Relaties
alle pijlers
Geen behoefte aan een relatie
zondag 29 april 2018 16:12
Sinds een tijdje ben ik van samenwoon naar LAT naar "liever geen relatie" gegaan met de vader van mijn kind.
Ik heb niet persé een relatietrauma, al vind ik de relatie met partner geen reet meer aan, maar ik merk dat ik ook steeds minder positief tegen het idee van het hebben van een relatie sta.
In ieder geval zou ik nooit meer samen willen wonen.
Ik aard beter en voel mij prettiger als ik zelf kan bepalen hoe ik mijn leven inricht (uiteraard is kind het belangrijkst voor mij).
Partner as ex is geen makkelijk persoon en ik heb in de samenwoontijd gewoon veel te veel naar zijn pijpen gedanst en veel te veel verantwoording voor zijn leven, fouten, frustraties ed genomen.
Ik heb daar geen zin meer in.
Zelf heb ik zaken gewoon op orde en helder en ik voel elke bemoeienis/vraag van zijn kant als een enorme inbreuk op mijn leven.
Ik moet er niet aan denken om samen op vakantie te gaan, iets voor in een huis te kopen of überhaupt iets te ondernemen.
Of vragen te moeten beantwoorden, of iets te moeten doen voor hem of rekening moeten houden of met zijn vrienden uit te moeten of gedoe over werk aan te horen.
Ik loop nu tegen de 40 en ben eigenlijk gewoon helemaal klaar met dat gedoe.
In het verleden heb ik wel hele leuke relaties gehad, maar ook daar was de koek na een jaar of 5 gewoon op.
Ik denk dat het aan mij ligt.
Ik kan mij wel prima verbinden aan vrienden, dieren, verenigingen. En vooral aan mijn kind, die betekent zoveel voor mij. Ik ben dus ook geen vreselijke egoïst ofzo.
Zijn er meer mensen die zich hierin herkennen?
Ik heb niet persé een relatietrauma, al vind ik de relatie met partner geen reet meer aan, maar ik merk dat ik ook steeds minder positief tegen het idee van het hebben van een relatie sta.
In ieder geval zou ik nooit meer samen willen wonen.
Ik aard beter en voel mij prettiger als ik zelf kan bepalen hoe ik mijn leven inricht (uiteraard is kind het belangrijkst voor mij).
Partner as ex is geen makkelijk persoon en ik heb in de samenwoontijd gewoon veel te veel naar zijn pijpen gedanst en veel te veel verantwoording voor zijn leven, fouten, frustraties ed genomen.
Ik heb daar geen zin meer in.
Zelf heb ik zaken gewoon op orde en helder en ik voel elke bemoeienis/vraag van zijn kant als een enorme inbreuk op mijn leven.
Ik moet er niet aan denken om samen op vakantie te gaan, iets voor in een huis te kopen of überhaupt iets te ondernemen.
Of vragen te moeten beantwoorden, of iets te moeten doen voor hem of rekening moeten houden of met zijn vrienden uit te moeten of gedoe over werk aan te horen.
Ik loop nu tegen de 40 en ben eigenlijk gewoon helemaal klaar met dat gedoe.
In het verleden heb ik wel hele leuke relaties gehad, maar ook daar was de koek na een jaar of 5 gewoon op.
Ik denk dat het aan mij ligt.
Ik kan mij wel prima verbinden aan vrienden, dieren, verenigingen. En vooral aan mijn kind, die betekent zoveel voor mij. Ik ben dus ook geen vreselijke egoïst ofzo.
Zijn er meer mensen die zich hierin herkennen?
zondag 29 april 2018 16:36
Ik snap je wel een beetje. Ik wil ook niet meer samenwonen en de gedachte dat ik nooit meer intiem hoef te zijn geeft me rust (dat heeft zijn wortels uit een eerdere relatie toen ik veel jonger was).
Na de scheiding met Kater merkte ik dat ik van mezelf een heel ander ritme heb en het heel erg fijn vind om het netjes te hebben. En om geen rekening te hoeven houden met iemand die gestresst en chagrijnig uit zijn werk komt.
