Relaties
alle pijlers
Hoe lang duurt pijn en écht accepteren dat het over is?
zaterdag 8 december 2018 02:04
Omdat ik niet kan slapen en de zoveelste nacht op rij maak, dat ik lig te huilen in bed, hoop ik dat jullie me wat kunnen opbeuren of inzichten kunnen geven. Ik heb hier nl. afgelopen zomer mijn verhaal gedaan over mijn relatie van 25 jaar die op de klippen is gelopen en heb daar ook steun uit gehaald.
En hoewel het niet slecht met me gaat (naar omstandigheden wel aardig denk ik), ben ik nog zo vaak en zo veel verdrietig. Ik kan zoveel pijn voelen. En ik merk dat mijn vriendinnen het ook niet echt begrijpen. Tuurlijk, ze 'kennen' het wel van verhalen en kunnen zich op zich ook wel enigzins een voorstelling maken. Maar heb toch ook vaak het gevoel dat ze het gevoel niet echt kunnen voorstellen hoe vreselijk verdrietig het kan zijn en hoe ruk je je op bepaalde momenten kunt voelen.
Ik merk eerlijk gezegd nog niet dat het beter gaat met mij. Eerder slechter. In die zin dat ik duidelijke plannen heb, ook uitkijk naar bepaalde aspecten van mijn toekomst (ga een nieuwe studie volgen en werken bij een andere werkgever, heb een caravan gekocht waar ik zin in heb om er mee op uit te trekken, ik onderneem leuke dingen, volg cursussen), maar toch komt het rauwe besef van het einde van mijn relatie nu pas veel echter binnen. Misschien ligt dat ook aan het feit dat 2019 voor de deur staat. Hoewel ik enerzijds uitkijk naar de dingen in het verschiet, voel ik me ook erg rauwig om het feit dat ik een deel van 2018 nog heb geleefd met het idee van een liefdevolle relatie en toekomstideeën voor ons 2en en dat dat nu helemaal van de baan is. In 2018 was ik nog samen, in 2019 start ik van begin tot eind als alleenstaande vrouw. In 2018 kustten we elkaar nog gelukkig nieuwjaar. Over een krappe maand vier ik het alleen met een verre vriendin en haar gezin.
Ook al ben ik nu een half jaar verder, het doet nog steeds met regelmaat zo'n pijn. Wanneer wordt dat beter? Het beneemt me af en toe echt mijn adem en ik hoop dat jullie me kunnen vertellen dat ik bijna het ergste heb gehad ofzo.
Dankjewel voor je reactie alvast.
En hoewel het niet slecht met me gaat (naar omstandigheden wel aardig denk ik), ben ik nog zo vaak en zo veel verdrietig. Ik kan zoveel pijn voelen. En ik merk dat mijn vriendinnen het ook niet echt begrijpen. Tuurlijk, ze 'kennen' het wel van verhalen en kunnen zich op zich ook wel enigzins een voorstelling maken. Maar heb toch ook vaak het gevoel dat ze het gevoel niet echt kunnen voorstellen hoe vreselijk verdrietig het kan zijn en hoe ruk je je op bepaalde momenten kunt voelen.
Ik merk eerlijk gezegd nog niet dat het beter gaat met mij. Eerder slechter. In die zin dat ik duidelijke plannen heb, ook uitkijk naar bepaalde aspecten van mijn toekomst (ga een nieuwe studie volgen en werken bij een andere werkgever, heb een caravan gekocht waar ik zin in heb om er mee op uit te trekken, ik onderneem leuke dingen, volg cursussen), maar toch komt het rauwe besef van het einde van mijn relatie nu pas veel echter binnen. Misschien ligt dat ook aan het feit dat 2019 voor de deur staat. Hoewel ik enerzijds uitkijk naar de dingen in het verschiet, voel ik me ook erg rauwig om het feit dat ik een deel van 2018 nog heb geleefd met het idee van een liefdevolle relatie en toekomstideeën voor ons 2en en dat dat nu helemaal van de baan is. In 2018 was ik nog samen, in 2019 start ik van begin tot eind als alleenstaande vrouw. In 2018 kustten we elkaar nog gelukkig nieuwjaar. Over een krappe maand vier ik het alleen met een verre vriendin en haar gezin.
