(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Nou, ik hoor net dat die positief geteste persoon nu grieperig is, dus wel klachten.
Betekent dat (werk)partner nu toch die 10 dagen in quarantaine moet blijven.

Komende week sta ik dus nog steeds alleen te werken en het wordt ook nog rotweer, als je weeronline mag geloven: alle dagen regen dat we open zijn, maar dan ook nog een stuk kouder

Nu ben ik niet/nauwelijks met haar in 1 ruimte geweest (en zeker geen kwartier binnen anderhalve meter), maar zal zelf ook heel erg opletten, want dat is denk ik ook maar een grens die ze ergens getrokken hebben en puur op kansberekening gebaseerd.

Ze is dan wel halsoverkop vertrokken en ik heb alles gelucht en schoongemaakt daarna voordat ik zelf weer "binnen" stond (je staat sowieso half buiten met die klep de hele dag open), en ik ben al zo voorzichtig en houd me aan de afstand enzo, maar gewoon ook maar die quarantaine.

Betekent ook niet naar mijn zoon oid deze week en misschien toch maar komende week/ weekend de boel dichtgooien, ik kijk ff aan hoe het gaat met partner en haar man..

Binnusje, ik begrijp hieruit dat je alsmaar dubbele signalen van haar krijgt?
Enerzijds afweer en dat ze eerst zichzelf en haar eigen leven en de issues met zichzelf en haar werk/studie enz op orde wil hebben (wat ik alleen maar kan toejuichen, wel zo gezond dat ze op eigen kracht zichzelf kent en op de rit krijgt).

En anderzijds jou aantrekt, knuffelt, het intieme of gezellige van samen eten/slapen enzo wil wat zo prettig is van wél een geliefde in je leven hebben.

Ik snap dat wel, maar het zwiept jou van links naar rechts, geeft elke keer hoop, omdat het (deels) jouw eigen behoefte aan liefde en gezelligheid/ gezelschap vervult, terwijl je met je verstand haar die eigen kracht gunt en afstand zou moeten nemen/ houden.

Dit is een intern conflict bij jou tussen eigenliefde en liefde voor de ander, en dan is wat je voelt vaak sterker dan wat verstandig is. Omdat dat verstandige voor jou niet leuk is. Maar is dat heen en weer gaan leuk? Ook niet!

Nu is niet gebeurd waar je voor kwam, (jouw spullen ophalen) begrijp ik dat goed?
En wil zij erop uit om spullen voor eigen inrichting? Samen met jou?
En jij probeert haar nog steeds dingen uit handen te nemen, oa haar bed verschonen? Zo blijven jullie dat "samen" voeden, he, ipv afstand houden.

Besef dat je zelf het sentimentele ook nogal aan het voeden bent, door oa dat gebaar van je dochtertje en cadeautje inpakken voor haar enzo.
Zij begint dan over twijfel dat ze toch misschien beter zelf alleen die spulletjes kan kopen, jij gaat daar niet op in.
Je laat haar niet los, en zij heeft moeite om zichzelf los te maken en idd dat soort dingen op eigen houtje te doen, daarin zou je haar beter kunnen steunen dan dat het je ergens vleiend vindt en jou goed doet dat ze (na eerst van plan was om dat zelf te doen) opperde dat samen te doen (en toen weer daaraan twijfelde).

Alles wat zij zelf wil doen voor zichzelf en eigen plekje maken zou je imo beter kunnen stimuleren, ipv tóch haar te "helpen" of dat aan te bieden samen te doen, of op haar gemoed te werken hoe fijn het is om iets/dat samen te kunnen delen.

Ook al zou ze nergens toe komen, het is al een goed teken dát ze zelf plannen maakt, neem het svp niet over van haar. Dan verschoont ze haar bed maar niet, dat is aan haar en als jij het weer uit handen neemt, moet ze daar ook nog dankbaar voor zijn, dat jij zo attent en behulpzaam bent (maar misschien wel om wat JIJ nodig vindt dat er moet gebeuren?).

Zo blijf jij "in control" en dat moet juist niet.
Laat haar zelf puzzelen en proberen en aanklooien, ze heeft ook zelf initiatieven genomen afgelopen weekend, zonder dat jij dat voor haar deed of haar in gang hoefde te zetten. Dat is de enige manier en niet dat jij het voor haar makkelijker of gezelliger oid maakt, want het doel is hier dat zij op eigen benen leert te staan en dat mag op haar tijd, tempo en manier, met vallen en opstaan, want áls ze dan iets voor elkaar heeft gebokst, is het haar eigen verdienste en iets waar ze zich trots om kan voelen. En dat is de enige manier waarop het haar eigenwaarde ten goede komt, niet als jij het voor haar doet.

Liefde voor haar is vooral kijken naar wat ZIJ nodig heeft (en wat niet), op dit moment in haar bestaan. Niet wat jij kunt doen of geven, maar intussen eigenlijk ongemerkt toch haar houvast wil blijven zijn.

Het is echt belangrijk dat jij wat stappen terug zet, omdat zij al een twijfelaar is van zichzelf en juist gezond is haar eigen beslissingen, smaak en initiatieven te leren nemen, zich los te maken van haar ouders en zelfstandig te zijn.
Er ís nog geen plek voor wat zij jou (en jouw dochter) te bieden heeft, zolang ze eea zichzelf niet eens te bieden heeft..
Het is voor haar juist lastig dat ze niet kan "terugbetalen" wat jij "investeert" of bereid toe bent.

Wat bedoel je met inkomen een rol speelt en haar gelukkig maakt?
Dat je meer kans hebt haar dat te kunnen bieden tov de vorige vriend, en denkt dat jij haar gelukkiger kan maken vanwege een comfortabeler leven?
Tegelijkertijd geeft ze aan dat dat minder belangrijk is dan het samen gezellig te hebben..

Snap je dat haar helpen en dingen overnemen om het haar makkelijker te maken averechts kan werken? Dat ze daar druk van kan ervaren, omdat ze dan het gevoel kan krijgen bij jou in het krijt te staan (omdat ze dat niet terug kan doen), en je haar het "ik kan het zelf" afneemt?
Wat nu juist op de 1e plaats staat in háár persoonlijke ontwikkeling?

Liefde voor de ander is dat je wil dat diegene op eigen kracht floreert, zichzélf waardevol kan voelen door wat ze zélf voor elkaar krijgt en verbetert, leert, lukt, en trots op zichzélf kan zijn?
Dat dat niet afhankelijk is of hoort te zijn van wat een geliefde/partner van haar vindt, al is het met alle liefde?

