Collega/vriendin is er klaar mee

23-03-2020 14:57 78 berichten
Alle reacties Link kopieren
Een maand of 8 geleden leerde ik een collega kennen (we hebben verschillende functies en werken op verschillende locaties) tijdens een storing. We raakten door het wachten in gesprek over van alles en nog wat en we voelden een vriendschappelijke klik.
Mijn relatie was net over, die van haar ook.

Zij komt uit een relatie waar vaak voor haar besloten werd en waar wederzijds respect niet goed zat. Ook was haar ex totaal niet sociaal, wat dat betreft ben ik in veel opzichten anders in positieve zin. Ze woonde weer bij haar ouders en ivm het geloof had ze daar maar weinig vrijheid om af te spreken omdat haar ouders dat niet goed zouden vinden. Sowieso was er regelmatig onenigheid.

Ik kom uit een relatie met 1 dochter van bijna 2 jaar. Op het moment dat ik haar leerde kennen woonde ik nog samen omdat het vinden van een huisje voor mijn ex en dochter een enorme klus was. Helemaal omdat ze partime werkt.
Dit alles wist ze. Regelmatig vond ze dat ik moest doorpakken, maar ik wilde wel alles netjes regelen. Dat gaf wel eens wrijving. Ze is gek van mijn dochter en vond het geen probleem dat ze in mijn leven is.
Daar komt bij dat ze erg zoekende was in wat ze nu zelf wilde in het leven. Ze heeft veel bereikt, maar komt uit een gezin waar presteren het thema was. Maar ook dat de beslissingen die ze nam vaak niet goed vielen bij haar ouders. Ook is ze van mening dat een relatie perfect moet zijn.

We spraken vaak na het werk af en soms in het weekend. Mijn ex sprak ook wel eens af voor een date. We praatten veel en we schreven ook wel eens brieven naar elkaar om gevoelens beter op papier te kunnen zetten, stuurden lieve kaartjes en belden veel.

Na 3 maand ging ze op zichzelf wonen in een huisje bij haar tante op het erf. We konden elkaar vaker zien, maar dat was voor haar moeilijk omdat haar tante dat zag en zij had weer contact met haar moeder. Ze vond het heel lastig om haar ouder over mij te vertellen omdat eigenlijk alle aanhang werd afgekeurd. Ik maakte me er minder druk om. Ik ben toen bij mijn ouders ingetrokken zodat mijn ex wat meer ruimte voor zichzelf had. Ik zat veel in gevecht met mezelf en ben iemand die alles alleen wil doen. Het moeilijk vind om hulp te vragen.

In januari is mijn ex verhuisd met mijn dochter en ze hebben het goed naar hun zin. Het was voor mij eerst fijn om alleen thuis te zijn om na te denken. Maar ook omdat ik door veel stress soms erg geprikkeld kan zijn als mijn dochter moet huilen of erg druk is. Dit ligt niet aan haar, zij is gewoon kind.
In februari vond ik het alleen zijn lastig, het was fijn als ik bij mijn collega terecht kon. Samen gingen we leuke dingen doen. Maar toen kwam het punt dat ze wilde dat ik haar meer in mijn leven zou toelaten. Dus dat ze ook bij mij thuis mocht komen. Ik vond dat moeilijk om de reden dat ik er op de een of andere manier onzeker van werd. Uiteindelijk heb ik (ook om mijn dochter) besloten om professionele hulp in te schakelen omdat het een storm is in mijn hoofd. Het gekke is dat wanneer ik bij haar ben dat het dan erg rustig is in mijn hoofd. Binnenkort start de hulp.

Zij gaat ook een hulptraject in ivm de keuzestress en de zoektocht naar zichzelf, het geeft haar zoveel stress dat ze echt blokkeert in dingen. Ook dat ze binnenkort uit het huisje moet en ze niet weet of ze weer bij haar ouders wil wonen of iets voor zichzelf moet zoeken. Maar ook het moeilijk alleen kunnen zijn en erg afhankelijk van iemand zijn dingen waar ze aan wil werken.

