Relaties
alle pijlers
Geen verliefdheid in relatie
maandag 11 januari 2021 16:46
Ik schrijf hier even mijn verhaal omdat ik het kwijt wil en niet goed weet met wie er anders over te praten.
Ik ben bijna 11 jaar samen met mijn man. Helaas heb ik de laatste tijd veel twijfels over onze relatie. Ik voel mij hier schuldig over omdat mijn man deze twijfels niet lijkt te hebben. Hij geeft toe dat het de laatste tijd wat minder gaat, maar wijdt dat aan corona en denkt dat het een fase is waar we door moeten. Dat zou best kunnen, maar ik ben daar toch ook niet helemaal van overtuigd en al deze twijfels maken mij op dit moment enorm verward en ongelukkig.
Het probleem waar ik mee zit, is dat we al lange tijd vooral als vrienden samenleven. Geen verliefdheid voelen, lijkt me normaal in een lange relatie, maar al minstens 5 jaar heb ik ook helemaal geen behoefte aan fysiek contact. Hij moet altijd initiatief nemen voor seks en eigenlijk heb ik er nooit zin in, maar verdraag het gewoon omdat ik weet dat hij er wel nood aan heeft. Hetzelfde met zoenen en zelfs knuffelen. Ik vind dat oké, maar ben dan steeds in mijn hoofd met andere dingen bezig of ben eigenlijk vooral aan het wachten tot ik weer verder kan met waar ik mee bezig was.
Op zich hebben we wel een fijne relatie omdat we gedeelde interesses hebben en allebei gemakkelijke en tolerante mensen zijn. We kunnen ruzies heel makkelijk bijleggen en goed compromissen maken. Eigenlijk hebben we bijna nooit écht ruzie. Ik heb enorm het 'goede vrienden/roommates' gevoel en eigenlijk heb ik dat ook al het grootste deel van onze relatie zo gehad.
Ik hou echt heel veel van mijn man, maar helaas echt op een vriendschappelijke manier. Dat zorgt er echter ook wel voor dat ik zo ongelooflijk bang ben om hem te kwetsen. Hij doet helemaal niets verkeerd. Hij zou alles voor mij doen en verdient absoluut niet dat ik mij zo voel tov hem. Hij verdient het om volledig geliefd en gelukkig te zijn. Ik weet dat hij mij helemaal niet kwijt wil en dat ik hem zo hard zou kwetsen als we uit elkaar gaan.
Aan de andere kant merk ik nu ook dat ik eigenlijk echt niet gelukkig ben in onze relatie. Door corona werkt hij van thuis uit en ik snak echt naar momenten zonder hem. Ik voel mij zo opgesloten. Ik ben dan even voor een paar dagen ergens anders verbleven en ik voelde mij zoveel beter. Hij werd er dan weer ongelukkig door dus ik ben dan na enkele dagen weer naar huis gegaan. Ik heb gehuild toen ik weer thuis was. En de laatste dagen ben ik eigenlijk altijd ongelukkig. Deels door onze relatie, deels door alle onzekerheid en de verwarring en dat ik niet weet wat te doen.
Ik wil graag mijn relatie verbeteren, maar aan de andere kant ben ik ook nog jong en wil ik eigenlijk niet vastzitten in een relatie die mij niet helemaal gelukkig maakt. Is dat egoïstisch? Want ik besef natuurlijk dat geen enkele relatie perfect is. Moet ik mij er gewoon bij neerleggen en dankbaar zijn dat mijn man zo'n goede vriend is? Of is dit toch niet voldoende voor de rest van mijn leven?
Ik ben bijna 11 jaar samen met mijn man. Helaas heb ik de laatste tijd veel twijfels over onze relatie. Ik voel mij hier schuldig over omdat mijn man deze twijfels niet lijkt te hebben. Hij geeft toe dat het de laatste tijd wat minder gaat, maar wijdt dat aan corona en denkt dat het een fase is waar we door moeten. Dat zou best kunnen, maar ik ben daar toch ook niet helemaal van overtuigd en al deze twijfels maken mij op dit moment enorm verward en ongelukkig.
