Relaties
alle pijlers
Erkenning wel of niet afdwingen?
woensdag 26 december 2018 21:15
Ik hoop dat jullie hier eens je ongezouten mening over kunnen geven. Want ik weet gewoon niet waar ik goed aan doe.
Moet ik de erkenning van mijn kindje afdwingen bij een ex die de kleine wel wil zien maar niet wil erkennen. Er is wel alimentatie via een advocaat berekend en door de rechtbank bekrachtigd.
Even wat achtergrond info tussen de streepjes:
———
Inmiddels 6 jaar geleden ben ik in een soort onvoorstelbare relatie beland. Hij een stuk ouder dan ik, ik toen nog student. Hij gescheiden, werkzaam bij defensie en vader van een paar tieners, ik was toen 25 hij begin 50.
Bijzonder, maar was zo klaar met elke keer mislukte relaties met leeftijdgenoten dat ik dacht we geven het een kans.
Ik heb nooit vraagtekens gezet bij zijn beschikbaarheid voor een relatie, hij was vaak bij me en bleef dan ook logeren. Zelf was hij gestationeerd op een kazerne, daar heb ik het wel eens met kennissen die daar ook woonde over gesproken en die kende hem en wisten dat hij hier vaak verbleef.
Na 1,5 jaar bleek ik onbedoeld ineens zwanger. (Leermoment: lees altijd de bijsluiter ook als de dokter zegt dat het medicijn geen effect op de pil heeft) Ik was compleet in shock en nadat ik de eerst schok te boven was een echo laten maken om te kijken hoe of wat. Deze echo was leeg en even terug rekenend wanneer mn laatste keer seks was geweest moest ik toen al zeker 8 weken zwanger zijn geweest. Kwam dus goed weg dacht ik, de natuur lost het voor me op.
Het ziekenhuis gaf aan dat het voor mijn lijf beter was om de miskraam af te wachten tot tenminste 12 weken. Dit gebeurde niet en zo kwam ik er bij de controle echo om de miskraam op gang te helpen achter dat ik al bijna 3 maanden zwanger was.
Na enorm veel wikken en wegen en afspraken bij Fiom en een abortuskliniek besloten het kindje te houden. Een 2de trimester abortus is niet niks en ivm mijn sluimerende kinderwens, prima inkomen, huis en behulpzame familie was de arts van mening dat ik niet in een noodsituatie verkeerde en daarbij ook te veel twijfelende. En dit is voor een late abortus wel een vereiste.
Rond de 35 weken zwangerschap, toen ik de erkenning wilde regelen met mijn ex, kwam ik er achter dat hij nog getrouwd was. Ons kind is nooit erkend want dat wilde hij ineens niet meer.
Inmiddels is het kindje 4 geweest. En ziet mijn ex hem eens per 2 weken een paar uur. Dit wil hij graag, ons kind ook en ik denk echt dat ik er goed aan doe om de connectie in elk geval soort van warm te houden.
————-
Nu is het zo dat mijn familie al sinds de geboorte enorm zit te pushen dat ik de erkenning afdwing. Maar heb dit nooit gedaan omdat ik vind dat een vader een kind moet erkennen omdat hij dat wil, niet omdat iemand hem dwingt. Alleen de tijd dat ik er zelf nog Invloed op heb begint op te raken nu het kind richting de 5 jaar gaat. Erna is het voor mij als moeder niet meer mogelijk om die vervangende toestemming aan de rechtbank te vragen.
Zijn familie is overigens niet op de hoogte van de kleine. Ik vind dat mijn ex verandwoordeklijk is voor deze enorme leugenachtige bende en ik heb alle brokken aan mijn kant zo goed en zo kwaad als mogelijk bij elkaar geraapt. Ik zou ook nooit moedwillig een affaire aangaan, van getrouwde mannen blijf je af en voor bijvrouw voel ik me echt te goed. Het is een situatie waar ik nooit om gevraagd heb en daarbij kwam ik pas achter het huwelijk toen ik bijna aan het eind van de zwangerschap zat. Tot die tijd heeft mn ex altijd aangegeven het kindje te willen erkennen.
