Relaties
alle pijlers
Depressieve partner wilt geen hulp, verlaten?
donderdag 18 januari 2018 09:14
Hoi, ik heb nog nooit mijn hart gelucht / naar advies gezocht op een forum maar voor alles een eerste keer. Ik hoop dat jullie mij een goede raad, advies, troost of jullie rauwe mening kunnen bieden om zo mijn besluit verder te vormen.
Ik ben 28 jaar en ben al meer dan 10 jaar samen met mijn partner waarvan 1,5 jaar getrouwd. Het was als pubers liefde op het eerste gezicht, we hebben het samen altijd heel fijn gehad, doen veel dingen samen zoals reizen, etentjes, wellness, … we hebben ons eigen huisje gekocht enzovoort. Voor de buitenwereld zijn wij een droomkoppel. Mijn partner is altijd al wat negatiever ingesteld geweest als ik, maar we vulden elkaar goed aan (gezien mijn optimisme). Hij heeft het altijd moeilijk gehad met de wereld waarin we nu leven (volgens hem is die omzeep op zoveel vlakken politiek, dierenleed, mensenmishandeling, ...) en kan daar ook uren over doorzagen. Ook is zijn werksituatie nooit stabiel geweest. Van de ene job in de andere en sinds de laatste 3 jaar ook enorm veel werkloosheid. Waardoor hij dagelijks tot 13-14u in bed ligt, geen klop doet in het huishouden, heel veel nieuwsartikels leest en op reageert, en dat bijgevolg op mij afreageert als ik thuis kom. Hij voelt zich waardeloos, niet geapprecieerd, heeft geen vertrouwen in de toekomst en wil plots ook geen kinderen meer en vindt dat we moeten verhuizen naar het buitenland. Bij elke onenigheid, waarbij ik opkom voor mijn mening is het slaande ruzie, krijg ik verwijten dat ik hem niet begrijp, dat ik een comfortabel leven leidt en niks kan snappen van zijn situatie. Hij vindt het normaal dat ik alles op mij neem van werken, tot huishouden, papieren enzovoort. Hij vindt het normaal dat hij mag roepen & tieren tegen mij, dat hij mag schelden alsook verbaal geweld gebruiken want hij is depressief en meent het zo niet en ik zou dat moeten weten. Zo zegt hij bijvoorbeeld dat ik niks voorstel of dat ik als moeder geen goed voorbeeld zou zijn. Maar die zaken “meent hij niet”. Vrienden en familie hebben al met hem proberen praten en brengt niks op. Niemand kan ook goed doen voor hem. Iedereen is slecht. Sinds augustus ben ik zelf overspannen maar ik bljif me sterk houden en doorgaan voor hem. Zo ook heb ik reeds een therapeut geraadpleegd om de situatie voor te leggen. Die zei me vlakaf dat hij hulp nodig heeft en ik dit niet meer alleen kan oplossen. Hij zit te ver. Door haar heb ik hem voor de keuze gesteld: of we gaan in therapie samen of ik moet je verlaten want ik ga er zelf onder door. Hij sleurt me mee in zijn diepe zwarte put.
Na 1,5 jaar alles proberen, op mijn tenen lopen, zwijgen voor hem, doen wat hij wilt en vraagt, mijn eigen waarden en normen achteruit steken ben ik het BEU. Hij bevestigt zelf dat hij depressief is maar gebruikt dit continu als excuus en wilt geen therapie (lacht dit weg). Volgens hem is de oplossing een deftige, vaste job (maar dit ligt in zijn handen en op één of andere manier wilt dit maar niet lukken.) Ik draai rond in een cirkel van excuses. Zijn antwoord is dan ook: als ik vind dat ik hem moet verlaten, moet ik dat maar doen maar hij dacht dat onze liefde groter was dan dit en hij beloofd me / verzekerd me dat dit gaat beteren. Ik leef van maandag tot vrijdag in een hel en in het weekend en vakanties is hij de meest romantische, toffe ziel. Dan worden de problemen even op pauze gezet om maandagochtend extra hard terug te komen. Wat we samen opgebouwd hebben en onze geschiedenis samen maakt het heel moeilijk voor mij om hem te verlaten. Ik heb nu wel het gevoel dat ik alles geprobeerd heb en ik geen enkele medewerking krijg. Zelfbeklag en zelfmedelijden is het enige dat er is. Alleen kan ik dit niet meer oplossen. Hij vraagt continu om hem tijd en ruimte te geven (lees: ik ga werken, ik doe het huishouden, onze papieren, draag zorg voor hem en hij ligt in bed en leest alle nieuwsartikels en zeikt verder op de wereldproblematiek). We hebben nog geen kinderen maar zijn wel getrouwd en financieel verbonden door ons huis. Onze toekomstperspectieven liggen ondertussen ook heel ver uiteen. Ik heb het gevoel dat ik deze man niet meer ken. Wat zouden jullie doen? Wat denken jullie van deze situatie? Alvast bedankt!
