(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Levade, hoe gaat het nu met je?

Nicci, natuurlijk is jouw fijne verstandhouding van nu fijn, ik denk ook dat je gelijk hebt dat dat voor hem ook geldt en pas omslaat bij afwijzing.
Die verrassing zou je kunnen beschouwen als een poging om je te "heroveren", nu krijg je dus zijn charmant(st)e kant weer te zien (in de hoop dat het weer goedkomt?)..

Het is ergens wel logisch toch dat als je verliefd wordt op iemand eea makkelijker accepteert? Niemand zal immers 100% bij je passen en niemand heeft uitsluitend een "goede kant".. het gaat om de partner als geheel, alles bij elkaar en dat geldt ook voor jezelf, je houdt rekening met elkaar en elkaars eigenheden.

Als (en zolang) het goed zit, gaat dat een beetje vanzelf en in overleg, kun je allebei eea mild door de vingers zien waar je zelf anders in bent en gaat het niet over onoverkomelijke aanpassingen of opofferingen van 1 van beiden, laat staan steeds van dezelfde partner.

Het lijkt me dan ook in een relatie (en zeker in een gezin met kinderen) juist een goede eigenschap dat je flexibel bent en aanpassingsvermogen hebt, zodat je niet bij het minste of geringste denkt "next"!
Dat is iets anders dan pleasen en vanalles maar pikken, waarbij je de ander standaard hoger/belangrijker acht dan jezelf.

Dat vind ik het nadeel van relaties ook meteen: de 1 is niet belangrijker, beter of "hoger" dan jijzelf, dus als je ergens in belangrijke mate in verschilt en het allebei op je eigen norm/manier wil, wie heeft/krijgt dan de voorkeur: jij of hij, of beiden aanpassen?
Wanneer is het nog de ander een plezier doen en waar wordt het jezelf wegcijferen?
Is het voorkomen of wegnemen van (potentiele) ergernis van de ander wel goed voor jezelf, als het is óm de relatie maar goed en gezellig te kunnen laten verlopen?

Net als in de kindertijd zit aan aanpassen de angst er soms achter, dat liefde gekoppeld wordt aan gedrag: dat positief, gewenst gedrag beloond wordt met liefde (verdienen). En in het verlengde daarvan: dat als je geen liefdevol gedrag van je partner krijgt, je dat dus wel ergens aan verdiend zal hebben.
Dat je iemands liefde kunt kwijtraken als je niet/ niet langer aan andermans verwachting (gevoed vanuit diens behoeften) beantwoordt.

En dan heb ik het niet over echte dealbreakers, die onoverkomelijk zijn en je lijnrecht tegenover elkaar in staat.
Ook dan is liefde vaak niet opeens kwijt, al kan het aanleiding zijn om geen relatie meer met diegene te willen, als het vergt dat je daarbij jezelf zwaar tekort zou doen.
(laat staan je veiligheid, mentale en/of fysieke gezondheid bedreigt, aantast).

Het idee dat een relatie/ liefde zou betekenen dat je elkaars behoeften hoort te vervullen om elkaar gelukkig te maken is ook zoiets..
Hoe leidend is behoeftevervulling uberhaupt voor iemands persoonlijke geluk?

Je kunt een heleboel van elkaar hebben als je van iemand houdt, maar het hoort imo geen machtsstrijd te worden wie er gelijk heeft, wat normaal zou zijn, dat de 1 het voor het zeggen heeft en de ander "gehoorzaamt" en de grootste dealbreaker is als je je (terecht) onveilig voelt bij elkaar.

Als vertrouwen in de ander wankel is/ontbreekt, laat staan je báng bent voor je eigen partner, ook al is dat "alleen maar" op bepaalde momenten of onder bepaalde omstandigheden, is dat iets waaraan je jezelf niet zou moeten willen blootstellen. Zeker niet als het een trigger van die ander zelf is en het jóuw taak wordt om die momenten of omstandigheden te vermijden of te voorkomen, óm zo'n situatie maar niet te laten ontstaan. Of dat het jouw "schuld" wordt als dat wordt gewekt.

Neem aan mij geen voorbeeld oid, Nicci.
Ja, ik heb dan wel een sterk ontwikkeld gevoel van "weten" dat ik niet per sé iemand nodig heb om het leven leuker of aangenamer te maken en dat mijn geluksgevoel niet afhangt van wel of geen geliefde hebben. Het is 1 van de potentiele bijdragen daaraan, maar niet de enige, en ook niet de belangrijkste, dus ik voel me er niet afhankelijk van.
iig is het ontbréken ervan al geen reden om me óngelukkig te voelen.

Dat betekent omgekeerd óók niet dat ik altijd maar automatisch wél evenwichtig ben als ik geen geliefde/ intieme partner en dus ook geen liefdesperikelen heb, he.
Het allerbelangrijkste voor mijn geluk is hoe ik zelf in mijn vel zit, wat ik doe met mijn leven, mijn tijd, mij voor inzet, of ik voldoening haal uit mijn eigen capaciteiten en waar/om wie ik geef in het leven.

Waarbij ik misschien geeneens streef naar evenwichtig en kalm leventje, ik heb ook wel een zekere spanning en drive nodig om er zelf iets van te maken en dat vind ik mijn allereerste verantwoordelijkheid tav mezelf.

Ik verwacht dus omgekeerd ook niet dat iemand míj gelukkig dient te maken of mijn behoeften te vervullen in wat ik van een parter of relatie verwacht.
Ik geloof ook niet dat je zoiets kunt beloven voor langere termijn, hooguit kun je daar van tevoren in geloven, maar dat is altijd obv het gevoel voor iemand op dát moment, dat je daar vertrouwen in krijgt dat dat met déze geliefde weleens voor langere tijd zo zal blijven.

Ik wil me vrij voelen om van dag tot dag te kunnen kiezen wat goed en gezond voor mij is/voelt, en niet verplicht voel omdat ik nu eenmaal met iemand ergens aan begonnen ben, dat dat de reden wordt om dat ook te moeten laten voortduren, omdat de ander en/of ikzelf dan een teleurstelling oploop.

De enige reden om bij elkaar te zijn is omdat je dat allebei wilt, en niet omdat dat ooit beloofd is en verwacht wordt, door dik en dun. En ook koppel ik dat niet aan succes of falen, of wat je wel/niet verdiend zou hebben of zou uitdrukken wat je waard bent. Ik druk mijn waarde uit in wat ik zelf doe en laat, en de maatstaf waar ik dat aan afmeet ligt in mijzelf, niet in wat wie dan ook van mij vindt.

Dat betekent dat de grootste worstelingen op allerlei gebied in mezelf liggen en dus in de eerste plaats met hoe ik met mijn leven en mijzelf en mijn tijd hier omga, maar ook welke betekenis anderen voor me hebben en ik voor hun.
Ik hang dat al zeker niet op aan 1 persoon, (of het moet mijzelf zijn).
En als het erop aan komt zijn mijn kinderen (en ex) nog altijd de belangrijkste mensen buiten mijzelf om.

Dat is mijn meest close familie, cruciaal zelfs, "eigen", en wie ik ben in hun ogen maakt voor mij wel degelijk uit. Dat zit niet in onvoorwaardelijk, maar wel in die "eigenheid" van elkaar zo goed kennen dat het houden van om wie we zijn (persoonlijkheden, karakters, zielsverwantschap oid) soort van overstijgt boven wat we "voorstellen", in gedrag doen (en laten) en prestaties, wat je bereikt oid.
Dat zijn de mensen voor wie ik (buiten mezelf) betekenis wil geven aan hun leven, zij het dat ik hun liefde, respect en waardering niet zomaar van vind dat ik onvoorwaardelijk cadeau zou horen te krijgen, he.

Ook dat moet een grond hebben, niet zozeer ergens aan "verdiend" moet hebben, maar ook niet vanzelfsprekend gewoon om hoe/wie ik ben, ongeacht hoe ik zou leven. Laat ik zo zeggen: die liefde kan er wel zijn, als een soort gegeven, maar respect en waardering is niet iets waar je vanzelf recht op hebt, van wie dan ook, en ook niet iets wat je kunt afdwingen. Dat krijg je imo door wat je doet met wie je bent. (respect tonen is niet hetzelfde als respect voélen voor iemand, dus bijv ouders die zeggen dat ze respect of waardering mogen verwachten van hun kinderen puur omdát zij de ouders zijn, ben ik het niet mee eens. Dat is geen verplichting en geen cadeautje, daar moet grond voor zijn en bovendien imo dan ook wederzijds. Inhoudelijk is het pas iets waard als het gemeend is en oprecht gedacht & gevoeld wordt.

Het houden van zit hem imo in de liefdevolle en milde blik op de ander, niet om eea met de mantel der liefde te bedekken, maar wel zo mogelijk oordeelvrij en integer: met begrip voor en rekening houdend met de persoonlijkheid van de ander, in diens totaalplaatje van sterke en minder sterke kanten, dus ook mild tov de onvolkomenheden van elkaar. En dat hoeft niet te betekenen dat je alles maar zou moeten accepteren en toejuichen of wegwuiven oid, maar eea wel kan integreren in het totaal van hoe/wie de ander is.

Ik sluit voor mezelf niet uit dat er nog iemand of meerdere mensen dat kunnen benaderen en (net zo) dichtbij kunnen komen qua betekenis en liefde/ houden van. Een potentiele levenspartner vind ik nogal wat, en zal in meerdere opzichten bij mij en mijn bestaande close family moeten passen en andersom.

