Relaties
alle pijlers
Blijven voor de kinderen?
vrijdag 19 juli 2019 20:36
We hebben een leuk huis, mooie buurt. Beide een baan, genoeg tijd voor leuke uitjes, vakanties etc.
2 leuke kinderen (6 en 7) , allemaal gezond. Genoeg om mijn handen dicht te knijpen!!
Het enige wat ontbreekt (al 2 jaar) is een goede gelijkwaardige relatie en liefde voor mijn man.
Hebben al therapie gehad, weinig resultaat.. hebben nu een broer/zus relatie al wil man meer (sex) van mij.
We vechten elkaar de tent niet uit, het is rustig thuis.
Al een tijd ben Ik niet gelukkig maar wil niet zomaar mijn gezin opgeven om wille van mijn eigen gevoel. Wil het beste voor mijn kinderen en zit er aan te denken om te blijven voor mijn kinderen en mij te schikken in de relatie zodat de kinderen al die ellende van een scheiding niet nee hoeven te maken.
Aan de ene kant benauwd me dit ontzettend, Ben 33 en wil ik zo mijn leven door? Aan de andere kant vind ik dat als je kinderen hebt hun belang voorop moet staan..
En zo hou ik mezelf al weken bezig met 0 resultaat. Ik bespreek dit niet met vrienden of familie omdat hun niet neutraal kunnen reageren.
De meeste viva mensen wel dus mijn vraag aan jullie;
Wat zou jullie keuze zijn?
Zijn er hier mensen die in dezelfde situatie hebben gezeten? En Wat hebben jullie gedaan?
Niet Dat Ik uit jullie reacties conclusies trek of een daadwerkelijke beslissing neem maar misschien helpt het tot inzicht of berusting?
2 leuke kinderen (6 en 7) , allemaal gezond. Genoeg om mijn handen dicht te knijpen!!
Het enige wat ontbreekt (al 2 jaar) is een goede gelijkwaardige relatie en liefde voor mijn man.
Hebben al therapie gehad, weinig resultaat.. hebben nu een broer/zus relatie al wil man meer (sex) van mij.
We vechten elkaar de tent niet uit, het is rustig thuis.
Al een tijd ben Ik niet gelukkig maar wil niet zomaar mijn gezin opgeven om wille van mijn eigen gevoel. Wil het beste voor mijn kinderen en zit er aan te denken om te blijven voor mijn kinderen en mij te schikken in de relatie zodat de kinderen al die ellende van een scheiding niet nee hoeven te maken.
Aan de ene kant benauwd me dit ontzettend, Ben 33 en wil ik zo mijn leven door? Aan de andere kant vind ik dat als je kinderen hebt hun belang voorop moet staan..
En zo hou ik mezelf al weken bezig met 0 resultaat. Ik bespreek dit niet met vrienden of familie omdat hun niet neutraal kunnen reageren.
De meeste viva mensen wel dus mijn vraag aan jullie;
Wat zou jullie keuze zijn?
Zijn er hier mensen die in dezelfde situatie hebben gezeten? En Wat hebben jullie gedaan?
Niet Dat Ik uit jullie reacties conclusies trek of een daadwerkelijke beslissing neem maar misschien helpt het tot inzicht of berusting?
vrijdag 19 juli 2019 21:20
Maar wie zegt dat die kinderen in twee huizen moeten wonen? En dat de ouders niet samen de feestdagen of verjaardagen kunnen vieren, als ouders goed uit elkaar gaan?Phloxx schreef: ↑19-07-2019 21:13Anders vraag je dit even aan kinderen, hoe leuk scheiden is.
Twee huizen, heen en weer gereis met heel je inboedel, bijna nooit meer met een compleet gezin zijn, en als klap op de vuurpijl krijg je met een beetje pech te maken met nieuwe partners en bijbehorende kinderen.
Scheiden is een grote nachtmerrie voor de kinderen. Tenzij er een onuithoudbare situatie is, ben je je kinderen verplicht te knokken voor je huwelijk.
Ben je daar niet toe bereid? Maak jezelf dan niet verantwoordelijk voor kinderen hun leven en geluk. Oftewel: krijg geen kinderen als je te egoistisch bent ze op de eerste plaats te zetten.
