Huwelijk gaat slecht sinds komst tweede kind

Ik moet even mn verhaal kwijt omdat ik het even niet meer weet.

Ik ben 15 jaar samen met mijn man. We hadden een hele goede relatie, echt gek op elkaar. 4 jaar geleden zijn we getrouwd. En heel goed nagedacht over het krijgen van kinderen. Alle randvoorwaarden waren er; huis, stabiel inkomen, goede relatie. Dus we gingen ervoor. Ervan uitgaande dat we een hele sterke basis hadden en alles aankonden. 2,5 jaar geleden is onze eerste geboren en half jaar geleden de tweede. En binnen een relatief korte tijd is het helemaal mis gegaan. Ik schrik er zelf van hoe dat toch heeft kunnen gebeuren. We staan ineens in zoveel dingen lijnrecht tegenover elkaar. Wat vroeger helemaal niet zo was. Hij vind dat ik minder moeder moet zijn en ik vind dat hij meer een vader moet zijn. Hij vind dat ik suf ben geworden, ik vind dat hij nog veel te wild leeft. We voelen ons beide niet gewaardeerd door de ander. Hij vind dat ik meer tijd voor mezelf moet nemen, ik vind dat hij minder tijd voor zichzelf moet nemen. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Mijn man is een echt gezelligheidsdier, heel sociaal en een echt feestbeest. Ik ben heel erg huiselijk. En dat botst. Hij vind het heel belangrijk om veel voor zichzelf te doen. Hij gaat vaak stappen, weekendjes weg, etentjes, borrels. Allemaal prima maar hij gaat dan helemaal tot het gaatje. Daarnaast nog twee keer in de week sporten en een hele drukke baan. Met als gevolg dat ik heel veel alleen op de kinderen moet passen. En met als gevolg dat hij vaak geirriteerd is, ik denk door de vermoeidheid. Ons leven is veranderd door de komst van onze kinderen, maar ik vind dat hij te weinig is meeveranderd. Hij vind dat ik teveel ben veranderd. Hij wil vaker samen met mij op stap, dat ik mee ga naar festivals, samen uit eten. Dat doen we nu 1x per maand. En Als hij dan al een keer thuis is hecht ik veel meer waarde aan samen met het gezin iets leuks doen. Want ze worden al zo snel groot en ik geniet intens van onze tijd als gezin. Hij ervaart het allemaal vaak als zwaar. En ik denk dan zwaar??? Je moest eens weten hoe zwaar ik het heb. Ik doe de boodschappen, koken, keuken daarna opruimen, ik draai alle wassen, en zorg dan ook vaak voor de kinderen. Ik doe de voedingen ook alleen in de nacht. Én ik werk ook nog drie en een halve dag.

Communiceren konden we vroeger heel erg goed. Maar door de frustraties van beide kanten lukt dit niet meer. Hij is verbaal heel sterk en als hij geirriteerd is gaat hij er met een gestrekt been in. Ik klap dan juist dicht en weet er eigenlijk niet goed op te reageren. Hij deelt verbaal rake klappen uit waardoor de uitkomst van een gesprek voor mijn gevoel vaak is dat IK moet veranderen en ik het verkeerd aanpak. Onze jongste is ook niet de makkelijkste baby. Maar ik ken het kind ondertussen heel goed en weet precies hoe ik erop moet reageren en heb veel geduld. Hij kan minder hebben en raakt dan gefrustreerd. Dan ben ik op mijn werk of doe ik eindelijk iets voor mezelf met een vriendin en dan appt hij me hoe irritant de baby wel niet is.

Ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil. Ik denk gewoon even van me afschrijven. Of misschien herkenning door anderen? Misschien een hoopvol bericht dat het bij jullie ook allemaal is goed gekomen?

Het laatste wat ik wil is dat mijn kinderen met gescheiden ouders opgroeien.