Relaties
alle pijlers
Ik dacht dat ik hem kon vergeven, maar wat is dit moeilijk
vrijdag 3 januari 2020 12:37
Hallo Forummers,
Voor het eerst dat ik een bericht plaats, maar ik ben de wanhoop nabij dus op zoek naar tips/ervaringen.
Ik ben 7 jaar samen met mijn man, we hebben een dochtertje van 3, en zijn 2 jaar geleden getrouwd. De laatste maanden gingen we totaal niet goed samen. Mijn man vond mij in eerste instantie afstandelijker en vond dat ik hem vergat, ik vond later dat hij veel wegging en had het idee dat hij aan het vluchten was. Veel ruzies volgden waardoor we ons beide niet meer goed voelden thuis. Mijn man is in deze periode eenmalig vreemdgegaan en heeft dit nog geen week na het voorval opgebiecht. Niet met iemand die ik ken, maar wel iemand die redelijk in de buurt woont en die ik dus zou kunnen tegenkomen, al heb ik haar ooit 1 keer gezien op een festival. Hij wilt samen verder, werken aan onze relatie. Hij had meteen heel veel spijt en heeft nooit meer contact gehad, geeft aan zich nog nooit zo slecht gevoeld te hebben. Ik zei in eerste instantie dat we dit te boven kunnen komen, ik was denk ik vooral opgelucht omdat ik voelde dat er iets was. Ik heb aangegeven dat hij vreselijk de fout in is gegaan en ik hem niet meteen kan vergeven, maar dat ik mijn best zou doen. Ik heb ook duidelijk aangegeven dat ik dit nooit een tweede keer vergeef. Probleem is nu alleen dat ik totaal niet wist in wat voor rollercoaster ik terecht zou komen. Verdriet, woede, ik voel me vernederd en met momenten schaam ik me dood omdat ik het nog probeer. Mijn beeld van hem is zo veranderd, mijn vertrouwen in hem en respect voor hem moet echt weer groeien. We zijn al die tijd samen in huis gebleven, het leek ons beide niet zinvol om dit apart te verwerken. Hij heeft de eerste weken al mijn vragen beantwoord, we hebben veel gesprekken gehad maar het lukt me nog niet dit een plekje te geven. We zijn nu 6 weken verder en toen ik er gisteren weer begon gaf hij aan dat hij verder wilt, dat hij het idee heeft dat we continu dezelfde gesprekken voeren en we zo stil blijven staan. Ik werd hier zo vreselijk boos over! Hij heeft geen idee wat dit met mij doet, hoe verschrikkelijk ik me voel en ik ben bang als ik niet meer met hem kan praten dat ik alles opkrop en ik een tikkende tijdbom word. Ik vind dat hij begrip moet hebben voor mijn gevoel, voor mijn boosheid en verdriet. Ik zie het als een rouwproces. Hij zegt dat we zo niet verder komen, dat we het ook weer leuk moeten kunnen hebben samen. Ik hou nog wel echt van hem, maar mijn beeld van hem is wel beschadigd en ik weet niet of we er op deze manier uitkomen. Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden? Moet ik het loslaten, of is het niet zo gek dat ik dit nog niet kan?
Voor het eerst dat ik een bericht plaats, maar ik ben de wanhoop nabij dus op zoek naar tips/ervaringen.