Het is lastig uit te leggen, maar laat ik het zo zeggen: een partner gaat niet voor op (of boven) mijn essenties in het leven, daarin ga ik me iig niet aanpassen voor wie dan ook. Wat dus niet wil zeggen dat je de volle vrijheid zal kunnen houden in een relatie om helemaal "jezelf" te zijn (en wat is jezelf zijn, he, deels ben je gevormd door je achtergrond en ervaringen), het kan best zijn dat iemand bijv iets van jouw eigen potentieel wekt wat je tot nu toe nog niet kende van jezelf en lag te sluimeren of gewoon minder/niet ontwikkeld was.

Dan kan het een kans zijn om dat alsnog te ontwikkelen, want ik denk niet dat het een gulden regel is dat je altijd (zomaar al) "goed bent zoals je (nu) bent". Ik las een keer "liever een heel mens dan een goed mens" en dat heeft mijn kijk op eea wel veranderd. Het gaat denk ik niet zozeer om "goed" of "slecht", en wel om veelzijdig allerlei kanten van jezelf te (blijven) ontwikkelen, om te blijven ervaren, wat die ervaring ook is, of afloopt, om te leren (en niet louter te herhalen wat je al kent en kunt).

In mijn geval heb ik weer contact, maar dat blijft beperkt en trek ik tegelijkertijd gewoon mijn eigen plan. Dat gaat goed omdat ik de nodige ruimte voor mezelf heb, naar hutje (en mijn gangetje) kan gaan zoals het mij uitkomt, nu er nog geen bezoek mág.
Mijn dochter mag gelukkig inmiddels wel hierheen komen en is afgelopen dagen ook weer geweest. Hutje is mijn "toevluchtsoord" uit het dagelijkse leventje en dat moet ook zo blijven, al staan er een paar mensen te dringen om langs te komen.

Een vd redenen waarom ik geen "volle" relatie wil is, is dat daar aanspraken en vanzelfsprekendheid uit kan voortvloeien, en ik de zeggenschap wil houden over mijn keuzes en tijd. Dus niet voortaan geacht word vanalles samen te doen of te ondernemen, te delen. Ik ben erg gesteld op alleen kunnen zijn als ik daar behoefte aan heb, zonder afleiding van praten met een ander of zorgen dat diegene het naar zijn/haar zin heeft, en bijv mijn kinderen hoef ik nooit te "vermaken" oid. Of me zorgen te maken dat ze daarvoor van mij afhankelijk zijn.

Die zijn net als ik, en betrekken het nooit op zichzelf als ik ff iets voor mezelf doe. En doen dat ook zelf, nemen die tijd voor zichzelf, ook in elkaars bijzijn. Dat gaat als vanzelf, niemand hoeft zich aan te passen qua eten, slapen, kletsen, lezen, relaxen, aktie, dat hoeft niet tegelijkertijd of per sé samen, gaat naar eigen behoefte. We geven elkaar veel ruimte en daardoor is het zo relaxt om maximaal jezelf te kunnen zijn bij elkaar. Zonder op elkaar te letten, zonder "commentaar", zonder iets van te vinden, zonder allerlei verschillende verwachtingen of - behoeften.

Ik zie ook wel van die relaties waarin die partners soms al jaren bij elkaar zijn en zo op elkaar létten alleen al, omdát ze vinden dat ze daar iets over te zeggen hebben, als/zodra je een stel bent, wat wel en niet zint, en hardop ook nog, of dat nu beperkt blijft tot beschrijven of ook nog een mening daarover (moest je weer zonodig dit of dat? Zou je niet eens dit of dat?).

Daar heb ik dus absoluut geen behoefte aan en helemaal geen trek in, dat iemand hele dagen met je meekijkt wat je aan het doen bent, of juist niks doet, hoe je agenda eruit ziet en van plan bent, uitgeeft, met wie je omgaat, hoe je leeft enz, omdat diegene daar direct of indirect invloed van ondervindt, last van kan hebben, zich aan afmeet of tekortgedaan kan voelen door iets wat je zelf prettig en okay vindt.

Ik ben dat niet alleen niet gewend, maar ik moet er gewoon niet aan denken dat wie dan ook steeds op de hoogte is of hoort te zijn van alles wat je op een dag doet (of niet), of dat nu uit positieve gemeende belangstellig is of om af te stemmen, ik wil geen gevoel hebben dat ik anderen dan mezelf "verantwoording verschuldigd" ben, ik houd ook niet van plannen, dat doe ik zo min mogelijk als dat niet hóeft, en niet lang van tevoren, is oa afhankelijk van mijn energie.

Momenteel voel ik die ruimte ook, oa omdat al diegenen die (alles bij elkaar te)veel contact wilden nu gelukkig zelf weer genoeg omhanden hebben. Ik ben geloof ik soort van "allergisch" geworden voor "moeten" (of het gevoel hebben dat iets "moet" voor de ander, terwijl ik dat van mezelf niet moet/hoef).

Dat is lastig uit te leggen, gaat imo niet om egocentrisch of egoistisch zijn, of alleen maar willen kunnen doen waar ik zin in heb. En ook heus niet dat mijn keuzes allemaal zo goed of gezond zijn. k vind sommige dingen die anderen heel normaal vinden dat je over hoort te hebben voor je "lief" of relatie helemaal niet zo vanzelfsprekend of normaal (meer?). Of niet dat je vanalles voor de ander doet/laat, terwijl je datzelfde niet uit/voor jezelf zou doen.

Vooralsnog krijg ik nu de ruimte, en als het me te ingewikkeld wordt, niet langer/lekker gaat, dan maar niet.
Onafhankelijk is voor mij denk ik dat ik elke dag kan kiezen en me niet vastpin op dat het moét lukken of slagen (en anders verspilde tijd zou zijn, want zo zie ik en voelt het niet, en zolang ik het als leerproces beschouw vind ik het wel ff best).

Vanavond terug naar huis, en is al een plekje gereserveerd voor hapje eten samen, komende dagen voor werk eea doen en dat is ook wel weer fijn (zo uitgemikt dat ik dat bij slechter weer doe), gaat om onderhoud, ook al kost dat alleen maar geld, tis wel belangrijk dat de boel in orde blijft.

Nog paar uurtjes genieten hier, en jij hopelijk ook nog even van het mooie weer!

Kan me zeer vinden zowat alles in jouw post, Pauwenveer.
Ik ben zelf ook niet bepaald flexibel meer, merk ik.
En dat vind ik ook prima, ken mezelf goed en wil mijn eigen ontwikkeling bepalen, als ik al vind dat ik ergens in zou willen veranderen, dus niet omdat het een aanpassing is omdat een partner dat nodig vindt/ nodig heeft/ wil van mij.

Ik heb in praktisch en financieel opzicht ook geen partner nodig, en op veel meer gebieden ook niet, maar in sommige misschien wel wenselijk, en seksueel/intiem wel, en als het daarin wel, maar op andere gebieden echt niet klikt is dat niet voor langere tijd bevredigend (tenzij allebei dat gewoon ook niet willen iha en wel prima vinden). Overeenkomende seks/ intimiteit compenseert andere wensen niet en in die zin ben je denk ik terecht "kieskeuriger" naarmate je onafhankelijker bent/voelt.

Dus minder kans loopt op vertroebeling van iemands aantrekkelijkheid vanuit andere behoeften, zoals "iémand nodig hebben" als gezelschap, om zorgen mee te delen, omdat je je anders leeg/eenzaam voelt, omdat je niemand anders hebt die met je mee gaat ergens heen, of omdat een ander buiten jou om jou richting, sturing of zingeving geeft omdat je dat lastig vindt als single (dus echt iemand nódig hebt die het gevoel geeft dat je ertoe doet of het leven makkelijker/leuker maakt voor je, en dan bedoel ik niet zozeer uit liefde maar soort gemakzucht dus, waardoor je vatbaarder wordt voor "maakt niet uit wie, als ik maar een relatie krijg".

Ik ben bijv soms chaotisch, maar heb daar wel mijn eigen systeem (en manieren) in gevonden en routines in opgebouwd die voor mij werken. Iemand moet mij niet gaan opjutten, want als ik heb mijn eigen tempo nodig, als ik ga haasten word ik dus stressy/chaotisch.
Ook als ik gestoord word in die eigen planning of routines (door telefoontjes of appjes).

Verder mag je je gezegend voelen met zulke vrienden en vriendinnen en heb ik (merk ik) te weinig van dat soort mensen om me heen die mij "gewoon" kunnen volgen, laat staan (inhoudelijk/ "intellectueel" of in emotionele en sociale opzichten/interesses en visies op vanalles) uitdagen.
Mijn kinderen en hun vader dus wel, die denken zelf ook tig stappen vooruit en zijn breed geinteresseerd, niet dat we het overal over eens zijn of zo, maar idd in denksnelheid of zo, die hoef ik nooit uit te leggen wat ik bedoel, of bepaalde verbanden die ik leg.

Ik merk dat ik tegenwoordig steeds vaker mijn mond maar houd tegen mensen en anderen maar laat praten, ook al zie ik meer of andere aspecten ergens van, want die vinden dan dat ik maar ingewikkeld maak en ze willen dan liever vasthouden aan wat ze zelf weten/kennen en zijn soms niet zozeer niet geinteresseerd in een andere kant belichten, maar iha uberhaupt niet buiten hun eigen ervaringen en leefwijzen om geinteresseerd hoe anderen dat doen of leven of waarom.

Hun (soms traditionele) wereldje/blik is het referenatiekader en snappen niet dat ik dat wél interessant (of zelfs leuk) kan vinden als mensen ergens heel anders in staan of mee omgaan. Ze zijn me daar niet minder lief om, maar ik houd de gespreksstof dan beperkt of aangepast aan wat hun bezighoudt en daarmee in-/meeleven.

Daar moet ik wel iets mee en dat weet ik al langer.
Op zich heeft (ex)lover dat ook met veel mensen, en maar een paar goede sparringpartners, daarin hoopten we denk ik allebei elkaar te vinden..
Toch botst dat soms ook, juist denk ik omdat hij dat klankbord wél oa bij mij vindt, maar langzaam praat en ik bij wijze van spreken zijn zinnen al 10x af gemaakt kan hebben, en hij wil dat ik luister en hem (helemaal) laat uitpraten.

