Relaties
alle pijlers
Hoe samen omgaan met ziekte, en de [...] - OP verwijderd
zaterdag 7 december 2019 12:15
Misschien komt een deel van je chaggerijn doordat je nog veel bezig bent met de verwerking/ rouw, het al dan niet tijdelijk afscheid van je gezonde ik. Dat kan best een poos duren! Af en toe een flinke huilbui is de armen van je lief hoort erbij, maar zorg er toch voor dat je op betere momenten je beste beentje voor zet. Mijn vriend is heel goed omgegaan met mijn ziekte, maar ik heb het wel zo gezellig mogelijk voor hem gehouden. Ik lag vooral plat, maar gaf hem vaak bv een voetmassage, hij kon dan de afwas doen 
Investeer echt in fijne momenten samen, thuis kan net zo fijn zijn! En geef m ook ruimte om met vrienden ofzo dingen te ondernemen om wat te ontspannen of dingen doen waar jij geen puf voor hebt.
Jullie zullen allebei sneller aan je tax zitten, jij door gebrek aan energie, hij door de extra zorg. Praat met elkaar over hoe je elkaar kan helpen. Ik vind chaggerijn wel deels een keuze, af en toe normaal maar regelmatig, dan kan je beter ventileren bij een psycholoog.
Investeer echt in fijne momenten samen, thuis kan net zo fijn zijn! En geef m ook ruimte om met vrienden ofzo dingen te ondernemen om wat te ontspannen of dingen doen waar jij geen puf voor hebt.
Jullie zullen allebei sneller aan je tax zitten, jij door gebrek aan energie, hij door de extra zorg. Praat met elkaar over hoe je elkaar kan helpen. Ik vind chaggerijn wel deels een keuze, af en toe normaal maar regelmatig, dan kan je beter ventileren bij een psycholoog.
zaterdag 7 december 2019 12:19
Je man heeft meer ruimte nodig voor nu zelf een rondje lopen, een game spelen, met vrienden chillen. Het is ook niet leuk als hij constant samen is met iemand die ziek is.
Jij hebt zelf ook ruimte nodig om het allemaal te verwerken. Heel veel sterkte
En blijf vooral proberen om leuke dingen te doen en quality time samen door te brengen.
zelf een rondje lopen, een game spelen, met vrienden chillen. Het is ook niet leuk als hij constant samen is met iemand die ziek is.Jij hebt zelf ook ruimte nodig om het allemaal te verwerken. Heel veel sterkte
En blijf vooral proberen om leuke dingen te doen en quality time samen door te brengen.
zaterdag 7 december 2019 12:27
Jouw gevoel kun je misschien niets aan veranderen, maar hoe je dat uit wel. Het is goed dat je hulp heb gezocht om dat te leren.
En tot die tijd...
Wat heb jij zelf nodig als jij je zo chagrijnig of emotioneel voelt? Een arm om je heen voor wat troost, even lekker in de watten gelegd worden, of misschien juist wel tijd voor jezelf met bijvoorbeeld een goed boek of Netflix-serie? Zou het helpen als je dat voor jezelf goed helder krijgt, en daarover goed communiceert met jouw man?
Vaak uit chagrijn en emotie zich wanneer de (vaak onuitgesproken) verwachtingen verschillen. Bijv jij wil rust en man probeert jou juist op te vrolijker. Dat botst dan, terwijl de intentie zo goed was en jouw man kan zich daar ook machteloos in voelen. Hij probeert te helpen, maar niets lijkt goed. Vaak kan duidelijkheid dan al veel verschil maken.
En tot die tijd...
Wat heb jij zelf nodig als jij je zo chagrijnig of emotioneel voelt? Een arm om je heen voor wat troost, even lekker in de watten gelegd worden, of misschien juist wel tijd voor jezelf met bijvoorbeeld een goed boek of Netflix-serie? Zou het helpen als je dat voor jezelf goed helder krijgt, en daarover goed communiceert met jouw man?
Vaak uit chagrijn en emotie zich wanneer de (vaak onuitgesproken) verwachtingen verschillen. Bijv jij wil rust en man probeert jou juist op te vrolijker. Dat botst dan, terwijl de intentie zo goed was en jouw man kan zich daar ook machteloos in voelen. Hij probeert te helpen, maar niets lijkt goed. Vaak kan duidelijkheid dan al veel verschil maken.
zaterdag 7 december 2019 12:27
Nou ik kan er wel 1 noemen hoor.pamelacourson schreef: ↑07-12-2019 11:51Bij wat voor ziekte hoort sjacherijnig zijn bij het ziektebeeld, vraag ik me af? Ook al ben je ziek, dit hoef je niet af te reageren op je man.
