Hoe voelen je ouders op latere leeftijd voor jou?

Ik heb nu een betere band met mijn moeder dan vroeger. Ik was geen makkelijk kind. Nu ik zelf een niet zo'n makkelijk kind heb, begrijp ik haar beter.
Mijn vader woonde elders en we hadden zeker wel contact. Hij was streng, maar hielp je altijd.
Nu ik ouder ben, heb ik juist met mijn vader het meeste contact. Ik ga graag wat met hem doen, gezellig! Ik probeer bij beide ouders elke week langs te gaan om wat te drinken en app regelmatig met ze. Als ik ergens mee zit, kan ik altijd bij ze terecht! Mijn vader kan dingen goed objectief bekijken en mijn moeder leeft intens mee.
Nu ze ouder worden, voel ik dat de zorg omdraait: ik ben er steeds vaker als zij hulp nodig hebben!

Die band is inderdaad essentieel in een goede relatie met ouders. Mijn vader heeft nooit interesse getoond in onze kinderen. Nu heeft een vriendin met kinderen en nu zegt hij knuffel aan de kinderen. Zijn vriendin praat bij ieder telefoontje op de achtergrond mee. Pffffff....maar voorhem ben ik blij want hij is niet alleen en dat is wel fijn natuurlijk.

Polsjef schreef: ↑

25-01-2020 12:59

Die band is inderdaad essentieel in een goede relatie met ouders. Mijn vader heeft nooit interesse getoond in onze kinderen. Nu heeft een vriendin met kinderen en nu zegt hij knuffel aan de kinderen. Zijn vriendin praat bij ieder telefoontje op de achtergrond mee. Pffffff....maar voorhem ben ik blij want hij is niet alleen en dat is wel fijn natuurlijk.

Buiten de kinderen om zou ik denken dat we dezelfde vader hebben.

Mijn ouders zijn gescheiden. Moeder voelt nog steeds als mijn grootste steunpilaar. Ik ging na de scheiding bij haar wonen. In die eerste 2 jaar hebben we samen veel ellende doorstaan. Het ene volgde het andere op. Onze band was al goed, maar we zijn nog meer naar elkaar toe gegroeid in die periode. Al ben ik super blij ik nu op mezelf woon. We bellen elkaar dagelijks even. De dag doornemen, advies geven/vragen.

Vader dacht na de scheiding alleen maar aan zichzelf. Alles draaide om hem en zijn vriendin. Hij heeft geld achtergehouden van mij en dat heeft het meest mijn vertrouwen in hem geschaad. We hebben geen life contact meer. Daar ben ik mee gestopt nadat hij hertrouwd was. Ik had nooit een moment alleen met hem, altijd die vreemde vrouw erbij. Dat voelde ongemakkelijk. In die 12,5 jaar na de scheiding heb ik hem 2 keer gesproken bij een evenement. Maar hij voelt niet meer als mijn vader, meer als een vage kennis. Ik gaf hem ook geen kus bij de begroeting.

Ik heb overigens een goede band met mijn ouders, maar het is dus wel veranderd nu mijn moeder dementerend is. Als wij daar nu langskomen vinden ze dat gezellig, maar het levert ook stress op, want het is verstorend en dat ontregelt mijn moeder. Daardoor voelt het ouderlijk huis minder welkom. De rollen veranderen nu dus weer. Zorg voor mij hadden ze al lang niet meer (ik ben op mijn 18e uit huis gegaan en ben nu 46). Het is lang gelijkwaardig geweest na mijn studie, toen ze ook geen financiele hulp meer gaven en nu is het dus zo dat ik ga checken of bij hen nog alles goed gaat, of ze het nog redden. Dat doe ik met liefde, maar ik had ze liever nog een paar jaren rondreizen samen gegund.

Hier is het heel veel veranderd. Vroeger waren ze echt mijn 2 grote voorbeelden maar nu ik zelf volwassen ben zie ik hun struggles in het leven, hun onzekerheden enz waar vroeger niet echt over gepraat werd.

Mijn vader leeft niet meer en dat heeft mijn moeder veel veranderd. Achteraf waren ze echt een enorme twee-eenheid en leeft zij nu in onbalans ook met zichzelf en dat vind ik als kind-van moeilijk.

@ pepenmuntthee: was jullie band vroeger wel goed dan? Had je ooit fijne, warme, steunende ouders en nu is dat er niet meer? Of was het er eigenlijk al nooit?

lemoos2 schreef: ↑

24-01-2020 17:31

Mijn moeder zeurt nog net zo hard dat ik te dun/dik/slordig aangekleed ben, te veel/weinig make-up draag, enz. als twintig jaar geleden.

Mijn vader was tot aan zijn laatste snik nog aan het vaderen. “Wanneer heb je die bandenspanning voor het laatst gecontroleerd? Lijken wel pannenkoeken! Kind, kind, kind...moet ik dan aan alles denken hier?” Ehm pa...je woont hier niet, je komt op visite dus stop met het schoppen tegen autobanden.

