Relaties
alle pijlers
Ik heb mijn man betrapt.....
donderdag 21 november 2019 13:57
Vorige maand heb ik mijn man betrapt op vreemdgaan...
We zijn getrouwd, hebben 2 kinderen (4 en 1,5) koopwoning, hij werkt fulltime, ik 32 uur. We hebben de afgelopen jaren behoorlijk wat voor onze kiezen gehad... beide kindjes zijn prematuur geboren, beide kinderen hebben lichte medische problemen.
De 1 is hypermobiel en daardoor veelvuldig in het ziekenhuis wegens vallen... de ander heeft luchtweg problemen, waardoor regelmatig in het ziekenhuis wegens zuurstof ondersteuning.
Het gezinsleven valt ons dus ook af en toe zwaar, wegens de drukke agenda's en de periodes in en uit het ziekenhuis. Mijn man en ik zijn elkaar ook redelijk uit het oog verloren.
Waar ik de drang voel om te zorgen, voelt hij de drang om dingen op te willen lossen. Ook als iets buiten zijn macht ligt.
Ik ben nuchter, hij wordt gefrustreerd over de kleinste dingen.
Dit botst regelmatig, we zeggen altijd: als wij samen voor iets gaan dan werkt het perfect, maar als we botsen dan is het ook echt vuur.
Een jaar geleden zijn we tijdelijk uit elkaar geweest, mijn man was zo gefrustreerd en boos dat hij zijn agressie niet meer onder controle kon houden, hij schreeuwde, was verbaal agressief en heeft uitgehaald naar een huisdier. Dit kon zo niet langer, hij is toen 2 maanden uit huis gegaan om tot rust te komen. Weg van de drukte in ons huis.
Onze zoon is een ''huil baby'' hij heeft reflux en vaak ziek, dit resulteert in veelvuldig huilen en ontroostbaarheid. Mijn man kan hier absoluut niet tegen en wordt dan ook heel vaak boos.
Nadat onze zoon medicatie had gekregen voor de reflux werd het huilen minder en besloten mijn man en ik dat we toch liever bij elkaar wilde zijn dan zonder elkaar.
Het ging een aantal maanden goed, tot de spanning weer op bouwde.. hij raakte geïrriteerd over de kleinste dingen zoals een radio die niet goed was uitgezet, ik raakte daarop weer geïrriteerd dat hij er überhaupt boos over kon worden... toch bleven we zo door banjeren....
Tot vorige maand, hij zou een avond gaan sporten en met een oud collega wat gaan drinken. Ik zou die avond onze financiën doen en doorzetten naar de boekhouder.
Om alle informatie en facturen op te halen zat ik in zijn mail, zoals ik altijd doe, bij zijn verzonden items was direct iets anders te zien. Een bericht naar een prive sauna, met de vraag of hij kon reserveren voor de bewuste avond. De sauna had terug gestuurd geen plaats te hebben. (wat lief, dacht ik nog, hij had geprobeerd iets voor ons samen te plannen)
Ik ga verder, zit in zijn mail en het valt me op dat de bewuste mail van de sauna niet zichtbaar was in zijn inbox, deze was verwijderd. En niet alleen verwijderd, hij had hem ook bij ''de prullenbak'' in zijn mail verwijderd. Apart!?
Ineens sloeg de twijfel mij toe, ik vond het gek, die oud collega had hij al jaren niet gesproken.... er klopt iets niet? Aangezien mijn man bijna wekelijks zijn telefoon kwijt raakt weet ik zijn inlog codes op icloud. We kunnen dan via de laptop opzoeken waar hij hem heeft laten slingeren, ik open de app.... wel 10 x voor mijn gevoel. Ga ik nou echt hem opzoeken?
