Relaties
alle pijlers
Geen klik met je moeder voelen
zondag 9 september 2018 13:59
Hoi lieve Viva-dames,
het is misschien een raar iets waar een beetje een taboe op ligt. Ik vind het zelf ook raar en schaam me er een beetje voor. Maar ik voel al bijna mijn hele leven geen klik met mijn moeder.
In mijn jeugd keek ik erg op tegen haar en wilde ik alles goed doen voor haar. In mijn herinnering had ze vaak commentaar op mij. Op hoe ik me gedroeg, later op hoe ik me kleedde. Ze heeft veel opmerkingen gemaakt die mij erg kwetsen, zelfs zo grof dat mijn vrienden en bijvoorbeeld schoonfamilie er van schrokken.
Dit maakte dat ik lange tijd een bang voor haar was en zelfs bijvoorbeeld mijn haar niet op een bepaalde manier wilde doen omdat ik dan bang was kritiek te krijgen. Ze was erg dominant en ging bijvoorbeeld heel boos worden en huilen toen ik zei dat ik wilde stoppen met mijn studie, waardoor ik er alsnog mee door ben gegaan. Ze deed vaak lacherig als ik iets zei en zei dan dat ik het niet te hoog in mijn bol moest krijgen. Ik heb lang gevoeld dat ik moest doen wat zij wilde dat ik deed en had weinig zelfvertrouwen en vertrouwde niet op mijzelf. Ze wilde elke dag de hele dag contact en als ik iets deed wat haar in haar ogen kwetste (niet reageren of haar niet meteen feliciteren) dan was ze erg boos en negeerde me dan, waardoor ik mezelf heel schuldig voelde.
Nu ben ik niet meer bang voor haar en trek ik mijn eigen plan. Maar ik merk dat ik dus helemaal niets 'voel' in onze omgang. Geen gevoelens van verbondenheid, of houden van. Het enige dat ik voel als ik met haar ben om gegaan is dat ik moe ben. Ik voel me ook vaak leeg en verdrietig nadat ik lang met haar gesproken heb of haar gezien heb.
Vooral de laatste jaren doet ze best haar best om me te helpen en is ze minder kritisch en minachtend. Ze wil af en toe iets leuks samen te doen. Dat is dan wel gezellig, maar niet meer dan hoe het met een vriendin zou kunnen zijn. We hebben weinig te bespreken en het lijkt alsof we elkaar niet aanvoelen. Zelf zegt ze tegen de familie dat we een hele goede band hebben en dat ik haar nog heel erg nodig heb. Ze geeft me nog steeds het gevoel dat ik een klein kind ben en zegt ook wel eens dat ik het zonder haar niet gered had, maar dan op een grappende manier. (zo van: als ik er toch niet was om het op te lossen voor je...). Met andere mensen ben ik mezelf en daar kan ik goede, diepe en fijne gesprekken mee hebben. Daarbij voel ik me op mijn gemak. Maar het lijkt wel alsof als ik met mijn moeder ben ik op slot ga en een muur optrek.
Ik vind dit heel verdrietig maar ik weet niet hoe ik het kan veranderen. Het lijkt net alsof, door vroeger, mijn gevoel kapot is gemaakt ofzo.
Herkennen jullie dit? of weten jullie hoe ik hier aan kan werken.
het is misschien een raar iets waar een beetje een taboe op ligt. Ik vind het zelf ook raar en schaam me er een beetje voor. Maar ik voel al bijna mijn hele leven geen klik met mijn moeder.
In mijn jeugd keek ik erg op tegen haar en wilde ik alles goed doen voor haar. In mijn herinnering had ze vaak commentaar op mij. Op hoe ik me gedroeg, later op hoe ik me kleedde. Ze heeft veel opmerkingen gemaakt die mij erg kwetsen, zelfs zo grof dat mijn vrienden en bijvoorbeeld schoonfamilie er van schrokken.