Moet ik de erkenning van mijn kindje afdwingen bij een ex die de kleine wel wil zien maar niet wil erkennen. Er is wel alimentatie via een advocaat berekend en door de rechtbank bekrachtigd.
Even wat achtergrond info tussen de streepjes:
———
Inmiddels 6 jaar geleden ben ik in een soort onvoorstelbare relatie beland. Hij een stuk ouder dan ik, ik toen nog student. Hij gescheiden, werkzaam bij defensie en vader van een paar tieners, ik was toen 25 hij begin 50.
Bijzonder, maar was zo klaar met elke keer mislukte relaties met leeftijdgenoten dat ik dacht we geven het een kans.
Ik heb nooit vraagtekens gezet bij zijn beschikbaarheid voor een relatie, hij was vaak bij me en bleef dan ook logeren. Zelf was hij gestationeerd op een kazerne, daar heb ik het wel eens met kennissen die daar ook woonde over gesproken en die kende hem en wisten dat hij hier vaak verbleef.
Na 1,5 jaar bleek ik onbedoeld ineens zwanger. (Leermoment: lees altijd de bijsluiter ook als de dokter zegt dat het medicijn geen effect op de pil heeft) Ik was compleet in shock en nadat ik de eerst schok te boven was een echo laten maken om te kijken hoe of wat. Deze echo was leeg en even terug rekenend wanneer mn laatste keer seks was geweest moest ik toen al zeker 8 weken zwanger zijn geweest. Kwam dus goed weg dacht ik, de natuur lost het voor me op.
Het ziekenhuis gaf aan dat het voor mijn lijf beter was om de miskraam af te wachten tot tenminste 12 weken. Dit gebeurde niet en zo kwam ik er bij de controle echo om de miskraam op gang te helpen achter dat ik al bijna 3 maanden zwanger was.
Na enorm veel wikken en wegen en afspraken bij Fiom en een abortuskliniek besloten het kindje te houden. Een 2de trimester abortus is niet niks en ivm mijn sluimerende kinderwens, prima inkomen, huis en behulpzame familie was de arts van mening dat ik niet in een noodsituatie verkeerde en daarbij ook te veel twijfelende. En dit is voor een late abortus wel een vereiste.
Rond de 35 weken zwangerschap, toen ik de erkenning wilde regelen met mijn ex, kwam ik er achter dat hij nog getrouwd was. Ons kind is nooit erkend want dat wilde hij ineens niet meer.
Inmiddels is het kindje 4 geweest. En ziet mijn ex hem eens per 2 weken een paar uur. Dit wil hij graag, ons kind ook en ik denk echt dat ik er goed aan doe om de connectie in elk geval soort van warm te houden.
————-
Nu is het zo dat mijn familie al sinds de geboorte enorm zit te pushen dat ik de erkenning afdwing. Maar heb dit nooit gedaan omdat ik vind dat een vader een kind moet erkennen omdat hij dat wil, niet omdat iemand hem dwingt. Alleen de tijd dat ik er zelf nog Invloed op heb begint op te raken nu het kind richting de 5 jaar gaat. Erna is het voor mij als moeder niet meer mogelijk om die vervangende toestemming aan de rechtbank te vragen.