Ik heb twee liefdes, Kater en Tijger (Kater2 klinkt ook zo lullig...). Beide platonische relaties. En ik ben heel blij met ze. We doen leuke dingen samen en ze zijn er als ik het moeilijk heb. Verder is het niet exclusief (van mijn kant wel), ze mogen doen waar ze zin in hebben. Maar ik vind het blijkbaar wél belangrijk om veel gevoel met iemand te delen en echt betrokken te zijn. Maar ieder vanuit zijn eigen huis en geen verplichtingen zoals familieverjaardagen. Heel fijn.
Na de scheiding met Kater merkte ik dat ik van mezelf een heel ander ritme heb en het heel erg fijn vind om het netjes te hebben. En om geen rekening te hoeven houden met iemand die gestresst en chagrijnig uit zijn werk komt.
Ik heb twee liefdes, Kater en Tijger (Kater2 klinkt ook zo lullig...). Beide platonische relaties. En ik ben heel blij met ze. We doen leuke dingen samen en ze zijn er als ik het moeilijk heb. Verder is het niet exclusief (van mijn kant wel), ze mogen doen waar ze zin in hebben. Maar ik vind het blijkbaar wél belangrijk om veel gevoel met iemand te delen en echt betrokken te zijn. Maar ieder vanuit zijn eigen huis en geen verplichtingen zoals familieverjaardagen. Heel fijn.
anoniem_35141 wijzigde dit bericht op 05-12-2018 19:11
0.55% gewijzigd
zondag 29 april 2018 16:40
Hoe jij je leven wilt inrichten is natuurlijk helemaal aan jou. Als dat beter voor je voelt, is dat toch alleen maar fijn?
Echter, je ex zal altijd wel in je leven blijven, aangezien jullie samen een kind hebben. Daar zal je een manier voor moeten zien te vinden.
Echter, je ex zal altijd wel in je leven blijven, aangezien jullie samen een kind hebben. Daar zal je een manier voor moeten zien te vinden.
Your life could depend on this. Don't blink. Don't even blink. Blink and you're dead. They are fast. Faster than you can believe. Don't turn your back, don't look away, and don't blink! Good luck. - The Doctor
zondag 29 april 2018 16:42
Ik heb altijd al wel geweten dat ik geen samenwoontype ben, omdat ik het grotere plaatje zie en dat is dat je dan ook de rommel van die man én de familie van die man over de vloer moet tolereren. Mijn plekje moet echt mijn plekje zijn en blijven waar ik rust en mijn eigen spulletjes om me heen heb.
LATten vond ik dus een prima compromis. Maar inmiddels zou ik het ook niet meer trekken om wekelijks toch redelijk wat tijd/aandacht/energie in 'n ander persoon te steken. Alleen zijn is voor mij 't beste.
LATten vond ik dus een prima compromis. Maar inmiddels zou ik het ook niet meer trekken om wekelijks toch redelijk wat tijd/aandacht/energie in 'n ander persoon te steken. Alleen zijn is voor mij 't beste.
zondag 29 april 2018 16:45
..het is echt heel tof om te lezen dat ik niet raar ben.
Ik train graag mijn honden en pony (we hebben er 2, kind rijdt op redelijk niveau paard) en kind en ik zijn gewoon allebei heel passioneel daarmee bezig.
Wij zijn graag buiten, leven echt in de natuur, houden van dieren, verzorgen, onderzoeken.
Op dit moment ben ik ook aan het sparen om een opleiding paardencoach met onze ponies te gaan doen. Ik schrijf veel, heb een leuke Insta-account etc.
Ik merkte op den duur dat een partner (in ieder geval de halve huidig as expartner) gewoon niet erin past. Lang niet zoveel begrip voor die passie heeft.
Het verloopt allemaal een beetje hetzelfde.
Eerste relatie toen ik een jaar of 19 was duurde 6 jaar en was vet leuk. Maar ik merk dat ik steeds volwassener wordt, groei, ontdek wie ik ben en wat ik wil en het lijkt alsof er altijd een afslag komt in behoeftes, gezamenlijke interesses.
Daarna een huwelijk van ruim 5 jaar. En nu deze relatie van 6 jaar.
