Grootouders die voor baby willen zorgen

Even een topic om wat advies in te winnen.



Wat details vooraf:

- Eind januari krijg ik mijn eerste kindje. De kans zit erin dat dit kindje enig kind zal blijven, daar zijn we nog niet helemaal over uit. Dat speelt helaas ook mee in deze discussie.

- Man en ik wonen in een ruim appartement, maar we hebben maar ruime 2 slaapkamers. De babykamer is dus tevens de logeerkamer.

- Mijn ouders wonen op ruim 2 uur afstand.



Mijn moeder verheugt zich al vanaf het moment dat ze weet dat ik zwanger ben op de kraamtijd. Ze wil hier logeren om te helpen met de baby. Ik ben daar nooit zo op ingegaan, het leek mij een discussie die wel gevoerd kon worden als de tijd daar was. Mijn moeder is zich er echter steeds meer op aan het verheugen, ze ziet al helemaal voor zich hoe zij voor het kindje kan zorgen alsof ze zelf een nieuwe baby krijgt. Feit is dat ze mij eigenlijk gewoon het gevoel geeft dat ik de draagmoeder ben en zij de echte moeder van het kind. Ze keurt ook mijn hele zwangerschap al alles af wat ik doe en laat, zij weet het allemaal beter en zij zal wel even vertellen hoe het moet. Omdat de afstand groot genoeg is ga ik lekker mijn eigen gang tijdens de zwangerschap en schijnbaar doe ik toch iets goed. De baby en ik zijn beide kerngezond.



Inmiddels is de babykamer klaar en man en ik zijn het er over eens dat mijn moeder hier gewoon niet kan logeren, de ruimte is er gewoon niet groot genoeg voor. Ja, we hebben een tweepersoonslogeerbed (opklapbaar) dat we normaal wel kunnen gebruiken, maar met de kraamhulp en ik die waarschijnlijk iets minder mobiel zal zijn, zien we het niet zitten om de helft van de babykamer vol bed te hebben staan. Ik heb dus al eens voorzichtig bij mijn moeder laten vallen dat slapen er gewoon niet inzit als de baby er net is. Zij vindt het geen probleem, de baby slaapt toch in een co-sleeper? Dus zij kan mooi de babykamer inpalmen. Maar, de babykamer bevat natuurlijk wel de commode, het badje, alle spulletjes voor de baby, etc. Ze wilde niet naar me luisteren, zij is al moeder en zij weet wat het beste is voor mij en de baby.



Gisteren vertelde ze me dat ze heel enthousiast is, ze verheugt zich er al helemaal op om een pasgeborene te mogen badderen, verschonen, aankleden, ermee frutselen. Het was zo erg dat ik achteraf tegen mijn man zei dat het me verbaasde dat ze niet opperde dat ik maar moest gaan kolven zodat ze ook de voedingen voor haar rekening kon nemen. Voor mijn man was de maat vol, hij zei dat als ze denkt dat ze de zorg van de baby volledig op zich mag nemen, het beter is als ze gewoon een paar keer per week langskomt en niet blijft slapen. Vooral ook omdat mijn vader inmiddels ook wil blijven slapen, en 2 logees plus een pasgeboren baby is mij gewoon teveel. Ik ga er van uit dat ik een normale bevalling heb en dat ik dus geen weken aan mijn bed gekluisterd zit. Daarbij, ik wil ook gewoon zelf voor mijn baby zorgen. Het is toch ook mijn kind?



Nou moet ik erbij vertellen dat de band tussen mij en mijn ouders op zijn zachtst gezegd gespannen is. Er zijn nogal wat dingen voorgevallen in mijn eigen jeugd waar ik het nu niet over wil hebben, maar die me wel het gevoel geven dat mijn ouders dit kindje zien als een mogelijkheid om goed te maken wat ze toen niet goed gedaan hebben. Alleen denk ik, mijn baby is mijn kans om een goede moeder te worden, niet de herkansing van mijn moeder om aan mij te bewijzen dat ze wel een goede moeder kan zijn.



Om een lang verhaal kort te maken. Ik wil zeker mijn ouders het contact met hun kleinkind niet ontzeggen, ze zijn wat mij betreft ook meer dan welkom om 2 of 3 keer per week langs te komen. Als ze ook maar weer vertrekken na een paar uur. Nu zie ik zelf ook wel in dat de afstand groot is en dat zo'n regeling erg snel naar 1 keer per week zal gaan, om daarna snel nog minder te worden. Ik begrijp de irritatie van mijn moeder dus wel. Maar, is het echt zo egoïstisch van mij om te zeggen dat ik me ook verheug op onze tijd als nieuw gezinnetje? Een kraamtijd met hulp, mijn lieve man, ons kleine kindje, bezoek dat ook weer vertrekt na verloop van tijd?