Ik heb dat geduld soms niet, vind het tijdrovend (zo ook telefoontjes) en zelfs een bevestigend iets (zoals "oh ja? Was het zo dit of dat?") of een belangstellende vraag tussendoor over datzelfde vindt hij dus storend. Ik voel me sowieso soms een soort therapeut die mensen dan voor zich zien dat die uitsluitend luistert en knikt en hele monologen aanhoort, en pas na afloop iets mag beamen.

Als ik dat geduld wél had gehad, was ik allang een uitstekend coach of psycholoog geweest hahaha, maar je moet ook weten waar je sterke en zwakkere kanten liggen. Luisteren gaat me wel steeds beter af in de loop van de jaren, maar mijn gedachten en ingevingen gaan vele malen sneller en moet soms echt op mijn handen zitten om me in te houden, om niét te reageren, terwijl ik allang weet waar het heen gaat of wringt (en niet dat ik dat dénk te weten, maar ook vrijwel altijd blijkt).

En zo nog een paar, en ik zin nog op een aardige manier om hele lange verhalen af te kappen, zonder de ander tekort te doen, maar ook mezelf niet, want het houdt mij dan op.
Het is zeker niet zo dat zij niks zinnigs hebben te vertellen, het gaat alleen zo traag en op hun gemak, en ik vind het vermoeiend om lang te luisteren, teveel informatie ook over dingen die er minder toe doen. Deels omdat ik zelf ook zo kon/kan zijn voor hun, he, dat realiseer ik me wel, dat als ik in hun ogen iets ingewikkelds vertel zij daar ook het geduld logischerwijs niet voor hebben, als het niet iets is waar zij zich mee bezig houden of niet interesseert.

Het werkt dus al niet als 2 mensen graag eea willen vertellen, soort 2 kapiteins op 1 schip, of als het eerder monologen zijn dan over en weer in kunnen haken op elkaars vertelsels/ belevenissen/ onderwerpen.
Dus is het bij sommige mensen zo geworden dat ik ze laat praten, en zelf steeds minder zeg.

Even een heel andere kant op gedacht: ik heb jaren terug NLP gedaan en daarin wordt oa onderscheid gemaakt in verschillen in leerstijl of hoe je informatie het beste/ effectiefste opneemt.
Bij mij is dat duidelijk een (hersen)voorkeur voor visueel (voor me zien, voorstellen, lezen, schrijvend, bijv ooit uittreksels maken om lesstof op te nemen, zwakker in mondelinge examens en beter op schrift, gewend in studie ook meer zelfstudie dan colleges waar ik dus nooit heen ging, sterk in analytisch, deducerend en probleemoplossend vermogen "op papier" (op zich was ik daardoor zeer geschikt voor de rechtenstudie, die ik ook afgemaakt heb, maar niet boeiend genoeg vond om mijn beroep van te maken).

Gek genoeg dan weer niet zo in de zin van info opnemen via plaatjes/filmpjes/video's kijken over een onderwerp. Altijd dol geweest op lezen en eigen voorstellingsvermogen daardoor oproepen, niet door voorgeschotelde beelden oid.

Jaren ben ik ook meer "waarnemer" geweest (zoals (ex)lover nu zegt te zijn als hij met anderen is: mensen en hun gedrag observeren en (mee)luisteren)..
En dat doe ik nog steeds graag trouwens, zij het niet alleen máár dat, en dus ook mensen nodig heb bij wie ik zelf aan het woord kom.
En dat heeft hij dus net zo, luistert relatief iha al veel naar anderen, maar bij mij kan hij eindelijk zijn eigen verhaal en ideeen kwijt en heeft de aandacht en dan ben ik wéér (overwegend) de luisteraar

Omdat hij graag aan het woord is domineert hij eigenlijk vaak de gesprekken en liefst ononderbroken, terwijl als ik dan eens iets vraag of vertel hij dat geduld soms wel maar ook niet altijd heeft tov mij (en wel zegt "dat (onderwerp/persoon/issue) interesseert mij niet" terwijl ik dus wél luister naar onderwerpen of over mensen/ issues die mij weer niet kunnen boeien, maar hij zich mee bezighoudt of zich druk over maakt (uitgebreid en gedetailleerd vertellen over een probleem van een vriend(in) of plaatselijke horeca en gemeente, of het leven destijds met exen oid).

En zo zijn er meer mensen die dat heel goed zelf kunnen begrenzen en zelf voluit en uitgebreid kletsen over wat ze gaan koken of waar ze uit eten zijn geweest en gegeten hebben of bepaalde gezondheidsideeen over eten en drinken waar ze zich in verdiepen, en dat willen overbrengen, terwijl dat is om een eigen gezondheidsprobleem en niet op mij van toepassing is bijv.

Dan luister ik omdat het voor hún iets belangrijks of interessants is, het hoeft ook niet altijd mijn interesse te hebben, he. Als zoon technische details deelt snap ik de helft van de tijd er ook niks van haha, maar luister ik graag naar zijn enthousiaste verhaal hoe hij iets opgelost heeft. Beetje inleven in andermans belevingswereld en ervaringen hoort er natuurlijk ook bij, als dat over en weer is (hij luistert ook naar en reageert met frisse blik op sommige van mijn verhalen/ideeen, maar geeft het ook goed aan als hij het welletjes vindt).

Met sommige mensen gaat het sparren als vanzelf en in evenwicht, geven en nemen, over en weer, en met sommigen als het over bepaalde onderwerpen gaat gaat dat dan redelijk vanzelf en bespreek ik andere dingen niet (meer) mee, waarvan ik merk dat dat hun niet boeit, dat doe ik dan met anderen wel, die zelf ook in soortgelijke onderwerpen geinteresseerd zijn (en over nadenken, geinformeerd zijn) en niet eens zozeer gelijkgestemdheid, maar mij bijv ook aan het denken zetten idd door meer/andere info of andere invalshoek/blik ergens op.

Nu ik weer meer tv kijk kan ik een documentaire ook een fijne en leerzame manier vinden van info, maar dan weer geen actualiteiten/praatprogramma's vol meningen van BN-ers ergens op en discussies heen en weer, al dan niet met deskundigen.
Ook geen podcasts voor mij!

Auditief ben ik wel ingesteld als het gaat om muziek, liefst relaxte muziek, dat heb ik hele dag aan staan dus. Ooit is me verteld dat ik een soort "dirigentenoor" heb en ik kan idd goed div instrumenten tegelijk horen en hun eigen bijdragen aan 1 melodie, maar heb minder oor voor de gezongen teksten (en ik weet ook nooit namen van groepen of muzieknummers, dus ik kan er niks mee, haha).
Echt lawaaierige ruimtes vind ik (te) druk, al kan ik het (al werkend) op een festival wel goed hebben, als het een beetje "mijn muziek" is tenminste en dat werk bestaat uit iets doen (dus niet geconcentreerd lezen en nadenken).

Als er een feestje is met harde DJ-muziek of optredens dan sla ik dat liefst over, dan hoor ik alles tegelijk of zo, kan me niet concentreren op wat mensen vertellen, erg vermoeiend of ik probeer het gewoon niet, maar ik vind er dan niks aan, omdat het dan passief luisteren (of meezingen) is naar liedjes die ik al 1000x gehoord heb en geen contact met anderen, al staan/zitten ze naast je.

NLP kent ook de categorie "voelend" informatie opnemen en hoewel ik wel dingen "aanvoel" is fysiek voelen niet mijn sterkste kant, daarvoor moet ik me daar echt op concentreren (zintuigen) en is makkelijker als ik zien/horen/denken kan "afsluiten".
Ik voel dus wel "vanzelf" mensen hun stemming en sferen aan, maar lichamelijk voelen moet ik bewust op concentreren.

De meeste mensen hebben een mix van die manieren (ik ook dus) om informatie op te nemen en soms heel duidelijke (brein)voorkeur in 1 van die stijlen.
Als je dat van jezelf weet kun je bijv baat hebben bij luisterboeken of eoa cursus via je mobiel, zelfs in de auto luisterend leren of van die meditatie-apps met geleide meditaties doen.
Op zich werkt suggestie met woorden dan weer wel bij mij, met ogen dicht en relaxt liggend concentrerend op de stem of muziektonen van zo'n (geleide) meditatie.

Niet verwonderlijk en zelfs best logisch dat sommige van die voorkeuren ook doorwerken als het gaat om seksuele voorkeuren
Ik zal eerder een pornoverhaaltje lezen dan pornofilm kijken en ik reageer fysiek ook op woorden (tijdens seks) en suggesties, maar weer niet telefonisch bijv, ik moet iets voor me kunnen zien, fantasie/voorstellingsvermogen aan het werk zetten dan dat er bij mij iets van opwinding ontwaakt door bijv aanraking/streling.

Het is wel zo handig als dat ook klopt met een partner. Ik kon vroeger zelf ook uitvoerig bellen over niks bijzonders met wie dan ook, nu steeds meer zelfs en hekel aan bellen gekregen, zeker als dat lange telefoontjes worden of kan verwachten met deze of gene, vind ik vermoeiend en wil ik bijv liever 's avonds niet meer als ik al moe bén (of zelf geconcentreerd ben ergens mee).

Die voorkeuren kun je misschien alsnog beinvloeden door zwakkere te oefenen en te ontwikkelen, maar ik denk dat het voor jezelf handig is als je weet waar je (nu) het sterkst in bent, als een andere stijl gewoon veel meer energie kost dan een andere, in direct contact met anderen, maar ook in leren en "innemen" van kennis en info.

