Hij verlatingsangst, ik bindingsangst

pompiedomdom schreef: ↑

22-10-2018 18:31

Ok nou dat accepteer ik. Maar ik vind het lastig om hierover met je in gesprek te gaan omdat ik zelf wel van mening ben dat hechtingsstijlen en mensen kunnen veranderen, en ik dat ook om mij heen heb gezien. Dat is dan een verschil in mening! (waar je jezelf overigens wel een beetje tegenspreekt want in het begin zeg je "dan kan je helen" en daarna zeg je "mensen veranderen niet", maar goed dat wordt misschien een pietluttige discussie).

met helen bedoel ik accepteren dat je handicap bestaat. Het is een psychologisch gegeven dat mensen in crisis terugvallen op oud gedrag. Geheeld of niet. Je wil deze relatie graag en daarom denk je dat deze problemen oplosbaar zijn, maar ergens weet je best dat dat niet zo is anders had je dit topic niet geopend. Waarschijnlijk ga je een relatie aan met deze man omdat dit past bij jouw hechtingsstijl waarbij je diep in je hart verwacht dat je gekwetst gaat worden. Ik hoop dat je verstandiger bent dan dat maar ik ben oud genoeg om te weten dat mensen in relaties bij voorkeur altijd dezelfde fout maken.

pompiedomdom schreef: ↑

22-10-2018 18:40

De gedachte dat deze problemen niet oplosbaar zouden zijn staan echt haaks op mijn levensvisie.

Ik ga nu stoppen met deze discussie want als het nu wordt gegooid op "ik ben oud genoeg om dit te weten" dan kan ik daar sowieso weinig zinnigs tegenin brengen. Ik vind dat een beetje een kinderachtige reden, alsof je als ouder persoon het ook altijd beter zou weten? Wat een onzin.

tja

Het is ook wel weer zo dat je dit soort problemen alleen kunt aangaan in de praktijk. In die zin is praten en analyseren inderdaad niet genoeg. Als je geen relatie hebt heb je niet zo veel last van een hechtingsstoornis en kun je er ook niet vanaf komen. Pas in een relatie kun je je niet meer verschuilen en kun je elkaar helpen om het probleem te boven te komen

Het is een lange en geen gemakkelijke weg die je samen kiest. Je zult regelmatig in de problemen komen. Maar samen blijven praten, begripvol en vergevingsgezind zijn wanneer het even misloopt is erg belangrijk.

Uiteindelijk blijft deze stoornis een uitdaging welk levenspad of - partner je ook kiest. Niet te bang zijn dus. Wel dapper dat je het aangaat TO. Je vriend ook. Knap, vind ik wel.

Ik lees dat er al veel is besproken in het topic, toch wil ik wel graag mijn ervaring met delen.
Op dit moment heb ik 18 jaar een relatie met mijn vriend. Ik heb erge verlatingsangst en hij kan zich moeilijk binden. Tot aan 2 jaar geleden zaten wij 16 jaar lang in een ongezonde relatie van aantrekken, afstoten ( ook lett soms met geweld in het verleden) veel drama's met elkaar, relatie aan, uit, aan. Dan weer samenwonen dan weer LAT. etc
Toch elke keer weer bij elkaar terug gekomen. Nu hebben we beiden intensief hulp, zijn we ons bewust van onze patronen en staan we aan het begin om patronen te doorbreken. (Leren ) verantwoordelijk te zijn voor eigen gedachten en gevoelens en gedrag.
Nu ik aan schrijven ben, merk ik dat ik het toch te lastig vind om tot de kern te blijven en te omschrijven wat ik wilde delen maar wat ik wil noemen is dat het niet onmogelijk is, maar heel hard werken! En als ik de tijd mocht terugdraaien dan was het beter voor ons allebei geweest om een partner te hebben die stabiel is.

lastige vraag t.o. Enerzijds denk ik dat het kans heeft van slagen, omdat jullie beiden weten hoe het voelt. Anderzijds moet je denk ik enorm oppassen dat het gevoel van onveiligheid niet het ENIGE is dat jullie bindt. Als dit de lijm tussen jullie is, dan wordt het een moeilijke en vergroot dit de onveiligheid, Dit is geen goede basis voor een relatie. Iemand hierboven zei al dat het niet constant zwaar moet zijn, daar ben ik het mee eens.