Ook al ben ik nu een half jaar verder, het doet nog steeds met regelmaat zo'n pijn. Wanneer wordt dat beter? Het beneemt me af en toe echt mijn adem en ik hoop dat jullie me kunnen vertellen dat ik bijna het ergste heb gehad ofzo.
Dankjewel voor je reactie alvast.
zaterdag 8 december 2018 02:17
25 jaar relatie in 6 maanden achter je laten lijkt mij erg snel. Niet raar dat je nog volop aan het verwerken bent. Zo te lezen heb je eerst goed gezorgd voor de eerste crisis-opvang, en nu dat op orde is heb je ruimte voor je verdriet zonder dat het je bestaan acuut in gevaar brengt.
Je klinkt als een sterk persoon die ook sterk genoeg is om zichzelf ruimte te geven voor verdriet. Neem daar dan ook de tijd voor. Je hebt ook nogal een goede reden voor je verdriet!
En weet je wat het gekke is? Op een dag sta je op en realiseer je je dat je heerlijk geslapen hebt, dat je jezelf hervonden hebt en dat de pijn klein genoeg is geworden om grotendeels te negeren. Dat je met of zonder een nieuwe relatie gewoon gelukkig bent. Dat die 25 jaar vooral een goede herinnering oplevert en dat je de vervelende stukken hebt opgeborgen waar het geen kwaad meer kan.
Je klinkt als een sterk persoon die ook sterk genoeg is om zichzelf ruimte te geven voor verdriet. Neem daar dan ook de tijd voor. Je hebt ook nogal een goede reden voor je verdriet!
En weet je wat het gekke is? Op een dag sta je op en realiseer je je dat je heerlijk geslapen hebt, dat je jezelf hervonden hebt en dat de pijn klein genoeg is geworden om grotendeels te negeren. Dat je met of zonder een nieuwe relatie gewoon gelukkig bent. Dat die 25 jaar vooral een goede herinnering oplevert en dat je de vervelende stukken hebt opgeborgen waar het geen kwaad meer kan.
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
zaterdag 8 december 2018 02:27
Niet alleen is je langdurige relatie verbroken,er is een andere baan, een nieuwe studie en, volgens mij, ook nog andere woonruimte. Ik vind het niet gek dat je er na zes maanden nog niet bent.
Dit geeft echt veel meer tijd nodig. Je komt er heus wel maar dat gaat met ups en downs. Sterkte, je komt er wel.
Dit geeft echt veel meer tijd nodig. Je komt er heus wel maar dat gaat met ups en downs. Sterkte, je komt er wel.
zaterdag 8 december 2018 02:31
Ik vind het ook zo lastig om met de goedbedoelde adviezen van vriendinnen en kennissen om te gaan. Iedereen vindt me zo sterk en krachtig. Maar dat wil ik helemaal niet gevonden worden de hele tijd. Ik wil dat ze ook oog hebben voor de hele verdrietige persoon die ik ben. En men probeert me op te beuren dat ik nu weer alle mannen kan daten die ik wil. Terwijl mijn hoofd echt totaal niet naar andere mannen staat. Ik heb helemaal geen zin in een nieuwe relatie of een kerel uberhaupt. Er is er maar 1 waar ik mee had willen uitzoeken of we op een gegeven moment een nieuwe toekomst in zouden kunnen slaan, na de vele inzichten die we hebben opgedaan, maar dat wil hij niet. En dat moet ik accepteren. Ik moet iets accepteren wat niet in mijn aard ligt om te accepteren. Namelijk dat ik hierin geen enkele stem heb.
En ja, ik ben sterk en vind heus mijn weg wel weer. Maar ik ben ook soms gewoon klote verdrietig en heb dan alleen maar behoefte aan een sussende strelende arm om me heen waar ik tegenaan mag huilen. En die heb ik niet. En dat voelt soms heel alleen.