TO, sinds 2 maanden zit ik thuis met een stevige burn-out
En ook hier kan mijn emmer soms ineens overlopen waardoor ik wegzak in een soort sjacherijnigheid of il ineens verander in een feeks.
Ik vind dat zelf ook echt vreselijk en heb dit ook aangegeven bij mijn psycholoog.
Dat ik zo graag van mijn lijf een seintje zou willen krijgen voor mijn emmer overloopt.
Het antwoord van de psycholoog wad redelijk confronterend.
Ze zei, jij krijgt wel degelijk een seintje van je lijf dat je emmer vol raakt maar je hoort het niet meer.
En dat is precies de reden dat je in een burnout terecht bent gekomen.
Te lang signalen niet gehoord of genegeerd.
De oplossing was voor mij even simpel als lastig.
Plannen!
Dus elke dag na het opstaan een planning houden en je daaraan houden
Ook Als ik me goed voel en eigenlijk best nog wel wat extra zou kunnen.
Zolang ik me hou aan een schema gaat het eigenlijk prima
Ok het haalt de spontaniteit er wel een beetje af momenteel maar ben wel een aangenamer gezelschap voor mijn man, maar zeker ook voor mezelf.
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zaterdag 7 december 2019 12:30
Beterschap!Summerdance schreef: ↑07-12-2019 12:27Nou ik kan er wel 1 noemen hoor.
TO, sinds 2 maanden zit ik thuis met een stevige burn-out
zaterdag 7 december 2019 12:32
Dank je wel.
Rare ervaring hoor, als je lijf zegt, nou doei, zoek het maar uit.
Maar kleine stapjes vooruit.
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zaterdag 7 december 2019 12:41
Nou......pamelacourson schreef: ↑07-12-2019 11:51Bij wat voor ziekte hoort sjacherijnig zijn bij het ziektebeeld, vraag ik me af? Ook al ben je ziek, dit hoef je niet af te reageren op je man.
Ik heb chemo gehad en dat heeft zo n invloed op je humeur of laat ik zeggen je explosiegevaar. Je kent jezelf niet meer en je hebt het ook niet goed in de hand. Steeds veranderende omstandigheden van je gestel. In een revalidatietraject hebben we dit probleem besproken en iedereen zat ermee. In de relatie, in het verkeer, overal.
Nee je hoeft het niet af te reageren op je man. Helaas heb je jezelf niet goed meer in de hand. Je weet dat je anders bent, wil ook je oude zelf weer zijn maar lukt of kan niet. Dat is heel erg om in te zitten.
Geef elkaar de ruimte in de relatie. Laat je man leuke dingen alleen ondernemen, dat is soms beter.
Zelf heb ik moeten leren om ziek te zijn. Dus echt handelen dat je veel dingen niet kunt en je rust in te lassen. Het is geen griep waar je van herstelt. Als je structureel te snel wil gaan, dat gebeurt bij langdurige ziekte, dan herstel je langzamer en is je leven kwalitatief slechter.
Bij ons in de relatie zijn waren er ook problemen vanwege veranderde omstandigheden. Alleen daarvan al word je humeurig
Veel sterkte!
zaterdag 7 december 2019 12:46
Ja, je vertrouwen in je eigen lijf krijgt een flinke deuk. Maar de meeste mensen komen er aan de andere kant sterker uit.Summerdance schreef: ↑07-12-2019 12:32Dank je wel.
Rare ervaring hoor, als je lijf zegt, nou doei, zoek het maar uit.
Maar kleine stapjes vooruit.
zaterdag 7 december 2019 13:53
Je vriend is helaas niet alleen, er zijn ook contactgroepen / lotgenoten groepen voor (jonge) mensen met een chronisch zieke partner. Daar zal hij waarschijnlijk veel herkenning in vinden.
Het lijkt me ook belangrijk dat hij dingen doet zonder jou, iets waar jij geen energie voor hebt of fysiek niet kan. En voor jou om dan ook dingen te doen zonder hem. Maar dat vind ik sowieso belangrijk in elke relaties.
Het lijkt me ook belangrijk dat hij dingen doet zonder jou, iets waar jij geen energie voor hebt of fysiek niet kan. En voor jou om dan ook dingen te doen zonder hem. Maar dat vind ik sowieso belangrijk in elke relaties.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
zaterdag 7 december 2019 14:29
Kan het ook zijn dat je het meer aantrekt nu ?
