Relaties
alle pijlers
Depressie partner
zaterdag 25 juni 2022 16:19
Mijn man en ik zijn een aantal jaar samen en hebben inmiddels 2 jonge kinderen (1 en 2 jaar). Hij is altijd al wel gevoelig geweest voor depressies, en ik heb hem vaker zien struggelen in zijn leven. Alleen sinds de geboorte van onze 2e dochter is het erg bergafwaarts gegaan. Inmiddels is het zo ernstig dat een opname een optie is, maar hij vindt dat een erg grote stap en zolang het kan, wil hij graag nog thuisblijven zelf. Ik vind het ontzettend zwaar hem zo te zien lijden. Ik heb zelf geen ervaring met depressies (wel met angsten en therapieen, maar zo'n depressie als hij nu heeft ken ik niet). Het drukt inmiddels zo op ons gezin. Hij kan het niet aan met onze dochters, werkt dus niet en ligt het liefst de hele dag in bed en zijn vrolijkheid is compleet weg. Ik vind het vreselijk voor hem. Ik wil hem helpen, maar ik kan hem moeilijk bereiken.
Hij staat op de wachtlijst voor hulp, hij gaat meerdere dagen per week therapie krijgen met optie om daar te blijven slapen. Maar het kan nog maanden duren voor hij daar daadwerkelijk mee kan starten. En ik weet uit ervaring dat het ook niet meteen beter met je hoeft te gaan als je hulp gaat krijgen. Het is dus nog een lange weg. De huisarts had wel aangegeven dat hij op de verkorte wachtlijst staat, maar blijkbaar duur het dan alsnog erg lang.
Ikzelf ben fysiek niet helemaal gezond (ook 100% arbeidsongeschikt verklaard dus ik werk niet). We zitten continue met zn allen thuis. Hebben inmiddels ook veel irritaties en ruzietjes over vanalles en nog wat. Ben net in huilen uitgebarsten dat ik het zo ook niet trek. Maar voel me dan meteen schuldig want hij kan er niks aan doen en doet echt zijn best verder.
Heeft iemand ervaring hiermee? Of tips? Hoe we hier doorheen kunnen komen.
Bedankt, ik vond het al fijn het van me af te kunnen schrijven.
Overigens helpen mijn ouders en zijn ouders ons ontzettend veel dus dat geeft lucht. Maar dat is niet genoeg blijkbaar.
Hij staat op de wachtlijst voor hulp, hij gaat meerdere dagen per week therapie krijgen met optie om daar te blijven slapen. Maar het kan nog maanden duren voor hij daar daadwerkelijk mee kan starten. En ik weet uit ervaring dat het ook niet meteen beter met je hoeft te gaan als je hulp gaat krijgen. Het is dus nog een lange weg. De huisarts had wel aangegeven dat hij op de verkorte wachtlijst staat, maar blijkbaar duur het dan alsnog erg lang.
Ikzelf ben fysiek niet helemaal gezond (ook 100% arbeidsongeschikt verklaard dus ik werk niet). We zitten continue met zn allen thuis. Hebben inmiddels ook veel irritaties en ruzietjes over vanalles en nog wat. Ben net in huilen uitgebarsten dat ik het zo ook niet trek. Maar voel me dan meteen schuldig want hij kan er niks aan doen en doet echt zijn best verder.
Heeft iemand ervaring hiermee? Of tips? Hoe we hier doorheen kunnen komen.
Bedankt, ik vond het al fijn het van me af te kunnen schrijven.
Overigens helpen mijn ouders en zijn ouders ons ontzettend veel dus dat geeft lucht. Maar dat is niet genoeg blijkbaar.
zaterdag 25 juni 2022 16:32
Ik zou aangeven dat je snapt dat hij liever thuis is maar dat jij denkt dat dat niet genoeg gaat helpen en dat het voor jou en de kinderen ook veel te zwaar is zo.
