Relaties
alle pijlers
Boosheid en acceptatie
maandag 3 augustus 2020 om 09:31
Niet zo lang geleden maakten man, kleuter, schoolkind en ik een fietstocht in het buitengebied. Het weer was nog heerlijk en we hoopten ruim voor de regen die de buienradar onderweg opeens voorspelde ergens binnen te zijn. Dat haalden we niet. We hadden regenjassen, dus de eerste druppels waren niet zo erg, maar de bui werd steeds erger. En ergens midden op het fietspad besloot man om zijn fiets op slot te zetten en te schuilen onder de bomen aan de overkant van de naastgelegen asfaltweg. Hij riep over de asfaltweg heen dat het daar droger was en dat ik ook moest komen.
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
maandag 3 augustus 2020 om 10:04
Ow, maakt dat echt wat uit? Zijn er banen waardoor dat gedrag van haar laten staan met de kinderen in de regen alleen in die situatie met de wielrenners erbij veroorzaakt word? Zodat hij er niets aan kan doen ipv aan zijn karakter ligt?
En maakt het dan ook nog uit hoeveel TO werkt en wat ze precies doet?
maandag 3 augustus 2020 om 10:05
Je hebt al zoveel geprobeerd.. zou tijd net zijn 2en kunnen helpen ? Zodat je nogmaals kunt uitleggen hoe jij erin staat?
Zou dat niet helpen zou ik zelfs een proefscheiding voorstellen. Het lijkt of dat je niet op zoek bent naar een ander of wat dan ook dat je echt je relatie wilt redden.
Maar dat wil jij..misschien moet hij wakker geschud worden?
En is tijd uit elkaar ook goed voor jou om te ontdekken of je weer van hem kunt houden zonder boos te zijn.. en mis je hem dan wel of geeft het rust...
♡
maandag 3 augustus 2020 om 10:07
Mijns inziens kun je alleen niet meer zo boos zijn als hij ook zijn deel van het alles gaat doen. Want je bent boos omdat dat nu niet gebeurd. Je kunt wel niet meer boos willen zijn, maar dan moet je dus accepteren dat het gaat zijn zoals het nu is, en het leest alsof dat helemaal niet is wat je wil.
Dus: nogmaals met man praten, laat hem desnoods lezen wat je hier hebt geschreven. Als dat geen zoden aan de dijk zet, dan ben ik als buitenstaander (= makkelijk praten) geneigd te concluderen dat hij het dan voor zichzelf verpest heeft.
Dus: nogmaals met man praten, laat hem desnoods lezen wat je hier hebt geschreven. Als dat geen zoden aan de dijk zet, dan ben ik als buitenstaander (= makkelijk praten) geneigd te concluderen dat hij het dan voor zichzelf verpest heeft.
maandag 3 augustus 2020 om 10:12
Zeggen dat hij terug moet komen en de kinderen overpakt.
Kijk, veranderen gaat hij niet en dan maar heel direct en duidelijk worden.
Kijk, veranderen gaat hij niet en dan maar heel direct en duidelijk worden.
enn wijzigde dit bericht op 03-08-2020 10:12
5.10% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 3 augustus 2020 om 10:12
Natuurlijk heeft mijn man goede kanten! Hij is humorvol, liefdevol, hij houdt heel veel van ons alledrie. En ik zou graag weer gewoon van hem houden, zonder dat boze randje. Ik wil niet van hem scheiden, daarvoor is hij me te lief. En wat het de kinderen aan zou doen weet ik niet, maar het zou de situatie voor hun niet verbeteren. Het maakt de kinderen niet uit wie de meeste zorg doet, denk ik, als we het verder maar gezellig hebben.
Ik wil het probleem dat ik ervaar niet meer oplossen, dat levert me teveel frustratie op. Ik wil wat ik ervaar veranderen: dus de situatie accepteren zoals hij is. Ik heb een tijdje geleden mindfulness geprobeerd, maar dat deed eigenlijk niet zoveel, of misschien deed ik het niet goed. Maar misschien zijn er andere technieken of dingen die wèl goed helpen?