Ik ben het wel met je eens dat je eerst moet knokken voor je relatie. Maar laat het niet zover komen dat dit leidt tot een liefdeloos en kil huwelijk, of nog erger, ruzie. Ik ken genoeg stellen waarvan ik denk: was in godsnaam uit elkaar gegaan. Daar is thuis geen warme plek.
vrijdag 19 juli 2019 21:24
Ik vind dit altijd zo kwetsend richting scheidende/gescheiden stellen. Je weet helemaal niet wat ze misschien allemaal al, jarenlang, geprobeerd hebben om het beter te maken. Je weet niet wat zich allemaal heeft afgespeeld binnen een relatie.Phloxx schreef: ↑19-07-2019 21:04En de kinderen? Die laten we voor het gemak maar even helemaal buiten beschouwing?
Dit is precies het probleem tegenwoordig. Geen wonder dat er zo veel mensen scheiden.
Meteen wordt de handdoek in de ring gegooid en aan de kinderen en het impact op hen wordt niet gedacht.
vrijdag 19 juli 2019 21:27
Dit herken ik, van de periode tussen mijn 14e en 18e. Toen gingen mijn ouders ook daadwerkelijk uit elkaar wonen, maar in de weekends waren ze samen in een huis en een keer in de twee weken gingen ze samen uit eten. Na vijf jaar zijn ze opnieuw gaan samenwonen. Inmiddels ben ik 45 en zijn mijn ouders nog steeds samen.
Dus. Werken aan je relatie, serieus moeite doen, je bedenken dat je ooit voor iemand koos en terugzoeken waar dat gebleven is (of wat voor een mooie dingen er voor in de plaats zijn gekomen). Het is mogelijk!
vrijdag 19 juli 2019 21:32
De feiten uit je verhaal wijzen exact de andere kant op als jouw hier beleden slachtofferschap als gevolg van je eigen keuzes terwijl je de TO aanraadt om te blijven proberen.Senseo schreef: ↑19-07-2019 21:26maar in de praktijk zit je de helft van de tijd zonder je kinderen, gaat je ex zijn eigen leven (keuzes) leiden en je hebt je maar te schikken als co-moeder. In mijn geval kon ik geen andere keuze maken dan uit elkaar gaan maar ik heb mijzelf 13 jaar weggecijferd voor het geluk van de kinderen. En als mijn ex het niet steeds bonter had gemaakt had ik dat nog steeds gedaan.
Niet echt goed advies, me dunkt. Open je eigen topic, stel ik voor.
Oh, en je had zelf geen rol in dit geheel? Je was willoos slachtoffer?
Een inschattingsfout kan heel snel fataal zijn bij wat wij doen
vrijdag 19 juli 2019 21:34
Ik heb professioneel veel te maken met scheidingen en de nasleep er van en mijn inschatting is dat de mensen met kinderen die beter af zijn door een scheiding een heel klein percentage is. Niet alleen financieel zijn mensen er meestal slechter af, maar scheiden met (kleine) kinderen geeft vaak ontzettend veel gedoe. Helemaal als er inderdaad nieuwe partners komen en nog meer als die ook zelf kinderen in de relatie brengen. Uitzonderingen daargelaten, levert dit vaak een bak ellende op en dan heb ik het nog niet over hoe het voor kinderen is.
Neemt niet weg dat er soms geen andere keus is, maar voor je er toe besluit zou ik alles op alles zetten om de relatie te redden als er kinderen in het spel zijn.
Neemt niet weg dat er soms geen andere keus is, maar voor je er toe besluit zou ik alles op alles zetten om de relatie te redden als er kinderen in het spel zijn.
vrijdag 19 juli 2019 21:35
Wat een onzin.Rotterdame010 schreef: ↑19-07-2019 20:52TO, ik zou zeggen zoek een leuke hobby en leer van jezelf houden. Pas als je ook aan jezelf hebt gedacht kun je ook aan anderen denken.
Maar hou je kinderen in het oog bij je beslissing. Door je man te verlaten, verlaat je ook je gezin en zul je je kinderen kwetsen.
Alsof die kinderen niks in de gaten hebben!
Je kunt beter apart wonen en ieder gelukkig zijn dan ongelukkig bij elkaar blijven.
