Relaties
alle pijlers
Hoe om te gaan met de burn-out van de partner?
zondag 25 juli 2021 12:43
Ik ben een vaste forummer maar ik heb toch even een ander account aangemaakt voor dit topic. Ik vind het fijn om het even van me af te kunnen schrijven.
Mijn man en ik zijn al lang bij elkaar, zijn getrouwd.
Sinds een paar jaar ben ik chronisch ziek en mijn aandoening is progressief. Ik ben van nature een erg actief en ondernemend persoon die altijd maar doorgaat, mijn man en ik ondernamen veel, delen dezelfde interesses en hadden ook in het werk een behoorlijke overlap.
Nu ik ziek ben, steunt mijn man me waar hij kan en heeft ook een deel van de zorg op zich genomen. Een deel hebben we extern geregeld.
Onze relatie is gelukkig altijd goed gebleven.
Ook mijn man is actief en ondernemend en probeert vaak meer uren in een dag te proppen. Begin van deze week zat de emmer echter zo vol dat we heel lang gesproken hebben over wat hem dwars zit. Hij is naar de huisarts geweest, die heeft hem doorverwwezen naar de POH-GGZ, waar hij dezelfde dag nog terecht kon, en de conclusie is dat hij tegen een burn-out aan zit. Die conclusie kwam voor mij niet onverwacht, ik zag het al een tijdje aankomen.
Hij heeft de rest van de week eigenlijk alleen het noodzakelijke gedaan, rust genomen en vooral veel gepraat. Hij staat open voor hulp en ziet ook wel in dat hij dat nodig heeft op dit moment.
De werkdruk is een factor geweest, maar ook mijn ziek zijn speelt een belangrijke rol.
We hebben ons altijd allebei gerealiseerd dat mijn beperkingen ook invloed hebben op hem, maar we dachten allebei dat we er wel goed mee omgingen. Ik heb een jaar geleden wel een psycholoog in de arm genomen toen bleek dat ik echt niet meer op verbetering hoef te hopen, want ik merk dat ik hulp nodig heb bij de acceptatie daarvan.
Uit de gesprekken van deze week is wel gebleken dat we allebei elkaar wilden sparen en daardoor dingen niet uitgesproken hebben.
Het grootste probleem nu is dat mijn man een enorme druk op zijn schouders voelt die van meerdere kanten komt. Hij moet rust hebben. Ik gun hem dat van harte en ik hoop dat hij in de gesprekken met de POH handvaten vindt om om te gaan met die druk en met de situatie van mij. Ik probeer er voor hem te zijn en hem te steunen en hij zegt dat hij dat als positief ervaart.
Ik heb echter geen idee hoe ik hiermee om moet gaan. Het draait nu even om hem, het is belangrijk dat hij krijgt wat hij nodig heeft om weer beter in zijn vel te zitten. Ik vraag af en toe wat hij nodig heeft en probeer hem ook alle ruimte te geven.
Maar waar doe ik goed aan? Hoe moet ik hiermee omgaan? Hebben jullie tips, ervaringen, advies?
Mijn man en ik zijn al lang bij elkaar, zijn getrouwd.
Sinds een paar jaar ben ik chronisch ziek en mijn aandoening is progressief. Ik ben van nature een erg actief en ondernemend persoon die altijd maar doorgaat, mijn man en ik ondernamen veel, delen dezelfde interesses en hadden ook in het werk een behoorlijke overlap.
Nu ik ziek ben, steunt mijn man me waar hij kan en heeft ook een deel van de zorg op zich genomen. Een deel hebben we extern geregeld.
Onze relatie is gelukkig altijd goed gebleven.
Ook mijn man is actief en ondernemend en probeert vaak meer uren in een dag te proppen. Begin van deze week zat de emmer echter zo vol dat we heel lang gesproken hebben over wat hem dwars zit. Hij is naar de huisarts geweest, die heeft hem doorverwwezen naar de POH-GGZ, waar hij dezelfde dag nog terecht kon, en de conclusie is dat hij tegen een burn-out aan zit. Die conclusie kwam voor mij niet onverwacht, ik zag het al een tijdje aankomen.
Hij heeft de rest van de week eigenlijk alleen het noodzakelijke gedaan, rust genomen en vooral veel gepraat. Hij staat open voor hulp en ziet ook wel in dat hij dat nodig heeft op dit moment.
De werkdruk is een factor geweest, maar ook mijn ziek zijn speelt een belangrijke rol.
We hebben ons altijd allebei gerealiseerd dat mijn beperkingen ook invloed hebben op hem, maar we dachten allebei dat we er wel goed mee omgingen. Ik heb een jaar geleden wel een psycholoog in de arm genomen toen bleek dat ik echt niet meer op verbetering hoef te hopen, want ik merk dat ik hulp nodig heb bij de acceptatie daarvan.
Uit de gesprekken van deze week is wel gebleken dat we allebei elkaar wilden sparen en daardoor dingen niet uitgesproken hebben.
Het grootste probleem nu is dat mijn man een enorme druk op zijn schouders voelt die van meerdere kanten komt. Hij moet rust hebben. Ik gun hem dat van harte en ik hoop dat hij in de gesprekken met de POH handvaten vindt om om te gaan met die druk en met de situatie van mij. Ik probeer er voor hem te zijn en hem te steunen en hij zegt dat hij dat als positief ervaart.
Ik heb echter geen idee hoe ik hiermee om moet gaan. Het draait nu even om hem, het is belangrijk dat hij krijgt wat hij nodig heeft om weer beter in zijn vel te zitten. Ik vraag af en toe wat hij nodig heeft en probeer hem ook alle ruimte te geven.
Maar waar doe ik goed aan? Hoe moet ik hiermee omgaan? Hebben jullie tips, ervaringen, advies?
zondag 25 juli 2021 22:14
Vooral niets verwachten van hem. Wat een lastige situatie is wanneer jij hem nodig hebt voor een deel van de zorg. Maar ik weet nog dat na een hele tijd vechten ik toe gaf dat alleen op staan, douchen en eten, was om te doen. Toen ik dat accepteerde kwam er pas rust. En daarna ruimte om op te bouwen.
En alles vreet energie. Leuk uitje, etentje, vriend op bezoek, een boodschap doen. Allemaal activiteiten die zorgen dat je de rest van de dag op bent. Te veel prikkels.
Vooral ook niet te veel willen dat hij goed in zijn vel zit en blij is. Dat gaat gewoon niet lukken en die druk van anderen om wel gelukkig te moeten zijn is heel vervelend.
Verder zou ik zelf kiezen voor een doorverwijzing naar een psycholoog, in mijn ervaring is een POH te ‘licht’ hiervoor.
Sterkte voor jullie beide!
En alles vreet energie. Leuk uitje, etentje, vriend op bezoek, een boodschap doen. Allemaal activiteiten die zorgen dat je de rest van de dag op bent. Te veel prikkels.
Vooral ook niet te veel willen dat hij goed in zijn vel zit en blij is. Dat gaat gewoon niet lukken en die druk van anderen om wel gelukkig te moeten zijn is heel vervelend.
Verder zou ik zelf kiezen voor een doorverwijzing naar een psycholoog, in mijn ervaring is een POH te ‘licht’ hiervoor.
Sterkte voor jullie beide!
zondag 25 juli 2021 22:30
Ik begrijp uit je verhaal dat jij zelf een burn-out gehad hebt?Orbifolia schreef: ↑25-07-2021 22:14Vooral niets verwachten van hem. Wat een lastige situatie is wanneer jij hem nodig hebt voor een deel van de zorg. Maar ik weet nog dat na een hele tijd vechten ik toe gaf dat alleen op staan, douchen en eten, was om te doen. Toen ik dat accepteerde kwam er pas rust. En daarna ruimte om op te bouwen.
En alles vreet energie. Leuk uitje, etentje, vriend op bezoek, een boodschap doen. Allemaal activiteiten die zorgen dat je de rest van de dag op bent. Te veel prikkels.
Vooral ook niet te veel willen dat hij goed in zijn vel zit en blij is. Dat gaat gewoon niet lukken en die druk van anderen om wel gelukkig te moeten zijn is heel vervelend.
Verder zou ik zelf kiezen voor een doorverwijzing naar een psycholoog, in mijn ervaring is een POH te ‘licht’ hiervoor.
Sterkte voor jullie beide!
Ik heb zelf niet zulke geweldige ervaringen met een POH dus ik zou ook wel willen dat man naar een psycholoog gaat, maar het is zijn keuze.
Dank je wel voor je reactie. Ik probeer inderdaad niets te verwachten, vraag zo min mogelijk. Gelukkig is hij wel actief, (lijkt) niet neerslachtig en is naar eigen zeggen vooral opgelucht dat hij het verteld heeft.
Hij is ook niet moe of zo gelukkig. Hij wil echt dingen aanpakken. Ik denk dat dat wel scheelt.
Maar aangezien ik dus onderdeel ben van het probleem, weet ik niet goed wat ik wel en niet moet doen.
Ik heb van nature de neiging mezelf weg te cijferen dus dat komt nu ook weer naar boven. Maar waar ligt de grens tussen helpen en juist teveel zijn…
zondag 25 juli 2021 22:47
Ik denk niet dat je het moet zien als dat jij onderdeel van het probleem bent. Zoals ik het lees zou ik denken dat hij verstand op 0 heeft gezet en doorgegaan is om jou die ondersteuning en ruimte te bieden voor een stukje rouw om je gezondheid. Nu moet hij dat nog een plaats geven, met alles wat daarbij komt kijken.
Zelf zou ik vooral kijken naar er zijn voor hem, luisteren, praten wanneer hij dat wil. Maar niet in een adviserende of duwende houding gaan. Hem die verdere stappen zelf laten nemen.
Ik denk dat wanneer hij nog actief, positief en niet moe is, dat jullie er op tijd bij geweest zijn. Dat op zich is al heel mooi, ook om erger te voorkomen.
Helaas had ik zelf inderdaad een burn-out, na een op een stapeling van gebeurtenissen die ik geen plaats kon geven en een chronische ziekte.
Zelf zou ik vooral kijken naar er zijn voor hem, luisteren, praten wanneer hij dat wil. Maar niet in een adviserende of duwende houding gaan. Hem die verdere stappen zelf laten nemen.
Ik denk dat wanneer hij nog actief, positief en niet moe is, dat jullie er op tijd bij geweest zijn. Dat op zich is al heel mooi, ook om erger te voorkomen.
Helaas had ik zelf inderdaad een burn-out, na een op een stapeling van gebeurtenissen die ik geen plaats kon geven en een chronische ziekte.
maandag 26 juli 2021 09:37
Misschien niet ik zelf, maar wel de situatie rondom mijn ziekte, aldus man en de POH. Hij voelt op dit moment van alle kanten druk en dat wordt hem teveel.Orbifolia schreef: ↑25-07-2021 22:47Ik denk niet dat je het moet zien als dat jij onderdeel van het probleem bent. Zoals ik het lees zou ik denken dat hij verstand op 0 heeft gezet en doorgegaan is om jou die ondersteuning en ruimte te bieden voor een stukje rouw om je gezondheid. Nu moet hij dat nog een plaats geven, met alles wat daarbij komt kijken.
Zelf zou ik vooral kijken naar er zijn voor hem, luisteren, praten wanneer hij dat wil. Maar niet in een adviserende of duwende houding gaan. Hem die verdere stappen zelf laten nemen.
Ik denk dat wanneer hij nog actief, positief en niet moe is, dat jullie er op tijd bij geweest zijn. Dat op zich is al heel mooi, ook om erger te voorkomen.
Helaas had ik zelf inderdaad een burn-out, na een op een stapeling van gebeurtenissen die ik geen plaats kon geven en een chronische ziekte.
Het klopt ook dat we dingen samen een plaats moeten geven, daar schort het nu ook wat aan.
Ik heb zelf nooit een burn-out gehad, wel een periode waarin ik dingen ook geen plaats kon geven en ik alleen maar rust wilde. Ik heb daarom een psycholoog in de arm genomen en dat geeft mij veel ondersteuning, maar man en ik moeten meer samen aan het hele proces werken, merken we nu.
Volgens de POH is hij er inderdaad op tijd bij. Laten we het hopen. Ik ben benieuwd wat er uit die gesprekken gaat komen.
Het enige wat ik hem geadviseerd heb, is het maken van een afspraak bij de huisarts, verder hou ik me nu wel op de achtergrond.
maandag 26 juli 2021 09:38
Ik krijg geen indicatie voor meer hulp dan ik nu al heb omdat in theorie mijn man gezond is en kan helpen, dus dat is geen optie. Man zegt zelf dat hij bepaalde dingen ook liever zelf doet.naamloosjes schreef: ↑25-07-2021 23:09Kan je misschien wat externe hulp krijgen met praktische zaken?
maandag 26 juli 2021 09:49
maandag 26 juli 2021 13:07
Pfft ik vind dit een hele lastige. Ik heb een burn-out gehad en ook 2 jaar te maken gehad met partner met lichamelijke problemen (waarvan ongeveer jaar echt alles op mij terecht kwam). Ik heb het echter niet tegelijk gehad.
Wat hielp bij de burn-out was echt even een week of 2 letterlijk niets doen. Daarna stukje bij beetje langzaamaan weer dingen op gaan pakken tot ik weer een lastig ritme kreeg.
Bij partner heb ik dichtbij burn-out 2 aan gezeten. Wat hielp is dat ik ook zonder partner dingen nog wat vrije tijd nam (echt voor mezelf) en ik vanuit mijn vorige burn-out wel heb geleerd wat echt belangrijk is om te doen en dingen waarvan ik de druk niet op mezelf moet leggen, omdat het in het grote geheel niet belangrijk is.
Maar heel eerlijk, ik vond het alsnog erg zwaar en ben blij dat het nu, op kleine ongemakken na, hersteld is na operaties. Ik zou het ook echt moeilijker vinden als het niet meer beter wordt. Dan had ik echt ook meer hulp nodig gehad. Voor jullie is het denk ik een goed idee om samen te gaan zitten en bepalen wat echt heel belangrijk is en waar de druk er misschien af kan. Misschien zijn er nog dingen bij waar jij bij kunt helpen, ondanks jouw ziekte.
Wat hielp bij de burn-out was echt even een week of 2 letterlijk niets doen. Daarna stukje bij beetje langzaamaan weer dingen op gaan pakken tot ik weer een lastig ritme kreeg.
Bij partner heb ik dichtbij burn-out 2 aan gezeten. Wat hielp is dat ik ook zonder partner dingen nog wat vrije tijd nam (echt voor mezelf) en ik vanuit mijn vorige burn-out wel heb geleerd wat echt belangrijk is om te doen en dingen waarvan ik de druk niet op mezelf moet leggen, omdat het in het grote geheel niet belangrijk is.
Maar heel eerlijk, ik vond het alsnog erg zwaar en ben blij dat het nu, op kleine ongemakken na, hersteld is na operaties. Ik zou het ook echt moeilijker vinden als het niet meer beter wordt. Dan had ik echt ook meer hulp nodig gehad. Voor jullie is het denk ik een goed idee om samen te gaan zitten en bepalen wat echt heel belangrijk is en waar de druk er misschien af kan. Misschien zijn er nog dingen bij waar jij bij kunt helpen, ondanks jouw ziekte.
dinsdag 27 juli 2021 20:08
Ik ben daar heel realistisch in. Daarom heb ik ook zoveel mogelijk externe hulp gezocht waar kan, maar er blijft veel druk op mijn man liggen, zowel in mantelzorg als op financieel vlak.cafe-lungo schreef: ↑26-07-2021 09:45Kijk kritisch na hoeveel beroep jij op hem doet.
Ik denk meer dan jij denkt.
Ik ben me daar van bewust en ik zou heel graag willen dat dat anders zou zijn. Maar dat is het niet en dat gaat het voorlopig ook niet worden.
dinsdag 27 juli 2021 20:10
Ik heb het meerdere keren voorgesteld en mijn psycholoog is er ook voorstander van. Die benadrukt overigens wel dat hij niet twijfelt aan onze relatie (man is weleens mee geweest naar mijn psych) maar dat het een toegevoegde waarde kan hebben om samen om te leren gaan met de situatie.
Maar man vindt dat we dat ook wel zonder hulp kunnen.
dinsdag 27 juli 2021 20:15
Het klinkt heel zwaar wat je hebt meegemaakt.TinyTiny schreef: ↑26-07-2021 13:07Pfft ik vind dit een hele lastige. Ik heb een burn-out gehad en ook 2 jaar te maken gehad met partner met lichamelijke problemen (waarvan ongeveer jaar echt alles op mij terecht kwam). Ik heb het echter niet tegelijk gehad.