Helaas merkte ik na Valentijnsdag afstand bij mijn collega, ze belde wel eens wanhopig op dat ze niet wist wat ze moest doen omdat ze bepaalde beslissingen op haar werk moest maken. Maar ze kan bijvoorbeeld ook heel erg druk maken om wat voor auto ze zou kopen. Ik vind het dan prettig dat ik eeen soort van rots in de branding kan zijn voor haar om haar te helpen adviseren (de keus maak ik niet voor haar, dat mag ze zelf doen). We spraken af en het was leuk, maar ik vond het vreemd dat ze niet wilde zoenen. Die afstand zette door en ze gaf aan dat het voor haar klaar was. Ze heeft teveel aan mij moeten trekken om het feit dat ik haar meer moest toelaten in mijn leven.
Ik baalde want ik had juist mijn ouders verteld van haar, dat was een heeel openhartig gesprek en iets waar ik echt enorm tegenop zat. Ik voelde me er onzeker over omdat ik niet wist hoe ze zouden reageren.

De appgesprekken werden ook minder en ik voelde juist dat ik nu klaar was voor haar omdat ik alles heb afgehandeld (het hoeft niet meer geheimzinnig). Dit wilde ik allemaal alleen doen. We hebben de afgelopen paar weken nog contact gehad. Zelfs nog dat ze me belde en paniek had over vrienden die zouden komen maar niks voor geregeld was.
Ik bood aan om boodschappen te doen, het huisje netjes te maken en voor ze te koken, dat vond ze fijn. Dat weekend ben ik bij haar gebleven omdat ze ziek werd. We hebben veel geknuffeld, gezoend en deels intiem geweest. Het ene moment zei ze: We moeten elkaar los laten, maar het andere moment was ze onze financien aan het bekijken om te zien hoeveel we zouden kunnen sparen als we zouden samenwonen (we hebben het vaak besproken). Het is heel wisselend.
Haar vriendin gaf aan dat ze tijd voor zichzelf nodig heeft. Ik ben dan alleen heel erg bang dat ze gaat Tinderen omdat ze aanhankelijk is en moeilijk alleen kan zijn (haar therapeut adviseerde om dan oude vriendinnen te benaderen om daar de band mee aan te halen). Wil haar gerust de tijd geven, ook voor mij zodat ik goed het hulptraject in kan gaan. Het is eerder gebeurd dat ze zich door mijn vakantie alleen voelde en ging Tinderen.

Na dat weekend heb ik een bericht gestuurd dat ik een stapje terug zou doen omdat ik haar gekwetst heb doordat ik niet doorpakte. Dat was nooit mijn bedoeling en ik wil het ook niet verwarrender voor haar maken. Hoopte dat ik nog wel af en toe mag informeren hoe het met haar gaat. We hebben nog een paar keer gebeld en ondanks de wisselende signalen zei ze ook wel eens: wat moet ik doen zodat je beseft dat het klaar is? Die raakte me diep omdat ik heel erg veel voor haar voel maar voor mezelf eerst dingen afgehandeld wil hebben. Sinds vrijdagochtend is het stil tussen ons. Ik hoop dat het goed met haar gaat. Ze werkt net als mij in de ouderenzorg en het is aanpoten op dit moment.

Voor de goede orde, we hebben nooit iets officieels gehad maar voelden ons wel gereserveerd. Haar vriendin gaf aan dat ik alles heb wat ze zoekt en dan toch zo ineens de deur dichtgooit. Dat snapt ze ook niet helemaal van mijn collega.

Wat kan ik nu doen om haar niet kwijt te raken? Voor nu is haar tijd en ruimte geven het beste. Maar dan?
Alle reacties Link kopieren
Binnusje schreef:
23-03-2020 16:31
ben ik echt bang dat ze gaat verder daten.
ik help het je hopen
Je scharrel laten meehelpen in de opvoeding omdat je het zelf niet af kunt... :bonk:
Alle reacties Link kopieren
Th∅rdis schreef:
23-03-2020 17:27
Je scharrel laten meehelpen in de opvoeding omdat je het zelf niet af kunt... :bonk:
Je hebt de rest wel gelezen?
Ze was gewoon een keer mee.

