Relaties
alle pijlers
Depressieve partner wilt geen hulp, verlaten?
donderdag 18 januari 2018 09:14
Hoi, ik heb nog nooit mijn hart gelucht / naar advies gezocht op een forum maar voor alles een eerste keer. Ik hoop dat jullie mij een goede raad, advies, troost of jullie rauwe mening kunnen bieden om zo mijn besluit verder te vormen.
Ik ben 28 jaar en ben al meer dan 10 jaar samen met mijn partner waarvan 1,5 jaar getrouwd. Het was als pubers liefde op het eerste gezicht, we hebben het samen altijd heel fijn gehad, doen veel dingen samen zoals reizen, etentjes, wellness, … we hebben ons eigen huisje gekocht enzovoort. Voor de buitenwereld zijn wij een droomkoppel. Mijn partner is altijd al wat negatiever ingesteld geweest als ik, maar we vulden elkaar goed aan (gezien mijn optimisme). Hij heeft het altijd moeilijk gehad met de wereld waarin we nu leven (volgens hem is die omzeep op zoveel vlakken politiek, dierenleed, mensenmishandeling, ...) en kan daar ook uren over doorzagen. Ook is zijn werksituatie nooit stabiel geweest. Van de ene job in de andere en sinds de laatste 3 jaar ook enorm veel werkloosheid. Waardoor hij dagelijks tot 13-14u in bed ligt, geen klop doet in het huishouden, heel veel nieuwsartikels leest en op reageert, en dat bijgevolg op mij afreageert als ik thuis kom. Hij voelt zich waardeloos, niet geapprecieerd, heeft geen vertrouwen in de toekomst en wil plots ook geen kinderen meer en vindt dat we moeten verhuizen naar het buitenland. Bij elke onenigheid, waarbij ik opkom voor mijn mening is het slaande ruzie, krijg ik verwijten dat ik hem niet begrijp, dat ik een comfortabel leven leidt en niks kan snappen van zijn situatie. Hij vindt het normaal dat ik alles op mij neem van werken, tot huishouden, papieren enzovoort. Hij vindt het normaal dat hij mag roepen & tieren tegen mij, dat hij mag schelden alsook verbaal geweld gebruiken want hij is depressief en meent het zo niet en ik zou dat moeten weten. Zo zegt hij bijvoorbeeld dat ik niks voorstel of dat ik als moeder geen goed voorbeeld zou zijn. Maar die zaken “meent hij niet”. Vrienden en familie hebben al met hem proberen praten en brengt niks op. Niemand kan ook goed doen voor hem. Iedereen is slecht. Sinds augustus ben ik zelf overspannen maar ik bljif me sterk houden en doorgaan voor hem. Zo ook heb ik reeds een therapeut geraadpleegd om de situatie voor te leggen. Die zei me vlakaf dat hij hulp nodig heeft en ik dit niet meer alleen kan oplossen. Hij zit te ver. Door haar heb ik hem voor de keuze gesteld: of we gaan in therapie samen of ik moet je verlaten want ik ga er zelf onder door. Hij sleurt me mee in zijn diepe zwarte put.