Nogmaals: jij kunt met alle liefde niet veranderen of zij zich de moeite waard voelt, zolang zij dat niet vanbinnen kan voelen, je kunt niet van buitenaf iets "wekken" (aan liefde en eigenliefde en eigenwaarde) wat er (nog) niet is, of minstens niet voelt omdat dat heel diep verborgen zit.

Geef haar de ruimte om dat zélf te ontdekken (mbv een professional), ook al betekent dat dat je je eigen wensen en behoeften (aan liefde van haar, aan samen met haar, aan gezelligheid, intimiteit, gezelschap en wellicht samen er zijn voor je dochter als ze met jou is, aan wat jouw valide redenen ook mogen zijn dat jij haar niet kwijt wilt).

Hoe jammer ook, waar jij aan toe bent is zij dat duidelijk nog niet, vandaar ook de twijfel bij haar want ze voelt dat zelf prima aan.
Het zou gemakzucht zijn om lekker op jou te leunen, en dat lokt ergens wel, maar ze beseft blijkbaar heel goed dat dat niet de goede/ gezonde weg voor haar is nu.

Nicci: goed dat je je steeds sterker voelt in je beslissing.
Ik dacht ook eerst nog dat "parttime" de oplossing kon zijn, dat we allebei beaamden dan meer dan 3 dagen samen geen goed idee was, omdat het dan van leuk samen vaak omsloeg.

Dat werkte idd niet, want als het dan nog steeds fijn was, vergaten we die 3 dagen en trapten er toch weer in (tot het weer niet fijn ging en dan weer drama werd ergens over).
Iets wat tijdelijk niet storend of te doen is, wat je pikt of inslikt, kan bij langere tijd wél een probleem worden, voor hem om zijn best te doen (dus niet natuurlijk is, maar inhouden, beheersen) en voor jou om je in te houden (ook om niks "verkeerds" te doen of te zeggen, de sfeer goed te houden).

Dan nog blijft dat deze types ook van buitenaf getriggerd kunnen worden op willekeurig (dus voor jou onvoorspelbaar) moment, conflicten met anderen, zich onheus behandeld voelen (en dan steun of hun gelijk bij jou zoeken, jij moet opvangen, of -erger- : hun verongelijktheid over iets of iemand anders op jou afreageren).

Je voelt heel goed aan dat alleen het weekend toch weer zal gaan verruimen (en niet eens langzaamaan, als hij vindt dat het weer goed zit, wordt het al snel weer vanzelfsprekender dat jullie samen zijn en verslappen de intenties), maar ook dat je niet zeker kunt zijn dat er in de weekenden niets gebeurt vanbuitenaf en hij zich kan inhouden, ook al zou hij zijn best doen om zich in te houden.

Eerste wat ik te horen kreeg toen we ermee gestop waren en ik hem weer zag in het dorp waren weer verongelijkte verhalen over stamkroeg(eigenaresse) en de gang van zaken en hoe hij "wraak" zou nemen.
Terwijl dat nou precies 1 vd eigenschappen was wat ik niét wil van een partner, dus dat sterkte mij meteen weer in de juistheid van mijn beslissing.
Terwijl hij steun zoekt in iets waar hij in gelooft (wrok, wraak) werkt dat dus averechts en onaantrekkelijk, dus hoe kon hij ook maar dénken (met slok op) dat hij me met zoiets terug kan winnen? Dan begrijp je het echt niet..

Maar dat (terugwinnen) zat er niet onder (ook al wilde hij dat wel graag): het zegt vooral waar híj zich mee bezig houdt, zijn energie in steekt, als hij "zichzelf" kan zijn, als hij zich niet met een partner hoeft bezig te houden/ rekening mee hoeft te houden.
Zijn gelijk halen, een "ik tegen de ander(en)" (of "anderen tegen hem zijn en die terugpakken").

Dat verdween bij hutje trouwens helemaal naar de achtergrond en was dan totaal niet meer belangrijk, daar kon hij ontspannen en in het nu zijn, genieten van tuin en tuinieren, zwemmen, loungen, maar thuis maakt zijn buurt zijn leefwereld zowat helemaal uit, en onder een vergrootglas, omdat dat het enige is wat hem uit zijn beperkte binnenruimte haalt en dan niet op zichzelf hoeft te letten als je lekker op anderen kunt letten (en je opwinden over wat anderen fout doen, of de gemeente, of politiek, handhavers, enz).

Bij hutje hield dat ook maar een paar dagen stand, want daarna is er toch die behoefte om zich érgens mee te bemoeien, dus ging hij zorgen dat hij wist wat er speelde (ook weer 2 kampen "wij tegen zij" en aan wie loyaal te zijn, ergens vindt hij dat heeeerlijk! en daar dan invloed/mening op uitoefenen) of bemoeien/commentaar met wat hij zou veranderen aan hutje en tuin.

Zo vond hij in het begin de douche voor hem niet groot genoeg (later hoorde ik hem daar niet meer over), 2 losse dekbedden niet, ging hij later "helpen" in de tuin (maar dan wel zoals hij mooier of handiger vond) of tóch dingen van mij verwachten zoals ik echt niet bén (en ook niet wil zijn en ik heel vermoeiend vond aan hem).

En als hij een keertje op de bank voor de tv in slaap viel vind ik dat geen punt, hij was immers veel vroeger in touw, maar als het élke avond is wel, dan gaan die verschillen steeds meer opvallen (aan elkaar he, niet dat mijn ritme goed is en de zijne verkeerd, net zo goed andersom dat hij 's ochtends luid tegen me aan wilde kletsen (al dan niet over gezellige dingen) als ik nog rustig wakker wil worden met een koffietje en krantje).

En zo was aan het begin voor hem ergerlijk dat ik de hele dag muziek aan heb en voor mij dat ie de héle dag tv/Fb lag te kijken, tot in bed aan toe.
Met muziek kun je (in mijn beleving) iig tegelijkertijd nog iets doén, tenminste ik wel, haha, zelf nog denken, lezen, schoonmaken, koken, opruimen, rondlopen, kletsen, eten, relaxen (niet iedereen vindt mijn favoriete muziek relaxt overigens, mijn zus ook niet, die houdt van haar bekende nummers van vroeger op sublime fm enzo).

Zo houdt hij van zijn mobiel, doet ie alles op, en ik haat mijn mobiel zo ongeveer, is voor mij een noodzakelijk kwaad, ervaar ik vaak als storend, je moet ervoor gaan zitten om te antwoorden te typen op die kleine toetsen, terwijl ik liever iets anders doe. Ik heb niks met dat gescroll op wat er voorbij komt aan aanbod van anderen (al dan niet leuke filmpjes en wat anderen aan het doen zijn of leuk vinden of juist aandacht voor vragen).

