He-le-maal kapot van liefdesverdriet na 12 jaar

Ik moet het van me afschrijven, even wat dingen op een rijtje zetten.

Ik was 12 jaar samen met mijn jeugdliefde. We waren erg jong samen, elkaars eerste echte liefdes en sinds een jaar of 4 woonden we samen. We hebben veel meegemaakt, van sterfgevallen bloedverwanten en echtscheiding ouders, tot verslavingsgevallen in de directe familie - maar we konden altijd op elkaar terugvallen. We hebben verre reizen gemaakt en avonden voor de TV weggelachen. We zouden samen oud worden.

Althans, dat was het plan. De laatste twee jaar veranderde dat. Ik was bezig met mijn carrière en om een goede toekomst voor te bereiden. Ons droomhuis kopen en wie weet ooit aan kinderen beginnen. Huis boompje beestje zeg maar. Zij... kreeg steeds meer het idee hier niet klaar voor te zijn. Niet te weten wie ze was zonder mij, meer te willen ontdekken in het leven. Ze wilde niet meer fulltime werken. Had een hoop trauma's uit het verleden nog niet verwerkt dus ging in therapie, en daar werd steeds duidelijker dat er iets niet goed zat. Langzaam aan veranderde ze nog meer. Opeens ging het hard. Ze kreeg nieuwe vrienden waar ik me niet mee kon identificeren, ging naar feestjes zonder mij, vond sporten steeds belangrijker, ging heel erg geforceerd nog meer nieuwe vrienden maken, begon onschuldig met andere jongens te praten, zette een tatoeage terwijl d'r bankrekening leeg was en ze achterliep met de gezamenlijke rekening, ging vaker alleen met haar familie weg en deed dan heel overdreven alsof het leven geweldig was. Instagram was plotseling belangrijk.

In november hebben we voor het eerst gesproken over uit elkaar gaan omdat toekomsten niet meer matchten, en in januari wereldkundig gemaakt. We waren er allebei helemaal kapot van. Maar we hadden elkaar beloofd; we gaan elkaar hierdoor slepen! Als we het samen doen dan komen we er wel! In februari ging ze het huis uit naar een appartement. Ik heb haar nog geholpen met wat nieuwe meubels in elkaar zetten. Heb nog af en toe wat spullen overgehuisd in de weken erna. We hebben elkaar nog een keer of 2-3 gezien puur om even te praten.

We waren er nog steeds kapot van. Maar we deden het samen, we komen er wel. Veel huilen, veel herinneringen, veel verdriet. Maar het is beter zo; dat wisten we beide.

En toen kwam de mokerslag. Op Instagram een foto dat ze bij een andere jongen wakker was geworden. Niet met die jongen er op, maar iedereen begreep de hint. Toen ik dat zag brak letterlijk mijn hart. Ik voelde me zó slecht. Mijn gedachtes gingen alle kanten op.

Diegene die ik zo goed dacht te kennen, waar ik 12 jaar mee samen was, mijn maatje en mijn enige liefde, ... heeft het met een ander gedaan... vier weken nadat we uit elkaar waren. Terwijl wij elkaar nog aan het appen waren hoe moeilijk we het hadden. Terwijl ik nog niet eens aan een ander kon denken, terwijl ik me nog staande probeerde te houden. Terwijl ik de foto's van ons nog had hangen in de woonkamer.

Ik dacht dat ik me al kut voelde, maar toen werd het voor mij pikzwart. Zo had ik me nog nooit gevoeld. Waarom zo snel? Ben je er blij mee? Is dit wat je miste? Wilde je weten hoe het voelt om met een ander sex te hebben? Hoelang wilde je dit al? Je sluit 12 jaar af door het meteen daarna al met een ander te doen? Ik voel me boos, verdrietig en bedrogen. We zouden er toch samen doorheen komen? Om het nog erger te maken heb ik tegen haar gezegd hoe ik me daarbij voelde. Aan de hand van haar reactie kreeg ik zelfs de indruk dat het niet eens bij deze éne jongen was gebleven.

Met tranen in mijn ogen en een gebroken hart heb ik haar geblokkeerd op alles digitaal. Haar laatste spullen weggegooid, en alle foto's in huis weggehaald.

En daar zit je dan. Na 12 jaar. Familie en vrienden kan ik niet bezoeken vanwege Corona (ik woon net over de grens). Sportschool of een biertje drinken met een maat kan niet. Nieuwe hobby oppakken kan ook niet. ... En diegene waar je nog emotioneel afscheid van aan het nemen bent ligt te wippen met andere mannen! Daar heb ik het meeste moeite mee.

Ik ben er helemaal kapot van. Kan niet slapen, kan niet eten, mijn werk gaat op de automatische piloot. Ik ben boos omdat ze die foto op Instagram had gezet want ze kon weten dat ik dat zou zien.

Misschien kan iemand me helpen om wat dingen in perspectief te plaatsen. Of misschien heeft iemand iets soortgelijks meegemaakt.

Wow hier zijn veel meer reacties op gekomen dan ik had verwacht.

Ik reageer even zonder dat ik mensen ga citeren. Anders gaat dat erg lang duren met knippen en plakken. Misschien citeer ik later nog wel even wat berichten waar ik echt veel aan heb gehad.

Natuurlijk begrijp ik dat ze geen verantwoording meer verschuldigd is. Dat heb ik ook nooit beweerd. Maar het doet me gewoon pijn dat ze zo snel gaat en dat ze zoiets dan ook nog eens op Instagram zet. Alsof ik niks meer voorstel. Alsof ze zo over die 12 jaar met mij is en daarom maar even lekker rondneukt.

Ze kon toch weten dat ik die post zou zien en hoe ik me daarbij zou voelen. Ik had haar dat nooit aangedaan, en die post gewoon lekker achterwege gelaten of pas gepost als je beide wat verder bent in het proces. Want hoe je het ook wendt of keert; vier weken is kort na 12 jaar.

Ik had dit gewoon niet verwacht van haar. En ook al is ze veranderd, ik dacht haar te kennen.

Ik heb absoluut niet de illusie om terug bij elkaar te komen. Dat had ik al niet voor dit voorval. Sommige van jullie denken misschien dat ik dat diep van binnen wel heb. Maar dat heb ik niet.

Maar ik kan er ook echt absoluut niet aan denken om al iets met een andere meid te doen. Zelfs niet om gewoon even wat afleiding te hebben.

Ik weet dat ik vooruit moet. Ik weet dat ik er even door moet en dat het ooit wel beter wordt. Dat ik ooit wel iemand vind die wel op dezelfde golflengte zit. Maar nu ben ik gevuld met pijn, verdriet en woede.

Sorry, ik krijg er nu even niks meer 'nuttigs' uit. Ik ga even uitwaaien en kom later wel even wat mensen bedanken.