Relaties
alle pijlers
Geen verliefdheid in relatie
maandag 11 januari 2021 16:46
Ik schrijf hier even mijn verhaal omdat ik het kwijt wil en niet goed weet met wie er anders over te praten.
Ik ben bijna 11 jaar samen met mijn man. Helaas heb ik de laatste tijd veel twijfels over onze relatie. Ik voel mij hier schuldig over omdat mijn man deze twijfels niet lijkt te hebben. Hij geeft toe dat het de laatste tijd wat minder gaat, maar wijdt dat aan corona en denkt dat het een fase is waar we door moeten. Dat zou best kunnen, maar ik ben daar toch ook niet helemaal van overtuigd en al deze twijfels maken mij op dit moment enorm verward en ongelukkig.
Het probleem waar ik mee zit, is dat we al lange tijd vooral als vrienden samenleven. Geen verliefdheid voelen, lijkt me normaal in een lange relatie, maar al minstens 5 jaar heb ik ook helemaal geen behoefte aan fysiek contact. Hij moet altijd initiatief nemen voor seks en eigenlijk heb ik er nooit zin in, maar verdraag het gewoon omdat ik weet dat hij er wel nood aan heeft. Hetzelfde met zoenen en zelfs knuffelen. Ik vind dat oké, maar ben dan steeds in mijn hoofd met andere dingen bezig of ben eigenlijk vooral aan het wachten tot ik weer verder kan met waar ik mee bezig was.
Op zich hebben we wel een fijne relatie omdat we gedeelde interesses hebben en allebei gemakkelijke en tolerante mensen zijn. We kunnen ruzies heel makkelijk bijleggen en goed compromissen maken. Eigenlijk hebben we bijna nooit écht ruzie. Ik heb enorm het 'goede vrienden/roommates' gevoel en eigenlijk heb ik dat ook al het grootste deel van onze relatie zo gehad.
Ik hou echt heel veel van mijn man, maar helaas echt op een vriendschappelijke manier. Dat zorgt er echter ook wel voor dat ik zo ongelooflijk bang ben om hem te kwetsen. Hij doet helemaal niets verkeerd. Hij zou alles voor mij doen en verdient absoluut niet dat ik mij zo voel tov hem. Hij verdient het om volledig geliefd en gelukkig te zijn. Ik weet dat hij mij helemaal niet kwijt wil en dat ik hem zo hard zou kwetsen als we uit elkaar gaan.
Aan de andere kant merk ik nu ook dat ik eigenlijk echt niet gelukkig ben in onze relatie. Door corona werkt hij van thuis uit en ik snak echt naar momenten zonder hem. Ik voel mij zo opgesloten. Ik ben dan even voor een paar dagen ergens anders verbleven en ik voelde mij zoveel beter. Hij werd er dan weer ongelukkig door dus ik ben dan na enkele dagen weer naar huis gegaan. Ik heb gehuild toen ik weer thuis was. En de laatste dagen ben ik eigenlijk altijd ongelukkig. Deels door onze relatie, deels door alle onzekerheid en de verwarring en dat ik niet weet wat te doen.
Ik wil graag mijn relatie verbeteren, maar aan de andere kant ben ik ook nog jong en wil ik eigenlijk niet vastzitten in een relatie die mij niet helemaal gelukkig maakt. Is dat egoïstisch? Want ik besef natuurlijk dat geen enkele relatie perfect is. Moet ik mij er gewoon bij neerleggen en dankbaar zijn dat mijn man zo'n goede vriend is? Of is dit toch niet voldoende voor de rest van mijn leven?
Ik ben bijna 11 jaar samen met mijn man. Helaas heb ik de laatste tijd veel twijfels over onze relatie. Ik voel mij hier schuldig over omdat mijn man deze twijfels niet lijkt te hebben. Hij geeft toe dat het de laatste tijd wat minder gaat, maar wijdt dat aan corona en denkt dat het een fase is waar we door moeten. Dat zou best kunnen, maar ik ben daar toch ook niet helemaal van overtuigd en al deze twijfels maken mij op dit moment enorm verward en ongelukkig.