Als we in een groot huis woonden zou de situatie natuurlijk anders zijn, dan zouden we ook niet zo op elkaars lip zitten. Maar de situatie is niet zo. We hebben niet zo heel veel ruimte over nu alle babyspullen op hun plaats staan en ik heb ook gewoon geen zin in de constante spanning van met teveel mensen in een te kleine ruimte, bovenop de geboorte van de kleine.



Mijn moeder is niet voor rede vatbaar. Zij heeft het zo in haar hoofd en zij zal wel voor de kleine zorgen zodat ik kan herstellen en rusten. Ja, ik weet dat dit goed bedoeld is allemaal. Maar toch zou ik graag advies willen over hoe ik het aan kan pakken om haar duidelijk te maken dat dit niet gaat werken. Een rustig gesprek rond de tafel heb ik al geprobeerd, toen werd mij meteen verweten dat ik altijd alleen maar aan mezelf denk en dat ik haar de rechten op een kleinkind afneem. Wat dus helemaal mijn bedoeling niet is, maar ze is nog steeds boos omdat we niet dichterbij zijn komen wonen toen ze dat van mij vroeg. Dat is een ander lang verhaal en staat ook niet ter discussie, wij voelen ons goed waar we nu wonen en willen hier ook blijven.



Het spijt me voor mijn lange verhaal. Ik wil ook zeker geen ouderruzie uitlokken, ik wil dit gewoon op een volwassen en rustige manier oplossen. Dat lijkt me beter voor zowel mezelf als mijn kindje. Maar hoe blijf ik volwassen en rustig als mijn moeder zich zo onredelijk gedraagt dat ze me alleen maar kan verwijten dat ik haar het enige afneem dat haar leven nu op dit moment een beetje kleur geeft?

Ik vind het heel fijn om jullie reacties te lezen, dat geeft me toch meer zelfvertrouwen dat ik helemaal niet egoïstisch ben maar dat het heel normaal is dat ik dit niet zie zitten.



Vanmiddag heb ik mijn eerste gesprek met de kraamhulp, ik zal het er ook eens met haar over hebben en dan toch weer rond de tafel met mijn ouders. Normaal gesproken ben ik niet zo moeilijk in het stellen van grenzen en het op afstand houden van mijn moeder, maar ik wil niet dat mijn kind uiteindelijk de dupe zal worden van deze hele situatie. Mijn ouders zijn nogal zwart-wit. Zo van, als je ons nu afwijst hoef je in de toekomst ook niet meer op hulp te rekenen. Maar ik wil wel dat mijn kind uiteindelijk een goede band met de grootouders kan hebben.



Hebben jullie nog tips hoe ik dat gesprek aanpak?

quote:Ceylon schreef op 08 november 2016 @ 12:38:

Dit ga je niet oplossen zonder boze gezichten. Aan jou dus de keuze; wil jij een boze man en een boze jijzelf, of wil je boze ouders?



Als je kiest voor boze ouders (die heus wel weer bijtrekken hoor) dan zit er niks anders op dan heel duidelijk te zijn. Als je moeder er weer over begint stel je geen vragen, je geeft geen antwoorden, je zegt alleen maar `Vergeet het maar`.



Kort, krachtig, duidelijk.



Op elke want komt een ja maar. Dus bespaar je dat. En je moeder heeft dit nu zo in haar hoofd dat ellenlange verhalen en uitleg het ene oor ingaan en het andere weer uit.



Als ze over je heen blijft walsen heb je nog twee opties.

1) Je dreigt pas te vertellen dat je kindje er is als het al twee maanden oud is.

2) Vragen om een kordate kraamverzorgster, liefst al wat ouder, die erg goed is in mensen buiten zetten.



Boze ouders. Het is ons leven, al jaren. Mijn ouders hebben nooit veel omkijken gehad naar ons leven en mijn man en ik hebben inmiddels een goed leven opgebouwd. Dus ik kies zeker voor de boze ouders en niet voor ons. Vooral omdat ik de rest van mijn leven me schuldig blijf voelen tegenover mijn kind als ik nu de zorg zo laat gaan als mijn moeder dat graag wil.



Als het goed is, is de kraamverzorgster die ik nu heb uitgezocht wel wat gewend, vanmiddag zal ik het verder horen.

Dat van even verzwijgen dat de baby er is, daar hebben man en ik het ook al over gehad. We willen het in ieder geval een dag voor iedereen verzwijgen zodat we in ieder geval de eerste dag alleen met de baby kunnen zijn. (Eigenlijk erg dat we dit al besloten hebben, dat geeft al aan hoe we zelf in de situatie staan lijkt me) Dat weet mijn moeder vanzelfsprekend niet. Maar ik neem het eerste dreigement zeker in overweging om te gebruiken. Bedankt!