Ik veroordeel dat trouwens niet hoor, ik scroll op mijn laptop ook soort van, maar dan liever op wat ik zélf wil weten of interessant vind.
Zo kijk ik tegenwoordig ook tv (zij het op de pc, dan kan ik iets gericht kijken of terugkijken en niet afhankelijk van wat er voorgeschoteld wordt en daaruit moeten kiezen/ zappen).

Dus vaak niet eens een goed of verkeerds aan, maar wel verschillend.
En ook dat kan met wat goede wil en elkaar respecteren best goed gaan, die paar dagen, maar niet dag in dag uit over langere tijd.

Het fijne van "latten" vind ik de ruimte op dagen alleen, dat je dus alles op eigen manier en tempo enzo kunt doen zoals jou past en prettig vindt.
Ik wist dat hij dan voor hetzelfde geld hele dagen helemaal niet buiten kwam en prima vond om (liggend) tv te kijken, ook 's nachts als ie niet kon slapen, of dan de was ging doen oid en overdag slapen.

Voorkeur voor ongezond snack- en gemakseten, en ik bemoeide me daar niet mee, maar vond dat niet zo'n aantrekkelijk idee, ook al was hij aktiever als we samen waren (maar ook weer: omdat we altijd bij mij waren zich gaan bemoeien met mijn huis (ontbreken van tv bijvoorbeeld, terwijl hij thuis een enorm scherm heeft).

In zekere zin stimuleerde het idee van een relatie hem dus in aktiever dingen doen en aanpakken, meer interesse in zijn eigen shape en bezigheden, gezonder leven, afvallen, dus meer zijn best doen voor zichzelf (uiterlijk en conditie), vaker scheren, whatever, dan hij zich alleen toe kon zetten.

Terwijl ik die dingen vooral voor mezelf doe, en niet beter mijn best ga doen oid voor een partner of pas als ik een partner héb.
Tuurlijk kan dat net een zetje geven als je verliefd bent, maar daar moet het niet vandaan komen, of terugvallen in dat het niet meer uitmaakt als dat over is, al snap ik best dat die wilskracht groter kan zijn als er buiten jezelf ook nog iemand is die trots op je is en het je op eoa manier bevestiging/waardering/ aandacht/liefde oplevert, als extra bijkomstigheid dan, he, als extra zetje, maar niet als énige reden dat dat van buitenaf nodig is.

Dus voor zover het om al bestaande plannen voor jezelf gaat en in gang zet, prima.
Niet als het afhankelijk is (of voelt) van externe motivatie, wat (een) ander(en) vindt/vinden. En dat was nog zo'n verschil: ik heb daar lak aan, ik doe dingen voor mezelf en uit mezelf die ik zélf vind dat beter/anders kan, niet om lof of indruk op anderen te maken.

Misschien dat dat voor anderen juist wel werkt, hoor, zoals schaamte ergens over mensen kan aanzetten tot verandering, maar werkt volgens mij niet (blijvend) als je je zelf niet schaamt, maar omgeving of samenleving oid vindt dat je je daarvoor zou moeten schamen, dus puur omdat iets zou horen of "normaal" gevonden wordt (of beinvloed wordt door algemene opvattingen op bijv (social) media en mee willen doen/ erbij willen horen, vooral niet afwijken van de massa).

Het kán heel gezond zijn om met een blik van buitenaf naar jezelf te kijken, daar niet van!
Dat wat je zelf als "normaalwaarden" voelt en ziet kan ook uit opvoeding, gewoonte en patronen zo gegroeid zijn en voor jezelf dus heel normaal zijn, en de moeite waard om af te zetten tegen hoe anderen daartegenaan kijken. Of leven, wat zij belangrijk vinden in het leven, zich mee bezighouden, prioriteiten vinden, zich voor inzetten, hun blik ergens op is.

Dan nog zijn er dingen die eigen aanleg of voorkeuren zijn, en geen goed of fout, ook al is bijv de overgrote meerderheid van de mensen (en de maatschappij in gericht op) ochtendmensen, dat wil niet zeggen dat iedereen dat hoort te zijn. Er zijn genoeg mensen die "gedwongen ochtendmensen" zijn (werk, scholen, gezin) omdat het leven daar nu eenmaal op ingericht is, maar meer zouden floreren in hun eigen ritme (of hun werk en leven daar op in hebben kunnen richten, ipv andersom zichzelf aanpassen aan 9-5).

Ik vind het zelf ook niet bepaald handiger als iets "eigens" botst met de meerderheid, omdat overeenkomende tijd of beschik-/bereikbaarheid dan bijv niet overeenkomt, en nu ik geen gezin thuis heb wonen met schooltijden en dergelijke zou ik bijvoorbeeld meer floreren in werk wat later begint en later doorgaat (wat dat betreft is dat vaak zo op evenementen), ik hoef niet om 18 u aan tafel, dus kan ook een voordeel zijn als je wilt werken op tijden dat anderen juist thuis allang weer thuis willen zijn.

Ik heb gemerkt dat in bepaalde opzichten dat best flexibel is, en voor een deel prima in tegemoet kan komen als ik dat wil, bijv dat opstaan en gaan slapen 1 a 2 uurtjes vervroegen prima gaat. NIet als het om 10 uur gaan slapen is (voelt voor mij als kinderbedtijd) en om 5 uur opstaan oid.
Qua werk kán ik wel om 6 uur opstaan, ook vaak gedaan, maar dat zal nooit wennen en tegen mijn gevoel in gaan en ben ik zéker niet op mijn best die eerste uren.

Maar ik dwaal weer af, zoals gewoonlijk.
Dingen doen of aanpassen kán in sommige opzichten best, uit liefde voor de ander, om elkaar tegemoet te komen, om het beter passend te máken als die bereidheid er is en als het geen onoverkomelijke dingen zijn, of die bijv in je aard liggen en jezelf echt mee tekort zou doen en dus de (aanpassing aan de) standaard van de ander belangrijker maakt dan wat je zelf wilt of kunt. Of dat die het "goede" zou zijn en jouw eigen manier "verkeerd".

Andersom dan natuurlijk ook niet je eigen manieren en voorkeuren op willen leggen aan de ander, als zijnde "beter" of "het goede" of zoals (jij vindt dat) het hoort. Of behoefte aan hebt of zo opgevoed bent of de hele wereld het zo doet, en daarom normaal vindt ook voor anderen (projectie).

Dat soort aanspraak op elkaar, als ik dat lees waar men over valt van een partner en zich aan ergert of kenbaar maakt en verwacht dat die partner dat voor jou dan gaat veranderen, omdat die dat vervelend vindt of juist verwacht, kwetsend vindt, pff, dan ben ik blij dat ik dat zelf (weer) mag uitmaken, mezelf kan zijn zonder dat ik iemand anders daarmee tekort doe of teleurstel, niet gelukkig mee is enzo.