Dit maakte dat ik lange tijd een bang voor haar was en zelfs bijvoorbeeld mijn haar niet op een bepaalde manier wilde doen omdat ik dan bang was kritiek te krijgen. Ze was erg dominant en ging bijvoorbeeld heel boos worden en huilen toen ik zei dat ik wilde stoppen met mijn studie, waardoor ik er alsnog mee door ben gegaan. Ze deed vaak lacherig als ik iets zei en zei dan dat ik het niet te hoog in mijn bol moest krijgen. Ik heb lang gevoeld dat ik moest doen wat zij wilde dat ik deed en had weinig zelfvertrouwen en vertrouwde niet op mijzelf. Ze wilde elke dag de hele dag contact en als ik iets deed wat haar in haar ogen kwetste (niet reageren of haar niet meteen feliciteren) dan was ze erg boos en negeerde me dan, waardoor ik mezelf heel schuldig voelde.
Nu ben ik niet meer bang voor haar en trek ik mijn eigen plan. Maar ik merk dat ik dus helemaal niets 'voel' in onze omgang. Geen gevoelens van verbondenheid, of houden van. Het enige dat ik voel als ik met haar ben om gegaan is dat ik moe ben. Ik voel me ook vaak leeg en verdrietig nadat ik lang met haar gesproken heb of haar gezien heb.
Vooral de laatste jaren doet ze best haar best om me te helpen en is ze minder kritisch en minachtend. Ze wil af en toe iets leuks samen te doen. Dat is dan wel gezellig, maar niet meer dan hoe het met een vriendin zou kunnen zijn. We hebben weinig te bespreken en het lijkt alsof we elkaar niet aanvoelen. Zelf zegt ze tegen de familie dat we een hele goede band hebben en dat ik haar nog heel erg nodig heb. Ze geeft me nog steeds het gevoel dat ik een klein kind ben en zegt ook wel eens dat ik het zonder haar niet gered had, maar dan op een grappende manier. (zo van: als ik er toch niet was om het op te lossen voor je...). Met andere mensen ben ik mezelf en daar kan ik goede, diepe en fijne gesprekken mee hebben. Daarbij voel ik me op mijn gemak. Maar het lijkt wel alsof als ik met mijn moeder ben ik op slot ga en een muur optrek.
Ik vind dit heel verdrietig maar ik weet niet hoe ik het kan veranderen. Het lijkt net alsof, door vroeger, mijn gevoel kapot is gemaakt ofzo.
Herkennen jullie dit? of weten jullie hoe ik hier aan kan werken.
zondag 9 september 2018 14:07
Ik 'klik' ook niet met mijn moeder. Wel om heel andere redenen. Het voelt alsof ze mijlenver van me af staat en dat we geen enkel raakvlak hebben. Ook zij doet tegenover anderen alsof we wel een goede band hebben. Het enige dat je denk ik kan doen is accepteren dat er niet meer in zit. Ik vind dat ook lastig hoor, net alsof we moeder-dochter-toneelstukjes doen. Ik denk dat ik haar twee keer per jaar zie. Ergens voel ik me er altijd schuldig over, maar ik ben niet bij machte hier iets in te veranderen. Het voelt een beetje machteloos en tegelijkertijd is er niet zo veel aan te doen.
Verwijt je haar ook dingen? Als dat zo is is het misschien goed dat toch een keer bespreekbaar te maken. En wat zou je willen? Wil je wél een goede band met haar? Ik ben dat punt namelijk voorbij, ik wil het ook niet meer. Maar dat blijft wel knagen...
Verwijt je haar ook dingen? Als dat zo is is het misschien goed dat toch een keer bespreekbaar te maken. En wat zou je willen? Wil je wél een goede band met haar? Ik ben dat punt namelijk voorbij, ik wil het ook niet meer. Maar dat blijft wel knagen...
Beter een half motto....
zondag 9 september 2018 14:08
Ben je nu aan het dubbelnicken?Avocaadjegroen schreef: ↑09-09-2018 14:07Nee, toen ik volwassen was. Zeggen dat ik er niet uit zie, dat kleren me er dikker uit laten zien. Terwijl ik dan juist mijn best had gedaan om er een beetje goed uit te zien.
zondag 9 september 2018 14:16
Lijkt er wel op.