En ja, ik ben sterk en vind heus mijn weg wel weer. Maar ik ben ook soms gewoon klote verdrietig en heb dan alleen maar behoefte aan een sussende strelende arm om me heen waar ik tegenaan mag huilen. En die heb ik niet. En dat voelt soms heel alleen.
zaterdag 8 december 2018 02:35
KLopt Cesium, er is een heleboel verandert in korte tijd. Echt niet alleen maar slecht. Soms ook gewoon heel goed of nuttig. Maar wel veel ja. En ik zit nog zo volop in het proces van alles een plekje geven. Terwijl het nieuwtje er voor de buitenwereld er inmiddels wel af is en ik in hun ogen weer in de opbouwfase zit. Tja, qua omstandigheden misschien wel. Maar mijn gevoel loopt er nog hopeloos achteraan te slepen.
zaterdag 8 december 2018 02:39
zaterdag 8 december 2018 02:40
Deel je dat gevoel wel met je vrienden? Ik lees vooral dat je probeert sterk te zijn/te voldoen aan het beeld dat ze hebben maar dat hoeft niet hé? Misschien niet iedereen maar wel heel veel mensen kunnen het begrijpen dat je niet zo maar even over zo'n lange relatie en breuk heen stapt, je hebt nog niet eens alle seizoenen doorlopen! Ik ken het alleen "maar" van een relatie van zes jaar waar ik zelf de keuze niet maakte om het uit te maken maar voelde me minstens zo slecht toen soms nog hoor, zeker op zo'n moment dat het einde van het jaar naderde. En ondanks de nieuwe kansen want die had ik toen inderdaad ook en ik was afgevallen en iedereen stond te jubelen maar voelde me echt vreselijk verdrietig soms nog over het verlies.
Nu kan ik het me haast niet meer voorstellen, het lijkt zó ver weg. maar dat het heel erg impact heeft is echt normaal en niet iets dat je kunt overhaasten. Een digitale knuffel op afstand voor jou! Morgen is weer een dag maar vandaag ben je gewoon even heel verdrietig.
Nu kan ik het me haast niet meer voorstellen, het lijkt zó ver weg. maar dat het heel erg impact heeft is echt normaal en niet iets dat je kunt overhaasten. Een digitale knuffel op afstand voor jou! Morgen is weer een dag maar vandaag ben je gewoon even heel verdrietig.
zaterdag 8 december 2018 02:52
Lief dankjullie wel. Zelfs midden in de nacht geven jullie me een oppepper.
Ik heb voor mijn gevoel niet het goede netwerk om me heen wat voor mij nu als fijn zou voelen. Dat komt waarschijnlijk voor een groot deel door mezelf. Ben een type die het vooral snel zelf uitzoekt en ook niet supervaak en veel behoefte heeft aan contact onder normale omstandigheden. Gewoon het leven van druk druk druk en vriendschappen kunnen daardoor soms weken on hold staan voor we weer contact hebben en tijd vrijmaken in onze agenda's. Want mijn paar vriendinnen hebben ook een druk en vol leven en het temperament bij vriendinnen is toch wel echt go go gooo. En dat is dan ook wat ik letterlijk hoor: ja, tis kut, maar je KUNT het, you go girl! Tjakkaa (er nog net niet letterlijk achteraan geplakt, maar zo voelt het wel).
Ik merk dat ik toch wel eenzaam ben in dit verdriet en stiekem ook een beetje jaloers op mijn ex. Want hoewel hij heeft uitgesproken zeer veel respect te hebben hoe ik mijn leven oppak en dingen onderneem, hij is degene met een aantal vrienden die in de buurt wonen en ook onder een beetje dezelfde omstandigheden zitten (1 vriend van hem zit in een relatiecrisis en 2 vrienden zijn vorig jaar vrijgezel geworden) en ze trekken nu heel veel naar elkaar toe. Soms voelt het wel alsof zijn vrienden een soort vervanging van onze relatie zijn geworden. En ik gun hem dat, begrijp me niet verkeerd.
Maar ik gun mezelf ook die steun en die mis ik. Ik doe het nu met een telefoontje of appje elke 2 weken met hoe ik me hou en ook al geef ik aan dat ik verdriet heb, men denkt blijkbaar toch dat ik die het liefst alleen verteer ofzo.
En misschien is dat ook wel zo hoor. Of weet ik gewoon niet goed hoe ik het dan wél beter moet aanpakken.
Ik heb voor mijn gevoel niet het goede netwerk om me heen wat voor mij nu als fijn zou voelen. Dat komt waarschijnlijk voor een groot deel door mezelf. Ben een type die het vooral snel zelf uitzoekt en ook niet supervaak en veel behoefte heeft aan contact onder normale omstandigheden. Gewoon het leven van druk druk druk en vriendschappen kunnen daardoor soms weken on hold staan voor we weer contact hebben en tijd vrijmaken in onze agenda's. Want mijn paar vriendinnen hebben ook een druk en vol leven en het temperament bij vriendinnen is toch wel echt go go gooo. En dat is dan ook wat ik letterlijk hoor: ja, tis kut, maar je KUNT het, you go girl! Tjakkaa (er nog net niet letterlijk achteraan geplakt, maar zo voelt het wel).
