Relaties
alle pijlers
Hij heeft een duidelijke kinderwens- Ik twijfel (druk!)
dinsdag 5 november 2019 22:41
Hi Allemaal,
Mijn vriend (35) en ik (30) zijn nu 4 jaar samen. Hij heeft een duidelijke kinderwens. Ik twijfel.
Waar hij er eerst zelf nog niet klaar voor was maar wel wist dat hij kinderen wilde, heeft hij ze nu liever gister dan vandaag.
Hij vindt het vooral heel vervelend dat er geen duidelijkheid is en of lijkt te komen.
Of het niet willen of het niet weten- een deal breaker wordt? Daar switcht hij steeds in. Want tja, hij wil dat met MIJ.
Over ons: ik vind ons echt te leuk samen en wij, maar ook onze vrienden zien onze liefde er ook echt vanaf spatten.
Over mij: Ik heb nooit een duidelijke kinderwens gehad, ik ben lang single geweest en had er eerder gewoonweg ook nooit over nagedacht.Ik ben ook niet het huisje-boompje-beestje type. Ik dacht dat ik nooit zou willen samenwonen (en toch geniet ik daar nu zo van!), hoef niet te trouwen en absoluut geen rijtjeshuis haha.
Sinds mijn begin twintiger-jaren krijgen mensen om mij heen kinderen. Ik merk dat ik daar toen helemaal niks mee had en ik was niet de vriendin, die ik nu wel kan zijn voor mijn moeder (to-be) vriendinnen. En ik kan nu ook van hun kinderen genieten. Maar tot voorkort kon ik echt denken: jeetje wat ben je jong zwanger, was het ongepland? Ik was-ben daar nog totaal niet. Ik voel me jonger ofzo.
Ik heb geen to-lijst die ik nog echt moet afwerken, ik weet dat het kan en IK het kan. Maar toch wacht ik op een soort oergevoel.
Het enige wat ik me nu kan bedenken is dat ik door een restant ritmestoornis (operatie niet volledig gelukt) moeier ben dan de meeste mensen. Ik zie er dan wel tegenop op een een minder fitte periode (misschien zo erg als voor mijn operatie) in te gaan. Ook qua werk.
Werk is misschien het tweede waardoor ik twijfel. Ik ben eeuwige student geweest en pas 2,5 jaar voor het echhie op de arbeidsmarkt en dat terwijl ik recentelijk ook een kleine carriere switch heb gemaakt. Ik ben niet van plan mijn net opgestartte carriere op hold te zetten (want trek ik het met mijn gezondheid die zwangerschap of gebroken nachten).
Ik weet dat mijn vriend echt de meeste zorg op zich zal nemen, daar twijfel ik niet over. Maar ik mis vooral een soort oergevoel.
Hij heeft het vaker over mensen in zijn kring die ongegepland zwanger zijn geraakt en nu zo van de kinderen genieten, en dat ik dat waarschijnlijk ook zo zal ervaren. Maar als ik er bewust voor kies vind ik dat mijn kind recht heeft op een moeder die dit ook zo graag wilde. Ondanks dat ik denk dat ik het wel kan maar op dat gevoel heeft dat kind, maar ook ik zelf recht vind ik.
Oja zwanger zijn en bevallen lijkt mij echt de hell. Gek dat zoveel mensen er aan beginnen eigenlijk. Ik denk dat een "sterkte" meer op zijn plaats zou zijn dan een "gefeliciteerd" als ik zwanger zou zijn.
Mijn vriend ziet graag vooruitgang, en ik ervaar dat ik kinderen leuker vindt en minder angsten krijg. Eerst zou ik waarschijnlijk een ongeplande zwangerschap afbreken, nu absoluut niet meer. Als hij een kind zou kunnen baren zou ik er nu wel voor openstaan, waar ik dat eerder niet deed.
En omdat ik positiever denk, denk ik soms.. moeten we er dan toch voor gaan? Vervolgens ben ik het dan weer helemaal kwijt omdat ik niet weet of het de druk is die ik voel waardoor ik mezelf dat afvraag of dat ik die vraag wellicht op dit punt in me leven mezelf al zou gaan afvragen (zonder de druk). Blijkbaar is dat onderscheid wel heel belangrijk voor me.
