets "onmisbaars" hebben en als ik diegene steeds om me heen zou hebben verlang ik daar dus niet naar.

Dan verlang ik juist weer naar ff met mezelf kunnen zijn?
Ik weet niet in hoeverre je je daarin herkent, als het om je ex gaat en wat je je van een relatie met hem kunt voorstellen, of je het dan nog zo fijn zou vinden (als die relatie zou uitlopen op naar zijn behoefte aan samen met jou zijn)..

Ik kan me daarbij aansluiten, Laflamande.
Met ex (vader van de kinderen) lang uit elkaar en heb ik inmiddels ook langdurige vriendschap zonder gemis/pijn (voel wel liefde, maar als familie en betrokken sparringpartner).

Met vorige exlover had ik vanmiddag afgesproken om bij te kletsen, na maanden geen enkel contact (sinds ik iets kreeg met afgelopen lover. Geen behoefte aan gehad ook, nu is hij in t land en in de buurt), maar gaat niet door.
Meer gevoelens dan dat ben ik niet bang voor, dat is echt een afgesloten hoofdstuk voor mij, voel me neutraal bij inmiddels.

Met recente exlover vind ik contact nog wel lastig, ook al wil ik zelf niets meer. Denk dat dat dan dus deels nog lijfelijk op elkaar reageren is, ben je nog aan het "afkicken" en heb je nog recente gevoelens die gekoppeld zijn aan fijne herinneringen aan/ met diegene, denk ik. Vaak gaat het uit om gemixte gevoelens, en pas als het negatieve de doorslag geeft stop je (of hij of beiden) ermee, maar dat neemt niet weg dat je natuurlijk ook (veel) positieve associaties hebt en vaak de intentie hebt gehad en dus liever had gehad dat het anders was gelopen.

Dus ik denk dat zeker ook wel geldt hoe vers het is en in hoeverre je het voor jezelf hebt af kunnen ronden, en daar ook echt in kunt berusten..

WInkje en Pauwenveer: dat gaat dus denk ik gemakkelijker als je zeker weet dat het "kansloos" is. In jullie geval is er nog ruimte voor twijfel, voor een mogelijk ander scenario en dat is wat het denk ik moeilijker maakt om los te laten.

Intussen met mezelf aan de slag gegaan, ergonomische maatregelen genomen voor de zittende werkzaamheden en relaxmomenten, div degelijker zitmeubels (alvast een ergonomische bureaustoel, goedzittende bank en relaxstoel), dikke yogamat laten maken, voetensteunen, goed hoofdkussen).

Verder een alcoholvrije periode ingelast en koolhydraatarm dieet.
Daarnaast nu dagelijks half uur tot uur buiten lopen (in tempo, niet slenteren).
Conditie en souplesse opvijzelen voor zover ik daar zelf invloed op heb en dat bevalt goed

Ik snap wat je bedoelt, Pauwenveer.
Houden van wil niet automatisch zeggen dat je op dagelijkse basis ook bij elkaar aansluit, laat staan naar tevredenheid kunt samenleven zonder steeds allerlei fricties of aanpassingen.
En dat is idd erg lastig.

Wanneer weet je zoiets wel, he? Komt er een moment dat je zoiets wél weet, zeker weet?
En wat zou de doorslag geven voor jou?
Wat zou voor jou de gewenste situatie zijn, wat staat er voor jou (en voor hem?) in de weg en wat zou ervoor nodig zijn om dat uit de weg te ruimen?

Als het iets onoverkomelijks is, houdt het ergens op.
Misschien kan een beperkter soort relatie dan nog wel?
Gebaseerd op afspraken, maar die moeten dan wel nageleefd worden, willen bepaalde ongewenste wisselwerkingen en patronen er niet weer in sluipen.

Wat zorgt er momenteel voor (het verschil) dat jullie eigenlijk nu wel een relatie (of relatie-achtige omgang) kunnen hebben zoals het nu gaat (zij het zonder seks) en niet lukt als het "aan" is (een relatie heet)?
Wat is er nu anders nu het uit is?
Want de hindernis lag/ligt niet op het seksuele vlak, toch?


Het is ook weer niet zo dat je uitsluitend de fraaie kanten van iemand kunt wensen (dat is hetgene wat je mist) en de mindere kunt skippen, je krijgt het toch mee van elkaar.

Ik lijk misschien soms zo rigoureus en vastbesloten zodra en omdát ik niet (meer) twijfel als ik eenmaal weet dat een relatie met iemand me alles bij elkaar geen goed doet, en alsof ik diegene dan gemakkelijk loslaat, maar ik herken het zeker ook wel, Pauwenveer.

Heb hem de hele week niet gezien en als ik eerlijk ben hoopte ik stiekem hem ergens tegen te komen, bij de supermarkt of op straat.
Nu zag ik hem gisteren en die aantrekkingskracht is er nog, dwz iig het knuffelgehalte, want ik sta mezelf niet toe om uberhaupt verder dan dat te denken,dan zou ik eea weer gaan "voeden" en dat helpt niet bepaald mee als je los wil komen, he.