Toch gedaan, en ja.... mijn nachtmerrie komt uit. Hij blijkt in een prive sauna te zijn 3 kwartier verderop. Mijn hart breekt, ik moet overgeven en ik begin te trillen. Meteen begin ik mijn man te bellen en appen. Na een paar minuten neemt hij op, eerst doet hij alsof hij niet weet waar ik het over heb maar daarna bekent hij dat hij inderdaad in de sauna is.
Ik hang op... maar meteen app ik hem dat hij naar huis moet komen. Hij appt terug dat hij alleen komt als ik nog verder met hem wil..... ik reageer niet. Hij komt naar huis.
Die avond heb ik gehuild, gevloekt, alle emoties kwamen langs. We hebben gepraat, hij heeft zich schuldig getoond en toegegeven af te hebben gesproken met een oud klasgenootje. Hij was niet meer happy in onze relatie, voelde zich niet begrepen en niet gewaardeerd. Maar er was niks gebeurd beloofde hij, ze waren pas net in de sauna. Hij vond het een geschenk dat ik net die avond in zijn mail was. Hij zag het als een teken, dat we bij elkaar hoorde... hij had zich al de hele week schuldig gevoeld toen hij het had gepland.
1 week ging voorbij, waarbij ik nog veel heb gehuild en gepraat, we hadden nog niet besloten of we uberhaupt verder wilde met elkaar. Maar die week was mijn man weer de man waar ik op verliefd was geworden 10 jaar geleden. Lief, begripvol, passievol maar bovenal, hij lusiterde naar mij, hij had niet de neiging om mij de hele dag aan te wijzen wat ik anders moest doen of fout deed....
We besloten bij elkaar te blijven, de liefde overwon,
Teminste, dat dacht ik..... nu een klein maandje verder beginnen de discussies weer. Gister was onze zoon aan het huilen bij mij in de douche omdat hij onder de douche uit moest, mijn man werd zo boos dat hij met spullen gooide.
Dit was niet wat ik wilde.... ergens had ik nog het romantische idee dat wij nu weer volledig verliefd en gelukkig zouden worden. Dat we nu aan een soort 2.0 fase zouden beginnen.
Hij lijkt er compleet overheen, hij zit weer in zijn normale ritme.
Terwijl bij mij nu vooral onbegrip, walging en misselijkheid overheerst.
Ik wil het een 2e kans geven maar mijn brein werkt nog niet mee....
En ik weet ook echt niet wat ik wil bereiken met mijn verhaal hier neerzetten. Ik heb dit scherm/forum al 4 x geopend de afgelopen week. Maar iedere keer druk ik het weg, Want mijn verstand zegt ook, ga weg bij die man! Zoals de meeste zullen zeggen.
Maar mijn hart breekt bij de gedachte dat ik ons gezin dan uit elkaar haal, dat mijn kindjes in de ellende komen terwijl ze al zoveel voor hun kiezen hebben gehad.
En dan heb ik het nog niet eens over praktische dingen zoals verhuizen, onderdak vinden, basisschool etc etc.
Ik praat met niemand over de situatie omdat ik me schaam en ergens ook mijn man wil beschermen voor de meningen van anderen.
Ik weet het gewoon niet meer.
We zijn getrouwd, hebben 2 kinderen (4 en 1,5) koopwoning, hij werkt fulltime, ik 32 uur. We hebben de afgelopen jaren behoorlijk wat voor onze kiezen gehad... beide kindjes zijn prematuur geboren, beide kinderen hebben lichte medische problemen.
De 1 is hypermobiel en daardoor veelvuldig in het ziekenhuis wegens vallen... de ander heeft luchtweg problemen, waardoor regelmatig in het ziekenhuis wegens zuurstof ondersteuning.
Het gezinsleven valt ons dus ook af en toe zwaar, wegens de drukke agenda's en de periodes in en uit het ziekenhuis. Mijn man en ik zijn elkaar ook redelijk uit het oog verloren.
Waar ik de drang voel om te zorgen, voelt hij de drang om dingen op te willen lossen. Ook als iets buiten zijn macht ligt.