Zijn familie is overigens niet op de hoogte van de kleine. Ik vind dat mijn ex verandwoordeklijk is voor deze enorme leugenachtige bende en ik heb alle brokken aan mijn kant zo goed en zo kwaad als mogelijk bij elkaar geraapt. Ik zou ook nooit moedwillig een affaire aangaan, van getrouwde mannen blijf je af en voor bijvrouw voel ik me echt te goed. Het is een situatie waar ik nooit om gevraagd heb en daarbij kwam ik pas achter het huwelijk toen ik bijna aan het eind van de zwangerschap zat. Tot die tijd heeft mn ex altijd aangegeven het kindje te willen erkennen.
donderdag 27 december 2018 00:20
Wat vreselijk voor zijn vrouw en andere kinderen dat zij dit dan niet weten. En wat vreemd dat je anderen belast met de wetenschap wie de vader is. Maar dat zul jij wel anders zien.Kusjesvoorallemaal schreef: ↑27-12-2018 00:16Ik behandel mijn zoon niet als een geheim, iedereen in mijn omgeving weet wie de vader van mijn zoontje is en zelfs mensen in zijn omgeving weten van het bestaan van ons kind af. Zijn gegevens zijn ook bekend bij school, hij mag hem alleen niet zonder mijn toestemming ophalen.
Ook binnen zijn familie is een iemand die het weet (weet ik 100% zeker ik heb namelijk zelf nog eens contact met diegene gezocht) omdat ik wilde dat er altijd iemand zou zijn die mij op de hoogte steld mocht er wat met mijn ex gebeuren.
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
donderdag 27 december 2018 00:28
Ik vind dit ook vreselijk voor zijn vrouw en andere kinderen.SweetFirefly schreef: ↑27-12-2018 00:20Wat vreselijk voor zijn vrouw en andere kinderen dat zij dit dan niet weten. En wat vreemd dat je anderen belast met de wetenschap wie de vader is. Maar dat zul jij wel anders zien.
Maar dat doet mijn ex ze aan, niet ik.
Overigens belast ik niemand, we hadden wat gemeenschappelijke kennissen. Het familielid dat weet van onze zoon heeft hij zelf gesproken en gevraagd om in case id contact op te nemen, zodoende is er contact geweest.
donderdag 27 december 2018 00:34
Een kind heeft alleen bestaansrecht als het door de vader erkend is?SweetFirefly schreef: ↑27-12-2018 00:10Eens met Thordis. Geef je kind bestaansrecht. Liever nu de confrontatie aan dan later je kind voorliegen of belasten met het beschermen van je ex. Op een dag haalt je verleden je anders in en krijg jij de zwarte piet toebedeelt.
Want?
donderdag 27 december 2018 00:59
De ‘officiële’ erkenning lijkt me bijzaak in deze situatie.
Belangrijker is dat je kind zich op gepaste afstand van zijn vader moet houden. Nu is hij jong, maar als hij ouder is, wordt dit een onhoudbare situatie.
Jij wordt geïnformeerd als er iets mocht zijn met de vader van je kind. Maar wat nu als hem een ernstig ongeluk zou overkomen. Kan je kind hem bezoeken, afscheid nemen? Of moet je op zo’n moment het bestaan van je kind aan de echtgenote en halfbroer/zusjes bekend maken en bezoekrecht eisen?
Biij mij zou het bestaansrecht van het kind prevaleren boven het ontvangen van alimentatie of het bewaren van de lieve vrede.
Je zegt dat hij je het leven zuur zou maken als je actie onderneemt. Heeft hij dit ooit door laten schemeren of waar baseer je dit op?
Moet je kind zich stil houden als hij zijn vader in gezelschap van diens vrouw/ kinderen zou tegenkomen op straat?
Ik zou er wel voor pleiten om het bestaan van je zoon kenbaar te maken aan echtgenote/ kinderen. Met of zonder instemming/medewerking van de vader.
Als ouder ben je verantwoordelijk voor het welzijn van je kind, nu en in de toekomst, en je kind mag meer van zijn vader verwachten dan zich continu in de coulissen op te moeten houden.
Belangrijker is dat je kind zich op gepaste afstand van zijn vader moet houden. Nu is hij jong, maar als hij ouder is, wordt dit een onhoudbare situatie.
