Relaties
alle pijlers
Hoe lang duurt pijn en écht accepteren dat het over is?
zaterdag 8 december 2018 02:04
Omdat ik niet kan slapen en de zoveelste nacht op rij maak, dat ik lig te huilen in bed, hoop ik dat jullie me wat kunnen opbeuren of inzichten kunnen geven. Ik heb hier nl. afgelopen zomer mijn verhaal gedaan over mijn relatie van 25 jaar die op de klippen is gelopen en heb daar ook steun uit gehaald.
En hoewel het niet slecht met me gaat (naar omstandigheden wel aardig denk ik), ben ik nog zo vaak en zo veel verdrietig. Ik kan zoveel pijn voelen. En ik merk dat mijn vriendinnen het ook niet echt begrijpen. Tuurlijk, ze 'kennen' het wel van verhalen en kunnen zich op zich ook wel enigzins een voorstelling maken. Maar heb toch ook vaak het gevoel dat ze het gevoel niet echt kunnen voorstellen hoe vreselijk verdrietig het kan zijn en hoe ruk je je op bepaalde momenten kunt voelen.
Ik merk eerlijk gezegd nog niet dat het beter gaat met mij. Eerder slechter. In die zin dat ik duidelijke plannen heb, ook uitkijk naar bepaalde aspecten van mijn toekomst (ga een nieuwe studie volgen en werken bij een andere werkgever, heb een caravan gekocht waar ik zin in heb om er mee op uit te trekken, ik onderneem leuke dingen, volg cursussen), maar toch komt het rauwe besef van het einde van mijn relatie nu pas veel echter binnen. Misschien ligt dat ook aan het feit dat 2019 voor de deur staat. Hoewel ik enerzijds uitkijk naar de dingen in het verschiet, voel ik me ook erg rauwig om het feit dat ik een deel van 2018 nog heb geleefd met het idee van een liefdevolle relatie en toekomstideeën voor ons 2en en dat dat nu helemaal van de baan is. In 2018 was ik nog samen, in 2019 start ik van begin tot eind als alleenstaande vrouw. In 2018 kustten we elkaar nog gelukkig nieuwjaar. Over een krappe maand vier ik het alleen met een verre vriendin en haar gezin.
Ook al ben ik nu een half jaar verder, het doet nog steeds met regelmaat zo'n pijn. Wanneer wordt dat beter? Het beneemt me af en toe echt mijn adem en ik hoop dat jullie me kunnen vertellen dat ik bijna het ergste heb gehad ofzo.
Dankjewel voor je reactie alvast.
En hoewel het niet slecht met me gaat (naar omstandigheden wel aardig denk ik), ben ik nog zo vaak en zo veel verdrietig. Ik kan zoveel pijn voelen. En ik merk dat mijn vriendinnen het ook niet echt begrijpen. Tuurlijk, ze 'kennen' het wel van verhalen en kunnen zich op zich ook wel enigzins een voorstelling maken. Maar heb toch ook vaak het gevoel dat ze het gevoel niet echt kunnen voorstellen hoe vreselijk verdrietig het kan zijn en hoe ruk je je op bepaalde momenten kunt voelen.
Ik merk eerlijk gezegd nog niet dat het beter gaat met mij. Eerder slechter. In die zin dat ik duidelijke plannen heb, ook uitkijk naar bepaalde aspecten van mijn toekomst (ga een nieuwe studie volgen en werken bij een andere werkgever, heb een caravan gekocht waar ik zin in heb om er mee op uit te trekken, ik onderneem leuke dingen, volg cursussen), maar toch komt het rauwe besef van het einde van mijn relatie nu pas veel echter binnen. Misschien ligt dat ook aan het feit dat 2019 voor de deur staat. Hoewel ik enerzijds uitkijk naar de dingen in het verschiet, voel ik me ook erg rauwig om het feit dat ik een deel van 2018 nog heb geleefd met het idee van een liefdevolle relatie en toekomstideeën voor ons 2en en dat dat nu helemaal van de baan is. In 2018 was ik nog samen, in 2019 start ik van begin tot eind als alleenstaande vrouw. In 2018 kustten we elkaar nog gelukkig nieuwjaar. Over een krappe maand vier ik het alleen met een verre vriendin en haar gezin.
Ook al ben ik nu een half jaar verder, het doet nog steeds met regelmaat zo'n pijn. Wanneer wordt dat beter? Het beneemt me af en toe echt mijn adem en ik hoop dat jullie me kunnen vertellen dat ik bijna het ergste heb gehad ofzo.
Dankjewel voor je reactie alvast.
zaterdag 8 december 2018 09:29
Oh, wat is liefdesverdrietig toch naar. Je wilt zo graag iets doen dat het beter gaat, maar het enige dat je kan doen is hopen dat het snel beter wordt. En het wordt beter, echt. Er gaat een dag komen dat je je weer gelukkig voelt met je leven.
Probeer het liefdesverdriet los te zien van het wennen aan nieuwe gewoontes. Dat alleen slapen bijvoorbeeld vervelend voelt, is omdat je gewend was om met iemand anders in een bed te liggen. Als die nieuwe dingen gewend zijn, dan pas kun je eigenlijk kijken naar het liefdesverdriet. Tot die tijd loopt dat in je hoofd door elkaar, omdat je te emotioneel bent.
En na 25 jaar zitten die gewoontes diep, dus heeft dat veel tijd nodig.