Ik heb dat wel namelijk.
Sinds dit jaar heb ik ook iets waardoor ik emotioneler en labieler ben. Ik kan me ook vreselijk druk en zorgen maken, om achteraf niks. Als ik bij man peil hoe hij het ervaart is hij zich van geen kwaad bewust. Het is logisch dat de sfeer verandert als 1 van de 2 niet lekker in zn vel zit, maar hij ervaart het niet als een reactie op mijn ziekte, in de zin van dat hij het zwaar met me heeft.
2e struggle is dat het niet meer dagelijks ouderwets gezellig is. Na meerdere slechte dagen kan ik dat zo missen en verdrietig van worden. Door te praten weet mijn man dit en maken we er samen het beste van. Waarbij ik moet leren accepteren dat ik niet meer de oude ben en mn dagen en handelingen anders moet indelen, en de sfeer in huis ook anders is.
Als mn man vrolijk fluitend door de kamer zou dansen zou voor mij ook geen verschil maken, dus hem zijn mindere humeur verwijten zou een beetje hypocriet zijn.
Goed dat je met iemand bent gaan praten! Daar zit ik ook aan te denken.
Gewoon even spuien om alles op een rijtje te krijgen.
Ik heb dat wel namelijk.
Sinds dit jaar heb ik ook iets waardoor ik emotioneler en labieler ben. Ik kan me ook vreselijk druk en zorgen maken, om achteraf niks. Als ik bij man peil hoe hij het ervaart is hij zich van geen kwaad bewust. Het is logisch dat de sfeer verandert als 1 van de 2 niet lekker in zn vel zit, maar hij ervaart het niet als een reactie op mijn ziekte, in de zin van dat hij het zwaar met me heeft.
2e struggle is dat het niet meer dagelijks ouderwets gezellig is. Na meerdere slechte dagen kan ik dat zo missen en verdrietig van worden. Door te praten weet mijn man dit en maken we er samen het beste van. Waarbij ik moet leren accepteren dat ik niet meer de oude ben en mn dagen en handelingen anders moet indelen, en de sfeer in huis ook anders is.
Als mn man vrolijk fluitend door de kamer zou dansen zou voor mij ook geen verschil maken, dus hem zijn mindere humeur verwijten zou een beetje hypocriet zijn.
Goed dat je met iemand bent gaan praten! Daar zit ik ook aan te denken.
Gewoon even spuien om alles op een rijtje te krijgen.
zaterdag 7 december 2019 15:05
Ik heb een ernstig vitamine b12 tekort. Klinkt vrij onschuldig, dacht ik zelf ook. Maar het is toch erg vervelend. Je kunt er oud mee worden, maar ik heb neurologische uitval, eigenlijk altijd moe. En niet gewoon moe, maar gewoon uitgeput. Ik vind het idd zelf wel lastig om te accepteren dat ik niet alles meer kan, wat vroeger wel kon. Ik gun hem ook de vrijheid om zelf leuke dingen te doen, maar op een of andere manier doet hij dat niet graag alleen. Hij vind het leuker om dingen samen te doen.
Bedankt voor jullie advies, fijn om te lezen![💕]()
Bedankt voor jullie advies, fijn om te lezen
zaterdag 7 december 2019 15:09
clueless17 schreef: ↑07-12-2019 14:29Kan het ook zijn dat je het meer aantrekt nu ?
Ik heb dat wel namelijk.
Sinds dit jaar heb ik ook iets waardoor ik emotioneler en labieler ben. Ik kan me ook vreselijk druk en zorgen maken, om achteraf niks. Als ik bij man peil hoe hij het ervaart is hij zich van geen kwaad bewust. Het is logisch dat de sfeer verandert als 1 van de 2 niet lekker in zn vel zit, maar hij ervaart het niet als een reactie op mijn ziekte, in de zin van dat hij het zwaar met me heeft.
2e struggle is dat het niet meer dagelijks ouderwets gezellig is. Na meerdere slechte dagen kan ik dat zo missen en verdrietig van worden. Door te praten weet mijn man dit en maken we er samen het beste van. Waarbij ik moet leren accepteren dat ik niet meer de oude ben en mn dagen en handelingen anders moet indelen, en de sfeer in huis ook anders is.