Maar goed:
Ik herken het gevoel uit de OP heel erg. Bij mij ging het zelfs zo ver dat toen ik suïcidaal was (overigens nooit een poging gedaan, maar de gedachtes waren er heel sterk), mijn moeder haar handen voor het gezicht sloeg en zei: "Ik weet niet meer wat ik met jou aan moet!"
Je woont nu niet meer bij haar, geloof ik? Probeer het contact dan luchtig te houden, klets over het weer, over haar werk, over jouw werk (maar hou het oppervlakkig). Dat soort dingen. Het is waarschijnlijk te laat om nog over je gevoelens te kunnen praten met haar, dat ervaar ik tenminste met mijn eigen moeder. Ze snapt het gewoon niet. Ik heb me er maar bij neergelegd dat ik dat beter bij vrienden en bijv. mijn vader kan doen, want hij denkt tenminste 3 seconden na voordat hij antwoord geeft, en wuift het ook niet meteen weg met een 'Stel je niet zo aan joh.'
zondag 9 september 2018 14:17
Onder dubbelnicken versta ik bewust saboteren van een topic met verschillende nicks, wat hier gebeurt is dat iemand per ongeluk met een andere nick op haar topic reageert, duidelijk niet zo bedoeld.
Het mooiste wat we kunnen ervaren, is het mysterie. Het is de bron van alle ware kunst en wetenschap. Einstein ♡
zondag 9 september 2018 14:18
zondag 9 september 2018 14:20
TO ik herken het deels met mijn moeder. Ze had altijd commentaar, ik keek heel lang tegen haar op, ze denkt dat we een goede band hebben (maar behalve op visite gaan, doen we nooit iets samen, ze heeft met niemand een goede band in mijn ogen) etc. Ik heb het zelf nooit gedacht dat het kwam omdat we geen klik hadden. Vroeger dacht ik gewoon altijd dat het aan mij lag en nu denk ik dat het ook deels aan haar ligt. Ik zie het nu meer als haar onkunde om een goede, liefhebbende moeder te zijn dan dat ze het opzettelijk doet. Dat geeft enigszins wat rust.
(niet quoten)
(niet quoten)
zondag 9 september 2018 14:22
Zoiets zou mijn moeder ook voor elkaar krijgen om te zeggen.Valeriaansnoepje schreef: ↑09-09-2018 14:16Lijkt er wel op.
Maar goed:
Ik herken het gevoel uit de OP heel erg. Bij mij ging het zelfs zo ver dat toen ik suïcidaal was (overigens nooit een poging gedaan, maar de gedachtes waren er heel sterk), mijn moeder haar handen voor het gezicht sloeg en zei: "Ik weet niet meer wat ik met jou aan moet!"
Je woont nu niet meer bij haar, geloof ik? Probeer het contact dan luchtig te houden, klets over het weer, over haar werk, over jouw werk (maar hou het oppervlakkig). Dat soort dingen. Het is waarschijnlijk te laat om nog over je gevoelens te kunnen praten met haar, dat ervaar ik tenminste met mijn eigen moeder. Ze snapt het gewoon niet. Ik heb me er maar bij neergelegd dat ik dat beter bij vrienden en bijv. mijn vader kan doen, want hij denkt tenminste 3 seconden na voordat hij antwoord geeft, en wuift het ook niet meteen weg met een 'Stel je niet zo aan joh.'
zondag 9 september 2018 14:24
Bedankt voor jullie reacties. Chocolol dat is heel herkenbaar voor mij: ik voelde altijd dat er iets niet goed zat in de band met mijn moeder en dacht dan dat dat aan mij lag en voelde me daar schuldig over. Pas toen ik later zag hoe andere moeders en andere mensen waren besefte ik dat het ook voor een deel aan mijn moeder ligt. Ik probeer het, nu ik op mezelf woon, ook kort en luchtig te houden. Maar toch mis jk het dat ik niet mijn hart uit kan storten bij haar. Als ik dat probeer dan relativeert ze alles, maakt het kleiner of begint vrijwel meteen over zichzelf.
zondag 9 september 2018 14:26
Christiana ik heb die studie afgerond en ook werk in dat werkveld waar ik niet echt gelukkig bij ben dus dat ben ik aan het veranderen.
