Relaties
alle pijlers
Droom volgen, maar man wil niet mee
maandag 17 juni 2019 19:59
Om maar even bij het begin te beginnen. Ik ben altijd al heel gevoelig geweest en heb mijn leven altijd laten leiden door alles wat op mijn pad kwam. Ik zit niet vast aan een plaats, spullen of mensen. Ik geloof erin dat alles al vast staat en dat je alleen maar mee hoeft te bewegen voor het beste resultaat. Niet altijd makkelijk, maar het heeft me wel altijd heel veel moois gebracht.
Een aantal jaar geleden heb ik dit leven losgelaten, ik dacht dat het tijd was om me te settelen en een meer "normaal' leven te gaan leiden. In die tijd heb ik ook mijn man leren kennen. '
We hebben een huis gekocht, getrouwd, kinderen gekregen, super burgerlijk en zeker. Ik dacht dat ik het goed voor elkaar had.
Maar ik werd steeds ongelukkiger, ik voelde me eenzaam en gevangen in het leven. Mijn levensboot was vastgelopen.
Later zijn we verhuisd en daardoor ben ik gaan beseffen dat ik mezelf helemaal was kwijt geraakt. Beetje bij beetje heb ik mezelf weer terug gevonden. Ik kan weer genieten van het leven. Mijn boot is weer in beweging. Maar die boot wil zo hard varen, zo hard als hij dat vroeger gedaan heeft, alleen mijn man is het anker.
De ene na de andere mogelijkheid om het leven nog beter te kunnen maken dient zich aan. Voor ons als gezin. Het is tijd om verder te gaan. Vroeger had ik alles met beide handen aangegrepen. Maar mijn man zit zo vast als een huis.
Hij is is eigenlijk net als ik ben, heel diep van binnen. Daarom ben ik ook zo gek op hem. Maar hij zit zo vast in alles wat 'hoort'. Hij durft daar niet uit te stappen. Hij weet dat ook wel, maar hij heeft niet de kracht om het te doen. Liever praat hij nergens over, werkt vooral veel en loopt gewoon lekker mee in de moderne tredmolen.
Ik heb niets met geld, ik leef het liefst zo goedkoop mogelijk, met zoveel mogelijk tijd met elkaar als gezin, zelfvoorzienend, met de natuur, met dieren. Dat ligt op mijn hart, de mogelijkheden zijn er (ook financieel), maar.... het is te 'niet normaal'
Het maakt me verdrietig, ik voel zo'n strijd. Ik hou van mijn man, ik wil hem echt nooit verlaten. We zouden ook zo goed bij elkaar passen als hij zijn bagage kan loslaten. Maar tegelijkertijd kan ik dit niet van hem verlangen. Het lukt me ook steeds minder goed om het leven te leiden dat mij ongelukkig maakt. Soms voelt het echt alsof ik dan maar moet wachten tot het leven voorbij is. Moet ik mijn dromen opgeven...? Of moet ik ervoor knokken...? Maar hoe dan...?
Een aantal jaar geleden heb ik dit leven losgelaten, ik dacht dat het tijd was om me te settelen en een meer "normaal' leven te gaan leiden. In die tijd heb ik ook mijn man leren kennen. '
We hebben een huis gekocht, getrouwd, kinderen gekregen, super burgerlijk en zeker. Ik dacht dat ik het goed voor elkaar had.
Maar ik werd steeds ongelukkiger, ik voelde me eenzaam en gevangen in het leven. Mijn levensboot was vastgelopen.
Later zijn we verhuisd en daardoor ben ik gaan beseffen dat ik mezelf helemaal was kwijt geraakt. Beetje bij beetje heb ik mezelf weer terug gevonden. Ik kan weer genieten van het leven. Mijn boot is weer in beweging. Maar die boot wil zo hard varen, zo hard als hij dat vroeger gedaan heeft, alleen mijn man is het anker.