Ik zie mijzelf over twintig jaar ook nog bloedserieus aan zoon vragen of hij wel genoeg water heeft gedronken.

Doet mijn vader ook nog altijd. 'Nehemah, is je fiets nog in orde? Banden nog hard genoeg?' of 'Nehemah, wat is er in godsnaam met jouw fiets gebeurd'. En bakjes eten krijg ik ook altijd mee En mijn moeder inderdaad 'Nehemah, heb je het niet veel te koud zo?' Mijn ouders zijn fantastisch en voelen ook nog altijd echt als mijn ouders. Want ook al ben ik volwassen, ik zal toch altijd hun kind blijven. Ik was vooral als puber de makkelijkste niet, en sinds ik uit huis ben is het een stuk beter geworden. Lag vooral aan mij, daar ben ik heel eerlijk in.

Bee_Kind schreef: ↑

25-01-2020 10:59

Nog wel als ouders, maar wel anders. Gelijkwaardiger. Waar ik voorheen alleen met mijn issues daar kwam, maar niet andersom, is het nu meer wederkerig geworden. Ik vind dat wel mooi.

Ja, dit ook mijn ouders waren er altijd voor mij en nu ik volwassen ben kan ik er ook voor mijn ouders zijn. Ik vind dat echt heel fijn en waardevol.

Ik merk wel aan mezelf, -hoe idioot dat ook klinkt- dat ik het wel vaak een 'confronterend' idee vind dat mijn ouders geen dertig/veertig meer zijn. Ze zijn nu beiden tegen de zestig en ik realiseer me steeds meer dat de fase aan zal breken dat ze opa en oma zullen worden, met pensioen zullen gaan (de tekenen van een nieuwe levensfase van latere leeftijden) en niet het eeuwige leven hebben. Dat heeft niemand natuurlijk maar toch vind ik dat idee wel eens moeilijk. Dat ze er op een dag niet meer zullen zijn, en ik hun stem niet meer kan horen of naar ze toe gaan, dat soort dingen. Gewoon even een knuffel en even bijkletsen. Daar denk ik dus het liefste ook zo min mogelijk over na. Ik ben vooral dankbaar voor mijn ouders, en de band die we hebben.

Het is met de tijd veranderd in de zin dat het volwassener is. Ik hoe niet zo nodig meer goedkeuring van ze en leef mijn eigen leven. Daar is de relatie een stuk leuker door geworden.

Mijn ouders zijn 9 jaar geleden gescheiden en dat, naast ouder worden, heeft er denk ik mee te maken gehad. Hoewel het beslist geen gemakkelijke tijd was (en de aanleiding ook) zijn we er allemaal beter door geworden vind ik. Er was voor de scheiding een hoop onuitgesproken gedoe, en doordat ze uit elkaar zijn hoeven we niet meer te doen alsof, wat ik een verademing vind. Ik vond als puber mijn leefomgeving (zowel het dorp als mijn familie) enorm benauwend en snakte naar vrijheid en pakte die toen ik kon gaan studeren.

Ik woon nu ver weg (ander land), dus praktisch zorgen gaat niet meer, maar als ze me ergens mee kunnen helpen doen ze dat en andersom. Ik vind het vooral leuk dat ik nu soms iets leuks voor hén kan doen (financiel zeg maar).

Ik vind het zelf prima zo, zie bij famile wel dat de kinderen nog heel erg kind soms zijn, als in: hun levenskeuzes laten afhangen van de mening van de ouders, of goedkeuring willen. Twee neven van me hebben tot in un dertigste thuis gewoond (geeft niks, maar zou mijn keuze niet zijn)

Het enige wat ik vervelend vind om aan te denken is dat ze straks ouder zijn en minder worden en ik dan ver weg ben.

De relatie met mijn vader is ook beter dan voorhen al is die wel wat complex. Hij is zowel een moeilijke én makkelijke man en het het beste wat ik heb gedaan in die relatie is proberen niks meer in te vullen en hem nemen zoals hij is. Daarmee voelt hij minder als een ouder dan mijn moeder, maar het is toch maar mijn vader.

Mijn zus vind de relatie met hem lastiger, ik denk dat zijn nog meer ideaalbeelden in haar hoofd heeft. Aan de andere kant clashte zij ook meer met hem toen we opgroeiden, dus in die zin zijn haar ervaringen ook anders.

Ik weet niet of dit erg on-pc is om te zeggen, maar hij heeft Asperger (al noemen ze dat niet meer zo tegenwoordig) en wat ik nog wel eens latig vind is de grens vinden tussen wanneer het zijn Asperger is en wanneer hij 'gewoon' vervelend doet. Welk gedrag kan ik hem kwalijk nemen en niet. Dat blijft lastig en wordt niet minder lastig merk ik.