Het probleem waar ik mee zit, is dat we al lange tijd vooral als vrienden samenleven. Geen verliefdheid voelen, lijkt me normaal in een lange relatie, maar al minstens 5 jaar heb ik ook helemaal geen behoefte aan fysiek contact. Hij moet altijd initiatief nemen voor seks en eigenlijk heb ik er nooit zin in, maar verdraag het gewoon omdat ik weet dat hij er wel nood aan heeft. Hetzelfde met zoenen en zelfs knuffelen. Ik vind dat oké, maar ben dan steeds in mijn hoofd met andere dingen bezig of ben eigenlijk vooral aan het wachten tot ik weer verder kan met waar ik mee bezig was.
Op zich hebben we wel een fijne relatie omdat we gedeelde interesses hebben en allebei gemakkelijke en tolerante mensen zijn. We kunnen ruzies heel makkelijk bijleggen en goed compromissen maken. Eigenlijk hebben we bijna nooit écht ruzie. Ik heb enorm het 'goede vrienden/roommates' gevoel en eigenlijk heb ik dat ook al het grootste deel van onze relatie zo gehad.
Ik hou echt heel veel van mijn man, maar helaas echt op een vriendschappelijke manier. Dat zorgt er echter ook wel voor dat ik zo ongelooflijk bang ben om hem te kwetsen. Hij doet helemaal niets verkeerd. Hij zou alles voor mij doen en verdient absoluut niet dat ik mij zo voel tov hem. Hij verdient het om volledig geliefd en gelukkig te zijn. Ik weet dat hij mij helemaal niet kwijt wil en dat ik hem zo hard zou kwetsen als we uit elkaar gaan.
Aan de andere kant merk ik nu ook dat ik eigenlijk echt niet gelukkig ben in onze relatie. Door corona werkt hij van thuis uit en ik snak echt naar momenten zonder hem. Ik voel mij zo opgesloten. Ik ben dan even voor een paar dagen ergens anders verbleven en ik voelde mij zoveel beter. Hij werd er dan weer ongelukkig door dus ik ben dan na enkele dagen weer naar huis gegaan. Ik heb gehuild toen ik weer thuis was. En de laatste dagen ben ik eigenlijk altijd ongelukkig. Deels door onze relatie, deels door alle onzekerheid en de verwarring en dat ik niet weet wat te doen.
Ik wil graag mijn relatie verbeteren, maar aan de andere kant ben ik ook nog jong en wil ik eigenlijk niet vastzitten in een relatie die mij niet helemaal gelukkig maakt. Is dat egoïstisch? Want ik besef natuurlijk dat geen enkele relatie perfect is. Moet ik mij er gewoon bij neerleggen en dankbaar zijn dat mijn man zo'n goede vriend is? Of is dit toch niet voldoende voor de rest van mijn leven?
anoniem_63e381de30d19 wijzigde dit bericht op 17-01-2021 11:00
35.05% gewijzigd
maandag 11 januari 2021 20:12
Ik denk dat je jouw behoefte aan autonomie niet voldoende ruimte geeft in jullie relatie. Ik denk dat als je daar eerlijk naar kunt kijken en die ruimte krijgt of opeist, dat er dan ruimte ontstaat om je man te waarderen voor wat hij is, een fijne partner. Ik zou daar mee aan de slag gaan.
Ik acht de kans namelijk best groot dat je bij een andere partner na het verdwijnen van de verliefdheid in dezelfde situatie terecht komt, mogelijk met een man die een minder fijne partner blijkt. Of dat je gaat ervaren dat verliefd worden absoluut geen garantie is voor een prettige relatie.