Ik ben 7 jaar samen met mijn man, we hebben een dochtertje van 3, en zijn 2 jaar geleden getrouwd. De laatste maanden gingen we totaal niet goed samen. Mijn man vond mij in eerste instantie afstandelijker en vond dat ik hem vergat, ik vond later dat hij veel wegging en had het idee dat hij aan het vluchten was. Veel ruzies volgden waardoor we ons beide niet meer goed voelden thuis. Mijn man is in deze periode eenmalig vreemdgegaan en heeft dit nog geen week na het voorval opgebiecht. Niet met iemand die ik ken, maar wel iemand die redelijk in de buurt woont en die ik dus zou kunnen tegenkomen, al heb ik haar ooit 1 keer gezien op een festival. Hij wilt samen verder, werken aan onze relatie. Hij had meteen heel veel spijt en heeft nooit meer contact gehad, geeft aan zich nog nooit zo slecht gevoeld te hebben. Ik zei in eerste instantie dat we dit te boven kunnen komen, ik was denk ik vooral opgelucht omdat ik voelde dat er iets was. Ik heb aangegeven dat hij vreselijk de fout in is gegaan en ik hem niet meteen kan vergeven, maar dat ik mijn best zou doen. Ik heb ook duidelijk aangegeven dat ik dit nooit een tweede keer vergeef. Probleem is nu alleen dat ik totaal niet wist in wat voor rollercoaster ik terecht zou komen. Verdriet, woede, ik voel me vernederd en met momenten schaam ik me dood omdat ik het nog probeer. Mijn beeld van hem is zo veranderd, mijn vertrouwen in hem en respect voor hem moet echt weer groeien. We zijn al die tijd samen in huis gebleven, het leek ons beide niet zinvol om dit apart te verwerken. Hij heeft de eerste weken al mijn vragen beantwoord, we hebben veel gesprekken gehad maar het lukt me nog niet dit een plekje te geven. We zijn nu 6 weken verder en toen ik er gisteren weer begon gaf hij aan dat hij verder wilt, dat hij het idee heeft dat we continu dezelfde gesprekken voeren en we zo stil blijven staan. Ik werd hier zo vreselijk boos over! Hij heeft geen idee wat dit met mij doet, hoe verschrikkelijk ik me voel en ik ben bang als ik niet meer met hem kan praten dat ik alles opkrop en ik een tikkende tijdbom word. Ik vind dat hij begrip moet hebben voor mijn gevoel, voor mijn boosheid en verdriet. Ik zie het als een rouwproces. Hij zegt dat we zo niet verder komen, dat we het ook weer leuk moeten kunnen hebben samen. Ik hou nog wel echt van hem, maar mijn beeld van hem is wel beschadigd en ik weet niet of we er op deze manier uitkomen. Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden? Moet ik het loslaten, of is het niet zo gek dat ik dit nog niet kan?
anoniem_394263 wijzigde dit bericht op 03-01-2020 17:39
0.17% gewijzigd
dinsdag 7 januari 2020 11:07
Ja je kunt je verwachtingen natuurlijk gewoon op nul zetten, dan kan je ook niet gekwetst worden. Maar of je daar nou gelukkig van wordt...?hoezoos schreef: ↑04-01-2020 11:58Ik zie jouw man als een geweldige man omdat hij het je zelf heeft verteld wat er gebeurd is, en binnen korte tijd. Ja het kost je moeite maar wees dankbaar dat de schade enorm is beperkt. Je kijkt nu even anders naar hem, maar hij is wel eerlijk geweest en wil duidelijk met je verder.
dinsdag 7 januari 2020 16:14
Het gesprek is goed verlopen, ik heb echt duidelijk gemaakt dat ik me doordat hij steeds aangeeft maar verder te willen me echt in een hoekje gedrukt voel. Dat ik me daardoor niet begrepen voel, en dat ik me niet kan uiten en dan dus alleen maar bozer wordt. Dat ik daardoor bijna een soort wrok ging voelen, omdat ik al boos was over de ontrouw zelf, maar nu nog bozer werd door dit. Hij heeft aangegeven dat te begrijpen, en dat ik altijd mijn gevoel zou moeten kunnen uiten en mezelf moet kunnen zijn en dat hij niet zag dat ik het zo voelde. Dat hij alleen niet meer wist hoe hij on moest gaan met continu dezelfde gesprekken, omdat hij niet denkt dat dat iets oplost. Hij was heel open en heeft me echt duidelijk laten zien hoe hij in de wedstrijd staat, en dat hij kampt met een vreselijk schuldgevoel omdat hij me zo ziet, en nog wel 1000 x sorry zou willen zeggen maar dat hij heel goed weet dat niets het terug kan draaien of goed kan maken. We hebben een intakegesprek gepland voor relatiecoaching, en ik hoop dat dat ons iets verder gaat brengen. Het is zo gek, ik ben nu een stuk minder boos en dan zijn er echt weer momenten dat ik denk hier kunnen we samen uitkomen, ik hou nog van hem en hij laat me zijn gevoel zien, dit gaan we redden. Maar als ik zo boos ben kan ik hem ook totaal niet toelaten, dan ik sluit me af, zeker voor hem en laat hem niet dichtbij, en dan denk ik ook ik wil gewoon uit elkaar dit wordt het niet meer en ben ik al aan het nadenken over hoe ik alles moet regelen que scheiding. Die rollercoaster van emoties is soms echt bizar.