Probeer het liefdesverdriet los te zien van het wennen aan nieuwe gewoontes. Dat alleen slapen bijvoorbeeld vervelend voelt, is omdat je gewend was om met iemand anders in een bed te liggen. Als die nieuwe dingen gewend zijn, dan pas kun je eigenlijk kijken naar het liefdesverdriet. Tot die tijd loopt dat in je hoofd door elkaar, omdat je te emotioneel bent.
En na 25 jaar zitten die gewoontes diep, dus heeft dat veel tijd nodig.
zaterdag 8 december 2018 09:38
Je bent nog maar zo kort onderweg to. De hele zomer was je nog aan het vechten en je hebt ook nog lang vastgehouden aan het idee dat het goed zou komen. Jij bent een knokker, een doener, dat nekt je nu omdat je dit niet aan kan pakken, dit heeft tijd nodig. En die tijd moet je nemen. Volgend jaar zal het heel anders zijn.
zaterdag 8 december 2018 09:44
Ik weet wat je doormaakt en het is ook lastig. Toch heb ik toen ik nog vol verdriet zat zelf veel nieuwe vrienden gemaakt. Ik heb ook mooie reizen gemaakt en ook singlereizen gedaan.
Ik vond t fijn om met gelijkgestemden op pad te gaan.
Verder gewoon dingen gaan doen die ik graag wilde. Maar geef het de tijd, het is een proces.
Ik heb nu inmiddels een nieuwe vriend, maar dat was ook niet snel.
Ik vond t fijn om met gelijkgestemden op pad te gaan.
Verder gewoon dingen gaan doen die ik graag wilde. Maar geef het de tijd, het is een proces.
Ik heb nu inmiddels een nieuwe vriend, maar dat was ook niet snel.
zaterdag 8 december 2018 10:01
Dan raak je verbitterd, boos etc. Niet verdrietig en rouwend.
Verdriet kan je na mijn idee geen knop voor omdraaien, dat moet gehoord worden en duurt zolang als het duurt.
zaterdag 8 december 2018 10:07
December is gewoon een stomme maand in zo'n jaar. Accepteer dat en sta jezelf ook toe om daar verdrietig over te zijn.
Wat helpt is lotgenoten zoeken, nieuwe vriend(inn)en die in hetzelfde schuitje zitten. Wellicht heb je nav je topics hier via pm al wat contacten opgedaan? Spreek een meet af. Nieuwe vriendinnen kennen je ex niet, daar kun je dus makkelijker negatief over hem praten (is bij gezamenlijke vrienden toch lastig). En nieuwe vriendinnen die in hetzelfde schuitje zitten weten wat je voelt, juichen mee met iedere stap voorwaarts, maar zijn er ook als je weer een stap terug doet.
Ik bedoel trouwens niet dat die nieuwe vriendinnen de plaats in moeten nemen van je empowermentvriendinnen. Gewoon, ernaast. Misschien maar tijdelijk, tot je je leven weer op de rit hebt.
Ik heb in die tijd 1 zo'n nieuwe vriendin gehad. Nu we allebei weer gesetteld zijn is het contact weer verbroken, maar dat jaar waren we er voor elkaar en dat was zo fijn.
Wat helpt is lotgenoten zoeken, nieuwe vriend(inn)en die in hetzelfde schuitje zitten. Wellicht heb je nav je topics hier via pm al wat contacten opgedaan? Spreek een meet af. Nieuwe vriendinnen kennen je ex niet, daar kun je dus makkelijker negatief over hem praten (is bij gezamenlijke vrienden toch lastig). En nieuwe vriendinnen die in hetzelfde schuitje zitten weten wat je voelt, juichen mee met iedere stap voorwaarts, maar zijn er ook als je weer een stap terug doet.
Ik bedoel trouwens niet dat die nieuwe vriendinnen de plaats in moeten nemen van je empowermentvriendinnen. Gewoon, ernaast. Misschien maar tijdelijk, tot je je leven weer op de rit hebt.
Ik heb in die tijd 1 zo'n nieuwe vriendin gehad. Nu we allebei weer gesetteld zijn is het contact weer verbroken, maar dat jaar waren we er voor elkaar en dat was zo fijn.
zaterdag 8 december 2018 10:12
Wat al gezegd is, 6 maanden is niets na een relatie van 25 jaar.
Geen mens is hetzelfde dus het kan morgen best al over zijn bij jou, maar bij mij duurde het bijna 2 jaar, na een relatie van 12,5 jaar, voor ik alles echt verwerkt had. Wel merkte ik na ongeveer 6 maanden dat er dagen waren dat ik me 's avonds realiseerde dat ik die dag niet aan mijn ex had gedacht en de hele dag een fijne dag was geweest. En dat groeide langzaamaan naar steeds meer dagen in de maand. En nu, 2,5 jaar na de breuk, lig ik dit te typen in de armen van de leukste en liefste man die ik ken....
Dus heel veel sterkte voor nu, en ook voor jou zullen de betere dagen snel gaan komen
Geen mens is hetzelfde dus het kan morgen best al over zijn bij jou, maar bij mij duurde het bijna 2 jaar, na een relatie van 12,5 jaar, voor ik alles echt verwerkt had. Wel merkte ik na ongeveer 6 maanden dat er dagen waren dat ik me 's avonds realiseerde dat ik die dag niet aan mijn ex had gedacht en de hele dag een fijne dag was geweest. En dat groeide langzaamaan naar steeds meer dagen in de maand. En nu, 2,5 jaar na de breuk, lig ik dit te typen in de armen van de leukste en liefste man die ik ken....
Dus heel veel sterkte voor nu, en ook voor jou zullen de betere dagen snel gaan komen
Hou de wet van drie in ere, driemaal zullen je daden wederkeren. Leer de wet en leer ook goed, dat wat je zaait je ook oogsten moet!