In die periode van conflicten speelde er eigenlijk heel veel, behalve dat mijn ouders vaak ruzie hadden. Mijn moeder zei dan vaak dat ze bij hem weg wilde gaan maar heeft dat nooit gedaan.
In die periode van conflicten speelde er eigenlijk heel veel, behalve dat mijn ouders vaak ruzie hadden. Mijn moeder zei dan vaak dat ze bij hem weg wilde gaan maar heeft dat nooit gedaan.
zondag 9 september 2018 14:27
Ik denk dat je te terughoudend bent met je hart uitstorten, doe je het niet te voorzichtig, rekening houdend met haar, druppelsgewijs?Kuikenspons schreef: ↑09-09-2018 14:24Bedankt voor jullie reacties. Chocolol dat is heel herkenbaar voor mij: ik voelde altijd dat er iets niet goed zat in de band met mijn moeder en dacht dan dat dat aan mij lag en voelde me daar schuldig over. Pas toen ik later zag hoe andere moeders en andere mensen waren besefte ik dat het ook voor een deel aan mijn moeder ligt. Ik probeer het, nu ik op mezelf woon, ook kort en luchtig te houden. Maar toch mis jk het dat ik niet mijn hart uit kan storten bij haar. Als ik dat probeer dan relativeert ze alles, maakt het kleiner of begint vrijwel meteen over zichzelf.
Het mooiste wat we kunnen ervaren, is het mysterie. Het is de bron van alle ware kunst en wetenschap. Einstein ♡
zondag 9 september 2018 14:37
Herkenbaar. Ik denk als we geen familie waren we elkaar nooit hadden gemogen en stiekem verdenk ik haar ervan dat ze me inderdaad niet mag maar nou eenmaal met me zit opgescheept omdat ik haar vlees en bloed ben. Ook zij is zich van geen kwaad bewust maar ondertussen krijg ik op mijn 36e nog steeds overal commentaar op. En niets direct in mijn gezicht maar van dat passief agressieve gemekker. Of over de rug van mijn 2 jarige dochtertje (de toffe oma uithangen die wel even laat zien aan mij hoe het zogenaamd wél moet, en dan verbaasd zijn dat kind net zo hard tegen haar de kont in de kribbe gooit want tsja duhr the terrible two's he)
Ik was altijd het zwarte schaap en nu nog is het nooit goed. Ze maakt opmerkingen over mijn kleding, mijn haar, schaamt zich als we naar de stad gaan en ik heb die dag besloten lekker eens geen uur voor de spiegel te staan en geen makeup op te doen. Ik mag in haar tuin niet te hard praten want DE BURENNN maar ondertussen als ik een rondje met de hond wandel en ik kom haar buren tegen dan blijkt dat ze zelf in geuren en kleuren al mijn ins en outs heeft verteld (dus ik vertel mijn moeder geen zak meer alleen Ja hoor t gaat goed. Heb open tegen haar zijn inmiddels wel afgeleerd).
Ondertussen kan mijn broer niks fout doen, gaan ze samen op vakantie, zelfs naar de plek waar mijn vader is overleden en ik ben niet meegevraagd zogenaamd onder t motto dat het lastig is vanwege mijn kind (waar mijn man prima een weekendje voor kan zorgen maar dat terzijde).