Hij is niet alleen dus moet hij ook denken aan wat het beste is voor jullie.
En ter info. Ik ben hier thuis de partner met depressies, al heel mijn leven.
En ik zou nooit thuis willen blijven als dit zo drukt op hele gezin.
Ik heb ook nooit dagen in bed gelegen gewoon omdat niet kon, er moesten mensen verzorgt worden. Hoe graag ik ook dood wilde soms.
Je mag echt wel iets verwachten van hem op dat gebied. En ga je niet schuldig voelen hoor!
Hij is niet alleen dus moet hij ook denken aan wat het beste is voor jullie.
En ter info. Ik ben hier thuis de partner met depressies, al heel mijn leven.
En ik zou nooit thuis willen blijven als dit zo drukt op hele gezin.
Ik heb ook nooit dagen in bed gelegen gewoon omdat niet kon, er moesten mensen verzorgt worden. Hoe graag ik ook dood wilde soms.
Je mag echt wel iets verwachten van hem op dat gebied. En ga je niet schuldig voelen hoor!
zaterdag 25 juni 2022 16:37
Heftig zeg. Veel sterkte. 
Ik ben heel erg van het praktisch denken en mijn eerste gedachte was ook: kan hij niet tijdelijk ergens anders verblijven? Dat is niet wat je wil natuurlijk maar als het zo zwaar op het gezin drukt dan zou dat wel beter zijn.
Maar ja, dan moet je hem wel in beweging zien te krijgen natuurlijk...
Ik ben heel erg van het praktisch denken en mijn eerste gedachte was ook: kan hij niet tijdelijk ergens anders verblijven? Dat is niet wat je wil natuurlijk maar als het zo zwaar op het gezin drukt dan zou dat wel beter zijn.
Maar ja, dan moet je hem wel in beweging zien te krijgen natuurlijk...
zaterdag 25 juni 2022 16:39
Thanks. Hij doet ook wel dingen met de kinderen (verzorgen, eten geven enz) maar het is allemaal met enorm veel moeite en als ie iets gedaan heeft trekt ie zich meteen weer terug. En hij helpt mij zodanig, dat ik, als de jongste slaapt (de oudste slaapt niet meer smiddags) ik mee naar bed kan en ook kan slapen. Dan blijft hij bij de oudste. En hij kookt weleens en doet de boodschappen. En als hij weg is moet ik echt alles alleen doen en dat vindt ie zo erg voor mij.LuciFee2022 schreef: ↑25-06-2022 16:32Ik zou aangeven dat je snapt dat hij liever thuis is maar dat jij denkt dat dat niet genoeg gaat helpen en dat het voor jou en de kinderen ook veel te zwaar is zo.
Hij is niet alleen dus moet hij ook denken aan wat het beste is voor jullie.
En ter info. Ik ben hier thuis de partner met depressies, al heel mijn leven.
En ik zou nooit thuis willen blijven als dit zo drukt op hele gezin.
Ik heb ook nooit dagen in bed gelegen gewoon omdat niet kon, er moesten mensen verzorgt worden. Hoe graag ik ook dood wilde soms.
Je mag echt wel iets verwachten van hem op dat gebied. En ga je niet schuldig voelen hoor!
Maar hij heeft denk ik niet door hoe bedrukkend het soms is thuis. Hoe hij de sfeer negatief beïnvloedt. En dat vind ik zo zielig voor hem om tegen hem te zeggen, maar zo voelt het wel nu. Ik voel me altijd veel beter als ik een dag ben weggeweest met de kinderen of als hijzelf weg is.
zaterdag 25 juni 2022 16:41
Dit lijkt me een heel zware situatie voor jullie allemaal. Het lijkt me voor jou en voor jullie kinderen niet gezond om de hele tijd in deze spanning te leven. Is er een mogelijkheid dat hij of jij (met kinderen) elke week één of meer dagen ergens anders verblijft? Bij ouders, op een camping of zoiets?Dat geeft misschien net wat lucht om het vol te houden tot er een plek is waar je man opgenomen kan worden.