En dan vertelt ie hoezeer hij me mist, van me houdt, elke dag aan me denkt, en wil zoenen, me ff vastpakken. Dat maakt het wel degelijk lastig voor me, want hoewel ik op het oog "koeltjes" reageer (en dat niet ga aanwakkeren) reageert mijn lijf daar heus wel op (en dat merkt hij wel).

Hij snapt dan eigenlijk niet waarom ik het niet meer wil proberen met hem, als we blijkbaar toch om elkaar geven en missen.
Maar voor mij neemt het niet weg dat die redenen die dat verhinderen er nog steeds zijn (en nog meer zijn bijgekomen dan waarom het uit ging).

De reden was dus niet dat we niet genoeg voor elkaar voelden, maar waarom en dat ik geen klassieke vaste relatie wil en zeker niet met iemand die zoveel zorgelijke bagage met zich meebrengt.
Tot het uit ging had ik nog een soort exclusieve FwB willen proberen.

En eigenlijk ben ik -nu ik niet langer rekening hoef te houden met hem of wie dan ook- weer wat opgebloeid in de zin van weer ondernemender en goed voor mezelf zorgen. Ik mis op gezette tijden heus wel het samenzijn en het fysieke, de affectie, het fijne. Niet het appen/bellen/ afspreken/ afstemmen van plannen enzo.

Het idee (en opluchting) dat ik alles weer lekker zelf kan beslissen en naar eigen keuze kan doen (zonder overleg met wie dan ook) overheerst.
Zoals jij zegt heb ik soortelijk: ik weet niet of "een" relatie gewoon iha niet het beste uit mij haalt, of dat een relatie met hém als partner dat niet doet (en dat niet zegt dat dat met een andere geliefde tzt ook zo zou zijn).

Ik denk toch dat laatste, aangezien dat niet zulke complexe persoonlijkheden zijn en iig niet op het gebied van vrij kunnen laten (en zelf normaal vonden/ vinden) had met ex en vorige ex-lover.
Het is juist dat té close (willen) hechten wat mij benauwt en daar draait het denk ik in no time weer op uit, als ik het nog zou proberen op beperkter basis.

Misschien voel jij dat ook bij jouw ex: wel vrijer/ vrijblijvender willen, maar niet kunnen in de praktijk. Dat hij dat voor jou zou doen/ proberen, en zichzelf dan zou moeten beteugelen, en dus voor zijn gevoel zichzelf niet zou kunnen zijn, iets "opoffert" of moet laten/ inhouden om het met jou te kunnen laten "werken"?

En als dat zoiets wezenlijks/moeilijks is voor hem, dat dat ook voor hemzelf niet het beste is om te moeten willen, maar beter af is met iemand die er net zo in staat en die behoefte wél kan waarderen en beantwoordt?

Ik denk ergens ook dat als/omdat je hem afhoudt je er alleen maar aantrekkelijker op wordt: ook hij kan juist aangetrokken worden door het "onbereikbare".
Ergens kan het vleiend zijn voor jou als je dat zou vertalen in "blijkbaar houdt hij zoveel van mij dat ie op me wacht, blijft hopen, de beslissing aan mij overlaat".

Het heeft toch ook sterk een element van emotionele afhankelijkheid (als liefdesvorm) en dat is misschien juist dát wat jou belemmert en doet twijfelen.

Ik vind dat persoonlijk niet vleiend en ook geen teken van hoeveel iemand van je houdt, op eoa manier roept dat bij mij het idee van een "kinderlijk" soort houden van op, als iemand zó niet zonder je denkt te kunnen..
En dat als (zijn) normaal(waarde) beschouwt en zoiets andersom ook verwacht, en in zo'nzelfde mate.

Dan lijkt het alsof er van jouw kant iets ontbreekt of minder om hem geeft dan andersom, terwijl het meer zit in dat jij een onafhankelijker soort "houden van" voelt.
Niet de godganse dag met hem in je hoofd bezig bent of in contact hoeft te zijn en er nog meer is wat je te doen hebt, aandacht/energie in wil steken en voor nodig hebt.

Dat is jouw normaalwaarde (geworden?) en jouw leven met je werk, kinderen, huishouden, gezondheid enz vergt al veel, en imo ook gewoon heel gezond om dan ook tijd/aandacht voor (de relatie met) jezelf te hebben, er is gewoon meer in de/jouw wereld dan dat verwacht wordt hem centraal te ("moeten") zetten (in gedachten of bij alles wat je doet en laat).

Ah, okay, lees nu je voorlaatste bericht pas.

Tja, dat maakt eea duidelijker.
Als het op dat vlak niet goed matcht (of helemaal niet) is dat wel een dingetje, ja.

Bij mij werkte die nadruk op andere dagelijkse dingen en teveel samenzijn (en als stel idd naar buiten toe samen dingen doen of ergens zijn) op eoa manier averechts op mijn libido, terwijl we inhoudelijk in seksueel opzicht wel matchende behoeften delen. Dus dat je weet dat dat erin zit, maar er niet (genoeg) uit komt, en bij beiden niet, als allerlei andere gezamenlijke dingen al (genoeg) aandacht vragen.