Ik ben nuchter, hij wordt gefrustreerd over de kleinste dingen.
Dit botst regelmatig, we zeggen altijd: als wij samen voor iets gaan dan werkt het perfect, maar als we botsen dan is het ook echt vuur.
Een jaar geleden zijn we tijdelijk uit elkaar geweest, mijn man was zo gefrustreerd en boos dat hij zijn agressie niet meer onder controle kon houden, hij schreeuwde, was verbaal agressief en heeft uitgehaald naar een huisdier. Dit kon zo niet langer, hij is toen 2 maanden uit huis gegaan om tot rust te komen. Weg van de drukte in ons huis.
Onze zoon is een ''huil baby'' hij heeft reflux en vaak ziek, dit resulteert in veelvuldig huilen en ontroostbaarheid. Mijn man kan hier absoluut niet tegen en wordt dan ook heel vaak boos.
Nadat onze zoon medicatie had gekregen voor de reflux werd het huilen minder en besloten mijn man en ik dat we toch liever bij elkaar wilde zijn dan zonder elkaar.
Het ging een aantal maanden goed, tot de spanning weer op bouwde.. hij raakte geïrriteerd over de kleinste dingen zoals een radio die niet goed was uitgezet, ik raakte daarop weer geïrriteerd dat hij er überhaupt boos over kon worden... toch bleven we zo door banjeren....
Tot vorige maand, hij zou een avond gaan sporten en met een oud collega wat gaan drinken. Ik zou die avond onze financiën doen en doorzetten naar de boekhouder.
Om alle informatie en facturen op te halen zat ik in zijn mail, zoals ik altijd doe, bij zijn verzonden items was direct iets anders te zien. Een bericht naar een prive sauna, met de vraag of hij kon reserveren voor de bewuste avond. De sauna had terug gestuurd geen plaats te hebben. (wat lief, dacht ik nog, hij had geprobeerd iets voor ons samen te plannen)
Ik ga verder, zit in zijn mail en het valt me op dat de bewuste mail van de sauna niet zichtbaar was in zijn inbox, deze was verwijderd. En niet alleen verwijderd, hij had hem ook bij ''de prullenbak'' in zijn mail verwijderd. Apart!?
Ineens sloeg de twijfel mij toe, ik vond het gek, die oud collega had hij al jaren niet gesproken.... er klopt iets niet? Aangezien mijn man bijna wekelijks zijn telefoon kwijt raakt weet ik zijn inlog codes op icloud. We kunnen dan via de laptop opzoeken waar hij hem heeft laten slingeren, ik open de app.... wel 10 x voor mijn gevoel. Ga ik nou echt hem opzoeken?
Toch gedaan, en ja.... mijn nachtmerrie komt uit. Hij blijkt in een prive sauna te zijn 3 kwartier verderop. Mijn hart breekt, ik moet overgeven en ik begin te trillen. Meteen begin ik mijn man te bellen en appen. Na een paar minuten neemt hij op, eerst doet hij alsof hij niet weet waar ik het over heb maar daarna bekent hij dat hij inderdaad in de sauna is.
Ik hang op... maar meteen app ik hem dat hij naar huis moet komen. Hij appt terug dat hij alleen komt als ik nog verder met hem wil..... ik reageer niet. Hij komt naar huis.
Die avond heb ik gehuild, gevloekt, alle emoties kwamen langs. We hebben gepraat, hij heeft zich schuldig getoond en toegegeven af te hebben gesproken met een oud klasgenootje. Hij was niet meer happy in onze relatie, voelde zich niet begrepen en niet gewaardeerd. Maar er was niks gebeurd beloofde hij, ze waren pas net in de sauna. Hij vond het een geschenk dat ik net die avond in zijn mail was. Hij zag het als een teken, dat we bij elkaar hoorde... hij had zich al de hele week schuldig gevoeld toen hij het had gepland.