Ik merk dat ik toch wel eenzaam ben in dit verdriet en stiekem ook een beetje jaloers op mijn ex. Want hoewel hij heeft uitgesproken zeer veel respect te hebben hoe ik mijn leven oppak en dingen onderneem, hij is degene met een aantal vrienden die in de buurt wonen en ook onder een beetje dezelfde omstandigheden zitten (1 vriend van hem zit in een relatiecrisis en 2 vrienden zijn vorig jaar vrijgezel geworden) en ze trekken nu heel veel naar elkaar toe. Soms voelt het wel alsof zijn vrienden een soort vervanging van onze relatie zijn geworden. En ik gun hem dat, begrijp me niet verkeerd.
Maar ik gun mezelf ook die steun en die mis ik. Ik doe het nu met een telefoontje of appje elke 2 weken met hoe ik me hou en ook al geef ik aan dat ik verdriet heb, men denkt blijkbaar toch dat ik die het liefst alleen verteer ofzo.
En misschien is dat ook wel zo hoor. Of weet ik gewoon niet goed hoe ik het dan wél beter moet aanpakken.
zaterdag 8 december 2018 02:57
En mijn beste vriend was mijn ex en dat, tja, kan nu niet meer. We proberen elkaar wel af en toe een berichtje te sturen en ik krijg ook een virtuele knuffel terug als ik aangeef dat ik het er zwaar mee heb en dat voelt heel fijn hoor. Maar dit is toch iets wat we ieder los van elkaar moeten verwerken.
zaterdag 8 december 2018 03:07
Ja, ik heb een zus. Maar zij is van alles en iedereen juist degene die nogal van de empowerment is en heeft het vreselijk druk. Ze had ook pas na twee weken na terugkomst van haar vakantie afgelopen zomer een half uurtje tijd voor me. Terwijl ik hunkerde naar haar arm om me heen. Maar goed, tis zoals het is en ik probeer het te accepteren dat ik me in mijn leven blijkbaar omringd heb met powervrouwen zonder tijd. Daar pluk ik nu de vruchten van 
(cynische modus)
Ik heb dus ook goed gemerkt waar mijn behoeftes liggen en dat is meer nabijheid in mijn leven en daar probeer ik vorm aan te geven. Alleen gaat dat niet zo 123. Dus ben blij dat ik hier even mag verdrieten daarover.
Zat zelfs te denken om een ontspannings massage te boeken. Gewoon puur en alleen voor de lichamelijke nabijheid, een beetje koestering voor mijn lijf. Ben alleen bang dat ik dan ga liggen huilen
Nou ja, morgen weer een nieuwe dag met vers daglicht. Doet een mens altijd goed. Ik ga toch maar weer proberen te slapen. Kijken of het nu wel lukt.
Jullie zijn lief om mij zo midden in de nacht te willen aanhoren. Dankjewel alvast!
(cynische modus)Ik heb dus ook goed gemerkt waar mijn behoeftes liggen en dat is meer nabijheid in mijn leven en daar probeer ik vorm aan te geven. Alleen gaat dat niet zo 123. Dus ben blij dat ik hier even mag verdrieten daarover.
Zat zelfs te denken om een ontspannings massage te boeken. Gewoon puur en alleen voor de lichamelijke nabijheid, een beetje koestering voor mijn lijf. Ben alleen bang dat ik dan ga liggen huilen
Nou ja, morgen weer een nieuwe dag met vers daglicht. Doet een mens altijd goed. Ik ga toch maar weer proberen te slapen. Kijken of het nu wel lukt.
Jullie zijn lief om mij zo midden in de nacht te willen aanhoren. Dankjewel alvast!
zaterdag 8 december 2018 05:38
Sommige mensen beseffen soms niet hoe heftig liefdesverdriet kan zijn, omdat ze het waarschijnlijk nooit hebben mee gemaakt, of snel over iets heen konden stappen.