Disclaimer: alles wat ik schrijf is mijn mening, ongeacht de overeenkomsten met waarheid....
Disclaimer: alles wat ik schrijf is mijn mening, ongeacht de overeenkomsten met waarheid....
zaterdag 8 december 2018 10:20
Lang kan dat blijven hangen hè, drie jaar in mijn geval.Dymphnatam schreef: ↑08-12-2018 06:41Het duurt nog een jaar of twee voordat de pijn niet meer aanwezig is. Het goede nieuws is, dat het binnen redelijke tijd goed te handelen valt. Het doordrenkt dan niet meer 24/7 je hele leven, zeg maar.
Maar dat is mijn ervaring. Voor jou kan het anders zijn. Het gaat hoe dan ook over.
Bij mij ging het wel met vlagen op een gegeven moment, en de "ok periodes" tussen de kutperiodes werden gelukkig wel steeds langer en ze werden ook minder rauw.
Uiteindelijk kwam het bij mij (ons) weer goed, dus ik weet niet hoe lang ik nog kutperiodes had gehad wanneer dat niet het geval was geweest.
Sterkte TO, ik weet hoe verlammend dat verdriet soms kan zijn.
zaterdag 8 december 2018 13:01
Klopt helemaal. Het proces van besef dat het echt echt echt voorbij is, is pas net begonnen. Ik heb tot twee maanden geleden nog regelmatig gedacht en gehoopt dat het goed zou komen. En het klopt ook dat ik een doener ben en dat valt me vies tegen. Ik kan niks 'doen' tegen dit verdriet. Ik kan hooguit wat afleiding zoeken en dat helpt wel een beetje. Maar ik kom toch iedere keer weer thuis in een leeg huis. Wat nu steeds vaker voorkomt, omdat mijn kinderen steeds minder vaak thuis zijn. En vaak ook heel onverwacht, waardoor ik rekening heb gehouden met het feit dat ze thuis zouden zijn en dan allebei ineens andere plannen hebben (vrienden, logeren) en ik toch vrij plotseling geconfronteerd word met een lege tafel en leeg huis en ik geen plannen heb gemaakt, omdat ik rekening hou met de kinderen. En dan voel ik echt een klap in mijn gezicht en een steek in mijn maag. En ik ervaar ook dat hartezeer letterlijk en fysiek bestaat.S-Meds schreef: ↑08-12-2018 09:38Je bent nog maar zo kort onderweg to. De hele zomer was je nog aan het vechten en je hebt ook nog lang vastgehouden aan het idee dat het goed zou komen. Jij bent een knokker, een doener, dat nekt je nu omdat je dit niet aan kan pakken, dit heeft tijd nodig. En die tijd moet je nemen. Volgend jaar zal het heel anders zijn.
En stiekem wil ik helemaal niet naar 2019. Want dat is het jaar dat het allemaal anders gaat zijn. Terwijl ik toch ook graag fast forward wil spoelen naar het voorjaar, als er weer licht en lucht komt.
Goed om te horen dat ik niet raar ben dat ik ook gefrustreerd mag zijn op vriendinnen trouwens
. Je merkt in dit soort situaties eigenlijk pas goed hoe je leven is opgebouwd en nu merk ik ook daar gemis en afwezigheid. Dat ik het eigenlijk best kaal vind wat ik aan warmte en meeleven kan terugvinden. En daarnaast ben ik aan het afkicken van huidcontact. Alleen slapen betekend ook niet meer vasthouden en vastgehouden worden. Alleen zijn zonder partner betekend niet meer in elkaars armen liggen of knuffelen. Een arm om je heen als je die nodig hebt. Het is heel gek om te voelen dat ik kan hunkeren naar die stevige omhelzing van iemand die je liefheeft.Gelukkig gaat het met de kinderen erg goed! Dus dat is een groot goed en maakt dat ik me daar geen zorgen over hoef te maken. Ik heb het idee dat de kinderen eigenlijk behoorlijk opleven onder de hernieuwde omstandigheden. En natuurlijk zien ze ons als ouders allebei heel frequent, want wij zijn volledig betrokken in hun leven.
Dankjullie wel voor al jullie fijne input. Ook al vind ik het naar voor ieder van ons dat er meer mensen in hetzelfde schuitje zitten, is het wel fijn om herkenning te vinden.
zaterdag 8 december 2018 19:42
Dikke knuffel voor jou. Wat ontzettend rot.
Jammer dat sommige mensen om je heen niet zien dat ook sterke vrouwen het soms even niet meer weten. Daar is niks zwaks aan. Het is eigenlijk juist best sterk om het verdriet zo aan te gaan.
In deze tijd praten sommige vrouwen anderen aan dat je een powervrouw moet zijn. Dat het leven een Beyonce-liedje is waar je lekker onafhankelijk bent en geen man nodig hebt bla bla. Vergezeld door instagram-quotes willen sommigen maar wat graag tonen hoe sterk en happy single ze zijn. Ik snap heel goed dat je moedeloos kunt worden van dooddoeners die zogenaamd goedbedoeld jouw richting in geslingerd worden.
Ik hoop dat je ook vrienden hebt waarbij je soms "zwak" mag zijn. Waar je even ongelimiteerd kunt klagen, huilen en wellicht daarna met betraande ogen iets leuks doen. Of niet, gewoon even wat jij wilt. Bij mij hielp het: eerst even uithuilen en daarna even "de zinnen verzetten".