Ik ben 28 jaar en ben al meer dan 10 jaar samen met mijn partner waarvan 1,5 jaar getrouwd. Het was als pubers liefde op het eerste gezicht, we hebben het samen altijd heel fijn gehad, doen veel dingen samen zoals reizen, etentjes, wellness, … we hebben ons eigen huisje gekocht enzovoort. Voor de buitenwereld zijn wij een droomkoppel. Mijn partner is altijd al wat negatiever ingesteld geweest als ik, maar we vulden elkaar goed aan (gezien mijn optimisme). Hij heeft het altijd moeilijk gehad met de wereld waarin we nu leven (volgens hem is die omzeep op zoveel vlakken politiek, dierenleed, mensenmishandeling, ...) en kan daar ook uren over doorzagen. Ook is zijn werksituatie nooit stabiel geweest. Van de ene job in de andere en sinds de laatste 3 jaar ook enorm veel werkloosheid. Waardoor hij dagelijks tot 13-14u in bed ligt, geen klop doet in het huishouden, heel veel nieuwsartikels leest en op reageert, en dat bijgevolg op mij afreageert als ik thuis kom. Hij voelt zich waardeloos, niet geapprecieerd, heeft geen vertrouwen in de toekomst en wil plots ook geen kinderen meer en vindt dat we moeten verhuizen naar het buitenland. Bij elke onenigheid, waarbij ik opkom voor mijn mening is het slaande ruzie, krijg ik verwijten dat ik hem niet begrijp, dat ik een comfortabel leven leidt en niks kan snappen van zijn situatie. Hij vindt het normaal dat ik alles op mij neem van werken, tot huishouden, papieren enzovoort. Hij vindt het normaal dat hij mag roepen & tieren tegen mij, dat hij mag schelden alsook verbaal geweld gebruiken want hij is depressief en meent het zo niet en ik zou dat moeten weten. Zo zegt hij bijvoorbeeld dat ik niks voorstel of dat ik als moeder geen goed voorbeeld zou zijn. Maar die zaken “meent hij niet”. Vrienden en familie hebben al met hem proberen praten en brengt niks op. Niemand kan ook goed doen voor hem. Iedereen is slecht. Sinds augustus ben ik zelf overspannen maar ik bljif me sterk houden en doorgaan voor hem. Zo ook heb ik reeds een therapeut geraadpleegd om de situatie voor te leggen. Die zei me vlakaf dat hij hulp nodig heeft en ik dit niet meer alleen kan oplossen. Hij zit te ver. Door haar heb ik hem voor de keuze gesteld: of we gaan in therapie samen of ik moet je verlaten want ik ga er zelf onder door. Hij sleurt me mee in zijn diepe zwarte put.
Na 1,5 jaar alles proberen, op mijn tenen lopen, zwijgen voor hem, doen wat hij wilt en vraagt, mijn eigen waarden en normen achteruit steken ben ik het BEU. Hij bevestigt zelf dat hij depressief is maar gebruikt dit continu als excuus en wilt geen therapie (lacht dit weg). Volgens hem is de oplossing een deftige, vaste job (maar dit ligt in zijn handen en op één of andere manier wilt dit maar niet lukken.) Ik draai rond in een cirkel van excuses. Zijn antwoord is dan ook: als ik vind dat ik hem moet verlaten, moet ik dat maar doen maar hij dacht dat onze liefde groter was dan dit en hij beloofd me / verzekerd me dat dit gaat beteren. Ik leef van maandag tot vrijdag in een hel en in het weekend en vakanties is hij de meest romantische, toffe ziel. Dan worden de problemen even op pauze gezet om maandagochtend extra hard terug te komen. Wat we samen opgebouwd hebben en onze geschiedenis samen maakt het heel moeilijk voor mij om hem te verlaten. Ik heb nu wel het gevoel dat ik alles geprobeerd heb en ik geen enkele medewerking krijg. Zelfbeklag en zelfmedelijden is het enige dat er is. Alleen kan ik dit niet meer oplossen. Hij vraagt continu om hem tijd en ruimte te geven (lees: ik ga werken, ik doe het huishouden, onze papieren, draag zorg voor hem en hij ligt in bed en leest alle nieuwsartikels en zeikt verder op de wereldproblematiek). We hebben nog geen kinderen maar zijn wel getrouwd en financieel verbonden door ons huis. Onze toekomstperspectieven liggen ondertussen ook heel ver uiteen. Ik heb het gevoel dat ik deze man niet meer ken. Wat zouden jullie doen? Wat denken jullie van deze situatie? Alvast bedankt!