Zelf heb ik ook moeite met hechten maar na emdr en wat andere therapieën durf ik het aan om een relatie aan te gaan.. ( moet de man nog wel tegenkomen, maar das een ander obstakel:P). Ik herken dat je zegt dat mannen met een veilige hechtingsstijl dezelfde angsten kunnen oproepen. Wel is het zo dat zij vaak reageren vanuit een stevige basis van veiligheid en niet "terugslaan"vanuit onveiligheid (dit is wel gegeneraliseerd).
Wat mij helpt is dat ik echt niet meer van mezelf accepteer als ik "fratsen"ga uithalen: inderdaad aantrekken-afstoten bijv. Ik heb hier goed zicht op en accepteer gewoon niet dat ik hier iemand mee tekort doe en mezelf verlaag, vind dit zo vernederend voor de ander, maar ook voor mezelf. Het is mijn angst en hier moet ik mee omgaan. Ik moet hier ook eerlijk bij zeggen dat ik me zoveel veiliger voel nu, vooral de emdr heeft me enorm geholpen.

In de relatietherapie is de EFT (boek van sue johnson, houd me vast) stroming een bekende stroming, maar je hebt ook nog bijv. het boek van David Schnarzch, a passionate marriage, wat veel meer gaat over het verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gevoel ipv iemand je prullenbak van jouw emotie maken. Wellicht dat je hier nog iets uit kunt halen.

Wat S-meds zegt is ook een deel van de werkelijkheid. Hou daar rekening mee in je proces. Namelijk dat mensen niet wezenlijk veranderen. Je kunt wel inzicht verwerven en erkennen en proberen jezelf te verbeteren. Maar daar hoort ook acceptatie bij dat het een moeilijke en diepgaande kwetsuur is die misschien nooit helemaal zal genezen. Met jullie optimisme, strijdvaardigheid en kennis van de materie in combinatie met acceptatie komen jullie vast een heel eind maar hou de realiteit in het oog.
Ik wens jullie het allerbeste.

S-Meds schreef: ↑

22-10-2018 16:36

in de date fase en nu al dit soort analyses? dat gaat hem niet worden vrees ik

Eens ik word al moe van het lezen. Waarom zo moeilijk doen????

Alleen je OP gelezen. Nog geen reacties.
Ik zit in dezelfde situatie!
Wil er best verder op ingaan maar liever niet openbaar ivm herkenning en ik lig ook al op 1 oor. Stuur me gerust een pb!

*edit; wij zijn ook beide bewust van onze 'angst' en dynamiek en zijn allebei het boek aan het lezen.

Ouwedibbes schreef: ↑

22-10-2018 18:43

Het is ook wel weer zo dat je dit soort problemen alleen kunt aangaan in de praktijk. In die zin is praten en analyseren inderdaad niet genoeg. Als je geen relatie hebt heb je niet zo veel last van een hechtingsstoornis en kun je er ook niet vanaf komen. Pas in een relatie kun je je niet meer verschuilen en kun je elkaar helpen om het probleem te boven te komen

Het is een lange en geen gemakkelijke weg die je samen kiest. Je zult regelmatig in de problemen komen. Maar samen blijven praten, begripvol en vergevingsgezind zijn wanneer het even misloopt is erg belangrijk.

Uiteindelijk blijft deze stoornis een uitdaging welk levenspad of - partner je ook kiest. Niet te bang zijn dus. Wel dapper dat je het aangaat TO. Je vriend ook. Knap, vind ik wel.

Maar los van elkaar zal je moeten leren hoe jij jezelf de veiligheid kunt geven waar je zo naar verlangt. En dat geldt ook voor TO's vriend.