1 week ging voorbij, waarbij ik nog veel heb gehuild en gepraat, we hadden nog niet besloten of we uberhaupt verder wilde met elkaar. Maar die week was mijn man weer de man waar ik op verliefd was geworden 10 jaar geleden. Lief, begripvol, passievol maar bovenal, hij lusiterde naar mij, hij had niet de neiging om mij de hele dag aan te wijzen wat ik anders moest doen of fout deed....
We besloten bij elkaar te blijven, de liefde overwon,
Teminste, dat dacht ik..... nu een klein maandje verder beginnen de discussies weer. Gister was onze zoon aan het huilen bij mij in de douche omdat hij onder de douche uit moest, mijn man werd zo boos dat hij met spullen gooide.
Dit was niet wat ik wilde.... ergens had ik nog het romantische idee dat wij nu weer volledig verliefd en gelukkig zouden worden. Dat we nu aan een soort 2.0 fase zouden beginnen.
Hij lijkt er compleet overheen, hij zit weer in zijn normale ritme.
Terwijl bij mij nu vooral onbegrip, walging en misselijkheid overheerst.
Ik wil het een 2e kans geven maar mijn brein werkt nog niet mee....
En ik weet ook echt niet wat ik wil bereiken met mijn verhaal hier neerzetten. Ik heb dit scherm/forum al 4 x geopend de afgelopen week. Maar iedere keer druk ik het weg, Want mijn verstand zegt ook, ga weg bij die man! Zoals de meeste zullen zeggen.
Maar mijn hart breekt bij de gedachte dat ik ons gezin dan uit elkaar haal, dat mijn kindjes in de ellende komen terwijl ze al zoveel voor hun kiezen hebben gehad.
En dan heb ik het nog niet eens over praktische dingen zoals verhuizen, onderdak vinden, basisschool etc etc.
Ik praat met niemand over de situatie omdat ik me schaam en ergens ook mijn man wil beschermen voor de meningen van anderen.
Ik weet het gewoon niet meer.
donderdag 21 november 2019 14:53
Zo te horn wil hij de kinderen niet eens zo lang alleen hebben. Maar ik zou daar serieus melding van maken, dat je je zorgen maakt wanneer de kinderen ij hem zijn.
Want TO jij bent een beetje lam geslagen wat betreft zijn gedrag, maar ik zie wel wat rode vlaggen hoor. Vooral het agressief zijn, ik moet er niet aan denken dat hij dat is tegen of in de buurt van de kinderen. Of doet hij dat nu ook al? Schreeuwen, spullen gooien waar zij bij zijn?
Want TO jij bent een beetje lam geslagen wat betreft zijn gedrag, maar ik zie wel wat rode vlaggen hoor. Vooral het agressief zijn, ik moet er niet aan denken dat hij dat is tegen of in de buurt van de kinderen. Of doet hij dat nu ook al? Schreeuwen, spullen gooien waar zij bij zijn?
'Happiness is only real when shared'.
donderdag 21 november 2019 14:53
Op je strepen gaan staan en ophouden met op je tenen lopen voor hem. Of ben je bang dat hij dan naar jou uithaalt?
donderdag 21 november 2019 14:54
Ah! Mijn pa ten voeten uit... En wat heb ìk een leuke jeugd gehad en wat was het dikke pret voor mijn ma en mijn zusje en ik. Oh ja en had ik al gezegd dat ik daar nog iedere dag last van heb en dat mijn hele leven zal blijven hebben. Gesmeekt heb ik mijn moeder, toen ik daar oud genoeg voor was, om bij pa weg te gaan, maar nee, zelf gebouwd huis met tuin, financieel totaal afhankelijk, conservatieve opvoeding blablabla...uiteindelijk door pa letterlijk het huis uit getrapt omdat er als vroege twintiger iets knapte en ik eindelijk mijn mond open trok. Weggegaan en nooit meer contact gehad. En nu is ie dood, de arme man die zijn hele leven met zichzelf in de knoop gezeten heeft. Even ter info.