dinsdag 7 januari 2020 16:32
Kan me helaas helemaal vinden in je laatste post. Ik ben nu 8 maand verder en heb deze gevoelens nog steeds. We hebben het heel leuk samen en houden van elkaar (denk ik dan?) een kind van 9,5 maand, maar kan mijn vertrouwen in hem niet (op dit moment) terugvinden. Plus er zijn momenten dat ik naar hem kijk en denk, wat doe ik hier nog. Maar ja, je gaat door en probeert het positieve te zien. Misschien dat de winter voor mij ook niet mee helpt (of de gebroken nachten).
Heel veel sterkte! Ik ben benieuwd hoe je relatie therapie werkt, wij zijn nu los van elkaar in therapie gegaan, maar dat heeft mij weinig geholpen merk ik.
Heel veel sterkte! Ik ben benieuwd hoe je relatie therapie werkt, wij zijn nu los van elkaar in therapie gegaan, maar dat heeft mij weinig geholpen merk ik.
dinsdag 7 januari 2020 16:34
7 jaar geleden zat ik in jouw situatie. Ik heb een half jaar nodig gehad. Toen kon ik het loslaten. Ik weet nog heel goed dat ik in de begintijd ook continue gesprekken nodig had, maar op een gegeven moment had hij gewoon niets nieuws meer te vertellen, het had maar kort geduurd. Toch hoopte ik hem elke keer weer op een onvolledig verhaal te betrappen. Ook mijn vertrouwen in hem stond op zijn grondvesten te trillen. Zoiets verwacht je gewoon niet. Toch kan ik oprecht zeggen dat ik het achter mij heb gelaten.
Op een gegeven moment besloot ik ook gewoon dat als ik verder wilde met hem, ik het hem ook niet voor de voeten moest blijven slingeren. Dat heb ik dan ook niet meer gedaan.
Overigens, twijfelde je al over de relatie? Heb ik dat goed begrepen uit je tekst?
Op een gegeven moment besloot ik ook gewoon dat als ik verder wilde met hem, ik het hem ook niet voor de voeten moest blijven slingeren. Dat heb ik dan ook niet meer gedaan.
Overigens, twijfelde je al over de relatie? Heb ik dat goed begrepen uit je tekst?
dinsdag 7 januari 2020 16:43
Heftig he, jij bent 8 maanden verder en je voelt je dus niet veel beter? Mag ik vragen waarom jullie niet samen in relatietherapie zijn gegaan, maar apart?marielouisa schreef: ↑07-01-2020 16:32Kan me helaas helemaal vinden in je laatste post. Ik ben nu 8 maand verder en heb deze gevoelens nog steeds. We hebben het heel leuk samen en houden van elkaar (denk ik dan?) een kind van 9,5 maand, maar kan mijn vertrouwen in hem niet (op dit moment) terugvinden. Plus er zijn momenten dat ik naar hem kijk en denk, wat doe ik hier nog. Maar ja, je gaat door en probeert het positieve te zien. Misschien dat de winter voor mij ook niet mee helpt (of de gebroken nachten).
Heel veel sterkte! Ik ben benieuwd hoe je relatie therapie werkt, wij zijn nu los van elkaar in therapie gegaan, maar dat heeft mij weinig geholpen merk ik.