Ouwedibbes schreef: ↑

22-10-2018 18:43

Het is ook wel weer zo dat je dit soort problemen alleen kunt aangaan in de praktijk. In die zin is praten en analyseren inderdaad niet genoeg. Als je geen relatie hebt heb je niet zo veel last van een hechtingsstoornis en kun je er ook niet vanaf komen. Pas in een relatie kun je je niet meer verschuilen en kun je elkaar helpen om het probleem te boven te komen

Het is een lange en geen gemakkelijke weg die je samen kiest. Je zult regelmatig in de problemen komen. Maar samen blijven praten, begripvol en vergevingsgezind zijn wanneer het even misloopt is erg belangrijk.

Uiteindelijk blijft deze stoornis een uitdaging welk levenspad of - partner je ook kiest. Niet te bang zijn dus. Wel dapper dat je het aangaat TO. Je vriend ook. Knap, vind ik wel.

Hier sluit ik me bij aan. Ik herken t heel goed bij mezelf en heb dat boek ook gelezen.

Het scheelt al als je inziet wat er gebeurt.

S-Meds schreef: ↑

22-10-2018 18:13

ik zie triggeren als volgt: je hebt een handicap (zegt: reumatische aandoening) daar valt best mee te leven maar je moet er niet elke dag mee gaan parachutespringen.

Angsten aangaan vind ik niet zo constructief, je bevestigt ze dan als het ware. Angsten zijn gevolg van denkpatroon en diepgewortelde opvattingen/geloof, je kan er veel baat bij hebben om die denkpatronen te onderzoeken. Heb je geen cognitieve gedragstherapie gehad? Als je echt wilt helen en verwerken waar je last van hebt doe dat dan in een veilige omgeving. Het gaat al mis nu, kijk naar de zin die ik heb vetgemaakt: je gaat niet over zijn gedrag. Je hebt dat niet in de hand. Als hij in behandeling is geweest voor bindingsangst dan zal hij terugvallen in dat gedrag als jullie gaan settelen. Hij zal je gaan afstoten, denk aan emotionele onbereikbaarheid maar ook bedrog en je in de steek laten. Dat gaat pijn doen en dat heeft niks te maken met verwerking van jouw eigen probleem. Dat is schoppen tegen je been dat toch al pijnlijk is.

.
Angsten worden bevestigd (en versterkt) door ze te vermijden eigenlijk. Juist door angsten aan te gaan kan je ze ontkrachten. Dat is angst 101.

Maar goed, zo simpel is het niet met relaties, want er speelt veel meer een rol. Maar het geldt ook wel voor overtuigingen en patronen die je hebt over relaties. Volg je je patroon, dan wordt dat altijd bevestigt en versterkt. Durf je eruit te stappen en nieuwe ervaringen aan te gaan, dan kan je je patronen bijstellen.

Die vetgedrukte zin hoeft helemaal niet te zeggen dat het misgaat. Weet je, je gaat niet in therapie en dan is het klaar en dan ga je eruit en je bent de rest van je leven van al je problemen verlost. Een deel van je zal veranderd zijn, maar een deel zal ook tegen dezelfde dingen aan blijven lopen, maar je zult de handvatten hebben om je er doorheen te navigeren. Van sommige kleine dingen zal je misschien geen last meer hebben, maar grotere dingen (zoals een relatie aangaan) zullen altijd impact blijven houden. Dus ja, het is heel belangrijk dat TO, in deze relatie of een andere, zich ervan bewust is dat zij een ander niet verantwoordelijk maakt voor haar gevoel en dat ze niet de verantwoordelijkheid voor het gevoel van een ander op zich neemt. Dat je je daar bewust van betekent betekent niet 'zie je wel, het gaat nu al mis'.