Het probleem waar ik mee zit, is dat we al lange tijd vooral als vrienden samenleven. Geen verliefdheid voelen, lijkt me normaal in een lange relatie, maar al minstens 5 jaar heb ik ook helemaal geen behoefte aan fysiek contact. Hij moet altijd initiatief nemen voor seks en eigenlijk heb ik er nooit zin in, maar verdraag het gewoon omdat ik weet dat hij er wel nood aan heeft. Hetzelfde met zoenen en zelfs knuffelen. Ik vind dat oké, maar ben dan steeds in mijn hoofd met andere dingen bezig of ben eigenlijk vooral aan het wachten tot ik weer verder kan met waar ik mee bezig was.
Op zich hebben we wel een fijne relatie omdat we gedeelde interesses hebben en allebei gemakkelijke en tolerante mensen zijn. We kunnen ruzies heel makkelijk bijleggen en goed compromissen maken. Eigenlijk hebben we bijna nooit écht ruzie. Ik heb enorm het 'goede vrienden/roommates' gevoel en eigenlijk heb ik dat ook al het grootste deel van onze relatie zo gehad.
Ik hou echt heel veel van mijn man, maar helaas echt op een vriendschappelijke manier. Dat zorgt er echter ook wel voor dat ik zo ongelooflijk bang ben om hem te kwetsen. Hij doet helemaal niets verkeerd. Hij zou alles voor mij doen en verdient absoluut niet dat ik mij zo voel tov hem. Hij verdient het om volledig geliefd en gelukkig te zijn. Ik weet dat hij mij helemaal niet kwijt wil en dat ik hem zo hard zou kwetsen als we uit elkaar gaan.
Aan de andere kant merk ik nu ook dat ik eigenlijk echt niet gelukkig ben in onze relatie. Door corona werkt hij van thuis uit en ik snak echt naar momenten zonder hem. Ik voel mij zo opgesloten. Ik ben dan even voor een paar dagen ergens anders verbleven en ik voelde mij zoveel beter. Hij werd er dan weer ongelukkig door dus ik ben dan na enkele dagen weer naar huis gegaan. Ik heb gehuild toen ik weer thuis was. En de laatste dagen ben ik eigenlijk altijd ongelukkig. Deels door onze relatie, deels door alle onzekerheid en de verwarring en dat ik niet weet wat te doen.
Ik wil graag mijn relatie verbeteren, maar aan de andere kant ben ik ook nog jong en wil ik eigenlijk niet vastzitten in een relatie die mij niet helemaal gelukkig maakt. Is dat egoïstisch? Want ik besef natuurlijk dat geen enkele relatie perfect is. Moet ik mij er gewoon bij neerleggen en dankbaar zijn dat mijn man zo'n goede vriend is? Of is dit toch niet voldoende voor de rest van mijn leven?
anoniem_63e381de30d19 wijzigde dit bericht op 17-01-2021 11:00
35.05% gewijzigd
maandag 11 januari 2021 18:23
Er wordt niet voor niks gezegd use it or lose it. Als je langere tijd geen intimiteit hebt dan neemt de behoefte daartoe af.
maandag 11 januari 2021 18:29
Het gebeurd vaak dat als je in de puberjaren bij elkaar komt, je later uit elkaar groeit. Ik ben in mij jongere jaren ook veel te lang bij mijn eerste vriendje gebleven, uiteindelijk 10 jaar samen geweest waarvan 5 teveel eigenlijk achteraf gezien. Omdat je van iemand houdt en langzaam uit elkaar groeit, langzaam verdwijnt de aantrekkingskracht en uiteindelijk is er niet meer dan een broer/zus relatie over...
Ik ben blij dat ik uiteindelijk (ook al was het jaren te laat) een einde aan de relatie heb gemaakt, een relatie hoort zoveel meer te zijn als een broer zus relatie.
Ik ben blij dat ik uiteindelijk (ook al was het jaren te laat) een einde aan de relatie heb gemaakt, een relatie hoort zoveel meer te zijn als een broer zus relatie.
maandag 11 januari 2021 18:57
Bedankt allemaal voor jullie reactie!
Het zijn er best veel dus ik zal proberen algemeen op alle vragen/reacties te reageren.
Ik merk dat de reacties ook heel uiteenlopend zijn, wat begrijpelijk is want dat is exact hoe ik mij voel. Het ene moment neig ik meer naar de ene kant, het andere naar de andere kant.