Misschien heb jij makkelijk praten, maar wens het niemand toe. Ik blokkeer helemaal, raak overprikkeld en erg gespannen. Als ze bij mij slaapt heb ik uit angst de tv heel zacht of uit zodat ze niet wakker wordt.
Het was voor mij een enorme drempel om hulp te zoeken. Ben blij dat ik over 3 weken terecht kan om hiermee geholpen te worden.
Alle reacties Link kopieren
hamerhaai schreef:
23-03-2020 15:18
Was het wel een gelijkwaardige vriendschap, of zag ze in jou meer iemand om uit te huilen, gal te spuwen en die ze als therapeut kon gebruiken?

Ik zou er klaar mee zijn. Geef aan dat je afstand neemt. En dat deur eventueel open staat mocht ze weer contact willen. Je kan over een tijdje haar altijd wel weer contacteren.
Nee ze heeft vaak genoeg aangegeven verder met me te willen ontdekken, dit kwam bij mij alleen niet goed binnen. Maar waren echt verliefd op elkaar, ik kon dat niet goed uitten. Waardoor dat komt hoop ik zelf met hulp ook achter te komen.

Ze kon me voor van alles bellen, we bellen 4x per weerk ofzo. Over stress op het werk maar ook om te sparren over dingen of gezellig kletsen. Nu we geen contact hebben zou ze er mee naar anderen moeten gaan.

Misschien dat ik over een poosje eens een berichtje stuur hoe het met haar gaat. Die intensieve gesprekken wil je niet alleen doen. Daar wil je ook over kunnen napraten met iemand. Dat heb ik wel tenminste.
Alle reacties Link kopieren
Herfstblaadje19 schreef:
23-03-2020 17:06
Ik lees echt alleen maar drama.
Omdat ik het probleem probeer uit te leggen. 99% van de tijd is het super. Genieten we van elkaar en voelden we een hele sterke band.
Ze haalde echt goede dingen in me bar boven. Liet me dingen inzien door het vanuit een ander perspectief te zien. Of een lief in elkaars jas stoppen, dat soort dingen koester ik wel.
Alle reacties Link kopieren
Jullie delen problemen, stress en paniek maar wanneer die op enig moment bij 1 van de twee voorbij is dan is deze relatie ook voorbij. Het gaat allemaal over stress, paniek en niet weten wat te doen. Zodra 1 van beide het licht ziet is er helemaal geen basis meer.
viva-amber wijzigde dit bericht op 23-03-2020 18:29
38.95% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Binnusje schreef:
23-03-2020 18:03
Je hebt de rest wel gelezen?
Ze was gewoon een keer mee.

Misschien heb jij makkelijk praten, maar wens het niemand toe. Ik blokkeer helemaal, raak overprikkeld en erg gespannen. Als ze bij mij slaapt heb ik uit angst de tv heel zacht of uit zodat ze niet wakker wordt.
Het was voor mij een enorme drempel om hulp te zoeken. Ben blij dat ik over 3 weken terecht kan om hiermee geholpen te worden.
Hoe deed je dat toen je nog een partner had? Je bent toch niet 2 maanden geleden pas vader geworden?

Goed dat je hulp hebt gezocht hoor, maar een nieuwe scharrel hoort nog steeds niet bij je kind in de buurt
Alle reacties Link kopieren
Ik lees ook alleen maar drama en wanhoop.

Je kunt de situatie niet objectief beschouwen, omdat je er vuistdiep in zit. Je klampt je vast aan het idee dat dit móet lukken, maar de realiteit is dat je net van je vrouw af bent, een kind hebt en 'storm' in je hoofd.

En het klinkt alsof je haar wilt 'redden', maar je moet haar niet willen redden, omdat ze niet hoeft te worden gered. En hard maar waar; ga er maar vanuit dat ze al op Tinder zit en binnenkort door een gewillige gast wordt geneukt. Omdat ze niet alleen kan zijn.