Ik begin (al veel langer) liever niks meer met iemand, hoe leuk ik die ook vind, als het in seksueel opzicht niet overeenkomt.
Sterker nog, daar zocht ik iha al speciaal op uit, ik zocht niet naar een liefdesrelatie maar liever een minnaarvorm, waarbij dus dit het belangrijkste aspect was en wat daarnaast er nog bij zou komen aan gevoelens voor iemand was dan meegenomen en welkom.

Dat aanrakerige en zoenen enzo kende ik niet echt, of maar beperkt in vorige relaties/ "minnaarrelaties" (alleen op momenten van samenzijn en die waren al beperkt qua tijd samen) en dat vind ik zeker wel heel fijn, mis ik ook nu.
Maar als ik daar (te?)veel al uit haal daalt blijkbaar de behoefte aan seks.

Moet ik bij zeggen dat dat ik daar tov vanilla "gecompliceerd" in ben, tijdrovender is, een bepaald spel of sfeertje minstens, en bij mij niet vanzelf in gang gaat door een beetje vozen, zoenen, strelen.
En vanilla verwacht men dat wel, wordt dat niet begrepen, ben ik de "moeilijke" (met allerlei voorwaarden in hun ogen) en daar pas ik voor.

Dus tja, als het op dat vlak niet jouw ideaal is, en je ook niet verwacht dat dat nog in de buurt komt of naar elkaar toe kan ontwikkelen is dat zeker een reden te meer om idd dat te zien als "onoverkomelijk verschil".

En een liefdesrelatie en iemand als volwaardig levenspartner kunnen zien kenmerkt zich toch doordat je een seksleven met elkaar deelt.
Dat is hét verschil met vriendschappelijk of familiaal soort houden van.
Niet voor niks omschrijft men het als "broer-zus"-relatie als dat ontbreekt of niet van harte (meer) gaat.

Als het op dat vlak "mwah" is, kun je op je vingers natellen dat die aantrekkingskracht alleen maar verder zal verminderen en op den duur zelfs helemaal uitblust..

Dat is afgelopen jaren ook mijn reden geweest dat ik dat wilde weten vóórdat ik ergens aan begon met iemand en dus ook afcheckte in gesprekken vooraf, omdat ik niet meer (zoals destijds met ex) wil dat er al allerlei verliefde gevoelens groeien en dán blijkt dat dat niet matcht..

Ik weet hoe pijnlijk dat is, als iemand in allerlei opzichten wél bij je past, maar op dat vlak niet.
Ik snap nu ook je twijfels beter, hoe verwarrend dat is en hoe dat je heen en weer kan slingeren tussen de diverse (soorten) gevoelens bij deze zelfde man, als die liefdesgevoelens en lust niet overeenkomen in 1 en dezelfde persoon, terwijl je uiterlijk en innerlijk wel tot hem aangetrokken voelt, maar seksueel niet/minder.

Okay, ook dat is herkenbaar, Pauwenveer.
Ik heb zelf ook trekjes van ADD weet ik inmiddels en ik heb ook structuur nodig.
Recente "ex' maakte dat er niet beter op, is de structuur ver te zoeken juist (en in meeging als ik te toegeeflijk was naar mezelf, denkend mij een plezier mee te doen + dat ik ook nog juist opstandig kan worden als wie dan ook mij erop wijst, eea moet ik echt uit mezelf halen wil het (blijvend) zijn en niet het idee hebben dat ik dat voor een ander doe of overheb).

Daarom kon ik juist nu het uit is wél "aan mezelf werken".
Het is simpel: als je teveel aan de ander moet denken/ rekening houdt/ aanpast kom je zelf in de knel met wat jij nodig hebt (van jezelf, van de ander).

Hier ook van beide kanten gevoelig voor prikkels, ergens wel en niet impulsief (juist omdat ik impulsief kan zijn heb ik afwegen en niet meteen navolgen aangeleerd) en ben ik degene die tijd vaak niet goed inschat, wat later kom (al bouw ik dat tegenwoordig wel in, afhankelijk ook wat voor afspraak dat is (of met wie) met wisselend succes ).

En ergens hangt dat samen met spontaniteit, en plaats voor dat spontane vindt men vaak leuk.En ikzelf ook.
Staat tegenover dat ik net als jij dat spontane juist uitban, door afspraken (zelfs ben ik gebaat bij "seks op afspraak").
Toch houd ik iha van een "lege" agenda, en per dag tot het laatst wachten (hoe mijn pet staat, mijn energie is) in vrije tijd.

Ik denk dat ik daarin meer lijk op jouw ex.
Het irriteert mij al als ik 's ochtends vroeg van beste vriendin een smsje krijg "wat ga je vandaag/morgen doen, wat zijn je plannen"?
Dan denk ik: "weet ik dat?!"
Ik héb/ maak geen plannen, ik zie wel hoe de dag loopt en waar ik vandaag/vanavond/ morgen zin in heb of niet.
Zij doet dat waarschijnlijk om af te stemmen, evt iets af te spreken voor de avond, na haar werk. Of gewoon uit belangstelling hoe mijn dag eruit ziet.