Na 1,5 jaar alles proberen, op mijn tenen lopen, zwijgen voor hem, doen wat hij wilt en vraagt, mijn eigen waarden en normen achteruit steken ben ik het BEU. Hij bevestigt zelf dat hij depressief is maar gebruikt dit continu als excuus en wilt geen therapie (lacht dit weg). Volgens hem is de oplossing een deftige, vaste job (maar dit ligt in zijn handen en op één of andere manier wilt dit maar niet lukken.) Ik draai rond in een cirkel van excuses. Zijn antwoord is dan ook: als ik vind dat ik hem moet verlaten, moet ik dat maar doen maar hij dacht dat onze liefde groter was dan dit en hij beloofd me / verzekerd me dat dit gaat beteren. Ik leef van maandag tot vrijdag in een hel en in het weekend en vakanties is hij de meest romantische, toffe ziel. Dan worden de problemen even op pauze gezet om maandagochtend extra hard terug te komen. Wat we samen opgebouwd hebben en onze geschiedenis samen maakt het heel moeilijk voor mij om hem te verlaten. Ik heb nu wel het gevoel dat ik alles geprobeerd heb en ik geen enkele medewerking krijg. Zelfbeklag en zelfmedelijden is het enige dat er is. Alleen kan ik dit niet meer oplossen. Hij vraagt continu om hem tijd en ruimte te geven (lees: ik ga werken, ik doe het huishouden, onze papieren, draag zorg voor hem en hij ligt in bed en leest alle nieuwsartikels en zeikt verder op de wereldproblematiek). We hebben nog geen kinderen maar zijn wel getrouwd en financieel verbonden door ons huis. Onze toekomstperspectieven liggen ondertussen ook heel ver uiteen. Ik heb het gevoel dat ik deze man niet meer ken. Wat zouden jullie doen? Wat denken jullie van deze situatie? Alvast bedankt!
Ik ben 28 jaar en ben al meer dan 10 jaar samen met mijn partner waarvan 1,5 jaar getrouwd. Het was als pubers liefde op het eerste gezicht, we hebben het samen altijd heel fijn gehad, doen veel dingen samen zoals reizen, etentjes, wellness, … we hebben ons eigen huisje gekocht enzovoort. Voor de buitenwereld zijn wij een droomkoppel. Mijn partner is altijd al wat negatiever ingesteld geweest als ik, maar we vulden elkaar goed aan (gezien mijn optimisme). Hij heeft het altijd moeilijk gehad met de wereld waarin we nu leven (volgens hem is die omzeep op zoveel vlakken politiek, dierenleed, mensenmishandeling, ...) en kan daar ook uren over doorzagen. Ook is zijn werksituatie nooit stabiel geweest. Van de ene job in de andere en sinds de laatste 3 jaar ook enorm veel werkloosheid. Waardoor hij dagelijks tot 13-14u in bed ligt, geen klop doet in het huishouden, heel veel nieuwsartikels leest en op reageert, en dat bijgevolg op mij afreageert als ik thuis kom. Hij voelt zich waardeloos, niet geapprecieerd, heeft geen vertrouwen in de toekomst en wil plots ook geen kinderen meer en vindt dat we moeten verhuizen naar het buitenland. Bij elke onenigheid, waarbij ik opkom voor mijn mening is het slaande ruzie, krijg ik verwijten dat ik hem niet begrijp, dat ik een comfortabel leven leidt en niks kan snappen van zijn situatie. Hij vindt het normaal dat ik alles op mij neem van werken, tot huishouden, papieren enzovoort. Hij vindt het normaal dat hij mag roepen & tieren tegen mij, dat hij mag schelden alsook verbaal geweld gebruiken want hij is depressief en meent het zo niet en ik zou dat moeten weten. Zo zegt hij bijvoorbeeld dat ik niks voorstel of dat ik als moeder geen goed voorbeeld zou zijn. Maar die zaken “meent hij niet”. Vrienden en familie hebben al met hem proberen praten en brengt niks op. Niemand kan ook goed doen voor hem. Iedereen is slecht. Sinds augustus ben ik zelf overspannen maar ik bljif me sterk houden en doorgaan voor hem. Zo ook heb ik reeds een therapeut geraadpleegd om de situatie voor te leggen. Die zei me vlakaf dat hij hulp nodig heeft en ik dit niet meer alleen kan oplossen. Hij zit te ver. Door haar heb ik hem voor de keuze gesteld: of we gaan in therapie samen of ik moet je verlaten want ik ga er zelf onder door. Hij sleurt me mee in zijn diepe zwarte put.