Oh man.. wie herkent dit (deels)?
Zijn er meer vrouwen die deze druk ook zo ontzettend hebben ervaren? Of zichzelf gek maken? Of zichzelf nog te jong vinden? (ondanks dat dat misschien niet zo is).
Misschien verandert het allemaal wel? Net als mijn eerdere visie op het samenwonen. Ik ben sowieso een laatbloeier. Maar mocht ik er ooit uitkomen dan volstaat een "ja maar nog niet nu" waarschijnlijk niet gezien zijn enorme wens.
Mijn vriend (35) en ik (30) zijn nu 4 jaar samen. Hij heeft een duidelijke kinderwens. Ik twijfel.
Waar hij er eerst zelf nog niet klaar voor was maar wel wist dat hij kinderen wilde, heeft hij ze nu liever gister dan vandaag.
Hij vindt het vooral heel vervelend dat er geen duidelijkheid is en of lijkt te komen.
Of het niet willen of het niet weten- een deal breaker wordt? Daar switcht hij steeds in. Want tja, hij wil dat met MIJ.
Over ons: ik vind ons echt te leuk samen en wij, maar ook onze vrienden zien onze liefde er ook echt vanaf spatten.
Over mij: Ik heb nooit een duidelijke kinderwens gehad, ik ben lang single geweest en had er eerder gewoonweg ook nooit over nagedacht.Ik ben ook niet het huisje-boompje-beestje type. Ik dacht dat ik nooit zou willen samenwonen (en toch geniet ik daar nu zo van!), hoef niet te trouwen en absoluut geen rijtjeshuis haha.
Sinds mijn begin twintiger-jaren krijgen mensen om mij heen kinderen. Ik merk dat ik daar toen helemaal niks mee had en ik was niet de vriendin, die ik nu wel kan zijn voor mijn moeder (to-be) vriendinnen. En ik kan nu ook van hun kinderen genieten. Maar tot voorkort kon ik echt denken: jeetje wat ben je jong zwanger, was het ongepland? Ik was-ben daar nog totaal niet. Ik voel me jonger ofzo.
Ik heb geen to-lijst die ik nog echt moet afwerken, ik weet dat het kan en IK het kan. Maar toch wacht ik op een soort oergevoel.
Het enige wat ik me nu kan bedenken is dat ik door een restant ritmestoornis (operatie niet volledig gelukt) moeier ben dan de meeste mensen. Ik zie er dan wel tegenop op een een minder fitte periode (misschien zo erg als voor mijn operatie) in te gaan. Ook qua werk.
Werk is misschien het tweede waardoor ik twijfel. Ik ben eeuwige student geweest en pas 2,5 jaar voor het echhie op de arbeidsmarkt en dat terwijl ik recentelijk ook een kleine carriere switch heb gemaakt. Ik ben niet van plan mijn net opgestartte carriere op hold te zetten (want trek ik het met mijn gezondheid die zwangerschap of gebroken nachten).
Ik weet dat mijn vriend echt de meeste zorg op zich zal nemen, daar twijfel ik niet over. Maar ik mis vooral een soort oergevoel.
Hij heeft het vaker over mensen in zijn kring die ongegepland zwanger zijn geraakt en nu zo van de kinderen genieten, en dat ik dat waarschijnlijk ook zo zal ervaren. Maar als ik er bewust voor kies vind ik dat mijn kind recht heeft op een moeder die dit ook zo graag wilde. Ondanks dat ik denk dat ik het wel kan maar op dat gevoel heeft dat kind, maar ook ik zelf recht vind ik.
Oja zwanger zijn en bevallen lijkt mij echt de hell. Gek dat zoveel mensen er aan beginnen eigenlijk. Ik denk dat een "sterkte" meer op zijn plaats zou zijn dan een "gefeliciteerd" als ik zwanger zou zijn.
Mijn vriend ziet graag vooruitgang, en ik ervaar dat ik kinderen leuker vindt en minder angsten krijg. Eerst zou ik waarschijnlijk een ongeplande zwangerschap afbreken, nu absoluut niet meer. Als hij een kind zou kunnen baren zou ik er nu wel voor openstaan, waar ik dat eerder niet deed.
