Relaties
alle pijlers
ben ik fout bezig met die man?
woensdag 19 april 2017 13:57
Om een lang saai verhaal kort te maken.... Ik zat van mijn 15e tot mijn 30e in normale relaties. Jeugdliefde en daarna de man van wie ik dacht dat ik er oud mee zou worden. Het leven besliste anders en toen ik dus 30 was stond ik er alleen voor. Tot mijn 34ste was ik single. Of beter, ik ging uit, ontmoette mannen met wie ik soms een paar maanden samen was, had een paar kortere toestanden... toen onmoette ik de eerste echt stabiele man in jaren en we begonnen aan iets waarvan ik dacht dat het tot de dood zou duren. Op één ding na ging alles lange tijd goed. En wat er fout liep was het seksuele. Maar ik dacht dacht dat ik daarmee kon leven. Ik had twee relaties gehad waar de sex super was maar ik er me voor de rest niet goed bij voelde. Maar hij was perfect.Heel knappe man, succesvol, zorgzaam en verre van een vrouwenversierder. Ik vond er rust en stabiliteit. Hij zorgde voor me, hielp me met het opruimen van wat rotzooi uit het verleden.... Alleen seksueel was het 'minder'. Hij kwam onvoorstelbaar snel klaar en leek soms niet te weten hoe een vrouwenlijf ineen steekt. Nochtans was hij verre van een maagd. Ook hij had een langere single periode achter de rug en die was zeer vergelijkbaar met de mijne. Dus begonnen we met gelijke wapens bij wijze van spreken. Maar na acht jaar en een kind liep het fout. Moeilijk om te omschrijven waarom. Het seksuele was een echt probleem geworden en hij werd als maar meer bitter naar mij, kreeg problemen op het werk, was totaal overbeschermend naar onze zoon toe die een kastplant dreigde te worden. De ruzies stapelden op en het ongenoegen werd groter. En ik bedroog hem. Een eerste keer met een veel oudere man. De tweede keer met een man van mijn Eigen leeftijd. In het eerste geval ging het om een man die nog net niet op zijn knieën viel om mijn zijn liefde te betuigen, in het tweede geval was het een zeer platonische toestand waarbij we gewoon alletwee op zoek waren naar een minimale fysieke vervulling en vonden die kort bij elkaar. In het eerste geval heb ik er een na de eerste keer sex een einde aan gemaakt omdat ik voelde dat hij verliefd was en ik niet. De situatie was al vies genoeg zonder dat ik ermee zou doorgaan en een ander om de tuin zou leiden. In het tweede geval maakte ik er eeen einde aan omdat het gewoon geen enkele inhoud had. Behalve het even spannend zijn om af te spreken was het letterlijk niets. En ik voelde me er alleen maar leger en eenzamer door.
Een falend huwelijk en een lege affaire. Het maakte me alleen maar meer miserabel en ik verachtte mezelf er alleen maar meer door.
Jaren ervoor, in het begin van mijn huwelijk, had ik een man ontmoet die ik fysiek onweerstaanbaar vond. Maar hij keek niet naar mij om. Niet. Geen blik. Daar doe je dus niets mee. Je wordt ook niet verliefd omdat je toch weet dat zij je maar niets vinden. Wat ook zo was. In zijn ogen was ik gewoon een mollig geval. Wel grappig maar fysiek totaal niet aantrekkelijk. Hij was altijd hoffelijk naar me en vriendelijk. Maar ik wist dat hij me niet zag staan.
Maar mijn uiterlijk veranderde. Door omstandigheden verloor ik gewicht. Veel gewicht. Ondanks mijn mollige figuur had ik nooit moeite gehad om mannelijke aandacht te krijgen. Maar dat had dan meer te maken met mijn ogenschijnlijk vrolijke persoonlijkheid.
Nu was ik afgevallen (door de stress door het aftakelen van mijn vader die uiteindelijk overleed) en ik vond dat wel ok en begon weight watchers te volgen om mijn gewicht op peil te houden. Het resultaat was bizar. Aandacht van mannen, nijd van vrouwen. Niet normaal. Ik ben niet veranderd. Nog steeds dezelfde vrolijke griet van voordien. Maar nu zien mannen mij staan. En dus ook 'hij'.
Tot dan toe was ik een gewone kennis, maar plots begon hij echt naar me te kijken. Stel je voor. De enige man die echt je knieën doet knikken. De enige man van wie je moet zeggen dat je hem te knap voor woorden vindt. De man van wie je dacht dat hij je toch niet zag staan waardoor je er ook geen tijd wou insteken. Laat staan gevoel.