Na 1,5 jaar alles proberen, op mijn tenen lopen, zwijgen voor hem, doen wat hij wilt en vraagt, mijn eigen waarden en normen achteruit steken ben ik het BEU. Hij bevestigt zelf dat hij depressief is maar gebruikt dit continu als excuus en wilt geen therapie (lacht dit weg). Volgens hem is de oplossing een deftige, vaste job (maar dit ligt in zijn handen en op één of andere manier wilt dit maar niet lukken.) Ik draai rond in een cirkel van excuses. Zijn antwoord is dan ook: als ik vind dat ik hem moet verlaten, moet ik dat maar doen maar hij dacht dat onze liefde groter was dan dit en hij beloofd me / verzekerd me dat dit gaat beteren. Ik leef van maandag tot vrijdag in een hel en in het weekend en vakanties is hij de meest romantische, toffe ziel. Dan worden de problemen even op pauze gezet om maandagochtend extra hard terug te komen. Wat we samen opgebouwd hebben en onze geschiedenis samen maakt het heel moeilijk voor mij om hem te verlaten. Ik heb nu wel het gevoel dat ik alles geprobeerd heb en ik geen enkele medewerking krijg. Zelfbeklag en zelfmedelijden is het enige dat er is. Alleen kan ik dit niet meer oplossen. Hij vraagt continu om hem tijd en ruimte te geven (lees: ik ga werken, ik doe het huishouden, onze papieren, draag zorg voor hem en hij ligt in bed en leest alle nieuwsartikels en zeikt verder op de wereldproblematiek). We hebben nog geen kinderen maar zijn wel getrouwd en financieel verbonden door ons huis. Onze toekomstperspectieven liggen ondertussen ook heel ver uiteen. Ik heb het gevoel dat ik deze man niet meer ken. Wat zouden jullie doen? Wat denken jullie van deze situatie? Alvast bedankt!
zaterdag 20 januari 2018 10:46
Ik zou nog dit weekend mijn spullen halen maar ik heb dan ook een hekel aan het uitstellen van vervelende taken. Het ertegenop hikken vind ik vele malen erger dan maar zo snel mogelijk door die zure appel heen bijten. Op die manier loop je ook niet het risico dat je alsnog van gedachten verandert want hoe langer je wacht met het definitief weghalen van jouw leven uit het zijne, hoe groter de kans dat je terugkrabbelt.
Creativity is intelligence having fun
zaterdag 20 januari 2018 11:00
En omgekeerde logica gebruiken?
Dat jij zo’n slecht mens bent omdat alles wat jij doet hem zooo depressief maakt. Dat jij je realiseert dat hij zonder jou veel beter af is. Want alles ligt inderdaad aan jou.
Met andere woorden, gewoon meepraten met al zijn negativiteit.
‘Waarom wil je mij terug? Ik veroorzaak dit en dat bij jou..’ etc
Dat jij zo’n slecht mens bent omdat alles wat jij doet hem zooo depressief maakt. Dat jij je realiseert dat hij zonder jou veel beter af is. Want alles ligt inderdaad aan jou.
Met andere woorden, gewoon meepraten met al zijn negativiteit.
‘Waarom wil je mij terug? Ik veroorzaak dit en dat bij jou..’ etc
zaterdag 20 januari 2018 11:01
Ik ben bereid veel te accepteren van mijn partner (geen geweld enz) zolang hij maar hulp zou zoeken en aan zichzelf werkt. De enige die verwijten mag maken ben jij. Hij vind een psycholoog niet de moeite waard ook al zou dat jullie relatie kunnen redden. Hij vind een baan zoeken ook niet genoeg een prioriteit al denkt hij daar zelf de oplossing in te vinden. En ik was ook niet altijd even lief tegen mijn partner tijdens mijn depressie, maar het gedrag van jouw vriend vind ik net even wat verder gaan. En ik zat tijdens mijn depressie trouw elke week bij de psycholoog, en pakte alle hulp aan die ik kon krijgen.
Je hebt de goede keuze gemaakt echt waar, al blijft het natuurlijk moeilijk. Heel veel sterkte toegewenst!