Kies voor jezelf TO.
Alle reacties Link kopieren
Jij bent net gescheiden van tafel en bed. Hebt een jonge dochter waar je je geen raad mee weet. Je 'collega' is de kleine meid van haar ouders die nog zowat haar leven bepalen met tante als spion nu ze 'op zichzelf' in een huisje 'op het erf' van tante woont. 'Collega' heeft - net als jij - issues.
Wat klopt er wel in dit plaatje?
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
Alle reacties Link kopieren
Concentreer je op je gezondheid en laat je scharrel/collega los.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
Th∅rdis schreef:
23-03-2020 18:24
Hoe deed je dat toen je nog een partner had? Je bent toch niet 2 maanden geleden pas vader geworden?

Goed dat je hulp hebt gezocht hoor, maar een nieuwe scharrel hoort nog steeds niet bij je kind in de buurt
In de tijd dat mijn ex zwanger raakte was ik begonnen om onze boot op te knappen. Dat heeft mij bloed, zweet en tranen gekost. Veel hulp die zou komen, kwam niet en mijn ex kon niet helpen. Ik was er vrijwel elk weekend bezig. Thuis ook nog veel geklust (executie woning). We zijn langzaam aan uit elkaar gegroeid. Na de geboorte van mijn dochter voelde ik veel stress en wanhoop bij mij. Ik raakte geprikkeld. Soms ook hele goede dagen hoor. Mijn ex nam de zorg van mijn dochter over. Ze werkte in de kinderopvang en is echt een toffe moeder.
Door een bedrijfsovername extra stress ivm behoud van baan en het nemen van een nieuwe baan.
We dachten dat wanneer het klussen voorbij was dat de rust zou wederkeren.

Helaas werd ik er onrustiger van. Niets om handen zeg maar. Het varen gaf weinig rust. Ik kon mijn gevoel slecht uitten.
Onze dochter sliep slecht, veel gebroken nachten enzo. Ik sliep regelmatig op de bank. Het klussen vind ik een verademing (vluchtgedrag). Ergens is daar die stoornis ontstaan.
We leefden als broer en zus. Uiteindelijk besloten uit elkaar te gaan. En dat ging lastiger dan we hadden verwacht, met het oog op woonruimte.

Nu mijn ex en dochter ergens anders wonen gaat het met mijn dochter heel goed. Ze slaapt heel goed, is een vrolijk meisje. Mijn ex zit ook goed in haar vel.

Met mijn huidige collega/scharrel kon ik wel heel goed praten en mijn emoties tonen (met m'n ex is dat nooit zo geweest). Dat was voor mij een openbaring. Ook bij haar kon ik huilen, dat was echt wel heel wat jaren terug dat ik dat had. Ik voelde me begrepen en dat was wederzijds.

Ze heeft haar 1x gezien. Pas als het serieus is zou ik haar toe laten in het leven van mijn dochter. Dat weet ze en mijn ex ook.
Alle reacties Link kopieren
Binnusje schreef:
23-03-2020 18:58
In de tijd dat mijn ex zwanger raakte was ik begonnen om onze boot op te knappen. Dat heeft mij bloed, zweet en tranen gekost. Veel hulp die zou komen, kwam niet en mijn ex kon niet helpen. Ik was er vrijwel elk weekend bezig. Thuis ook nog veel geklust (executie woning). We zijn langzaam aan uit elkaar gegroeid. Na de geboorte van mijn dochter voelde ik veel stress en wanhoop bij mij. Ik raakte geprikkeld. Soms ook hele goede dagen hoor. Mijn ex nam de zorg van mijn dochter over. Ze werkte in de kinderopvang en is echt een toffe moeder.
Door een bedrijfsovername extra stress ivm behoud van baan en het nemen van een nieuwe baan.
We dachten dat wanneer het klussen voorbij was dat de rust zou wederkeren.

Helaas werd ik er onrustiger van. Niets om handen zeg maar. Het varen gaf weinig rust. Ik kon mijn gevoel slecht uitten.
Onze dochter sliep slecht, veel gebroken nachten enzo. Ik sliep regelmatig op de bank. Het klussen vind ik een verademing (vluchtgedrag). Ergens is daar die stoornis ontstaan.
We leefden als broer en zus. Uiteindelijk besloten uit elkaar te gaan. En dat ging lastiger dan we hadden verwacht, met het oog op woonruimte.