Ook jij heel veel sterkte! Het gekke is, ik heb best veel meegemaakt. Beide ouders verloren en ik weet wat een rouwproces is, maar ik had nooit verwacht dat dit me zo zou raken.
dinsdag 7 januari 2020 16:49
Fijn om te lezen! Althans niet fijn om te lezen dat jij dit ook hebt meegemaakt, maar wel waar je nu bent! Wat positieve verhalen zijn altijd welkom. Ben je er echt helemaal overheen? of komt het zo nu en dan nog omhoog? De periode voorafgaand was niet de leukste periode in onze relatie, ik was eigenlijk veel te druk op gebied van werk en studie, probeerde alle ballen hoog te houden waardoor ik niet de leukste versie van mezelf was, en hij ging dus steeds meer zijn eigen weg en ik herkende hem in sommige dingen niet meer, het voelde gewoon niet zoals het altijd was. Toen heb ik inderdaad een paar keer aangegeven dat ik het op deze manier niet zo heel leuk meer vond. Het was niet zo dat ik continu twijfelde, maar er zijn wel wat momenten geweest waarop ik dacht is dit het dan nu? Hadden we beiden een aandeel in hoor, maar achteraf zie je pas hoe je van elkaar vervreemd raakt.toffifee schreef: ↑07-01-2020 16:347 jaar geleden zat ik in jouw situatie. Ik heb een half jaar nodig gehad. Toen kon ik het loslaten. Ik weet nog heel goed dat ik in de begintijd ook continue gesprekken nodig had, maar op een gegeven moment had hij gewoon niets nieuws meer te vertellen, het had maar kort geduurd. Toch hoopte ik hem elke keer weer op een onvolledig verhaal te betrappen. Ook mijn vertrouwen in hem stond op zijn grondvesten te trillen. Zoiets verwacht je gewoon niet. Toch kan ik oprecht zeggen dat ik het achter mij heb gelaten.
Op een gegeven moment besloot ik ook gewoon dat als ik verder wilde met hem, ik het hem ook niet voor de voeten moest blijven slingeren. Dat heb ik dan ook niet meer gedaan.
Overigens, twijfelde je al over de relatie? Heb ik dat goed begrepen uit je tekst?
dinsdag 7 januari 2020 21:57
Stom is dat he.. het leven kan je steeds verassen. Je dacht dat je al genoeg verdriet hebt meegemaakt en toen kwam het weer..Leveniscompliceerd schreef: ↑07-01-2020 16:43, ik heb best veel meegemaakt. Beide ouders verloren en ik weet wat een rouwproces is, maar ik had nooit verwacht dat dit me zo zou raken.
dinsdag 7 januari 2020 22:00
Is hij vreemdgegaan toen de baby 1.5 maand was??marielouisa schreef: ↑07-01-2020 16:32Kan me helaas helemaal vinden in je laatste post. Ik ben nu 8 maand verder en heb deze gevoelens nog steeds. We hebben het heel leuk samen en houden van elkaar (denk ik dan?) een kind van 9,5 maand,...
Mannen zijn echt zwak zeg...
Die van mij toe de baby 3.5 maanden was.
woensdag 8 januari 2020 18:19
https://www.tripleimpact.nl/artikel/hoe ... erstellen/Leveniscompliceerd schreef: ↑07-01-2020 16:14. Maar als ik zo boos ben kan ik hem ook totaal niet toelaten, dan ik sluit me af, zeker voor hem en laat hem niet dichtbij,
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 9 januari 2020 00:51
Heel veel sterkte allebei, het is allemaal niet makkelijk..kinderwens9 schreef: ↑07-01-2020 22:00Is hij vreemdgegaan toen de baby 1.5 maand was??
Mannen zijn echt zwak zeg...
Die van mij toe de baby 3.5 maanden was.
donderdag 9 januari 2020 00:52
justagirly schreef: ↑07-01-2020 23:19Jezus. Dat is extra kut lijkt mij...
TO ik ben (& wij zijn) er ook overheen gekomen.