Het leven komt niet op bestelling met alleen maar veilige omgevingen waarin je nooit getriggerd wordt op je gevoelige plekken. Juist door, met de handvatten die je hebt en wat je geleerd hebt in therapie en eerdere ervaringen, je door deze situaties heen te navigeren doe je nieuwe ervaringen op waardoor je je oude patronen kan veranderen en nieuwe patronen, die je in therapie vooral in theorie hebt geleerd, versterken. In de praktijk is waar het echte werk gebeurt.

Dus nee, dit is niet de meest risicoloze situatie die er bestaat, maar ook niet per se gedoemd om te mislukken. Kijk naar de relaties in onze huidige maatschappij, de hoeveelheid (vecht)scheidingen. Wat zegt dat over ons? Met bewuste kennis van jezelf een relatie aangaan is misschien het beste wat je kan doen. Dan kan je ook op tijd stoppen als het niet werkt.

Waar ik vind dat je voor moet waken is dat je van deze problemen juist een groot ding maakt, net als dat jullie het er nu over hebben en dat hij zo bijzonder is omdat hij hier 'geduld' voor heeft. Waarvoor moet iemand 'geduld' hebben als jij verantwoordelijkheid neemt voor jezelf? Naar mijn idee gaat iemand willen die hier 'geduld' voor heeft al een beetje richting het 'uitbesteden aan een ander'. Jullie moeten niet om elkaar heen gaan hangen, zorgend, rekening houdend met, geduld hebbend met alle 'gekke' dingen, alle dramatische toestanden die jullie maken van alledaagse gevoelens. Dat staat er hard, maar is niet zo bedoeld. Met andere woorden, die 'dramatische' gevoelens zijn alle kindgevoelens waar jullie dan niet bij jezelf voor zorgen en begrenzen waardoor ze in de huidige, volwassen, tijd dramatisch worden. Door iemand te willen die daar geduld voor heeft geef je jezelf eigenlijk meer ruimte om er zelf minder verantwoordelijkheid voor te hoeven nemen, jezelf minder te hoeven begrenzen en voor je eigen gevoelens te zorgen. Dit is natuurlijk niet zwart/wit. In het leven is het ook heel belangrijk om verbinding en steun bij anderen te zoeken, maar het is een glijdende schaal met dit soort problematiek wanneer het overgaat in uitbesteden aan een ander. Dus iets om scherp op te letten en ik zou er echt voor waken dat je hier niet al te veel over gaat analyseren in het contact samen, niet al te veel voor elkaar gaat zorgen en grenzeloos gaat spuien bij de ander wat het allemaal met je doet.

tu1nhek schreef: ↑

23-10-2018 09:18

.
Angsten worden bevestigd (en versterkt) door ze te vermijden eigenlijk. Juist door angsten aan te gaan kan je ze ontkrachten. Dat is angst 101.

Maar goed, zo simpel is het niet met relaties, want er speelt veel meer een rol. Maar het geldt ook wel voor overtuigingen en patronen die je hebt over relaties. Volg je je patroon, dan wordt dat altijd bevestigt en versterkt. Durf je eruit te stappen en nieuwe ervaringen aan te gaan, dan kan je je patronen bijstellen.

Die vetgedrukte zin hoeft helemaal niet te zeggen dat het misgaat. Weet je, je gaat niet in therapie en dan is het klaar en dan ga je eruit en je bent de rest van je leven van al je problemen verlost. Een deel van je zal veranderd zijn, maar een deel zal ook tegen dezelfde dingen aan blijven lopen, maar je zult de handvatten hebben om je er doorheen te navigeren. Van sommige kleine dingen zal je misschien geen last meer hebben, maar grotere dingen (zoals een relatie aangaan) zullen altijd impact blijven houden. Dus ja, het is heel belangrijk dat TO, in deze relatie of een andere, zich ervan bewust is dat zij een ander niet verantwoordelijk maakt voor haar gevoel en dat ze niet de verantwoordelijkheid voor het gevoel van een ander op zich neemt. Dat je je daar bewust van betekent betekent niet 'zie je wel, het gaat nu al mis'.