Top dat je ondanks je verdriet toch dingen oppakt zoals een nieuwe caravan. Misschien dat het je nu gestolen kan worden omdat er nu een grauwe sluier om alles heen hangt, maar je gaat er de vruchten van plukken. Je bent aan het bouwen aan je nieuwe leven en al bevalt dit leven je nog niet, het zal steeds iets beter worden. Dat beloof ik je.
Het verdriet zal minder rauw worden, door alle ontwikkelingen in je leven maak je nieuwe herinneringen.
Wat je zeker beter niet kunt doen, is jezelf in tijden van verdriet vergelijken met anderen. Als je je al niet zo fijn voelt, kom je er met vergelijkingen altijd bekaaid af. Richt je op jezelf, dat verdien je.
Veel sterkte
Jammer dat sommige mensen om je heen niet zien dat ook sterke vrouwen het soms even niet meer weten. Daar is niks zwaks aan. Het is eigenlijk juist best sterk om het verdriet zo aan te gaan.
In deze tijd praten sommige vrouwen anderen aan dat je een powervrouw moet zijn. Dat het leven een Beyonce-liedje is waar je lekker onafhankelijk bent en geen man nodig hebt bla bla. Vergezeld door instagram-quotes willen sommigen maar wat graag tonen hoe sterk en happy single ze zijn. Ik snap heel goed dat je moedeloos kunt worden van dooddoeners die zogenaamd goedbedoeld jouw richting in geslingerd worden.
Ik hoop dat je ook vrienden hebt waarbij je soms "zwak" mag zijn. Waar je even ongelimiteerd kunt klagen, huilen en wellicht daarna met betraande ogen iets leuks doen. Of niet, gewoon even wat jij wilt. Bij mij hielp het: eerst even uithuilen en daarna even "de zinnen verzetten".
Top dat je ondanks je verdriet toch dingen oppakt zoals een nieuwe caravan. Misschien dat het je nu gestolen kan worden omdat er nu een grauwe sluier om alles heen hangt, maar je gaat er de vruchten van plukken. Je bent aan het bouwen aan je nieuwe leven en al bevalt dit leven je nog niet, het zal steeds iets beter worden. Dat beloof ik je.
Het verdriet zal minder rauw worden, door alle ontwikkelingen in je leven maak je nieuwe herinneringen.
Wat je zeker beter niet kunt doen, is jezelf in tijden van verdriet vergelijken met anderen. Als je je al niet zo fijn voelt, kom je er met vergelijkingen altijd bekaaid af. Richt je op jezelf, dat verdien je.
Veel sterkte
zaterdag 8 december 2018 21:17
Lieve Diyer,
Ja, het doet pijn. Ook na zes maanden nog. Je hebt tot voor kort hoop gehad dat het goed kwam. Eigenlijk begint nu de acceptatie pas en het verwerken. Ik zou het heel vreemd vinden als je nu al geen verdriet meer had.
Zelf vind ik het af en toe nog steeds heel pijnlijk. Ook al heb ik nu iemand ontmoet. Geef jezelf tijd. Het wordt beter, echt waar. Ook al voelt het nog niet zo.
Ja, het doet pijn. Ook na zes maanden nog. Je hebt tot voor kort hoop gehad dat het goed kwam. Eigenlijk begint nu de acceptatie pas en het verwerken. Ik zou het heel vreemd vinden als je nu al geen verdriet meer had.
Zelf vind ik het af en toe nog steeds heel pijnlijk. Ook al heb ik nu iemand ontmoet. Geef jezelf tijd. Het wordt beter, echt waar. Ook al voelt het nog niet zo.
zaterdag 8 december 2018 23:45
Het is gewoon pijnlijk een relatiebreuk en het is normaal dat je wat mist.
Ik heb nu een lieve nieuwe vriend, maar toen t uit was stond ik wel eens met tranen in mijn ogen in de supermarkt op vrijdag. Ik vond het weekend lastig.
Ik heb toen een eetclub gevonden via de site eetclub.nl en dat zorgde voor nieuwe contacten. Ik ben ook veel gaan sporten. Verder een fotocursus en surfen. Afleiding is gewoon fijn.
En soms is alleen zijn ook goed. huilen is ook goed. En veel muziek. Ik zou t contact met je ex zoveel mogelijk beperken.
Uiteindelijk komt t goed en wie weet met een nieuwe man.
Ik heb nu een lieve nieuwe vriend, maar toen t uit was stond ik wel eens met tranen in mijn ogen in de supermarkt op vrijdag. Ik vond het weekend lastig.
Ik heb toen een eetclub gevonden via de site eetclub.nl en dat zorgde voor nieuwe contacten. Ik ben ook veel gaan sporten. Verder een fotocursus en surfen. Afleiding is gewoon fijn.
En soms is alleen zijn ook goed. huilen is ook goed. En veel muziek. Ik zou t contact met je ex zoveel mogelijk beperken.
Uiteindelijk komt t goed en wie weet met een nieuwe man.
zaterdag 8 december 2018 23:53
Het heeft bij mij heel lang geduurd. Dacht dat er nooit een einde aan zou komen. Toch wel zeker anderhalf jaar verdriet van gehad en die relatie was heel kort vergeleken met die van TO! Op een gegeven moment denk je; hey, ik heb nog niet gehuild vanavond. En zo heb je elke keer weer een kleine 'mijlpaal'. Inmiddels is de acceptatie er, het is goed zo. Maar ik moet er niet teveel over nadenken want pijnlijk is het zeker. Mijn advies: laat het over je heenkomen, het hoort bij de verwerking. Op een gegeven moment ben je 'klaar' met je ellendig voelen, dat gaat helemaal vanzelf... ik kon dat niet forceren. Ik heb te snel gedacht: "Jempo, nu is het klaar met dat gejank", waardoor ik een heleboel heb weggestopt wat er dan wel op een andere manier uitkwam.
zondag 9 december 2018 00:01
Kinderen heb ik niet, dus daar kan ik niet over oordelen. Maar ik kan na 2,5 jaar single zijn wel zeggen dat ik geen partner meer in mijn leven mis.