donderdag 18 januari 2018 20:22
donderdag 18 januari 2018 20:26
Maar scheld jij je partner ook uit? Roep en tier je en mag je partner daar niks van zeggen?iones schreef: ↑18-01-2018 14:01Ik snap dat jouw man een gevoelige ziel is die problemen heeft met wat er in de wereld gebeurt en dat niet kan accepteren. Ik ben namelijk ook zo. Ik had hier nooit geboren moeten worden want ik hoor hier niet thuis. Ik wil ook geen kinderen, heb er geen gevoel bij en daar ben ik blij om. Mijn kinderen zouden hier namelijk ook niet thuis horen.
En toch wil dit niet zeggen dat ik depressief ben of suïcidaal. Helemaal niet. Maar ik probeer wel bepaalde nieuwsfeiten niet op te zoeken omdat ze te veel impact op mij hebben. Ik kan er niet tegen.
Als jouw man niet een manier vindt om hier mee om te gaan, dan zal hij hulp moeten zoeken. Doet hij dat niet, kun jij hem niet helpen ÉN trekt hij jou mee in een neerwaartse spiraal. Hier moet je hem op wijzen, en zeggen dat jij hier niet toe bereid bent, om mee naar beneden getrokken te worden.
Dus ofwel hij gaat in therapie, ofwel jij neemt de benen.
Een andere optie is er niet want jij zult ook ongelukkig worden op deze manier. En dat is totaal zinloos. Je bent pas 28, je zit niet al in een 25 jarige huwelijk met hem waardoor je niet snel op kan geven. Je zit pas aan het begin van je leven.
Denk het niet, toch? (en dat bedoel ik als een compliment naar jou, want jij lijkt heel redelijk en verstandig).
Dit is gewoon een stuk vreten die het niks kan schelen dat hij zijn vrouw kapot maakt, zolang hij zijn frustraties maar af kan reageren.
Snap echt niet dat mensen nog zeggen: wacht op therapie. Dit is een stuk vuil waar TO zo snel mogelijk vanaf moet.
Zo'n naar en manipulatief karakter gaat er echt niet uit met therapie.
donderdag 18 januari 2018 20:35
Inderdaad, of dat ze hem een ultimatum moet stellen. Een ultimatum, waarom? Zodat ze voor haar gevoel nog maanden aan hem vast zit voor ze eindelijk weg "mag"?Paarsebloem schreef: ↑18-01-2018 20:26Maar scheld jij je partner ook uit? Roep en tier je en mag je partner daar niks van zeggen?
Denk het niet, toch? (en dat bedoel ik als een compliment naar jou, want jij lijkt heel redelijk en verstandig).
Dit is gewoon een stuk vreten die het niks kan schelen dat hij zijn vrouw kapot maakt, zolang hij zijn frustraties maar af kan reageren.
Snap echt niet dat mensen nog zeggen: wacht op therapie. Dit is een stuk vuil waar TO zo snel mogelijk vanaf moet.
Zo'n naar en manipulatief karakter gaat er echt niet uit met therapie.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 18 januari 2018 20:36
Heb je de rest wel gelezen? Dan kun je toch gemakkelijk afleiden wat het antwoord is. Deze vraag heeft verder niemand ook gesteld.Paarsebloem schreef: ↑18-01-2018 20:26Maar scheld jij je partner ook uit? Roep en tier je en mag je partner daar niks van zeggen?
Denk het niet, toch? (en dat bedoel ik als een compliment naar jou, want jij lijkt heel redelijk en verstandig).
Dit is gewoon een stuk vreten die het niks kan schelen dat hij zijn vrouw kapot maakt, zolang hij zijn frustraties maar af kan reageren.
Snap echt niet dat mensen nog zeggen: wacht op therapie. Dit is een stuk vuil waar TO zo snel mogelijk vanaf moet.
Zo'n naar en manipulatief karakter gaat er echt niet uit met therapie.
donderdag 18 januari 2018 20:46
Was ook een retorische vraag, en ik heb toch duidelijk aangegeven dat ik dat niet denk.
Jij trekt zelf tot zekere mate een vergelijking tussen deze man en jezelf. Ik wilde slechts een duidelijkere scheidslijn trekken tussen iemand die gevoelig is (zoals jij) en iemand die zich misselijk gedraagt (zoals de man van TO).
paarsebloem wijzigde dit bericht op 18-01-2018 20:49
11.30% gewijzigd
donderdag 18 januari 2018 20:53
Ja, dit. Hij heeft al genoeg van haar jonge leven verpest.