Gelukkige ouders zijn de beste ouders voor een kind.
vrijdag 19 juli 2019 21:38
Nou ja, soms weet je wel een hoop... Een vriendin van mij ,daarvan dacht ik echt 'dit komt nooit meer goed, die gaan binnen nu en twee jaar scheiden', maar omdat ze voor de kinderen tot het uiterste wilden gaan om wel bij elkaar te blijven, is dat weer goed gekomen en zijn ze nu, vijf jaar later, echt weer gelukkig samen. Iemand anders die dicht bij mij staat is wel uit elkaar gegaan en die zegt nu zelf ook (ondanks dat zij zelfs al een kind met haar nieuwe partner heeft gekregen) 'ik had het langer moeten proberen'.
Wat ik vooral zie, is dat veel mensen niet echt eerlijk en oprecht naar zichzelf zijn, en daarmee naar hun partner. En er dan ineens achterkomen dat ze eigenlijk al een jaar of wat op een weg lopen die niet meer helemaal parallel loopt met hun partner. In plaats van dat open te breken, echt diep te kijken wat je zelf kunt veranderen of doen om weer bij de ander uit te komen, blijven ze stug hun eigen pad lopen. En dan is de afstand ineens te groot en is er niks meer aan te doen.
vrijdag 19 juli 2019 21:39
Ik lees niet echt een reden om uit elkaar te gaan. Ja, dat je als broer-zus met elkaar omgaat. Maar als je dat zelf al signaleert, dan kan je toch ook proberen om daar verandering in te brengen? Wat heb jíj gedaan tot nu toe om dat te veranderen? Of heb je bij voorbaat al afgehaakt?
Na ‘x’ jaar in een relatie is het allemaal niet altijd meer zo zinderend en spannend als in het begin. Dat heeft bijna iedereen. Ik ben van mening ‘gewoon goed, is goed’. Je kan wel inzetten op hoge pieken, maar daarbij horen ook vaak diepe dalen.
Mocht je gaan scheiden, sleep dan niet je kinderen van hot naar her, maar zorg dat zij in het ouderlijk huis blijven wonen en dat jij en man om de zoveel dagen komen en gaan. Wil je dat niet omdat je dat voor jezelf teveel gesleep vind? Nou, denk dan eens goed na wat je je kinderen zou aandoen.
Na ‘x’ jaar in een relatie is het allemaal niet altijd meer zo zinderend en spannend als in het begin. Dat heeft bijna iedereen. Ik ben van mening ‘gewoon goed, is goed’. Je kan wel inzetten op hoge pieken, maar daarbij horen ook vaak diepe dalen.
Mocht je gaan scheiden, sleep dan niet je kinderen van hot naar her, maar zorg dat zij in het ouderlijk huis blijven wonen en dat jij en man om de zoveel dagen komen en gaan. Wil je dat niet omdat je dat voor jezelf teveel gesleep vind? Nou, denk dan eens goed na wat je je kinderen zou aandoen.
vrijdag 19 juli 2019 21:47
Oh zeker, er zijn absoluut stellen die het wel erg makkelijk opgeven, mooi omschreven in je laatste alinea.Kastanjez schreef: ↑19-07-2019 21:38Nou ja, soms weet je wel een hoop... Een vriendin van mij ,daarvan dacht ik echt 'dit komt nooit meer goed, die gaan binnen nu en twee jaar scheiden', maar omdat ze voor de kinderen tot het uiterste wilden gaan om wel bij elkaar te blijven, is dat weer goed gekomen en zijn ze nu, vijf jaar later, echt weer gelukkig samen. Iemand anders die dicht bij mij staat is wel uit elkaar gegaan en die zegt nu zelf ook (ondanks dat zij zelfs al een kind met haar nieuwe partner heeft gekregen) 'ik had het langer moeten proberen'.
Wat ik vooral zie, is dat veel mensen niet echt eerlijk en oprecht naar zichzelf zijn, en daarmee naar hun partner. En er dan ineens achterkomen dat ze eigenlijk al een jaar of wat op een weg lopen die niet meer helemaal parallel loopt met hun partner. In plaats van dat open te breken, echt diep te kijken wat je zelf kunt veranderen of doen om weer bij de ander uit te komen, blijven ze stug hun eigen pad lopen. En dan is de afstand ineens te groot en is er niks meer aan te doen.
Maar om nou zo te stellen dat “iedereen” maar zomaar uit elkaar gaat, vond ik toch wat ongenuanceerd.