En je kunt ook voor jezelf naar de huisarts gaan en hulp vragen om dit vol te houden. Misschien naar de POH of een therapeut om je verhaal kwijt te kunnen. Wellicht hebben zij ook nog praktische tips.
En je kunt ook voor jezelf naar de huisarts gaan en hulp vragen om dit vol te houden. Misschien naar de POH of een therapeut om je verhaal kwijt te kunnen. Wellicht hebben zij ook nog praktische tips.
zaterdag 25 juni 2022 16:41
Ja dat is idd ook iets waar wij aan denken, maar we weten niet goed waar. Naar zijn ouders wil die niet, die zijn beetje part of the problem en trauma's waar hij last van heeft. En verder trekt ie zich t liefst zoveel mogelijk terug en wil en kan hij niet sociaal doen (bv als ie bij z'n broer ofzo gaat slapen dan heeft ie het idee sociaal te moeten doen en dat kan hij nu niet). Maar ik denk wel dat het goed zou zijn als ie bv 2 dagen/nachten per week weg zou zijn. Mss naar een hotel oid dan?RikM schreef: ↑25-06-2022 16:37Heftig zeg. Veel sterkte.
Ik ben heel erg van het praktisch denken en mijn eerste gedachte was ook: kan hij niet tijdelijk ergens anders verblijven? Dat is niet wat je wil natuurlijk maar als het zo zwaar op het gezin drukt dan zou dat wel beter zijn.
Maar ja, dan moet je hem wel in beweging zien te krijgen natuurlijk...
zaterdag 25 juni 2022 16:42
Lijkt het wel op. Maar ook meerdere dingen van vroeger en al vaker depressies gehad, maar de geboorte van onze jongste heeft alles verergerd ja.
zaterdag 25 juni 2022 16:48
Ik zou toch vragen of hij af en toe bij zijn broer wil gaan slapen, als jullie de broer uitleggen wat er is dan is dat sociale gevoel misschien wel weg na 2x.
En ik zou ook kijken of je bijvoorbeeld een paar dagen in de vakantie zonder hem op pad kan tot er opnameplek voor hem is, wel dat iemand een paar keer echt bij hem gaat kijken.
En ik zou ook kijken of je bijvoorbeeld een paar dagen in de vakantie zonder hem op pad kan tot er opnameplek voor hem is, wel dat iemand een paar keer echt bij hem gaat kijken.
zaterdag 25 juni 2022 16:49
Bij Erasmus MC zit een psychiater die gespecialiseerd is in mannen en pndLaParisienne schreef: ↑25-06-2022 16:42Lijkt het wel op. Maar ook meerdere dingen van vroeger en al vaker depressies gehad, maar de geboorte van onze jongste heeft alles verergerd ja.
zaterdag 25 juni 2022 16:53
LaParisienne schreef: ↑25-06-2022 16:41Ja dat is idd ook iets waar wij aan denken, maar we weten niet goed waar. Naar zijn ouders wil die niet, die zijn beetje part of the problem en trauma's waar hij last van heeft. En verder trekt ie zich t liefst zoveel mogelijk terug en wil en kan hij niet sociaal doen (bv als ie bij z'n broer ofzo gaat slapen dan heeft ie het idee sociaal te moeten doen en dat kan hij nu niet). Maar ik denk wel dat het goed zou zijn als ie bv 2 dagen/nachten per week weg zou zijn. Mss naar een hotel oid dan?
Nu heb ik de laatste paar jaar niet meer dat zo erg word, ik heb naast therapie en levensstijlveranderingen ook spycho-educatie gehad en kan beter handelen.
Maar heb 10 jaar geleden ook wel eens paar dagen alleen elders verbleven, was fijn voor mij en voor gezin. Wel af en toe contact, zodat partner niet bang werd dat er iets zou gebeuren.