Ik zou alleen nog een (volle, dagelijkse) relatie zien zitten als dat op belangrijke fronten globaal overeenkomt. En dat is dan niet eens ochtend- of avondmens zijn, dat is imo wel te overbruggen als je zoiets respecteert over en weer.

Wel bijv hoe je (globaal) met conflicten en tegenslag omgaat, libido's en seksuele voorkeuren, intimiteitsbehoefte (zoals wel/niet aanrakerig), werk-vrije tijd-balans, huiselijkheid-buitenshuisbalans, opvoeding, samen versus me-time, communicatie, leefwijzen en bezigheden, sociale leven, gezondheid (sportiviteit, eten en drinken), huishouden , initiatief versus passief, gedijt bij drukte of juist rust, stad of platteland, het leven overwegend optimistisch of pessimistisch beziet, zorgzaam of egoistisch, relaxt of controlfreak, zeer slordig of zeer netjes, benepen of ruimdenkend, dat soort verschillen.

Een tegenovergesteld type kan je ook juist aantrekken, en andersom, als je allebei tegenpolen bent die beiden aan de extremere uiteinden zitten (dus té ergens in bent), omdat ik denk dat je daarvan iets kunt leren (allebei dan, dus niet de 1 gaat opleggen aan de ander, als "het juiste" acht, en zich gaat ergeren -of juist aanpassen- aan het extremere van de ander).

Dus ook een extreem zorgzaam en geduldig, behulpzaam en lief en empathisch type die dat eerder geeft aan een ander dan zichzelf kan júist een wat extremer egoistisch iemand aantrekken, die veel uit eigenbelang denkt en handelt, (ook al kan die ook zorgzaam en lief zijn voor wie/wat hem lief is, of bij verliefde gevoelens, omdat je dat dan opwekt in hem/haar) en dat alles goed kan gebruiken bij zichzelf daarin afremmen en de ander juist belangrijk te vinden om moeite in te steken en zichzelf mínder op de voorgrond te zetten (maar ook omdat hij/zij daar zelf ook baat bij heeft, namelijk diegene tevreden te houden om zich te verzekeren van die empathie en liefde en zorgzaamheid van de ander).

In die zin kan het voor tegenpolen gunstig verlopen en een zekere mate van eigenbelang aan zitten, als je het goede van die (uiteinden van) eigenschappen van elkaar bewondert en naar elkaar toe kunt buigen, maar niet als je allebei vasthoudt aan de eigen kant vd medaille en elkaar wil overtuigen van eigen gelijk.

Uiteindelijk zal -als dat niet lukt- het eigenbelang het winnen als de tegenstellingen blijven bestaan, en dus ermee stoppen om "egoistische' redenen (in jouw geval, Nicci bedoel ik "gezond egoisme" wat -terecht- opsteekt, als de ander (tevreden houden) niet langer belangrijker is dan je eigen welzijn en gezondheid.
En dat gebeurt op een moment dat hij doorslaat naar geen rekening meer met jou houden, omdat hij buiten zichzelf is, en dat hij daar zelf niks aan kan doen "omdat hij nu eenmaal zo is" geen reden meer is om je onveilig en bedreigd te voelen (ipv ten allen tijde veilig, gerespecteerd en geliefd).

Binnusje, dat zie ik bij jou trouwens ook terug: jij die het huis weer schoon hebt gemaakt en haar dat ook meldt (versus dat dat iets is wat haar veel moeite kost in haar woning en jij dat bed verschoont.. is dat om haar te plezieren of omdat jij vindt dat dat nodig was?), jij die attent tekening en goede wensen overhandigt (heb jij zelf behoefte aan dat zij oog en aandacht voor jouw welzijn, geluk en jouw werkdag/behoeften toont?), jouw stabiliteit en aktie tegenover haar besluiteloosheid en passiviteit?

Waar jij misschien meer laidback zou mogen zijn, controle loslaten, zou zij in theorie kunnen leren van jouw aanpakkersmentaliteit?
Tot nu toe beschouw je jouw insteek als normaal en dat zij daar hopelijk (mbv therapie) tzt ook (weer) toe in staat zal zijn, dus dat je het soort van gedoogt vanwege haar toestand, maar eigenlijk van een mentaal en fysiek gelijkwaardige partner jouw norm zou verwachten?

Dus eigenlijk haar (tijdelijk?) helpt om wat meer op jouw level te komen en wel enig begrip dat zij dat nu (nog/ff) niet kán, maar ergens ook haar (door het over te nemen of te melden alleen al) haar laat weten dat jij (op den duur) toch meer van haar verwacht (en dus haar onbedoeld confronteert met dat zij nu niet voldoet aan jouw standaard, dus faalt, en (beter) haar best moet doen, wil ze op den duur gelijkwaardig partner zijn zoals jij voor ogen hebt?

Eigenschappen die je aan jezelf pluspunten vindt kunnen als ze uitvergroot zijn dus minder pluspunt zijn dan je denkt.
Zo kan helpen bemoeien worden (bemoederen) en zij ontworstelt zich momenteel dus aan het bemoederen (bemoeien) van haar ouders, dan is het niet de bedoeling dat ze zich dan weer laat beinvloeden door jou(w norm) maar zelf uitvindt wat zij zélf vindt en kan en (ver)kiest. Gewoon eens helemaal zónder invloed van buitenaf, maar juist van binnenuit, hoe dat ook uitpakt.

Alleen zo kan zij uitzoeken wie ze is en mérken waar ze zelf tegenaan loopt, zichzelf in de weg mee zit, en leren door eigen ondervinding.

Het lastige is dat dat eigenlijk normaliter een ontwikkeling is die al als kind en puber inzet, en een natuurlijk losmakingsproces van de ouders (en andersom!!) is, zodat je als jongvolwassene of volwassene zelf een beeld hebt van hoe je je leven en jezelf wel en niet wil vormgeven (en niet de verwachtingen van ouders blijft invullen).
Ergens is dat bij haar niet gebeurd, vrij laat pas in gang gezet, en zit zij nu nog volop in dát loslatingsproces, van proberen en uitvinden wie ze is, wat ze zelf wil en wat ze zelf aankan.

Kun je je voorstellen dat dat misschien minder met haar moeilijke karakter te maken heeft, maar misschien wel voor een groot deel doordát zij niet heeft geleerd op zichzelf te vertrouwen en bij zichzelf te rade te gaan wat haar aanspreekt, wat bij haar past qua werk, qua leefwijzen en leefritmes enzo, omdat die ouders uitgesproken ideeen en verwachtingen (en controle daarover) hadden/ hebben?En zij gewoon niet wéét wat ze wil en goed/gezond voor háár is?