Wat hielp bij de burn-out was echt even een week of 2 letterlijk niets doen. Daarna stukje bij beetje langzaamaan weer dingen op gaan pakken tot ik weer een lastig ritme kreeg.
Bij partner heb ik dichtbij burn-out 2 aan gezeten. Wat hielp is dat ik ook zonder partner dingen nog wat vrije tijd nam (echt voor mezelf) en ik vanuit mijn vorige burn-out wel heb geleerd wat echt belangrijk is om te doen en dingen waarvan ik de druk niet op mezelf moet leggen, omdat het in het grote geheel niet belangrijk is.
Maar heel eerlijk, ik vond het alsnog erg zwaar en ben blij dat het nu, op kleine ongemakken na, hersteld is na operaties. Ik zou het ook echt moeilijker vinden als het niet meer beter wordt. Dan had ik echt ook meer hulp nodig gehad. Voor jullie is het denk ik een goed idee om samen te gaan zitten en bepalen wat echt heel belangrijk is en waar de druk er misschien af kan. Misschien zijn er nog dingen bij waar jij bij kunt helpen, ondanks jouw ziekte.
Ik help mijn man nog steeds bij dingen. Ik kan mijn hersens nog wat inzetten op die manier en mijn man is ermee geholpen. Maar uiteindelijk moet hij het werk wel zelf doen. Daar gaat hij dus wat veranderingen in doorvoeren. Er blijven echter een hoop dingen over wat wel druk oplevert.
Ik gun het hem ontzettend om zelf dingen te ondernemen. Mijn man voelt zich dan juist schuldig en wil bovendien graag samen die dingen ondernemen omdat we dat normaal gesproken ook zouden doen. Dat zijn dingen waar we dus samen aan moeten werken en samen uit moeten komen.
Hij vervalt alweer een beetje in het oude patroon. Het eerstvolgende gesprek is pas over een week of twee dus ik ben benieuwd wat de POH dan zegt.
dinsdag 27 juli 2021 22:37
en toch zal dat moetenRedFox schreef: ↑27-07-2021 20:08Ik ben daar heel realistisch in. Daarom heb ik ook zoveel mogelijk externe hulp gezocht waar kan, maar er blijft veel druk op mijn man liggen, zowel in mantelzorg als op financieel vlak.
Ik ben me daar van bewust en ik zou heel graag willen dat dat anders zou zijn. Maar dat is het niet en dat gaat het voorlopig ook niet worden.
daar zit de winst
woensdag 28 juli 2021 10:02
Ik voelde me ook wel deels schuldig om dingen zonder hem te doen (zeker de dingen die we normaal samen deden), maar toch heeft het me wel geholpen. Maar blijf inderdaad echt in gesprek met elkaar.RedFox schreef: ↑27-07-2021 20:15Het klinkt heel zwaar wat je hebt meegemaakt.
Ik help mijn man nog steeds bij dingen. Ik kan mijn hersens nog wat inzetten op die manier en mijn man is ermee geholpen. Maar uiteindelijk moet hij het werk wel zelf doen. Daar gaat hij dus wat veranderingen in doorvoeren. Er blijven echter een hoop dingen over wat wel druk oplevert.
Ik gun het hem ontzettend om zelf dingen te ondernemen. Mijn man voelt zich dan juist schuldig en wil bovendien graag samen die dingen ondernemen omdat we dat normaal gesproken ook zouden doen. Dat zijn dingen waar we dus samen aan moeten werken en samen uit moeten komen.
Hij vervalt alweer een beetje in het oude patroon. Het eerstvolgende gesprek is pas over een week of twee dus ik ben benieuwd wat de POH dan zegt.
woensdag 28 juli 2021 19:35
Dat zullen we moeten uitzoeken de komende tijd. Uiteindelijk is het prioriteiten stellen.
woensdag 28 juli 2021 19:37
Dat laatste is dus wel een dingetje. Voor mijn gevoel zijn we nu beide met onszelf aan de slag maar mist het samen daarin.
Gelukkig doet hij zelf nog wel dingen en hebben we ook nog steeds wel ieder ons eigen ding.
Gelukkig kan ik er met mijn psycholoog goed over praten.