Ik heb sociaal gezien een leven vol overvloed met vrienden en familie. In die zin hebben ze de leegte na mijn relatie opgevuld. Op een gegeven moment vergeet je ook die verliefde gevoelens geloof ik, of dat heb ik tenminste wel.
zondag 9 december 2018 00:12
Ik kan me daar echt zó niets bij voorstellen, het was de meest verschrikkelijke periode van m'n leven en ik wilde vooral zo snel mogelijk af van dat nare gevoel. Helaas bestaat er geen quick fix en heb ik het met name moeten uitzitten, met hulp van een psycholoog.
Ik kan me hoogstens voorstellen dat iemand de aandacht wel lekker vindt van mensen die je lekker vertroetelen na zo'n break-up, maar goed dat duurt ook hoogstens een paar maanden ;p
zondag 9 december 2018 00:25
Ja ik heb een 1,5 jaar een relatie gehad.
Die nu 11 maanden uit is en ik voel me nog steeds geregeld rot hoor. Maar ik heb dan wel ook nog 0 mannen gedate.... Puur omdat ik daar echt geen zin in heb.. Ik zie het dan zo weer uitlopen in niks en wil eerst zelf weer 100% gelukkig worden. Ik weet dat hierdoor het verdriet langer duurt maar het kan op de langere termijn wel betere inzichten geven.
Het gekste was dat toen het uit was, dacht ik ook nog ´ Ik ga me nooit meer goed voelen´ Ik voelde dat ik zo afhankelijk was van zijn liefde dat hij de enige was die me kon redden voor mijn gevoel. Alleen dat deed hij natuurlijk niet.....
Maar dat was ook omdat ik het heel moeilijk vindt om mijn eigen geluk weer te vinden.Het idee dat iemand niet meer met je verder wilt is altijd pijnlijk. Maar ik merk ook dat ik zelf heel goed ben in dramatiseren.. ´ik zie hem nu nooit meer en dit was ons leven´... Terwijl je het leven soms ook gewoon moet laten lopen hoe het gaat ...En vooral niet te somber nadenken...Maar nu met die donkere dagen zie ik alles ook somber .. Ik heb niet eens kinderen met hem ofzo... Maar toch doet het dan pijn.
Voor mij was het ook pijnlijk dat ik zag dat hij een nieuwe woning had gekregen.. Even later een nieuwe baan. Terwijl ik letterlijk stilstond .. Het was alleen janken en de dag doorkomen... Dat hij dan steeds sprongen maakte deed echt veel pijn. Want hij was zijn leven al opnieuw aan het inrichten zonder mij.. Maar dat kan ook zijn manier van verwerken zijn geweest..
Waardoor het leek dat hij het weer naar zijn zin had en ik nooit bestaan heb.
Ik heb ook nog een best lange tijd gehoopt dat goed kwam. Hoop is sowieso heel vermoeiend....
Aan hoop kun je namelijk vasthouden zolang je wilt...
Maar hoop verzacht tegelijker tijd ook wel de pijn.... Het is zo dubbel dat hoop hebben..
Die nu 11 maanden uit is en ik voel me nog steeds geregeld rot hoor. Maar ik heb dan wel ook nog 0 mannen gedate.... Puur omdat ik daar echt geen zin in heb.. Ik zie het dan zo weer uitlopen in niks en wil eerst zelf weer 100% gelukkig worden. Ik weet dat hierdoor het verdriet langer duurt maar het kan op de langere termijn wel betere inzichten geven.
Het gekste was dat toen het uit was, dacht ik ook nog ´ Ik ga me nooit meer goed voelen´ Ik voelde dat ik zo afhankelijk was van zijn liefde dat hij de enige was die me kon redden voor mijn gevoel. Alleen dat deed hij natuurlijk niet.....
Maar dat was ook omdat ik het heel moeilijk vindt om mijn eigen geluk weer te vinden.Het idee dat iemand niet meer met je verder wilt is altijd pijnlijk. Maar ik merk ook dat ik zelf heel goed ben in dramatiseren.. ´ik zie hem nu nooit meer en dit was ons leven´... Terwijl je het leven soms ook gewoon moet laten lopen hoe het gaat ...En vooral niet te somber nadenken...Maar nu met die donkere dagen zie ik alles ook somber .. Ik heb niet eens kinderen met hem ofzo... Maar toch doet het dan pijn.
Voor mij was het ook pijnlijk dat ik zag dat hij een nieuwe woning had gekregen.. Even later een nieuwe baan. Terwijl ik letterlijk stilstond .. Het was alleen janken en de dag doorkomen... Dat hij dan steeds sprongen maakte deed echt veel pijn. Want hij was zijn leven al opnieuw aan het inrichten zonder mij.. Maar dat kan ook zijn manier van verwerken zijn geweest..
Waardoor het leek dat hij het weer naar zijn zin had en ik nooit bestaan heb.
Ik heb ook nog een best lange tijd gehoopt dat goed kwam. Hoop is sowieso heel vermoeiend....
Aan hoop kun je namelijk vasthouden zolang je wilt...