Even ter positiviteit
Dank je wel, die kon ik wel gebruiken!
donderdag 9 januari 2020 00:55
Wow wat een mooi artikel en het schetst exact mijn situatie. Ik zit inderdaad in een tweestrijd, ik wil hem vaak niet toelaten omdat hij me gekwetst heeft en ik heb een muur opgetrokken, en aan de andere kant wil ik er samen echt uitkomen. We hebben vanmorgen een intake bij een relatietherapeut gehad, heel goed gevoel bij. Het is een stel, die zelf ook met ontrouw te maken hebben gehad en ze bieden een bepaald traject aan. Zelfs man was er echt positief over. Ik hoop dat we hier veel baat bij hebben en dat ik ook mijn eigen muur kan doorbreken. Als het dan alsnog niet lukt heb ik er in ieder geval alles aan gedaan.
donderdag 9 januari 2020 10:03
Mijn vriend is niet vreemdgegaan. Toen we net wat hadden heb ik een trauma opgelopen, waar ik EMDR voor heb gehad. Hij zou mij steunen. We hadden ook 2 afspraken met elkaar gemaakt, we zouden elkaar steunen en eerlijk en transparant met elkaar zijn. Ik bouwde ondertussen aan mijn vertrouwen in hem en ons. Ik ben er achter gekomen dat hij al 1,5 jaar tegen me loog, recht in mn gezicht, ontelbaar keren. Mij zwanger liet worden, wetende dat hij loog tegen me over iets waar ik therapie voor kreeg. Mijn beeld van hem is veranderd, ik houd nu anders van hem en als we geen kind samen hadden, had ik de relatie verbroken. Ik ben weer teruggegaan naar mijn therapeut en hij naar zijn vorige voor zijn liegen. 2 Nachten geleden kreeg ik het weer benauwd en dan spookt alles weer door je hoofd. Wij gaan nu samen naar therapie, 20 januari staat het kennismakings gesprek. Maar ik zie dit als laatste kans dat het slaagt.Leveniscompliceerd schreef: ↑07-01-2020 16:43Heftig he, jij bent 8 maanden verder en je voelt je dus niet veel beter? Mag ik vragen waarom jullie niet samen in relatietherapie zijn gegaan, maar apart?
Ook jij heel veel sterkte! Het gekke is, ik heb best veel meegemaakt. Beide ouders verloren en ik weet wat een rouwproces is, maar ik had nooit verwacht dat dit me zo zou raken.
Ik blijf gaan naar mijn eigen therapeut, omdat ik mijn eigen demonen ook kwijt wil raken. Of dat handig is, zal tijd uitwijzen.
donderdag 9 januari 2020 17:02
Kinderwens9: verschrikkelijk dat dat jou is overkomen. Ik wens je veel kracht en liefde toe.
Justagirly: dank je wel, lief van je om te reageren. Ik probeer het achter me te laten, je bent je eigen grootste vijand soms helaas, mijn hoofd en hart werken niet mee.
Leveniscompliceerd: je hebt vast veel zorgen over datgene wat je bij je draagt. Ook jij veel kracht en liefde gewenst.
Justagirly: dank je wel, lief van je om te reageren. Ik probeer het achter me te laten, je bent je eigen grootste vijand soms helaas, mijn hoofd en hart werken niet mee.
Leveniscompliceerd: je hebt vast veel zorgen over datgene wat je bij je draagt. Ook jij veel kracht en liefde gewenst.
donderdag 9 januari 2020 23:22
Ik heb het artikel ook gelezen, zit ook sinds oktober in deze situatie.
Soms gaat het goed, soms loop ik tegen de muren op.
Hier als extra dat man depressief is en aan de medicatie zit.
Ik wil nog niet opgeven, maar heel soms wil ik hard wegrennen en niet meer omkijken. Weet dat ik daar niks mee opschiet dus ik wacht nog even af.
Relatietherapie staat in de planning, maar ik wil ook graag dat hij eerst aan zichzelf werkt/denkt.
Sterkte!
Soms gaat het goed, soms loop ik tegen de muren op.
Hier als extra dat man depressief is en aan de medicatie zit.
Ik wil nog niet opgeven, maar heel soms wil ik hard wegrennen en niet meer omkijken. Weet dat ik daar niks mee opschiet dus ik wacht nog even af.
Relatietherapie staat in de planning, maar ik wil ook graag dat hij eerst aan zichzelf werkt/denkt.