Het leven komt niet op bestelling met alleen maar veilige omgevingen waarin je nooit getriggerd wordt op je gevoelige plekken. Juist door, met de handvatten die je hebt en wat je geleerd hebt in therapie en eerdere ervaringen, je door deze situaties heen te navigeren doe je nieuwe ervaringen op waardoor je je oude patronen kan veranderen en nieuwe patronen, die je in therapie vooral in theorie hebt geleerd, versterken. In de praktijk is waar het echte werk gebeurt.

Dus nee, dit is niet de meest risicoloze situatie die er bestaat, maar ook niet per se gedoemd om te mislukken. Kijk naar de relaties in onze huidige maatschappij, de hoeveelheid (vecht)scheidingen. Wat zegt dat over ons? Met bewuste kennis van jezelf een relatie aangaan is misschien het beste wat je kan doen. Dan kan je ook op tijd stoppen als het niet werkt.

Waar ik vind dat je voor moet waken is dat je van deze problemen juist een groot ding maakt, net als dat jullie het er nu over hebben en dat hij zo bijzonder is omdat hij hier 'geduld' voor heeft. Waarvoor moet iemand 'geduld' hebben als jij verantwoordelijkheid neemt voor jezelf? Naar mijn idee gaat iemand willen die hier 'geduld' voor heeft al een beetje richting het 'uitbesteden aan een ander'. Jullie moeten niet om elkaar heen gaan hangen, zorgend, rekening houdend met, geduld hebbend met alle 'gekke' dingen, alle dramatische toestanden die jullie maken van alledaagse gevoelens. Dat staat er hard, maar is niet zo bedoeld. Met andere woorden, die 'dramatische' gevoelens zijn alle kindgevoelens waar jullie dan niet bij jezelf voor zorgen en begrenzen waardoor ze in de huidige, volwassen, tijd dramatisch worden. Door iemand te willen die daar geduld voor heeft geef je jezelf eigenlijk meer ruimte om er zelf minder verantwoordelijkheid voor te hoeven nemen, jezelf minder te hoeven begrenzen en voor je eigen gevoelens te zorgen. Dit is natuurlijk niet zwart/wit. In het leven is het ook heel belangrijk om verbinding en steun bij anderen te zoeken, maar het is een glijdende schaal met dit soort problematiek wanneer het overgaat in uitbesteden aan een ander. Dus iets om scherp op te letten en ik zou er echt voor waken dat je hier niet al te veel over gaat analyseren in het contact samen, niet al te veel voor elkaar gaat zorgen en grenzeloos gaat spuien bij de ander wat het allemaal met je doet.

Door te daten met iemand met bindingsangst vermijd je hetgeen je aan moet gaan. Namelijk veilig zijn in veiligheid want dat is namelijk waar je bang voor bent: bang dat je dat niet kan krijgen en als je het hebt: bang om te verliezen. Het is geen fobie dus niet te vergelijken met graaien in een bak vol spinnen.

pompiedomdom schreef: ↑

22-10-2018 18:40

De gedachte dat deze problemen niet oplosbaar zouden zijn staan echt haaks op mijn levensvisie.

Ik ga nu stoppen met deze discussie want als het nu wordt gegooid op "ik ben oud genoeg om dit te weten" dan kan ik daar sowieso weinig zinnigs tegenin brengen. Ik vind dat een beetje een kinderachtige reden, alsof je als ouder persoon het ook altijd beter zou weten? Wat een onzin.

Toch is het een gegeven. Een hechtingstijl verander je niet, je kunt er wel mee leren omgaan op een gezonde manier.

pompiedomdom schreef: ↑

23-10-2018 09:27

Maar wie heeft er een compleet veilige hechtingsstijl.. Ik ken eerlijk gezegd heel, heel weinig mensen die dat hebben. Ligt misschien aan mijn omgeving, maar daar kom ik natuurlijk niet zomaar uit (mijn vrienden, familie, etc.).

genoeg maar mogelijk herken je ze niet. Goed boek is Attached van Levine en Heller

S-Meds schreef: ↑

23-10-2018 09:24

Door te daten met iemand met bindingsangst vermijd je hetgeen je aan moet gaan. Namelijk veilig zijn in veiligheid want dat is namelijk waar je bang voor bent: bang dat je dat niet kan krijgen en als je het hebt: bang om te verliezen. Het is geen fobie dus niet te vergelijken met graaien in een bak vol spinnen.