Nu mijn ex en dochter ergens anders wonen gaat het met mijn dochter heel goed. Ze slaapt heel goed, is een vrolijk meisje. Mijn ex zit ook goed in haar vel.

Met mijn huidige collega/scharrel kon ik wel heel goed praten en mijn emoties tonen (met m'n ex is dat nooit zo geweest). Dat was voor mij een openbaring. Ook bij haar kon ik huilen, dat was echt wel heel wat jaren terug dat ik dat had. Ik voelde me begrepen en dat was wederzijds.

Ze heeft haar 1x gezien. Pas als het serieus is zou ik haar toe laten in het leven van mijn dochter. Dat weet ze en mijn ex ook.
En nog... draait het niet om jou, maar om je dochter
Grow up, wees een vader
Je verkloot haar leven
lilalinda wijzigde dit bericht op 23-03-2020 19:09
0.05% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Echt, zet je eigen geestelijk gezondheid op nummer 1 en ga nu niet aan een vrouw hangen want dat is ook vluchtgedrag.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
DillKarlings schreef:
23-03-2020 18:29
Ik lees ook alleen maar drama en wanhoop.

Je kunt de situatie niet objectief beschouwen, omdat je er vuistdiep in zit. Je klampt je vast aan het idee dat dit móet lukken, maar de realiteit is dat je net van je vrouw af bent, een kind hebt en 'storm' in je hoofd.

En het klinkt alsof je haar wilt 'redden', maar je moet haar niet willen redden, omdat ze niet hoeft te worden gered. En hard maar waar; ga er maar vanuit dat ze al op Tinder zit en binnenkort door een gewillige gast wordt geneukt. Omdat ze niet alleen kan zijn.

Kies voor jezelf TO.
Inderdaad. TO moet zichzelf redden.
Collegavriendindinges zag de bui op tijd hangen en heeft ervoor gekozen geen reddingsboei te zijn maar een stabiele factor in haar leven te willen hebben. Geef haar eens ongelijk.

Sorry TO, dat dit wat hard klinkt maar je moet echt aan jezelf werken met een professional en dan pas, voorzichtig, denken aan een relatie met iemand.
Werk aan jezelf, herontdek jezelf en probeer ten allen tijde de vader te zijn die je dochter nodig heeft.

Heb je het moeilijk? Denk aan je dochter.
Wil je opgeven? Denk aan je dochter.
Is er wat dan ook? Je dochter!

Je doet dit in de eerste plaats voor jezelf en ik ga er vanuit dat jouw geluk voor een groot deed bepaald zal worden door het geluk van je kleine meissie. Jij kan alleen bijdragen aan het geluk van je dochter als jij goed in je vel zit. Daarom, denk je aan de dochter.
Alle reacties Link kopieren
Lieve oprechte berichten.

Wat viva-amber zegt: zouden al die afspraakjes die we hadden dan een soort van vluchtgedrag zijn?
Ze vind zelf dat ik stabiel was: alles goed voor elkaar, eigen huis, net inkomen goede baan, goed sociaal leven. Alleen die stoornis wat mijn hersenen overuren liet maken en er voor zorgde dat ik soms in een schulp kroop.
De geborgenheid die we elkaar gaven was echt fijn.

Mijn dochter is heel belangrijk. De komende weken komt ze regelmatig langs om in haar ouderlijk huis te wennen aan het slapen. De bedoeling is om dat stapje voor stapje uit te breiden. Nu zie ik haar op vrijdagen van 17-19 uur als ik haar van de opvang haal en laat dat nou net het moeilijkste deel van de dag zijn met een kleintje wat dan moe is