Via facebook nam hij contact op. Hij wist heel goed hoe ik er voordien uitzag. Dus het is niet dat hij niet besefte dat ik een serieuse verandering ondergaan had. Maar het begon met wat complimentjes op mijn 'transitie'. Ik kon het bijna niet geloven. Dat net hij er op lette. Dat net hij zijn tijd er in stak om op mijn foto's te reageren. En er onstond contact. Onschuldig in het begin. Maar heel traag, heeeeeeeeeeeeeel traag, werd het intenser. Tot hij plots voorstelde gewoon eens af te spreken. Hij was single, ik getrouwd. Ik had nog maar een paar weken ervoor mijn man bedrogen met een 'platonische' relatie. Maar ik voelde direct aan dat ik geen seconde nog een ander wou zien of horen. 'hij' was er en ongelofelijk maar waar hij leek geïnteresseerd. Ook toen nog sprak het mollige meisje in mij dat het toch niet kon dat hij me wou zien. Dat hij wou afspreken. Mijn onzekerheden zorgden ervoor dat ik zijn motieven in vraag stelde. Was hij wel eerlijk? Meende hij wel dat hij me wou zien? Was het gewoon een grap voor hem?
Toen ik hem zag viel ik als een blok. Nog harder dan de eerste keer dat ik hem zag maar hij me niet eens zag staan. Honderden keren harder. Hij was nog knapper dan ik het mij herinnerde. Hij had de mooiste blauwe ogen en meest sexy lach ooit. Hij gaf me een knuffel toen we elkaar zagen. En aan zijn blik zag ik dat hij ook niet teleurgesteld was. Als je je hele leven met je uiterlijk in de knoop gelegen hebt en soms pure afschuw gevoeld hebt voor jezelf, is die blik het meest ongelofelijke moment in je leven. Hij ziet je. En hij wil je. En dat is met niets te vergelijken. Het feit dat hij zei dat ik er mooi uitzag. Dat hij zei dat het nerveus van me werd. Dat hij plots opstond en me kuste en zei dat hij het gewoon deed zodat we van de vraag af waren of we nu zouden kussen of niet. Ik kon mijn geluk niet op. Ik werd verliefd als nooit tevoor. En hij leek hetzelfde te voelen.
Een paar weken later liet ik mijn man vallen en trok in bij hem. Het was een enorm risico. We kenden elkaar al jaren maar in feite slechts luttele weken. Maar ik was zo verdomd verliefd. Zo verblind.
Niet dat ik me geen vragen stelde. Niet dat ik niet besefte hoe plots, snel en gevaarlijk het was. Ik ben geen idioot.
Hij was/is het gewoon. Dat is niet veranderd. Nu al die tijd later nog voor geen millimeter. Maar zoals overal zijn er problemen. Vragen. Dingen die we langzamerhand van elkaar leerden kennen. Zo weet hij nu dat ik mijn ex bedrogen heb (ben ondertussen gescheiden) en hij vreest dat dat een soort 'state of mind' is en ik het nog ga doen. Ik weet ondertussen dat hij in die paar jaar dat hij single was een waslijst aan vrouwen versleten heeft. Dat hij in toestanden beland is die ik niet aanvaardbaar vind. Maar mijn standpunt is dat het voor mij was en dat ik het maar moet aanvaarden en slikken. Hij is nu de trouwe, lieve maar verdomd sexy man. Waar kan ik over klagen? Waarom zou ik mijn tijd en emoties verspillen?
Maar hij zit anders ineen. Mijn verleden is een doorn in het oog en leidt tot discussies. Er Kwamen al heel wat verwijten. Het is met ups en downs. Meestal gaat het echt goed tussen ons. Beter dan met om het even wie in het verleden. Af en toe speelt het op en wordt hij echt kwaad.
We zijn beiden jaloerse mensen. Maar ik hou mij bezig met het heden en hou dat in het oog (en ik moet eerlijk zijn...hij is onberispelijk bezig) terwijl hij in een verleden dat ik wil vergeten blijft hangen.
Het maakt soms dingen kapot die zouden moeten overeind blijven. Ik kan niet begrijpen dat hij ons onrecht aandoet door iets waar hij uiteindelijk niets mee te maken heeft.
Ik begrijp wel dat je je 'gewaarschuwd' voelt door het verleden, maar niet dat je je het heden erdoor laat vergallen. Of ben ik fout?
Een falend huwelijk en een lege affaire. Het maakte me alleen maar meer miserabel en ik verachtte mezelf er alleen maar meer door.