.
Ok, maar ik reageerde op dat je schreef "Angsten aangaan vind ik niet zo constructief, je bevestigt ze dan als het ware." En ja, je hebt een punt, maar gezien het leven en onze relaties niet statisch zijn en niet op bestelling komen is het niet zo simpel te zien. Dus dit is een situatie met risico's en valkuilen, maar iemand zoeken (bij wie je dan even gaat bepalen dat ze veilig gehecht zijn voordat je ze zo goed kent dat je dat echt door kan hebben én iemand met wie je het ook zo leuk hebt dat je een relatie met ze aan wil gaan) die jou van een 'goede' omgeving gaat voorzien voor jouw problemen is niet een heel werkbare eis. Je moet het ook doen met wat je hebt en wat het leven je brengt en daarbij kan je gebruiken wat je weet en geleerd hebt.

tu1nhek schreef: ↑

23-10-2018 10:03

.
Ok, maar ik reageerde op dat je schreef "Angsten aangaan vind ik niet zo constructief, je bevestigt ze dan als het ware." En ja, je hebt een punt, maar gezien het leven en onze relaties niet statisch zijn en niet op bestelling komen is het niet zo simpel te zien. Dus dit is een situatie met risico's en valkuilen, maar iemand zoeken (bij wie je dan even gaat bepalen dat ze veilig gehecht zijn voordat je ze zo goed kent dat je dat echt door kan hebben én iemand met wie je het ook zo leuk hebt dat je een relatie met ze aan wil gaan) die jou van een 'goede' omgeving gaat voorzien voor jouw problemen is niet een heel werkbare eis. Je moet het ook doen met wat je hebt en wat het leven je brengt en daarbij kan je gebruiken wat je weet en geleerd hebt.

Dit gaat over verlating en hechtingsproblemen. Niet om een angststoornis. dit is geen fobie, dit is een existentiële en realistische angst. Als het ware een handicap, het helpt niet om leven te kiezen waarbij je constant wordt geconfronteerd met je tekortkomingen

pompiedomdom schreef: ↑

23-10-2018 09:24

Thanks, hele heldere en duidelijke post. Met "geduld" bedoel ik meer dat in de gevallen dat hij of ik gedrag vertoont vanuit onze angsten, hier misschien iets meer begrip voor is dan als iemand geen last heeft van die angsten. Betekent niet dat we met elkaar mee moeten buigen, juist niet, maar ik kan me herinneren dat mijn vorige vriend (met veilige hechtingsstijl) soms gewoon echt NIET begreep waar ik het over had. En dat neem ik hem niet kwalijk, maar dat was soms wel lastig. Als degene met wie ik nu ben iets van mij wil waarvan ik weet dat het met zijn angst te maken heeft, kan ik dat persoonlijk misschien iets makkelijker zijn als zijn angst, en niet als iets wat hij ECHT wil of meent of wat dan ook. Hm, misschien is dit wat vaag uitgelegd zo. Maar dat er begrip voor elkaar is betekent zeker niet dat we de hand boven elkaars hoofd moeten houden. Absoluut. En ik weet dat het voor ons beide waarschijnlijk altijd een punt gaat zijn dat wat "moeilijker" gaat. We weten het van elkaar, en het zal vast af en toe naar boven komen, maar er is meer. Gelukkig

.
Klopt (dikgedrukte) dit is de balans die jullie moeten vinden en waar jullie dus beiden verantwoordelijkheid voor moeten nemen. Niet dat het 100% van de tijd dan goed zal gaan inderdaad, het is ook een proces, maar je moet je tijdig kunnen herpakken en verder bouwen.