Maar meestal weet ik dat erachter zit dat zij probeert iets af te spreken, voordat ik iets met iemand anders afspreek of iets anders ga doen/ aan het doen ben.
Ook qua werk (en huishouden enzo) heb ik in de wintermaanden iig de "luxe" dat ik dat zelf in kan plannen en in de lente/zomermaanden deels.

Het zou voor mij misschien beter zijn van niet: toen ik nog in loondienst werkte wist ik vooraf wekelijks of zelfs maandelijks welke dagen en uren. En daarbuiten was ik dan echt vrij.
En dat wisten anderen dan ook, onder werktijd niet beschikbaar (en geldt voor hun ook). Ben je thuis en flexibel(er), dan vervalt dat (als "excuus"), lijkt het. Want dan kunnen sommigen gaan verwachten dat ik daarom (werk en huishouden) heen kán plannen en dus aan hun kán aanpassen. En dus al snel lijkt op onwíl als ik geen rekening houd met hun plannen of tijden dat hún uitkomt.

Dus dat afspreken juist voor hun lijkt dat het altijd is zoals het míj uitkomt.
Terwijl de mogelijkheden eigenlijk door hun agenda al (logischerwijze) beperkt zijn en de keuze binnen hún vrije tijd valt.
Ik bedoel maar, als ik behoefte zou hebben aan 's middags een bakje kof of lunch of sporten samen kunnen zij ook niet als ze aan het werk zijn, he.

En het is ook niet zo dat als ik 's avonds wil afspreken die ander(en) altijd kunnen, die hebben ook andere mensen en bezigheden of moeten dan de volgende dag ook eerder op, dus eerder afspreken/ koken en eten, of het moet een avond zijn dat ze de volgende dag vrij zijn.
Dus het is wel degelijk zoals beide kanten uitkomt.

En ik kan me voorstellen dat tijdig afspreken voor hun belangrijker is, als dat betekent dat als dat onzeker is, ze ook iets anders hadden kunnen plannen of afspreken met iemand anders.
Toch zegt vriendin regelmatig ook pas last minute iets af, omdat ze tegen die tijd te moe is (of haar scharrel ineens langs wil komen of iets gebeurd overdag waardoor de energie/stemming ontbreekt, oid).
En ben ik zelf geneigd om te rekenen op een afspraak, ongeacht mijn energie of stemming, dus om die reden zelf zelden afzeg.

Niet dat ik het dan erg vind dat het afgezegd wordt, want ik begrijp dat helemaal en ben ik flexibel in, ik had het gezellig gevonden maar vermaak me alsnog wel.

En dat is het verschil denk ik: ik baal niet dat ik daardoor iets of iemand anders had kunnen inplannen, tenzij ik echt ook andere plannen ervoor opzij heb gezet en het dán opeens niet doorgaat (en ik dat andere lastminute niet meer kan doen).

Heel dubbel dus. Enerzijds werkt dat flexibele in mijn voordeel, anderzijds kan het 'tegen me gebruikt worden" als in dat het kán worden uitgelegd als "als er niks "beters" voorbijkomt wil ik misschien vanavond wel iets afspreken". En dus als afwijzing gezien wordt, dat ik me niet wil vastleggen (of niet met diegene) als ik ruimte laat. Want juist vroeg kan ik daar dan toch rekening mee houden en die andere dingen eerder of later doen?!

Laatste "ex" redeneerde ook zo, die 2 nemen dat vrijblijvende vaak persoonlijk op (en zo ken ik er nog wel een paar) en daar speelt een soort eenzaamheid een rol bij, dat ze liefst hun vrije tijd vol hebben (of zelf kunnen kiezen in het geval van dat zíj me-time nodig hebben, dat "ff geen behoefte" een (eigen) kéuze is en niet omdat er niemand is die kan, om samen te doen/ ondernemen.

Ik denk dat daar dus ook nog een verschil in zit: hoeveel heeft die ander zelf omhanden, hoe belangrijk is dat samenzijn in vrije tijd, of speciaal met jóu willen doorbrengen?
Maar ook hoeveel tijd heb jij en hij beschikbaar, als je ook nog meetelt dat jij naast je werk, boodschappen, huishouden ook nog door je kinderen beperkter vrije tijd hebt (en dus ook beperkter me-time en soms ook nog eens voor familie en vriendschappen, die je ook nog wil onderhouden, en misschien sporten of hobby waar je van oplaadt)?

Jij zegt dat hij genoeg zelf omhanden heeft aan eigen leven en dat juist het vrijblijvende ervoor zorgt dat het nu (er officieel geen relatie is, dus geen verwachtingen/ niet verplicht voelt) wél leuk blijft en gaat.

Ligt daar dan niet de oplossing ook?
Dat dat niet belachelijk is, maar zowel ruimte geeft aan die betrokkenheid voor zover die vrijwillig gegéven wordt en niet voortvloeit uit dat dat nu eenmaal hoort bij het willen hebben van een relatie? Nu spontaner voélt alleen al, dat er een element van vrije keuze (per keer) zit juist in dat vrijblijvender contact?
Die uitweg er is en geen van 2en gaat bouwen en rekenen op?!