Maar hoop verzacht tegelijker tijd ook wel de pijn.... Het is zo dubbel dat hoop hebben..
linnylow wijzigde dit bericht op 09-12-2018 00:28
5.07% gewijzigd
zondag 9 december 2018 00:26
Lieve Diyer,
zoals al door meerdere hier gezegd heeft het gewoon tijd nodig. Niet leuk maar wel waar.
Ik herken wel wat je zegt, dat je er iets aan wilt doen, maar dat kán gewoon niet. Je moet er doorheen, er is geen weg er omheen.
Uiteindelijk wordt het steeds beter en zal de pijn wegzakken.
Ik heb 16 jaar een relatie gehad en heb er toch wel 2 jaar voor nodig gehad om het helemaal te verwerken en de pijn weg te laten ebben.
Weet dat de pijn weggaat, in de tussentijd laat het gewoon er zijn. Zoek inderdaad gelijkgestemden om te klagen, huilen en delen. Dat helpt. (ik heb zelf 2 alleenstaande vriendinnen gevonden waar ik superveel aan had en heb, zij begrijpen waar je doorheen moet, mensen met een relatie willen het wel begrijpen maar kunnen dat gewoonweg niet)
Veel succes, duw af en toe die powervrouw in je aan de kant.
Het komt goed!
zoals al door meerdere hier gezegd heeft het gewoon tijd nodig. Niet leuk maar wel waar.
Ik herken wel wat je zegt, dat je er iets aan wilt doen, maar dat kán gewoon niet. Je moet er doorheen, er is geen weg er omheen.
Uiteindelijk wordt het steeds beter en zal de pijn wegzakken.
Ik heb 16 jaar een relatie gehad en heb er toch wel 2 jaar voor nodig gehad om het helemaal te verwerken en de pijn weg te laten ebben.
Weet dat de pijn weggaat, in de tussentijd laat het gewoon er zijn. Zoek inderdaad gelijkgestemden om te klagen, huilen en delen. Dat helpt. (ik heb zelf 2 alleenstaande vriendinnen gevonden waar ik superveel aan had en heb, zij begrijpen waar je doorheen moet, mensen met een relatie willen het wel begrijpen maar kunnen dat gewoonweg niet)
Veel succes, duw af en toe die powervrouw in je aan de kant.
Het komt goed!
zondag 9 december 2018 00:28
Het gaat volledig over, maar dat kan een paar jaar in beslag nemen als je zolang bent samen geweest. Dat wil niet zeggen dat je nog pakweg 2 jaar gaat creperen. Er gaan steeds meer goede dagen zijn, tot je er niet eens meer bij stilstaat en op een dag zegt: hé dat is al een jaar geleden dat ik daar nog eens aan heb gedacht.. en het doet me niks meer.
zondag 9 december 2018 00:41
Het met vriendinnen over hebben na een bepaalde tijd had ook geen zin meer op een geven moment ik voelde me alleen maar kutter....die zeiden dan dingen zoals:
´ Hij is je allang vergeten´
´ Hij heeft misschien al lang een nieuwe vriendin´
´ Nu al zolang geen contact gehad.Dat komt nooit meer goed´
Ik werd er gewoon ziek van.. Ik had er ook wel al genoeg over gezeikt tegen hun... Misschien waren ze het ook gewoon beu.. Maar ik merk wel dat je het beter voor jezelf kunt houden en lot genoten kunt zoeken. Want iemand die niet het zelfde doorstaat dan jou. Zal toch anders reageren en meer proberen je aan nieuwe mannen te lokken ofzo..
´ Hij is je allang vergeten´
´ Hij heeft misschien al lang een nieuwe vriendin´
´ Nu al zolang geen contact gehad.Dat komt nooit meer goed´
Ik werd er gewoon ziek van.. Ik had er ook wel al genoeg over gezeikt tegen hun... Misschien waren ze het ook gewoon beu.. Maar ik merk wel dat je het beter voor jezelf kunt houden en lot genoten kunt zoeken. Want iemand die niet het zelfde doorstaat dan jou. Zal toch anders reageren en meer proberen je aan nieuwe mannen te lokken ofzo..
zondag 9 december 2018 00:45
Je geeft aan dat je zus en vriendinnen van die oppeppende powervrouwen zijn (mijn autocorrect wil er poetsvrouwen van maken, serieus...). In hoeverre weten zij werkelijk dat jij het er moeilijk mee hebt? Ben jij een type dat ook altijd streng was voor zichzelf en met een glimlach doorging? Zou het kunnen dat zij je gewoon willen opbeuren en niet per se de druk op je wilden leggen, ook al is dat wel de uitwerking van wat ze gezegd hebben?
Ik ken je kring niet, maar als je wél écht contact wil met één van hen: zeg hoe je je voelt, wat je nodig hebt en wat opmerkingen in je omgeving met je doen. Mensen zijn niet goed in lezen wat de ander nodig heeft en zijn meestal te bang om hun medeleven te tonen om verschillende redenen. Sommigen zijn te veel in hun eigen bubbel bezig. Heb je dit al geprobeerd of is bovenstaande niet van toepassing op jou, dan mag je het negeren (sowieso staat dat je vrij natuurlijk).
Zoals de rest al zei, het is een proces, goed dat je de tijd neemt en naar je gevoel en lichaam luistert.
Ik ken je kring niet, maar als je wél écht contact wil met één van hen: zeg hoe je je voelt, wat je nodig hebt en wat opmerkingen in je omgeving met je doen. Mensen zijn niet goed in lezen wat de ander nodig heeft en zijn meestal te bang om hun medeleven te tonen om verschillende redenen. Sommigen zijn te veel in hun eigen bubbel bezig. Heb je dit al geprobeerd of is bovenstaande niet van toepassing op jou, dan mag je het negeren (sowieso staat dat je vrij natuurlijk).