Ik heb nog geen beslissing gemaakt en vind het fijn om alle meningen te lezen. 'Blijfgewoonbianca', ik hoop dus niet dat mensen hier gewoon 'kap ermee' roepen
Ik gebruik op dit moment geen hormonale anticonceptie (of andere hormonen) dus dat heeft geen invloed. Ik heb soms wel behoefte aan intimiteit maar heb er toch geen zin in met mijn man (en ook niet in die mate dat ik zou vreemdgaan). In het begin van mijn relatie was dat anders, maar hij was mijn eerste dus het was sowieso nieuw en spannend. Ondertussen is het ook niet zo dat ik er een afkeer van heb, maar ik heb er geen behoefte aan en als het alleen mijn keuze was, zou het ook niet gebeuren.
Verder is onze relatie dus best wel goed (en dat is ook het antwoord op iedereen die vraagt waarom we nog wel samen zijn). We zijn goede vrienden, kunnen tegen elkaar vertellen over onze dag, kunnen samen leuke uitstapjes doen, steunen elkaar, kunnen samen lachen, etc. Maar het is idd echt een broer/zus relatie zoals andere mensen schreven. Of tenminste voor mij dan. Hij voelt dat anders aan.
Hij doet niets verkeerd en is in elk opzicht een goede man. Dat is waarom ik ook een relatie met hem ben begonnen. Er was wel een klik, alleen geen verliefdheid bij mij. Ik had het gevoel dat het gewoon wat snel verliep en de rest wel zou volgen. En vanaf ik met hem een relatie had, verliep die op zich ook wel goed. Weinig problemen, ruzie, ...
En ik hoor inderdaad vaak dat het na een tijdje sowieso saaier wordt, dus in die zin is mijn relatie misschien wel een goede basis omdat we wel oprecht goede vrienden zijn. Mijn vriendin aan wie ik de situatie vertelde, begrijpt mij ook niet. In haar ogen zijn wij perfect samen omdat we nooit grote problemen of ruzie hebben en goed bij elkaar passen.
Ik wil een relatie van 11 jaar niet zomaar opgeven, dus ga zeker mijn best doen tijdens de therapie. Ik hoop dat het wat meer zal verduidelijken welke richting we moeten uitgaan.
Ik weet alleen dat ik op dit moment niet gelukkig ben in de relatie en dat er wel iets moet veranderen.
Het zijn er best veel dus ik zal proberen algemeen op alle vragen/reacties te reageren.
Ik merk dat de reacties ook heel uiteenlopend zijn, wat begrijpelijk is want dat is exact hoe ik mij voel. Het ene moment neig ik meer naar de ene kant, het andere naar de andere kant.
Ik heb nog geen beslissing gemaakt en vind het fijn om alle meningen te lezen. 'Blijfgewoonbianca', ik hoop dus niet dat mensen hier gewoon 'kap ermee' roepen
Ik gebruik op dit moment geen hormonale anticonceptie (of andere hormonen) dus dat heeft geen invloed. Ik heb soms wel behoefte aan intimiteit maar heb er toch geen zin in met mijn man (en ook niet in die mate dat ik zou vreemdgaan). In het begin van mijn relatie was dat anders, maar hij was mijn eerste dus het was sowieso nieuw en spannend. Ondertussen is het ook niet zo dat ik er een afkeer van heb, maar ik heb er geen behoefte aan en als het alleen mijn keuze was, zou het ook niet gebeuren.
Verder is onze relatie dus best wel goed (en dat is ook het antwoord op iedereen die vraagt waarom we nog wel samen zijn). We zijn goede vrienden, kunnen tegen elkaar vertellen over onze dag, kunnen samen leuke uitstapjes doen, steunen elkaar, kunnen samen lachen, etc. Maar het is idd echt een broer/zus relatie zoals andere mensen schreven. Of tenminste voor mij dan. Hij voelt dat anders aan.
Hij doet niets verkeerd en is in elk opzicht een goede man. Dat is waarom ik ook een relatie met hem ben begonnen. Er was wel een klik, alleen geen verliefdheid bij mij. Ik had het gevoel dat het gewoon wat snel verliep en de rest wel zou volgen. En vanaf ik met hem een relatie had, verliep die op zich ook wel goed. Weinig problemen, ruzie, ...