Jij wordt geïnformeerd als er iets mocht zijn met de vader van je kind. Maar wat nu als hem een ernstig ongeluk zou overkomen. Kan je kind hem bezoeken, afscheid nemen? Of moet je op zo’n moment het bestaan van je kind aan de echtgenote en halfbroer/zusjes bekend maken en bezoekrecht eisen?
Biij mij zou het bestaansrecht van het kind prevaleren boven het ontvangen van alimentatie of het bewaren van de lieve vrede.
Je zegt dat hij je het leven zuur zou maken als je actie onderneemt. Heeft hij dit ooit door laten schemeren of waar baseer je dit op?
Moet je kind zich stil houden als hij zijn vader in gezelschap van diens vrouw/ kinderen zou tegenkomen op straat?
Ik zou er wel voor pleiten om het bestaan van je zoon kenbaar te maken aan echtgenote/ kinderen. Met of zonder instemming/medewerking van de vader.
Als ouder ben je verantwoordelijk voor het welzijn van je kind, nu en in de toekomst, en je kind mag meer van zijn vader verwachten dan zich continu in de coulissen op te moeten houden.
De toekomst is niet meer wat het was
donderdag 27 december 2018 01:16
wat ook nog meeweegt imo is dat hij in het begin van de zwangerschap stelde dat hij het kindje wilde erkennen.
Hoe zou het gegaan zijn als hij meteen had gezegd, ik erken het niet,
het is imo ook niet alleen iets zakelijks maar ook iets sociaals/emotioneels.
ik zou het eerst gewoon vragen, en van daar uit kijken hoe hij reageert.
Hoe zou het gegaan zijn als hij meteen had gezegd, ik erken het niet,
het is imo ook niet alleen iets zakelijks maar ook iets sociaals/emotioneels.
ik zou het eerst gewoon vragen, en van daar uit kijken hoe hij reageert.
donderdag 27 december 2018 07:07
Ik denk dat erkenning afdwingen het minste van je problemen is. Ooit gaat het kind ouder worden, en zich afvragen wie die man is die hij af en toe ziet, waarom papa hem zo weinig wil zien, wie de familie van zijn vader is. Ooit gaat hij erachter komen dat hij broers of zussen heeft.
Dit gaat niemand voor altijd stil kunnen houden. Het is naïef om te denken van wel
Dit gaat niemand voor altijd stil kunnen houden. Het is naïef om te denken van wel
donderdag 27 december 2018 08:00
Wat benauwend. Zijn ze altijd zo dwingend richting jou?Kusjesvoorallemaal schreef: ↑26-12-2018 23:40Nee ik plaats het belang van mijn ex niet boven dat van mijn kind. In tegendeel ik probeer hem een rustig en fijn leven te geven. Daarbij besef ik me wel dat hij 1-0 achter staat en hoe erg ik mijn best ook voor hem doe hij nooit de situatie zal hebben die elk kind gegund is.
Overigens weet ik zeker dat een dreigmailtjes van een advocaat voldoende is, tot een zaak zal het niet komen want hij weet ook dat hij die gaat verliezen.
Voor mij heeft de erkenning vooral een emotionele waarde waar je aan voorbij gaat bij het vervangend toestemming via de rechtbank vragen. Dit kan ik niet uitleggen aan mijn familie. Die zien het als mijn plicht dit te regelen en pakken ook elk moment aan dat ik ze zie om me te overtuigen. En ze hebben me verteld dit te blijven doen tot ik het regel.
Ze zijn een leuke opa en oma maar ik word er doodmoe van. Zelfs nu met kerst zijn het weer enorme discussies dat ik denk ik ga het maar regelen dan ben ik van het gezeur af.
donderdag 27 december 2018 08:06
Ik vraag me nog steeds af hoe je anderhalf jaar lang niks weet over zijn gehuwde status. Ben zelf ook eens tegen zo'n onbetrouwbaar sujet aangelopen. Hij was erg goed in liegen maar na een maandje begon ik toch vermoedens te krijgen. Teveel smoesjes, teveel vaagheden. Na nog eens een maand kwam ik erachter dat hij bezet was met een kind onderweg.