Het is dat ik de moeder ben van haar enige kleindochter en ze het moeilijk heeft na de dood van mijn vader maar eigenlijk ben ik gewoon helemaal klaar met haar. Het kost me bakken energie en hoe ik ook mijn best doe wat van mijn leven te maken, ik krijg toch alleen maar ongevraagd advies en commentaar. Het levert me dus niks op alleen maar koppijn en 3 dagen mijn huis schoonmaken als ze heeft aangekondigd langs te komen (en dan nog haalt ze haar neus op omdat het er niet uitziet als de toonzaal van Woonboulevard Eijerkamp)
Ik was altijd het zwarte schaap en nu nog is het nooit goed. Ze maakt opmerkingen over mijn kleding, mijn haar, schaamt zich als we naar de stad gaan en ik heb die dag besloten lekker eens geen uur voor de spiegel te staan en geen makeup op te doen. Ik mag in haar tuin niet te hard praten want DE BURENNN maar ondertussen als ik een rondje met de hond wandel en ik kom haar buren tegen dan blijkt dat ze zelf in geuren en kleuren al mijn ins en outs heeft verteld (dus ik vertel mijn moeder geen zak meer alleen Ja hoor t gaat goed. Heb open tegen haar zijn inmiddels wel afgeleerd).
Ondertussen kan mijn broer niks fout doen, gaan ze samen op vakantie, zelfs naar de plek waar mijn vader is overleden en ik ben niet meegevraagd zogenaamd onder t motto dat het lastig is vanwege mijn kind (waar mijn man prima een weekendje voor kan zorgen maar dat terzijde).
Het is dat ik de moeder ben van haar enige kleindochter en ze het moeilijk heeft na de dood van mijn vader maar eigenlijk ben ik gewoon helemaal klaar met haar. Het kost me bakken energie en hoe ik ook mijn best doe wat van mijn leven te maken, ik krijg toch alleen maar ongevraagd advies en commentaar. Het levert me dus niks op alleen maar koppijn en 3 dagen mijn huis schoonmaken als ze heeft aangekondigd langs te komen (en dan nog haalt ze haar neus op omdat het er niet uitziet als de toonzaal van Woonboulevard Eijerkamp)
zondag 9 september 2018 14:44
Ik klik ook niet met mijn moeder, voornamelijk omdat ze mij niet opgevoed heeft ivm haar psychische gezondheid. Ik ga voor het principe 'pakken wat je pakken kan' dus: dingen die leuk/gezellig/van toegevoegde waarde zijn wel doen, rest niet.
Moet wel bij gezegd worden dat mijn moeder nu heel erg haar best doet om een band op te bouwen.
Moet wel bij gezegd worden dat mijn moeder nu heel erg haar best doet om een band op te bouwen.
zondag 9 september 2018 14:50
Herkenbaar. Ik ben het gesprek wel eens aangegaan, maar dan kreeg ik terug dat ik het allemaal verkeerd zag. De andere kinderen van mijn ouders, hebben echter dezelfde ervaring. Wat voor ons wèl fijn is (naast het onderlinge begrip) is dat we inmiddels weten dat mijn moeder tegenover anderen wèl positief en trots blijkt te zijn. Rechtstreeks krijgt ze dat niet voor elkaar en krijg je vooral commentaar. Dus dan belt bijv. mijn broertje even om te vertellen dat ze het toch wèl knap vindt hoe ik iets aanpak.
Verder heeft het ons veel rust gegeven om het gewoon maar te accepteren. Zo is ze nu eenmaal. Het is ook duidelijk hoe het zo is gekomen. Jammer. Meer kan ik er niet van zeggen.
Positieve kant is dat ik hierdoor zelf erg hecht aan een warm thuis voor mijn kinderen, familie en vrienden en dat samen met mijn man ook voor elkaar heb gekregen. Mijn kinderen, gastkinderen en hun vrienden zitten hier liever in de keuken te kletsen dan dat ze naar boven gaan. Het is een zoete inval. Soms komt er zelfs een vriend of vriendin van een van de kinderen langs als ik alleen thuis ben. Omdat ze hun verhaal kwijt willen. Daar ben ik best trots op. En dat heb ik ondanks alles toch aan mijn moeder te danken.