Ik heb soms het idee dat mensen niet zozeer heel snel/makkelijk UIT elkaar gaan, maar te snel/makkelijk BIJ elkaar gaan (samenwonen/trouwen/aan kinderen beginnen/bestaande kinderen bij nieuwe relatie betrekken), terwijl ze elkaar nog niet echt goed kennen. En er vervolgens achterkomen dat het toch niet zo’n goede match is.
Maar daar geldt net zo goed dat dat niet bij iedereen zo hoeft te gaan natuurlijk.
vrijdag 19 juli 2019 21:49
Je opent niet voor niets een topic, he?
Je bent jong en kunt nu nog een nieuwe partner vinden. Over tien jaar gaat dat een stuk moeilijker. Hoe eerder, hoe beter voor de kinderen. Eens komt er namelijk een moment dat je knapt in de relatie en dat kan je beter voor zijn. En tegenwoordig is 1 op de drie als niet twee stellen gescheiden dus niets mis mee voor de kinderen.
Je bent jong en kunt nu nog een nieuwe partner vinden. Over tien jaar gaat dat een stuk moeilijker. Hoe eerder, hoe beter voor de kinderen. Eens komt er namelijk een moment dat je knapt in de relatie en dat kan je beter voor zijn. En tegenwoordig is 1 op de drie als niet twee stellen gescheiden dus niets mis mee voor de kinderen.
vrijdag 19 juli 2019 21:54
Nou inderdaad, dat is een idiote gedachtegang.
En ik vind de gedachte dat mensen tegenwoordig vaak te snel BIJ elkaar komen er ook wel een waar ik het mee eens ben (ehm... zegt de vrouw die binnen twee jaar getrouwd en zwanger was.....
)
vrijdag 19 juli 2019 21:55
vrijdag 19 juli 2019 22:02
Wij blijven in eerste instantie bij elkaar omwille van de kinderen. Nou hebben wij het nog niet opgegeven, maar wel vaker uitgesproken dat wij zonder kinderen al uit elkaar waren geweest. Wij willen beide de kinderen niet missen en de kinderen een fijn gezinsleven bieden. En dat hebben ze nu. Dus we blijven eraan werken. Maar zodra wij niet meer met elkaar door één deur kunnen en de spanning voelbaar is voor de kinderen gaan wij uit elkaar. Het moet wel de betere optie zijn. En ergens lijken we elkaar wel terug te vinden. Beetje bij beetje groeien we weer dichter naar elkaar toe.
Maar seks is daarin wel belangrijk. Mijn man zou niet zonder seks kunnen. Ik denk dat ik wel een broer en zus relatie zou kunnen hebben voor de kids, maar mijn man zou heel snel weg zijn als wij nooit meer seks zouden hebben. Één van de twee gefrustreerd en ongelukkig werkt niet. Je moet wel beide de situatie kunnen accepteren. Aan gefrustreerde en ongelukkige ouders hebben kinderen ook niks.
Maar seks is daarin wel belangrijk. Mijn man zou niet zonder seks kunnen. Ik denk dat ik wel een broer en zus relatie zou kunnen hebben voor de kids, maar mijn man zou heel snel weg zijn als wij nooit meer seks zouden hebben. Één van de twee gefrustreerd en ongelukkig werkt niet. Je moet wel beide de situatie kunnen accepteren. Aan gefrustreerde en ongelukkige ouders hebben kinderen ook niks.