Jaren ervoor, in het begin van mijn huwelijk, had ik een man ontmoet die ik fysiek onweerstaanbaar vond. Maar hij keek niet naar mij om. Niet. Geen blik. Daar doe je dus niets mee. Je wordt ook niet verliefd omdat je toch weet dat zij je maar niets vinden. Wat ook zo was. In zijn ogen was ik gewoon een mollig geval. Wel grappig maar fysiek totaal niet aantrekkelijk. Hij was altijd hoffelijk naar me en vriendelijk. Maar ik wist dat hij me niet zag staan.
Maar mijn uiterlijk veranderde. Door omstandigheden verloor ik gewicht. Veel gewicht. Ondanks mijn mollige figuur had ik nooit moeite gehad om mannelijke aandacht te krijgen. Maar dat had dan meer te maken met mijn ogenschijnlijk vrolijke persoonlijkheid.
Nu was ik afgevallen (door de stress door het aftakelen van mijn vader die uiteindelijk overleed) en ik vond dat wel ok en begon weight watchers te volgen om mijn gewicht op peil te houden. Het resultaat was bizar. Aandacht van mannen, nijd van vrouwen. Niet normaal. Ik ben niet veranderd. Nog steeds dezelfde vrolijke griet van voordien. Maar nu zien mannen mij staan. En dus ook 'hij'.
Tot dan toe was ik een gewone kennis, maar plots begon hij echt naar me te kijken. Stel je voor. De enige man die echt je knieën doet knikken. De enige man van wie je moet zeggen dat je hem te knap voor woorden vindt. De man van wie je dacht dat hij je toch niet zag staan waardoor je er ook geen tijd wou insteken. Laat staan gevoel.
Via facebook nam hij contact op. Hij wist heel goed hoe ik er voordien uitzag. Dus het is niet dat hij niet besefte dat ik een serieuse verandering ondergaan had. Maar het begon met wat complimentjes op mijn 'transitie'. Ik kon het bijna niet geloven. Dat net hij er op lette. Dat net hij zijn tijd er in stak om op mijn foto's te reageren. En er onstond contact. Onschuldig in het begin. Maar heel traag, heeeeeeeeeeeeeel traag, werd het intenser. Tot hij plots voorstelde gewoon eens af te spreken. Hij was single, ik getrouwd. Ik had nog maar een paar weken ervoor mijn man bedrogen met een 'platonische' relatie. Maar ik voelde direct aan dat ik geen seconde nog een ander wou zien of horen. 'hij' was er en ongelofelijk maar waar hij leek geïnteresseerd. Ook toen nog sprak het mollige meisje in mij dat het toch niet kon dat hij me wou zien. Dat hij wou afspreken. Mijn onzekerheden zorgden ervoor dat ik zijn motieven in vraag stelde. Was hij wel eerlijk? Meende hij wel dat hij me wou zien? Was het gewoon een grap voor hem?
Toen ik hem zag viel ik als een blok. Nog harder dan de eerste keer dat ik hem zag maar hij me niet eens zag staan. Honderden keren harder. Hij was nog knapper dan ik het mij herinnerde. Hij had de mooiste blauwe ogen en meest sexy lach ooit. Hij gaf me een knuffel toen we elkaar zagen. En aan zijn blik zag ik dat hij ook niet teleurgesteld was. Als je je hele leven met je uiterlijk in de knoop gelegen hebt en soms pure afschuw gevoeld hebt voor jezelf, is die blik het meest ongelofelijke moment in je leven. Hij ziet je. En hij wil je. En dat is met niets te vergelijken. Het feit dat hij zei dat ik er mooi uitzag. Dat hij zei dat het nerveus van me werd. Dat hij plots opstond en me kuste en zei dat hij het gewoon deed zodat we van de vraag af waren of we nu zouden kussen of niet. Ik kon mijn geluk niet op. Ik werd verliefd als nooit tevoor. En hij leek hetzelfde te voelen.
Een paar weken later liet ik mijn man vallen en trok in bij hem. Het was een enorm risico. We kenden elkaar al jaren maar in feite slechts luttele weken. Maar ik was zo verdomd verliefd. Zo verblind.
Niet dat ik me geen vragen stelde. Niet dat ik niet besefte hoe plots, snel en gevaarlijk het was. Ik ben geen idioot.