Verder heeft het ons veel rust gegeven om het gewoon maar te accepteren. Zo is ze nu eenmaal. Het is ook duidelijk hoe het zo is gekomen. Jammer. Meer kan ik er niet van zeggen.
Positieve kant is dat ik hierdoor zelf erg hecht aan een warm thuis voor mijn kinderen, familie en vrienden en dat samen met mijn man ook voor elkaar heb gekregen. Mijn kinderen, gastkinderen en hun vrienden zitten hier liever in de keuken te kletsen dan dat ze naar boven gaan. Het is een zoete inval. Soms komt er zelfs een vriend of vriendin van een van de kinderen langs als ik alleen thuis ben. Omdat ze hun verhaal kwijt willen. Daar ben ik best trots op. En dat heb ik ondanks alles toch aan mijn moeder te danken.
zondag 9 september 2018 18:53
Mooi!yette schreef: ↑09-09-2018 14:50Herkenbaar. Ik ben het gesprek wel eens aangegaan, maar dan kreeg ik terug dat ik het allemaal verkeerd zag. De andere kinderen van mijn ouders, hebben echter dezelfde ervaring. Wat voor ons wèl fijn is (naast het onderlinge begrip) is dat we inmiddels weten dat mijn moeder tegenover anderen wèl positief en trots blijkt te zijn. Rechtstreeks krijgt ze dat niet voor elkaar en krijg je vooral commentaar. Dus dan belt bijv. mijn broertje even om te vertellen dat ze het toch wèl knap vindt hoe ik iets aanpak.
Verder heeft het ons veel rust gegeven om het gewoon maar te accepteren. Zo is ze nu eenmaal. Het is ook duidelijk hoe het zo is gekomen. Jammer. Meer kan ik er niet van zeggen.
Positieve kant is dat ik hierdoor zelf erg hecht aan een warm thuis voor mijn kinderen, familie en vrienden en dat samen met mijn man ook voor elkaar heb gekregen. Mijn kinderen, gastkinderen en hun vrienden zitten hier liever in de keuken te kletsen dan dat ze naar boven gaan. Het is een zoete inval. Soms komt er zelfs een vriend of vriendin van een van de kinderen langs als ik alleen thuis ben. Omdat ze hun verhaal kwijt willen. Daar ben ik best trots op. En dat heb ik ondanks alles toch aan mijn moeder te danken.
The time is now
zondag 9 september 2018 19:30
Bij het eerste gedeelte dacht ik meteen ,das mijn moeder. Tot het huilen. Mijn moeder was gewoon afstandelijk. Denk dat ze daar ook niet veel aan kon doen, ze heeft me niet opgevoed maar "meegemaakt" Ben hoofdzakelijk door anderen opgevoed. Moeder was dus wel onderdeel van het gezin maar niet degene die een stukkende knie verbond bv.
Dat huilen wat in de OP staat komt nogal manipulatief over eigenlijk. Wel herken ik de niet zo tactische opmerkingen van 'je mag wel wat afvallen" "doe wat aan je haar" "dat kun jij toch niet" Vooral dat laatste, van te voren het idee dat ik het niet kan, wat dan ook. Zelf een keuken geplaatst (en netjes ja ) en andere dingen in mijn vorige huis verbouwt maar als ik dan iets zeg over pluggen of schroeven oid dan weet ik dat vast niet.
Ook als de derde in zo'n gesprek mijn mening beaamt. Dan die verbaasde blik en toen ik jonger was daar achter nog "zo'n man geeft je alleen gelijk omdat je een knappe meid bent"
Dat is veranderd gelukkig. Maar daar heb ik wel wat voor moeten doen. Afstand nemen en een kind krijgen.
Nu gaat het goed, al een paar jaar eigenlijk. We hebben gewoon geaccepteerd dat ik niet ben wat zij voor ogen had en dat zij gewoon geen moeder is. Wel iemand die om me geeft maar meer een oudere zus dan een moeder zeg maar.