Ik acht de kans namelijk best groot dat je bij een andere partner na het verdwijnen van de verliefdheid in dezelfde situatie terecht komt, mogelijk met een man die een minder fijne partner blijkt. Of dat je gaat ervaren dat verliefd worden absoluut geen garantie is voor een prettige relatie.
maandag 11 januari 2021 20:15
Ik lees je post als een sneer. Dat lijkt me niet nodig. Ja, het is heel verdrietig als iemand ontdekt dat het leven dat ze leeft niet is wat ze wil. Maar dat maakt het niet iets waar ze schuld aan heeft; ze heeft keuzes gemaakt op basis van zaken waar ze nu aan twijfelt. Dat gebeurt wel eens en dat is rot voor beide partijen.
maandag 11 januari 2021 20:23
deze relatie is al vanaf het eerste moment niet goed. Het komt op mij over alsof je uit een bepaalde gemakzucht bij hem gebleven bent. Toen hij je vroeg zijn vriendin te worden, kun je nog denken "ok ik ben nog niet stapelverliefd" , maar als dit na een paar maanden nog niet verandert, had je het toen al moeten beeindigen. Een relatie met iemand waar je gezellig samen reist, dingen onderneemt en goed kunt praten kan een gezellige relatie zijn waarbij er een fijne klik is tussen twee mensen die het goed met elkaar kunnen vinden. Maar dit valt onder een VRIENDSCHAPPELIJKE RELATIE in mijn ogen als er nooit sprake is geweest van een verliefdheid en passie naar elkaar toe. Ik ben al 24,5 jaar samen met mijn man en onze relatie wordt alleen maar beter. Kind is volwassen, we komen weer helemaal als partners aan elkaar toe. De communicatie wordt er steeds beter op en we hebben veel lol met elkaar. Ook wel de nodige (knetterende) ruzies..omdat we soms echt heel verschillend denken.. al ben ik niet meer elke dag stapelverliefd, toch voel ik deze vlinders nog wel regelmatig als ik naar hem kijk. Ik was ook stapelverliefd toen wij verkering kregen. Een relatie waarbij dit gevoel totaal ontbreekt zou voor mij zo wat van onbevredigend zijn, ook al heb je het wel leuk samen. Alsof je genoegen moet nemen met "wel leuk hebben".. tja dat kan ik met zoveel mannen..net als dat ik ook voor veel mannen best wel een crush zou kunnen ontwikkelen. Het totaalplaatje moet kloppen.. seksueel verlangen, verliefdheid, houden van, maatjes, zelfde toekomstverwachtingen, zelfde dromen. Natuurlijk zijn er na zoveel jaar periodes dat het op seksueel gebied allemaal wat minder spannend wordt, omdat je elkaars lichaam al zo lang kent..maar toch raak ik opgewonden van hem als wij zoenen en heb ik de behoefte om met hem te vrijen (en andersom). En weten we het door wat meer fantasie te gebruiken en nieuwe dingen te proberen weer spannend te houden voor ons beiden.
Ik ben van mening dat je in dit geval als vrienden wel goed matcht, maar niet als liefdespartners. En voor mij is dit laatste toch wel een wezenlijke voorwaarde voor een gelukkig huwelijk, dat je elkaar als liefdespartners ziet, met een verlangen naar lichamelijke intimiteit. Die kan af en toe wel minder aanwezig zijn voor kortere of langere periodes, want iedereen zit weleens niet lekker in zijn vel, maar moet er wel zijn.
Jullie zijn allebei nog jong. Je voelt al vanaf je 25e geen seksueel verlangen naar hem toe. Laat elkaar vrij. Relatietherapie? volgens mij is hier al vanaf het begin geen sprake van een volwaardige liefdesrelatie, dus wat valt er met therapie te behalen. Je kunt daar niet iets uit de hoed toveren wat er nooit was.
Ik ben van mening dat je in dit geval als vrienden wel goed matcht, maar niet als liefdespartners. En voor mij is dit laatste toch wel een wezenlijke voorwaarde voor een gelukkig huwelijk, dat je elkaar als liefdespartners ziet, met een verlangen naar lichamelijke intimiteit. Die kan af en toe wel minder aanwezig zijn voor kortere of langere periodes, want iedereen zit weleens niet lekker in zijn vel, maar moet er wel zijn.
