Depressieve partner wilt geen hulp, verlaten?

Hoi, ik heb nog nooit mijn hart gelucht / naar advies gezocht op een forum maar voor alles een eerste keer. Ik hoop dat jullie mij een goede raad, advies, troost of jullie rauwe mening kunnen bieden om zo mijn besluit verder te vormen.

Ik ben 28 jaar en ben al meer dan 10 jaar samen met mijn partner waarvan 1,5 jaar getrouwd. Het was als pubers liefde op het eerste gezicht, we hebben het samen altijd heel fijn gehad, doen veel dingen samen zoals reizen, etentjes, wellness, … we hebben ons eigen huisje gekocht enzovoort. Voor de buitenwereld zijn wij een droomkoppel. Mijn partner is altijd al wat negatiever ingesteld geweest als ik, maar we vulden elkaar goed aan (gezien mijn optimisme). Hij heeft het altijd moeilijk gehad met de wereld waarin we nu leven (volgens hem is die omzeep op zoveel vlakken politiek, dierenleed, mensenmishandeling, ...) en kan daar ook uren over doorzagen. Ook is zijn werksituatie nooit stabiel geweest. Van de ene job in de andere en sinds de laatste 3 jaar ook enorm veel werkloosheid. Waardoor hij dagelijks tot 13-14u in bed ligt, geen klop doet in het huishouden, heel veel nieuwsartikels leest en op reageert, en dat bijgevolg op mij afreageert als ik thuis kom. Hij voelt zich waardeloos, niet geapprecieerd, heeft geen vertrouwen in de toekomst en wil plots ook geen kinderen meer en vindt dat we moeten verhuizen naar het buitenland. Bij elke onenigheid, waarbij ik opkom voor mijn mening is het slaande ruzie, krijg ik verwijten dat ik hem niet begrijp, dat ik een comfortabel leven leidt en niks kan snappen van zijn situatie. Hij vindt het normaal dat ik alles op mij neem van werken, tot huishouden, papieren enzovoort. Hij vindt het normaal dat hij mag roepen & tieren tegen mij, dat hij mag schelden alsook verbaal geweld gebruiken want hij is depressief en meent het zo niet en ik zou dat moeten weten. Zo zegt hij bijvoorbeeld dat ik niks voorstel of dat ik als moeder geen goed voorbeeld zou zijn. Maar die zaken “meent hij niet”. Vrienden en familie hebben al met hem proberen praten en brengt niks op. Niemand kan ook goed doen voor hem. Iedereen is slecht. Sinds augustus ben ik zelf overspannen maar ik bljif me sterk houden en doorgaan voor hem. Zo ook heb ik reeds een therapeut geraadpleegd om de situatie voor te leggen. Die zei me vlakaf dat hij hulp nodig heeft en ik dit niet meer alleen kan oplossen. Hij zit te ver. Door haar heb ik hem voor de keuze gesteld: of we gaan in therapie samen of ik moet je verlaten want ik ga er zelf onder door. Hij sleurt me mee in zijn diepe zwarte put.
Na 1,5 jaar alles proberen, op mijn tenen lopen, zwijgen voor hem, doen wat hij wilt en vraagt, mijn eigen waarden en normen achteruit steken ben ik het BEU. Hij bevestigt zelf dat hij depressief is maar gebruikt dit continu als excuus en wilt geen therapie (lacht dit weg). Volgens hem is de oplossing een deftige, vaste job (maar dit ligt in zijn handen en op één of andere manier wilt dit maar niet lukken.) Ik draai rond in een cirkel van excuses. Zijn antwoord is dan ook: als ik vind dat ik hem moet verlaten, moet ik dat maar doen maar hij dacht dat onze liefde groter was dan dit en hij beloofd me / verzekerd me dat dit gaat beteren. Ik leef van maandag tot vrijdag in een hel en in het weekend en vakanties is hij de meest romantische, toffe ziel. Dan worden de problemen even op pauze gezet om maandagochtend extra hard terug te komen. Wat we samen opgebouwd hebben en onze geschiedenis samen maakt het heel moeilijk voor mij om hem te verlaten. Ik heb nu wel het gevoel dat ik alles geprobeerd heb en ik geen enkele medewerking krijg. Zelfbeklag en zelfmedelijden is het enige dat er is. Alleen kan ik dit niet meer oplossen. Hij vraagt continu om hem tijd en ruimte te geven (lees: ik ga werken, ik doe het huishouden, onze papieren, draag zorg voor hem en hij ligt in bed en leest alle nieuwsartikels en zeikt verder op de wereldproblematiek). We hebben nog geen kinderen maar zijn wel getrouwd en financieel verbonden door ons huis. Onze toekomstperspectieven liggen ondertussen ook heel ver uiteen. Ik heb het gevoel dat ik deze man niet meer ken. Wat zouden jullie doen? Wat denken jullie van deze situatie? Alvast bedankt!