En ik hoor inderdaad vaak dat het na een tijdje sowieso saaier wordt, dus in die zin is mijn relatie misschien wel een goede basis omdat we wel oprecht goede vrienden zijn. Mijn vriendin aan wie ik de situatie vertelde, begrijpt mij ook niet. In haar ogen zijn wij perfect samen omdat we nooit grote problemen of ruzie hebben en goed bij elkaar passen.
Ik wil een relatie van 11 jaar niet zomaar opgeven, dus ga zeker mijn best doen tijdens de therapie. Ik hoop dat het wat meer zal verduidelijken welke richting we moeten uitgaan.
Ik weet alleen dat ik op dit moment niet gelukkig ben in de relatie en dat er wel iets moet veranderen.
maandag 11 januari 2021 19:03
Deze reactie wilde ik nog even apart quoten omdat het inderdaad heel herkenbaar is. Mensen zien ons en begrijpen absoluut niet waarom er een probleem zou zijn. Mijn beste vriendin zei ook: "Ik begrijp niet wat het probleem is als jullie wel gewoon goed kunnen communiceren en geen ruzie maken.". Zij kent ook mijn man en kan niet begrijpen dat ik twijfels heb omdat hij eigenlijk een geweldige man is. Toch voelt het bij mij gewoon niet goed.Bellinis schreef: ↑11-01-2021 17:17Ik heb in jouw schoenen gestaan en ik ben gescheiden. Een van de beste beslissingen van mijn leven, uiteindelijk. We gaan nog steeds goed vriendschappelijk met elkaar om, dus daar is niks verloren gegaan. Ik had heel sterk het gevoel dat een relatie beter kon zijn dan wat ik had (ondanks inderdaad de goedbedoelde adviezen van: "zo'n goede man vind je echt niet zomaar", "heb je zelf geen quarterlifecrisis", "jullie relatie is een voorbeeld voor velen, want jullie communiceren zo fijn en liefdevol" en de grote dooddoener: "spanning verdwijnt altijd op den duur"). We hebben wel ontzettend lang erover getwijfeld en ook relatietherapie geprobeerd. Het verbreken was destijds alsnog heel moeilijk en verdrietig, maar als ik er nu op terugkijk, ben ik alleen maar blij met de beslissing. Anders weet ik zeker dat ik nog vol twijfels in mijn wel fijne, maar net-niet-helemaal relatie had gezeten. En hoe goed de persoon ook is met wie je bent (of hoe goed jullie op papier matchen), als de twijfels niet willen weggaan, dan gaat het in mijn ervaring echt niet werken.
maandag 11 januari 2021 19:13
Je schrijft dat je mogelijkheden zag destijds met je man, welke waren dat?
je hoopte om alsnog verliefd te worden of was hij gewoon een veilige keus.
Wat houd je nou tegen om dit met je man te bespreken? Jullie hebben geweldige communicatieskills schrijf je, ... ook als het om gevoelige onderwerpen gaat ?
En ja , je vriendinnen kunnen hem geweldig vinden maar zij hebben geen relatie met hem....een relatie betekent dat je op elkaar inwerkt.. en dat je zelf daardoor anders ziet en ontwikkelt. niet om het maken van een veilige keuze zou ik denken.
je hoopte om alsnog verliefd te worden of was hij gewoon een veilige keus.
Wat houd je nou tegen om dit met je man te bespreken? Jullie hebben geweldige communicatieskills schrijf je, ... ook als het om gevoelige onderwerpen gaat ?
En ja , je vriendinnen kunnen hem geweldig vinden maar zij hebben geen relatie met hem....een relatie betekent dat je op elkaar inwerkt.. en dat je zelf daardoor anders ziet en ontwikkelt. niet om het maken van een veilige keuze zou ik denken.
maandag 11 januari 2021 19:18
Wat een ellende dat je telkens moet nadenken over je relatie en dan met schuldgevoel, omdat je denkt dat je niet de "juiste" gevoelens hebt en denkt dat je voortdurend kriebel moet hebben als je aan hem denkt.
Mogelijk dat je bij iemand anders die verliefdheidskriebels wel zou voelen, maar dat je op elk ander vlak honger moet lijden. Want van liefde alleen kun je niet leven.
Ik heb eigenlijk geen advies, behalve om nog een halfjaartje te wachten met het opbreken, zodat ook Corona weer voorbij is en je op een rationele basis de balans kan opmaken.