Je zegt dat hij gestationeerd was/is maar vroeg je dan nooit naar zijn eigen huis? Familie?
Je zegt dat hij gestationeerd was/is maar vroeg je dan nooit naar zijn eigen huis? Familie?
donderdag 27 december 2018 08:14
En waar lees je dat dit iets is dat ik geheim houdt voor mijn kind? Hij weet dat hij halfbroers- en zussen heeft.meaki schreef: ↑27-12-2018 07:07Ik denk dat erkenning afdwingen het minste van je problemen is. Ooit gaat het kind ouder worden, en zich afvragen wie die man is die hij af en toe ziet, waarom papa hem zo weinig wil zien, wie de familie van zijn vader is. Ooit gaat hij erachter komen dat hij broers of zussen heeft.
Dit gaat niemand voor altijd stil kunnen houden. Het is naïef om te denken van wel
Als de familie van mijn ex wetenschap zou hebben van mijn zoon betekend dit ook niet direct dat ze hem ook willen zien en leren kennen. Het zou wel eerlijker zijn als ze zelf die keus kunnen maken i.p.v. dat hun vader de keus voor ze maakt.
donderdag 27 december 2018 08:22
Ik heb wel eens kennissen gezien, we gingen gewoon uit eten en buiten de deur liepen we altijd hand in hand.vivautrecht85 schreef: ↑27-12-2018 08:06Ik vraag me nog steeds af hoe je anderhalf jaar lang niks weet over zijn gehuwde status. Ben zelf ook eens tegen zo'n onbetrouwbaar sujet aangelopen. Hij was erg goed in liegen maar na een maandje begon ik toch vermoedens te krijgen. Teveel smoesjes, teveel vaagheden. Na nog eens een maand kwam ik erachter dat hij bezet was met een kind onderweg.
Je zegt dat hij gestationeerd was/is maar vroeg je dan nooit naar zijn eigen huis? Familie?
Zijn kinderen wilde mij nog niet zien omdat ze de scheiding maar moeilijk konden verwerken en hij wilde dus eerst heel zeker zijn van de relatie.
De dingen die ik kon controleren klopte. We belde in de avonden soms uren hij logeerde zelfs in de weekenden wel eens bij me. En achteraf zijn er echt wel dingen waarvan ik denk dat klopte niet.
Ik was jong en naïef en kan mezelf nu wel voor mn kop slaan, maar daar schieten we Nijs meer mee op.
donderdag 27 december 2018 08:31
Ik gok dat ze het misschien wel weten of dat in ieder geval snel gaan doen. Er zijn al redelijk wat mensen op de hoogte inclusief een 4-jarige.Kusjesvoorallemaal schreef: ↑27-12-2018 08:14En waar lees je dat dit iets is dat ik geheim houdt voor mijn kind? Hij weet dat hij halfbroers- en zussen heeft.
Als de familie van mijn ex wetenschap zou hebben van mijn zoon betekend dit ook niet direct dat ze hem ook willen zien en leren kennen. Het zou wel eerlijker zijn als ze zelf die keus kunnen maken i.p.v. dat hun vader de keus voor ze maakt.
Ik hoop ten zeerste dat dit niet als een bom gaat ontploffen met alle gevolgen van dien voor je zoontje.
Jullie zijn beide onvoorzichtig geweest en hij is linksom of rechtsom de dupe.
Aangezien de (mijns inziens) grote kans dat het uitkomt, zou ik toch eens met dit pareltje van een vader gaan overleggen of er misschien niet een relatief betere manier is om dit bekend te maken aan zijn gezin.
donderdag 27 december 2018 08:32
Ben het grotendeels eens met de reacties van Thordis.
Erkenning geeft het kind bestaansrecht. Aan de andere kant is het formeel erkennen niet het enige wat je kind nodig heeft.