Ik heb het idee dat ik met name de laatste jaren zoveel gegeven heb, zoveel aangepast. Uit liefde hoor, en bewust omdat ik het zo graag wilde laten slagen ook voor ons kind, dat ik nu eindelijk durf te gaan voor wat ik echt ben.
Ik moet er gewoon niet meer aan denken om te overleggen in welke kleur ik een muur wil schilderen, of dat eeuwige gemier over het avondeten. Mijn partner was/is bipolair, en het draaide vooral altijd om hem. Veel overleg, veel inschikken, veel water bij de wijn. Op den duur ben je gewoon op.
Het is allemaal zo'n inbreuk op mijn eigen ik geweest (klinkt misschien gek) dat ik NU denk; dit laat ik nooit meer gebeuren. Ik kies mijn eigen pad. Wil ook niet meer deelgenoot van andermans bagage zijn. Of pakezel.
Ik weet ook wel dat niet iedereen zo is.
Natuurlijk investeer ik in vriendschappen en lieve mensen, ben gek op mijn ouders, paarden en hondenvrienden. Maar niet meer 24/7.
Ik train graag mijn honden en pony (we hebben er 2, kind rijdt op redelijk niveau paard) en kind en ik zijn gewoon allebei heel passioneel daarmee bezig.
Wij zijn graag buiten, leven echt in de natuur, houden van dieren, verzorgen, onderzoeken.
Op dit moment ben ik ook aan het sparen om een opleiding paardencoach met onze ponies te gaan doen. Ik schrijf veel, heb een leuke Insta-account etc.
Ik merkte op den duur dat een partner (in ieder geval de halve huidig as expartner) gewoon niet erin past. Lang niet zoveel begrip voor die passie heeft.
Het verloopt allemaal een beetje hetzelfde.
Eerste relatie toen ik een jaar of 19 was duurde 6 jaar en was vet leuk. Maar ik merk dat ik steeds volwassener wordt, groei, ontdek wie ik ben en wat ik wil en het lijkt alsof er altijd een afslag komt in behoeftes, gezamenlijke interesses.
Daarna een huwelijk van ruim 5 jaar. En nu deze relatie van 6 jaar.
Ik heb het idee dat ik met name de laatste jaren zoveel gegeven heb, zoveel aangepast. Uit liefde hoor, en bewust omdat ik het zo graag wilde laten slagen ook voor ons kind, dat ik nu eindelijk durf te gaan voor wat ik echt ben.
Ik moet er gewoon niet meer aan denken om te overleggen in welke kleur ik een muur wil schilderen, of dat eeuwige gemier over het avondeten. Mijn partner was/is bipolair, en het draaide vooral altijd om hem. Veel overleg, veel inschikken, veel water bij de wijn. Op den duur ben je gewoon op.
Het is allemaal zo'n inbreuk op mijn eigen ik geweest (klinkt misschien gek) dat ik NU denk; dit laat ik nooit meer gebeuren. Ik kies mijn eigen pad. Wil ook niet meer deelgenoot van andermans bagage zijn. Of pakezel.
Ik weet ook wel dat niet iedereen zo is.
Natuurlijk investeer ik in vriendschappen en lieve mensen, ben gek op mijn ouders, paarden en hondenvrienden. Maar niet meer 24/7.
zondag 29 april 2018 16:47
Ja, absoluut hoor!
We zijn samen gewoon lieve, betrouwbare en fijne ouders voor ons kind. Dat is het allerbelangrijkst.
Maar samen, pff. Nee, ik ben echt blij als ik hem uitzwaai. (vader van kind, niet kind)
zondag 29 april 2018 16:48
zondag 29 april 2018 16:48
Oh, dat herken ik ook.redbulletje schreef: ↑29-04-2018 16:42Ik heb altijd al wel geweten dat ik geen samenwoontype ben, omdat ik het grotere plaatje zie en dat is dat je dan ook de rommel van die man én de familie van die man over de vloer moet tolereren. Mijn plekje moet echt mijn plekje zijn en blijven waar ik rust en mijn eigen spulletjes om me heen heb.