En omdat ik positiever denk, denk ik soms.. moeten we er dan toch voor gaan? Vervolgens ben ik het dan weer helemaal kwijt omdat ik niet weet of het de druk is die ik voel waardoor ik mezelf dat afvraag of dat ik die vraag wellicht op dit punt in me leven mezelf al zou gaan afvragen (zonder de druk). Blijkbaar is dat onderscheid wel heel belangrijk voor me.
Oh man.. wie herkent dit (deels)?
Zijn er meer vrouwen die deze druk ook zo ontzettend hebben ervaren? Of zichzelf gek maken? Of zichzelf nog te jong vinden? (ondanks dat dat misschien niet zo is).
Misschien verandert het allemaal wel? Net als mijn eerdere visie op het samenwonen. Ik ben sowieso een laatbloeier. Maar mocht ik er ooit uitkomen dan volstaat een "ja maar nog niet nu" waarschijnlijk niet gezien zijn enorme wens.
woensdag 6 november 2019 09:37
Dankjewel voor je reactie. Nee nooit besproken. Heb ook een ablatie gehad maar die is niet volledig succesvol geweest. Nu met een looprecorder lijken de aanvallen en onregelmatigheden toch niet van het restant ritmestoornis te zijn maar enkel onregelmatigheden. Dus echt bezwaar zal er vast niet zijn. Maar fit ben ik zeker nog niet maar wel veeeeel beter dan voor de ablatie!Duufje schreef: ↑06-11-2019 09:05off-topic
Maar ben je in contact met je cardioloog over een eventuele zwangerschap? Zwangerschap is behoorlijk belastend voor je hart. Ik heb ook last gehad van ritmestoornissen en mocht destijds niet zwanger worden. Pas nadat ik 2 jaar stabiel was na een geslaagde ablatie, konden we daarmee verder. En ik bleef onder strenge controle van de cardioloog (ook ivm het stoppen met bloedverdunners).
Niet om je twijfels groter te maken, maar wilde dit toch graag even opmerken.
woensdag 6 november 2019 09:39
Ik herken mezelf heel erg in jou. Ik ben nu 50 en heb inmiddels een dochter van 12. Dus het eind van het verhaaltje weet je al;) Ik was ook nooit erg geïnteresseerd in het krijgen van kinderen..er kwam geen oergevoel en zwanger zijn leek mij ook vreselijk. Een bevalling wilde ik al helemaal niet. En ik ben/was absoluut geen huisje boompje beestje type..hecht erg aan mijn vrijheid. Ik moet er wel bij zeggen dat ik zelf niet al te vredig ben opgegroeid.. dat speelde in het achterhoofd mee. Daardoor ook een laatbloeier. Maar mijn toen-man, was 10 jaar jonger en wilde kids, dus tik tok. Er kwam geen uitsluitsel of drang..ik bleef in twijfel. Uiteindelijk heb ik de vraag geheel anders aan mezelf gesteld: ik accepteerde dat er geen uitsluitsel kwam en dacht..wat doe ik als er geen ja of nee komt. Dat werd toen een rationele keuze; leuke man, zijn wens, misschien toch de gedachte iets van mezelf door te kunnen geven. Dus op m'n 36e toch na 1 poging zwanger geworden van een geweldige dochter. De zwangerschap was een heel vredige tijd ( wie had dat gedacht!). De bevalling werd ontweken omdat ze in stuitligging lag en niet wilde draaien. Prima! Het werd een keizersnede. Ja je leven wordt anders..een groot deel van je bewegingsvrijheid raak je kwijt. Maar als je man het wel super vindt om naar de kinderboerderij en het zwembad te gaan.. nou dan pakt hij dat toch op. Maar even wachten kan ook nog prima..ik vind dat je man dat wel zou moeten accepteren. Kinderen krijg je niet voor een ander.