Hij mag alles en zij mag niks, en dat vindt hij heerlijk, hoe veel hij ook tiert.
Ze heeft geen kinderen dus kan nog redelijk makkelijk van hem af. Hoop dat TO dit ook doet, en binnen een jaar zal ze een veel beter leven hebben. Wel zou ik TO aanraden om hulp te zoeken, want ze heeft waarschijnlijk een deuk opgelopen van die verbale mishandeling. Denk dat ze wat hulp nodig heeft bij het voorkomen weer in zo'n relatie te belanden.
donderdag 18 januari 2018 21:27
Ik wil wat de partner van TO doet niet goedpraten, maar het hele ‘van depressies worstje niet zo’n naar persoon’ is niet waar. Ik kon prima leuke dingen doen en in het weekend een fijn persoon zijn om bij te zijn. Als op maandag dan weer het gat kwam van iedereen naar z’n werk, en ik thuis in Mn eigen werkeloze bubbeltje, was ik ook zo weer in een draak veranderd.
En zo was ik heus niet toen ik mijn vriend leerde kennen, en zo ben ik nu ook niet meer.
Het is allemaal geen mooi en goed te praten gedrag, want hij doet er niets aan. Maar het kan wel degelijk uit een depressie voortkomen.
En zo was ik heus niet toen ik mijn vriend leerde kennen, en zo ben ik nu ook niet meer.
Het is allemaal geen mooi en goed te praten gedrag, want hij doet er niets aan. Maar het kan wel degelijk uit een depressie voortkomen.
donderdag 18 januari 2018 21:36
Ja, ervaring mee. Alleen was ik 25 en toen 5 jaar samen, en verloofd. Na lang sleuren en trekken zijn we uit elkaar gegaan. Nog steeds is dat een hele goede beslissing geweest. Vooral omdat ik een paar jaar later een veel grotere liefde tegenkwam.
Mijn ex wilde ook niks, en al helemaal geen verantwoordelijkheid nemen voor zijn gedrag, want: overspannen en depressief. Maar hij deed ook niks om uit dat dal te komen. Na vaak aangeven dat het zo niet meer ging, zijn we uit elkaar gegaan. Ik kón gewoon niet meer.
Mijn ex wilde ook niks, en al helemaal geen verantwoordelijkheid nemen voor zijn gedrag, want: overspannen en depressief. Maar hij deed ook niks om uit dat dal te komen. Na vaak aangeven dat het zo niet meer ging, zijn we uit elkaar gegaan. Ik kón gewoon niet meer.
donderdag 18 januari 2018 21:42
Ik weet niet of jouw man echt depressief is, maar ook dat is geen excuus om jou zo te behandelen. Iedereen zegt: vertrekken, maar het lijkt me dat jij meer recht hebt op jullie huis, aangezien jij de huur/hypotheek betaalt. Hij eruit dus.
Ik snap dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is hoor. Vertel dit verhaal aan een goede vriendin/zus/moeder. Vraag hulp en kies voor jezelf! Je bent veel te jong en te leuk om je te laten meetrekken in zijn zwarte gat.
Sterkte
Ik snap dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is hoor. Vertel dit verhaal aan een goede vriendin/zus/moeder. Vraag hulp en kies voor jezelf! Je bent veel te jong en te leuk om je te laten meetrekken in zijn zwarte gat.
Sterkte
vrijdag 19 januari 2018 10:25
Bedankt voor alle nieuwe reacties. Ik ben gisterenavond thuisgekomen en had hij wel een paar klusjes gedaan.
Ik begon opnieuw over alles en zei hem dat als hij niet mee in therapie wil met mij, het hier ook stopt voor mij en de relatie gedaan is.
Ik zei dat ik elkaar wil kunnen begrijpen en dat dat nu niet lukt.
De keuze ligt bij jou zei ik. Hij zegt dat dat laf is omdat ik weet dat hij daar niet achter staat en dat hij therapie geld en tijdverspilling vindt en dat hij vindt dat we het zelf moeten oplossen.