LATten vond ik dus een prima compromis. Maar inmiddels zou ik het ook niet meer trekken om wekelijks toch redelijk wat tijd/aandacht/energie in 'n ander persoon te steken. Alleen zijn is voor mij 't beste.
Ik kon het op het einde ook niet uitstaan als hij in mijn kast had zitten graaien, of iets verplaatste in huis.
zondag 29 april 2018 16:52
Je hebt dus nog nooit een relatie gehad waarin je geheel jezelf kunt zijn. Dat lijkt me inderdaad ook helemaal niks, doodvermoeiend om je constant te moeten aanpassen. Logisch dat je daar geen zin meer in hebt na al die jaren.
Toch is het wel mogelijk, een relatie zonder dat soort gedoe. Ik denk dat als je iemand ontmoet die echt bij je past, die je accepteert zoals je bent en je laat zijn, dat je het dan heel anders zou ervaren.
Toch is het wel mogelijk, een relatie zonder dat soort gedoe. Ik denk dat als je iemand ontmoet die echt bij je past, die je accepteert zoals je bent en je laat zijn, dat je het dan heel anders zou ervaren.
zondag 29 april 2018 16:53
Koud en onverschillig.
Tel er een penopauze bij op (ex is eind 40) en het totale "koudplaatje" is compleet.
Ik had het gevoel dat ik alleen maar pakketjes erbij kreeg op mijn rug. En niet meer dan dat.
Alles alleen moeten doen, en dan ook nog commentaar moeten incasseren.
zondag 29 april 2018 16:57
yep en vergeet niet dat hij het beste plekje had op de bank en in bed, dat hij altijd de afstandbediening klemvast in de knuisten had, wij jarenlang niet hebben kunnen eten wat we lekker vinden, want figuur lust dat niet, niks terug kunnen vinden omdat figuur de boel ondersteboven had gehaald, niet weg kunnen naar behoefte, jaloezie,pffff, ik ben vast nog een aantal zaken vergeten.KataTonDemonaEaytoy schreef: ↑29-04-2018 16:53Koud en onverschillig.
Tel er een penopauze bij op (ex is eind 40) en het totale "koudplaatje" is compleet.
Ik had het gevoel dat ik alleen maar pakketjes erbij kreeg op mijn rug. En niet meer dan dat.
Alles alleen moeten doen, en dan ook nog commentaar moeten incasseren.
zondag 29 april 2018 16:58
Ja, dat is wel de kern ook.Lil0u schreef: ↑29-04-2018 16:52Je hebt dus nog nooit een relatie gehad waarin je geheel jezelf kunt zijn. Dat lijkt me inderdaad ook helemaal niks, doodvermoeiend om je constant te moeten aanpassen. Logisch dat je daar geen zin meer in hebt na al die jaren.
Toch is het wel mogelijk, een relatie zonder dat soort gedoe. Ik denk dat als je iemand ontmoet die echt bij je past, die je accepteert zoals je bent en je laat zijn, dat je het dan heel anders zou ervaren.
Maar een (pak)ezel, die stoot zich wat minder vaak aan dezelfde steen.
Ik heb gemerkt dat mensen in het begin heel erg goed een soulmategevoel kunnen imiteren ofzo. Snap ik ook wel omdat je natuurlijk wil dat iets lukt en je extra je best doet als je wil dat iemand je leuk vindt.
Ik vind mijzelf heel erg transparant en eerlijk. Mannen vinden mij vaak een hork, of te recht voor zijn raap.
Denk dat ik dat proces gewoon niet echt meer zie zitten. Dat je het gevoel hebt "DIT IS HET!" en dat het toch weer anders ligt.
Waarschijnlijk ligt het ook aan mij. Ik merk vooral in mijn laatste relatie dat ik mij steeds meer ga verzetten tegen alles wat hij wil. Gewoon, omdat ik dat wil. Omdat je gevoelsmatig te lang heb meegeveerd.
zondag 29 april 2018 17:02
Ja ik snap je. Ik vind samenwonen nog steeds soms erg lastig. Samenwonen met mijn kind niet, maar met partner wel. Wel weet ik dat hij de enige persoon is met wie ik samenwonen überhaupt vol hou. Hij respecteert mijn grenzen, en weet dat ik het lastig vindt een huis te delen.