woensdag 6 november 2019 09:55
Hoe zie je dat voor je? Een kind hebben is niet niks. Je kan wel zeggen dat hij de meeste zorg op zich neemt, maar kom op, jij bent de moeder van het kind, uiteraard speel jij ook een zeer grote rol in zijn/haar leven. Lijkt me sterk dat je vriend (bijna) alles zou doen. Ligt er toch ook maar aan hoeveel jullie beiden gaan werken. En als het weekend is en je bent allebei thuis, dan zijn jullie er toch allebei voor kind? Dan gaan jullie toch samen dingen ondernemen met kind? Je leven ziet er gewoon anders uit met een kind. Echt niet dat jij hele dagen in je eentje weg kan gaan en dat je vriend altijd thuis blijft bij kind. Het kind is van jullie samen en opvoeden doe je samen. Het is geen hond waarbij je zegt: jij wil een hond, dus jij laat hem 3x per dag uit en ik kijk niet naar hem om. Jij zal net zo goed heel veel taken erbij krijgen wanneer er een kind is.
Klinkt heel negatief nu, maar zo bedoel ik het niet, heb zelf 2 kinderen en ik ben degene die minder werkt dan man. Dus ik doe ook meer voor de kinderen. Maar 's avonds en in het weekend zijn we beiden druk met de kinderen hoor, hij net zoveel als ik.
woensdag 6 november 2019 10:09
Dan ben je toch helemaal niet toe aan kinderen binnen een relatie, als je er zo in staat/je daar druk over maakt?mta schreef: ↑06-11-2019 09:18ah lief! Hij wacht al een paar jaar dus zien of daar ruimte voor is.
Daarbij heeft hij aan het begin van onze relatie een huis gekocht (was hij al mee bezig). En na een heel lang bouwtraject wordt dat volgend jaar opgeleverd, gaan we daar weer samenwonen? Ik vind het spannend. Wil niet dat het toch mis gaat en ik ons huidige huurhuis heb opgezegd.
woensdag 6 november 2019 10:19
Je geeft al aan dat je denkt dat je het kan (dat je daar uberhaupt over nadenkt vind ik al een enorm pluspunt!). Maar nu nog of je het ook wilt, het is inderdaad een hele verantwoordelijkheid en je raakt een deel van je vrijheid kwijt.
Je geeft aan dat dat je vriend veel wil gaan bijdragen, daar komt hier en daar wat kritiek op, alsof alle mannen niets doen. Maar ik denk dat jij het zelf het beste kunt inschatten of je vriend ook daadwerkelijk iemand is die zijn verantwoordelijkheid neemt. Misschien kun je eens een goede vriendin vragen hoe zij je vriend inschat, vaak kun je vooraf ook al wel zien of een man betrokken en zorgzaam is.
Onder wat voor voorwaarden zou je het wel leuk lijken? Wat wil je bijvoorbeeld echt niet opgeven? En is dat haalbaar? Helemaal geen slapeloze nachten is een utopie denk ik, ook al zal je vriend alle nachten doen, je wordt toch wakker. Of dat altijd "aan" moeten staan is ook wel een ding. Maar na een tijdje weer je hobby's oppakken, of een avond me-time kan prima als je vriend zich ook als een volwaardige ouder gedraagt. En je hoeft ook nu niet te beslissen of je een heel elftal wilt, begin eens met 1. Zie je jullie als gezin met 1 kind?
Ik vind het heel goed dat je er realistisch over nadenkt, maar het maakt het ook heel moeilijk als je niet het oergevoel hebt. Misschien helpt het om te accepteren dat welke keuze je ook maakt je soms slechte dagen zal hebben en misschien zal nadenken over hoe het anders was geweest als je de andere keuze had gemaakt.
Wbt het zwanger zijn en de bevalling, je weet niet hoe het gaat. Maar er is tegenwoordig goede pijnbestrijding, je hoeft geen borstvoeding te geven als je dat niet wilt en er is ook veel meer openheid voor problemen na de bevalling. En als je geluk hebt helpt moeder natuur ook nog mee. Mij leek het eerste jaar ook een hel, maar ik zat zo onder de hormonen dat ik een rat nog had platgeknuffeld denk ik. En toen dat een beetje afnam had ik zo veel tijd met de kleine doorgebracht dat we een sterke band hadden waardoor het zorgen voor haar me nu ook nog heel erg mee valt.