Sterkte!
vrijdag 10 januari 2020 21:07
"Het veroordelen van vreemdgaan moedigt juist de transgressie aan. In het verbodene zit de vrijheid, het opeisen van vrijheid. Dat is een van de voornaamste thema's van ontrouw. Niet de seks. Niet die ander. De vrijheid."
Dit is een citaat van Esther Perel - sex en reatietherapeut. Ik moest aan haar denken bij het lezen van jouw verhaal. Wellicht zijn haar boeken, TED talks en / of podcasts de moeite waard voor jou/jullie.
Het allerbeste gewenst.
En nog een link naar het artikel:
https://www.vogue.nl/beauty-health/heal ... interview/
Dit is een citaat van Esther Perel - sex en reatietherapeut. Ik moest aan haar denken bij het lezen van jouw verhaal. Wellicht zijn haar boeken, TED talks en / of podcasts de moeite waard voor jou/jullie.
Het allerbeste gewenst.
En nog een link naar het artikel:
https://www.vogue.nl/beauty-health/heal ... interview/
vrijdag 10 januari 2020 23:07
Mwa. Mijn ex man had alle vrijheid. Ik ben geen principieel voorstander van strikte monogamie. Toch loog hij alles aan elkaar, had hij jarenlang een relatie met een ander en liet hij ons hele gezin versloffen en liet hij mij in de waan dat ik gek was en dat het allemaal in mijn hoofd zat.Caketopper schreef: ↑10-01-2020 21:07"Het veroordelen van vreemdgaan moedigt juist de transgressie aan. In het verbodene zit de vrijheid, het opeisen van vrijheid. Dat is een van de voornaamste thema's van ontrouw. Niet de seks. Niet die ander. De vrijheid."
Dit is een citaat van Esther Perel - sex en reatietherapeut. Ik moest aan haar denken bij het lezen van jouw verhaal. Wellicht zijn haar boeken, TED talks en / of podcasts de moeite waard voor jou/jullie.
Het allerbeste gewenst.
En nog een link naar het artikel:
https://www.vogue.nl/beauty-health/heal ... interview/
Vrijheid geven beschermt je nergens tegen. (Wat niet wil zeggen dat je dat niet zou moeten doen. )
vrijdag 10 januari 2020 23:59
Dus 7 à 8 weken geleden gaat ie vreemd, 6 weken geleden biecht ie de boel op en na 6 weken denkt ie dat alles vergeten en vergeven is ???
Really?
Als er al ooit vergeving zou zijn, zou mij dat toch echt 6 jaar kosten en geen 6 weken.
En vergeten doe ik het nooit en ik zou werkelijk de komende 60 jaar op mijn hoede zijn.
Hij kan dus wel veel willen, maar HIJ is wel de idioot die zo nodig een stap buiten de deur moest zetten.
Aan hem dus om te aanvaarden dat dit tijd nodig heeft. De tijd die jij nodig hebt om dit te verwerken. Of dat nu 6 weken is, 6 maanden of 6 jaar.
Of niet, maar dan moet hij zelf maar conclusies trekken dat jullie relatie niet meer gaat werken.
Really?
Als er al ooit vergeving zou zijn, zou mij dat toch echt 6 jaar kosten en geen 6 weken.
En vergeten doe ik het nooit en ik zou werkelijk de komende 60 jaar op mijn hoede zijn.
Hij kan dus wel veel willen, maar HIJ is wel de idioot die zo nodig een stap buiten de deur moest zetten.
Aan hem dus om te aanvaarden dat dit tijd nodig heeft. De tijd die jij nodig hebt om dit te verwerken. Of dat nu 6 weken is, 6 maanden of 6 jaar.
Of niet, maar dan moet hij zelf maar conclusies trekken dat jullie relatie niet meer gaat werken.
zaterdag 11 januari 2020 05:43
Esther Perel heeft een praktijk opgebouwd rond mensen die om hoofdzakelijk culturele en religieuze redenen alleen bij zeer hoge uitzondering kunnen scheiden. Mensen die koste wat kost bij elkaar moeten blijven. Haar werk is er dan ook op gericht om die kosten dan maar zo laag mogelijk te maken.Caketopper schreef: ↑10-01-2020 21:07"Het veroordelen van vreemdgaan moedigt juist de transgressie aan. In het verbodene zit de vrijheid, het opeisen van vrijheid. Dat is een van de voornaamste thema's van ontrouw. Niet de seks. Niet die ander. De vrijheid."