Dat is dus precies wat ik bedoel en nooit uit kan leggen aan anderen: waarom is een relatie onmogelijk met datzelfde vrije gevoel van vrijblijvendheid voortzetten en kan dat wél als het "uit" is? Als het geen "relatie" meer heet, dat etiketje er niet op zit?

Al bedoel ik dan geen seksuele vrijblijvendheid, en dat is iets wat vaak niet los hiervan gezien kan worden, helaas.
Ik ben zelf exclusief van maar op 1 persoon gericht te zijn in dat opzicht, dus monogaam ingesteld, dat is geen bewuste keuze voor mij, zo ben ik vanzelf.

Men stopt graag eea in hokjes, dus als je géén "fulltime" verbondenheid wil "van elkaar zijn en elkaars vrije tijd allereerst qua contact en rekening houden en bereik/beschikbaar (hoort te willen) zijn, dan moet dat maar in het hokje "scharrel" of "wel de lusten en niet de lasten" oid, en vaak wordt het ook nog gekoppeld aan sesksuele vrijblijvendheid in de zin van dan óók niet gebonden te hoeven zijn aan elkaar, want het is immers "geen relatie"..?!

En dat snap ik ergens niet: je kunt immers samen een relatie zelf vormgeven hoe die er inhoudelijk en qua vorm eruit ziet?
Mits je je daar samen in grote lijnen in kunt vinden, althans.
En dat lijkt bij jullie prima te kunnen, als die verwachtingen worden losgelaten, wat blijkbaar niet lukt als het relatie heet en wel als het een "exrelatie" is of uitspreekt naar elkaar dat het geen relatie, maar vriendschap is?

Blijft over dat het seksueel niet klikt en nu ook niet verwacht wordt, nu het geen relatie is.
Zorgt dat er bij jou voor dat je je vrij voelt dat bij iemand anders te mogen en kunnen vinden, mocht je diegene tegenkomen?
Is dat oa voor jou wat het nu relaxter en vrijblijvender maakt voor je gevoel?
Ook daar een uitweg in bestaat, die er niet zou zijn als je wel weer naar elkaar zou uitspreken een relatie te hebben met elkaar?

Kijk, als je zowel als levenspartner als in seksueel opzicht niet wil vastzitten aan deze ex, is het niet zo dat je dan in feite geen binding wil omdat je denkt dat er wellicht dus idd een beter passend persoon bestaat (dus niet eens een ideale zou bestaan, maar beter passend dan dit, wat je nu weet met déze ex) en op je pad zou kunnen komen?

Dus als het ware vrijblijvend betekent (vaag) in de wachtstand kunnen blijven, en genoegen nemen met het stuk liefde en betrokkenheid en emotionele steun wat er wél is (en wederzijds is, en hoe fijn en welkom dat óók is in je leven, in het nu)?

Dan nog is het niet belachelijk, sta jezelf dat toe.
Dat kan ongelijk en oneerlijk voelen tov hem, dat begrijp ik wel.
Dan zou hij die hoop moeten opgeven op meer, jij die hoop helemaal wegnemen en bezien of dat wat er nu is nog standhoudt?

Dat dit het is en meer dan zoals het nu gaat het niet gaat worden ook: houden van, vriendschap, gezelschap, knuffelen zelfs, emotionele steun over en weer, plezier, samen dingen ondernemen, enz enz, maar geen volwaardige levens- en sekspartners zullen worden..

En dan zit de kans er (dik) in dat hij dat seksuele (weer) met een scharrel oid zal (moeten) oplossen, (en jij ook, als je die zoekt of vindt?) en genoegen mee moet nemen, en op den duur geen stand zal houden.
De kans er ook in zit dat je allebei op den duur (of 1 van jullie eerder dan de ander) iemand ontmoet met wie het wél klopt en beter past ook nog, dus wel gevoelens voor krijgt van liefde én lust in 1 persoon?

Ik snap dat je daar lastig uit komt, als je wel liefde voelt (en allebei blijft "voeden" door elkaars gezelschap op te blijven zoeken en leuke dingen te doen samen). Of je dan wel "open" zult staan voor een potentiele andere geliefde of zelfs maar voor een andere minnaar?

Nu is dat stuk voor allebei onbevredigend, en met elkaar in gedachten nog, als je aan seks denkt of verlangt? en verdwijnt dat wel (of zodanig dat je oog houdt voor een nieuwe man in je seks- of liefdesleven als je zoveel (fijn) contact met elkaar hebt, en wel de fysieke affectie deelt?

Natuuuuurlijk is dat fijner dan helemaal moeten ontberen, en bovendien weet je ook niet hoe lang je single zult blijven en voorlopig misschien helemáál zonder alles te moeten wat je nu iig wél "hebt" van elkaar en samen deelt..

Dat is het dilemma ook van vrijwel iedereen die het uitmaakt, als het niet is omdat het echt heel slecht of destructief is oid, en ook niet omdat de liefde "op"/ over/ voorbij is, maar omdat eea niet pást of omdat de relatie niet soepel en "vanzelf" gaat en er teveel ontbreekt of aangepast moet om mee door te kunnen gaan (en het dus uit is omdat jij/hij/beiden niet langer hoopt of kunt geloven dat dat nog gaat veranderen).