Het gaat goedkomen, dat weet ik zeker.
Alle reacties Link kopieren
Waarom zie je haar zo extreem weinig?
Binnusje schreef:
23-03-2020 17:02
Ik zei recent tegen haar:
'Als achterom kijken je pijn doet
en vooruitkijken je bang of onrustig maakt
kijk dan naast je, ik zal er altijd voor je zijn'.
WTF.....
Alle reacties Link kopieren
Afgelopen weekend zag ik haar meer, ze kwamen langs om nog wat spullen op te ruimen en kleding van m'n dochter uit te zoeken. Ze kon heerlijk in de tuin spelen. Ik geniet daar wel van.
Zodra de therapie aanslaat willen we werken naar langere momenten. Vanaf volgende week is ze elke vrijdagmiddag bij me en dat is dan weer uit te breiden later. Maar ik moet me er wel goed bij voelen, dus stapje voor stapje
Alle reacties Link kopieren
Binnusje schreef:
23-03-2020 21:41
Afgelopen weekend zag ik haar meer, ze kwamen langs om nog wat spullen op te ruimen en kleding van m'n dochter uit te zoeken. Ze kon heerlijk in de tuin spelen. Ik geniet daar wel van.
Zodra de therapie aanslaat willen we werken naar langere momenten. Vanaf volgende week is ze elke vrijdagmiddag bij me en dat is dan weer uit te breiden later. Maar ik moet me er wel goed bij voelen, dus stapje voor stapje
Het draait allemaal om jou hè??
Hoe jij je voelt...

Maar het hoort te draaien om het kind, dat afhankelijk is van haar beide ouders
Alle reacties Link kopieren
Uhh.. Ik zeg maar niks. :facepalm:
Alle reacties Link kopieren
Ik heb het idee dat TO verre van open en eerlijk is in zijn verhaal.
Waarom is het kind er al in betrokken?
Wat is die stoornis waar je het steeds over hebt?

Ik denk dat het beter is om je vriendschap met collega los te laten. Je raakt er nog gestrester door dan je al bent. Het is duidelijk dat je best nog veel issues hebt waar je zelf aan moet werken. Het vluchtgedrag en de overprikkeling zodra je met je dochter alleen bent.
Het klinkt niet heel erg helpend dat je collega dan ook nog je gevoelens en emoties vertroebelt. Dus het is maar goed dat er afstand is. Hoewel dat natuurlijk ook pijn doet. Maar dat biedt jou de ruimte om ook echt aan jezelf te werken zodat je je dochtertje een fijne jeugd kunt geven en een goede band met je ex (de moeder van je dochter) kunt opbouwen.

Heb je verder nog vrienden? Behalve deze collega?
Pfoe wat een wollige aaneenschakeling van drama en gedoe.

Maar afgesproken was dat ik me op mijn dochtertje zou richten

Hoezo heb je daar afspraken voor nodig met een andere partij? Dat lijkt mij vanzelfsprekend.

Jullie lijken beide enorm afhankelijk van de hulp en mening van anderen. Haar vriendin zegt dat jullie zo goed bij elkaar passen, dat jullie er sterker uit kunnen komen. Haar therapeut vindt dit, jouw praktijkondersteuner vindt dat, zij vindt dat jij stabiel bent, jij wilt haar rots in de branding zijn, tante mag het liever niet weten en je had het net je ouders verteld.
Waarom is het belangrijk wat die vriendin van haar zegt en denkt? Je scharrel zegt letterlijk dat ze niet weer wat ze moet doen om van je af te komen! Dan kun je alles analyseren maar daar moet je dan toch ook klaar mee zijn? Zelfs al was het 99 procent van de tijd leuk, dit is een boel drama voor 8 maanden.

Stop echt met dat hulp en bevestiging zoeken bij elkaar, dat is echt niet gezond. Goed dat je hulp hebt gezocht; daarnaast lijkt het me een belangrijke stap om je echt los van haar te maken. Je hebt genoeg stress en drama zonde haar. Je denkt dat jullie steun aan elkaar hebben, maar dit is gewoon een vreemd soort afhankelijkheid die niet past bij volwassenen en al helemaal niet als er kinderen bij zijn betrokken..
Richt je op jezelf als autonoom persoon en probeer zelf in te zien dat dit echt teveel drama is. En natuurkijk vooral op je dochter; en die is er al mee gebaat als je al die prikkels en drama van buitenaf zoveel mogelijk elimineert.
Alle reacties Link kopieren
Hobbelster schreef:
23-03-2020 22:41
Wat is die stoornis waar je het steeds over hebt?