Jullie zijn allebei nog jong. Je voelt al vanaf je 25e geen seksueel verlangen naar hem toe. Laat elkaar vrij. Relatietherapie? volgens mij is hier al vanaf het begin geen sprake van een volwaardige liefdesrelatie, dus wat valt er met therapie te behalen. Je kunt daar niet iets uit de hoed toveren wat er nooit was.
libelle44 wijzigde dit bericht op 11-01-2021 20:31
16.48% gewijzigd
maandag 11 januari 2021 20:25
TO, soms groei je gewoon uit elkaar, zonder dat daar aanleiding voor is. Of dat nu fysiek of mentaal is, dat maakt niet uit. Het punt is, dat dit voor jou gewoon een vriendschap is geworden en als jij wel een liefdesrelatie wilt, dan is dit gewoon niet meer een geschikte relatie voor jou.
En dat staat gewoon los van of je van iemand houdt of niet. Houden van is zo divers! Maar houden van, maakt niet alles leuk, acceptabel of goed. Soms moet je ook reëel zijn en naar relatie kijken zonder dat houden van. Is deze relatie nog goed voor mij? Willen wij nog steeds hetzelfde? Wil ik zo nog 10 jaar doorgaan?
Ik vind het wel slim dat je relatietherapie gaat doen, als is het maar zodat jullie kunnen communiceren of hoe je al of niet verder gaat met deze relatie.
En je hoeft niet nu een beslissing te nemen, maar je mag voor jezelf kiezen hè. Of dat nu de keuze is om te blijven of de keuze is om niet te blijven. Jouw keuze omdat deze voor jou het beste is.
En dat staat gewoon los van of je van iemand houdt of niet. Houden van is zo divers! Maar houden van, maakt niet alles leuk, acceptabel of goed. Soms moet je ook reëel zijn en naar relatie kijken zonder dat houden van. Is deze relatie nog goed voor mij? Willen wij nog steeds hetzelfde? Wil ik zo nog 10 jaar doorgaan?
Ik vind het wel slim dat je relatietherapie gaat doen, als is het maar zodat jullie kunnen communiceren of hoe je al of niet verder gaat met deze relatie.
En je hoeft niet nu een beslissing te nemen, maar je mag voor jezelf kiezen hè. Of dat nu de keuze is om te blijven of de keuze is om niet te blijven. Jouw keuze omdat deze voor jou het beste is.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 11 januari 2021 20:25
Als TO maar even achterhaald, waar haar onrust vandaan komt.
Je ongeluk toeschrijven aan een ander, is even heel prettig. Maar als na de scheiding het geluk niet ineens oppiept, is dat een zure realisatie
Ik (jaja, N=1) die stappen doorgemaakt, rust in mezelf gevonden. (nog meer) vrijheid in mijn relatie gevonden. Dat hoeft TO niet te doen hoor, en het kan heel goed aan hem liggen. Het is alleen wel wijs, m jezelf de juiste vragen te stellen.
maandag 11 januari 2021 20:27
Alleen even reagerend vanuit een hele andere boeg, want ik zou ook niet weten wat ik je zou moeten adviseren:
ik ben nu een serie op Netflix (Shtisel) aan het kijken over een Orthodoxe familie in Israel. Daar is het de gewoonte om op huwbare leeftijd een soort dateproces te starten op basis van leeftijd, afkomst (goede familie of niet) en overeenkomsten. Verliefdheid komt vaak niet ter sprake. Wel of je een goedgekeurde match bent door families. Nu wil ik altijd graag zelf mijn partner uit mogen zoeken, maar ik zie dat het daar ook kan werken. Vaak komt liefde en verliefdheid ook door de jaren heen en zijn waarden als stabiliteit en betrouwbaarheid vele malen belangrijker dan (kortstondige) verliefdheid.