In mijn werk kom ik het wel eens tegen, kinderen die een ‘geheim’ zijn. Deze kinderen krijgen vrijwel altijd problemen met hun identiteitsontwikkeling. Dit steekt de kop op in de puberteit.
Leg een kind maar eens uit hoe hij zich moet voelen over het feit dat zijn vader niet uitkomt voor zijn bestaan. Hem verbergt. Waarom zijn broertjes en zusjes wél trots worden geshowd aan de wereld, en hij niet. Wat denk je dat dat voor een kind betekent? Dat jij er redelijk open over bent, verandert daar helemaal niks aan.
Ik denk dat je niet toe moet staan dat zijn vader hem verbergt. Dat je vader duidelijk moet maken hoe het het zelfbeeld en gevoel voor eigenwaarde van zijn zoon beschadigt als hij niet openlijk voor hem uitkomt.
Ik zou zelfs zo ver willen gaan om te zeggen: dan maar geen contact met vader. Geen vader hebben is beter dan een vader hebben die niet voor je gaat, niet openlijk trots op je is, waar je geen identiteit aan mag ontlenen.
Het hele verhaal over jullie relatie en de verwekking van dit kind doet niet ter zake. Het kind is er, en zijn belang gaat voor het belang van zijn vader.
Erkenning geeft het kind bestaansrecht. Aan de andere kant is het formeel erkennen niet het enige wat je kind nodig heeft.
In mijn werk kom ik het wel eens tegen, kinderen die een ‘geheim’ zijn. Deze kinderen krijgen vrijwel altijd problemen met hun identiteitsontwikkeling. Dit steekt de kop op in de puberteit.
Leg een kind maar eens uit hoe hij zich moet voelen over het feit dat zijn vader niet uitkomt voor zijn bestaan. Hem verbergt. Waarom zijn broertjes en zusjes wél trots worden geshowd aan de wereld, en hij niet. Wat denk je dat dat voor een kind betekent? Dat jij er redelijk open over bent, verandert daar helemaal niks aan.
Ik denk dat je niet toe moet staan dat zijn vader hem verbergt. Dat je vader duidelijk moet maken hoe het het zelfbeeld en gevoel voor eigenwaarde van zijn zoon beschadigt als hij niet openlijk voor hem uitkomt.
Ik zou zelfs zo ver willen gaan om te zeggen: dan maar geen contact met vader. Geen vader hebben is beter dan een vader hebben die niet voor je gaat, niet openlijk trots op je is, waar je geen identiteit aan mag ontlenen.
Het hele verhaal over jullie relatie en de verwekking van dit kind doet niet ter zake. Het kind is er, en zijn belang gaat voor het belang van zijn vader.
patchouli_ wijzigde dit bericht op 27-12-2018 08:42
6.41% gewijzigd
donderdag 27 december 2018 08:33
Bestaansrecht in de zin dat iedereen weet dat dit kind er is, erken zijn bestaan. Met name aan de halfboers/zussen, wie weet sluiten zij hun halfbroer in de armen. Dan gaat vader maar door het slijk. Het kind is in alle opzichten belangrijker dan vader. Ook voor de echtgenote zal het ontzettend moeilijk zijn maar dan heeft zij in elk geval de keuze om te beslissen of ze bij deze leugenaar wil blijven.
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
donderdag 27 december 2018 08:34
Hoe is dat niet belasten?Kusjesvoorallemaal schreef: ↑27-12-2018 00:28Ik vind dit ook vreselijk voor zijn vrouw en andere kinderen.
Maar dat doet mijn ex ze aan, niet ik.
Overigens belast ik niemand, we hadden wat gemeenschappelijke kennissen. Het familielid dat weet van onze zoon heeft hij zelf gesproken en gevraagd om in case id contact op te nemen, zodoende is er contact geweest.
donderdag 27 december 2018 08:37
Het kind is al vier en weet wie zijn vader is. Ook als TS het contact nu zou afbreken, moet ze dat gaan uitleggen. Ik denk dat elke uitleg schadelijk zal zijn in deze.patchouli_ schreef: ↑27-12-2018 08:32Ben het grotendeels eens met de reacties van Thordis.
