Hij kan niet accepteren dat het uit is

Ongeveer een week geleden heb ik na een heel lastig weekend uitgemaakt met mijn vriend. We zijn 3 en 24, waren 4,5 jaar samen en woonden ook al bijna een jaar samen. Hij kan absoluut niet accepteren dat het over is en vind dat ik het onze relatie schuldig ben om ons nog een kans te geven. Ik had heel erg afstand en ruimte nodig en die geeft hij mij nu onder de voorwaarde dat ik nadenken over hoe we onze relatie samen kunnen redden. Ondertussen denk ik alleen maar na over hoe ik hem uit moet leggen dat het er niet meer in zit.

Ik zal proberen eveb een korte achtergrond te geven:
Na een aantal pittige gesprekken (ik wil het geen ruzie noemen want er werd niet geschreeuwd oid maar we waren er allebei heel erg door aangeslagen want het ging over hele fundamentele dingen zoals hoeveel rekening houd je met de mening van de ander in bepaalde keuzes en beslissingen) ben ik heel erg gaan nadenken over onze relatie en vielen er een aantal twijfels van het afgelopen half jaar op zijn plek.

Ik was al een tijdje niet gelukkig. Dit kwam grotendeels ook doordat ik totaal niet op mijn plek zat op m'n werk (daar schreven we het dan ook allebei aan toe), maar achteraf gezien zaten er ook een aantal dingen in onze relatie niet lekker: van mijn kant dan, want voor hem ben ik de perfecte vriendin en ik maak hem zielsgelukkig. Ik heb echter niet het gevoel dat hij het beste in mij naar boven haalt. Sterker nog, ik heb het gevoel dat in door de jaren heen mijzelf ben verloren in onze relatie. Ik ben altijd heel erg makkelijk mee gegaan in zijn wensen en behoeften, ik vond immers alles leuk als ik maar bij hem was en ben niet goed in het luisteren naar mijn eigen gevoelens en behoeften (doe maar al te graag dingen voor een ander). De laatste tijd vroeg ik vaker dingen van hem die ik belangrijk vind (mee naar familie-bijeenkomsten, samen actief dingen ondernemen, etc), maar hij kon maar moeilijk met mij meebewegen. Hij heeft een hekel aan familie verplichtingen terwijl dat voor mij juist belangrijk en leuk is, en hij voelt zich bij mij familie ook niet op zijn gemak zegt 'ie, waardoor hij geen reden ziet om mee te gaan. Samen dingen ondernemen of met z'n tweeen op vakantie reageert hij wel enthousiast op, maar hij doet vervolgens totaal geen moeite, dus het initiatief en de uitvoering ligt altijd bij mij.

De pittige gesprekken gingen oa over dat hij vond dat ik niet genoeg waarde hechte aan zijn mening. Hij vond dat we het punt hadden bereikt dat we bepaalde (carrière en levens) beslissingen samen zouden maken en zolang we het hier niet over eens zouden zijn zouden er compromissen gesloten moeten worden. Voor mij voelt deze instelling op dit punt in mijn leven alsof ik concessies moet doen aan mijn eigen geluk. Het verhaal is niet acuut op een situatie van toepassing, maar het geeft mij toch een benauwend gevoel voor de toekomst.

Nadat ik hem, voor hem heel onverwachts, verteld had waarom ik het niet meer zag zitten heeft hij mij overtuigd om ons nog een kans te geven. Omdat ik nog altijd heel veel van hem houd heb ik me toen laten overtuigen, maar na twee dagen waarin ik bijna alleen maar heb gehuild terwijl hij probeerde het liefste vriendje ter wereld te zijn, heb ik er alsnog met heel veel pijn een punt achter gezet.

Nu zijn we apart van elkaar op vakantie en hebben we geen contact, maar ik heb hem beloofd dat we zullen praten als we allebei terug zijn. Hoewel ik 'blij' ben met mijn beslissing (ik mis hem ontzettend maar denk dat dit voor de lange termijn beter is, in ieder geval voor mij), zie ik nu al op tegen dat gesprek omdat ik niet weet hoe ik het aan hem moet uitleggen. Hij leeft in een totaal andere waarheid wat betreft onze relatie en is er van overtuigd dat wij een soort power koppel zijn wat voor elkaar gemaakt is en wat overal samen uitkomt. En als ik hem zie slaat zijn instelling op mij over en begin ik aan mezelf te twijfelen terwijl ik nu weet dat ik de goede beslissing heb gemaakt. Ik houd nog steeds van hem, er was niet zo heel veel mis met onze relatie (we hadden een leuk leven samen en goede seks), alleen was er een onbalans die naar mijn idee alleen recht te trekken viel als hij zou veranderen. Dat wil hij maar al te graag voor mij, maar ik weet natuurlijk dat dat niet de juiste instelling is voor een duurzame relatie. Ik kan en wil hem niet veranderen en heb ik er geen vertrouwen meer in dat ik samen met hem weer gelukkig kan worden.