Ik hou zielsveel van hem, dus niet samenwonen is geen optie voor mij (hoe dubbel dat ook klinkt), maar ik snap dondersgoed dat mensen niet kunnen of willen samenwonen.
Ik hou zielsveel van hem, dus niet samenwonen is geen optie voor mij (hoe dubbel dat ook klinkt), maar ik snap dondersgoed dat mensen niet kunnen of willen samenwonen.
zondag 29 april 2018 17:04
Cateautje schreef: ↑29-04-2018 16:57yep en vergeet niet dat hij het beste plekje had op de bank en in bed, dat hij altijd de afstandbediening klemvast in de knuisten had, wij jarenlang niet hebben kunnen eten wat we lekker vinden, want figuur lust dat niet, niks terug kunnen vinden omdat figuur de boel ondersteboven had gehaald, niet weg kunnen naar behoefte, jaloezie,pffff, ik ben vast nog een aantal zaken vergeten.
Weekends; in de loop van de ochtend steevast de vraag krijgen; "wat gaan we doen?"
Vakantieperiode: "wat heb je geboekt?"
Eten: "wat gaan we eten?"
"Dit moet gedaan worden, die muur moet anders, er moet een schroefje daar, mijn fiets kraakt, de auto moet naar de APK, ik heb dit en dat nodig, je moet zus en zo doen dat is beter.."
En dat allemaal vanaf de bank.
Elke maand zeuren om geldgebrek, maar er zelf in het verleden met een woekerlening een puinhoop van hebben gemaakt waardoor er maandelijks EUR 300,- minder inkomsten waren.
En niet een gesprek aangaan bij de bank want "ze gaan mij toch niet helpen."
Ik kreeg een geweldige freelance opdracht, moest ik wel 2 weken in de Ardennen op een survivalcamp gaan zitten om te schrijven. Goed betaald, lekker even weg en kon ook aan een ander project werken.
Mocht niet, want wat moest hij dan samen met kind?
Of ze niet mee konden zodat ik in ieder geval elke avond kon koken.
Ik werd er gek van.
zondag 29 april 2018 17:06
Dat lastig snap ik ook.Harloopfanaat1987 schreef: ↑29-04-2018 17:02Ja ik snap je. Ik vind samenwonen nog steeds soms erg lastig. Samenwonen met mijn kind niet, maar met partner wel. Wel weet ik dat hij de enige persoon is met wie ik samenwonen überhaupt vol hou. Hij respecteert mijn grenzen, en weet dat ik het lastig vindt een huis te delen.
Ik hou zielsveel van hem, dus niet samenwonen is geen optie voor mij (hoe dubbel dat ook klinkt), maar ik snap dondersgoed dat mensen niet kunnen of willen samenwonen.
Ik heb AD(H)D en nog een ander leuk, maar goed mee te functioneren labeltje, waardoor mijn huis een hele veilige omgeving voor mij is waarin ik heel weinig verandering verdraag. Ik hou mijn wereld bewust "klein". Van mijn kind kan ik alles hebben, maar een volwassene die van alles door elkaar gooit of wil veranderen of ook een plek in huis inneemt wordt ik kriegel.
zondag 29 april 2018 17:09
Same here.Harloopfanaat1987 schreef: ↑29-04-2018 17:02Ja ik snap je. Ik vind samenwonen nog steeds soms erg lastig. Samenwonen met mijn kind niet, maar met partner wel. Wel weet ik dat hij de enige persoon is met wie ik samenwonen überhaupt vol hou. Hij respecteert mijn grenzen, en weet dat ik het lastig vindt een huis te delen.
Ik hou zielsveel van hem, dus niet samenwonen is geen optie voor mij (hoe dubbel dat ook klinkt), maar ik snap dondersgoed dat mensen niet kunnen of willen samenwonen.
Ik ben zo jaloers op mijn collega, die heeft een relatie met de buurman (een paar huizen verder) daar een kind mee.
Dat ik daar nou niet op gekomen ben.