Ik denk dat niemand zit te wachten op een gehandicapt kindje en alle bijkomende problemen, en dat is wel een risico wat je loopt. Wellicht een klein risico, maar wel een risico, net zoals dat je vriend (of jou) wat kan overkomen. Daarnaast kan het ook zo verschrikkelijk mooi zijn, aan jou de vraag of je dat risico neemt.
Je geeft aan dat dat je vriend veel wil gaan bijdragen, daar komt hier en daar wat kritiek op, alsof alle mannen niets doen. Maar ik denk dat jij het zelf het beste kunt inschatten of je vriend ook daadwerkelijk iemand is die zijn verantwoordelijkheid neemt. Misschien kun je eens een goede vriendin vragen hoe zij je vriend inschat, vaak kun je vooraf ook al wel zien of een man betrokken en zorgzaam is.
Onder wat voor voorwaarden zou je het wel leuk lijken? Wat wil je bijvoorbeeld echt niet opgeven? En is dat haalbaar? Helemaal geen slapeloze nachten is een utopie denk ik, ook al zal je vriend alle nachten doen, je wordt toch wakker. Of dat altijd "aan" moeten staan is ook wel een ding. Maar na een tijdje weer je hobby's oppakken, of een avond me-time kan prima als je vriend zich ook als een volwaardige ouder gedraagt. En je hoeft ook nu niet te beslissen of je een heel elftal wilt, begin eens met 1. Zie je jullie als gezin met 1 kind?
Ik vind het heel goed dat je er realistisch over nadenkt, maar het maakt het ook heel moeilijk als je niet het oergevoel hebt. Misschien helpt het om te accepteren dat welke keuze je ook maakt je soms slechte dagen zal hebben en misschien zal nadenken over hoe het anders was geweest als je de andere keuze had gemaakt.
Wbt het zwanger zijn en de bevalling, je weet niet hoe het gaat. Maar er is tegenwoordig goede pijnbestrijding, je hoeft geen borstvoeding te geven als je dat niet wilt en er is ook veel meer openheid voor problemen na de bevalling. En als je geluk hebt helpt moeder natuur ook nog mee. Mij leek het eerste jaar ook een hel, maar ik zat zo onder de hormonen dat ik een rat nog had platgeknuffeld denk ik. En toen dat een beetje afnam had ik zo veel tijd met de kleine doorgebracht dat we een sterke band hadden waardoor het zorgen voor haar me nu ook nog heel erg mee valt.
Ik denk dat niemand zit te wachten op een gehandicapt kindje en alle bijkomende problemen, en dat is wel een risico wat je loopt. Wellicht een klein risico, maar wel een risico, net zoals dat je vriend (of jou) wat kan overkomen. Daarnaast kan het ook zo verschrikkelijk mooi zijn, aan jou de vraag of je dat risico neemt.
woensdag 6 november 2019 10:23
Je hebt gelijk hoor, dit is geen wenselijke situatie.tulpje21 schreef: ↑06-11-2019 09:55Hoe zie je dat voor je? Een kind hebben is niet niks. Je kan wel zeggen dat hij de meeste zorg op zich neemt, maar kom op, jij bent de moeder van het kind, uiteraard speel jij ook een zeer grote rol in zijn/haar leven. Lijkt me sterk dat je vriend (bijna) alles zou doen. Ligt er toch ook maar aan hoeveel jullie beiden gaan werken. En als het weekend is en je bent allebei thuis, dan zijn jullie er toch allebei voor kind? Dan gaan jullie toch samen dingen ondernemen met kind? Je leven ziet er gewoon anders uit met een kind. Echt niet dat jij hele dagen in je eentje weg kan gaan en dat je vriend altijd thuis blijft bij kind. Het kind is van jullie samen en opvoeden doe je samen. Het is geen hond waarbij je zegt: jij wil een hond, dus jij laat hem 3x per dag uit en ik kijk niet naar hem om. Jij zal net zo goed heel veel taken erbij krijgen wanneer er een kind is.
Klinkt heel negatief nu, maar zo bedoel ik het niet, heb zelf 2 kinderen en ik ben degene die minder werkt dan man. Dus ik doe ook meer voor de kinderen. Maar 's avonds en in het weekend zijn we beiden druk met de kinderen hoor, hij net zoveel als ik.