Bovendien heeft hij van zo een zot geen advies nodig. Zijn plan was om nu de komende twee maanden op werkloosheidsuitkering weer te bekomen, zich te herpakken (ik heb dit al verschillende keren meegemaakt, gaat even goed, slaapt uit enzovoort, beter humeur maar zodra de tijd komt dat hij geen uitkering meer krijgt en ook geen job gevonden heeft, slaagt zijn humeur weer om). Hij had dit inderdaad tegen mij zo gezegd maar door de vele ruzies geloof ik het ook niet meer en wat na die twee maanden als de uitkering weer stopt en hij geen nieuw werk heeft. Toen ik hem confronteerde met één van de laatste verwijten uit onze ruzie, zei hij dat dit op het heetst van de strijd had gezegd en het grof was dat ik die dingen onthoudde. Dat ik andere dingen moet onthouden zoals zijn trouw al die jaren, alles wat hij voor ons gedaan heeft enz. Hij zegt dat de keuze bij mij ligt en als ik hem dwing tot therapie en ik weet dat hij dat niet wilt, het dus mijn keuze is dat de relatie verbroken wordt…. Hij legt de keuze/schuld/verantwoordelijkheid dus weer bij mij.
Om een paar antwoorden op de vragen te bieden:
- Mijn man doet dus interimjobs, en als hij werkloos is verstuurd hij wel veel vacatures maar is altijd iets waardoor het net niet doorgaat. Daarnaast zit hij ook een stukje op de beur en is hij bezig met andere dingen die geld binnenbrengen. Het is dus niet zo dat hij op mijn kap leeft. Alles gebeurd 50-50. Ik kan hem niet het huis uitzetten. Ik ga ook liever zelf weg door alle herinneringen hier…
- Wat kinderen betreft, 3 jaar terug heeft hij mijn hoofd zot gemaakt voor een kind, nu een jaar geleden wou hij er geen meer. Gisteren zegt hij dat hij bedoelt dat het nu niet gaat gezien onze financiële situatie en dat hij de toekomst niet kan voorspellen dus niet kan zeggen of het doorgaat, hangt af van onze situatie. Dat is weer een ander verhaal dan de afgelopen maanden waarin hij geroepen heeft dat ons leven zonder kinderen er veel mooier uitziet, minder miserie enzovoort. Dat ik me moest neerleggen bij zijn keuze want het is logisch dat diegene die geen kinderen wil voorrang krijgt in dit verhaal.
- Ik kan lang rustig blijven maar door de maanden heen heeft hij ervoor gezorgd dat ik ook soms begin te roepen en te tieren, gewoon om gehoord te worden en boven hem uit te kunnen komen. Hem uitschelden heb ik nog nooit gedaan. Ik heb wel eens 1 keer hetzelfde gedaan, gezegd dat ik dat ook kan roepen en tieren: klootzak, eikel, stommerik, idioot, achterlijken, … Hij ging toen compleet over zijn toeren waarbij er zaken zijn gesneuveld. Sindsdien probeer ik op te letten en kalm te blijven maar het gebeurd regelmatig dat er dingen stuk gaan in zijn woede.
- Ik heb zelf een afspraak gehad met een therapeut in oktober en heb opnieuw nu een afspraak eind januari. Klopt dat ik het niet meer zelf aankan en ook mijn gedrag moet veranderen. Volgens de therapeut heb ik een te groot verantwoordelijkheidsgevoel, wat een groot probleem vormt in deze relatie. Zij zei ook: therapie of relatie stopzetten.
- Onze ouders zijn op de hoogte, vrienden en familie. Niemand kan op hem inpraten, hem doen inzien dat er iets moet veranderen. Ook zij krijgen de volle lading en zijn dom enzovoort volgens hem.
Ik ben dankbaar voor al jullie reacties/adviezen enzvoort hoe hard ze ook soms zijn, ik heb dit nodig om te kunnen verder gaan al dan niet in mijn relatie.
Ik begon opnieuw over alles en zei hem dat als hij niet mee in therapie wil met mij, het hier ook stopt voor mij en de relatie gedaan is.
Ik zei dat ik elkaar wil kunnen begrijpen en dat dat nu niet lukt.
De keuze ligt bij jou zei ik. Hij zegt dat dat laf is omdat ik weet dat hij daar niet achter staat en dat hij therapie geld en tijdverspilling vindt en dat hij vindt dat we het zelf moeten oplossen.
Bovendien heeft hij van zo een zot geen advies nodig. Zijn plan was om nu de komende twee maanden op werkloosheidsuitkering weer te bekomen, zich te herpakken (ik heb dit al verschillende keren meegemaakt, gaat even goed, slaapt uit enzovoort, beter humeur maar zodra de tijd komt dat hij geen uitkering meer krijgt en ook geen job gevonden heeft, slaagt zijn humeur weer om). Hij had dit inderdaad tegen mij zo gezegd maar door de vele ruzies geloof ik het ook niet meer en wat na die twee maanden als de uitkering weer stopt en hij geen nieuw werk heeft. Toen ik hem confronteerde met één van de laatste verwijten uit onze ruzie, zei hij dat dit op het heetst van de strijd had gezegd en het grof was dat ik die dingen onthoudde. Dat ik andere dingen moet onthouden zoals zijn trouw al die jaren, alles wat hij voor ons gedaan heeft enz. Hij zegt dat de keuze bij mij ligt en als ik hem dwing tot therapie en ik weet dat hij dat niet wilt, het dus mijn keuze is dat de relatie verbroken wordt…. Hij legt de keuze/schuld/verantwoordelijkheid dus weer bij mij.