Ik denk dat het beter is om je vriendschap met collega los te laten. Je raakt er nog gestrester door dan je al bent. Het is duidelijk dat je best nog veel issues hebt waar je zelf aan moet werken. Het vluchtgedrag en de overprikkeling zodra je met je dochter alleen bent.
Het klinkt niet heel erg helpend dat je collega dan ook nog je gevoelens en emoties vertroebelt. Dus het is maar goed dat er afstand is. Hoewel dat natuurlijk ook pijn doet. Maar dat biedt jou de ruimte om ook echt aan jezelf te werken zodat je je dochtertje een fijne jeugd kunt geven en een goede band met je ex (de moeder van je dochter) kunt opbouwen.

Heb je verder nog vrienden? Behalve deze collega?
De stoornis wordt nog onderzocht. De praktijkondersteuner noemt het een cognitieve stoornis. Mijn hersenen maken overuren en hierdoor vallen andere dingen uit. Denk bijvoorbeeld aan dat iemand boos kan worden of dat een hand gaat trillen. Bij mij is het dat ik door die prikkelingen moeilijk signalen kan omzetten in een reactie. In dit geval is het dat zij aangaf dat ze verder met me wilde, een paar keer zelfs maar dat ik door allerlei onverklaarbare gedachten daar niet op reageerde. Dat wekt natuurlijk frustratie op aan haar kant, soort trekken aan een dood paard.
Nu is het zo dat de psychotherapeut gaat onderzoeken wat het nu echt is en waar het wegkomt + het een naam gaat geven. Op mijn werk gaat het bijvoorbeeld heel goed, het zijn mensen in mijn dierbare zone waar dit bij gebeurd.

De paar keer dat ik bij de praktijkondersteuner was (lange wachttijden, je bent zo 3 maand verder) voor mij erg verhelderend. Ik durf er nu over te praten en ontzie dingen waar ik me echt in vast wil bijten. Dat geeft al heel veel rust in mijn hoofd. Die gesprekken deden me dingen inzien en de praktijkondersteuner gaf tips wat ik eraan kan doen totdat ik bij de psychotherapeut terecht kon. Op een bepaald moment voelde ik weer een soort van warmte van anderen, begreep ik beter de signalen. De omgang met mijn dochter is verbeterd, maar behoeft nog veel werk en dat ik er niet in terugval.

Ik besefte ook dat ik dingen verkeerd aanpakte en dat ik niet moet bang zijn om iemand in mijn leven toe te laten. Al was het maar om samen thuis te zijn in mijn veilige gebied zeg maar. Ik kan met haar heel goed praten, dat is ook deels haar werk wat ze als regieverpleegkundige doet.
Op het moment dat ik dus mijn angst overwon en wilde kijken wat de toekomst ons kon brengen, was het voor haar te laat.
Dat komt dan extra hard aan.

De band met mijn ex is goed, we kunnen het goed vinden samen en onze dochter geniet ervan als we met zijn drieën wat doen. Dat was voor mijn scharrel ook geen probleem. En iets wat ik belangrijk vind, dat er een paar momenten per jaar zijn dat we samen iets leuks doen.

Ik heb nu geen contact met haar en ik mis het heel erg. De lieve dingen die we tegen elkaar zeiden, maar ook de enorme humor die we hadden. Het is moeilijk om niet even een berichtje te sturen om te vragen hoe het met haar gaat.
Ik weet dat ik aan mezelf moet werken en dat ga ik zeker ook doen! Het is niet allemaal zo dramatisch als het voor sommigen klinkt. Ik heb ook hele goede dagen dat het rustig is en dat ik blij word van de mensen om mij heen in plaats van apatisch te zijn.
Voor nu is geen contact voor ons beiden goed. Wie weet in de toekomst weer.
En daar ging in eerste instantie de vraag over, misschien is het over een maand wel niet meer nodig. Maar stel dat je over een tijdje weer eens contact wil leggen om te informeren hoe het met iemand gaat, hoe pak je dat dan aan?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven