Relaties
alle pijlers
Hoe lang duurt pijn en écht accepteren dat het over is?
zaterdag 8 december 2018 02:04
Omdat ik niet kan slapen en de zoveelste nacht op rij maak, dat ik lig te huilen in bed, hoop ik dat jullie me wat kunnen opbeuren of inzichten kunnen geven. Ik heb hier nl. afgelopen zomer mijn verhaal gedaan over mijn relatie van 25 jaar die op de klippen is gelopen en heb daar ook steun uit gehaald.
En hoewel het niet slecht met me gaat (naar omstandigheden wel aardig denk ik), ben ik nog zo vaak en zo veel verdrietig. Ik kan zoveel pijn voelen. En ik merk dat mijn vriendinnen het ook niet echt begrijpen. Tuurlijk, ze 'kennen' het wel van verhalen en kunnen zich op zich ook wel enigzins een voorstelling maken. Maar heb toch ook vaak het gevoel dat ze het gevoel niet echt kunnen voorstellen hoe vreselijk verdrietig het kan zijn en hoe ruk je je op bepaalde momenten kunt voelen.
Ik merk eerlijk gezegd nog niet dat het beter gaat met mij. Eerder slechter. In die zin dat ik duidelijke plannen heb, ook uitkijk naar bepaalde aspecten van mijn toekomst (ga een nieuwe studie volgen en werken bij een andere werkgever, heb een caravan gekocht waar ik zin in heb om er mee op uit te trekken, ik onderneem leuke dingen, volg cursussen), maar toch komt het rauwe besef van het einde van mijn relatie nu pas veel echter binnen. Misschien ligt dat ook aan het feit dat 2019 voor de deur staat. Hoewel ik enerzijds uitkijk naar de dingen in het verschiet, voel ik me ook erg rauwig om het feit dat ik een deel van 2018 nog heb geleefd met het idee van een liefdevolle relatie en toekomstideeën voor ons 2en en dat dat nu helemaal van de baan is. In 2018 was ik nog samen, in 2019 start ik van begin tot eind als alleenstaande vrouw. In 2018 kustten we elkaar nog gelukkig nieuwjaar. Over een krappe maand vier ik het alleen met een verre vriendin en haar gezin.
Ook al ben ik nu een half jaar verder, het doet nog steeds met regelmaat zo'n pijn. Wanneer wordt dat beter? Het beneemt me af en toe echt mijn adem en ik hoop dat jullie me kunnen vertellen dat ik bijna het ergste heb gehad ofzo.
Dankjewel voor je reactie alvast.
En hoewel het niet slecht met me gaat (naar omstandigheden wel aardig denk ik), ben ik nog zo vaak en zo veel verdrietig. Ik kan zoveel pijn voelen. En ik merk dat mijn vriendinnen het ook niet echt begrijpen. Tuurlijk, ze 'kennen' het wel van verhalen en kunnen zich op zich ook wel enigzins een voorstelling maken. Maar heb toch ook vaak het gevoel dat ze het gevoel niet echt kunnen voorstellen hoe vreselijk verdrietig het kan zijn en hoe ruk je je op bepaalde momenten kunt voelen.
Ik merk eerlijk gezegd nog niet dat het beter gaat met mij. Eerder slechter. In die zin dat ik duidelijke plannen heb, ook uitkijk naar bepaalde aspecten van mijn toekomst (ga een nieuwe studie volgen en werken bij een andere werkgever, heb een caravan gekocht waar ik zin in heb om er mee op uit te trekken, ik onderneem leuke dingen, volg cursussen), maar toch komt het rauwe besef van het einde van mijn relatie nu pas veel echter binnen. Misschien ligt dat ook aan het feit dat 2019 voor de deur staat. Hoewel ik enerzijds uitkijk naar de dingen in het verschiet, voel ik me ook erg rauwig om het feit dat ik een deel van 2018 nog heb geleefd met het idee van een liefdevolle relatie en toekomstideeën voor ons 2en en dat dat nu helemaal van de baan is. In 2018 was ik nog samen, in 2019 start ik van begin tot eind als alleenstaande vrouw. In 2018 kustten we elkaar nog gelukkig nieuwjaar. Over een krappe maand vier ik het alleen met een verre vriendin en haar gezin.
Ook al ben ik nu een half jaar verder, het doet nog steeds met regelmaat zo'n pijn. Wanneer wordt dat beter? Het beneemt me af en toe echt mijn adem en ik hoop dat jullie me kunnen vertellen dat ik bijna het ergste heb gehad ofzo.
Dankjewel voor je reactie alvast.
zondag 9 december 2018 05:07
Lieve TO, je zit volop in het rouwproces.
Lees maar: https://www.rouwverwerking.net/de-vijf- ... rking.html
En de fasen kunnen door elkaar heen lopen en elkaar afwisselen. Zo lees ik het ook bij jou.
Er zijn ook goede boeken, over liefdesverdriet etc. Helpend vond ik.
En het hele proces vond ik ook waardevol en zo ontzettend leerzaam. Pik dat er ook uit he, je bent nu je 'eigen ik' weer aan het terug vinden. Wie is diyer zonder ex.
En jouw kinderen, kan je dat niet met hen bespreken? Dat je graag vooraf wilt weten of ze wel of niet thuis zijn? In elk geval voorlopig, tot jij je weer wat beter voelt? Hoe oud zijn je kinderen?
Zelf had ik het heel prettig gevonden als mijn ouders, toen ik pas zes was, meer hadden verteld van hun verdriet na de scheiding. Daar zou ik me een stuk 'veiliger' van hebben gevoelt.
Als kind voelde ik haarfijn aan dat ze zo verdrietig waren, maar kon ik dat toen echt niet plaatsen. Dus zag ik al snel dingen als 'mijn verantwoordelijkheid' die echt niet bij mij hoorden.
Lees maar: https://www.rouwverwerking.net/de-vijf- ... rking.html
En de fasen kunnen door elkaar heen lopen en elkaar afwisselen. Zo lees ik het ook bij jou.
Er zijn ook goede boeken, over liefdesverdriet etc. Helpend vond ik.
En het hele proces vond ik ook waardevol en zo ontzettend leerzaam. Pik dat er ook uit he, je bent nu je 'eigen ik' weer aan het terug vinden. Wie is diyer zonder ex.
En jouw kinderen, kan je dat niet met hen bespreken? Dat je graag vooraf wilt weten of ze wel of niet thuis zijn? In elk geval voorlopig, tot jij je weer wat beter voelt? Hoe oud zijn je kinderen?
Zelf had ik het heel prettig gevonden als mijn ouders, toen ik pas zes was, meer hadden verteld van hun verdriet na de scheiding. Daar zou ik me een stuk 'veiliger' van hebben gevoelt.
Als kind voelde ik haarfijn aan dat ze zo verdrietig waren, maar kon ik dat toen echt niet plaatsen. Dus zag ik al snel dingen als 'mijn verantwoordelijkheid' die echt niet bij mij hoorden.
zondag 9 december 2018 06:21
Ik was er ook wel een jaar ziek van. Nog wel eens als het mijn kinderen aangaat. Maar het gaat over.
Wat ik mij afvraag, is het niet zo dat je omgeving een spiegel voorhoud. Ben/ was jij ook zo als je zus en vriendinnen nu zijn? Ik heb wel heel veel geleerd in die periode. Over mijzelf en over mijn omgeving. Misschien kan je deze periode daar ook voor gebruiken?
Wat ik mij afvraag, is het niet zo dat je omgeving een spiegel voorhoud. Ben/ was jij ook zo als je zus en vriendinnen nu zijn? Ik heb wel heel veel geleerd in die periode. Over mijzelf en over mijn omgeving. Misschien kan je deze periode daar ook voor gebruiken?
zondag 9 december 2018 08:12
God ja, wat heb ik een domme dingen gezegd af en toe. Ontdekte nu dus dat je daar echt niets aan hebt.SjakS schreef: ↑09-12-2018 06:21Ik was er ook wel een jaar ziek van. Nog wel eens als het mijn kinderen aangaat. Maar het gaat over.
Wat ik mij afvraag, is het niet zo dat je omgeving een spiegel voorhoud. Ben/ was jij ook zo als je zus en vriendinnen nu zijn? Ik heb wel heel veel geleerd in die periode. Over mijzelf en over mijn omgeving. Misschien kan je deze periode daar ook voor gebruiken?
Heb ook veel over mezelf geleerd. Nu het stof neerdaalt en de puzzelstukjes op hun plaats vallen ontdek ik hoe lekker het is om te kunnen zijn wie ik ben.
zondag 9 december 2018 12:37
zondag 9 december 2018 12:47
Er staat geen tijd op hoelang je moet verwerken, enige wat ik je echt met nadruk wil advieseren is het verdriet toe te laten en vooral zo min mogelijk nog met hem bezig zijn want dan kom je zo snel mogelijk er over heen, niet weg stoppen maar accepteren. als je wegstopt komt het 3x zo hard terug.. veel sterkte!
zondag 9 december 2018 13:01
Ik herken bijna alles van wat je schrijft, hoewel ik geen kinderen heb. Vooral het gevoel dat ik wel kan genieten van allerlei dingen en uitkijk naar nieuwe ervaringen die gepland staan, maar dat ik me toch op momenten zo eenzaam voel. Mijn vrienden zijn ook bezig met hun gezin, terwijl mijn ex meer alleenstaande vrienden heeft. Dat maakt het toch makkelijker. Ik heb ook het idee dat mijn vrienden me gewoon niet begrijpen. Ik zoek wel nieuwe vrienden, maar dat lukt nog niet erg.
zondag 9 december 2018 22:27
nee, niet echt. Ik ben op zich wel van het positieve, maar ben ook niet 'bang' voor verdriet en dat soort dingen. Als ik zie dat iemand het moeilijk heeft, dan kan ik vrij makkelijk bij dat gevoel aanhaken en een arm om iemand heenslaan. Soms kan ik het er zelfs wel een beetje uittrekken, als ik merk dat iemand zich goed wil houden. Ik kan heel goed knuffelen
zondag 9 december 2018 22:27
nee, niet echt. Ik ben op zich wel van het positieve, maar ben ook niet 'bang' voor verdriet en dat soort dingen. Als ik zie dat iemand het moeilijk heeft, dan kan ik vrij makkelijk bij dat gevoel aanhaken en een arm om iemand heenslaan. Soms kan ik het er zelfs wel een beetje uittrekken, als ik merk dat iemand zich goed wil houden. Ik kan heel goed knuffelen
zondag 9 december 2018 22:27
nee, niet echt. Ik ben op zich wel van het positieve, maar ben ook niet 'bang' voor verdriet en dat soort dingen. Als ik zie dat iemand het moeilijk heeft, dan kan ik vrij makkelijk bij dat gevoel aanhaken en een arm om iemand heenslaan. Soms kan ik het er zelfs wel een beetje uittrekken, als ik merk dat iemand zich goed wil houden. Ik kan heel goed knuffelen
maandag 10 december 2018 00:53
Te lang voor je gevoel.. voor mij voelde het ook zo ‘zonde’ van de tijd om nog over hem te treuren. Dus gunde ik mijzelf dat niet.
Uiteindelijk van verdrietig en niet accepteren naar boos en ‘What was I thinking’ gegaan. Met vlagen vooral nog boos dat ik er zo lang ‘ingetrapt’ ben.
Op een gegeven moment ging de knop om. Vond in het heerlijk alleen te zijn, vrijheid te hebben. Fysieke contact, gewoon een knuffel of tegen iemand aan liggen, dat mistte ik het meeste. Maar ik ging me zo goed voelen dat ik mijzelf het ook wel alleen zag doen, verheugen op een eigen plek.
Op het moment dat het zo pijnlijk voelt vraag je je af of je er ooit overheen komt. Dat nare gevoel wat je geen moment lijkt los te laten. Maar het enige wat je kan doen is het uitzitten en jezelf tijd gunnen. Heerlijk cliché maar meer kan ik er niet van maken.
Toen ik er echt klaar mee was en vooral even alleen wilde genieten kwam ik per ongeluk iemand tegen, nu moet ik daar weer ontzettend aan wennen en mijn toekomst visie misschien heeeeel langzaam aan ietsiepietsie aanpassen
je bent niet alleen.. je komt er echt sterker uit! En dan kan je er anders op terug kijken!
Uiteindelijk van verdrietig en niet accepteren naar boos en ‘What was I thinking’ gegaan. Met vlagen vooral nog boos dat ik er zo lang ‘ingetrapt’ ben.
Op een gegeven moment ging de knop om. Vond in het heerlijk alleen te zijn, vrijheid te hebben. Fysieke contact, gewoon een knuffel of tegen iemand aan liggen, dat mistte ik het meeste. Maar ik ging me zo goed voelen dat ik mijzelf het ook wel alleen zag doen, verheugen op een eigen plek.
Op het moment dat het zo pijnlijk voelt vraag je je af of je er ooit overheen komt. Dat nare gevoel wat je geen moment lijkt los te laten. Maar het enige wat je kan doen is het uitzitten en jezelf tijd gunnen. Heerlijk cliché maar meer kan ik er niet van maken.
Toen ik er echt klaar mee was en vooral even alleen wilde genieten kwam ik per ongeluk iemand tegen, nu moet ik daar weer ontzettend aan wennen en mijn toekomst visie misschien heeeeel langzaam aan ietsiepietsie aanpassen
je bent niet alleen.. je komt er echt sterker uit! En dan kan je er anders op terug kijken!
maandag 10 december 2018 00:56
Hee diyer
Niemand kan vertellen hoelang de pijn nog intens zal zijn ieder heeft zijn/haar eigen manier van rouwen en hoe lang het duurd lijkt voor iedereen verschillend, het enige wat overeenkomt is dat je jezelf de tijd moet geven om te rouwen om het verlies wat je hebt geleden en neem de tijd die je nodig hebt, de pijn word steeds minder echt waar maar in een korte tijd is het 2stappen vooruit en 3stappen achteruit en ja het doet verdomd veel pijn maar de pest is hoe meer je je verzet des te langer duurd de pijn, probeer je neer te leggen dat je droom waar je zo hard voor geknokt hebt niet geworden is wat je evan gehoopt hebt, misschien is het wel goed om hulp te vragen bij een psycholoog of maatschappelijk werk om er mee om te kunnen gaan.
Niemand kan vertellen hoelang de pijn nog intens zal zijn ieder heeft zijn/haar eigen manier van rouwen en hoe lang het duurd lijkt voor iedereen verschillend, het enige wat overeenkomt is dat je jezelf de tijd moet geven om te rouwen om het verlies wat je hebt geleden en neem de tijd die je nodig hebt, de pijn word steeds minder echt waar maar in een korte tijd is het 2stappen vooruit en 3stappen achteruit en ja het doet verdomd veel pijn maar de pest is hoe meer je je verzet des te langer duurd de pijn, probeer je neer te leggen dat je droom waar je zo hard voor geknokt hebt niet geworden is wat je evan gehoopt hebt, misschien is het wel goed om hulp te vragen bij een psycholoog of maatschappelijk werk om er mee om te kunnen gaan.
maandag 10 december 2018 04:51
De mannen zijn nog niet uitgestorven hoorde ik vanochtend op het nieuws. Er zijn er gelukkig wel meer dan die ene. En ook veel leuker. Enige wat je hoeft te doen is je openstellen. Is een dating site geen idee voor je? Je hebt zoveel keus tegenwoordig..ik zou het echt proberen als ik jou was. Liefde moet soms gewoon groeien en naarmate je elkaar meer kent gebeurt dat meestal ook. Tuurlijk moet het wel klikken in het begin, maar verwacht niet dat je in het begin hetzelfde zal voelen als wat je voelde voor je ex. Dat heeft tijd nodig. Ik denk dat het probleem bij jou is dat je niet accepteer dat hij weg is en dat je denkt nooit meer hetzelfde te kunnen voelen voor iemand. Nou dat kan zeker. Wel. Ga er gewoon op uit, stel je open en de mannen zullen voor je in de rij staan. Pluk er eentje uit. Tuurlijk zal het niet gelijk hetzelfde zijn als met je ex, maar het is gewoon aftasten en op een dag zul je iemand leukers tegen komen dan je ex. Zonde van je tijd om zo te rouwen om iemand die wel verder is gegaan.
.
maandag 10 december 2018 05:57
Wat mooi beschreven!JollyRider schreef: ↑08-12-2018 02:1725 jaar relatie in 6 maanden achter je laten lijkt mij erg snel. Niet raar dat je nog volop aan het verwerken bent. Zo te lezen heb je eerst goed gezorgd voor de eerste crisis-opvang, en nu dat op orde is heb je ruimte voor je verdriet zonder dat het je bestaan acuut in gevaar brengt.
Je klinkt als een sterk persoon die ook sterk genoeg is om zichzelf ruimte te geven voor verdriet. Neem daar dan ook de tijd voor. Je hebt ook nogal een goede reden voor je verdriet!
En weet je wat het gekke is? Op een dag sta je op en realiseer je je dat je heerlijk geslapen hebt, dat je jezelf hervonden hebt en dat de pijn klein genoeg is geworden om grotendeels te negeren. Dat je met of zonder een nieuwe relatie gewoon gelukkig bent. Dat die 25 jaar vooral een goede herinnering oplevert en dat je de vervelende stukken hebt opgeborgen waar het geen kwaad meer kan.