Dan is de keuze tussen "genoegen nemen met" of "helemáál niks meer, dus ook het fijne ervan niet langer" best heel lastig..

Is goed, al lees en antwoord ik later pas, dat je dat ff weet, dan neem ik de tijd ervoor, okay?

De schijnt hier, ik ga naar buiten, wil het lopen erin houden (liefst buiten dus) en heb straks en vanavond afgesproken met 3 vriendinnen om te eten bij 1 van hun, dus ik ben de rest van de dag en avond sowieso afwezig.

Fijn weekend alvast!

Pauwenveer, sorry, ik kijk nooit bij de berichten, was het helemaal vergeten, ga nu daar ff antwoorden, okay?

Ben ook helaas weer verkouden, was net een paar weken over.
Was gisteravond hele onderneming nog van huis naar de hoofdstad met (niet bepaald aansluitend) OV voor een avondje borrelen en met gezin en wat vrienden van hun en van ex. Heb mijn stappen voor die dag wel gezet

Verder krijgen we nu antwoorden op de "sollicitaties" op (meerdaagse) events, leuke reacties op terug en een paar nieuwe binnengehaald

Intussen maak ik me zorgen of ik dat allemaal kan waarmaken tzt, na een winterperiode van niet fysiek (maar vooral bureau) werk. Ik ben druk bezig met conditie en soepeler worden, maar nog op eigen houtje (allerlei maatregelen genomen en oefeningen oa van youtube aan het doen, lopen, zwemmen, bewust eten en drinken) en dat is denk ik niet (gericht) genoeg.

Zal een fysio of Mensendieck oid aan te pas moeten komen om tips en gerichte oefeningen voor houding, tillen, staan, autorijden.. misschien toch elders zooltjes laten aanmeten nog eens (je gaat soms lopen "om de pijn heen", zeg maar..
En huisarts voor stijfheid in gewrichten, het ontmoedigt soms en misschien kan het ook zonder pijn, is het niet een overgangskwaal waar ik maar mee moet proberen te leven..

Exlover zie ik af en toe, dan is de omgang gewoon gezellig, warm en fijn, het is allemaal veel simpeler en relaxter nu het uit is, geeft rust en duidelijkheid, en dat geldt blijkbaar ook voor hem: geen enkele druk uitgeoefend oid, en hij ervaart ook geen druk (meer) van buitenaf, gaat zijn eigen gang.

Een relatie is definitief van de baan dus.
Aantrekking nog wel, fysiek (paar keer gezoend, op straat nota bene, wat ik als puber geeneens deed , misschien niet zo slim, maar het was tenslotte het benauwende ál te close gedrag & "relatie-gedoe" en bijkomende verwachtingen wat opbrak en nu die er niet meer zijn overheerst wat ons wél in elkaar aantrok in 1e instantie). Nu in gesprek of we misschien toch een soort (exclusieve) FwB zouden willen en kunnen en hoe dan invullen. (zoals voor we begonnen eigenlijk het plan was).

Als dat niet werkt houdt het op.
Het blijft uit, daar zijn we het over eens.
We weten nu na meer dan een maand van elkaar dat los van elkaar prima ging, geen enkel drama/gedoe is geworden, we nog gewoon door 1 deur konden, en dat geeft allebei rust. Dus het is te proberen.
En werkt dat toch ook niet, dan houdt het alsnog op (voor allebei)..

Ik denk dat je dat goed aanvoelt, Pauwenveer.
Hij zal ook niet loskomen van jóu als jullie zo/ té close vriendschappelijk blijven en toch hoop houden op meer (en niet om zich heen kijken), doordat er dan een deur op een kier blijft en dus onduidelijkheid blijft voor hem en hij hier wél tevreden mee zou zijn (en met jou).

Het lijkt zo tegenstrijdig dan he? Dat je alles wat wél fijn is moet beperken en afstand nemen/ houden omdat je niet los komt van elkaar als je close blijft.
Terwijl dat close op zich wel welkom is in je leven, zij het liever met een beter passend iemand (die nu nog niet in zicht is, maar misschien dit het zicht ook belemmert daarop), je weet het gewoon niet, alleen dat hij 't niet is..
en je hem ook niet aan het lijntje wil houden, terwijl je hem als vriend en maatje niet kwijt wilt.

Daar moet tijd overheen denk ik, zodat ook hij dat idee loslaat dat het er misschien nog in zit met jou..

Ik snap het laatste wel, Pauwenveer.
Zolang je er duidelijk in bent dat het puur vriendschappelijk is nu en zijn hoop een relatie met jou niet (verder) voedt zou dat denk ik okay zijn, jullie kennen elkaar ook langer dan vandaag, dus waarom helemaal aan de kant moeten zetten?

Gezellig weekend jij, al wordt het buiten wéér onstuimig!

Zo kan het idd ineens een andere wending nemen, Pauwenveer.
Je kunt ook zeggen ff geen contact, en openlaten voor jezelf of dat tzt weer wel kan, puur vriendschappelijk. Dus pas als die lading eraf is bij hem.
Eerst losmaken van het potentiele lovers-idee en wie weet kan het dan wel, zij het minder intensief?