Ik wil het probleem dat ik ervaar niet meer oplossen, dat levert me teveel frustratie op. Ik wil wat ik ervaar veranderen: dus de situatie accepteren zoals hij is. Ik heb een tijdje geleden mindfulness geprobeerd, maar dat deed eigenlijk niet zoveel, of misschien deed ik het niet goed. Maar misschien zijn er andere technieken of dingen die wèl goed helpen?
maandag 3 augustus 2020 om 10:14
Dus uit het gevoel stappen ‘ zie je het nou niet?’ En zeggen : doe dit.
Hierover afspreken dat hij niet gaat zeuren en discussie aangaat want jullie hebben al vastgesteld dat hij het niet ziet.
Hierover afspreken dat hij niet gaat zeuren en discussie aangaat want jullie hebben al vastgesteld dat hij het niet ziet.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 3 augustus 2020 om 10:16
Ik denk dat dat misschien nog wel zou kunnen werken! Ik ga die eens even overdenken.
maandag 3 augustus 2020 om 10:17
En tegen jezelf zeggen dat de tijd van je heel naar hierbij voelen wel klaar is. Dit gaat niet veranderen dus blijven hangen in ‘zie je het niet’ is wel klaar. Kost teveel tijd.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 3 augustus 2020 om 10:18
nee maar ze doet nu voorkomen alsof hij niets doet. Neem toch aan dat hij werktLuci_Morgenster schreef: ↑03-08-2020 10:04Ow, maakt dat echt wat uit? Zijn er banen waardoor dat gedrag van haar laten staan met de kinderen in de regen alleen in die situatie met de wielrenners erbij veroorzaakt word? Zodat hij er niets aan kan doen ipv aan zijn karakter ligt?
En maakt het dan ook nog uit hoeveel TO werkt en wat ze precies doet?
maandag 3 augustus 2020 om 10:19
het is gewoon een keuze, veranderen kan niet want je man is wie hij is, dan heb je nog twee opties: accepteren of weggaan. Weggaan wil je niet dus moet je het accepteren.Ladara schreef: ↑03-08-2020 10:12Natuurlijk heeft mijn man goede kanten! Hij is humorvol, liefdevol, hij houdt heel veel van ons alledrie. En ik zou graag weer gewoon van hem houden, zonder dat boze randje. Ik wil niet van hem scheiden, daarvoor is hij me te lief. En wat het de kinderen aan zou doen weet ik niet, maar het zou de situatie voor hun niet verbeteren. Het maakt de kinderen niet uit wie de meeste zorg doet, denk ik, als we het verder maar gezellig hebben.
Ik wil het probleem dat ik ervaar niet meer oplossen, dat levert me teveel frustratie op. Ik wil wat ik ervaar veranderen: dus de situatie accepteren zoals hij is. Ik heb een tijdje geleden mindfulness geprobeerd, maar dat deed eigenlijk niet zoveel, of misschien deed ik het niet goed. Maar misschien zijn er andere technieken of dingen die wèl goed helpen?
maandag 3 augustus 2020 om 10:19
Leuk! Dat is veel waard een man die echt om je geeft.
Dan doe je het met wat je hebt. En hij ook.
enn wijzigde dit bericht op 03-08-2020 10:20
7.54% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 3 augustus 2020 om 10:20
Waarom loop je jezelf te dwingen om van je man te houden en alles van hem te accepteren ? Want daar lijkt het nogal op.
Je geeft aan dat je al een heleboel hebt geprobeerd, Zonder resultaat. Doe je oogkleppen af en laat dat ideaalplaatje waaraan je loopt te voldoen los, je man is wie hij is. Je kunt dat accepteren en zo doorgaan, of je trekt aan de rem en deelt hem mee dat ie toch echt zal moeten veranderen (wat waarschijnlijk niet gaat gebeuren als ik je verhaal zo lees) of anders is het exit voor hem. En meen dat dan ook.
maandag 3 augustus 2020 om 10:25
Ik zie het zo voor me.
Je mag daar toch ook gewoon boos om zijn, het is geen situatie waarbij je wegzwijmelt van romantiek nee.
Kost de woede je energie of het feit dat je je woede niet bij hem kwijt kan?
Man en ik hebben afspraken daarover. Ik hoef niet bij alles een soort gaslightening te ondergaan, hij wil niet toegesnauwd te worden, prima.
Misschien is dat nog iets om aan te geven bij hem.
En bedenk je wat het alternatief is, alles echt alleen doen kan een enorme opluchting zijn maar het kan ook dat je zijn bijdrage niet meer ziet of waardeert.