Maar ik zie (helaas) nog genoeg mannen die wel zo leven, die elk weekend hun ding blijven doen en dat de moeder wel alles met/rondom de kinderen regelt.
woensdag 6 november 2019 10:34
Ow, dat bepaal jij?
Wat een non discussies ondertussen.
TO, als je zo onzeker bent over dat samen wonen in zijn verbouwde huis en jouw huurhuis. Waarom denk je dan nu al zo na over zijn kinderwens?
Hij heeft geen tijdklok, jij wel. Maar als jij het nog niet weet en helemaal niet zo zeker bent over de relatie nu, waarom zo meegaan in zjn behoefte tot een ja of nee?
woensdag 6 november 2019 10:53
Tuurlijk, ze kan zeker kijken of haar vriend betrokken en zorgzaam is, maar dan nog is het het belangrijkste dat je er zelf helemaal achter staat en het kind zelf ook graag wil. Het zou eigenlijk niet meer dan normaal moeten zijn dat de man ook veel wil bijdragen. Je kiest samen voor een kind. Maar ook al doet vriend inderdaad veel met/voor kind, dan nog komt er heel veel op TO neer. En dat is ook logisch. Je vriend kan dat niet alleen. En dat wil je toch ook niet lijkt me, dat je een kind hebt maar van toeters noch blazen weet of amper een band met je kind hebt omdat je vriend altijd alles doet. Tuurlijk maakt het verschil dat je vriend ook zorgzaam is en veel taken op zich neemt, maar dan nog zal het leven van TO ook erg veranderen, dat is gewoon zo. Man zal ook gewoon moeten werken en TO blijft misschien ook wel 1 of meerdere dagen thuis, waarop zij in haar eentje met kind is. Mijn man is ook erg betrokken en doet veel met/voor de kinderen en sowieso ook in het huishouden etc, maar dan nog staat mijn leven op het moment ook grotendeels in het teken van de kinderen.BescheidenBilspleet schreef: ↑06-11-2019 10:19
Je geeft aan dat dat je vriend veel wil gaan bijdragen, daar komt hier en daar wat kritiek op, alsof alle mannen niets doen. Maar ik denk dat jij het zelf het beste kunt inschatten of je vriend ook daadwerkelijk iemand is die zijn verantwoordelijkheid neemt. Misschien kun je eens een goede vriendin vragen hoe zij je vriend inschat, vaak kun je vooraf ook al wel zien of een man betrokken en zorgzaam is.
woensdag 6 november 2019 11:08
beetjegek schreef: ↑06-11-2019 08:29Nou ik ben dus z’on vrouw die het anders zou doen als nog een keer zou kunnen. Ik hou uiteraard zielsveel van mijn kinderen, maar dat constant ‘ aan ‘ moeten staan en moeten zorgen, is toch niet echt iets voor mij. Ik zorg liever alleen voor mezelf ofzo.
Daarbij is mijn zoon ziek en moet ik elk moment van de dag bereikbaar zijn en kan ik niet te ver uit zijn buurt zijn. Dat is natuurlijk niet hoe het meestal gaat maar dat is nog een extra belasting die ik eigenlijk maar net aan trek.
woensdag 6 november 2019 11:14
Voor wat het waard is: bij mij kwam het oergevoel pas na de bevalling. Ik had nooit iets met andermans baby’s en kinderen, en nog steeds niet. Ik wist wel dat ik ooit kinderen wilde en dat ik beter niet tot mijn 35e kon wachten. Ik ben heel blij dat ik ze heb.
Ik heb trouwens helemaal niks met zwanger-zijn en heb met name bij de eerste vaak gedacht: wat is er mis met mij, ga ik het juiste gevoel wel krijgen? Maar het kwam echt pas na de bevalling.