Denk dat je als single sowieso iha seks en intimiteit mist, (dus niet gaat om missen van de seks met hém), waaronder lichamelijk contact, -affectie & nabijheid van iemand die je zelf ook graag om je heen wilt. Deels voorzag hij in dat stukje fijne nabijheid en fysieke affectie wat toch wel onderschat wordt denk ik (het is algemeen bekend dat dat mensen goed doet en men nodig heeft van anderen, dat stukje delen wat je niet in je eentje kunt of iig iets anders is dan samen met iemand.
Maar niet genoeg voor een relatie.

Zelf heb ik nu weer 2 lekker relaxte weekenden samen "gecocooned" en dan kan ik er de hele week weer tegenaan en mijn andere dingen doen. Zoals het nu gaat vind ik het het prettigst, blijft het leuk, in de korte tijd dat je samen bent ontstaan er ook geen ergernissen oid en zijn we op ons gemak bij elkaar, houd je allebei ook nog iets om naar de volgende keer uit te kijken.

Dit is precies wat ik al die jaren al wilde zolang mijn kinderen nog thuis woonden, maar nu ik meer tijd voor mezelf heb nog steeds wil. En zeker zolang jij je kinderen thuis hebt wonen zou zoiets denk ik voor jou ook jouw ideaal zijn?

Qua je vraag over wonen vind ik een lastig dilemma.
JIj hebt een specifieke andere plek waar je eigenlijk liever/ graag zou wonen, dat is geen vage gedachte waar je mee speelt van "hoe zou het elders zijn?", maar heel concreet, je kent daar mensen, je wéét hoe het leven daar eruit zou zien. En dat trekt je nog altijd aan, en waar je nu woont is meer een gevoel van "van de nood een deugd maken".

Tja, het is niet te zeggen of er niet wat nostalgie bij zit, vanwege je vroegere goede ervaringen dat je je daar thuis voelde, je weet niet of dat nog hetzelfde zou zijn als je nu of tzt zou terugkeren. Het is ook een stuk warmte waar je naar terugverlangt misschien..

Ik heb nooit naar een concrete andere plaats verlangd, dus weet niet hoe dat is als het ook echt een bepaalde streek of plek is. Ik ben na de scheiding ook in de buurt blijven wonen waar de kinderen hun school en vrienden enzo hadden, terwijl ik toch zelf toen een soort van nieuw eigen leven begon en me zelf niet gehecht voelde hier. Dat was wellicht een ideaal moment geweest om te verhuizen, als je dan toch al een nieuw begin aan de hand hebt (ik was qua werk op dat moment ook niet aan deze plek gebonden).

Aan de andere kant had ik ook geen reden of concrete plek waar ik liever zou wonen en dus niet het idee dat ik iets moest opgeven vanwege omgangsregeling of zo. Wel een verantwoordelijkheidsgevoel naar de kinderen, omdat ex wél 30 km verderop ging wonen, waar de kinderen geen vrienden hadden en zelf niks mee hadden (toen.. maar achteraf hebben zij er volgens eigen zeggen wel degelijk profijt van gehad, hun wereldje groter dan wat ze al kenden, wegwijs in de grote stad en ook tov hun vrienden wat "wereldwijzer" door júist uit die veilige comfortzone te zijn gehaald).

Zelf had ik het idee dat ik nog overál kon aarden, ook in het buitenland, en daar dan wel weer een vriendenkring zou opbouwen ook. Met het gezin waren we daarvoor ook een paar keer verhuisd, waarom zou ik voor altijd in dezelfde woning en omgeving blijven als dat later in mijn eentje niet meer zou hoéven?

Moet ik bij zeggen dat dag in dag uit in hetzelfde huis en zelfde omgeving (hoe mooi en fijn het hier ook wonen is!) mij ook ging vervelen. Ook een soort gevoel van stilstaan gaf nu en dan, altijd dezelfde koppen, zelfde uitzicht, winkels, zelfde terrasjes. Soort "als je altijd blijft doen wat je al deed, zul je steeds dezelfde ervaringen hebben".

Ik heb de mazzel dat ik dat deels heb kunnen ondervangen door een goedkoop hutje te kopen elders in het land, 3 kwartier rijden met de auto.
Andere mensen, andere omgeving, plaatsjes, natuur, andere bezigheden dan hier thuis.

Maar dat alles is bij jou niet aan de orde, ik snap wel dat dat dan in je achterhoofd blijft, het "wat als..", als dat straks wél een keuze is waarin je geen/minder rekening hoeft te houden met je kinderen en omgangsregelingen, en ze op eigen benen staan.

50+ is denk ik niet van invloed daarop?
Ik denk dat je op elke leeftijd nog nieuwe contacten en goede vriendschappen kunt creeren, alleen is mijn ervaring wel dat het tijd kost willen oppervlakkige contacten groeien naar die goede vriendschappen.
Tegen de tijd dat de kinderen de deur daadwerkelijk uit waren had ik dat hier intussen dus wél en was ik zelf ook gehecht/ geaard geraakt aan mijn omgeving, buren, kennissen/vriendschappen.. misschien ook omdát ik die escape elders ook had, hoor. Zou kunnen dat ik rustelozer zou zijn als ik hutje niet had, want ik woon nu alweer 15 jaar op dezelfde plek (en ik houd in principe wel van verandering van tijd tot tijd).