"Kump ut vandaag neet, dan kump ut murrege"
donderdag 21 november 2019 14:54
Daarom ook de vraag voor to: wanneer gaat hij wel jouw grens over? Als hij jou slaat? Of de kinderen gaat slaan?
'Happiness is only real when shared'.
donderdag 21 november 2019 14:55
forumfossiel schreef: ↑21-11-2019 14:53De botsingen met de kinderen blijven. Die zullen immers ook niet altijd doen en reageren zoals hij wil.
Daar zie ik haar verder (nog) niks over schrijven, dus die conclusie wil ik nog niet trekken.
donderdag 21 november 2019 14:55
Dus samengevat: Jij doet alles in je eentje maar kunt het niet alleen.
Jouw vraag aan ons is; hoe krijg ik mijn man naar therapie? Het grootste probleem is dat je het antwoord niet wilt horen. Jij wilt dat wij een pasklare oplossing hebben voor een man die nooit thuis is en áls ie thuis is, boos is en met dingen gooit, anderen pijn doet en eigenlijk liever ergens anders is.
Hij stelt jou voor de keuze; je mond houden of scheiden. Met andere woorden; Hij heeft jou goed in de tang.
De keuze is aan jou. En als jij geen eind wil maken aan de relatie is dat jouw goed recht. Maar voor zover ik het kan beoordelen is hij al verder dan jij. Dus ook als je er nog niet mee wilt stoppen is het waarschijnlijk verstandig om je te realiseren dat hij dat wel wil.
Jouw vraag aan ons is; hoe krijg ik mijn man naar therapie? Het grootste probleem is dat je het antwoord niet wilt horen. Jij wilt dat wij een pasklare oplossing hebben voor een man die nooit thuis is en áls ie thuis is, boos is en met dingen gooit, anderen pijn doet en eigenlijk liever ergens anders is.
Hij stelt jou voor de keuze; je mond houden of scheiden. Met andere woorden; Hij heeft jou goed in de tang.
De keuze is aan jou. En als jij geen eind wil maken aan de relatie is dat jouw goed recht. Maar voor zover ik het kan beoordelen is hij al verder dan jij. Dus ook als je er nog niet mee wilt stoppen is het waarschijnlijk verstandig om je te realiseren dat hij dat wel wil.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
donderdag 21 november 2019 14:57
Nou tik em aan ouwe...Vitamini schreef: ↑21-11-2019 14:54Ah! Mijn pa ten voeten uit... En wat heb ìk een leuke jeugd gehad en wat was het dikke pret voor mijn ma en mijn zusje en ik. Oh ja en had ik al gezegd dat ik daar nog iedere dag last van heb en dat mijn hele leven zal blijven hebben. Gesmeekt heb ik mijn moeder, toen ik daar oud genoeg voor was, om bij pa weg te gaan, maar nee, zelf gebouwd huis met tuin, financieel totaal afhankelijk, conservatieve opvoeding blablabla...uiteindelijk door pa letterlijk het huis uit getrapt omdat er als vroege twintiger iets knapte en ik eindelijk mijn mond open trok. Weggegaan en nooit meer contact gehad. En nu is ie dood, de arme man die zijn hele leven met zichzelf in de knoop gezeten heeft. Even ter info.
(sarcasm)Ik had ook zo'n leuke pa. Raakte mij met geen vinger aan hoor, alleen maar schreeuwen. In huis was het een monster, met anderen erbij was hij zoooo leuk. Hij was onvoorspelbaar en echt heel gemeen. Ik ging ook schreeuwend uit huis, toen schrok hij heel even. Ja, heel even maaar. Klotenarcist(officiele diagnose).
'Happiness is only real when shared'.
donderdag 21 november 2019 14:59
ik begrijp dat jullie me voor gek verklaren, en ik zou inderdaad hetzelfde reageren als het om een vriendin ging.