Als mn man vrolijk fluitend door de kamer zou dansen zou voor mij ook geen verschil maken, dus hem zijn mindere humeur verwijten zou een beetje hypocriet zijn.
Goed dat je met iemand bent gaan praten! Daar zit ik ook aan te denken.
Gewoon even spuien om alles op een rijtje te krijgen.
Het helpt echt hoor, om met iemand er over te praten! Het ene moment voel ik me ook beter als het andere, dat maakt het ook lastig omdat er geen pijl op te trekken is. Het is echt een lieverd, en echt mijn steun. Maar soms voel ik me een beetje een last voor hem
zaterdag 7 december 2019 15:29
Beterschap TO.
Ik ben al bijna 2,5 jaar ziek, waarvan ik twee jaar thuis zit.
Wat hier helpt is erover praten en vooral het leven niet om het ziek zijn te laten draaien. Man is er ook, het doet ook wat met hem en bovendien moet hij zich niet geremd voelen door mijn ziekte. Ik heb ook mijn chagrijnige buien, ik ben vaak behoorlijk gefrustreerd. Maar ik praat erover met mijn man en zorg ervoor dat ik het niet afreageer op hem.
Als je er veel moeite mee hebt, ga dan eens praten met bijvoorbeeld je huisarts.
Ik ben al bijna 2,5 jaar ziek, waarvan ik twee jaar thuis zit.
Wat hier helpt is erover praten en vooral het leven niet om het ziek zijn te laten draaien. Man is er ook, het doet ook wat met hem en bovendien moet hij zich niet geremd voelen door mijn ziekte. Ik heb ook mijn chagrijnige buien, ik ben vaak behoorlijk gefrustreerd. Maar ik praat erover met mijn man en zorg ervoor dat ik het niet afreageer op hem.
Als je er veel moeite mee hebt, ga dan eens praten met bijvoorbeeld je huisarts.
zaterdag 7 december 2019 15:34
Ik ga al met iemand praten en dat helpt gelukkig wel!lise1985 schreef: ↑07-12-2019 15:29Beterschap TO.
Ik ben al bijna 2,5 jaar ziek, waarvan ik twee jaar thuis zit.
Wat hier helpt is erover praten en vooral het leven niet om het ziek zijn te laten draaien. Man is er ook, het doet ook wat met hem en bovendien moet hij zich niet geremd voelen door mijn ziekte. Ik heb ook mijn chagrijnige buien, ik ben vaak behoorlijk gefrustreerd. Maar ik praat erover met mijn man en zorg ervoor dat ik het niet afreageer op hem.
Als je er veel moeite mee hebt, ga dan eens praten met bijvoorbeeld je huisarts.
zaterdag 7 december 2019 16:20
Niet ziek en geen pijn blijkbaarpamelacourson schreef: ↑07-12-2019 11:51Bij wat voor ziekte hoort sjacherijnig zijn bij het ziektebeeld, vraag ik me af? Ook al ben je ziek, dit hoef je niet af te reageren op je man.
Ik ben ook vaak genoeg sjacherijnig omdat je met pijn gewoon niet zo makkelijk vrolijk bent.
Mijn vriend heeft me ook leren kennen als een dansend vrolijk doenerig iemand. Nu ben ik een minder valide met niet zo'n zonnig humeur
Dat humeur is niet continu maar ik kan gewoon wel fel uit de hoek komen als hij roept en dan niet geduldig genoeg is als ik me uit de stoel aan het hijsen ben. En zo reageer ik wel meer sjagerijnig zonder directe reden. Hij kan er om lachen en noemt me mopperkont, ik noem hem dan bromsnor en dan lachen we samen. Hij houd van me met of zonder ziekte maar ik kan me voorstellen als je partner zo'n omslag maakt en toch een wat ander persoon wordt dat je daar geen relatie meer mee ziet zitten. Dus TO ga het gesprek aan en wie weet wil je partner wel even een periode rust en alleen zijn. Wat er daarna gebeurt, dat weet niemand. Maar je kan het hem niet kwalijk nemen net zoals hij het jou niet kwalijk kan nemen. Excuses zijn dan ook niet zo nodig. Een sorry ik ben weer niet te genieten volstaat dan wel (hier iig)
zaterdag 7 december 2019 16:39
Sterkte summerdanceSummerdance schreef: ↑07-12-2019 12:27Nou ik kan er wel 1 noemen hoor.
TO, sinds 2 maanden zit ik thuis met een stevige burn-out
En ook hier kan mijn emmer soms ineens overlopen waardoor ik wegzak in een soort sjacherijnigheid of il ineens verander in een feeks.