Ik heb trouwens helemaal niks met zwanger-zijn en heb met name bij de eerste vaak gedacht: wat is er mis met mij, ga ik het juiste gevoel wel krijgen? Maar het kwam echt pas na de bevalling.
woensdag 6 november 2019 11:17
Tuurlijk is het het belangrijkste dat ze er zelf achter staat. Maar het maakt in TO's geval denk ik wel uit of ze straks 90% moet gaan doen (zoals in meer traditionele rolverdelingen) of misschien 50%. Jij geeft zelf al aan dat je minder werkt dan je man en dus meer doet met de kinderen, en waarschijnlijk ook meer wat minder obvious zorgtaken op je neemt (denk aan kind bij kdv afleveren, medicijnen halen, mee naar sportclubjes, de derde shift). Ik denk dat TO prima kan inschatten wat voor vlees ze in de kuip heeft qua man en of hij dat soort dingen ook oppakt.tulpje21 schreef: ↑06-11-2019 10:53Tuurlijk, ze kan zeker kijken of haar vriend betrokken en zorgzaam is, maar dan nog is het het belangrijkste dat je er zelf helemaal achter staat en het kind zelf ook graag wil. Het zou eigenlijk niet meer dan normaal moeten zijn dat de man ook veel wil bijdragen. Je kiest samen voor een kind. Maar ook al doet vriend inderdaad veel met/voor kind, dan nog komt er heel veel op TO neer. En dat is ook logisch. Je vriend kan dat niet alleen. En dat wil je toch ook niet lijkt me, dat je een kind hebt maar van toeters noch blazen weet of amper een band met je kind hebt omdat je vriend altijd alles doet. Tuurlijk maakt het verschil dat je vriend ook zorgzaam is en veel taken op zich neemt, maar dan nog zal het leven van TO ook erg veranderen, dat is gewoon zo. Man zal ook gewoon moeten werken en TO blijft misschien ook wel 1 of meerdere dagen thuis, waarop zij in haar eentje met kind is. Mijn man is ook erg betrokken en doet veel met/voor de kinderen en sowieso ook in het huishouden etc, maar dan nog staat mijn leven op het moment ook grotendeels in het teken van de kinderen.
In het kindvrij topic zei iemand eens dat ze best vader had willen worden, en dat snap ik heel goed. We doen altijd maar alsof moeders meer onmisbaar zijn dan vaders en dat een kind volledig mislukt is wanneer een moeder het wat loslaat. Maar waarom kan een vader niet het grootste gedeelte van de voedingen op zich nemen? En nee, TO ontkomt er niet aan dat ze ook wel eens een poepluier kan verschonen of een flesje moet geven. Maar ik denk dat voor veel niet-oermoeders het fijn is om te weten dat je het ook gewoon samen kunt doen (oke, zwanger zijn en bevallen niet), maar in die 18 jaar er na zijn er genoeg andere dingen die er gedaan moeten worden.
En als TO besluit dat ze inderdaad helemaal niets wil opgeven en zichzelf niet op de kinderboerderij ziet in het weekend maar nog steeds elk weekend wil stappen met vriendinnen dan is dat ook prima, maar dan is een kind niet zo'n goed idee. Maar het beeld dat je als vrouw altijd maar alles moet opgeven en niet meer aan je carriere kunt werken omdat je om half 6 bij de opvang moet staan klopt niet, dat soort verantwoordelijkheden kun je ook delen met je man.
woensdag 6 november 2019 11:25
woensdag 6 november 2019 11:27
....en verder vind ik dit soort discussie zo lastig. Er is niemand die op voorhand jouw kan gaan vertellen hoe jij het krijgen van kinderen gaat ervaren. Ik zie zoveel verschillende voorbeeld om mij heen bij vriendinnen.Lucifer2018 schreef: ↑06-11-2019 10:34Ow, dat bepaal jij?
Dat is toch meer gewoon een feit? Legio mensen die zijn groot gebracht met de fles
Wat een non discussies ondertussen.
TO, als je zo onzeker bent over dat samen wonen in zijn verbouwde huis en jouw huurhuis. Waarom denk je dan nu al zo na over zijn kinderwens?
Hij heeft geen tijdklok, jij wel. Maar als jij het nog niet weet en helemaal niet zo zeker bent over de relatie nu, waarom zo meegaan in zjn behoefte tot een ja of nee?