Ik denk dat er veel meer mensen zijn die "denkers" zijn en hun gedachten niet "stil" kunnen zetten, en moeite hebben om (dan) te voelen. Ik heb afgelopen jaren geleerd dat het mij makkelijker lukt als ik daar maar bewust tijd voor maak/neem, en andere afleidingen kan "parkeren" (niet piekeren bijv, geen andere dingen in je achterhoofd hebben die hoognodig "moeten" en bijv wel in bad gaan, in zon en wind met gedachten "op 0 zetten", bewust je zintuigen ervaren, of fantasie of wat er maar in je opkomt de vrije loop kunnen geven (is sturen van je eigen gedachten, bewust voor kiezen waar je aan wíl denken in de zin van voorstelling maken).
Suggesties waar ik zelf een plaatje bij kan maken dus.

Omgekeerd kan ik gevoelens ook "parkeren" tot later, uitstellen, door expres afleiding te zoeken en op die manier eigenlijk ook "sturing van gedachten" is, want als je ff niet aan die emotie denkt, voel ik die bijbehorende gevoelens ook ff niet.
Het werkt ook zo dat zolang ik over andere dingen nadenk ik me dus niet kan concentreren op "voelen" (zo ook seksueel: mijn hoofd moet "ernaar staan" (of heen geleid worden) zodat dat samenwerkt).

Ik denk dat meer vrouwen dat hebben, daarom altijd gezegd wordt dat een vrouw ontspannen moet zijn om zin te kunnen krijgen in seks (het bekende boodschappenlijstje nog in je hoofd of denken aan de kliko die nog naar buiten moet) werkt niet, of dat op elk moment een kind kan thuiskomen oid wat afleidt.
Ik denk dat het niet eens zozeer ontspanning is wat nodig is, maar juist het kunnen "afstemmen" op een ander soort spanning in je lijf, wat opwinding tenslotte is. Je (andere, afleidende) gedachten of bezigheden van je af kunnen zetten, of juist bewust time out nemen daarvan en bewust denken aan seksueel opwindende dingen.

Bij de een kan dat dus voelend starten/gewekt worden (aanraking, streling, zoenen), bij anderen zelf fantaseren, porno kijken, suggestieve woorden in je oor, of naaktzijn of je partner naakt zien oid, en soms zijn er meer (of andere soort) prikkels voor nodig.

Soms weten mensen dat denk ik niet eens van zichzelf en zou er misschien alleen een andere "starter" voor nodig zijn om zin in seks te wekken, maar wordt er altijd op dezelfde manier geprobeerd (die dus niet werkt, bijv in bed beginnen met strelen).
Voor mij werkt bijv wel ophitsende woorden (smsjes beter dan telefonisch) maar ook bepaalde zintuigen buiten werking stellen (ik ben wel visueel maar kijken (of aankijken) kan mij dan juist afleiden van (concentreren op) mijn lijf en opwinding voélen. Suggestie of "instructie" kan spannende verwachting wekken (ik denk dat daarom minnaars ook zo vaak smsend fantaseren over de seks die ze tegemoet kunnen zien op de volgende date: dat is het halve werk vaak al).

Anyway, kan hier wel over doorgaan, maar ook in dit opzicht is het wel zo handig als je stijl overeenkomt met je partner. (Ex)lover is wel van hardop uitspreken en dat werkt terplekke wel, maar telefonisch niet, (tenzij ik al in die stemming bén); zou hij het opschrijven in een appje of mailtje komt zoiets veel meer bij mij "binnen").
Ook als ik zelf een fantasie opschrijf trouwens.

Visueel betekent dus bij mij meer "iets voor me zien/ voorstellen" dan daadwerkelijk te zien krijgen. Ik lees hier zo vaak "wel/niet (langer) opgewonden worden van je partner en dan bedoelt men je partner (naakt) zien, nou dat werkt niet voor iedereen zo. Het gaat vaak in zaken als opwinding van je lijf niet om het uiterlijk zien van je partner (die je soms al door en door kent) maar wat je voelt bij het idee van séks met je partner in het vooruitzicht (en dat is meer gebaseerd op de ervaringen met die partner, de seks dus die je kunt verwachten met diegene) dan diegene zien. Je ziet diegene ook in allerlei andere dagelijkse situaties of uit de douche stappend, slapend, rondlopend oid, dat is lang niet bij iedereen automatisch geassocieerd met opwinding. Vaak pas in een bepaalde setting en sfeer (en dan bij ervaring dus met eerdere "lonende" opwinding en ervaringen met diegene).

Daarom ook zal de een fysiek reageren door het zien van seks bij anderen, porno of parenclub en dergelijke en een ander door andere prikkels die dat in gang zetten.
Interessant wel om bij jezelf na te gaan hoe dat bij jezelf werkt in dagelijkse dingen, in hoe je het beste leert bijv, en of dat ook in dit opzicht hetzelfde is of juist een andere voorkeurszintuig in gang zet. Wat voor gedachten je daarbij hebt, of juist niets denken en waar je wel en niet zelf sterk of minder/nauwelijks op reageert.
Lekker zoenen kan dat bij mij bijv ook aktiveren, al werkt dat niet als ik bijv stressy/ druk ben ergens mee of in mijn hoofd. Dan ook niet aanraken/strelen, maar kan een sterkere prikkel dat vaak wel (dan "schakel ik (makkelijker) om" naar een andere mood of wordt dat (wat me bezighield) op pauze gezet of zo.

Sommige mensen kunnen bijv heel goed "goedmaakseks", al enigszins "verhit" door discussie of zelfs ruzie en dat dan omzetten naar seksuele verhitting (ik ken dat zelf niet, misschien eens proberen hahaha, bij mij geeft zo'n soort verhitting eerder een fysiek niet fijn stressy gevoel waardoor dat ver af staat van leuke opwinding, maar wie weet kan het onder omstandigheden best werken ).

Ik denk dat sommige voorkeuren zo sterk kunnen zijn dat je een andere stijl misschien deel kunt aktiveren of bewust wel wat kunt ontwikkelen/ aanleren (door oefening, herhaling, training), maar nooit je sterkste voorkeur zal worden dan die je in aanleg al had. Als je je bewust bent van je sterke en zwakkere kun je daar iig je voordeel mee doen, als je partner daar tenminste ook iets mee kan/heeft.

Binnusje: ik sluit me aan bij Pauwenveer's reactie.
Ik denk dat het zou helpen als je niet (nu al) druk maakt over hoe je zult of moet reageren op haar ontmoeten (van jezelf), hoe dat overkomt op haar, hoe zij zal reageren, wat zij of anderen daar wel niet van denken, welke gevoelens dat zou kunnen oproepen bij jou en/of haar, enz.

Totaal zinloos, want dat merk je terplekke pas.
Geef jezelf toestemming dat je mag reageren zoals het gebeurt: alle reactie is prima, er is geen goed of verkeerd in spontane gevoelens die het oproept.
Je hoeft ze alleen niet (tegen haar) hardop te delen, uit te spreken wat je voelt.
Ervaar het gewoon, laat het op je afkomen, en meer niet.

Probeer te vertrouwen op de nodige zelfbeheersing van welke emoties/gevoelens er ook mogen opkomen. Probeer zakelijke afstand te houden mbt haar, beleefd en niet veel meer dan dat, en je eigen emoties even te parkeren tot later, wanneer zij er niet bij is en je rustig kunt terugkijken op hoe het ging en wat het met jou deed (en wellicht met haar, voor zover zij dat laat blijken).

Niet vooraf al over in zitten of piekeren, je merkt vanzelf wel waar je momenteel staat tov jaar, júist nadat je nu een poosje zonder contact bent.
Het kan best spannend zijn, dat mag ook in zo'n geval, maar laat los dat bepaalde gevoelens niet zouden mogen of welke wel/niet.

Je bént je gevoelens niet, dus ook als eoa emotie je overvalt is er geen probleem, zolang je je daar maar niet helemaal in verliest. Je hebt nog altijd je gezonde verstand ook die je kunt inzetten, en (na een evt ontmoeting) op kunt loslaten.
Je kunt soms beter weten waar je zit in dat proces met haar loslaten, dus zie wat er met je gebeurt maar als waardevolle info over jezelf, hoe ver je daar al in bent of niet, er is geen goed of fout aan.

Je hoeft jezelf daar ook niet om te veroordelen dat ze jou nog bezighoudt, maar ook niet in verliezen dus, je kunt beter nieuwsgierig zijn voor jezelf wat het nog met je doet (of niet). Kan reuze meevallen!

Nicci, fijn om te horen dat jullie iig on speaking terms zijn en je je spullen krijgt.
Hij is nu behulpzaam, enig idee hoe dat komt?
Is dit voor jou een glimp terugzien van hoe het was met hem voordat je die andere kant te zien kreeg?
Is het nu ook zo dat je weer (wat) vertrouwen in hem krijgt?
(niet dat ik denk dat dat hoeft te betekenen dat je ook weer vertrouwen in een relatie met hem krijgt, al kan dat voor hem wel een motief zijn).

Oei, dat van je moeder is wel zorgwekkend aan het worden..
Lijkt me voor jou ook zwaar, ze wordt in stapjes steeds onberekenbaarder en dan thuis wonen..
Ik had zo'n nog thuiswonende dementerende buurvrouw en die hielden we met een paar buren in de gaten, ook qua eten (wij kookten om beurten en zij warmde dan op, maar dat werd ook gevaarlijker). Zij had 1 zoon met wie ik bevriend ben en die waren in periodes in Spanje, dan hielden wij dus een oogje in het zeil en later ook thuiszorg die langskwam, al stelde dat niet zoveel voor.