Hij was/is het gewoon. Dat is niet veranderd. Nu al die tijd later nog voor geen millimeter. Maar zoals overal zijn er problemen. Vragen. Dingen die we langzamerhand van elkaar leerden kennen. Zo weet hij nu dat ik mijn ex bedrogen heb (ben ondertussen gescheiden) en hij vreest dat dat een soort 'state of mind' is en ik het nog ga doen. Ik weet ondertussen dat hij in die paar jaar dat hij single was een waslijst aan vrouwen versleten heeft. Dat hij in toestanden beland is die ik niet aanvaardbaar vind. Maar mijn standpunt is dat het voor mij was en dat ik het maar moet aanvaarden en slikken. Hij is nu de trouwe, lieve maar verdomd sexy man. Waar kan ik over klagen? Waarom zou ik mijn tijd en emoties verspillen?
Maar hij zit anders ineen. Mijn verleden is een doorn in het oog en leidt tot discussies. Er Kwamen al heel wat verwijten. Het is met ups en downs. Meestal gaat het echt goed tussen ons. Beter dan met om het even wie in het verleden. Af en toe speelt het op en wordt hij echt kwaad.
We zijn beiden jaloerse mensen. Maar ik hou mij bezig met het heden en hou dat in het oog (en ik moet eerlijk zijn...hij is onberispelijk bezig) terwijl hij in een verleden dat ik wil vergeten blijft hangen.
Het maakt soms dingen kapot die zouden moeten overeind blijven. Ik kan niet begrijpen dat hij ons onrecht aandoet door iets waar hij uiteindelijk niets mee te maken heeft.
Ik begrijp wel dat je je 'gewaarschuwd' voelt door het verleden, maar niet dat je je het heden erdoor laat vergallen. Of ben ik fout?
donderdag 20 april 2017 21:22
Goh, dus als jij 2 kilo aankomt hoeft ie je niet meer, en hij vertrouwt je voor geen meter?
En jij accepteert zijn verleden alleen maar om dat dat voor jouw tijd was, niet omdat het hem gemaakt heeft tot wie hij nu is?
En nu zijn jullie beide jaloers en blijkt het tegen te vallen.
Maar wat is nu precies je vraag? Want je wil hem, hoe dan ook?
Of wilde je hem en valt het nu tegen?
En jij accepteert zijn verleden alleen maar om dat dat voor jouw tijd was, niet omdat het hem gemaakt heeft tot wie hij nu is?
En nu zijn jullie beide jaloers en blijkt het tegen te vallen.
Maar wat is nu precies je vraag? Want je wil hem, hoe dan ook?
Of wilde je hem en valt het nu tegen?
Death may indeed be final, but the love we share while living is eternal
vrijdag 21 april 2017 10:35
De basis van een relatie is vertrouwen, is dit er niet dan kan je net zo goed meteen stoppen. Het gaat hoe dan ook fout. Dus ongeacht of je gelijk hebt of niet, hij vertrouwt je blijkbaar niet. Punt. Daar gaat je basis!
Daarbij zijn jullie pas 10 maanden samen. Mijn stelregel is altijd: Heb je in je eerste jaar al ruzies over triviale zaken als vertrouwen of überhaupt vette ruzies over weet ik veel wat. Kap er dan maar mee, dan was het niet voort bestemd. Het eerste jaar moet leuk zijn, elkaar leren kennen, er is dan geen ruimte voor ruzies en vertrouwen issues.
Daarbij zijn jullie pas 10 maanden samen. Mijn stelregel is altijd: Heb je in je eerste jaar al ruzies over triviale zaken als vertrouwen of überhaupt vette ruzies over weet ik veel wat. Kap er dan maar mee, dan was het niet voort bestemd. Het eerste jaar moet leuk zijn, elkaar leren kennen, er is dan geen ruimte voor ruzies en vertrouwen issues.
vrijdag 21 april 2017 11:11
Je vriend verwijt je van alles, zelfs het feit dat je koos voor andere mannen boven hem te kiezen in de tijd dat je huwelijk slecht was... hij verwijt jou (!) dat jullie (!) eerder een relatie hadden kunnen hebben als jij maar op hem had gereageerd zoals hij dat wilde.
Daarnaast ben jij onbetrouwbaar omdat je vreemd bent gegaan....maar hij ook, al telt dat niet want bla bla.
Hoe hoog op je tenen moet jij lopen voor die man? Jij laat hem immers elke dag weten/merken dat je van hem houdt.
In hoeverre laat hij blijken dat hij van je houdt behalve door manipulatie en jou een schuldgevoel aan te praten?
Ik ben geen wonder in relaties maar als je de ander moet overtuigen van je gevoel zit er iets goed fout.