Voor jou is het een rouwproces. Mij hielp het destijds om die stadia door te lezen, dat gaf mij enige houvast en begrip voor waar ik zat. En ook dat ik wist, dat het echt eindig is. Dit verdriet blijft niet voor altijd en je zult weer kunnen lachen. Alleen niet nu. Mij hielp het om stapje voor stapje te gaan, elke dag proberen iets te vinden wat mooi, leuk, fijn is.
Nieuwe dingen te doen, wat jij ook doet lees ik. Verandering van omgeving, ik ging verhuizen, nieuwe mensen leren kennen etc. Het verhuizen was een toevalligheid, maar dat was wel echt wat ik nodig had om het verdriet te kunnen dragen.
Sterkte! Misschien heb je ook wat aan lotgenoten? www.ldvd.nl
Voor jou is het een rouwproces. Mij hielp het destijds om die stadia door te lezen, dat gaf mij enige houvast en begrip voor waar ik zat. En ook dat ik wist, dat het echt eindig is. Dit verdriet blijft niet voor altijd en je zult weer kunnen lachen. Alleen niet nu. Mij hielp het om stapje voor stapje te gaan, elke dag proberen iets te vinden wat mooi, leuk, fijn is.
Nieuwe dingen te doen, wat jij ook doet lees ik. Verandering van omgeving, ik ging verhuizen, nieuwe mensen leren kennen etc. Het verhuizen was een toevalligheid, maar dat was wel echt wat ik nodig had om het verdriet te kunnen dragen.
Sterkte! Misschien heb je ook wat aan lotgenoten? www.ldvd.nl
zaterdag 8 december 2018 06:41
zaterdag 8 december 2018 07:43
Het is nog maar een half jaar geleden he. Ik vind het niet meer dan logisch dat je je zo verdrietig voelt. Je gaat door een soort rouwproces. Dat is niet 1 2 3 klaar, ook al denkt de omgeving vaak van wel.
Ik heb zelf ooit eens verschrikkelijk liefdesverdriet gehad. Het was niet eens een lange relatie, dat vond ik nog erger. Ik was helemaal van het padje af. Iemand gaf mij toen een boek wat mij heel erg geholpen heeft om te begrijpen wat er in mijn lichaam gebeurde op biofysisch niveau (dus stofjes in het lichaam etc.). Niet dat de pijn en verdriet meteen over waren, maar ik wist wel dat het niet oneindig zou zijn. Het gaf mij in ieder geval rust. De titel klinkt heel zweverig, maar dat is het boek niet:
The journey from abandonment to healing van Susan Anderson. Ik weet niet of het in het NL te koop is maar in het Engels zeer goed te lezen.
Heel veel sterkte
Ik heb zelf ooit eens verschrikkelijk liefdesverdriet gehad. Het was niet eens een lange relatie, dat vond ik nog erger. Ik was helemaal van het padje af. Iemand gaf mij toen een boek wat mij heel erg geholpen heeft om te begrijpen wat er in mijn lichaam gebeurde op biofysisch niveau (dus stofjes in het lichaam etc.). Niet dat de pijn en verdriet meteen over waren, maar ik wist wel dat het niet oneindig zou zijn. Het gaf mij in ieder geval rust. De titel klinkt heel zweverig, maar dat is het boek niet:
The journey from abandonment to healing van Susan Anderson. Ik weet niet of het in het NL te koop is maar in het Engels zeer goed te lezen.
Heel veel sterkte
zaterdag 8 december 2018 08:06
Lieve Diyer,
Het is nog zo vers en na zo’n lange relatie is dat toch alsof er een deel van je geamputeerd is? Zeker als het niet jouw keuze is! Wat verdrietig voor je.
Je vriendinnen klinken niet heel meelevend eerlijk gezegd. Je zou inderdaad baat kunnen hebben bij wat medestanders, paar leuke vrijgezelle vrouwen die ook behoefte hebben aan contact en een luisterend oor. Misschien een oproepje plaatsen?
Ik weet niet of jullie kinderen hebben? Iemand anders schrijft dat maar jijzelf niet. Anders misschien andere moeders uit de buurt oid?
Je kan van alles ondernemen en afleiding zoeken, dat is ook goed, maar dat neemt niet weg dat je je intens verdrietig kunt voelen.
Massage is goed, huilen is helemaal niet erg. Misschien moet je dat maar gewoon eens doen: potje huilen bij je zus of vriendinnen!
Sterkte en een dikke knuffel.
Het is nog zo vers en na zo’n lange relatie is dat toch alsof er een deel van je geamputeerd is? Zeker als het niet jouw keuze is! Wat verdrietig voor je.