Veel sterkte in ieder geval.
maandag 3 augustus 2020 om 10:26
Ik denk ergens dat het echt alleen moeten doen (of nouja binnen 50/50) co-ouderschap) een opluchting zou kunnen zijn, maar dat is geen optie schrijf je.
In dat geval zou in meer in mijzelf investeren; ga twee keer per week een avond iets leuks buitenhuis doen (sport, cursus, vriendin zien, etc.) en laat hem het thuis oplossen. Ga een paar keer per jaar (als dat uit kan) lekker zelf of met een vriendin een weekend weg.
Maak een definitieve taakverdeling waarin hij niet verantwoordelijk is voor eenmalige klusjes zoals "nieuwe sportschoenen voor de kinderen kopen", maar verantwoordelijk is voor bijv. "contact met school" en "sport van de kinderen" (dus ook de emails daarover, sportkleding, overleg over het rijden naar wedstrijden etc.).
In dat geval zou in meer in mijzelf investeren; ga twee keer per week een avond iets leuks buitenhuis doen (sport, cursus, vriendin zien, etc.) en laat hem het thuis oplossen. Ga een paar keer per jaar (als dat uit kan) lekker zelf of met een vriendin een weekend weg.
Maak een definitieve taakverdeling waarin hij niet verantwoordelijk is voor eenmalige klusjes zoals "nieuwe sportschoenen voor de kinderen kopen", maar verantwoordelijk is voor bijv. "contact met school" en "sport van de kinderen" (dus ook de emails daarover, sportkleding, overleg over het rijden naar wedstrijden etc.).
maandag 3 augustus 2020 om 10:27
maandag 3 augustus 2020 om 10:27
Ik ga akkoord met wat Enn zegt. Ik las ooit eens over de manier waarop mannen communiceren versus vrouwen. Nu, over het algemeen hou ik niet van stereotypering. Maar in dit geval, is het wel toepasselijk: jouw man heeft misschien heel praktische communicatie nodig, waarin veel duidelijkheid zit zonder veel emotie en het waarom en "kan je dat zelf niet bedenken" enzo. Want hij zal het vast niet slecht bedoelen, maar uit zichzelf ziet hij "het werk" niet. Zoals in je voorbeeld: hij handelt soms zonder stil te staan bij de omstandigheden. Hij stond droog, maar hij had er niet bij stilgestaan dat jij ook niet zomaar kon oversteken zoals hij had gedaan, want dat er dan niemand nog omkeek naar de kinderen of de fietsen in een gevaarlijke situatie.
leeg
maandag 3 augustus 2020 om 10:28
Mijn denken en geen idee of het klopt:
dit type mens heeft veelal weinig met vooraf en achteraf bepraten wat er verwacht wordt. Er wordt dan vermoedelijk geknikt en ook zeker de wil getoond. Maar er is geen herkenning op het moment zelf. Dus activeren en over de wijze van activeren wel heel duidelijke afspraken maken als in: hoe iets gezegd/gevraagd wordt, en hoe hierop gereageerd wordt. Dat de wijze en de reactie dus volgens beiden met respect verlopen. Dan kan een relatie daadwerkelijk groeien en kúnnen frustraties van beide zijden verdwijnen.
dit type mens heeft veelal weinig met vooraf en achteraf bepraten wat er verwacht wordt. Er wordt dan vermoedelijk geknikt en ook zeker de wil getoond. Maar er is geen herkenning op het moment zelf. Dus activeren en over de wijze van activeren wel heel duidelijke afspraken maken als in: hoe iets gezegd/gevraagd wordt, en hoe hierop gereageerd wordt. Dat de wijze en de reactie dus volgens beiden met respect verlopen. Dan kan een relatie daadwerkelijk groeien en kúnnen frustraties van beide zijden verdwijnen.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 3 augustus 2020 om 10:30
Leuk voor even, maar vervolgens is zij dus de manager die alsnog alles onder haar hoede heeft. Zij is immers verantwoordelijk voor het uitdelen van de taken.
Ik lees nu zelf het boek: "Schat, wil jij dit even doen?". Geen idee of het wat is, want ben net begonnen. Ben dit gaan lezen omdat bij ons de verdeling ook scheef is en ik dit wil oplossen vóórdat er kinderen komen.
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 03-08-2020 10:32
20.56% gewijzigd