Dit is een citaat van Esther Perel - sex en reatietherapeut. Ik moest aan haar denken bij het lezen van jouw verhaal. Wellicht zijn haar boeken, TED talks en / of podcasts de moeite waard voor jou/jullie.
Het allerbeste gewenst.
En nog een link naar het artikel:
https://www.vogue.nl/beauty-health/heal ... interview/
Dat is iets totaal anders dan een thermometer in de relatie steken en een diagnose stellen of het nog wel goed genoeg is.
zaterdag 11 januari 2020 06:23
Als het 6 jaar zou duren zou ik er zelf geen zin meer in hebben ook.Marnamai schreef: ↑10-01-2020 23:59Dus 7 à 8 weken geleden gaat ie vreemd, 6 weken geleden biecht ie de boel op en na 6 weken denkt ie dat alles vergeten en vergeven is ???
Really?
Als er al ooit vergeving zou zijn, zou mij dat toch echt 6 jaar kosten en geen 6 weken.
En vergeten doe ik het nooit en ik zou werkelijk de komende 60 jaar op mijn hoede zijn.
Hij kan dus wel veel willen, maar HIJ is wel de idioot die zo nodig een stap buiten de deur moest zetten.
Aan hem dus om te aanvaarden dat dit tijd nodig heeft. De tijd die jij nodig hebt om dit te verwerken. Of dat nu 6 weken is, 6 maanden of 6 jaar.
Of niet, maar dan moet hij zelf maar conclusies trekken dat jullie relatie niet meer gaat werken.
zaterdag 11 januari 2020 10:35
Al veel gezegd en gelukkig esther perel genoemd, door haar materiaal te lezen ga je meer begrijpen van jezelf en van je man.
Al je emoties en gevoelens zijn goed begrijpelijk.....
Wat mij opvalt is dat je zegt dat het beeld van je man beschadigd is...... kun je het beeld toelaten dat hij niet perfect is? net zoals jij niet perfect bent? Kun jij je eigen imperfecties accepteren, zou je net zo hard oordelen over je eigen imperfecties als die van hem. Er is naast ontrouw heel veel wat je partner 'aan kunt doen' wat net zoveel impact heeft maar niet de maatschappelijke schaamte.....vreemdgaan is iets wat iedereen kan overkomen, vreemd blijven gaan, dat is dan weer heel iets anders.
dat je vriend het na een week al verteld .....vind ik juist tonen dat hij te vertrouwen is....
relaties zijn geen idylle maar bij tijd en wijle keihard werken, maar dan daar krijg je ook wat voor terug. Heb geduld met jezelf en je vriend en zoek een beetje hulp, hier komen jullie echt wel uit, jullie klinken beiden heel toegewijd.
Al je emoties en gevoelens zijn goed begrijpelijk.....
Wat mij opvalt is dat je zegt dat het beeld van je man beschadigd is...... kun je het beeld toelaten dat hij niet perfect is? net zoals jij niet perfect bent? Kun jij je eigen imperfecties accepteren, zou je net zo hard oordelen over je eigen imperfecties als die van hem. Er is naast ontrouw heel veel wat je partner 'aan kunt doen' wat net zoveel impact heeft maar niet de maatschappelijke schaamte.....vreemdgaan is iets wat iedereen kan overkomen, vreemd blijven gaan, dat is dan weer heel iets anders.
dat je vriend het na een week al verteld .....vind ik juist tonen dat hij te vertrouwen is....
relaties zijn geen idylle maar bij tijd en wijle keihard werken, maar dan daar krijg je ook wat voor terug. Heb geduld met jezelf en je vriend en zoek een beetje hulp, hier komen jullie echt wel uit, jullie klinken beiden heel toegewijd.