Zoals de rest al zei, het is een proces, goed dat je de tijd neemt en naar je gevoel en lichaam luistert.
zondag 9 december 2018 02:27
Jeetje, 2 jaren, 3 jaren, amai, dat klinkt nog zó ver weg : (
Maar de intensiteit van het gevoel is wel zo groot, dat ik me kan voorstellen dat het zo lang duurt.
Weet je, het is eigenlijk best gek, want ik kan nu nog steeds niet zeggen dat ik volop aan het rouwen ben. Ik denk zelfs dat ik nu nog steeds niet volop kan geloven dat het écht voorbij is. Dat besef is nog steeds niet in elke vezel doorgedrongen. Ergens in mijn achterhoofd kan ik nog steeds wel eens denken dat mijn ex over 2 of 3 maanden roept: GRAPJE!
Ik voel me dus vooral vreselijk verdrietig als ik ga nadenken over het leven waarbij het écht definitief is. Waarbij ik elk spoortje hoop uitwis en mezelf er echt op wijs dat dit het is. DIT IS HET DIYER! DIT IS GEEN GRAPJE. Dan gaan de sluizen open en voel ik vooral het gemis.
Maar als ik het nadenken een beetje blok en ook de toekomst blok (wat ga ik doen met kerst als ik alleen be, hoe ziet oud en nieuw eruit, hoe gaat een zomervakantie zonder partner zijn) en me vooral bezig hou met het moment, met de was, met de boodschappen, met het lezen van een boek, met een grappige film, met de kinderen, met mijn studie, etc.
dan voel ik me op die momenten niet per se verdrietig. Kan nog steeds lachen om grapjes, genieten van een goeie maaltijd, huiveren van een enge film en interesse opbrengen in mijn omgeving.
Verdrietig voel ik me vooral als ik overvallen word door onverwacht en ongepland alleenzijn. Doordat ineens beide kinderen opbellen dat ze niet thuiskomen of praktisch het hele weekend weg zijn. Als ik dat van te voren weet, maak ik nl. een plannetje, zodat ik alleen-zijn op z'n minst afwissel met iets leuks doen.
Verdrietig voel ik me vooral als ik alleen lig in bed. Of als ik zondagochtend alleen aan de ontbijttafel zit, wat normaal een familieding was met zondagbroodjes en een eitje.
Of als ik temidden van andere knuffelende stellen zit, zoals met Sinterklaas: mijn zus en haar man waren zo uberklef, net als het vriendenstel wat er was. Misschien doordat ze nav mijn situatie merken dat zij godzijdank nog wél bij elkaar zijn en gelukkig zijn met elkaar en elkaar overstelpen met kusjes en knuffeltjes en innig verstrengeld samen op de bank zitten. Maar niet bepaald gezellig voor mij om naar te kijken.
En verdrietig voel ik me heel erg als ik mijn ex zie, omdat we samen voor de kinderen ergens moeten zijn. En dat je dan vraagt hoe het gaat bij aankomst en 'het gaat wel' opmerkingen uitwisselt en vervolgens zwaait aan het eind en ieder weer terug loopt naar de eigen auto en wegrijdt. Jezus, wat heb ik hard zitten janken achter het stuur.
Dus godzijdank kan ik ook zeggen dat ik niet in een hele diepe put zit en elke dag en elk uur ellendig is. Maar het spoelt als golven over me heen. Soms voel ik het aankomen, omdat ik als sombermans ben opgestaan en de hele dag als een soort vaatdoek door het huis loop (ongewassen en in pyjama, niks anders eet dan muesli en bananen en het huis een zooi is en ik binnenkomende telefoontjes wegdruk) en op andere momenten is het er ineens, als een tsunami die ik niet zag aankomen.
Maar de intensiteit van het gevoel is wel zo groot, dat ik me kan voorstellen dat het zo lang duurt.
Weet je, het is eigenlijk best gek, want ik kan nu nog steeds niet zeggen dat ik volop aan het rouwen ben. Ik denk zelfs dat ik nu nog steeds niet volop kan geloven dat het écht voorbij is. Dat besef is nog steeds niet in elke vezel doorgedrongen. Ergens in mijn achterhoofd kan ik nog steeds wel eens denken dat mijn ex over 2 of 3 maanden roept: GRAPJE!
Ik voel me dus vooral vreselijk verdrietig als ik ga nadenken over het leven waarbij het écht definitief is. Waarbij ik elk spoortje hoop uitwis en mezelf er echt op wijs dat dit het is. DIT IS HET DIYER! DIT IS GEEN GRAPJE. Dan gaan de sluizen open en voel ik vooral het gemis.
Maar als ik het nadenken een beetje blok en ook de toekomst blok (wat ga ik doen met kerst als ik alleen be, hoe ziet oud en nieuw eruit, hoe gaat een zomervakantie zonder partner zijn) en me vooral bezig hou met het moment, met de was, met de boodschappen, met het lezen van een boek, met een grappige film, met de kinderen, met mijn studie, etc.
dan voel ik me op die momenten niet per se verdrietig. Kan nog steeds lachen om grapjes, genieten van een goeie maaltijd, huiveren van een enge film en interesse opbrengen in mijn omgeving.