Een man heeft dan wellicht geen biologische tijdklok, maar hij kan toch zeker voor zichzelf wel hebben dat hij na een bepaalde leeftijd geen vader meer wil worden
Zelf heb ik tegen mijn partners altijd meteen gezegd dat ik geen kinderwens heb en niet verwacht dat dat gaat veranderen. Maar mijn ex dacht, net als velen om mij heen, dat als ik eenmaal wat ouder zou zijn, ik vast wel net als, in zijn ogen, elke vrouw kinderen zou willen. Helaas voor hem, niet gebeurt. Nu is hij eind 40 en zonder relatie en zonder kinderen en baalt daar verschrikkelijk van.
woensdag 6 november 2019 11:51
Precies.redbulletje schreef: ↑05-11-2019 23:09Je moet het alleen doen als je het 100% zelf wil. Oók als hij je er mee laat zitten (al dan niet bewust, hij kan ook doodgaan immers)
Wil je wel echt de komende 20 jaar zo'n levensingrijpende verandering?
You can never have too many hats, gloves and shoes
woensdag 6 november 2019 13:34
Ik had het al genuanceerd. Betreft de kraamtijd.tulpje21 schreef: ↑06-11-2019 09:55Hoe zie je dat voor je? Een kind hebben is niet niks. Je kan wel zeggen dat hij de meeste zorg op zich neemt, maar kom op, jij bent de moeder van het kind, uiteraard speel jij ook een zeer grote rol in zijn/haar leven. Lijkt me sterk dat je vriend (bijna) alles zou doen. Ligt er toch ook maar aan hoeveel jullie beiden gaan werken. En als het weekend is en je bent allebei thuis, dan zijn jullie er toch allebei voor kind? Dan gaan jullie toch samen dingen ondernemen met kind? Je leven ziet er gewoon anders uit met een kind. Echt niet dat jij hele dagen in je eentje weg kan gaan en dat je vriend altijd thuis blijft bij kind. Het kind is van jullie samen en opvoeden doe je samen. Het is geen hond waarbij je zegt: jij wil een hond, dus jij laat hem 3x per dag uit en ik kijk niet naar hem om. Jij zal net zo goed heel veel taken erbij krijgen wanneer er een kind is.
Klinkt heel negatief nu, maar zo bedoel ik het niet, heb zelf 2 kinderen en ik ben degene die minder werkt dan man. Dus ik doe ook meer voor de kinderen. Maar 's avonds en in het weekend zijn we beiden druk met de kinderen hoor, hij net zoveel als ik.
woensdag 6 november 2019 13:39
Ik twijfel niet over onze relatie op zich zelf. Ik ben enkel bang dat het wachten hem te lang wordt en er misschien een punt achter zet. Dan ben ik plots dakloos.Lucifer2018 schreef: ↑06-11-2019 10:34Ow, dat bepaal jij?
Wat een non discussies ondertussen.
TO, als je zo onzeker bent over dat samen wonen in zijn verbouwde huis en jouw huurhuis. Waarom denk je dan nu al zo na over zijn kinderwens?
Hij heeft geen tijdklok, jij wel. Maar als jij het nog niet weet en helemaal niet zo zeker bent over de relatie nu, waarom zo meegaan in zjn behoefte tot een ja of nee?
woensdag 6 november 2019 13:41
Dan zou ik even een goed gesprek met hem voeren voordat je de huur opzegt en met hem daar gaat wonen. Superpijnlijk misschien, maar dan heb je wel duidelijkheid. Want ja, er gaan relaties kapot aan het wel/niet willen van kinderen, maar beter dat je het nu weet dan over 2 jaar.
'Happiness is only real when shared'.
woensdag 6 november 2019 14:03
Wow, nee inderdaad!
Angst voor dakloosheid is al geen reden om langer bij iemand te blijven dan eigenlijk gezond is voor de relatie (ervaringsdeskundige), of iets anders onbenulligs.
Maar al helemáál geen reden om een levend wezen op aarde te zetten, met behoeftes en meningen en zorgen en valpartijen en ziekenhuisbezoeken en vastzitten aan schoolvakanties en voor jou een mega verantwoordelijkheid, jaaaaarenlang. Het is niet zo dat je een kind weer kan inleveren als het toch een beetje tegenvalt.
You can never have too many hats, gloves and shoes