Het lijkt me aan de andere kant wél heel naar om met tegenzin seks te hebben met je partner. Ik weet dat dat ook wel enigzins te manipuleren is als je geen aanwijsbare redenen hebt om geen aantrekking te voelen. Ik bedoel, als je objectief kunt zeggen dat je hem wel mooi vindt en dat je hem niet vindt stinken ofzo, is ook aantrekkingskracht maipuleerbaar. Maar het klinkt alsof je hem nooit zo hebt kunnen of willen bekijken. Denk je dat je geest vanuit een ander vertrekpunt erotiek met hem kan beleven?
Heb je zelf uberhaupt wel eens goede opwinding gevoeld?
Denk je dat je je man beter zou kunnen waarderen als je een time out neemt van de relatie. Zeg, een jaar buitenspelen zonder voorwaarden of restricties, en dan na een jaar kijken hoe de waardering voor elkaar is?
ik ben nu een serie op Netflix (Shtisel) aan het kijken over een Orthodoxe familie in Israel. Daar is het de gewoonte om op huwbare leeftijd een soort dateproces te starten op basis van leeftijd, afkomst (goede familie of niet) en overeenkomsten. Verliefdheid komt vaak niet ter sprake. Wel of je een goedgekeurde match bent door families. Nu wil ik altijd graag zelf mijn partner uit mogen zoeken, maar ik zie dat het daar ook kan werken. Vaak komt liefde en verliefdheid ook door de jaren heen en zijn waarden als stabiliteit en betrouwbaarheid vele malen belangrijker dan (kortstondige) verliefdheid.
Het lijkt me aan de andere kant wél heel naar om met tegenzin seks te hebben met je partner. Ik weet dat dat ook wel enigzins te manipuleren is als je geen aanwijsbare redenen hebt om geen aantrekking te voelen. Ik bedoel, als je objectief kunt zeggen dat je hem wel mooi vindt en dat je hem niet vindt stinken ofzo, is ook aantrekkingskracht maipuleerbaar. Maar het klinkt alsof je hem nooit zo hebt kunnen of willen bekijken. Denk je dat je geest vanuit een ander vertrekpunt erotiek met hem kan beleven?
Heb je zelf uberhaupt wel eens goede opwinding gevoeld?
Denk je dat je je man beter zou kunnen waarderen als je een time out neemt van de relatie. Zeg, een jaar buitenspelen zonder voorwaarden of restricties, en dan na een jaar kijken hoe de waardering voor elkaar is?
maandag 11 januari 2021 20:38
Omdat het biologisch gezien maar een jaar of twee duurt (onder invloed van hormonen en neurotransmitters (onder andere: fenylethylamine, noradrenaline, adrenaline, endorfine, dopamine en oxytocine), die nemen na twee jaar sterk af daarna ontwikkel je een andere band
maandag 11 januari 2021 20:41
Dat staat in de OP.
maandag 11 januari 2021 20:42
Voor buitenstaanders is het altijd makkelijk oordelen. Sommige dingen kom je pas achter als je al een tijdje samen bent en die dingen kunnen gewoon gaan schuren. En een relatie kan ook over zijn, zonder dat één van de twee veranderd is in een eikel/trut. Soms is het probleem niet dat er iets aanwezig is (een derde, ziekte, grote karakterverschillen), maar dat er iets afwezig is. Die verliefdheid, die spark of noem het dat plezier dat je hebt als je bij elkaar bent.Solage schreef: ↑11-01-2021 19:03Deze reactie wilde ik nog even apart quoten omdat het inderdaad heel herkenbaar is. Mensen zien ons en begrijpen absoluut niet waarom er een probleem zou zijn. Mijn beste vriendin zei ook: "Ik begrijp niet wat het probleem is als jullie wel gewoon goed kunnen communiceren en geen ruzie maken.". Zij kent ook mijn man en kan niet begrijpen dat ik twijfels heb omdat hij eigenlijk een geweldige man is. Toch voelt het bij mij gewoon niet goed.
Mijn relatie is recent uit gegaan, zonder ruzie of andere drama's. Maar wij hadden beiden zoiets van, tja, we kunnen nog best zo 20 jaar doortrutten, maar dat willen we niet. Als de neuzen in een relatie niet meer dezelfde kant op staan, dan houdt je elkaar gewoon tegen om het beste uit je leven te halen. Soms juist uit liefde, omdat je de ander niet wilt kwetsen.