Ik vind dat zelf ook echt vreselijk en heb dit ook aangegeven bij mijn psycholoog.
Dat ik zo graag van mijn lijf een seintje zou willen krijgen voor mijn emmer overloopt.
Het antwoord van de psycholoog wad redelijk confronterend.
Ze zei, jij krijgt wel degelijk een seintje van je lijf dat je emmer vol raakt maar je hoort het niet meer.
En dat is precies de reden dat je in een burnout terecht bent gekomen.
Te lang signalen niet gehoord of genegeerd.
De oplossing was voor mij even simpel als lastig.
Plannen!
Dus elke dag na het opstaan een planning houden en je daaraan houden
Ook Als ik me goed voel en eigenlijk best nog wel wat extra zou kunnen.
Zolang ik me hou aan een schema gaat het eigenlijk prima
Ok het haalt de spontaniteit er wel een beetje af momenteel maar ben wel een aangenamer gezelschap voor mijn man, maar zeker ook voor mezelf.
zaterdag 7 december 2019 18:06
Idd.Mijn moeder zit aan de chemo. Heerlijke combi als ik ook niet helemaal lekker in mijn vel zitvanlippebiesterveld schreef: ↑07-12-2019 12:41Nou......
Ik heb chemo gehad en dat heeft zo n invloed op je humeur of laat ik zeggen je explosiegevaar. Je kent jezelf niet meer en je hebt het ook niet goed in de hand. Steeds veranderende omstandigheden van je gestel. In een revalidatietraject hebben we dit probleem besproken en iedereen zat ermee. In de relatie, in het verkeer, overal.
Nee je hoeft het niet af te reageren op je man. Helaas heb je jezelf niet goed meer in de hand. Je weet dat je anders bent, wil ook je oude zelf weer zijn maar lukt of kan niet. Dat is heel erg om in te zitten.
Geef elkaar de ruimte in de relatie. Laat je man leuke dingen alleen ondernemen, dat is soms beter.
Zelf heb ik moeten leren om ziek te zijn. Dus echt handelen dat je veel dingen niet kunt en je rust in te lassen. Het is geen griep waar je van herstelt. Als je structureel te snel wil gaan, dat gebeurt bij langdurige ziekte, dan herstel je langzamer en is je leven kwalitatief slechter.
Bij ons in de relatie zijn waren er ook problemen vanwege veranderde omstandigheden. Alleen daarvan al word je humeurig
Veel sterkte!
Ach ja, stiefvader schippert tussen sussen en bij mij even uitrazen Je moet elkaar blijven steunen en accepteren dat het nu eenmaal zo is. Humor kan ook geen kwaad
zaterdag 7 december 2019 19:03
Hoe bedoel je je kunt er oud mee worden? Een B12 tekort is behandelbaar hoor. En ja je zal waarschijnlijk altijd injecties moeten krijgen, maar het kan zeker beter worden.Josje4321 schreef: ↑07-12-2019 15:05Ik heb een ernstig vitamine b12 tekort. Klinkt vrij onschuldig, dacht ik zelf ook. Maar het is toch erg vervelend. Je kunt er oud mee worden, maar ik heb neurologische uitval, eigenlijk altijd moe. En niet gewoon moe, maar gewoon uitgeput. Ik vind het idd zelf wel lastig om te accepteren dat ik niet alles meer kan, wat vroeger wel kon. Ik gun hem ook de vrijheid om zelf leuke dingen te doen, maar op een of andere manier doet hij dat niet graag alleen. Hij vind het leuker om dingen samen te doen.
Bedankt voor jullie advies, fijn om te lezen![💕]()
zaterdag 7 december 2019 19:45
Een B12-tekort kun je toch behandelen zodat je er geen last meer hebt? Ik ben bij de huisarts zelfs wel eens iemand tegengekomen die 4x per week een injectie ging halen. Dat had ze echt nodig. Maar behandelbaar is het wel.
Daarnaast snap ik echt wel dat je er psychisch last van hebt, maar toch is het wel degelijk een keuze hoe je ermee omgaat richting je partner. Mijn dochter was ook 24 uur per dag totaal uitgeput en had veel hoofdpijn en ze trok zich wel eens terug als ze nog te moe was voor de kleinste prikkel, maar de keren dat ze zich in anderhalf jaar tijd sjacherijnig heeft gedragen, zijn op één hand te tellen. En dat voor een puber. Nu ik lees dat sommigen het normaal vinden om zich af te reageren, ben ik extra trots op haar.