En dat daar die therapie voor nodig is, om dat te ontdekken, en niet zozeer om haar "mankementen" te "genezen", zodat ze dan wél "voldoet" of "beter" functioneert, of als ze aan zichzelf "werkt" dan (pas) wél relatiemateriaal zou zijn?

Het allerbelangrijkste van therapie is imo lekker in eigen vel komen, jezelf goed leren kennen, dus je sterke kanten maar ook je eigen zwaktes, en (leren) vertrouwen op jezelf, onafhankelijk kunnen functioneren van anderen (en hun mening/ hulp/bevestiging nodig hebben) en een gezonde mate van eigenliefde en eigenwaarde, met een reeel oog voor mechanismen en patronen die jezelf tegenwerken en anders mee te leren omgaan.

Voor mensen met toch al een gebrek aan energie klinkt "aanpakken" en aan jezelf (moeten) "werken" vooral als een opgave, dat ze niet goed genoeg zijn zoals ze nu zijn, en iets om tegenop te zien.

Terwijl het gaat om het hervinden van haarzelf, en de levensvreugde en energie, die het kan en zal opleveren, als ze eenmaal inzicht heeft in wie ze is en wat ze wil, en dan verdwijnt dat besluiteloze ook (twijfel en aarzelen/ uitstellen/ besluiteloosheid is niet de oorzaak maar een gevolg: niet weet dus wat ze wil en bij haar past, wat haar belemmert, of niet weet hoe).

Dat is op zich koren op de molen van iemand als jij, als jij tegenovergesteld bent, vanalles op orde hebt en houdt, en dát is wat jou een gevoel van controle over je leven hebben geeft.
En voor haar ook misschien aantrekkelijk en de makkelijke weg, als jij de sterke schouder bent die zij dan niet hoéft te zijn.
Dat is pas een vrije en vrijwillige kéuze als ze zelf die sterke schouder voor zichzelf is, en niet als ze die kracht buiten zichzelf in jou nódig heeft (of afhankelijk van maakt/voelt/zoekt,) snap je wat ik bedoel?

En als je het per sé met haar wil, die relatie, vroeg of laat, dan zul je nogal wat geduld moeten hebben, want dat gaat dus niet van de ene op andere dag of een paar sessies therapie, als eea diepgeworteld is of (trekken van) persoonlijkheidsstoornis(sen) bij zitten..

Als jullie elkaar vrij laten om die/haar ontwikkeling zelf te kunnen doen in eigen tempo, maar zij weet dat jij daarop wacht, zal ook dat druk op haar geven, en dat ze het meer voor jou doet dan voor zichzelf.
Dat is de ellende: jij bedoelt het goed, wil haar een hart onder de riem steken, dat jij haar de moeite vindt om op te wachten tot zij eraan toe is, maar ondertussen zit daar toch een soort ultimatum aan, tot waar jij dat (af)wachten nog kunt opbrengen..

Besef dat zij nu zichzelf in de weg zit en al niet goed genoeg vindt, en zich ook niet goed genoeg vindt voor jou, in de staat waarin zij nu verkeert.
Dus dat moet eerst opgelost, ook al zou jij vanaf nu haar verzekeren van wel, dat zij helemaal is wat jij wil en verwacht, en alles doen om dat te bewijzen, dat kan tijdelijk ff haar twijfels sussen, maar helpt niet zolang zij dat zelf niet vindt en voelt.

Binnusje, dank voor het compliment.

Ik denk dat het verschil er in zit, dat je weliswaar zégt en denkt en meent dat je haar die ruimte wilt geven, maar het gaat erom dat je het doét.
En dat betekent daadwerkelijk met rust laten.

Je zegt het ook hierboven, dat je denkt dat jij het best voor je ziet dat ze ook in relatie met jou gewoon haar persoonlijke ontwikkeling zou kunnen doen.
Dat is niet zo, want dan wordt ze toch steeds getriggerd op haar grenzen: gaat ze ongemerkt over haar grenzen heen of moet ze aangeven wanneer het haar teveel wordt, en ook al geef je haar de ruimte (dan), ze voélt dat niet zo.

Ze vindt en voélt zelf dat ze momenteel geen geschikte partner is, ook al neem jij daar genoegen mee.
Dus bijv zelfs als jij niet verwacht dat ze (snel) antwoordt op een berichtje, maar wel zelf iets stuurt, voélt zij die druk zelf, dat daar vroeg of laat op gereageerd moet worden.
En zo is het met meer: ook al verwacht jij geen opgewekte gezelligheid, zij vindt zélf dat ze tekortschiet naar jou, en iha gaat dat ook op tav verwachtingen die bij normaal gesproken bij een wederzijdse liefdesrelatie horen, los of jij die verwacht van haar of niet. Zij merkt zelf dat het niet gelijkwaardig is.

Het is een misvatting dat jij weer puur partner kunt zijn zodra ze weer in therapie is. Het is niet zo dat die therapeut haar aan het handje houdt en zorgt dat dat gedeelte alleen nog daar afspeelt en niet mee naar huis neemt.
Sterker nog: een therapeut gaat diepe issues en gevoelens oprakelen en openen (als het goed is) waardoor iemand zich eerst juist (veel) slechter kan voelen, dat werkt in de rest van haar leven ook door: op het werk, thuis, want wat zich daar afspeelt zal stof tot nadenken zijn, maar ook veel gevoelens oprakelen dus, die verwerkt moeten worden en haar algehele stemming zullen beinvloeden.

Jij denkt over gordijnen opmeten en bestellen dat dat veel sneller kan, en dat is ook zo, maar dan begrijp je nog steeds niet dat het voor haar anders ligt, zoiets in jouw ogen kleins voor haar een opgave is. Als een berg opziet tegen vanalles wat "eigenlijk nog moet" of voor gezonde anderen vanzelfsprekende simpele klusjes en dingen zijn.
Ze kan al nauwelijks haar eigen normale verwachtingen (huishouden en werk, goed voor zichzelf zorgen) aan, en dat er een partner zou zijn die (toch, aangepaste of niet) verwachtingen heeft (van reageren, van samenzijn, van bepaalde aktie nemen, iets leuks doen, de normale dingen doen) legt bij háár een druk, ook als jij dat niet zou doen.

Ze is blijkbaar niet zelf in staat die grenzen te voelen of tijdig aan te geven, en dan geeft ze eraan toe (zoals toch samen eten en slapen, wat het plan niet was) en merkt ze daarná pas dat ze eroverheen gegaan is.
Dat ligt niet aan jou, maar zij kan dat niet weerstaan op het moment zelf, en merkt daarna pas het effect op haar. Het is makkelijker voor haar als die verleiding er helemaal niet is, zodat ze daar ook niet op hoeft te reageren of (zelf) te begrenzen.