Om een paar antwoorden op de vragen te bieden:
- Mijn man doet dus interimjobs, en als hij werkloos is verstuurd hij wel veel vacatures maar is altijd iets waardoor het net niet doorgaat. Daarnaast zit hij ook een stukje op de beur en is hij bezig met andere dingen die geld binnenbrengen. Het is dus niet zo dat hij op mijn kap leeft. Alles gebeurd 50-50. Ik kan hem niet het huis uitzetten. Ik ga ook liever zelf weg door alle herinneringen hier…
- Wat kinderen betreft, 3 jaar terug heeft hij mijn hoofd zot gemaakt voor een kind, nu een jaar geleden wou hij er geen meer. Gisteren zegt hij dat hij bedoelt dat het nu niet gaat gezien onze financiële situatie en dat hij de toekomst niet kan voorspellen dus niet kan zeggen of het doorgaat, hangt af van onze situatie. Dat is weer een ander verhaal dan de afgelopen maanden waarin hij geroepen heeft dat ons leven zonder kinderen er veel mooier uitziet, minder miserie enzovoort. Dat ik me moest neerleggen bij zijn keuze want het is logisch dat diegene die geen kinderen wil voorrang krijgt in dit verhaal.
- Ik kan lang rustig blijven maar door de maanden heen heeft hij ervoor gezorgd dat ik ook soms begin te roepen en te tieren, gewoon om gehoord te worden en boven hem uit te kunnen komen. Hem uitschelden heb ik nog nooit gedaan. Ik heb wel eens 1 keer hetzelfde gedaan, gezegd dat ik dat ook kan roepen en tieren: klootzak, eikel, stommerik, idioot, achterlijken, … Hij ging toen compleet over zijn toeren waarbij er zaken zijn gesneuveld. Sindsdien probeer ik op te letten en kalm te blijven maar het gebeurd regelmatig dat er dingen stuk gaan in zijn woede.
- Ik heb zelf een afspraak gehad met een therapeut in oktober en heb opnieuw nu een afspraak eind januari. Klopt dat ik het niet meer zelf aankan en ook mijn gedrag moet veranderen. Volgens de therapeut heb ik een te groot verantwoordelijkheidsgevoel, wat een groot probleem vormt in deze relatie. Zij zei ook: therapie of relatie stopzetten.
- Onze ouders zijn op de hoogte, vrienden en familie. Niemand kan op hem inpraten, hem doen inzien dat er iets moet veranderen. Ook zij krijgen de volle lading en zijn dom enzovoort volgens hem.
Ik ben dankbaar voor al jullie reacties/adviezen enzvoort hoe hard ze ook soms zijn, ik heb dit nodig om te kunnen verder gaan al dan niet in mijn relatie.
vrijdag 19 januari 2018 10:29
Nou dan heb je toch je antwoord? Hij wil er niet aan werken, jij wel. Dat gaat niet samen. Dus trek je conclusies. Hier word je echt niet gelukkig van!
Lekker belangrijk dat hij straks kan zeggen dat jij de stekker eruit hebt getrokken... Als jij daardoor weer gelukkig kunt worden is dat toch heel veel (zo niet alles) waard...?
Succes!
Lekker belangrijk dat hij straks kan zeggen dat jij de stekker eruit hebt getrokken... Als jij daardoor weer gelukkig kunt worden is dat toch heel veel (zo niet alles) waard...?
Succes!
vrijdag 19 januari 2018 10:49
jij zegt het net ff iets minder voorzichtig ... hou ik vanPaarsebloem schreef: ↑18-01-2018 20:22Eruit trappen. Meteen.
Depressief zijn is geen excuus om jou tijdenlang uit te schelden, niks uit te vreten en jou kapot te maken.
Klinkt meer alsof hij een kwaadaardige parasiet is die zich aan een te aardige vrouw heeft vastgezogen en haar nu langzaam leegzuigt.
Opbokken met die gast.
Sommige fouten zijn te leuk om maar een keer te maken...
vrijdag 19 januari 2018 10:53
herkenbaar... jij bent een wijs menschLauraRoar schreef: ↑18-01-2018 21:36Ja, ervaring mee. Alleen was ik 25 en toen 5 jaar samen, en verloofd. Na lang sleuren en trekken zijn we uit elkaar gegaan. Nog steeds is dat een hele goede beslissing geweest. Vooral omdat ik een paar jaar later een veel grotere liefde tegenkwam.