Dag Iris (en ook de anderen), bedankt voor je input & steun. Dit helpt me echt vooruit dus DANKJEWEL. Die podcasts ga ik zeker deze week beluisteren. Ik vrees dat ik wel een beetje / halvelings codependent ben jammer genoeg Ik herken me hier wel in, had het ook al gelezen via Zimi. Maar goed dat jullie me hierop attent maken en ik ook daaraan kan werken.

Dag Lieve Viva'ers, het is weer een weekje geleden maar wil jullie graag op de hoogte houden. Ik ben dit weekend opnieuw langsgegaan met mijn mama om met hem tot een overeenkomst te komen en spijtig genoeg is dit niet gelukt. Zelfmedelijden zelfbeklag, depressie en narcisme primeert. Hij heeft zelfs heel denigrerend ook naar mijn moeder gedaan, geroepen en geschreeuwd. Hij was er niet mee opgezet dat ik haar had meegebracht. We zijn op een uur vertrokken. Ondertussen ben ik vandaag bij advocaat langsgegaan en morgen heb ik nog 2 gesprekken om dan de juiste advocaat te kiezen maar bij deze van vandaag had ik een heel goed gevoel, een vrouw die heel begripvol was omdat ze zelf ook zo een ex had en perfect weet hoe ze er mee om moet gaan. Bedoeling is om deze week nog mijn geld te krijgen van de lopende rekeningen, vrijdag mijn inboedel ophalen en maandag het verzoekschrift tot scheiding verzenden via advocaat. Hij krijgt daarbij tijd tot 1 november om te beslissen (en het uit te voeren) om de woning over te nemen en zo niet gaat het in verkoop. Hij houdt me enorm aan het lijntje en zegt dat zolang ik geen plannen heb om alleen te gaan wonen hij genoeg tijd heeft. Hij moet eerst fysiek, financieel en mentaal er terug bovenop komen en dan kan hij pas beslissen maar wanneer dat juist zal zijn kan hij niet garanderen. In tegenstelling tot de eerste keer was ik nu zondag veel sterker, het verdriet dat ik vorige week had, is deze week eerder weg en meer een geruststelling. Het is zwaar maar ik slaap voldoende ook tussendoor, eet gezond, ga regelmatig buiten en probeer me recht te houden. Mede dankzij jullie! Dus hartelijk dank!

Bedankt allemaal voor jullie reacties. Als ik hem via advocaat 3 maanden de tijd geef en hij daarna met niks op de proppen komt, zal ik veel sneller gelijk krijgen van de rechtbank indien nodig. De rechter kan dan immers besluiten dat hij het proces tegenwerkt en met toestemming van de rechter kan ik het huis dan verkopen, daar heb ik hem dan niet meer voor nodig. Zodra volgende week scheiding wordt ingediend met de deadlines kan ik weer even op adem komen en ga ik hem inderdaad blokkeren. Ik hoop dan van augustus tem 1/11 een beetje energie op te doen en sterk in mijn schoenen te staan tegen dan. Maar stap voor stap...

Hey daar allemaal! Het zijn twee zware weken geweest. Ik heb mijn spullen opgehaald. Ons huis was op 4 weken tijd gewoon volledig onderkomen. Heel erg om te zien maar het deed me beseffen dat ik echt alles deed en dat hij gewoon een klein kind is dat niet zonder mama kan. Het echtscheidingsverzoek is vorige week verzonden. Ik ben dus ook niet meer financieel gebonden aan hem. Hij kan schulden maken maar daar zal ik niet meer mee verantwoordelijk voor zijn. Vandaag zal hij mijn brief ontvangen met deadline van 1/11 om beslissingen te nemen en ook de deurwaarder zal langskomen om de echtscheiding te bevestigen. Vorige week waren we 14 jaar samen. Een hele moeilijke dag met weer een hele lijst verschrikkelijke berichten. Doordat ik niet reageer begint hij ook met vb. een naaktfoto van mezelf door te sturen en dan iets sarcastisch eronder te typen zovan "je was echt wel moe toen". Ook heeft hij dingen in huis zelf kapot gedaan en doorgestuurd naar mij met beschuldiging dat wij deze tijdens de verhuis kapot hebben gedaan. Heel ziekelijk eigenlijk en psycho... Ik hou men hart vast voor wat er nog komen gaat. Samen met mijn advocaat en therapeut heb ik maar 1 ding voor ogen en dat is de scheiding en het huis verdelen. Het doet enorm veel pijn maar ik probeer me recht te houden met sporten, steun van vrienden en familie, veel te lezen over narcisme enzovoort. Bedankt voor jullie steun!