Maar ik ben nog niet klaar om deze stap te nemen, en ja dat is tegen beter weten in.
We zijn afgelopen weekend 1 dag met zijn 2e weggeweest, en we hebben echt weer gelachen en lol gemaakt. Zoals vanouds.... maar zodra we de volgende dag met de kindjes waren liepen de spanningen meteen op.
Toen ik aangaf dat ik het niet lekker vond lopen, dat het nog niet goed voelt, dat er teveel frustraties al zijn vanuit zijn kant in zon korte tijd., kreeg ik alleen het antwoord dat het kwam doordat ik ongesteld was.
Het komt vanzelf wel goed vind hij.
Een praktische vraag; Ik wil de huisarts bellen voor een afspraak maar wat moet ik aangeven?
Maar ik ben nog niet klaar om deze stap te nemen, en ja dat is tegen beter weten in.
We zijn afgelopen weekend 1 dag met zijn 2e weggeweest, en we hebben echt weer gelachen en lol gemaakt. Zoals vanouds.... maar zodra we de volgende dag met de kindjes waren liepen de spanningen meteen op.
Toen ik aangaf dat ik het niet lekker vond lopen, dat het nog niet goed voelt, dat er teveel frustraties al zijn vanuit zijn kant in zon korte tijd., kreeg ik alleen het antwoord dat het kwam doordat ik ongesteld was.
Het komt vanzelf wel goed vind hij.
Een praktische vraag; Ik wil de huisarts bellen voor een afspraak maar wat moet ik aangeven?
donderdag 21 november 2019 15:00
Ja het ligt altijd aan jou. Brrr ik krijg er echt de kriebels van to.Wikje2015 schreef: ↑21-11-2019 14:59ik begrijp dat jullie me voor gek verklaren, en ik zou inderdaad hetzelfde reageren als het om een vriendin ging.
Maar ik ben nog niet klaar om deze stap te nemen, en ja dat is tegen beter weten in.
We zijn afgelopen weekend 1 dag met zijn 2e weggeweest, en we hebben echt weer gelachen en lol gemaakt. Zoals vanouds.... maar zodra we de volgende dag met de kindjes waren liepen de spanningen meteen op.
Toen ik aangaf dat ik het niet lekker vond lopen, dat het nog niet goed voelt, dat er teveel frustraties al zijn vanuit zijn kant in zon korte tijd., kreeg ik alleen het antwoord dat het kwam doordat ik ongesteld was.
Het komt vanzelf wel goed vind hij.
Een praktische vraag; Ik wil de huisarts bellen voor een afspraak maar wat moet ik aangeven?
Je zegt dat je er nog niet klaar voor bent. Nogmaals, wat moet er gebeuren eer je wel kllaar met hem bent?
Waarvoor wil je hulp? Dan bel je op en zeg je ik wil hulp bij....
'Happiness is only real when shared'.
donderdag 21 november 2019 15:01
Wikje2015 schreef: ↑21-11-2019 14:59ik begrijp dat jullie me voor gek verklaren, en ik zou inderdaad hetzelfde reageren als het om een vriendin ging.
Maar ik ben nog niet klaar om deze stap te nemen, en ja dat is tegen beter weten in.
We zijn afgelopen weekend 1 dag met zijn 2e weggeweest, en we hebben echt weer gelachen en lol gemaakt. Zoals vanouds.... maar zodra we de volgende dag met de kindjes waren liepen de spanningen meteen op.
Toen ik aangaf dat ik het niet lekker vond lopen, dat het nog niet goed voelt, dat er teveel frustraties al zijn vanuit zijn kant in zon korte tijd., kreeg ik alleen het antwoord dat het kwam doordat ik ongesteld was.
Het komt vanzelf wel goed vind hij.
Een praktische vraag; Ik wil de huisarts bellen voor een afspraak maar wat moet ik aangeven?
