Ben ik wel geschikt voor een relatie?

Ik ben eigenlijk al mijn hele leven (28 jaar) vrijgezel. Sinds een aantal jaar heb ik met veel tussenperiodes internetdates gehad. Vaak gezellig, maar nooit echt diepgaand het verlangen gehad of 'de klik'. Dus op een gegeven moment helemaal klaar mee geweest, ook steeds het het vooraf chatten enzo had ik geen zin meer in, het liep toch op niets uit. Het liefst sprak ik zo snel mogelijk af om te kijken of de klik er offline was. Nu sinds lange tijd begint het weer te kriebelen dus deze week een date gehad. Was weer erg leuk, duurde met drie uur ook best lang maar diepgravender dan koetjes en kalfjes is het niet geworden, niks romantisch verder en nu is het in een soort stille dood gestorven. En hier gaat het dus altijd mis.

Ik heb nog nooit een relatie gehad dus ik vind het lastig mezelf open te stellen, op mijn gemak te voelen. Om een date niet als een date te zien, dus altijd met verwachtingen en een goede indruk willen achterlaten. Ondertussen begin ik echt wát te missen: een verbondenheid met iemand. Waar je op kan bouwen, naast elkaar wakker wordt, samen mooie momenten deelt etc. Oud-klasgenoten en leeftijdsgenoten hebben veelal een relatie, wonen samen en ik kom niet verder dan een paar dates terwijl het bij anderen zo makkelijk gaat. Ik ben niet lelijk, dates regelen lukt wel. Anderen hoppen van relatie naar relatie of wonen na 2 dates al samen. Niet ideaal misschien, maar ze weten wat los te maken in hun medemens.

Ondertussen weet ik dus echt niet meer wat ik wil. Een relatie? Voordat je daar van kunt spreken moet je dus het hele datingproces hebben doorlopen en bij elkaar een gevoel hebben aangewakkerd. Vriendschap? Ja kan, dates verlopen vrijwel altijd goed en gezellig maar daarvoor zit je niet op datingsites/apps. Wil ik uberhaupt wel een relatie? Ook merk ik dat tegenwoordig je onbeperkt aanbod hebt, dus als mensen 'het' niet voelen dan gaan ze meteen met de volgende verder in plaats van nog een kans, wat bij mij dan weer de vraag oproept of ik forever single blijf.

Ergens diep van binnen weet ik dat datingsites/apps voor mij niet werken. Juist door het geforceerde gedoe, ook al ga je er zonder verwachtingen in. Ik denk dat ik het vooral moet hebben van spontane ontmoetingen en dan het liefst gewoon in de buitenwereld, dus op het werk, in de supermarkt etc. Maar daar kom ik vooral mannen tegen die al bezet zijn of ik durf geen move te maken...

Hoe kan ik duidelijk krijgen wat ik met mijn (romantische) leven wil? Ondanks alle opbeurende berichten dat het wel goed komt, veel relaties ook weer stranden, single zijn niet verkeerd is etc. is de harde conclusie dat het na 28 jaar nog niet is gelukt uberhaupt iets van verbondenheid te voelen/delen met het andere geslacht (en nee ik val niet op vrouwen... ). Maar ik mis op zekere hoogte wel alles wat een relatie onderscheidt van een vriendschap: uitkijken naar iemand, je geliefd voelen, jezelf bloot durven te geven, een vaste waarde in je dagen...

Ik heb dus al eerder geprobeerd echt te stoppen met daten omdat het mij alleen maar onzeker maakt en dat lukt dan een tijdje, maar het blijft kriebelen zeker in de zomer en winterperiode. Ik ben echt bang dat ik alleen achter blijf omdat ik zo lang alleen ben en anderen dat ook wel merken, dus daarop weer afknappen. Ik begin steeds cynischer te worden en gun anderen haast het geluk niet als ze gelukkig in de liefde zijn... Wanneer ben ik eens aan de beurt?

blijfgewoonbianca schreef: ↑

14-07-2018 14:01

En je vrindinnen hebben ook geen leuke zwager oid in de aanbieding ?