Bedankt allen! Ik put hier weer energie uit voor de komende dagen. Groetjes!

Liefste Viva'ers, we zijn ondertussen bijna 5 maanden verder en bij deze wil ik jullie graag een update geven. Sinds augustus is er heel wat gebeurd. Ik heb de scheiding aangevraagd, die ook in november werd uitgesproken. In september heb ik hem een tijdje geblokkeerd en tijd gegeven tot 1/11 om te beslissen wat hij met het huis wou doen. Hij kreeg van mij voor alles de eerste keuze (inboedel, dieren, etc…). Sinds eind oktober, toen ik hem ontblokt had, omdat ik verder afspraken voor het huis enz wou kunnen maken, was hij gekeerd in de aanpak van zijn berichten. Daar waar hij vroeger heel kwaad, woest, verwijtend en denigrerend stuurde, begon hij nu emotioneel te worden en beetje bij beetje te beseffen dat ik echt weg was/bleef. Hij begin te zeggen hoe zwaar hij mij mist, dat hij geen andere toekomst wil dan met mij, dat we voor elkaar geboren zijn enzovoort. Ook toen ik tweemaal langs ben gegaan, om afspraken te maken, was hij heel emotioneel maar rustig en weende hij voortdurend. Hij wil me absoluut terug maar er is tot op vandaag weinig veranderd. Geen job opnieuw, nog altijd niet willen aanvaarden dat hij een probleem heeft en in therapie moet, huis is onderkomen, hij blijft zitten in een hoekje en speelt slachtoffer. Dus er is echt ook geen reden om terug te gaan want ik weet dat ik gewoon in hetzelfde plaatje beland. Hij zegt dat hij nu pas beseft dat ik altijd zijn drijfveer ben geweest en dat hij die nodig heeft om alles recht te zetten. Maw zodra ik terug ben zal hij alles onder handen pakken. Ik weet wel dat dit nooit zal gebeuren en dat ik gewoon in hetzelfde schuitje opnieuw zou belanden maar toch doet het me enorm veel pijn. Op die 5 maanden tijd heeft hij ook enkel en alleen maar via SMS of mail gesproken. Zelf bellen en langskomen is/was uit den boze. Alles gebeurt vanachter zijn scherm / cocon. Mijn grootste frustratie is dat ik zelf ook niet vooruit kan door hem want hij wil geen enkele keuze maken of beslissing nemen. Ik zal dus opnieuw mijn advocaat moeten inschakelen vrees ik en dat zal ik doen vanaf begin december als ik geen reactie krijg. Ik heb getwijfeld om het huis te kopen maar daar speelt de narcist weer op want dan zei hij “als je 1 van de pijnen wilt voelen die ik heb, verkoop dan op zen minste het huis ipv hetzelf te kopen, zo ervaar je ook eens wat het is om dingen te verliezen”. Ook zei hij “anders moet je eens proberen om in mijn huis tijdelijk te wonen, dan kun je zien of je het wel emotioneel aankan”. Ik kamp continu met schuldgevoelens naar hem toe maar ook op andere momenten boosheid. Het kost enorm veel energie om dagelijks opnieuw jezelf te overtuigen dat ik de juiste keuze heb gemaakt en dat ik er geen compassie mee mag hebben omdat hij het zichzelf aan doet maar ik hoop en ga ervanuit dat dit met de tijd wel zal beteren …. Ondertussen heb ik ook iemand leren kennen op het onverwachtse tijdens een nachtje uit. Bij toeval zagen we elkaar de volgende dag weer en sindsdien zijn we blijven afspreken. Hij is de complete tegenpool van mijn ex-man en ik voel me eigenlijk wel heel goed bij hem. Ook hij komt uit een 5-jarige relatie waar hij nog een beetje van aan het verwerken is. Hij geeft me enorm veel vrijheid, begrip, steun en liefde dus ondanks dat het misschien veel te vroeg is wil ik hem ook absoluut niet kwijt. Maar ook daar is het weer zeer moeilijk om geen schuldgevoelens naar mijn ex-man toe mee te dragen. Het lijkt alsof al die jaren onze relatie niks heeft voorgesteld (denk ik dan). Hoe kun je nu zo snel naar iemand anders toetrekken na al die jaren? Mijn leven is een puinhoop op dit moment, het is vermoeiend en mijn gevoelens lopen alle kanten uit, ik heb weinig controle maar ik leef van dag tot dag en doe men best.