Mijn ex wilde ook niks, en al helemaal geen verantwoordelijkheid nemen voor zijn gedrag, want: overspannen en depressief. Maar hij deed ook niks om uit dat dal te komen. Na vaak aangeven dat het zo niet meer ging, zijn we uit elkaar gegaan. Ik kón gewoon niet meer.
Sommige fouten zijn te leuk om maar een keer te maken...
vrijdag 19 januari 2018 11:09
Dat was toch al te verwachten, dat hij je weer zou manipuleren en alle verantwoordelijkheid bij jou zou leggen? Jij wil niet laf gevonden worden, je wil niet grof gevonden worden, je wil niet de schuld krijgen van het mislukken van jullie relatie en dat wéét hij. Hij manipuleert je door precies op je gevoelige plekken te drukken, omdat hij weet dat jij dan wel weer inbindt.
Echt. Laat het van je afglijden. Accepteer dat hij dat van je vindt. Het maakt niet uit. Dat hij die dingen zegt, maakt nog niet dat het waar is.
Het ís jouw keuze als de relatie wordt verbroken. Ja, en wat dan nog? Daar heb je ook het volste recht toe en héél veel goede redenen. Dus dan ís het maar jouw keus. En dan was het maar niet de liefde die hij dacht dat het was. So what. Voor jou was het ook een aardige teleurstelling, en dat interesseert hem ook geen fuck.
Echt. Laat. Het. Van. Je. Afglijden.
Het gaat toch écht niet gebeuren dat jullie als vrienden uit elkaar gaan, dat hij erkent dat hij niet goed voor je is geweest en toegeeft dat het beter is zo. Dat gaat hij niet zeggen. Hij zal de schuld bij jou leggen. Hij zal je een rotgevoel proberen te geven. Je moet er doorheen.
Geloof me, ik weet waar ik het over heb. De stap zetten is het moeilijkst. Als je dat eenmaal hebt gedaan wordt het alleen maar beter. Stop met overleggen, stop met zoeken naar erkenning of begrip van hem WANT JE GAAT HET NOOIT KRIJGEN.
Echt. Laat het van je afglijden. Accepteer dat hij dat van je vindt. Het maakt niet uit. Dat hij die dingen zegt, maakt nog niet dat het waar is.
Het ís jouw keuze als de relatie wordt verbroken. Ja, en wat dan nog? Daar heb je ook het volste recht toe en héél veel goede redenen. Dus dan ís het maar jouw keus. En dan was het maar niet de liefde die hij dacht dat het was. So what. Voor jou was het ook een aardige teleurstelling, en dat interesseert hem ook geen fuck.
Echt. Laat. Het. Van. Je. Afglijden.
Het gaat toch écht niet gebeuren dat jullie als vrienden uit elkaar gaan, dat hij erkent dat hij niet goed voor je is geweest en toegeeft dat het beter is zo. Dat gaat hij niet zeggen. Hij zal de schuld bij jou leggen. Hij zal je een rotgevoel proberen te geven. Je moet er doorheen.
Geloof me, ik weet waar ik het over heb. De stap zetten is het moeilijkst. Als je dat eenmaal hebt gedaan wordt het alleen maar beter. Stop met overleggen, stop met zoeken naar erkenning of begrip van hem WANT JE GAAT HET NOOIT KRIJGEN.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 19 januari 2018 11:11
Hij heeft dus nogmaals aangegeven dat er in ieder geval voor nu geen verandering zal zijn.
Je vriend is op dit moment in geen enkel stuk in zijn leven stabiel (gedachtegang, baan, relatie met jou, kinderwens). Jij wel en jouw tijd tikt ook door. Ga jij wachten op een moment dat wellicht niet komt of gun je jezelf een korte pijn van het uit elkaar gaan, met de optie om iemand tegen te komen die zijn zaakjes wel op orde heeft en waarmee je daadwerkelijk aan de toekomst kan bouwen?
haal de emotie eens uit je keuze. Stel dat je je vriend op dit moment zou ontmoeten, zou je dan op date gaan/een relatie met hem beginnen? Zo nee, waarom zou je nu dan blijven? Die persoon van vroeger is hij niet meer en of hij dat ook wordt is nog maar de vraag. Als je antwoord ja is, blijf dan samen. Maar neem je eigen welzijn in acht, want hij doet dat zeker weten niet voor je.