Als je nu al het gevoel hebt dat je relatie een compromis is, dan wordt dat meestal niet meer beter. Je komt niet van de een op de andere dag tot dit moment. Je zegt zelf dat je de laatste 5 jaar al niet zoveel zin heb intimiteiten. Nu zit je dus in een relatie van 11 jaar die misschien al 5 jaar suboptimaal tot eigenlijk niet leuk is. Straks is het 15 jaar samen waarbij 10 jaar niet leuk is.
Zoals je zegt, je bent jong. Op basis van die argumenten van anderen, zou je tot de dood bij hem moeten blijven. Gezellig nog 30+ jaar ongelukkig zijn?
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 11 januari 2021 21:15
Ken jij haar huwelijksbeloften?
Bij het burgerlijk huwelijk beloof je alleen maar je te houden aan de huwelijkse plichten die de staat je oplevert. Het is een contract, dat ontbonden kan worden.
Maar on topic. Je zit 11 jaar in een relatie die al vijf jaar slecht is. Ga je dit nog 40 jaar doorzetten?
maandag 11 januari 2021 21:20
Bedankt iedereen weer voor de reacties. Ik zal nog proberen de meeste vragen te beantwoorden. Al heb ik bij sommigen het gevoel dat ze denken het antwoord toch al te weten voor ze de vraag stellen.
Ik ben een hele week niet buitengekomen (door coronaregels) dus avontuurlijk was het niet. Ik was ook helemaal alleen ja.blijfgewoonbianca schreef: ↑11-01-2021 19:56En ligt dat dan aan het feit dat je je man niet om je heen hebt ?
Of aan de omgeving, nieuwe indrukken, avontuur, oid ?
maandag 11 januari 2021 21:21
Ik ga daar niet van uit. Heb gedurende mijn lange relatie meerdere perioden gehad waarbij de vlinders net zo sterk weer opfladderden. Maar door de bank genomen is de kracht van een relatie die verbinding hebben met je partner, waarbij vlinders in een lange relatie vaker niet dan wel aanwezig zijn. Althans, bij de meesten zullen de doorsnee dagen niet bestaan uit vlinders, maar uit comfort en praktisch nut van het samenzijn.
maandag 11 januari 2021 21:27
Ik voelde wel liefde en vriendschap voor hem alleen geen verliefdheid. Het wordt ook verwarrend als mensen je blijven vertellen dat dat toch normaal is in een lange relatie (wat ook zo is natuurlijk). Hoe weet je dan het verschil op die momenten?viva-amber schreef: ↑11-01-2021 20:05Daar is het niet begonnen hoor. Het is begonnen toen hij vroeg of jij een relatie wilde, maar eigenlijk wilde je vrienden blijven maar je hebt toch maar ja zegt omdat een relatie met hem wel goed uitkwam...en daarna heb je nog een stuk of 10x Ja gezegd tegen dingen die je eigenlijk niet voelde...
Ik heb ondertussen hierover ook al maanden gepiekerd en nagedacht. Dat is volgens mij ook de reden dat jij denkt dat ik daar op die momenten zo bewust over heb nagedacht en een of ander achterliggend plannetje had. Omdat ik nu, achteraf, goed kan formuleren wat er gebeurd is.
maandag 11 januari 2021 21:30
Beste TO,
Ik vind het opvallend dat je het een motivatie vind om bij jouw partner te blijven dat hij eend goede relatie verdiend.
Je praat jezelf hiermee een ontetecht schuldgevoel aan om in de relatie te blijven en je ontneemt hem de kans een wederkerige relatie te vinden.
Begrijp je dit?
Je hoeft je niet schuldig te voelen omdat je niet hetzelfde voelt als jouw partner en liever alleen wil zijn en jouw partner verdient het om iemand te vinden die hetzelfde voor hem voelt.
Dus ik zou stoppen met de relatie.