vrijdag 19 juli 2019 22:08
Ik geloof echt dat het gras aan de andere kant zelden groener is... je neemt toch jezelf mee en laat een liefde achter waar je ooit zelfs kinderen mee hebt gewild. Waar je ook geen ruzie mee maakt maar alleen de glans er wat af is. Zou voor mij geen reden zijn uit elkaar te gaan... ik zou mijn zegeningen tellen en er keihard voor knokken een balans te vinden die voor beiden werkt. Een relatie is niet altijd leuk, mijne niet in elk geval, maar scheiden... nee daar is wel een hoop meer voor nodig geloof ik
vrijdag 19 juli 2019 22:14
Nou dit! Mijn man en ik hebben dit (vooral toen de babyperiode van de tweede een fikse wissel op onze relatie trok) ook wel eens tegen elkaar uitgesproken. Sterker, ik weet bijna zeker dat ik zonder kinderen jaren geleden de handdoek in de ring had gegooid, gewoon omdat ik niet de waarde had gezien van doorzetten. Voor de kinderen zag ik die waarde wel, en dat heeft zichzelf dan ook zeer goed terugbetaald, want mijn man en ik hebben het echt goed samen nu.Illinois schreef: ↑19-07-2019 22:02Wij blijven in eerste instantie bij elkaar omwille van de kinderen. Nou hebben wij het nog niet opgegeven, maar wel vaker uitgesproken dat wij zonder kinderen al uit elkaar waren geweest. Wij willen beide de kinderen niet missen en de kinderen een fijn gezinsleven bieden. En dat hebben ze nu. Dus we blijven eraan werken. Maar zodra wij niet meer met elkaar door één deur kunnen en de spanning voelbaar is voor de kinderen gaan wij uit elkaar. Het moet wel de betere optie zijn. En ergens lijken we elkaar wel terug te vinden. Beetje bij beetje groeien we weer dichter naar elkaar toe.
vrijdag 19 juli 2019 22:17
Nooit blijven voor de kinderen.
Dat gemiep over hoe erg een scheiding is.....
Ja, tis ff rot, maar voor het overgrote deel van de kinderen is er prima mee te leven.
Later bedenken dat je moeder zich volledig heeft weggecijferd voor jou, dat is een dramatische ontdekking.
Leef je kinderen voor dat je een eigen individu bent die voor zichzelf kan en mag kiezen. Daar hebben kinderen het meeste aan.
Dat gemiep over hoe erg een scheiding is.....
Ja, tis ff rot, maar voor het overgrote deel van de kinderen is er prima mee te leven.
Later bedenken dat je moeder zich volledig heeft weggecijferd voor jou, dat is een dramatische ontdekking.
Leef je kinderen voor dat je een eigen individu bent die voor zichzelf kan en mag kiezen. Daar hebben kinderen het meeste aan.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
vrijdag 19 juli 2019 22:18
Tja ik vind bij elkaar blijven en vechten voor de kids altijd zo'n dooddoener. Knap hoor, als mensen dat kunnen. Echt waar, maar mij niet gezien. Tuurlijk je kunt het bijltje er niet zomaar bij neergooien, maar liefde kun je niet afdwingen. Ja tot op zekere hoogte misschien.
Ik zal misschien het halve viva-forum over mij heen krijgen, maar je hoeft jezelf niet compleet weg te cijferen voor je kinderen. Op het moment dat je "blijft hangen" in een relatie die niet werkt en niet meer gaat werken, dan doe je dat naar mijn inziens wel.
Ik zal misschien het halve viva-forum over mij heen krijgen, maar je hoeft jezelf niet compleet weg te cijferen voor je kinderen. Op het moment dat je "blijft hangen" in een relatie die niet werkt en niet meer gaat werken, dan doe je dat naar mijn inziens wel.
vrijdag 19 juli 2019 22:19
Jup!Solomio schreef: ↑19-07-2019 22:17Nooit blijven voor de kinderen.
Dat gemiep over hoe erg een scheiding is.....
Ja, tis ff rot, maar voor het overgrote deel van de kinderen is er prima mee te leven.
Later bedenken dat je moeder zich volledig heeft weggecijferd voor jou, dat is een dramatische ontdekking.
Leef je kinderen voor dat je een eigen individu bent die voor zichzelf kan en mag kiezen. Daar hebben kinderen het meeste aan.
vrijdag 19 juli 2019 22:21
Hoeveel scheidingen van de vader(s) van je kind(eren) heb jij precies meegemaakt?Solomio schreef: ↑19-07-2019 22:17Nooit blijven voor de kinderen.
Dat gemiep over hoe erg een scheiding is.....
Ja, tis ff rot, maar voor het overgrote deel van de kinderen is er prima mee te leven.
Later bedenken dat je moeder zich volledig heeft weggecijferd voor jou, dat is een dramatische ontdekking.
Leef je kinderen voor dat je een eigen individu bent die voor zichzelf kan en mag kiezen. Daar hebben kinderen het meeste aan.
En hoezo zou er alleen een niet-gescheiden situatie bestaan waarin de moeder zichzelf wegcijfert?
Wat zeg je nou precies?
Een inschattingsfout kan heel snel fataal zijn bij wat wij doen