Dit heb ik hem natuurlijk allemaal verteld, maar het dringt niet tot hem door... Ik voel me ontzettend rot en verdrietig omdat ik iemand van wie ik houd heel erg veel pijn doe. Daardoor wil ik het 'm graag nog een keer uitleggen, maar hoe? Ik heb geen idee hoe ik hem kan overtuigen dat het beter is zo en ik voel mijn eigen twijfels alweer opkomen als ik me zijn reacties inbeeld...

Bedankt voor jullie reacties. Ik wil het zó graag makkelijker maken en verzachten voor hem, want na 5 jaar alles te hebben gedeeld geef ik nog steeds ontzettend veel om hem, maar jullie hebben op zich gelijk dat dat niet meer mijn verantwoordelijkheid is (ookal voelt het wel zo).

Ik dacht dat ik nog wat oprechte twijfels had, het is natuurlijk doodeng om je eerste grote liefde aan de kant te zetten en voor het eerst in je leven alles alleen te doen (incl alleen wonen). Maar dat mijn twijfels vele malen sterker worden als ik bij hem ben geeft misschien ook wel aan dat ze vooral voortkomen uit medelijden. In eerdere gesprekken heb ik mezelf ook al emotioneel voor hem afgesloten en dat werkte voor het gesprek wel, totdat ik weer alleen was en alle emotie en twijfel er toch nog uitkwam. In ieder geval kon hij me dan niet meer overhalen/chanteren..

highlander schreef: ↑

12-08-2017 22:10

Ja, wil jij jullie relatie met a clean cut afsluiten zul je je emoties erbuiten moeten laten.
Want ook hij heeft er (op de lange termijn) niets aan dat jij de breakup zo zielig voor hem vind.
Bij hem blijven omdat jij jezelf anders een bitch vind. Zie je in hoe fucked up dat is?

Ja, als je het zo zegt zie ik dat zeker, maar als ik hem zie vergeet ik dat weer. Vanwege mijn conflictvermijdende en people-pleasende aard moeten mensen mij daar blijkbaar op wijzen.. Dus bij deze, dank!

@missrolie: Geen probleem dat je hier reageert natuurlijk! Snap heel goed dat het met een kindje in het spel nog oneindig veel lastiger is. Ik heb in mijn periodes van twijfel ook vaak mezelf afgevraagd of ik het langer uit had gehouden/meer moeite had gedaan als we nog langer bij elkaar waren geweest oid. En of we misschien dan wel weer dichter tot elkaar waren gekomen, maar daar valt niks van te zeggen natuurlijk. Het enige wat ik mezelf kwalijk neem is dat ik (achteraf gezien) maanden lang in mijn eentje heb geprobeerd de onbalans die ik voelde in onze relatie te keren. Ik heb hem nooit expliciet verteld over mijn twijfels, maar ben (achteraf gezien) op eigen houtje gaan proberen onze relatie te fixen (heeft geen zin natuurlijk, dat begrijp je). Ik zeg erbij 'achteraf gezien' omdat ik destijds zelf ook nog oogkleppen op had en de waarheid van mijn eigen gevoelens niet eens echt onder ogen wilde zien. Nu denk ik dat heel misschien, als ik mijn twijfels en gevoelens wel met hem had gedeeld, ik hem een eerlijkere kans had gegeven of in ieder geval de klap ook minder groot had gemaakt. Uiteindelijk ben ik het weekend dat ik er een punt achter zette soort van overvallen door mijn eigen gevoelens, wat een domino-effect aan inzichten creëerde waardoor ik voor mijn gevoel niets anders meer kon dan er een punt achterzetten. I guess dat wat ik wil zeggen is, geef je gevoelens de ruimte en deel ze ook met hem zodat hij weet waar hij aan toe is en je hopelijk kan helpen. Het is voor mijn ex nu vooral heel moeilijk dat hij het gevoel heeft dat ik hem geen kans heb gegeven om mij/ons te helpen. Geen idee of je hier iets aan hebt, maar voel je in ieder geval vrij om jouw verhaal hier ook te delen! Heel veel sterkte!