Psychoeducatie is ook voor de omgeving fijn, leer je veel over depressies, wat wel en niet helpt en wat je als omgeving wel of niet allemaal hoeft te accepteren. Niet al het gedrag is per se depressies, maar soms ook gewoon karaktergerelateerd.
zaterdag 25 juni 2022 17:12
Ik snap dat je je partner zich niet nog slechter wil laten voelen, wat een naar dilemma.LaParisienne schreef: ↑25-06-2022 16:39Maar hij heeft denk ik niet door hoe bedrukkend het soms is thuis. Hoe hij de sfeer negatief beïnvloedt. En dat vind ik zo zielig voor hem om tegen hem te zeggen, maar zo voelt het wel nu. Ik voel me altijd veel beter als ik een dag ben weggeweest met de kinderen of als hijzelf weg is.
zaterdag 25 juni 2022 18:05
Het is inderdaad heel hard en ze kan ze niet meer terug stoppen maar toch net als bij veel gelijksoortige topics denk ik dan toch waarom moesten die kinderen er perse komen. Ik ben ook opgegroeid met een depressieve ouder die het leven heel zwaar vond en ook nog riep dat het eigenlijk nooit kinderen had wllen hebben. Geloof me dat laat zijn sporen wel na. Het ergste is om op te groeien in een huis vol spanning. En hoewel je veel niet kan voorspellen was het hier toch wel aardig duidelijk.
zaterdag 25 juni 2022 18:29
Dat geloof ik meteen, maar zegt TO's man dat dan? En als dat al zo is, zegt hij dat tegen de kinderen zoals tegen jou gezegd is?JessyMay schreef: ↑25-06-2022 18:05Het is inderdaad heel hard en ze kan ze niet meer terug stoppen maar toch net als bij veel gelijksoortige topics denk ik dan toch waarom moesten die kinderen er perse komen. Ik ben ook opgegroeid met een depressieve ouder die het leven heel zwaar vond en ook nog riep dat het eigenlijk nooit kinderen had wllen hebben. Geloof me dat laat zijn sporen wel na. Het ergste is om op te groeien in een huis vol spanning. En hoewel je veel niet kan voorspellen was het hier toch wel aardig duidelijk.
zaterdag 25 juni 2022 18:39
nu ik er over na denk deed dit me eigenlijk weinig. Toen ik klein was begreep ik de uitspraak niet en later toen ik het levensverhaal en trauma's kende had ik er alle begrip voor. Het was vooral het opgroeien met die spanning in huis door een depresieve ouder, dat is gewoon verschrikkelijk.LuciFee2022 schreef: ↑25-06-2022 18:29Dat geloof ik meteen, maar zegt TO's man dat dan? En als dat al zo is, zegt hij dat tegen de kinderen zoals tegen jou gezegd is?
zaterdag 25 juni 2022 19:08
Een opname zou ik zeker aanraden. Als ik zie hoe mensen aan mijn balie staan en hoe ze na verloop van tijd veranderen dan is dat zo mooi om te zien. Ik begrijp de angst en het uitstellen maar opname betekent wel actief met je ziekte om te gaan, het dagritme, het werken aan herstel maar ook het ontzorgen van het netwerk is belangrijk.
zaterdag 25 juni 2022 19:35
Ik denk dat je misschien eerst eens moet praten met zijn hulpverleners, niet voor info over hem. Maar wel over wat jij het beste kan doen, voor jezelf en de kinderen.
En bijvoorbeeld hoe je dingen die misschien niet zo leuk zijn wel goed over kan brengen naar hem. En vraag eens naar psycho-educatie voor jezelf.
En bijvoorbeeld hoe je dingen die misschien niet zo leuk zijn wel goed over kan brengen naar hem. En vraag eens naar psycho-educatie voor jezelf.
zaterdag 25 juni 2022 19:49
zaterdag 25 juni 2022 19:51
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