Je vriendinnen klinken niet heel meelevend eerlijk gezegd. Je zou inderdaad baat kunnen hebben bij wat medestanders, paar leuke vrijgezelle vrouwen die ook behoefte hebben aan contact en een luisterend oor. Misschien een oproepje plaatsen?
Ik weet niet of jullie kinderen hebben? Iemand anders schrijft dat maar jijzelf niet. Anders misschien andere moeders uit de buurt oid?
Je kan van alles ondernemen en afleiding zoeken, dat is ook goed, maar dat neemt niet weg dat je je intens verdrietig kunt voelen.
Massage is goed, huilen is helemaal niet erg. Misschien moet je dat maar gewoon eens doen: potje huilen bij je zus of vriendinnen!
Sterkte en een dikke knuffel.
zaterdag 8 december 2018 08:07
Sterkte diyer!
Ik zit ook in een klote situatie.. wij gaan proberen om apart te wonen en zo onze relatie voort te zetten maar ik vlieg van de ene emotie in de andere.
Het is niet mijn keuze en ik voel me zo machteloos.. het gevoel is weg en dat kan ik helaas niet terug toveren..
Ik zie enorm op tegen 2019!! Ik weet het het beter gaat worden, kon ik de tijd maar vooruit spoelen!
Ik voel me zo onrustig en opgejaagd geen honger etc.
Wij gaan het nog een kans geven, maar ik voel al liefdesverdriet, heel dubbel.
Sterkte!!
Ik zit ook in een klote situatie.. wij gaan proberen om apart te wonen en zo onze relatie voort te zetten maar ik vlieg van de ene emotie in de andere.
Het is niet mijn keuze en ik voel me zo machteloos.. het gevoel is weg en dat kan ik helaas niet terug toveren..
Ik zie enorm op tegen 2019!! Ik weet het het beter gaat worden, kon ik de tijd maar vooruit spoelen!
Ik voel me zo onrustig en opgejaagd geen honger etc.
Wij gaan het nog een kans geven, maar ik voel al liefdesverdriet, heel dubbel.
Sterkte!!
zaterdag 8 december 2018 08:44
Ik herken het wel dat vrienden niet altijd thuis geven, maar ik herken ook dat ik me ook groot en sterk wil houden, dus dat ze het niet altijd zien.
Maar het is ongelooflijk zwaar. Ik heb niet zozeer verdriet dat ik niet meer met mijn man samen ben, maar wel over het uit elkaar vallen van mijn gezin. Mijn ex is nu ook heel haatdragend, alles is mijn schuld, ik heb zijn leven kapot gemaakt, en laat me dat ook regelmatig horen. Dat maakt mij wel heel verdrietig en voelt heel onrechtvaardig. En dat gedrag maakt mij nu meer kapot dan de breuk.
Ik mis vooral het begrip van mensen dat het zwaar is. Ik sta er nu alleen voor met de kinderen, ben ook van baan veranderd en verhuisd. En op 6 dagen na in de maand zijn de kinderen altijd bij mij. En dat is loeizwaar, voor sommigen misschien niet, maar voor mij wel.
En ik hoor ook alleen maar, maar kijk eens hoe goed je het geregeld hebt, je bent maar doorgegaan en kijk wat je nu hebt. Ja heb een huis en ja mijn kinderen lijken ondanks de scheiding gelukkiger dan daarvoor, maar ik heb geen eigen leven meer, want door de leeftijd van de kinderen kan ik geen kant op. En dat zien de vele mensen toch niet.
Maar goed nu gebruik ik jouw topic voor mijn verhaal, we hebben denk ook een ander soort verdriet.
Je kan de steun niet afdwingen helaas, mensen zijn toch vaak te druk met hun eigen leven. Wat mij wel wat helpt is het contact met mensen die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten. Zij weten wel wat je voelt en kunnen daar veel beter op reageren en die gaan niet alleen maar in op de voordelen van het alleen zijn.
Sterkte!
Maar het is ongelooflijk zwaar. Ik heb niet zozeer verdriet dat ik niet meer met mijn man samen ben, maar wel over het uit elkaar vallen van mijn gezin. Mijn ex is nu ook heel haatdragend, alles is mijn schuld, ik heb zijn leven kapot gemaakt, en laat me dat ook regelmatig horen. Dat maakt mij wel heel verdrietig en voelt heel onrechtvaardig. En dat gedrag maakt mij nu meer kapot dan de breuk.