Die les die ik ook heb moeten leren paar jaar terug is dat ik ook in woorden zei diegene los te laten en de ruimte te geven (het contact stond zíjn ontwikkeling en groei in de weg), dat ik dat respecteerde enz enz.
En dat meende ik ook.
Maar intussen bleef ik contact willen en zoeken, dus in de praktijk/ in werkelijkheid gaf ik die ruimte dus juist helemaal niét.

Mensen die aangeven ruimte nodig te hebben voor zichzelf bedoelen daarmee: rust.
Met rust laten.
Hun eigen ding kunnen doen.
Ook geen berichtjes met "succes", ook geen berichtjes zonder antwoord terug te verwachten, want aandacht géven is dan eigenlijk toch een verkapte vorm van aandacht vrágen.

Werkpartner is er vandaag weer, is gisteren gelukkig negatief getest. Sowieso gezelliger met zijn 2en, maar wat een weer

Leuk idee, maar niet doen.
Ze heeft specifiek om ruimte gevraagd en zoiets zet toch voor het blok.
Dat is iets anders dan wanneer je er bent initiatief nemen om iets te gaan doen, zoals bij die aanbevelingen staat.

Vooral omdat het anders zit bij jullie nu het een wisselvallige relatie is en dat w at hierboven staat lijkt me voor familie en vrienden, of partners.

Ik zou ook geen brieven schrijven naar vriendinnen van haar oid, ook al heeft t die vriendin en haar vriend goedgedaan.
Ik denk dat je nog verl teveel met haar bezig bent, al is het in gedachten en wat er, en niet te doen. Geef haar die rust en ruimte.

Binnusje, ik kan er niks van zeggen want ik heb het ook tegen beter weten in eigenlijk lopen rekken met exlover, gewoon omdat elke relatie ook fijne momenten kent en daar houd je je dan aan vast, dat is het welkome ervan tov je leventje het helemaal zónder dat.

En toch hoort het zo niet te zijn, dat je daar in feite genoegen mee neemt, puur omdat je om haar bent gaan geven ondanks de vele hobbels die het óók allemaal meebrengt, om heen moet lopen en rekening mee moet houden, in het duister tast soms, probeert op af te stemmen enz.

Dat is het nadeel als je je eenmaal aan iemand verbindt ook al zijn het te zwakke schakels zeg maar: die persoon zit in je emotionele systeem, heb je voor ogen, voel je allerlei wisselende en zelfs tegenstrijdige emoties bij, incl frustraties en dat zijn dus heel voelbare als je daar heen en weer in gaat.
Dat zegt overigens niet dat de liefde zo diep zit, alleen dat je emoties allemaal heviger zijn rond haar: er zijn gewoon veel prikkels met zo iemand.
Het wordt nooit saai/sleur als er altijd wel iéts is of mis is, geen kalme liefde is maar veel gebeurt (of dat nu leuke dingen zijn of niet).

Zo iemand is meer een project: het houdt jou bijna nog meer bezig dan dat haar issues haarzelf bezighouden.
En eigenlijk kan je dan niet wachten tot zij helemaal die leuke persoon wordt en helemaal diegene wordt die jij mist (want die mis je zelfs als het wel "aan" is, op de momenten dat zij niet zo leuk is, (en dat is misschien zelfs de meerderheid van de tijd die je dan samen bent): je mist dat waar je van bent gaan houden dus al als het wél een relatie is, laat staan als het helemaal over is.

Zie het in die zin maar als vergelijkbaar met een afkick- en rouwproces en dan is het beter om er maar helemaal van af te zien, dan deels geprikkeld te blijven (door het te voeden met contact en je eigen gedachten de vrije loop te laten over haar).

Ik ken de valkuil van de "helper" dat het jou ook een goed gevoel kan geven dat je iig iéts voor haar kan doen om te proberen eea te verlichten, of dat nu in praktische zin is (huishoudelijke dingen, klusjes waar ze geen energie voor heeft) of mentale steun geven (en jij ervan opkikkert als je daar enig resultaat van ziet/merkt/ terugkrijgt).
Dat kan jou een gevoel geven van "nodig of nuttig zijn" en dat je daaruit haalt dat je waardevol en van betekenis bent voor haar.

Toch is dat geen basis voor een gezonde relatie, ook al heb jij die energie over en zij tekort. Dat lijkt dan misschien juist goed bij elkaar te passen, maar ik hoop dat je toch kan zien dat dat geen gezond evenwicht is en vaak zie je ook dat als zo iemand opknapt en op eigen kracht weer vanalles kan en doet, de verhoudingen zo gegroeid zijn dat de "helper" niet meer nodig is, terwijl die patronen er dan allang ingesleten zijn. Ook bij de helper dus!

En dan de kans groot is dat de "geholpene" zich losmaakt en op eigen kracht het leven gaat verkennen, dus ook niet meer zo gezien/beschouwd en behandeld wil worden naar de (zwakkere, twijfelende, onzekere, energieloze) versie en dan eenmaal weer "zichzelf gevonden te hebben" weleens op een heel ander type partner kan vallen.

Ook al gaan alle liefdesliedjes en -gedichten enzo over "ik kan niet leven zonder jou", dat iemand (emotioneel) afhankelijk is en je echt onmisbaar bent (want nodig en niet alleen uit liefde), is geen sterke basis.
En het trekken en duwen gaat ook steeds meer geduld en moeite kosten, omdat irritaties toch op den duur onbewust gaan overheersen, ook al wil je dat niet. En het is maar de vraag of jij zelf werkelijk valt op de andere versie dan hoe je haar nu meemaakt, op een vrouw die heel goed weet wat ze wil en geen hulp en leiding nodig heeft.

Ergens haal je hier zelf ook iets uit (behalve liefde of je geliefd voelen), en het is de moeite waard om te onderzoeken bij jezelf wat dat dan is.
Wat je aantrekkelijk vindt aan zo'n relatie, bedoel ik, dat jij van jouw kant wil blijven klaarstaan, ook al krijg je dat (nu iig, en voorlopig ook) niet terug.

Geen contact opnemen dus.
Laat haar weten dat je haar alle ruimte wil geven om het zelf te doen, en dat je er waar nodig voor haar bent op de achtergrond, het initiatief aan haar overlaat.

Gisteren heerlijk werkdagje gehad, hele dag in de zon, leuke klanten, echt zo'n dagje waar je het voor doet en voldoening van krijgt.
Er kwamen zelfs 2 ruiters met paard en al, zo maak je nog eens iets mee haha.
Het loopt geen storm, maar de hele dag door wel bezig en mensen die blij zijn dat je er bent, die ook ff een praatje maken, ik houd ervan!
(ik had meteen ook meer energie eenmaal thuis)

Zometeen naar mijn zoon, die heb ik alweer meer dan een maand niet gezien, dus werd wel tijd. De schijnt, en ik heb er zin in, ff een dagje vrij en ex zal er ook wel aan het klussen zijn, dus zie dan 2 van de meest close geliefde mensen in 1 klap

FIjne dag allemaal!