Verdrietig voel ik me vooral als ik overvallen word door onverwacht en ongepland alleenzijn. Doordat ineens beide kinderen opbellen dat ze niet thuiskomen of praktisch het hele weekend weg zijn. Als ik dat van te voren weet, maak ik nl. een plannetje, zodat ik alleen-zijn op z'n minst afwissel met iets leuks doen.
Verdrietig voel ik me vooral als ik alleen lig in bed. Of als ik zondagochtend alleen aan de ontbijttafel zit, wat normaal een familieding was met zondagbroodjes en een eitje.
Of als ik temidden van andere knuffelende stellen zit, zoals met Sinterklaas: mijn zus en haar man waren zo uberklef, net als het vriendenstel wat er was. Misschien doordat ze nav mijn situatie merken dat zij godzijdank nog wél bij elkaar zijn en gelukkig zijn met elkaar en elkaar overstelpen met kusjes en knuffeltjes en innig verstrengeld samen op de bank zitten. Maar niet bepaald gezellig voor mij om naar te kijken.
En verdrietig voel ik me heel erg als ik mijn ex zie, omdat we samen voor de kinderen ergens moeten zijn. En dat je dan vraagt hoe het gaat bij aankomst en 'het gaat wel' opmerkingen uitwisselt en vervolgens zwaait aan het eind en ieder weer terug loopt naar de eigen auto en wegrijdt. Jezus, wat heb ik hard zitten janken achter het stuur.
Dus godzijdank kan ik ook zeggen dat ik niet in een hele diepe put zit en elke dag en elk uur ellendig is. Maar het spoelt als golven over me heen. Soms voel ik het aankomen, omdat ik als sombermans ben opgestaan en de hele dag als een soort vaatdoek door het huis loop (ongewassen en in pyjama, niks anders eet dan muesli en bananen en het huis een zooi is en ik binnenkomende telefoontjes wegdruk) en op andere momenten is het er ineens, als een tsunami die ik niet zag aankomen.
zondag 9 december 2018 03:10
Zo herkenbaar alles wat je zegt! .. Ondanks dat ik pas 26 ben en geen kinderen heb.diyer schreef: ↑09-12-2018 02:27Jeetje, 2 jaren, 3 jaren, amai, dat klinkt nog zó ver weg : (
Maar de intensiteit van het gevoel is wel zo groot, dat ik me kan voorstellen dat het zo lang duurt.
Weet je, het is eigenlijk best gek, want ik kan nu nog steeds niet zeggen dat ik volop aan het rouwen ben. Ik denk zelfs dat ik nu nog steeds niet volop kan geloven dat het écht voorbij is. Dat besef is nog steeds niet in elke vezel doorgedrongen. Ergens in mijn achterhoofd kan ik nog steeds wel eens denken dat mijn ex over 2 of 3 maanden roept: GRAPJE!
Ik voel me dus vooral vreselijk verdrietig als ik ga nadenken over het leven waarbij het écht definitief is. Waarbij ik elk spoortje hoop uitwis en mezelf er echt op wijs dat dit het is. DIT IS HET DIYER! DIT IS GEEN GRAPJE. Dan gaan de sluizen open en voel ik vooral het gemis.
Maar als ik het nadenken een beetje blok en ook de toekomst blok (wat ga ik doen met kerst als ik alleen be, hoe ziet oud en nieuw eruit, hoe gaat een zomervakantie zonder partner zijn) en me vooral bezig hou met het moment, met de was, met de boodschappen, met het lezen van een boek, met een grappige film, met de kinderen, met mijn studie, etc.
dan voel ik me op die momenten niet per se verdrietig. Kan nog steeds lachen om grapjes, genieten van een goeie maaltijd, huiveren van een enge film en interesse opbrengen in mijn omgeving.
Verdrietig voel ik me vooral als ik overvallen word door onverwacht en ongepland alleenzijn. Doordat ineens beide kinderen opbellen dat ze niet thuiskomen of praktisch het hele weekend weg zijn. Als ik dat van te voren weet, maak ik nl. een plannetje, zodat ik alleen-zijn op z'n minst afwissel met iets leuks doen.
Verdrietig voel ik me vooral als ik alleen lig in bed. Of als ik zondagochtend alleen aan de ontbijttafel zit, wat normaal een familieding was met zondagbroodjes en een eitje.
Of als ik temidden van andere knuffelende stellen zit, zoals met Sinterklaas: mijn zus en haar man waren zo uberklef, net als het vriendenstel wat er was. Misschien doordat ze nav mijn situatie merken dat zij godzijdank nog wél bij elkaar zijn en gelukkig zijn met elkaar en elkaar overstelpen met kusjes en knuffeltjes en innig verstrengeld samen op de bank zitten. Maar niet bepaald gezellig voor mij om naar te kijken.
En verdrietig voel ik me heel erg als ik mijn ex zie, omdat we samen voor de kinderen ergens moeten zijn. En dat je dan vraagt hoe het gaat bij aankomst en 'het gaat wel' opmerkingen uitwisselt en vervolgens zwaait aan het eind en ieder weer terug loopt naar de eigen auto en wegrijdt. Jezus, wat heb ik hard zitten janken achter het stuur.
Dus godzijdank kan ik ook zeggen dat ik niet in een hele diepe put zit en elke dag en elk uur ellendig is. Maar het spoelt als golven over me heen. Soms voel ik het aankomen, omdat ik als sombermans ben opgestaan en de hele dag als een soort vaatdoek door het huis loop (ongewassen en in pyjama, niks anders eet dan muesli en bananen en het huis een zooi is en ik binnenkomende telefoontjes wegdruk) en op andere momenten is het er ineens, als een tsunami die ik niet zag aankomen.