Je hebt de goede keuze gemaakt echt waar, al blijft het natuurlijk moeilijk. Heel veel sterkte toegewenst!
zaterdag 20 januari 2018 11:03
Het schuldgevoel en verdriet is normaal. Hoort erbij. Hij heeft je als het ware gehersenspoeld, al die jaren, en al die schuldgevoelens zijn niet zomaar weg.
Ook ik heb hier nog lange tijd last van gehad. Ook nadat ik bij hem weg was. Eigenlijk kwam het er op neer dat ik hem zielig vond en medelijden met hem had. Dat zag ik toen niet hoor, maar pas later. Hij was alleen, dat vond ik erg, doordat ik hem verliet was hij nog ongelukkiger. Ik voelde me schuldig. Mocht ik wel voor mijzelf kiezen, was ik niet egoistisch? Was ik echt alleen maar met mezelf bezig zoals hij zei? We hadden immers ook mooie momenten? Overal is wel eens wat. Zo maakte ik mij gek.
In een relatie hoor je je veilig te voelen, en gewaardeerd. Natuurlijk is overal wel eens wat, maar er moet wel een balans zijn. Tijdelijke problemen, oke, maar je weet dat dit niet bepaald tijdelijke problemen zijn.
En die zeldzame mooie momenten wegen niet op tegen al die nare momenten. Mensen veranderen niet zo gauw, en je vriend heeft jaren de tijd gehad om wel zijn best te doen. En dat doet hij niet. Nog steeds niet.
Twijfel niet aan jezelf, hoe moeilijk. En als het wel gebeurd, praat er dan over, of schrijf hier. Die verscheurende momenten en periodes horen er helaas bij. Maar je zult merken, hoe meer afstand je neemt, hoe minder contact, hoe beter het gaat. Maar je zal er doorheen moeten, hoe moelijk ook. En je kunt het!
Ook ik heb hier nog lange tijd last van gehad. Ook nadat ik bij hem weg was. Eigenlijk kwam het er op neer dat ik hem zielig vond en medelijden met hem had. Dat zag ik toen niet hoor, maar pas later. Hij was alleen, dat vond ik erg, doordat ik hem verliet was hij nog ongelukkiger. Ik voelde me schuldig. Mocht ik wel voor mijzelf kiezen, was ik niet egoistisch? Was ik echt alleen maar met mezelf bezig zoals hij zei? We hadden immers ook mooie momenten? Overal is wel eens wat. Zo maakte ik mij gek.
In een relatie hoor je je veilig te voelen, en gewaardeerd. Natuurlijk is overal wel eens wat, maar er moet wel een balans zijn. Tijdelijke problemen, oke, maar je weet dat dit niet bepaald tijdelijke problemen zijn.
En die zeldzame mooie momenten wegen niet op tegen al die nare momenten. Mensen veranderen niet zo gauw, en je vriend heeft jaren de tijd gehad om wel zijn best te doen. En dat doet hij niet. Nog steeds niet.
Twijfel niet aan jezelf, hoe moeilijk. En als het wel gebeurd, praat er dan over, of schrijf hier. Die verscheurende momenten en periodes horen er helaas bij. Maar je zult merken, hoe meer afstand je neemt, hoe minder contact, hoe beter het gaat. Maar je zal er doorheen moeten, hoe moelijk ook. En je kunt het!
zaterdag 20 januari 2018 11:11
Inderdaad, dit weekend al je spullen halen, maar ga niet alleen. Neem mensen mee bij wie je er vanop aan kunt dat ze je steunen en die je ook niet gaan proberen om te praten om het nog een kans te geven. Ik zou het er met zijn ouders niet meer over hebben. Zij hebben een andere agenda, hoewel ze je begrijpen willen zij wel dat het nog goedkomt. Zij denken in zijn belang, niet in het jouwe. Volgens mij is het ook helemaal niet handig om te vragen of zij je op de hoogte houden, dat maakt je alleen maar overstuur, en nogmaals, zij zullen handelen in zijn belang en er hun eigen agenda op nahouden die niet overeen komt met wat nu beter is voor jou.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 20 januari 2018 11:24
Maak ondertussen een lijstje van de spullen die je lief zijn. Als hij spullen kapot kan maken in zijn woede zou ik deze spullen ook meenemen als je kleren gaat halen, zodat deze veilig zijn.