En ik denk trouwens niet dat jullie relatie zo goed is. Ten eerste omdat je intiem bent tegen jouw zin met deze man en ten tweede omdat hij totaal niet doorheeft dat jij deze intimiteiten als een kwelling ziet.
Dit is ontzettend essentieel.
Sterkte TO!
Ik vind het opvallend dat je het een motivatie vind om bij jouw partner te blijven dat hij eend goede relatie verdiend.
Je praat jezelf hiermee een ontetecht schuldgevoel aan om in de relatie te blijven en je ontneemt hem de kans een wederkerige relatie te vinden.
Begrijp je dit?
Je hoeft je niet schuldig te voelen omdat je niet hetzelfde voelt als jouw partner en liever alleen wil zijn en jouw partner verdient het om iemand te vinden die hetzelfde voor hem voelt.
Dus ik zou stoppen met de relatie.
En ik denk trouwens niet dat jullie relatie zo goed is. Ten eerste omdat je intiem bent tegen jouw zin met deze man en ten tweede omdat hij totaal niet doorheeft dat jij deze intimiteiten als een kwelling ziet.
Dit is ontzettend essentieel.
Sterkte TO!
maandag 11 januari 2021 21:30
Ik kan onmogelijk zeker weten wat ik dan zou voelen, maar op dit moment denk ik dat ik dan blij zou zijn voor hem. Omdat ik vooral heel graag wil dat hij gelukkig is en ik niet het gevoel heb dat we elkaar gelukkig maken op dit moment.blijfgewoonbianca schreef: ↑11-01-2021 20:06Ik ook, als ik HEM was.
En dan een gezellige, aanhankelijke mevrouw zoeken.
Heb je je dat scenario al voorgesteld; dat hij over pak-‘m-beet drie maanden een nieuwe relatie krijgt ? Wat voel je daar dan bij?
Heb jij al iemand op het oog ?
maandag 11 januari 2021 21:44
Vraag 1 begrijp ik niet volledig.diyer schreef: ↑11-01-2021 20:27
Denk je dat je geest vanuit een ander vertrekpunt erotiek met hem kan beleven?
Heb je zelf uberhaupt wel eens goede opwinding gevoeld?
Denk je dat je je man beter zou kunnen waarderen als je een time out neemt van de relatie. Zeg, een jaar buitenspelen zonder voorwaarden of restricties, en dan na een jaar kijken hoe de waardering voor elkaar is?
Vraag 2: ja
Vraag 3: Een timeout misschien wel omdat ik nu ook de behoefte heb om alleen te zijn. Ik heb geen idee of dat goed of slecht zou zijn voor de relatie.
Maar ik heb geen behoefte aan 'buitenspelen'. Het zou dan echt een timeout zijn waarbij we allebei volledig alleen zijn. Ofwel een mogelijkheid om een echt nieuwe relatie op te bouwen. Maar ik heb ook geen behoefte aan intimiteit met mensen zonder dat er een echte band is.
maandag 11 januari 2021 21:49
Ja dit is een goed punt. Ik zal proberen morgen wat uitgebreider te reageren hierop.AgirlnamedSue schreef: ↑11-01-2021 21:30Beste TO,
Ik vind het opvallend dat je het een motivatie vind om bij jouw partner te blijven dat hij eend goede relatie verdiend.
Je praat jezelf hiermee een ontetecht schuldgevoel aan om in de relatie te blijven en je ontneemt hem de kans een wederkerige relatie te vinden.
Begrijp je dit?
maandag 11 januari 2021 21:57
Wàt een treurnis is de openingpost.
En opstapeling van 'ik wilde eigenlijk niet maar... toch maar gedaan'
Van het begin tot het eind.
Ik zou niet in de schoenen willen staan van die man van je, maar niet omdat ik het dan vervelend zou vinden dat je van me af zou willen.
Neem nou eens een keer zelf een beslissing!!
En opstapeling van 'ik wilde eigenlijk niet maar... toch maar gedaan'
Van het begin tot het eind.