Mogelijk dat je bij iemand anders die verliefdheidskriebels wel zou voelen, maar dat je op elk ander vlak honger moet lijden. Want van liefde alleen kun je niet leven.
Ik heb eigenlijk geen advies, behalve om nog een halfjaartje te wachten met het opbreken, zodat ook Corona weer voorbij is en je op een rationele basis de balans kan opmaken.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 11 januari 2021 19:18
Wat verwacht jij precies van een - goede / juiste / liefdes - relatie ?Solage schreef: ↑11-01-2021 19:03Deze reactie wilde ik nog even apart quoten omdat het inderdaad heel herkenbaar is. Mensen zien ons en begrijpen absoluut niet waarom er een probleem zou zijn. Mijn beste vriendin zei ook: "Ik begrijp niet wat het probleem is als jullie wel gewoon goed kunnen communiceren en geen ruzie maken.". Zij kent ook mijn man en kan niet begrijpen dat ik twijfels heb omdat hij eigenlijk een geweldige man is. Toch voelt het bij mij gewoon niet goed.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 11 januari 2021 19:20
In mijn tienertijd ging ik er nog vanuit dat ik wel zou zien waar het eindigt en zag ik wel de mogelijkheid dat het een goede relatie zou worden.Metallover schreef: ↑11-01-2021 18:10Wat erg. Je hebt jezelf verloochend al vanaf je tienertijd.
Waarom??
Je wist dat je niet verliefd was, maar dat het meer goede vrienden was en toch ging je een relatie aan, trouwen en samen een huis kopen.... gelukkig hebben jullie geen kinderen.
Het lijkt me dat het nu weleens tijd wordt om jezelf eens grondig te leren kennen, en voor jezelf en wat je wil in het leven te kiezen.
Dit zal niet makkelijk zijn. Succes.
Verder heb je gelijk. Ik ben altijd bang om mensen van wie ik houd te kwetsen en laat dat al snel te veel bepalen. Terwijl het ook belangrijk is om te kiezen voor wat ik zelf wil. Ik heb wel een aantal standpunten/principes waar ik aan vasthoud (geen kinderen was daar een van), maar daarbuiten ben ik niet goed in het nemen van moeilijke beslissingen.
Ik heb het moeilijk met veranderingen en ik denk dat dat ook meegespeeld heeft. Ik wist als ik niet zou willen trouwen dat dat veel invloed zou hebben op onze relatie. Het kopen van ons huis is ook toevallig verlopen.
Niet dat dat telt als excuus, maar belangrijk hierbij is ook wel dat dit alles zich afspeelde in de tijd dat mijn vader ernstig ziek was en later overleden is. Ik had die periode vooral nood aan zekerheid en dingen die mij vertrouwd waren. Mijn vriend vroeg mij ten huwelijk tijdens de periode dat het niet goed ging met mijn vader. We kochten ons huis 3 maanden nadat mijn vader overleed. We huurden ons huis al en de eigenaar wilde het opeens verkopen, dus we kochten het zodat we niet moesten verhuizen. Ik had zoveel aan mijn hoofd die periode (oudste kind en mijn vader had geen partner dus bijna alle praktische zaken ivm zijn overlijden kwamen op mij neer) dat ik niet nog een verhuis erbij wilde. De notaris raadde toen ook aan van te trouwen omdat dat alles duidelijker zou maken en omdat we toch al verloofd waren, was dat toen een argument om niet veel later te trouwen.
maandag 11 januari 2021 19:23
Ik heb jouw vraag hierboven even mee beantwoord omdat het daar ook paste.
Ik werkte voordien ook al voornamelijk van thuis uit. Hij werkt in een aparte ruimte.boekenlegger0 schreef: ↑11-01-2021 18:48Overigens het opgesloten gevoel hebben doordat je partner nu vanuit huis werkt lijkt me niet raar. Heeft hij een aparte werkplek of zit hij in de woonkamer? Werk jij nog wel op je gewone werklocatie?
maandag 11 januari 2021 19:32
UIt de op:
Hij moet altijd initiatief nemen voor seks
hij me vroeg om zijn vriendin te worden, was het bij mij alleen vriendschappelijk. Ik zag echter wel mogelijkheden omdat hij een aantrekkelijke, intelligente en lieve jongen was (en is dat nog steeds), dus ik zei maar 'ja'.