Erkenning geeft het kind bestaansrecht. Aan de andere kant is het formeel erkennen niet het enige wat je kind nodig heeft.
In mijn werk kom ik het wel eens tegen, kinderen die een ‘geheim’ zijn. Deze kinderen krijgen vrijwel altijd problemen met hun identiteitsontwikkeling. Dit steekt de kop op in de puberteit.
Leg een kind maar eens uit hoe hij zich moet voelen over het feit dat zijn vader niet uitkomt voor zijn bestaan. Hem verbergt. Waarom zijn broertjes en zusjes wél trots worden geshowd aan de wereld, en hij niet. Wat denk je dat dat voor een kind betekent? Dat jij er redelijk open over bent, verandert daar helemaal niks aan.
Ik denk dat je niet toe moet staan dat zijn vader hem verbergt. Dat je vader duidelijk moet maken hoe het het zelfbeeld en gevoel voor eigenwaarde van zijn zoon beschadigt als hij niet openlijk voor hem uitkomt.
Ik zou zelfs zo ver willen gaan om te zeggen: dan maar geen contact met vader. Geen vader hebben is beter dan een vader hebben die niet voor je gaat, niet openlijk trots op je is, waar je geen identiteit aan mag ontlenen.
Het hele verhaal over jullie relatie en de verwerking van dit kind doet niet ter zake. Het kind is er, en zijn belang gaat voor het belang van zijn vader.
donderdag 27 december 2018 08:39
Hoe leg je aan een 4 jarige uit dat hij halfbroers en zussen heeft die hij nooit mag of kan zien? Dat is wreed.Kusjesvoorallemaal schreef: ↑27-12-2018 08:14En waar lees je dat dit iets is dat ik geheim houdt voor mijn kind? Hij weet dat hij halfbroers- en zussen heeft.
Hij blijft geen 4, maar wordt ouder en zal aan zowel jou als vader vragen gaan stellen.
Wat vertel je hem dan?
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
donderdag 27 december 2018 08:42
Huh? Is hij nu wel of niet gescheiden en zo ja, wanneer dan?Kusjesvoorallemaal schreef: ↑27-12-2018 08:22Zijn kinderen wilde mij nog niet zien omdat ze de scheiding maar moeilijk konden verwerken en hij wilde dus eerst heel zeker zijn van de relatie.
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
donderdag 27 december 2018 08:46
Dit zijn dus dingen die ik een aantal jaar geleden heb besproken met een kinderpsychologe. Ik wilde graag weten hoe ik het beste om kon gaan met de hele situatie en ervoor zorgen dat mijn kind de minste schade op zou lopen.patchouli_ schreef: ↑27-12-2018 08:32Ben het grotendeels eens met de reacties van Thordis.
Erkenning geeft het kind bestaansrecht. Aan de andere kant is het formeel erkennen niet het enige wat je kind nodig heeft.
In mijn werk kom ik het wel eens tegen, kinderen die een ‘geheim’ zijn. Deze kinderen krijgen vrijwel altijd problemen met hun identiteitsontwikkeling. Dit steekt de kop op in de puberteit.
Leg een kind maar eens uit hoe hij zich moet voelen over het feit dat zijn vader niet uitkomt voor zijn bestaan. Hem verbergt. Waarom zijn broertjes en zusjes wél trots worden geshowd aan de wereld, en hij niet. Wat denk je dat dat voor een kind betekent? Dat jij er redelijk open over bent, verandert daar helemaal niks aan.
Ik denk dat je niet toe moet staan dat zijn vader hem verbergt. Dat je vader duidelijk moet maken hoe het het zelfbeeld en gevoel voor eigenwaarde van zijn zoon beschadigt als hij niet openlijk voor hem uitkomt.