Ik mis vooral het begrip van mensen dat het zwaar is. Ik sta er nu alleen voor met de kinderen, ben ook van baan veranderd en verhuisd. En op 6 dagen na in de maand zijn de kinderen altijd bij mij. En dat is loeizwaar, voor sommigen misschien niet, maar voor mij wel.
En ik hoor ook alleen maar, maar kijk eens hoe goed je het geregeld hebt, je bent maar doorgegaan en kijk wat je nu hebt. Ja heb een huis en ja mijn kinderen lijken ondanks de scheiding gelukkiger dan daarvoor, maar ik heb geen eigen leven meer, want door de leeftijd van de kinderen kan ik geen kant op. En dat zien de vele mensen toch niet.
Maar goed nu gebruik ik jouw topic voor mijn verhaal, we hebben denk ook een ander soort verdriet.
Je kan de steun niet afdwingen helaas, mensen zijn toch vaak te druk met hun eigen leven. Wat mij wel wat helpt is het contact met mensen die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten. Zij weten wel wat je voelt en kunnen daar veel beter op reageren en die gaan niet alleen maar in op de voordelen van het alleen zijn.
Sterkte!
zaterdag 8 december 2018 08:50
Er zullen altijd momenten zijn van pijn en verdriet, zoals bij veel ingrijpende levensgebeurtenissen. Accepteer dat jij je af en toe kut voelt.
Je bent nu opzoek naar een nieuwe identiteit, 25 jaar ben je de partner van "mevrouw x" geweest. Die identiteit valt weg. Nu ben je die gescheiden vrouw.
Zolang jij je huidige leven blijft vergelijken met je vorige leven, en dan vooral met de goede tijden, blijft het lastig om je nieuwe leven echt te omarmen.
Koester de mooie momenten van je oude leven, leer van de minder mooie of zelfs slechte momenten van je vorige leven.
Geef jezelf ruimte om te rouwen, pijn en verdriet te hebben en boos te zijn. En geef je zelf de ruimte om nieuwe dingen te gaan doen en een nieuwe identiteit te vormen. Als zelfstandige vrouw met een nieuwe baan, en een ander sociaal leven.
Je bent nu opzoek naar een nieuwe identiteit, 25 jaar ben je de partner van "mevrouw x" geweest. Die identiteit valt weg. Nu ben je die gescheiden vrouw.
Zolang jij je huidige leven blijft vergelijken met je vorige leven, en dan vooral met de goede tijden, blijft het lastig om je nieuwe leven echt te omarmen.
Koester de mooie momenten van je oude leven, leer van de minder mooie of zelfs slechte momenten van je vorige leven.
Geef jezelf ruimte om te rouwen, pijn en verdriet te hebben en boos te zijn. En geef je zelf de ruimte om nieuwe dingen te gaan doen en een nieuwe identiteit te vormen. Als zelfstandige vrouw met een nieuwe baan, en een ander sociaal leven.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
zaterdag 8 december 2018 09:05
Dit hoort er helemaal bij. Je zal er doorheen moeten. Een caravan is een gezinsding; was het wel verstandig om die te kopen? Het lijkt mij dat in je eentje in een caravan zitten je juist veel eenzamer maakt.
Het verdrietige, eenzame gevoel is nodig om jou nieuwe keuzes te laten maken. Zonder dat is een nieuw leven niet mogelijk. Je gaat vanaf nu precies dát doen waar jij iets aan hebt. Je hoeft geen rekening meer met hem te houden. Sterkte.
Oh ja en opstandigheid en boosheid op iedereen die jou niet begrijpt hoort er ook bij.
Het verdrietige, eenzame gevoel is nodig om jou nieuwe keuzes te laten maken. Zonder dat is een nieuw leven niet mogelijk. Je gaat vanaf nu precies dát doen waar jij iets aan hebt. Je hoeft geen rekening meer met hem te houden. Sterkte.
Oh ja en opstandigheid en boosheid op iedereen die jou niet begrijpt hoort er ook bij.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 8 december 2018 09:07
Nou het zal je verbazen. Comfort in the pain.
Maar 25 jaar en 6 maanden. Vind het niet heel raar dat je daar nog niet uit bent qua verwerking en verdriet.