Een alleenstaande dementerende tante van mij is op een gegeven moment naar een verzorgingshuis gegaan (doordat haar zussen, waaronder mijn moeder, ingrepen. Die hadden er vooral zelf heel veel moeite mee om haar uit haar vertrouwde flat te moeten halen, (het was onhoudbaar en onverantwoord geworden) maar (na die hobbel zelf van het verhuizen, waar ze zich tegen verzette) dat pakte eigenlijk wonderwel uit. Eenmaal daar vergat ze gewoon dat ze die eigen flat hád en is daar een paar jaar best nog gelukkig geweest voor zover we konden zien/ merken.

Vaak komt er denk ik nogal wat projectie bij van degene (kinderen, familieleden) die die beslissing voor een ander moet(en) maken, dat je een geliefd iemand uit eigen huis moet gaan halen, die het zo moeilijk maakt..
En dat je ouderen niet moet verplaatsen, dat ze dan verpieteren (zeker als er een hoop weerstand is bij diegene).

Je zou wel langzaamaan kunnen gaan informeren bij de huisarts (om een indicatie) en inschrijven, zodat je niet nog een lange wachtlijst oid hebt áls het eenmaal onhoudbaar (echt gevaarlijk) wordt?

Het is een lastig proces in fasen, en onvoorspelbaar hoe snel zoiets kan gaan (of juist niet), dat maakt het ook zwaar. En je zult je nauwelijks kunnen voorbereiden op het feit dat ze jou zelf straks ook niet meer herkent, of de ene keer wel en andere keer niet. Dat is iets onbegrijpelijks en verdrietigs. Heb je zelf (als mantelzorger en dochter) iemand die je daarin kan steunen?

Ik heb vandaag een werkdag, nogal een ritje voor de boeg vandaag dus ff opschieten nu.

Jij ook fijne dag!
Houd je taai!

Vervelend, Pauwenveer!
Ik hoor het meer om me heen die zo moe zijn 's avonds en heb er zelf ook al langere tijd last van.
Nu ga ik dus al eerder slapen en ben ik al een paar dagen rond 6 uur wakker, zowel afgelopen dagen in hutje als nu 1 nacht thuis.
En ik ben totaal géén ochtendmens, dus snap er niks van.

Ben wel een boek aan het lezen (De kracht van uw metabolisme van Frank Suarez) en daar kan ik nog niet helemaal de vinger op leggen, maar is zeer interessante informatie, zij het een beetje tegen de reguliere geneeskunde in over oa de rol en invloed van voeding (en oa water drinken) waar artsen eigenlijk nauwelijks in opgeleid worden.
Inzichten in hoe diverse aspecten van dat metabolisme nou eigenlijk werken.

Hij stelt oa dat ons eetpatroon met veel teveel geraffineerde koolhydraten allerlei problemen geeft (oa diabetes 2, maar ook schildklierproblemen, oestrogeendominantie en kans op allerlei allergische reacties (oa luchtwegen), ontstekingen en candida in darmen enzo) en niet zozeer om je gewicht gaat, maar om (buik)vet.

Ik had dat boek eind vorig jaar gekocht op een lezing hierover in mijn dorp.
Ik heb zelf wat overgewicht (buik, heupen geen taille meer) en ik zie datzelfde bij heel veel vrouwen van mijn leeftijd (55+) dus vond ik vrij normaal, en ik zat (en zit) er ook niet mee in de zin van uiterlijk. Wel krijg ik er meer moeite mee dat het gewoon niet gezond is en ik ook bepaalde vage klachten heb, hooikoorts wat ik vroeger niet had (niet in deze mate iig, eerst alleen berkenboom, maar nu ook grassen en steeds meer waar ik allergisch op reageer, zoals parfums, chemische stoffen (oa traanogen, luchtwegen))..

Ik heb jaren geleden het Montignac-dieet gevolgd en los van afvallen voelde me daar vooral zoveel fitter bij!
Nu is dan koolhydraatarm eten in de mode, maar bij dat dieet gaat het meer om bepaald voedsel niet combineren met elkaar (dus je "mag" alles eten, maar geen koolhydraten en vetten/eiwitten in 1 maaltijd).

Dit boek zegt min of meer hetzelfde, maar meer dat de verhouding "slechte" koolhydraten tot eiwit en vet (minstens) 1:3 zou moeten zijn, terwijl ons westerse voedingspatroon eigenlijk andersom is: veel meer koolhydraten dan vet/eiwit.
En ook wat je drinkt, bijv water direct wordt opgenomen, maar zodra je er ook maar een beetje smaak aan geeft (zoet, of dat nu light is of suikers) het lichaam het herkent als voedsel en via de spijsvertering gaat (en insuline wordt aangemaakt).

Ik was al langer geinteresseerd in dat soort zaken, oa wat eea aan hormonen doet, ook de rol en invloed van/op stoffen als dopamine en serotonine (even kort gezegd spanning/aktie versus ontspanning/relaxen), die je deels kunt beinvloeden door wat/hoe je eet en drinkt.

Dit boek maakt ook onderscheid tussen een soort "opgewonden" basismetabolisme of juist een passief metabolisme (staat los van of je aktief/druk bent of passief/"lui", gaat om soort stofwisseling.
Rol van oa magnesium en de werking van bepaalde vitaminen en mineralen.
De rol van stress en hoe oa cortisol fysiek je lijf en stofwisseling beinvloedt, maar ook bijv medicijnen als antidepressiva, puffers bij astma (en hooikoorts?), schildklier komt ook aan bod (bij trage kan in het bloed bijv wel genoeg T4 gemeten worden, wat voor artsen nog steeds de standaard is om te zeggen "alles is goed" als het maar binnen bepaalde waarden zit, terwijl T3 het aktieve werkende hormoon in je cellen is (wat je voelt dus) en je een omzetprobleem kunt hebben van T4 naar T3. Voor mij interessant omdat ik in het verleden juist een T3-hyper had (later toxisch, ik heb nog maar een halve schildklier).
Dat zagen ze niet in het bloed (TSH was wel onmeetbaar maar T4 normaal en zelfs vrij laag, artsen snapten het niet).

Hoe dan ook, ik probeer voor mezelf eea uit te puzzelen en met elkaar in verband te brengen, leuke uitdaging weer, haha.
Enerzijds waarom ik mezelf altijd in aktie moet schóppen, maar ook add-symptomen, vage (overgangs?)klachten, darmproblemen, gewrichten (ene keer wel andere keer nergens last van) en ik al veel langer dacht aan glutenintolerantie (omdat ik eea merk na eten van bepaald voedsel of combi's). Of voor gist (bijv na geraffineerde koolhydraatproducten als brood/pizza/pasta).

Ook elders had ik al een interessant iets gevonden over dopamine/serotonine (die (on)balans speelt oa een rol bij ADD/ADHD).
Kort door de bocht gezegd zijn koolhydraten nodig voor (tryptofaan voor) de aanmaak van serotonine en proteinen (voor tyrosine) voor de aanmaak van dopamine.
En als je het combineert in 1 maaltijd komt tyrosine-aanmakend voedsel als eerste aan de beurt bij de vertering en wordt sneller verteerd dan tryptofaan, dat dan zeg maar "achtergesteld" wordt en minder goed verteerd wordt dan wanneer je alleen maar koolhydraten had gegeten zonder proteine (eiwitten uit vlees, vis, ei, zuivel, bonen).
In dat betreffende artikel wordt gesteld dat het aanbeveling verdient om iig eerst de koolhydraten te eten (zeker bij stress/spanningen) en dan pas de proteinen.

Nu was het destijds zo (Montignac) dat ik in de ochtend dan de koolhydraten at (fruit, volkorenbrood met zoet/fruitbeleg of groenten, granen) en de rest van de dag niet meer. Dan at ik eiwit-vet-groentemaaltijden (oa veel salades met vanalles erin, kaas, spekjes, tonijn, enz) en dan nog 1 a 2 soorten groenten, maar geen brood, aardappelen, rijst of pasta erbij.
(je kunt ook koolhydraten met groenten combineren, dus bijv pasta met tomatensaus en groenten erin, maar dan niet bereiden met olie en ook gehakt erin oid en geen kaas erover).
Dus dat deed ik dan gevoelsmatig al zo.

Het aparte is dat niet alleen wat je eet, maar ook door wat je doet invloed kunt uitoefenen op dopamine-serotonine.
Heel kort door de bocht dopamine alles wat spannend is, inspanning, sport, seks, aktie, resultaat, beloningsreactie in het brein opwekt (maar ook insuline en slechte stoffen die het lijf stress geven zoals roken, cocaine, andere verslavingen leveren een kick (dopamine) en kort gezegd allerlei "passiviteiten" die relaxend werken (luieren, boek lezen in de zon, warm bad, sauna, tv kijken, rustige muziek, mediteren, recreatief wandelen, zwemmen, seks (maar dan het deel relaxt na de seks zijn) maar ook bijv alcohol bevorderen aanmaak van serotonine. (dat is nog een verschil met bijv antidepressiva: die maken wel serotonine vrij in het brein, maar helpen niet voor de aanmaak ervan).

Het is ook zo dat dopamine zorgt voor zin in aktie en die aktie weer dopamine aanmaakt.
En bij serotonine net zo: relaxen brengt serotonine, die dus rustgevend effect heeft en relaxend werkt.
Heel paradoxaal: stress zorgt ervoor dat het hormoon cortisol tryptofaan afbreekt, terwijl juist dat nodig is voor het kalmerende/rustgevende: voor de aanmaak van serotonine (namelijk de stof die je nodig zou hebben om tot rust te komen).
Alcohol zorgt bijv dan weer dat het tyrosine naar de spieren stuurt en de weg meer vrijmaakt voor de grondstof tryptofaan voor serotonine (daarom ook wel slaapmutsje genoemd en dat het mensen helpt te ontspannen in tijden van stress?!).