Nicci, daar heb je wel een punt.
Er is imo verschil tussen fysiek iets gewoon echt niet kunnen en dat de partner dat soort dingen dan overneemt of dat het gaat om mentale issues waardoor iemand eea niet kan opbrengen of de energie niet voor heeft, niet georganiseerd krijgt en/of zelf ook geen/weinig behoefte aan heeft, daardoor niet zo nodig vindt, niet kan voldoen aan de standaard wat "normaal" is of dingen uit de weg gaat.

Hulp vragen is zéker geen zwakte, juist sterk als je zelf -al dan niet tijdelijk- dingen niet kan of niet kunt opbrengen.

Mijn werkpartner neemt ook bepaalde taken over als ik last van mijn rug heb (tillen van zware dingen bijv).
En toen zij burnout was nam ik zo mogelijk dingen over die zij toen niet kon, zoals autorijden.
Ik heb er in het verleden ook weleens een administratief zootje (achterstanden) van gemaakt, een irreele rekeningenangst en daar op een gegeven moment hulp van een vertrouweling bij gevraagd, zodat het weer op de rit was en kwestie van bijhouden was. NIet omdat ik het zelf niet kon, maar zelf ff niet kon opbrengen.
Dan bestaat de hulp uit samen doen, een zetje geven omdat je opziet tegen een berg, waarna je het zelf kunt.

Het is heel delicaat bij depressie en mentale issues.
Verschil is dan of je zélf met die hulpvraag komt, of als je erover zou klagen tegen iemand, diegene het aanbiedt. Maar niet dat diegene dan ineens komt met: zo, nu gaan we es ff die administratie van jou aanpakken of dat opeens voor mij zou gaan doen. Hoe goedbedoeld ook, dan neemt die ander de regie over, het moment waarop diegene vindt dat het moet gebeuren, en pakt de verantwoordelijkheid over, beslist voor jou dat je die hulp nodig hebt.

Ik heb het gevoel in het geval van Binnusje (ik kan het mis hebben) dat niet zij, maar hij vraagt wat ze het weekend/week gedaan heeft (wat hij normaal vindt of zou willen horen) en zij dan excuses geeft waarom er niks gekomen is van eea. En dan gaat hij het in haar plaats doen, als verrassing, om haar te helpen.

De werkelijke hulpvraag is bij haar dat ze bij een professional aanklopt in de hoop haar eigen mentale staat en energie weer op peil te krijgen, zodat ze zélf weer in staat komt om haar leven vorm te geven, haar eigen keuzes te maken, beslissingen te nemen op gebied van werk/studie en alles waarover ze twijfelt omdat ze "zichzelf" niet is en daardoor niet weet waardoor iets wordt ingegeven, of ze daar nou goed aan doet of niet, door de bomen het bos niet ziet, niet weet waar te beginnen, geen prioriteiten kan stellen, dingen uitstelt, whatever.

Het kan heel confronterend zijn (alleen maar benadrukken dat je faalt) als iemand (en niet zomaar iemand, maar je geliefde) vindt dat je niet voldoet aan wat hij/zij verwacht van jou, iha van een partner, van je werk/studie en (verzorgd) huishouden, bezigheden of gebrek daaraan, initiatief, uiterlijk en gezondheid, enz en daarmee je onvermogen juist blootlegt (of iig in diens ogen tekortschiet).

En dat soort dingen zijn dan confronterend als de partner dan vraagt (of voelt dat ie alleen al denkt): heb je dat nou nóg niet gedaan? Stelt toch niks voor, kun je dat niet eens, daar heb je de hele week/het hele weekend de tijd voor gehad..nou, dan doe ik het wel voor je.

Het is juist zo delicaat bij mentale issues, dat het niet zichtbaar is voor de ander en ook niet voorstelbaar voor mensen die die (normale) energie en daadkracht "gewoon" wél hebben. Als je een gebroken been hebt snapt iedereen dat je je boodschappen niet de trap op krijgt, maar bij energieproblemen of mentale blokkades waardoor je dingen niet voor elkaar krijgt is er veel minder begrip.

Gewoon ff je schouders eronder, als je maar wilt, dan lukt het ook, en dat soort uitspraken geven diegene alleen maar de bevestiging van falen, van niet voldoen, onvermogen voelen (tov "normale", gezonde mensen) en dus versterken van de laag van negatief geloof over jezelf waar diegene zich toch al in bevindt (ik ben het niet/ minder waard, ik doe er niet toe, ik kan het niet (zelf), ik heb hulp nodig, enz).

En dan bereik je het tegenovergestelde juist van wat je wilt: dat diegene het vertrouwen in zichzelf krijgt het wél te kunnen, vertrouwen in eigen kracht, weer moed krijgt, een zetje, stimulans omdat een ander dat (al) in jou ziet waar je het zelf niet ziet/merkt.

Het verschil zit hem er ook in dat diegene het voor zichzelf doet/ aanpakt, en niet vanuit het idee dat de ander dat verwacht of vindt dat dat moet, al is het voor je eigen bestwil. Iets voor de ander aanpakken werkt iig niet, als diegene zelf zo ver nog niet is en dan voelt alles als "gepush" en werkt alleen maar averechts, kan zelfs (uit protest) verzet opleveren en eea zelfs vertragen ("dat maak ik zelf wel uit, bemoei je er niet mee, zijn mijn zaken").

Een partner mag bepaalde "aanspraak" op je verwachten, zowel mentaal als fysiek, en juist dát maakt het anders dan een vriendin of familie. Want die partner heeft daar last van of zelf ook behoeften en verwachtingen van de relatie, van het samenzijn, van wat de relatie hem/haar oplevert aan fijns, aan extra's, leuke dingen, fijne gevoelens, intimiteit en gezelligheid, aan belangstelling, interesse, begeerd voelen, fysieke affectie, zorgzaamheid en meeleven met eigen belevenissen enz.

En het is voor zover ik kan zien voor de (ex)vriendin van Binnusje die aanspraak die ze niet wil, omdat ze daar dus niet aan kán voldoen momenteel en hij dat als het ware tóch verwacht (hoe kleine stapjes ook, wel of niet uitgesproken of zich inhouden) en zij dan zich voor haar gevoel en gesteldheid gaat/"moet" verantwoorden/ verontschuldigen, waarom het haar niet "lukt" (dus faalt).