Ik zou zelfs zo ver willen gaan om te zeggen: dan maar geen contact met vader. Geen vader hebben is beter dan een vader hebben die niet voor je gaat, niet openlijk trots op je is, waar je geen identiteit aan mag ontlenen.
Het hele verhaal over jullie relatie en de verwerking van dit kind doet niet ter zake. Het kind is er, en zijn belang gaat voor het belang van zijn vader.
Zij gaf aan dat het voor een kind belangrijk is om te weten dat het niet vergeten wordt en ondanks dat de situatie kut is zijn vader wel de moeite neemt om hem te zien.
Dus dat contact in deze situatie beter is dan geen contact. Het wordt op verschillende manieren uitgelegd.
En uiteraard heb ik al een aantal keer gevraagd of hij hem wilde erkennen maar dan was er weer een smoes waarom het nu niet kon. Ik denk dus niet dat het hem gewoon vragen gaat werken.
donderdag 27 december 2018 08:48
Is dat zo? Ik dacht juist dat een man niet kan erkennen als vrouw met een ander getrouwd is?
Maar, dat is natuurlijk wel te googlen
TO, bij mijn weten zitten er voordelen aan zowel erkenning als geen erkenning:
Niet: Je kunt een aantal zaken alleen regelen, zonder vaders handtekening (school, ID kaart aanvragen, vliegen, etc)
Wel: kind heeft recht op kindsdeel bij overlijden vader
Zo zullen er aan beide kanten meer voor en nadelen zitten (psychologisch effect op kind even buiten beschouwing gelaten, want dat is ook voor ieder kind anders)
Ik zou eens gaan uitzoeken wat erkenning precies inhoudt voor je kind en van daaruit een besluit nemen,
donderdag 27 december 2018 08:49
Nee hij is niet gescheiden. Maar hij profileerde zich naar mij toe als gescheiden.SweetFirefly schreef: ↑27-12-2018 08:42Huh? Is hij nu wel of niet gescheiden en zo ja, wanneer dan?
donderdag 27 december 2018 08:51
Geen contact hebben met je vader is ook beschadigend, inderdaad. Het is kiezen tussen kwaden. Maar ik zou niet kiezen voor een paar stiekeme uurtjes per maand en je kind uit moeten leggen dat meer er niet inzit omdat papa hem geheim houdt. Daar kom je nu nog mee weg, maar over een paar jaar echt niet meer.vivautrecht85 schreef: ↑27-12-2018 08:37Het kind is al vier en weet wie zijn vader is. Ook als TS het contact nu zou afbreken, moet ze dat gaan uitleggen. Ik denk dat elke uitleg schadelijk zal zijn in deze.
Zoon is nu 4 en heeft geen family-life met zijn vader. Vader is alleen bezoek. Hij heeft dus ook geen sterke hechtingsrelatie. Als dat contact stopt is dat wel te overzien.
donderdag 27 december 2018 08:56
Dat klopt. In de zomer heeft hij zijn vader door de vakanties 6 weken niet gezien en ook niet naar hem gevraagd.patchouli_ schreef: ↑27-12-2018 08:51Geen contact hebben met je vader is ook beschadigend, inderdaad. Het is kiezen tussen kwaden. Maar ik zou niet kiezen voor een paar stiekeme uurtjes per maand en je kind uit moeten leggen dat meer er niet inzit omdat papa hem geheim houdt. Daar kom je nu nog mee weg, maar over een paar jaar echt niet meer.
Zoon is nu 4 en heeft geen family-life met zijn vader. Vader is alleen bezoek. Hij heeft dus ook geen sterke hechtingsrelatie. Als dat contact stopt is dat wel te overzien.
Hij vind het leuk hem te zien als hij er is maar voor de rest lijkt het hem niet te boeien. Een jaar geleden was dat anders dan vroeg hij continue wanneer zn pappa kwam.