Knap gedaan hoor, dat je weggegaan bent! Blijf sterk, hou vol! Op deze manier heb je geen leven!
(En als je een sterke kinderwens hebt: je bent nog niet zo heel oud, maar rek deze relatie dan niet onnodig lang. Nu kun je nog een andere partner vinden met wie je kinderen kunt krijgen. (oei, terwijl ik dit type klinkt het eigenlijk heel fout.... Alsof een man enkel een zaaddonor is. Hoop dat je begrijpt dat ik dit zo niet bedoel)).
Knap gedaan hoor, dat je weggegaan bent! Blijf sterk, hou vol! Op deze manier heb je geen leven!
(En als je een sterke kinderwens hebt: je bent nog niet zo heel oud, maar rek deze relatie dan niet onnodig lang. Nu kun je nog een andere partner vinden met wie je kinderen kunt krijgen. (oei, terwijl ik dit type klinkt het eigenlijk heel fout.... Alsof een man enkel een zaaddonor is. Hoop dat je begrijpt dat ik dit zo niet bedoel)).
zaterdag 20 januari 2018 11:27
Oei dit is pittig! Wat knap dat je bent gegaan! En nu volhouden, niet ingaan op zijn smeekbedes enzo. Ik kan me voorstellen dat dit hartstikke moeilijk is, maar bedenk je dat je dit niet alleen voor jezelf doet. Hij heeft hier echt het meeste aan. De enige manier waarop hij zal zorgen dat hij zijn leven op de rit krijgt, is dit. Dit kun jij niet voor hem regelen. Dit moet hij alleen doen. Hou vol! Zorg dat je leuke dingen gaat doen waar jij blij van wordt en laat hem zijn eigen proces doorlopen. Veel sterkte!
En wat betreft kleding: slim dat je je ouders mee laat gaan. Ik weet niet precies waarom je zijn ouders ook gevraagd hebt om mee te gaan. Uiteindelijk zijn dat zijn ouders en als het moet, kiezen ze toch voor hun eigen zoon. Laat alles wat hij doet en zegt van je afglijden. Je doet dit voor jullie allebei en vertrek zo snel als je kunt.
En wat betreft kleding: slim dat je je ouders mee laat gaan. Ik weet niet precies waarom je zijn ouders ook gevraagd hebt om mee te gaan. Uiteindelijk zijn dat zijn ouders en als het moet, kiezen ze toch voor hun eigen zoon. Laat alles wat hij doet en zegt van je afglijden. Je doet dit voor jullie allebei en vertrek zo snel als je kunt.
zaterdag 20 januari 2018 11:33
Tornacense schreef: ↑19-01-2018 20:41Lees: Zijn ouders hebben geen zin om hem binnenkort zelf terug in huis te moeten nemen.
En dus laten ze het maar aan jou.
Jij snapt het.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
zaterdag 20 januari 2018 12:00
Alle ouders meenemen/vragen daar te zijn, vind ik vreemd en de boel op scherp zetten. Je bent potdorie 28. Je zult het zelf met hem moeten oplossen. Jij zet op deze manier zijn ouders tegen hem op, volkomen onnodig.
Neem één persoon mee en maak vantevoren een lijst met persoonlijke spullen die van jou zijn en die je direct mee wilt nemen (denk aan bijv belangrijke papieren, fotoalbums etc), als je bang bent dat hij die anders beschadigd of zoekmaakt.