De ene na de andere mogelijkheid om het leven nog beter te kunnen maken dient zich aan. Voor ons als gezin. Het is tijd om verder te gaan. Vroeger had ik alles met beide handen aangegrepen. Maar mijn man zit zo vast als een huis.
Hij is is eigenlijk net als ik ben, heel diep van binnen. Daarom ben ik ook zo gek op hem. Maar hij zit zo vast in alles wat 'hoort'. Hij durft daar niet uit te stappen. Hij weet dat ook wel, maar hij heeft niet de kracht om het te doen. Liever praat hij nergens over, werkt vooral veel en loopt gewoon lekker mee in de moderne tredmolen.
Ik heb niets met geld, ik leef het liefst zo goedkoop mogelijk, met zoveel mogelijk tijd met elkaar als gezin, zelfvoorzienend, met de natuur, met dieren. Dat ligt op mijn hart, de mogelijkheden zijn er (ook financieel), maar.... het is te 'niet normaal'
Het maakt me verdrietig, ik voel zo'n strijd. Ik hou van mijn man, ik wil hem echt nooit verlaten. We zouden ook zo goed bij elkaar passen als hij zijn bagage kan loslaten. Maar tegelijkertijd kan ik dit niet van hem verlangen. Het lukt me ook steeds minder goed om het leven te leiden dat mij ongelukkig maakt. Soms voelt het echt alsof ik dan maar moet wachten tot het leven voorbij is. Moet ik mijn dromen opgeven...? Of moet ik ervoor knokken...? Maar hoe dan...?
woensdag 19 juni 2019 20:36
Maya doet nu normaal. Jij niet. Zij reageert inhoudelijk. Jij niet.Lievejetje schreef: ↑19-06-2019 20:27Ik? Of Maya?
In het eerste geval: ik zal mijn best doen.
In het tweede geval: fat chance
Vraag aan de TO; in welk deel van Nederland woon jij?
iones wijzigde dit bericht op 19-06-2019 21:04
10.60% gewijzigd
woensdag 19 juni 2019 21:08
Eens met je eerste twee alinea's, maar als ik het huidige leven van TO lees, denk ik dat een boerderijtje buiten niet de oplossing is. TO is ontevreden en zoals ik het lees, is dat niet heel raar. Scheve taakverdeling thuis, niet kunnen praten met je partner over je wensen en dromen. Ik denk dat er beter eerst aan kan werken om dat op te lossen en dan verder te kijken hoe ze hun gezamenlijke leven vanaf nu in gaan richten.louise1 schreef: ↑19-06-2019 19:12Ik vind eerlijk gezegd dat TO niet iets heel vreemds wil. Ze brengt het misschien raar en onduidelijk en als ze dat thuis ook zo heeft gebracht naar man toe dan begrijp ik zijn aarzeling.
Maar kan er in de loop van je leven dan helemaal niks veranderen.? Moet je voor altijd in je starters-doorzonwoning blijven wonen omdat je daar nu eenmaal begonnen bent? Moet je dan ook altijd je eerste baan houden?
En nu wordt er net gedaan of een (verbouwd) boerderijtje zoiets godsonmogelijks is?
Lijkt mij dat TO gewoon nog eens terug aan tafel moet met man om dit rustig en duidelijk te bespreken. Ik vermoed dat man heerlijk lekker zijn ding kan doen, gefaciliteerd door moeder de vrouw thuis die het daar allemaal wel regelt. Maar dat betekent niet dat het anders kan. Al is het maar dat kinders hun vader wat vaker zien.
woensdag 19 juni 2019 21:15
Ben ik niet met je eens.Dit is wat zij samen overeengekomen zijn.redbulletje schreef: ↑19-06-2019 19:21Ze werkt niet. Wie betaalt bepaalt. Zij kan zoveel willen maar die man mag het allemaal ophoesten.
woensdag 19 juni 2019 21:19
+1iones schreef: ↑19-06-2019 20:36En haar de mogelijkheid om zelf een baan te nemen ontneemt door geen enkel aandeel in de zorg thuis te nemen, zodat ze daarmee ook het recht op inspraak verliest.