Als de ander je er steeds maar aan blijft herinneren hoe slecht je bent geweest en dmv 'angsten' je manipuleert om hem te overtuigen zit er iets goed fout.
En wat betreft de meningen omtrent je kind ben ik het eens dat ik het te doen heb met het kind.
Een kind uit zijn thuissituatie halen (hoe slecht jij die ook vindt) is voor het kind gewoon een rot ervaring. Een scheiding is voor een kind gewoon een rot ervaring.
Een rot ervaring die je kind niet op zijn eigen manier heeft kunnen verwerken omdat hij al direct geconfronteerd werd met die andere man en een moeder die smoorverliefd op die man is.
Dat is echt het meest egoïstische wat een ouder kan doen. Ik ben van mening dat je een gezin niet behoort samen te stellen zonder toestemming van alle betrokken partijen.. met in je achterhoofd houden dat kinderen te loyaal zijn aan hun ouders.
Nog specifieker is mijn mening dat ik tegen samengestelde gezinnen ben met kinderen onder de 18 jaar.
Daarnaast ben jij onbetrouwbaar omdat je vreemd bent gegaan....maar hij ook, al telt dat niet want bla bla.
Hoe hoog op je tenen moet jij lopen voor die man? Jij laat hem immers elke dag weten/merken dat je van hem houdt.
In hoeverre laat hij blijken dat hij van je houdt behalve door manipulatie en jou een schuldgevoel aan te praten?
Ik ben geen wonder in relaties maar als je de ander moet overtuigen van je gevoel zit er iets goed fout.
Als de ander je er steeds maar aan blijft herinneren hoe slecht je bent geweest en dmv 'angsten' je manipuleert om hem te overtuigen zit er iets goed fout.
En wat betreft de meningen omtrent je kind ben ik het eens dat ik het te doen heb met het kind.
Een kind uit zijn thuissituatie halen (hoe slecht jij die ook vindt) is voor het kind gewoon een rot ervaring. Een scheiding is voor een kind gewoon een rot ervaring.
Een rot ervaring die je kind niet op zijn eigen manier heeft kunnen verwerken omdat hij al direct geconfronteerd werd met die andere man en een moeder die smoorverliefd op die man is.
Dat is echt het meest egoïstische wat een ouder kan doen. Ik ben van mening dat je een gezin niet behoort samen te stellen zonder toestemming van alle betrokken partijen.. met in je achterhoofd houden dat kinderen te loyaal zijn aan hun ouders.
Nog specifieker is mijn mening dat ik tegen samengestelde gezinnen ben met kinderen onder de 18 jaar.
Appels kun je eten, peren wel
vrijdag 21 april 2017 17:42
maandag 24 april 2017 00:10
quote:JoanWatson schreef op 21 april 2017 @ 10:35:
De basis van een relatie is vertrouwen, is dit er niet dan kan je net zo goed meteen stoppen. Het gaat hoe dan ook fout. Dus ongeacht of je gelijk hebt of niet, hij vertrouwt je blijkbaar niet. Punt. Daar gaat je basis!
Daarbij zijn jullie pas 10 maanden samen. Mijn stelregel is altijd: Heb je in je eerste jaar al ruzies over triviale zaken als vertrouwen of überhaupt vette ruzies over weet ik veel wat. Kap er dan maar mee, dan was het niet voort bestemd. Het eerste jaar moet leuk zijn, elkaar leren kennen, er is dan geen ruimte voor ruzies en vertrouwen issues.
Dit vind ik dus ook. Velen zullen zeggen dat die ruzies nodig zijn of het "minder saai" maken...
Maar het kan ook meestal een teken zijn van wegwezen.
De basis van een relatie is vertrouwen, is dit er niet dan kan je net zo goed meteen stoppen. Het gaat hoe dan ook fout. Dus ongeacht of je gelijk hebt of niet, hij vertrouwt je blijkbaar niet. Punt. Daar gaat je basis!
Daarbij zijn jullie pas 10 maanden samen. Mijn stelregel is altijd: Heb je in je eerste jaar al ruzies over triviale zaken als vertrouwen of überhaupt vette ruzies over weet ik veel wat. Kap er dan maar mee, dan was het niet voort bestemd. Het eerste jaar moet leuk zijn, elkaar leren kennen, er is dan geen ruimte voor ruzies en vertrouwen issues.
Dit vind ik dus ook. Velen zullen zeggen dat die ruzies nodig zijn of het "minder saai" maken...
Maar het kan ook meestal een teken zijn van wegwezen.