Je vriend is op dit moment in geen enkel stuk in zijn leven stabiel (gedachtegang, baan, relatie met jou, kinderwens). Jij wel en jouw tijd tikt ook door. Ga jij wachten op een moment dat wellicht niet komt of gun je jezelf een korte pijn van het uit elkaar gaan, met de optie om iemand tegen te komen die zijn zaakjes wel op orde heeft en waarmee je daadwerkelijk aan de toekomst kan bouwen?
haal de emotie eens uit je keuze. Stel dat je je vriend op dit moment zou ontmoeten, zou je dan op date gaan/een relatie met hem beginnen? Zo nee, waarom zou je nu dan blijven? Die persoon van vroeger is hij niet meer en of hij dat ook wordt is nog maar de vraag. Als je antwoord ja is, blijf dan samen. Maar neem je eigen welzijn in acht, want hij doet dat zeker weten niet voor je.
vrijdag 19 januari 2018 11:12
Alleen maar goed trouwens dat de mensen om jullie heen ook de volle lading krijgen. Hij zal hen na afloop van de relatie écht niet kunnen wijsmaken dat het allemaal aan jou lag, ze zullen echt niet zijn kant kiezen en zich tegen je keren. Waarschijnlijk zullen zij hooguit vinden dat je dit veel en veel te lang hebt laten doorgaan.
Niet dat je daarvan afhankelijk moet zijn, want er zijn ook mannen die heel charmant zijn naar hun omgeving en in die situatie zal de vrouw die weggaat misschien heel veel onbegrip over zich heen krijgen, maar ook dan is het verstandig om toch te gaan als je ongelukkig bent in je relatie, want jij moet tenslotte met die ander leven en niet je omgeving. Maar in jouw geval denk ik dat iedereen het echt wel snapt en dat kan wel een troost zijn.
Neem de regie alsjeblieft zelf weer over. Al die gesprekken met hem leiden tot niks.
Niet dat je daarvan afhankelijk moet zijn, want er zijn ook mannen die heel charmant zijn naar hun omgeving en in die situatie zal de vrouw die weggaat misschien heel veel onbegrip over zich heen krijgen, maar ook dan is het verstandig om toch te gaan als je ongelukkig bent in je relatie, want jij moet tenslotte met die ander leven en niet je omgeving. Maar in jouw geval denk ik dat iedereen het echt wel snapt en dat kan wel een troost zijn.
Neem de regie alsjeblieft zelf weer over. Al die gesprekken met hem leiden tot niks.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 19 januari 2018 11:44
In bijzonder dank aan Susan & LiveLoveLaugh. Ik heb dit nodig want ik laat me inderdaad zo weer meeslepen in zijn verhaal...
Zijn ouders geven me volkomen gelijk, vinden ook dat het zo niet langer kan maar zijn ook heel verdrietig omdat we als koppel alles hebben om gelukkig te zijn en hij het niet wil inzien. Ik heb een deadline gesteld van volgende week donderdag (gezien bepaalde omstandigheden hier thuis). Zo niet, ga ik terug een tijdje naar mijn ouders wonen, zij steunen mij 100%. Hun deur staat open en dit is reeds besproken. Familie en vrienden kennen en weten onze situatie. Zij vinden inderdaad dat het al jarenlang duurt en het tijd wordt voor verandering...
Zijn ouders geven me volkomen gelijk, vinden ook dat het zo niet langer kan maar zijn ook heel verdrietig omdat we als koppel alles hebben om gelukkig te zijn en hij het niet wil inzien. Ik heb een deadline gesteld van volgende week donderdag (gezien bepaalde omstandigheden hier thuis). Zo niet, ga ik terug een tijdje naar mijn ouders wonen, zij steunen mij 100%. Hun deur staat open en dit is reeds besproken. Familie en vrienden kennen en weten onze situatie. Zij vinden inderdaad dat het al jarenlang duurt en het tijd wordt voor verandering...
vrijdag 19 januari 2018 11:59
Ik heb zo het vermoeden dat jouw man geen therapie wil omdat hij helemaal niet depressief is. Therapie zou wel eens een heel andere stoornis aan het licht brengen en daar zit hij natuurlijk niet op te wachten. Hij heeft het nu goed voor elkaar, jij zorgt voor het inkomen en het huishouden en dan heeft hij door zijn 'depressie' ook nog eens een vrijbrief om je naar beneden te trappen. En als je tegengas geeft de zieligheidskaart trekken. De enige manier om jezelf en ook hem te helpen is een einde maken aan de relatie. Waarschijnlijk wil hij dan ineens wel therapie en als je dan weer terugkomt stopt hij daarmee onder het mom dat het toch niet helpt en zo ben je weer terug bij af. Niet aan beginnen dus, gewoon er nu een eind aan breien en verdergaan met je leven. Je hebt hem genoeg kansen gegeven.
Creativity is intelligence having fun