Ik hoop dat je zoons hebt.
donderdag 21 november 2019 15:04
Sorry Wikje, maar ik wacht op het volgende topic, waarin je wél klaar bent om stappen te ondernemen.
En daarmee bedoel ik niet persé een scheiding. Maar een relatie bestaat doorgaans uit twéé personen. Zolang jij hem toestemming blijft geven om zich als een l*l te gedragen heeft hij geen enkele reden om het anders te doen.
En het is duidelijk; jij vindt jezelf dom en stom en achterlijk. Als je doorhebt dat dat niet zo is help ik je graag verder.
En daarmee bedoel ik niet persé een scheiding. Maar een relatie bestaat doorgaans uit twéé personen. Zolang jij hem toestemming blijft geven om zich als een l*l te gedragen heeft hij geen enkele reden om het anders te doen.
En het is duidelijk; jij vindt jezelf dom en stom en achterlijk. Als je doorhebt dat dat niet zo is help ik je graag verder.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
donderdag 21 november 2019 15:05
Het is heel leuk als er geen stress is, maar laten wel eerlijk zijn, je hebt verder geen bal aan hem.Wikje2015 schreef: ↑21-11-2019 14:59ik begrijp dat jullie me voor gek verklaren, en ik zou inderdaad hetzelfde reageren als het om een vriendin ging.
Maar ik ben nog niet klaar om deze stap te nemen, en ja dat is tegen beter weten in.
We zijn afgelopen weekend 1 dag met zijn 2e weggeweest, en we hebben echt weer gelachen en lol gemaakt. Zoals vanouds.... maar zodra we de volgende dag met de kindjes waren liepen de spanningen meteen op.
Toen ik aangaf dat ik het niet lekker vond lopen, dat het nog niet goed voelt, dat er teveel frustraties al zijn vanuit zijn kant in zon korte tijd., kreeg ik alleen het antwoord dat het kwam doordat ik ongesteld was.
Het komt vanzelf wel goed vind hij.
Een praktische vraag; Ik wil de huisarts bellen voor een afspraak maar wat moet ik aangeven?
Je kunt tegen de huisarts zeggen dat je zelf niet lekker in je vel zit en daar een gesprek over aangaan, en dan vertellen wat je hier verteld hebt.
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
donderdag 21 november 2019 15:06
Dat is waar, maar het is hem allemaal te veel, die hele rattaplan wat gezinsleven heet. Eenmaal gescheiden zou het me niets verbazen als hij eigenlijk helemaal niet zo staat te trappelen om de kinderen. Of, omdat hij weet dat ze toch weer vertrekken, is het voor hem beter te handelen. Ik zou ook melding maken, of in ieder geval een eigen archief, zodat je sterker staat mocht het inderdaad zo lopen als hierboven beschreven. Maarrrr, laat je hierdoor niet tegenhouden voor jezelf te kiezen. Je kinderen moet je beschermen, maar jezelf ook. Deze man is niet gewoon 'niet leuk', deze man heeft een groot probleem met emotieregulering en dat uit zich in o.a. agressie. Iedere zichzelf respecterende vrouw pikt dit niet en eist therapie of anders doei.forumfossiel schreef: ↑21-11-2019 14:36Als ze gaan scheiden bestaat die thuissituatie met een scheldende vader met een kort lontje nog steeds, op die dagen dat kinderen bij de vader zijn.
Genoeg topics hier waarin de ene ouder gefrustreerd schrijft over hou de situatie bij de andere partner is en dat daar totaal geen invloed meer is.
Als ie echt niet in therapie wil, heeft therapie ook geen zin. Dat maakt dat TO in een heel lastige spagaat zit, want er is niet direct een oplossing. Bij de eerstvolgende woede- uitbarsting een melding maken bij de politie en veilig thuis zorgt er misschien voor dat het gezin in ieder geval in beeld is en TO omgang onder begeleiding kan krijgen als het echt mis gaat. Maar ook dat is een grote stap met heftige gevolgen.