Ik zou niet in de schoenen willen staan van die man van je, maar niet omdat ik het dan vervelend zou vinden dat je van me af zou willen.
Neem nou eens een keer zelf een beslissing!!
maandag 11 januari 2021 22:17
Vraag 1 is of erotiek vanuit een ander vertrekpunt mogelijk is. Ik zal proberen te verduidelijken wat ik bedoel. Je hebt volgens mij nooit eerder je man als erotisch aantrekkelijk gezien. Altijd als vriend. Doordat dit de basis was van jullie intimiteit kwam daar weerstand tegen (logisch) en vanuit het gevoel van weerstand ben je door blijven modderen, waarbij weerstand misschien zelfs weerzin is geworden. Los van het feit dat dit funest is om ooit seksualiteit als iets leuks te kunnen zien, is dit ook een ontmanteling van een relatie. Het zaagt de poten van het fundament weg.
Nu wil ik niet zeggen dat wat ik nu ga schrijven voor iedereen mogelijk is. Maar veel mensen kunnen wel seks hebben met (en genieten van) mensen waar ze niet verliefd op zijn of waar ze geen 9 geven voor elkaars uiterlijk. Dus puur gebaseerd op het aanwakkeren van lust. Van eigen lust wel te verstaan. Hoe die lust tot stand komt (porno, een borrel of twee, stoute verhaaltjes lezen, fantaseren over iemand anders, een pilletje nemen of weet ik veel) maakt dan niet zoveel uit. Het feit dat er lust ontstaat, maakt dat je met andere mensen seks kunt hebben dan waar je verliefd op bent. Ik ben benieuwd of je deze ervaring uberhaupt kent. Want je man met andere ogen bekijken, vanuit een andere invalshoek dan sec. de weerstand, zou hem mogelijk aantrekkelijker voor je kunnen maken. Je zou hem misschien met een hernieuwde bril kunnen zien. Ik heb de indruk dat je nooit op een erotische wijze naar hem gekeken hebt en vraag me af of dit ook onmogelijk is in jouw hoofd. Want zou je dit wél kunnen, dan zouden er deurtjes kunnen opengaan qua gevoelens die nu potdicht zitten.
maandag 11 januari 2021 22:54
Maar wat is er dan mis met een vriendschappelijke relatie?
TO heeft het wel meer dan 'alleen leuk' met hem, volgens de openingspost.
Zo te lezen is hij perfect, met als enige minpunt dat hij (voor haar) seksueel niet aantrekkelijk is, en zelfs dat niet eens, want ze vindt hem objectief wel aantrekkelijk.
Stel ze vindt een andere relatie waarin ze de ander wel seksueel aantrekkelijk vindt, maar die andere dingen lopen stroef, en hij vindt ook zo'n soort relatie. Je vind toch nooit ALLES in een relatie? Dus er mist altijd iets.
Waarom weegt het missen van een seksuele klik zoveel zwaarder dan het missen van bv gezamelijke hobby's?
Dus met het verbreken van hun relatie winnen ze dan toch onder de streep beiden niks, omdat ze waarschijnlijk nooit meer iemand gaan vinden die zo perfect is als ze elkaar nu vinden?
TO heeft het wel meer dan 'alleen leuk' met hem, volgens de openingspost.
Zo te lezen is hij perfect, met als enige minpunt dat hij (voor haar) seksueel niet aantrekkelijk is, en zelfs dat niet eens, want ze vindt hem objectief wel aantrekkelijk.
Stel ze vindt een andere relatie waarin ze de ander wel seksueel aantrekkelijk vindt, maar die andere dingen lopen stroef, en hij vindt ook zo'n soort relatie. Je vind toch nooit ALLES in een relatie? Dus er mist altijd iets.
Waarom weegt het missen van een seksuele klik zoveel zwaarder dan het missen van bv gezamelijke hobby's?
Dus met het verbreken van hun relatie winnen ze dan toch onder de streep beiden niks, omdat ze waarschijnlijk nooit meer iemand gaan vinden die zo perfect is als ze elkaar nu vinden?