Als de TO nu niet zo'n zweverige opening had gemaakt die heel vaag was en onduidelijk, had ze een hele andere indruk gewekt en andere adviezen gekregen dan de negatieve reacties die ze nu krijgt. Want ik zie dat heel veel mensen hier in het topic zich niet meer kunnen losmaken van die OP en daar nu in blijven hangen. En ook niet meer in staat zijn om te reageren op haar eigenlijke probleem nu ze het werkelijk omschreven heeft. Had dat nu maar in de eerste instantie gedaan. Had ze al die zeikreacties niet gekregen.
Ik vind dat man in bepaalde wensen een keertje moet toekomen. Het draait niet alleen maar om hem, maar daar lijkt het nu wél op.
Ik zou als ik de ts was daarom zelf toch maar gaan werken proberen een baan te vinden voor de ochtenden, zodat ze thuis is als de kinderen van school komen, als dat gaat.
woensdag 19 juni 2019 21:48
Inhoudelijk reageren. Dat vind ik normaal. En dat deed ze. En ik vond óók nog eens dat ze gelijk had.
Terwijl er veel topics zijn waarin ik dat niet vind. Maar ik reageer op een mening, niet op de persoon. Dat hoor je op een forum ook niet te doen, want dan sla je elke discussie dood.
woensdag 19 juni 2019 21:50
Dat mag. Ik vond van niet. Maar lijkt me wel erg off-topic dit om nog verder op door te gaan.iones schreef: ↑19-06-2019 21:48Inhoudelijk reageren. Dat vind ik normaal. En dat deed ze. En ik vond óók nog eens dat ze gelijk had.
Terwijl er veel topics zijn waarin ik dat niet vind. Maar ik reageer op een mening, niet op de persoon. Dat hoor je op een forum ook niet te doen, want dan sla je elke discussie dood.
woensdag 19 juni 2019 21:50
Speciaal voor jou, op de tweede pagina van dit topic:COtweepuntnul schreef: ↑19-06-2019 21:44
TO je moet even wat concreter worden want we snappen er geen moer van.
Julieve schreef: ↑17-06-2019 20:38Oh nee. Het is inderdaad een heel vaag verhaal. Zo ingewikkeld is het helemaal niet.
Ik wil eigenlijk gewoon de stad verlaten, op een betaalbaar boerderijtje gaan wonen. Met een moestuin, wat dieren... De kinderen gewoon naar een normale school, net als nu. Ik zou het wel super fijn vinden als mijn man wat minder gaat werken (ipb 6 dagen per week) zodat we meer tijd door kunnen brengen als gezin.
Ik ben niet zo goed in schrijven, maar ik ben niet heel zweverig hoor.
Effe loupen je ziet wat ze nog meer zegt. Dan krijg je een beeld.
woensdag 19 juni 2019 22:02
Kennelijk houd hij niet van bos, of van verhuizen.
Maar in een stadstuintje kun je prima kippen houden hoor. Mijn achterbuurvrouw hartje Amsterdam deed dat ook in haar tuintje van 15 m2.
( dat het hele blok last had van haar haan boeide haar niet).
Los daarvan: TO zou zo’n betaalbaar boerderijtje te vinden zijn op maximaal n uur spitsrijafstand van het werk van je man. En dan zonder dat je over drie jaar John Williams op je bank hebt zitten?
Maar in een stadstuintje kun je prima kippen houden hoor. Mijn achterbuurvrouw hartje Amsterdam deed dat ook in haar tuintje van 15 m2.
( dat het hele blok last had van haar haan boeide haar niet).
Los daarvan: TO zou zo’n betaalbaar boerderijtje te vinden zijn op maximaal n uur spitsrijafstand van het werk van je man. En dan zonder dat je over drie jaar John Williams op je bank hebt zitten?
anoniem_64cd0dc304e83 wijzigde dit bericht op 19-06-2019 22:06
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
28.84% gewijzigd