Nu kun je je voorstellen dat als de balans naar serotonine doorslaat (tov dopamine) dat reden zou kunnen zijn dat je je dan (te) traag, "lui", moe of passief en niet op gang te krijgen voelt.
Als het doorslaat naar dopaminekant juist teveel aan spanning/stressy voelt, onrustig, (kortdurende) kicks/ beloning, vecht-vluchtrespons van stress, cortisol zorgt dat tryptofaan wordt afgebroken (waardoor misschien juist behoefte ontstaat aan zoet/koolhydraatrijk opkikkertje?! zoals chocolade, snoep, alcohol en dergelijke en dat weer insuline aanmaakt?

Volgens dat boek zijn het de geraffineerde koolhydraten (brood, pasta, rijst, aardappel, mais, zoete drankjes maar ook alcohol) wat een piek geeft aan bloedsuikers en dus insuline aktiveert om dat te gaan verteren.
En insuline zorgt ervoor dat alles wat je niet nodig hebt voor energie direct wordt opgeslagen als vet.

En dat bijv proteinen/eiwitten op zichzelf nooit dikmakers zijn, alleen als daar insuline bij komt kijken, die zorgt voor vetsopslag. De combi dus. Aardappelen in combi met vlees/vis bijv de tyrosine het triptofaan helemaal verdringt.
Groenten zijn natuurlijke koolhydraten die neutraal zijn en bij beide verteringsmechanismen gecombineerd kunnen.

In elk geval zou je koolhydraten het beste op zichzelf (met fruit/groente) kunnen eten, als je serotonine wil bevorderen bij jezelf (in geval van stress) en als je het combineert in een normale maaltijd iig als eerste (als dat kan), maar zorgt zo'n combimaaltijd voor minder opname van triptofaan dan wanneer je het op zichzelf zou eten.

Interessant is dat in het boek onderscheid gemaakt wordt dus in 2 soorten basisgesteldheid van je metabolisme: de "opgewonden" basis en de "passievere"/tragere. Soort individueel temperament van je stofwisseling en de basisstaat waarin je verkeert.
Dan zou je kunnen denken dat als je hoort tot de "trage/rustige" staat je baat hebt bij meer aktiviteiten en voedsel die (wat meer) dopamine aanmaakt (dus minder koolhydraten/fruit en meer vlees/vis/ei/ zuivel/ bonen en groenten).
En bij een geagiteerde basis (overaktief) meer (ongeraffineerde) koolhydraten (volkoren versies, fruit, groenten) en de welbekende aanbevelingen om tot rust te komen/ ontspannen (zoals meditatie, in bad, lezen, luieren en zonnen, rustige muziek, yoga).

Alleen zullen mensen die van zichzelf een geagiteerd systeem hebben daar moeite mee hebben (verlangen juist naar aktie en teveel onrust om stil te kunnen zitten of te kunnen relaxen).
En mensen die niet vooruit te branden zijn hebben juist moeite met het idee van aktie, sport, aktiviteiten, soms zelfs niet de energie voor seks en op eoa manier geaktiveerd moeten worden.

En stress is dus een verhaal op zich, enerzijds haal je dan uit je voedsel minder rustgevende stoffen als serotonine, door de cortisol.
(zo ook medicijnen die cortisol/cortison bevatten, zoals puffers)..

Dus een gezonde dosis spanning (uitdagingen, alles wat "leuk"opwindend is) zet aan tot aktie (en beloning), maar dat geldt niet voor stress (want dan is je systeem al "exited" van zichzelf?).

Er liggen nog meer interessante links, waaronder natuurlijke manieren om cortisol te lozen (oa juist veel water drinken dan, wandelen, rustgevende bezigheden), maar ook de magnesium-calciumspiegel die kan helpen.
Een geagiteerd basissysteem kan bijv baat hebben bij magnesium, terwijl een trager systeem baat kan hebben bij meer calcium (wat "verhit"). Ik weet niet zeker, maar ik dacht dat calcium magnesium nodig heeft om opgenomen te worden.
Magnesium heeft blijkbaar een kalmerende uitwerking (ook op het hart bijv) en heeft weer vit B6 nodig voor een goede werking (en werkt ook kaliumverhogend) en is oa te koop in combi met B6 en L-tryptofaan.


Precies ben ik er nog niet uit hoe dat alles tov elkaar "werkt", maar er staat zeker veel interessante info in.
Zoals ook schildklier dus (hyper of juist hypo), vochtbalans natrium-kalium en water drinken, bloeddruk enz), en vrouwelijke hormonen, waar een disbalans kan onstaan waardoor je een dominantie krijgt van oestrogeen (zoals in de overgang, als je geen progesteron meer aanmaakt). Dat zorgt voor buik- en heupvet, wat op zijn beurt weer meer oestrogeen aanmaakt (ook weer zo'n vicieuze cirkel dus).
Met allerlei (herkenbare?) klachten van dien.
Er is natuurlijk progesteron te koop wat zou kunnen helpen, niet dat ik zoiets aanbeveel maar voor vrouwen die niet aan de overgangshormonen willen die een arts evt kan voorschrijven).

Voor mij geldt denk ik ook het candidaverhaal en dus dat ik baat heb bij zo'n koolhydraatarm dieet (niet koolhydraatvrij he, je hebt dat gewoon nodig) en iig opletten met de geraffineerde koolhydraten (candida is een schimmel en die gedijt daarop) en ik heb dus in het verleden daar al eens veel baat bij gehad.

Ingewikkelde materie, maar de moeite waard om eea uit te proberen.
Niet zelf gaan dokteren in plaats van de artsen natuurlijk, laten ze je maar goed binnenstebuiten halen!
Toch verdient je eet- en drink- en beweegpatroon los daarvan aandacht, omdat sommige dingen naar mijn idee daardoor aangewakkerd danwel ingeperkt kunnen worden (soms zonder of met minder medicijnen nodig, zoals hoge bloeddruk soms veroorzaakt wordt door slechte waterhuishouding (zoals te weinig water drinken en uitdroging zonder dat je het weet. Niet voor niks werken bloeddrukremmers vaak dmv via invloed op de vochthuishouding).

In elk geval legt hij ook uit dat je eerst energie moet genereren alvorens opeens te gaan sporten (wil je het volhouden iig, gebrek aan energie zorgt ervoor dat het moeizaam is om jezelf op te starten daarvoor of vol te houden).

Anyway, superinteressant en wil ik me nog meer in verdiepen (en natuurlijk ook toepassen op mezelf).

Wat goed dat je de meubels alsnog in huis hebt, Nicci!
Fijn dat het zo mooi is geworden, helemaal naar je zin is nu!
Hoe gaat het verder tussen jullie?
Is de verstandhouding nog steeds goed en niet meer van die voorvallen?
Zijn jullie het eens over jullie relatie of misschien het verbreken ervan en verdergegaan als vrienden, of heb je het nog een kans gegeven en kijk je het misschien nog een tijdje aan?

Ik ben met het warme weer 2 weken geleden een week naar hutje gegaan en kwam dochter gezellig ook (en bleef ook een nachtje slapen) en afgelopen week een paar dagen geweest. Eigenwijs of niet, maar bezoek mocht weer en heb (ex)lover meegenomen daarheen. Die heeft hard gewerkt in de tuin, waar het gras de tegels al jaren (maar nu steeds meer en steeds dieper geworteld) een heel eind overwoekerde en heeft alles helemaal weggehaald.

Daar ben ik heel blij mee, het knapt zo op nu ik dat tuinhuisje bijna af heb (op 1 kant na bij de heg) en die tuin deed ik zelf het minimale aan (regelmatig grasmaaien en onkruid tussen de tegels weghalen, boompjes beetje bijsnoeien).

Meer dan dat was te zwaar werk voor mij en zou ik hooguit iemand voor inhuren, maar ik liet het maar zo. En nu is het terras dus weer groter, ziet het er netjes uit en zie je de tegels weer!!

We verschillen nog steeds in allerlei opzichten, dat is soms aanpassen voor hem of mij. Waaronder slaap/waakritme. Hij valt in slaap als ik nog (lang) niet moe ben en andersom springlevend als ik nog slaap of druk/aktief verderop in de ochtend als ik nog rustig moet opstarten met koffie

We zijn met verschillende dieten bezig, waarin hij zoveel niet mag hebben, dus qua koken was dat nog een uitdaging. Hij is weer helemaal om, drinkt al weken geen druppel alcohol meer, neemt zijn nieuwe dieet (eigenlijk meer een leefwijze) heel serieus en is al aardig wat kilo's kwijt, wat hem nog meer motiveert om ermee door te gaan. En zoals altijd bij mij (en zeker daar in de natuur) komt hij bij mij tot rust en heeft veel geslapen.

Voor mij is het soms nog dubbel, eea heeft toch zijn weerslag gehad.
Enerzijds is hij heel voorkomend naar mij en blij & waarderend dat we het (ook) weer relaxt en leuk kunnen hebben samen, doet vanalles voor me, haalt zelf zijn vegan food (wat daar niet/nauwelijks te krijgen is van dat dieet) in huis (en mee) en anderzijds laat ie eea zich ook een beetje aanleunen en aan mij over (zowel in positieve zin dat ik me vrij voel en kan doen waar ik zin in heb en later opsta bijv, maar ook bijv het avondeten verzin en ik het koken/afwassen/koffie of thee zetten enzo op me neem. Met die warmte ein-de-lijk weer gezwommen in het buitenbad!! Heeeeeerlijk!

En ook terrasje gezeten en gewandeld, tuin opgeknapt dus.
Waarbij het wel zo is dat hij daar uit zichzelf aan begint, en ik dan eea op mag vegen of aan gereedschap regelen en dat doet me denken aan vroeger thuis, waar je "onvrijwillig" mocht "helpen" terwijl ik daar zelf niet mee bezig was en ook niet mee bezig wilde zijn. Daar ben ik een beetje allergisch voor, en dan ben ik echt wel blij dat het aangepakt wordt, maar ik doe dat niet voor niks niet zelf en dan voel ik me toch geroepen om daar gehoor aan te geven: hij doet het immers voor mij, om mij een plezier te doen, te ontlasten, en hij doet het zware werk, kost hem ook zijn rug.