Neem één persoon mee en maak vantevoren een lijst met persoonlijke spullen die van jou zijn en die je direct mee wilt nemen (denk aan bijv belangrijke papieren, fotoalbums etc), als je bang bent dat hij die anders beschadigd of zoekmaakt.
zaterdag 20 januari 2018 12:19
Dit....Koffiekop schreef: ↑20-01-2018 10:22Iedereen is perfect relatiemateriaal als ze maar niet depressief, onaardig, agressief, zeurderig, slordig enzovoorts zouden zijn. Maar zo is het niet, die trekken horen óók bij iemand. Dat is geen laagje wat er over heen ligt dat je eraf kan poetsen. Je vriend ís lui, verongelijkt, slachtergedrag, depressief. Heeeel misschien, met hard werken in therapie zou hij wat aan zichzelf kunnen veranderen. Maar hij wordt nooit het tegenovergestelde, een positieve aanpakker. En hij moet dat zelf willen.
Ga jij daarop zitten wachten? Tot wanneer? En je eigen leven en geluk dan?
+ 100
Hij IS zo, en het blijkt uit afgelopen jaren dat hij NIET verandert.
Daden zeggen meer dan woorden in zo'n geval.
Hij lult zijn eigen geweten goed door jou een schuldgevoel aan te praten. Wat zegt hij van zijn daden en gewoonten in de afgelopen jaren?
NIETS
en wat moet jij er dan nog mee? NIETS
Want O O O hij gaat, en gaat en gaat in de toekomst dit en dat. Valse beloften!
Kies voor jezelf en je gaat dan in elk geval geen leven tegemoet wat je de afgelopen jaren heb gehad. Je hele lijf geeft het aan dat je wat er de afgelopen jaren is gebeurd niet trekt.
Kap het af, net als een pleister, hup in 1 keer!
zaterdag 20 januari 2018 12:46
Jij bent ‘potdorie’ haar moeder niet.eva-luna schreef: ↑20-01-2018 12:00Alle ouders meenemen/vragen daar te zijn, vind ik vreemd en de boel op scherp zetten. Je bent potdorie 28. Je zult het zelf met hem moeten oplossen. Jij zet op deze manier zijn ouders tegen hem op, volkomen onnodig.
Neem één persoon mee en maak vantevoren een lijst met persoonlijke spullen die van jou zijn en die je direct mee wilt nemen (denk aan bijv belangrijke papieren, fotoalbums etc), als je bang bent dat hij die anders beschadigd of zoekmaakt.
Als TO dat nodig heeft om zich veilig te voelen als ze haar spullen ophaalt moet ze dat vooral doen.
zaterdag 20 januari 2018 13:00
En wie ben jij precies helemaal? Ik denk dat To prima in staat is zelf in te schatten of dit nodig is of niet, gezien zijn agressie.. Liever teveel voorzorg dan te weinig en misschien wel overhoop gestoken te worden. Je weet tenslotte maar nooit he?eva-luna schreef: ↑20-01-2018 12:00Alle ouders meenemen/vragen daar te zijn, vind ik vreemd en de boel op scherp zetten. Je bent potdorie 28. Je zult het zelf met hem moeten oplossen. Jij zet op deze manier zijn ouders tegen hem op, volkomen onnodig.
Neem één persoon mee en maak vantevoren een lijst met persoonlijke spullen die van jou zijn en die je direct mee wilt nemen (denk aan bijv belangrijke papieren, fotoalbums etc), als je bang bent dat hij die anders beschadigd of zoekmaakt.
zaterdag 20 januari 2018 13:30
Overhoopgestoken worden? Dat gaat wel heel ver 
Als TO die angst zou hebben, dan maar zelf helemaal niet heengaan, lijkt me.
Ik vind de aanwezigheid van vier ouders de boel op de spits drijven.
En zou één persoon meenemen die kalm is en blijft. Geen discussie aangaan, snel spullen bij elkaar pakken en eventueel een afspraak maken voor de definitieve afwikkeling.
Als TO die angst zou hebben, dan maar zelf helemaal niet heengaan, lijkt me.
Ik vind de aanwezigheid van vier ouders de boel op de spits drijven.
En zou één persoon meenemen die kalm is en blijft. Geen discussie aangaan, snel spullen bij elkaar pakken en eventueel een afspraak maken voor de definitieve afwikkeling.