Jij hebt hier nu een aantal echt goede, close vriendschappen en je bekende leventje hier, wat jou evt bindt aan waar je nu woont.
Je weet niet wat je elderts evt nog opbouwt, wel wat je daar al hebt en kent. Het blijft een sprong in het diepe, en ergens denk ik dat als er iets wringt en blijft wringen op zich élke verandering nieuwe ervaringen in gang kan zetten.
Je weet niet of dat béter is, maar het daagt je ook weer uit en ik vind dat toch uitgelezen momenten om zoiets ingrijpends nog te proberen, en je leven eindigt niet (bepaald) bij 50, of dat je dan per sé oud moet willen worden op die ene plek omdat je daar nu eenmaal al zo lang zit.

Ga je nog regelmatig terug daarheen?
Heb je een recent reeel beeld van de andere kant van het land, waar je je (meer) thuis zou voelen of is dat vooral verleden? Familie? Andere gewoontes van die streek, leefwijzen? Wat zou je daar anders doen dan hier? Kan het qua werk? Zullen je kinderen die afstand regelmatig afleggen of minder zien als je daar zou gaan wonen? Zou je deze huidige vriendschappen kunnen en willen onderhouden als je die stap zou zetten? Meer uitdaging krijgen voor een nieuwe start of misschien juist minder moeite hoeven doen omdat je daar al div mensen hebt?

Zoiets kán een boost geven, dat denk ik zeker wel.
En 50 is niet te oud daarvoor, hoor, zeker tegenwoordig niet!!
Je hoeft geen "genoegen te nemen" met wat je nu "hebt", als je daar niet onverdeeld gelukkig mee voelt, waarom zou je, als je daar vrij in bent tegen die tijd?!
Het geeft ook wat avontuurlijks aan je bestaan, is hoe dan ook een uitdaging die weer andere kanten van jezelf op de proef stelt.

Bovendien: mocht het alsnog niét bevallen, niet worden wat je ervan verwacht, kun je dan nog misschien vrij gemakkelijk terugverhuizen?
Het is niet zo dat je dan weer verplicht zou zijn bij zo'n keuze te blijven, omdát je die nu eenmaal gemaakt hebt, he!

Je bent ook dan weer vrij in je keuzes, dus blijft dat er een kans is dat het beter voelt/is (en je toch op en neer kunt naar huidige vriendinnen, zij het misschien minder vaak dan nu) en je iets te winnen hebt: dan verruimt het je (en-en ipv of-of).
En een kans dat het tegenvalt is er ook. Terwijl je ook niet zeker bent dat blijven het "juiste" is om te doen en dat dat niet zal tegenvallen tzt..

Laat het iig niet van leeftijd afhangen.
Je hebt nog even de tijd, kijk hoe de dingen lopen en hoe je er tzt over denkt, hoe je situatie tegen die tijd is, hoe gelukkig je ermee bent of niet om te blijven.

Juist in deze tijd denk ik aan iedereen die hier las en schreef, ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat. Er is een topic over singles en corona meen ik, want wie normaal juist als happy of juist niét al te blije single door het leven ging is een grote groep apart met zo zijn/haar eigen uitdagingen en nu zoveel beperkter mogeiljkheden om je werk en je sociale leven, sport en hobby's uit te kunnen oefenen ook nog eens. En ook waarschijnlijk niet tinderen, daten, en evt scharrels op afstand houden?

In relatie of gezin hebben mensen natuurlijk ook zo hun dingen waar ze tegenaan lopen, al zullen dat gedeeltelijk andere issues zijn dan wie er alleen voor staat (of alleen met kinderen thuis, omgangsregelingen, scholen dicht).

Als iemand zijn/haar ei kwijt wil, kan dat natuurlijk nog steeds hier op dit topic.
Ik hoop dat iedereen het goed maakt in deze rare en onwerkelijke tijden, en wie weet kunnen we elkaar erdoorheen helpen, als daar behoefte aan is.

Ik ga morgen naar hutje, dat is een voorrecht momenteel, nu iedereen zoveel mogelijk binnen moet blijven. Dat geldt daar ook, maar heb daar eigen tuintje en natuur om me heen, paar buren die er misschien ook zullen zijn en alle voorzieningen zijn dicht (behalve winkeltje). Ook daar ruime afstand en nóg minder kans om mensen tegen het lijf te lopen, al kan ik dan wel in de zon zitten, zij het in je eentje (er mogen geen bezoekers komen).

Het is iig midden in de natuur, een stuk wandelen kan gemakkelijk, en het uitzicht wijdser, maar tegelijkertijd misschien nog confronterender dan thuis, geen idee, ik ga het wel zien (ben zo weer thuis ook als het me té stil is).

Ik ben dus benieuwd hoe jullie het hoofd boven water houden momenteel.

Ik wens iedereen iig optimale gezondheid en goede weerstand, wees voorzichtig en neem jezelf zoveel mogelijk in acht, sterkte met alles waar jullie voor staan!