Ik denk dan inwendig "je gaat je gang maar, waar je maar zin in hebt, ik doe ff niet mee", en puntje bij paaltje word ik er dan bij betrokken, "kun je ff dit aangeven/wegvegen/ een vuilniszak halen, tuinslang aandoen, mijn koffie brengen, enz".

Mijn moeder had daar vroeger zo'n handje van, bijv bij het koken: kun je even een mandje aardappelen uit de kelderkast halen of het schilmesje of een pan water, iets afwassen, whatever en dan was ik gewoon zelf huiswerk of iets anders aan het doen of van plan en dacht/denk ik "pak/doe het ff zelf, jij bent ermee bezig, je staat er net zo ver vandaan".
Dan voelde ik me een soort bediende, en leren koken heb ik er niet van, dat is imo ook geen "helpen".
Een buurman hier vroeg zich hardop af waarom zijn kinderen niet (zoals mijn zoon wél deed) wilden leren klussen (zoals buurman zelf graag deed). Mijn antwoord was: omdat het zoon's eigen initiatief is, volop de ruimte kreeg voor zijn eigen creaties, om zelf (uit) te proberen, te leren door het zelf te doen en niet door te "mogen" aangeven van gereedschap en verder alleen maar toe te "mogen" kijken hoe jij aan het klussen bent.

En zo deed ik vroeger vanalles graag thuis, schoonmaken, afwassen, koffie zetten, opruimen, en niet alleen mijn eigen troep achter mijn kont, maar iha, ik hield van netjes om me heen en ook van mijn moeder helpen/ontlasten, zolang het mijn eigen idee, initiatief en vrije keuze was, en waneer, omdat ik daar dan op dát moment ook zelf tijd voor en zin in had om te doe en niet als/omdat daarom gevraagd werd (en het diegene uitkwam).

Ik merk dat ik nog steeds zo ben. Ik word kribbig als om het even wie een beroep op me doet ergens voor, terwijl ik ergens anders mee bezig ben of wil doen.
Op mijn tijd of energie, op het moment dat hun uitkomt of zin in hebben verwachten dat ik dat automatisch dan ook heb, om (lang) te bellen of appen, iets met of voor ze te doen, zeker als ik zelf de nodige bezigheden te doen heb (of net aan wou beginnen of de deur uit oid).

Heb ik dat nou omgekeerd ook, vraag ik me dan af?
Voor zover ik weet ben ik nooit teleurgesteld oid als ik iemand wil bellen en die niet te pakken krijg of niet kan afspreken oid als ik een bepaalde dag of tijd in mijn hoofd heb daarvoor. Ik merk ook dat ik zelf eigenlijk nooit verwacht dat anderen mij ergens mee helpen en maar zelden vraag aan een ander om koffie voor me te zetten oid, hooguit een zeldzame keer iets voor me naar boven/beneden te tillen en dan betaal ik nog liever een sterke buurjongen daar iets voor dan bekenden hun rug te riskeren.

Mijn zoon doet dat uit zichzelf en heeft sowieso veel voor mij gedaan hier in huis, dat vind ik verre van vanzelfsprekend, daar dank en waardeer ik hem nog regelmatig voor en heb ik deels ook eea terug kunnen doen (maar toch niet helemaal op een weegschaal en dat hoeft ook niet altijd, vaak in de vorm van zijn lievelingseten koken, broodje paling halen, gereedschap aanschaffen of op een andere manier een plezier terugdoen) en echte kluswerkzaamheden betaalde ik hem ook voor (en dan nog was ik verwend met zo'n handige zoon die zelf vanalles wilde opknappen aan ons/mijn huis).

Gewoon ff iets wat me opvalt aan mezelf, haha, waar ik dus een hekel aan heb, ook al wordt iets heel aardig gevraagd "Schaaaat, kun je even een glas water pakken voor me?" (of slippers, of een handdoek, parasol, afstandbediening, whatever).
Maar ook hoe laat ik naar huis wil gaan, wat de plannen zijn, ik snap dat afstemmen en overleggen nodig is, maar ben het zo niet gewend en zeker niet als niks hoeft/moet/ afgesproken is, dan ga ik als ik ingepakt en klaar ben (en als de zon dan alsnog doorbreekt zelfs dan niet, haha, dan wil ik liefst altijd nog even blijven. Het is altijd al lastig wegkomen bij mij, behalve als ik moet werken, met iemand een tijd heb afgesproken die mee gaat of daarheen komt. Of als ik vind dat de katten mij te lang moeten missen (er is wel iemand thuis of anders iemand die op ze past en eten geeft).

In mijn eentje hoef en moet ik niks, zeker bij hutje niet, behalve dat ik eea zelf prettig of belangrijk vind en dan liefst bijhouden, elke dag/keer iets, en ook naargelang mijn rug dat toestaat. Met schilderen ga ik door tot iets af is, pijn of niet. Maar dat is dan eigen keuze.

Hoe belangrijk eigen vrijwillige/ bewuste keuze is voor mij is ook wel weer duidelijk geworden nav familie (en corona).
Niet alleen qua hoeveelheid contact (bellen/appen, wel/niet bezoeken), maar ook welke risico's je voor jezelf en anderen (dierbaren en/of bekenden en onbekenden/maatschappelijk) acceptabel vindt en wat niet, bijv.
Daar de hele coronaperiode al min of meer gedoe over, omdat ik vrij strikt was om div redenen.

Het is weer zo'n 2deling momenteel en de meerderheid (90%) zegt zich (min of meer?) aan de regels te houden, blij met de versoepelingen onder die voorwaarden (gezondheidscheck enzo) en hopen op deze manier mee te werken om nieuwe uitbraken te voorkomen. Iedereen vindt het moeilijk en doet het op eigen manier en eigen goeddunken (of niet), en die anderhalve meter is niet altijd haalbaar, de alertheid en bereidheid verflauwt, men weet dat je daarmee niks voorkomt, alleen enige invloed op afremmen/inperken.

Ik vind het erg vervelend om ruzie of discussies daarover te krijgen, proberen mij op andere gedachten te krijgen of verongelijkt zijn/zich persoonlijk afgewezen voelen als je alleen al voor jezelf vraagt of iemand zich ergens aan wil houden (tov mij, je gaat je gang maar tov anderen als je dat zelf okay vindt en die mensen ook).

Dat je moet vragen om zoiets, als dat nu iha geldt, en je je moet verdedigen/verantwoorden dat je je houdt aan wat voor iedereen nu bepaald is, niet omdat ik gehoorzaam ben aan de regering of regels, ook niet dat ik zelf bang ben het te krijgen (misschien heb ik het al gehad, je weet het niet), maar omdat ik dus mensen om me heen heb die wél grote risico's lopen als ze het krijgen en voorzichtig blijven als dat voor hetzelfde geld "gewoon" kán.

Pauwenveer, hoe gaat het momenteel met jou?
Iets opgeknapt of juist meer last met die hitte vorige week?

Succes bij de artsen, ik hoop dat er iets niet ernstigs boven water komt, wat op te lossen is en je je snel energieker mag voelen!
Je loopt hier nou té lang mee te tobben, en logisch dat je je dan mentaal ook steeds minder gaat voelen. Houd vol

Nicci, dit zul je moeten incalculeren en mee om leren te kunnen gaan, als je met hem verder wilt.
Het zal steeds terugkeren, als er een aanleiding voor is, ook al is dat buiten jullie relatie om.

Het is niet dat hij veranderd is, hij doet wellicht hooguit zijn best voor jou om zich te beheersen, zodat hij jou er liever niet mee lastigvalt en kwijtraakt, maar dit kan hij niet altijd volhouden, het is en blijft zijn mechanisme.

Zelfs mbv therapie zal dat heel moeilijk te veranderen zijn en alleen als hij daar zelf heel gemotiveerd in is, bijv omdat hij er zelf last van heeft in zijn leven en relaties, en dan nog is het aanleren van nieuwe reactie/copingmechanismen eigenlijk beperkt tot gedragsverandering (aanleren) dan dat het karakter verandert.

Ik leer (ex)lover nu steeds beter kennen en hij is in allerléi opzichten nogal rigoureus, zo is in 1x de knop om als hij iets besluit, wat ik overigens ook bewonder, zo drinkt hij al maanden geen druppel meer en is al 10 kg afgevallen omdat hij besloten heeft een vegetarisch/vegan dieet te volgen.

Dat laatste vind ik ook weer zo extreem, vooral omdat hij niet van groenten en dat soort eten houdt (zoals aanvullingen als soyaproducten, linzen en noten enzo) dus ik denk dat je het jezelf dan extra moeilijk maakt om het vol te houden en veel meer zelfdiscipline kost dan nodig zou zijn als je een dieet/leefwijze kiest waarbij je in beperkte mate iig dingen kan eten en drinken die je lekker vindt.

Net zo extreem is hij bij principiële dingen, als hij zich ergens onheus behandeld voelt of opkomt voor bijv de belangen van de inwoners hier en hij onrechtvaardig vindt.
Zo "straft" hij momenteel een horecazaak waar hij altijd koffie dronk en zelfs bevriend mee was, gaat daar niet meer heen omdat hij vindt dat die teveel (en op oneerlijke wijze) voor eigen belangen strijdt tov overige ondernemers/marktkooplui (met die coronamaatregelen). En is hij de andere ondernemers gaan steunen tégen deze ene zaak. Omdat hij van sommige dingen die daar beweerd worden weet dat ze niet waar zijn en daar niet loyaal mee kan zijn (tov de belangen van die anderen dus).