Ik heb dus ook niet zo'n heel sociaal leven verder (kan mezelf goed vermaken hoor), daarom is de combinatie 'levenlang single en weinig meemaken' misschien ook een dealbreker. En een hobby zoeken, aansluiten bij een vereniging, vrijwilligerswerk etc. zit ik eigenlijk niet op te wachten. Ik kan mezelf prima vermaken, maar mis wel een partner in crime (iets meer dan een vriendschap). Ik heb eigenlijk alleen maar kennissen: mensen die ik eerder hebt ontmoet en je even vijf minuten mee kletst als je ze ergens tegenkomt maar verder nooit wat mee afspreekt. Kan van vrienden/vriendinnen niet echt (meer) spreken. Daarom moet ik hele datinggebeuren ook zelf optuigen, kan geen stapavonden met vriendinnen organiseren waar een ander je aanprijst.

Vanzai schreef: ↑

14-07-2018 14:08

Stel je kwetsbaar op en trek een leuk jurkje aan. Dat kan nooit kwaad.

Hapreactie? Aandacht geen gebrek hoor, maar op een andere manier kom ik altijd over als het type beste vriend/vriendin en zien ze me nooit als écht datingmateriaal wat spannend, mysterieus, verlangend is. Beland vrij snel in de friendzone.

Westerpaviljoen schreef: ↑

14-07-2018 14:12

Hoe komt het dat je met niemand een diepe band hebt

Denk het gebrek aan sociale contacten / herkenningspunten waardoor je altijd op de koetjes/kalfjes oppervlakte blijft. Zoals ik gisteren in een ander topic zei: je hebt mensen die kunnen uren over hun hobby praten. Ik luister dan vooral en stel vragen, maar kom zelf niet met zo'n verhaal en dan kom ik wellicht 'saai' over. Natuurlijk bespreek je je hele liefdesleven op de eerste date niet, maar zonder het te zeggen komt blijkbaar wel over dat ik er niet veel kaas van heb gegeten.

Vanzai schreef: ↑

14-07-2018 14:14

Daar ligt wellicht een gebrek aan kwetsbaar opstellen aan ten grondslag.

Op sommige dates voel je wel iets meer dan gezelligheid en dan stel ik mij kwetsbaar op als in: knuffelen, zoenen, friemelen etc. Maar duik zeker niet meteen het bed in. Wil vooral juist dat ze interesse in mij als persoon hebben. Maar veel dates eindigen dus beetje ongemakkelijk als in: tijd snel gegaan, leuk, geen moment stil, maar achteraf kom je eigenlijk tot de conclusie dat je niet bij elkaar past en dus geen vervolg of dat de één van nature super sociaal druk is en ik dus niet en dan ben ik de vreemde eend.

Koentju2 schreef: ↑

14-07-2018 14:17

Uit pure nieuwsgierigheid

Waarom denk je dat niemand je als dating materiaal ziet?

Omdat 'de klik' vaak ontbreekt. Mijn dates zijn nooit ongezellig, duren best lang maar het voelt meer aan alsof je met een goede vriend/vriendin een avondje hebt bijgepraat dan dat je een nieuw persoon hebt ontmoet die je nog eens vaker wilt ontmoeten, beter wilt leren kennen, ook op ander vlak. En meestal is dat van allebei de kanten, soms wijzen ze mij af, soms ik hun. Ik probeer het al te doorbreken door niet standaard drankjes te doen maar nu in de zomer een stukje ga wandelen etc. waardoor je een andere sfeer krijgt.

sugarmiss schreef: ↑

14-07-2018 14:24

Knuffelen en zoenen is niet je kwetsbaar opstellen.
Je kwetsbaar opstellen is je gevoelens en gedachtes uitspreken.

Je zegt een paar maar ik weet niet wat ik wil en ben ik wel geschikt voor een relatie en ik heb geen zin in date gedoe.

Terwijl overduidelijk blijkt dat je wel een relatie wil. Benoem dat ook gewoon.
Mannen die een relatie willen die zoeken een vrouw die ook een relatie wil en niet een vrouw die komt aanzetten met dat vage gedoe van ik weet niet wat ik wil want daar kunnen ze helemaal niets mee.

Ze komen niet vanzelf bij je aanbellen dus als je een relatie wil dan zal je moeten daten.

Maar dan kom ik dus als 'saai' over. Ik heb niet veel te vertellen, heb geen uitgesproken hobby's, hooguit herken je wat gemeenschappelijke films/series/boeken waarover je kunt praten. Mijn leven is nu best prima, werk doordeweeks, een vaste baan zit in de pijpleiding, kan mezelf prima vermaken, geen schulden, kinderen etc. Maar is dat genoeg om aantrekkelijk te zijn voor een relatie? Lijkt mij eerder standaard nodig voor een relatie en moet je dus alsnog zorgen dat je érgens aantrekkelijker door wordt, dat je je onderscheid in de rest van het aanbod.