Ik dacht altijd dat het kwam omdat we niet zo groot woonden maar we wonen nu wel groot en ik vind hem nog steeds erg aanwezig (en lief hoor. Maar ik kan niet 24/7 sociaal doen. Ik zou twee keer per week wel voldoende vinden eigenlijk).
zondag 29 april 2018 17:10
KataTonDemonaEaytoy schreef: ↑29-04-2018 17:04
Weekends; in de loop van de ochtend steevast de vraag krijgen; "wat gaan we doen?"
Vakantieperiode: "wat heb je geboekt?"
Eten: "wat gaan we eten?"
"Dit moet gedaan worden, die muur moet anders, er moet een schroefje daar, mijn fiets kraakt, de auto moet naar de APK, ik heb dit en dat nodig, je moet zus en zo doen dat is beter.."
En dat allemaal vanaf de bank.
Elke maand zeuren om geldgebrek, maar er zelf in het verleden met een woekerlening een puinhoop van hebben gemaakt waardoor er maandelijks EUR 300,- minder inkomsten waren.
En niet een gesprek aangaan bij de bank want "ze gaan mij toch niet helpen."
Ik kreeg een geweldige freelance opdracht, moest ik wel 2 weken in de Ardennen op een survivalcamp gaan zitten om te schrijven. Goed betaald, lekker even weg en kon ook aan een ander project werken.
Mocht niet, want wat moest hij dan samen met kind?
Of ze niet mee konden zodat ik in ieder geval elke avond kon koken.
Ik werd er gek van.
2 kinderen dus. Jaja, in ieder geval heeft het mij geleerd dat ik mijn zoon alles moest bijbrengen om zichzelf in leven te houden zoals koken, wassen, strijken. afwassen, het huishouden in het algemeen en alles dat daarbij komt kijken en ik moet zeggen, mijn schoondochter is heel blij met hem. Geen gecommandeer vanaf de bank, maar actief meedoen met alles. Oooooh, ik wenste mezelf een man die ik zelf had opgevoed, maar goed, dat gaat niet hè. 
zondag 29 april 2018 17:13
Moet je altijd sociaal doen dan? Wij kunnen prima samen zijn, zonder sociaal te hoeven doen. Dan zitten we allebei heerlijk iets te lezen of te doen en zeggen we zo een paar uur niks tegen elkaar. Dat vinden we beiden heel prettig. Alleen zijn, terwijl je samen bent.Het-groepje schreef: ↑29-04-2018 17:09Same here.
Ik ben zo jaloers op mijn collega, die heeft een relatie met de buurman (een paar huizen verder) daar een kind mee.
Dat ik daar nou niet op gekomen ben.
Ik dacht altijd dat het kwam omdat we niet zo groot woonden maar we wonen nu wel groot en ik vind hem nog steeds erg aanwezig (en lief hoor. Maar ik kan niet 24/7 sociaal doen. Ik zou twee keer per week wel voldoende vinden eigenlijk).
zondag 29 april 2018 17:19
nee hoor, maar ik ben zielsgelukkig alleen wonend met mijn kinderen.Dymphnatam schreef: ↑29-04-2018 17:17Dit gelezen hebbende: hebben jullie niet gewoon het verkeerde exemplaar getroffen? (oprechte vraag)
Als ik deze verhalen lees zou ik ook nooit meer gaan samenwonen. Terwijl ik me goed kan herinneren dat het ook supergezellig was.
en mijn kinderen ook, wat wil een mens nog meer?
valentinamaria wijzigde dit bericht op 29-04-2018 17:21
0.12% gewijzigd
wij slapen nooit.
zondag 29 april 2018 17:20
Ik denk het ook. Ik zou de dingen die hier worden genoemd ook absoluut niet zien zitten en toch woon ik al 10 jaar met veel plezier samen.Dymphnatam schreef: ↑29-04-2018 17:17Dit gelezen hebbende: hebben jullie niet gewoon het verkeerde exemplaar getroffen? (oprechte vraag)
Als ik deze verhalen lees zou ik ook nooit meer gaan samenwonen. Terwijl ik me goed kan herinneren dat het ook supergezellig was.