De grens is dun tussen iets goedbedoeld aanbieden en iemand vóór zijn (dus voordat diegene het zelf nodig vindt of nodig heeft), dus voorstellen en diegene het gevoel heeft dat te moeten aannemen omdat ze zelf verzaakt (heeft).

Klopt helemaal wat je zegt, Nicci!

Ik haalde het uit eea wat zij hem schreef, dat ze achteraf gezien haar grenzen over gaat, en zich op het moment zelf dus niet realiseert (dus ergens aan toegeeft om hem een plezier te doen en dan later pas merkt dat ze zich heeft geforceerd?).

En dat wil niet zeggen dat dat door Binnusje komt, het kan evengoed zijn dat zij die druk zelf idd zo voelt, terwijl dat er bij hem helemaal niet achter zit.
Omdat zij dan (op het oog) ergens in meegaat, terwijl dat niet haar plan was, misschien bedoelt ze daarmee zoals dat tóch samen eten & slapen, terwijl ze alleen spullen zouden uitwisselen.

Ik heb ook wel een paar keer van die situaties gehad dat het uit was en we elkaar dan spraken en haast ongemerkt het contact dan weer herstelde (en dan opeens weer "aan" was, onuitgesproken).
Dat is met die knipperlichtrelaties zo verwarrend, zeker als je nog niet los van elkaar bent en allebei (nog) moeilijk mee hebt dat het niet werkte.

Als het dan weer ff fijn is samen als je elkaar nog mist, kan dat je toch als het ware overhalen om het voordeel van de twijfel te geven.
(Dus niet omdat ze druk ondervindt vanuit hem, maar zelf dan de andere kant op wankelt, terwijl ze het eigenlijk niet zag/ziet zitten. En dan later baalt van zichzélf dat ze weer toegaf (aan het fijne, aan samen) als ze weer in de andere mood is?

Kwam bij de osteopaat vandaan, 1e behandeling (ik denk te merken dat ik er baat bij heb, kan weer redelijk normaal en pijnloos lopen en voelt allemaal een stuk soepeler) en op weg naar huis ff gestopt in het dorp, moest ff naar de boekwinkel en drogist enzo.
Zat klein clubje op het plein weer eens (zon scheen) en exlover ook daarbij, daar was ik ff niet op voorbereid, maar wel ff een kort praatje gemaakt met hun en ook ff met hem.

Gemerkt dat het me niks doet om hem te zien, dat is echt over, dus dat is fijn om te weten.
Degene die hij laatst hielp omdat ze het ziekenhuis in moest, is (al) overleden, had ik al gehoord, dus heb hem sterkte gewenst.
Hij had het ook ff over zijn fysio (die hij eerder altijd ophemelde, vriend van hem, deed extra's voor hem), ineens was dat helemaal niks, ook al mocht hij nog zoveel keer van de verzekering.

En hoe belangrijk hij eerst vond dat hij was voor (het opvangen van) zijn "beste vriend" en diens kinderen met de vrouw die overleden is, nu zei hij dat hij geen zin had in dat "drama" (dus niet voor hun wilde zijn nu, behalve ff naar de crematie, alleen buiten ging blijven en niet naar binnen (corona).

(ik begrijp dat dit zijn patroon is, zeker met zijn zus eerder afgelopen jaar, dat hij vooraf er enorm tegenop ziet en toch uit de weg gaat, terwijl ik toen dacht: nú kun je er nog zijn voor haar, praten, elkaar nog levend zien/bellen enz, maar dat trok hij dus niet. Eigenlijk nam hij al afscheid ruim voor het overlijden (gelukkig wel laatste dag ff langs, moest toen door het raam). En daarna wil hij ook geen rol meer bij de nabestaanden, teveel drama voor hem).

Toen ik even later weer uit de winkel kwam waren ze allemaal weg, anders was ik er misschien wel ff bij gaan zitten.

Soms (zoals daarnet) bekruipt me het gevoel dat hij over mij ook zo praat tegen hun
(dat ik hem geblokkeerd heb, (en niet waarom) de vriendschap van zijn kant moest komen, ik alweer een ander had en hem heb laten vallen, terwijl ik toch degene was die vriendschappelijke omgang wilde (en dat ie mij alláng had losgelaten) en dat ze dat allemaal maar voor zoete koek aannemen.

Kan aan mij liggen, maar ik merk enige afstandelijkheid bij dat groepje, anders dan voorheen. Terwijl de meesten toch ook wel eea met een korrteltje zout nemen van zijn verhalen en/of zelf zo hun aanvaringen hebben gehad met hem.
Ik zie ze nu al weken helemaal niet door die maatregelen (lunchroom dicht enzo) en áls ik ze spreek is hij er ook bij.

Ik zit er niet over in, al heb ik hem dus geblokkeerd omdat ie zelfs tegenover mij dingen beweert (over mij) die hij zelf verzint en van overtuigd is, en totaal niet waar zijn, dus ik zou dat wel vervelend vinden als hij dat soort dingen zou verkondigen (en zij maar klakkeloos 1 kant van het verhaal aannemen).

Niet dat ik me geroepen voel om óver hem of onze verstandhouding oid te praten, ik ken zijn hetzes tegen bepaalde mensen onderhand wel (met wie hij eerst nogal close is geweest, dagelijks kwam en daarna zélf juist volledig laat vallen en "tegenstander" wordt, zoals kroegeigenaresse).

Mensen die alles omkeren (zoals de ander beschuldigen van wat ze zelf doen of hoe ze zelf zijn) kunnen nogal overtuigend zijn.
Ik vertrouw er maar op dat mensen hun eigen beoordelingsvermogen hebben en mij beter kennen dan wat hij moge beweren (als hij dat doet, he, dat weet ik dus niet omdat ík discreet ben mbt hem, en gewoon normaal doe in de omgang áls we elkaar tegenkomen, dus ook daarnet met die anderen erbij.

Vandaag dus verder even dingen voor mezelf aan het doen, rustig aan, wasjes draaien, beetje opruimen, de dingen waar ik op werkdagen niet aan toe kom en gisteren was ik op pad.

Was heel fijn bij zoon thuis, om weer ff elkaar te zien, ook dat het altijd zo relaxt vanzelf gaat, zo eigen zijn voor elkaar, ook ex die er was (en 2 ex-zwagers waren er even).
Ben trots op hoe hard daar gewerkt wordt, wat daar allemaal verrijst en voor elkaar gekregen is! En zoon degene die het brein daarachter is, verstand van zaken heeft en aanstuurt (en allemaal zelf kan en doet).

Nog mooier vind ik zijn initiatief dat hij (en ex) een dakloze vrouw die hij uit de buurt kent heeft uitgenodigd voor 1 vd kerstdagen.
Voor een kerstdiner dus.