Eenzaam, geen vrienden, hele weekenden alleen

Op dit moment ben ik erg ongelukkig en kom ik er zelf moeizaam uit.

Mijn hele leven ben ik op mijzelf en vind ik het moeilijk om contacten te leggen en te onderhouden. Ik ben bang om op iemand af te stappen, heel erg onzeker over mijn lichaam (flink overgewicht), moeite om gesprek te starten + op gang te houden. Door die onzekerheid gaat het te vaak over mijzelf. Ik realiseer me dat ik hierdoor andere mensen afstoot. Omdat ik letterlijk geen vrienden heb kan ik claimend gedrag vertonen als ik dan wel met iemand in contact kom. Al een paar keer ben ik door dit gedrag afgewezen (hoewel dat nooit als argument gebruikt is) en is de drempel om contacten te vinden hoger en hoger geworden.

Ondanks dat ik geen vrienden heb ken ik wel heel veel mensen. Met name door vrijwiliggerswerk wat ik jaren heb gedaan. Sinds dit jaar niet meer en dat komt omdat ik geen zin heb om heel erg mijn best te moeten doen om aardig gevonden te worden/erbij te willen horen. Bij de groepen waar ik vrijwilligerswerk deed zal ik er nooit bij horen op de manier die ik het liefst zou willen.

Heel vaak heb ik gevraagd aan mensen die ik ken om uitjes te plannen. 9 van de 10 keer wordt ik afgewezen. Dat doet pijn. Tevens moet het contact ALTIJD vanuit mij komen. Er is geen sprake van gelijkwaardigheid. Ik heb altijd het idee dat mensen iets met mij willen doen omdat ze me zielig vinden.

Vorige week heb ik mijn facebook vrienden eens doorgenomen. Er stonden 477 mensen in mijn lijst en die heb ik teruggebracht naar 21. Daarbij zitten nog zeker 19 twijfelgevallen. Het liefst verwijder ik Facebook helemaal, maar ik volg nog wat groepen als inspiratie voor mijn werk. Ruim 400 mensen heb ik verwijderd. Waarom: ik wil niet geconfronteerd worden met perfecte leventjes, het zijn mensen die geen interesse in mij hebben (alleen maar omdat ze me zielig vinden) en ik hoef eigenlijk ook geen contact met hun. Liever echt contact dan nep. Hetzelfde geld voor mijn telefoonlijst. Er staan alleen nog collega's en familie in.

Relaties heb ik nog nooit gehad. Zelfs nog niet verliefd geweest. Ik voldoe niet aan het perfecte plaatje of mannen willen mij om verkeerde redenen. Dat doet heel veel pijn.

Het gevolg van dit alles is dat mijn weekenden bestaan uit uitslapen (dat is het enige fijne aan weekend) en verder achter de laptop hangen, soms wat sporten/wandelen en alle stress wegeten. Naarmate het weekend vordert word ik heel erg verdrietig. Ik probeer mezelf op te peppen, maar dat lukt maar zelden. Ook dit weekend is weer verschrikkelijk. Ik hou heel erg van sporten, maar door een blessure van inmiddels drie jaar kan ik dat maar minimaal doen. Afvallen lukt daarom moeizaam. Er zijn periodes dat het wel lukt en periodes van niet. Nu even een periode van niet. Ik ben 3 jaar geleden 45 kilo kwijtgeraakt.

Ik heb me inmiddels aangemeld bij NMLK en ik heb mijn 1e activiteit daar gehad. Een hele grote drempel was het om daar te komen, maar ik heb het gedaan. Dat smaakt naar meer, maar ook dat wil ik rustig opbouwen en tevens bang om dezelfde fouten te maken. Oproepjes hier op het forum heb ik ook wel eens gedaan, maar de drempel was steeds te groot.

Natuurlijk heb ik hier hulp voor gehad. Met mijn huisarts heb ik hier veel over gesproken en ik heb een aantal psychologen gezien, maar daar zijn we steeds tot de conclusie gekomen dat onder de mensen zijn het enige is wat voor mij helpt. Hoe meer ik 'oefen' met sociale contacten, hoe makkelijker het zal gaan. Gesprekken bij een psycholoog helpen daar niet bij. Mijn huisarts vind dat ik heel goed bezig ben en een goede kleine stap heb gezet.

Wie weet hoe ik mijn weekenden weer leuker kan maken? Een hobby heb ik niet echt..

P.S Sorry voor dit wazige verhaal. Ik hoop op wat begrip, zonder vooroordelen. Het kostte me veel moeite om dit berichtje te typen.

Vandaag een fijn gesprek bij de huisarts geweest. Weer een fijn gesprek gehad. Tien minuten vol gemaakt met veel begrip.

Doorverwezen naar de praktijkondersteuner en van daaruit verder.

Nog niet over de pil gehad, het gesprek over de verwijzing kostte al energie en ik twijfel heel erg wat ik moet doen. Op internet lees ik hele wisselende verhalen en ik voel me er op dit moment absoluut niet goed bij om deze pil te gaan slikken.

De vraag is of dat zomaar kan, zonder overleg met de huisarts. Ik zit nu in mijn stopweek en zou donderdag moeten beginnen, maar om nou weer de huisarts te bellen...

Jammer, dat er zulke discussies worden geopend. Daar vroeg ik niet om.

On topic: Het gaat nog steeds 'goed'. Lekker actief. Afgelopen zondag ben ik alleen bij de marathon van Rotterdam wezen kijken. En hoewel ik alleen was, voelde ik me minder alleen. Het was fijn om onder de mensen te zijn.

Heel veel gelopen die dag, 15 kilometer en ook dat gaf een goed gevoel.

Met de huisarts heb ik overlegd en ik ga nu een tijdje zonder pil proberen.

Ik zie nog wel op tegen de meivakantie. Gelukkig heb ik wat dingen te doen voor het werk. We hebben twee weken, ik ben jarig in die week en ik hoop wat activiteiten via NMLK te kunnen doen. Verder ook gewoon relaxen waar kan en lekker sporten. Dat heb ik nu weer opgepakt en gaat redelijk goed.

Het is weer weekend... Na een hele goede week, merk ik sinds gisteren weer een naar gevoel.

Vandaag een activiteit van NMLK en morgen ga ik lekker wandelen.

Het blijft heel erg lastig en oh wat zie ik op tegen de meivakantie. Heb al wel wat dingen gepland, maar allemaal alleen.