Bij chemo vind ik het trouwens een ander verhaal, met die chemische stoffen.
Daarnaast snap ik echt wel dat je er psychisch last van hebt, maar toch is het wel degelijk een keuze hoe je ermee omgaat richting je partner. Mijn dochter was ook 24 uur per dag totaal uitgeput en had veel hoofdpijn en ze trok zich wel eens terug als ze nog te moe was voor de kleinste prikkel, maar de keren dat ze zich in anderhalf jaar tijd sjacherijnig heeft gedragen, zijn op één hand te tellen. En dat voor een puber. Nu ik lees dat sommigen het normaal vinden om zich af te reageren, ben ik extra trots op haar.
Bij chemo vind ik het trouwens een ander verhaal, met die chemische stoffen.
zaterdag 7 december 2019 20:04
Je kunt een b12 tekort idd behandelen, maar ik heb dit al vanaf mij geboorte en ze zijn er pas veel te laat achter gekomen. Daardoor verwachten de dokters dat het nooit meer beter gaat worden als nu. Ik injecteer al om de dag, en meer kan eigenlijk niet. Daarmee bedoel ik dus dat je er oud mee kan worden.
zaterdag 7 december 2019 20:05
De dokters verwachten dat het niet beter gaat worden als dit, als je er op tijd bij bent kan het beter worden idd. Maar als je er al een tijd mee loopt is dit maar de vraagJudy_Hopps schreef: ↑07-12-2019 19:03Hoe bedoel je je kunt er oud mee worden? Een B12 tekort is behandelbaar hoor. En ja je zal waarschijnlijk altijd injecties moeten krijgen, maar het kan zeker beter worden.
maandag 9 december 2019 14:38
Hoi Josje. Ik lees nu de aanvulling op je verhaal. Kort samengevat heb je al een levenslang tekort aan B 12, waar je een jaar geleden ziek van geworden bent en dit ook is vastgesteld.
Als ze pas relatief kort aan het behandelen zijn, valt er nog veel voordeel te halen. Wat ik niet begrijp is dat je ineens ziek geworden bent, je jezelf veranderd vindt, terwijl dit eigenlijk al heel lang speelt. Eigenlijk al van voor je huwelijk. Hoe kan het dan dat je een andere vrouw voor je partner bent? Zoiets sluipt er toch in dan?
Ik heb chemo gehad en zoals iemand al opmerkte, dat is anders. Vanaf het moment van toediening is alles direct anders en is het de vraag hoe je eruit komt. Mijn emoties kregen de vrije hand omdat alles in je lijf zo aangetast raakt en je in een ander lijf lijkt te zitten.
Wat mij enorm geholpen heeft zijn gesprekken met ergo therapeute, zodat ik leerde leven als patiënt. Maar ook een revalidatietraject, wat ik nu zeLF heb voortgezet op sportschool. Ondanks chronische vermoeidheid doe ik dit wel en ik knap ervan op. Zelfs het LAR syndroom wat ik ook opgelopen heb is aanzienlijk verbeterd.
Zou voor jou ook een aanrader zijn, je zit wat minder in je hoofd dan en je conditie wordt beter.
Als ze pas relatief kort aan het behandelen zijn, valt er nog veel voordeel te halen. Wat ik niet begrijp is dat je ineens ziek geworden bent, je jezelf veranderd vindt, terwijl dit eigenlijk al heel lang speelt. Eigenlijk al van voor je huwelijk. Hoe kan het dan dat je een andere vrouw voor je partner bent? Zoiets sluipt er toch in dan?
Ik heb chemo gehad en zoals iemand al opmerkte, dat is anders. Vanaf het moment van toediening is alles direct anders en is het de vraag hoe je eruit komt. Mijn emoties kregen de vrije hand omdat alles in je lijf zo aangetast raakt en je in een ander lijf lijkt te zitten.
Wat mij enorm geholpen heeft zijn gesprekken met ergo therapeute, zodat ik leerde leven als patiënt. Maar ook een revalidatietraject, wat ik nu zeLF heb voortgezet op sportschool. Ondanks chronische vermoeidheid doe ik dit wel en ik knap ervan op. Zelfs het LAR syndroom wat ik ook opgelopen heb is aanzienlijk verbeterd.
Zou voor jou ook een aanrader zijn, je zit wat minder in je hoofd dan en je conditie wordt beter.