Gelukkig al zo'n 17 jaar nu want ze heeft uitgezaaide longkanker en hoe lang ze heeft is nog afwachten. Het is wel een lieve oma en via zoon heeft ze misschien ook wat geleerd over moederliefde, wie weet.
Het kan dus echt beteren maar niet voordat je zelf duidelijk maakt wat jou niet aan staat of wat er moet veranderen.
Dat huilen wat in de OP staat komt nogal manipulatief over eigenlijk. Wel herken ik de niet zo tactische opmerkingen van 'je mag wel wat afvallen" "doe wat aan je haar" "dat kun jij toch niet" Vooral dat laatste, van te voren het idee dat ik het niet kan, wat dan ook. Zelf een keuken geplaatst (en netjes ja
) en andere dingen in mijn vorige huis verbouwt maar als ik dan iets zeg over pluggen of schroeven oid dan weet ik dat vast niet. Ook als de derde in zo'n gesprek mijn mening beaamt. Dan die verbaasde blik en toen ik jonger was daar achter nog "zo'n man geeft je alleen gelijk omdat je een knappe meid bent"
Dat is veranderd gelukkig. Maar daar heb ik wel wat voor moeten doen. Afstand nemen en een kind krijgen.
Nu gaat het goed, al een paar jaar eigenlijk. We hebben gewoon geaccepteerd dat ik niet ben wat zij voor ogen had en dat zij gewoon geen moeder is. Wel iemand die om me geeft maar meer een oudere zus dan een moeder zeg maar.
Gelukkig al zo'n 17 jaar nu want ze heeft uitgezaaide longkanker en hoe lang ze heeft is nog afwachten. Het is wel een lieve oma en via zoon heeft ze misschien ook wat geleerd over moederliefde, wie weet.
Het kan dus echt beteren maar niet voordat je zelf duidelijk maakt wat jou niet aan staat of wat er moet veranderen.
zondag 9 september 2018 20:51
TO, je OP vind ik erg heftig. Wat moet jij je soms eenzaam voelen.
Een kind is altijd op zoek naar de erkenning van zijn moeder.
Mij doet het denken aan een narcistische persoonlijkheid die ze heeft.
(Google eens?) Hopelijk kun je het een plek geven en betrek je het niet teveel op jezelf (want jij kan er niets aan doen. Maar ja, je zou van minder onzeker worden. In ieder geval is ze niet goed voor je eigenwaarde. Bescherm jezelf.
Laat alleen mensen in je dichtste nabijheid bij wie je echt veilig bent.
Een kind is altijd op zoek naar de erkenning van zijn moeder.
Mij doet het denken aan een narcistische persoonlijkheid die ze heeft.
(Google eens?) Hopelijk kun je het een plek geven en betrek je het niet teveel op jezelf (want jij kan er niets aan doen. Maar ja, je zou van minder onzeker worden. In ieder geval is ze niet goed voor je eigenwaarde. Bescherm jezelf.
Laat alleen mensen in je dichtste nabijheid bij wie je echt veilig bent.
zondag 9 september 2018 21:02
Wat een herkenbare verhalen.
Ik heb ook geen geweldige klik met mijn moeder. Ze is psychisch ziek, en omdat ik een beperking heb, vind ze dat ik niet alles kan. Ze claimt ook heel erg. Nu ik op mezelf woon gaat het wel wat beter tussen ons, maar ik merk wel dat ik me verantwoordelijk voor haar voel. Ik vind het heel moeilijk om dat gedeelte los te laten. Heb weleens overwogen om het contact helemaal te verbreken maar ik ben bang dat ze dat niet aan kan.
Ik heb ook geen geweldige klik met mijn moeder. Ze is psychisch ziek, en omdat ik een beperking heb, vind ze dat ik niet alles kan. Ze claimt ook heel erg. Nu ik op mezelf woon gaat het wel wat beter tussen ons, maar ik merk wel dat ik me verantwoordelijk voor haar voel. Ik vind het heel moeilijk om dat gedeelte los te laten. Heb weleens overwogen om het contact helemaal te verbreken maar ik ben bang dat ze dat niet aan kan.