Onze relatie is sinds dan altijd vlot verlopen, omdat we goed met elkaar konden praten en hij duidelijk op elk vlak ontzettend zijn best deed voor mij.
Tijdens die periode vroeg hij mij ten huwelijk en eigenlijk was mijn eerste reactie verwarring en angst en het gevoel van 'ik wil dit er nu ook niet bij'. Maar ik zei wel 'ja' want zag niet echt een reden om nee te zeggen en ik wist dat dat alles in onze relatie zou veranderen als ik 'nee' zei.
To, je misleidt die man al jaren lang. Hoe onoprecht kun je zijn?
Natuurlijk heeft hij pijn. Hij leeft al jaren in jouw leugens.
Hoe zou jij het vinden wanneer je dacht een oprechte relatie te hebben, meer dan 10 jaar, maar dat de ander al vanaf het begin doet alsof er sprake is van liefde, omdat het nu eenmaal beter uitkwam om het niet uit te maken.
Hij moet altijd initiatief nemen voor seks
hij me vroeg om zijn vriendin te worden, was het bij mij alleen vriendschappelijk. Ik zag echter wel mogelijkheden omdat hij een aantrekkelijke, intelligente en lieve jongen was (en is dat nog steeds), dus ik zei maar 'ja'.
Onze relatie is sinds dan altijd vlot verlopen, omdat we goed met elkaar konden praten en hij duidelijk op elk vlak ontzettend zijn best deed voor mij.
Tijdens die periode vroeg hij mij ten huwelijk en eigenlijk was mijn eerste reactie verwarring en angst en het gevoel van 'ik wil dit er nu ook niet bij'. Maar ik zei wel 'ja' want zag niet echt een reden om nee te zeggen en ik wist dat dat alles in onze relatie zou veranderen als ik 'nee' zei.
To, je misleidt die man al jaren lang. Hoe onoprecht kun je zijn?
Natuurlijk heeft hij pijn. Hij leeft al jaren in jouw leugens.
Hoe zou jij het vinden wanneer je dacht een oprechte relatie te hebben, meer dan 10 jaar, maar dat de ander al vanaf het begin doet alsof er sprake is van liefde, omdat het nu eenmaal beter uitkwam om het niet uit te maken.
viva-amber wijzigde dit bericht op 11-01-2021 19:34
15.32% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 11 januari 2021 19:33
Ik verwacht niet de hele tijd kriebels te voelen. Wat ik wel verwacht is gelukkiger te zijn wanneer ik samen bij mijn partner ben dan wanneer ik een paar dagen alleen ergens anders ben. En niet ongelukkig te zijn wanneer ik weer terug naar huis moet.blijfgewoonbianca schreef: ↑11-01-2021 19:18Wat verwacht jij precies van een - goede / juiste / liefdes - relatie ?
Ik zeg niet dat dat onmogelijk is in mijn huidige relatie, wel dat er dan sowieso iets moet veranderen.
maandag 11 januari 2021 19:34
Maar in een relatie waar er wel verliefdheid is, dan is dat toch ook na een paar jaar weg? Dus wat maakt het dan nu nog uit dat je het niet voelt, omdat in een andere relatie je nu ook op hetzefde punt zou zitten. En dan met misschien nog wel een slechtere omstandigheden, omdat in je huidige de rest wel nagenoeg perfect is, en dat zou met een ander misschien niet zo zijn.
Of denk ik dan te simpel?
Of denk ik dan te simpel?
anoniem_642da911acbbd wijzigde dit bericht op 11-01-2021 19:35
6.52% gewijzigd
maandag 11 januari 2021 19:35
Wat moet er dan veranderen ?Solage schreef: ↑11-01-2021 19:33Ik verwacht niet de hele tijd kriebels te voelen. Wat ik wel verwacht is gelukkiger te zijn wanneer ik samen bij mijn partner ben dan wanneer ik een paar dagen alleen ergens anders ben. En niet ongelukkig te zijn wanneer ik weer terug naar huis moet.