Maar ook omdat hij zich eerder persoonlijk onheus behandeld voelde als (bevriende) vaste klant (toen er geen plek was op terras ivm wel lege tafels die gereserveerd waren voor eters, volgens die eigenaar, en hij alleen kort iets wilde drinken en plaats zou maken voor als die eters zouden arriveren). Dus omdat hij minder besteedt (koffie, spa) werd weggestuurd (=afwijzing).

En laatst is hij (onterecht?) aangesproken bij een andere lunchroom, nadat meerdere (vaste) klanten iets gezegd hadden tegen de serveerster (bij het geven van een rondje drankjes) van het bijvullen van glazen die nog niet leeg waren ipv nieuwe te brengen en hij dat lucratief noemde.

Hij was dus niet degene die klaagde, en deed ook helemaal niet mee aan dat rondje, drinkt alleen spa, had er dus zelf geen belang bij, maar gaat hem dan om het onrecht (vond dat die klanten gelijk hadden) en serveerster ging in de verdediging, nam het persoonlijk op, en ging bij haar baas huilen klagen, die vervolgens (alleen) hem naar zich toe riep, terwijl hij er verder niks mee te maken had.

Dat soort dingen laat hij niet over zijn kant gaan en wil hij niet alleen op een rustig moment met die baas alsnog in gesprek, maar bereidt inwendig zowat een hele hetze voor om die zaak (ook) te boycotten. Of maakt er een algemenere principiële kwestie van door zoiets dan misschien wel op Fb aan te willen kaarten (meerdere horecazaken doen dit namelijk).

Ik ben zo helemáál niet, verre van zelfs. Ik zeg vrijwel nooit iets (klagends) ergens van, dan moet het echt heel bont zijn (eten koud zijn of niet gaar of een uur moeten wachten na bestellen, oid), laat staan op mijn strepen staan. En als ik zoiets al zou doen, doe ik dat zo mogelijk nogal omzichtig, niet-aanvallend, niet verwijtend/beschuldigend.

Ik word iig niet persoonlijk boos om zoiets, laat (als het even kan) de ander ruimte om zonder gezichtsverlies dat te kunnen corrigeren/ herstellen.

Hij is een veel geagiteerder persoon die echt verontwaardigd kan worden om zoiets en dan dus heel rigoureus ook. En dat soort van bestraft met negeren (vind ik) en voortaan ergens anders heen als dat niet naar behoren wordt opgelost, en liefst dat anderen (van dat vaste gezelschap) dat ook doen en voortaan een andere tent die omzet gunnen.

En zo zijn er intussen al 3 tenten waar hij dan principieel (voorlopig) niet komt (maar ik wel en blijf ik ook doen en mijn kennissen ook).
Dan ga ik dus alleen of met vrienden, maar met hem samen wordt het dus elders afspreken.

Zo zit hij in elkaar en ik ben daar niet overwegend blij mee, en dat rigoureuze heeft hij bij mij eerder natuurlijk ook gedaan als het uit was (nooit meer willen zien dan, negeren als hij me zou zien) en dat vond ik toen verschrikkelijk, maar inmiddels neem ik eea met een korrel zout.

Iha houd ik niet van mensen die zo'n halszaak maken van iets, wat imo ook op een andere manier "aangekaart"/besproken of uitgepraat kan worden.

Zo zijn er nogal wat verschillen, waarbij ik veel meer van de nuancering en flexibeler in ben. Ook dat eten bijv, met andere dingen die hij al niet mag hebben vanwege andere aandoeningen wordt het wel zeer eenzijdig en beperkt, het is lastig daar rekening mee te houden bij koken/uit eten/ buiten de deur ergens heen/ niet of beperkt verkrijgbaar is, in de supermarkt maar zeker bij hutje bijv.

In hoeverre dat samengaat op den duur als het echt verschillen in leefwijzen zijn zal de tijd leren. Paar dagen per week wil ik daar best rekening mee houden, maar ik ga niet bijv mezelf erop aanpassen. Dus dan is het voor mij niet of-of, waarbij de 1 ook zou moeten inleveren omdat de ander zichzelf beperkt oid.

Voor mij is het dan deels haalbaar qua rekening mee houden en overige dagen nog steeds mijn eigen gangetje kunnen gaan.
En hij laat mij ook, en ik hem, dus vooralsnog gaat dat prima.

In jouw geval zal hij op eoa manier jou daar niet mee lastig moeten vallen in zo'n bui, maar bijv bij zichzelf voelen aankomen en zich dan maar thuis terugtrekken tot het is overgewaaid oid. Of bij andere mensen ventileren, maar niet bij jou, omdat jij daar niet van gediend bent en een relatie niet bedoeld is als dat jij zijn klaagmuur oid bent, op wie hij zijn humeur kan afreageren.

En wellicht kun jij minder gevoelig worden voor die buien (als je dat wilt, he) en je minder aantrekken, hem in zijn sop laten gaarkoken en denken: "je kijkt maar ff".
Of "ik spreek je wel weer als je aanspreekbaar bent" oid.

BLuebrown, welkom hier.
Ik kom later op jouw post terug, ik ga nu de deur uit.
Sterkte alvast!

Tja, Nicci, dat blijft blijkbaar toch terugkomen..
Ik denk dat hij dat niet kán beheersen: het beheerst hém bij zo'n gebeurtenis.
En ik denk dat je beter niet kunt zeggen dat jij het niet trekt (want dan lijkt het alsof jij overgevoelig bent, dus aan jou ligt dat het niet gaat), maar dat jij daar niet van gediend bent (want dat is een grens aangeven dat jij iets niet pikt en blijft het bij zijn gedrag, wat dreigend is en dus niet okay is.

Voor niemand acceptabel zou zijn dus, gevoelig of niet.
Tenzij het iemand is die een deurmat zou zijn die alles maar pikt.
Of iemand met zelf een hele grote mond terug, maar vaak vallen ze niet op zo'n type dat gebekt is.

Hoe triest en jammer ook, dit zal blijven terugkeren.
Dat moet je niet willen, dat enerzijds op handen dragen en aan de andere kant jij degene bent die het meest dichtbij is en makkelijk op af te reageren is voor hem.
Ik vind het heel erg shit voor jou, je hoopte natuurlijk dat het de goede kant op zou gaan en dan valt het toch weer koud op je dak.
Bang en stress van krijgen is gewoon geen goed teken en absoluut niet de bedoeling van een relatie!
Het laat je idd dan gewoon geen andere keuze dan dat niet accepteren voor jezelf.

Hier is het verschil dat (ex)lover therapie(en) heeft gehad en nog steeds best fel/ temperamentvol kan zijn (niet eens naar mij toe) over dingen dus (onrecht enzo) en ik wel tegengas geef. En als ik grenzen aangeef hij weet dat ik een punt heb, over nadenkt, en dan alsnog constructief mee omgaat momenteel (itt afgelopen winter): drinkt geen druppel meer, is met zijn gezondheid bezig, slikt zijn medicatie trouw en is dan een ander mens, veel gelijkmatiger en relaxter.

Nu bij hutje al helemaal, in de rust en stilte van de natuur, zonder prikkels van eigen omgeving en lekker in de tuin aan het werk, waar hij voldoening heeft van bezig zijn met een doel en het hier mooi willen maken (en zodat het onderhoud makkelijker wordt voor mij).

Tuurlijk zit er ook een eigenbelangetje bij, dat ie zich op die manier nuttig maakt in de hoop om vaker tijd hier met mij te kunnen spenderen. Beetje eigen maken? Ook speelt zeker mee dat ie niet wil profiteren van het feit dat ik zo'n hutje heb, maar iets terug wil kunnen doen om te helpen, en meedenken om eea in orde te hebben en houden.

Binnen en buiten, echt een mannendingetje qua praktische handigheid en ik ben er blij mee, want het zijn dingen die ik maar liet gaan/ hooguit bijhouden doordat ik daar de energie (en rug) niet voor heb en ook liever geen geld uitgeef om iemand daarvoor per uur te moeten betalen. Het is wel fijn om die verantwoordelijkheid niet helemaal zelf te hoeven dragen. Dochter wil ook al bijdragen, omdat zij hier ook lol van heeft met haar vriend en ik dit seizoen qua werk wel zo'n beetje kan afschrijven.

Veel sterkte meid, je hebt het een kans gegeven en wat hoop gekregen dat het beter zou gaan en nu valt het toch weer tegen.
Sterkte!

Het is al mooi dat ie inziet dat ie hulp nodig heeft, Nicci.
Alleen is de belofte alleen niet genoeg, eerst zien en dan geloven.
En dan is het nog afwachten of het daadwerkelijk iets verandert.
Er zijn wachtlijsten (zeker momenteel) waardoor hij ook niet 1,2,3 hulp zal hebben, wellicht een psycholoog met eigen praktijk.

Dan nog denk ik dat laten zien dat bereidheid tonen om eraan te werken nog niet genoeg om weer samen verder te gaan.
"mijne" is jaren geleden in therapie geweest, dus niet nu, maar hij erkent en kent zijn eigen issues, en ook de tools die hij daarvoor meegekregen heeft (en al vaker beproefd). In zijn geval waren het dus terugvallen (zus overleden en relatie uit) afgelopen winter waar hij in de verkeerde spiraal terecht kwam en hij weet ook waarom.

Nu gaat ie alsnog nuchter alles verwerken en constructief bezigzijn, met of zonder mij. Dat is voor mij ook nog een belangrijk verschil, dat ie het niet voor mij doet, maar laatst ook al goed bezig was zonder dat er nog kans leek dat ik het nog wilde proberen. Dus voor zichzelf goed bezig is, niet omdat het moet of anders mij kwijt zou raken oid.

Mensen kunnen zoiets alleen als ze dat voor zichzelf willen verbeteren.