Ik zeg niet dat dat onmogelijk is in mijn huidige relatie, wel dat er dan sowieso iets moet veranderen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 11 januari 2021 19:35
Dit.viva-amber schreef: ↑11-01-2021 19:32UIt de op:
Hij moet altijd initiatief nemen voor seks
hij me vroeg om zijn vriendin te worden, was het bij mij alleen vriendschappelijk. Ik zag echter wel mogelijkheden omdat hij een aantrekkelijke, intelligente en lieve jongen was (en is dat nog steeds), dus ik zei maar 'ja'.
Onze relatie is sinds dan altijd vlot verlopen, omdat we goed met elkaar konden praten en hij duidelijk op elk vlak ontzettend zijn best deed voor mij.
Tijdens die periode vroeg hij mij ten huwelijk en eigenlijk was mijn eerste reactie verwarring en angst en het gevoel van 'ik wil dit er nu ook niet bij'. Maar ik zei wel 'ja' want zag niet echt een reden om nee te zeggen en ik wist dat dat alles in onze relatie zou veranderen als ik 'nee' zei.
To, je misleidt die man al jaren lang. Hoe onoprecht kun je zijn?
Natuurlijk heeft hij pijn. Hij leeft al jaren in jouw leugens.
Hoe zou jij het vinden wanneer je dacht een oprechte relatie te hebben, meer dan 10 jaar, maar dat de ander al vanaf het begin doet alsof er sprake is van liefde, omdat het nu eenmaal beter uitkwam om het niet uit te maken.
Ik snap het wel. Op mijn eerste echte vriend ben ik ook nooit verliefd geweest en ik zei maar 'ja' omdat het me wel leuk leek ofzo en het zielig vond om hem af te wijzen (echt heel dom). Wel 3 jaar een leuke relatie gehad hoor, maar dat is natuurlijk niet een goed uitgangspunt.
maandag 11 januari 2021 19:36
Ach wel nee, het is je niet overkomen. Het zijn allemaal keuzes geweest elke keer weer. Je zit niet ineens bij de notaris, omdat het je overkomt. Ga eens een ander voor de gek houden! Je kiest al meer dan 4000 keer elke dag bewust om die relatie te blijven en om een toneelstuk te spelen. En morgen kies je voor de 4001x om je leven bij elkaar te acteren. I.p.v. dat je eens eerlijk wordt, ben je alleen maar aan het wachten tot er iets beter voorbij komt. Deze is opgebruikt, dus het is tijd voor iemand anders die jou voedt en die er voor zorgt dat jouw leven er aan de buitenkant leuk uitziet.
viva-amber wijzigde dit bericht op 11-01-2021 19:41
48.77% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 11 januari 2021 19:41
Ik zag de mogelijkheid dat ik op hem verliefd zou worden, ja. Op enkele maanden tijd was hij gegroeid van een kennis tot een hechte vriend die ik niet meer kon missen. Dat leek mij een goede basis om dan verliefd te worden.feniks02 schreef: ↑11-01-2021 19:13Je schrijft dat je mogelijkheden zag destijds met je man, welke waren dat?
je hoopte om alsnog verliefd te worden of was hij gewoon een veilige keus.
Wat houd je nou tegen om dit met je man te bespreken? Jullie hebben geweldige communicatieskills schrijf je, ... ook als het om gevoelige onderwerpen gaat ?
En ja , je vriendinnen kunnen hem geweldig vinden maar zij hebben geen relatie met hem....een relatie betekent dat je op elkaar inwerkt.. en dat je zelf daardoor anders ziet en ontwikkelt. niet om het maken van een veilige keuze zou ik denken.
Zoals ik eerder al schreef, heb ik dit alles al met hem besproken. Hij is op de hoogte van de meeste dingen die ik hier schreef en zeker van de belangrijkste problemen. Dat is ook de reden dat we de relatietherapie willen starten. Hij reageerde gekwetst, maar ook begripvol. We hebben er goed over gepraat, meerdere keren zelfs, maar weten allebei geen oplossing.
maandag 11 januari 2021 19:44
Het zou fijn zijn als ik dat wist. Dan zou het gemakkelijker zijn om een specifiek probleem aan te pakken.
maandag 11 januari 2021 19:45
maandag 11 januari 2021 19:46
Het ligt allemaal wel heel veel buiten jezelf, he ?
Alles overkomt je. En je kunt nergens iets aan doen.
Van alleen wonen / zijn zou je acuut gelukkig(er) worden ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