"Kump ut vandaag neet, dan kump ut murrege"
donderdag 21 november 2019 15:08
Ja en dan in dat topic is to helemaal onderaan de ladder belandt. Psychisch helemaal tegen de grond, uitgewoond. Durft zichzelf niet aan te kijken in de spiegel, kruipt in de hoek voor haar (hopelijk ex-)man, is helemaal kapot moe van de zorg voor de kinderen en slaapt bij haar ouders omdat ze geen woning heeft, want die lul vond dat zij maar weg moest gaan als ze probleem met hem had.Ceylon schreef: ↑21-11-2019 15:04Sorry Wikje, maar ik wacht op het volgende topic, waarin je wél klaar bent om stappen te ondernemen.
En daarmee bedoel ik niet persé een scheiding. Maar een relatie bestaat doorgaans uit twéé personen. Zolang jij hem toestemming blijft geven om zich als een l*l te gedragen heeft hij geen enkele reden om het anders te doen.
En het is duidelijk; jij vindt jezelf dom en stom en achterlijk. Als je doorhebt dat dat niet zo is help ik je graag verder.
Zulke vrouwen komen terecht in opvangcentra voor huiselijk geweld...
'Happiness is only real when shared'.
donderdag 21 november 2019 15:08
En daar krijg je dan kinderen mee...Wikje2015 schreef: ↑21-11-2019 14:20100% goede analyse, hij kan inderdaad niet omgaan met imperfectie en heeft de overweldigende drang om iedereen te willen beschermen (is zijn moeder in zijn tiener jaren verloren) als het nu slecht gaat met 1 van de kinderen wordt hij dus juist boos ipv begripvol.
Hij is zelden alleen met de kleintjes, hij gaat door de weeks in de avonden 3 x sporten en in het weekend regelmatig een halve dag of dag weg naar voetbal wedstrijden. Hij heeft zelf aangegeven het op dit moment niet te trekken om lang alleen te zijn met de kleintjes.
Serieus, wat dacht ie, dat jullie kinderen als pubers uit je baarmoeder springen en nooit eens pijntjes, kwaaltjes of buien hebben?
Sorry, ik vind je man een kleuter, daar zou ik niet mee in 1 huis moeten wonen.
Your life could depend on this. Don't blink. Don't even blink. Blink and you're dead. They are fast. Faster than you can believe. Don't turn your back, don't look away, and don't blink! Good luck. - The Doctor
donderdag 21 november 2019 15:09
Dit! Je zegt dat je hem leuk vindt, maar ik lees nergens waarom. En leuk vinden is één ding, maar je moet ook wat aan elkaar hebben. Je hebt niks aan hem.Ceylon schreef: ↑21-11-2019 15:04Sorry Wikje, maar ik wacht op het volgende topic, waarin je wél klaar bent om stappen te ondernemen.
En daarmee bedoel ik niet persé een scheiding. Maar een relatie bestaat doorgaans uit twéé personen. Zolang jij hem toestemming blijft geven om zich als een l*l te gedragen heeft hij geen enkele reden om het anders te doen.
En het is duidelijk; jij vindt jezelf dom en stom en achterlijk. Als je doorhebt dat dat niet zo is help ik je graag verder.
Toch wil je niet weg. Dat is je goed recht. En ik snap dat het moeilijk is om je poot stijf te houden als je weet dat hij over je heen gaat walsen. Maar dit is voor jou én je kinderen niet leuk. Je doet jezelf en je kinderen tekort.
Het valt me op dat je niet reageert op opmerkingen over je kinderen. Dat zegt me dat je het zelf eigenlijk ook wel weet, maar er nog niet klaar voor bent om het toe te geven. Maar heel eerlijk: wat leren zij als hun vader een opvliegende zak is en hun moeder een deurmat? Hoe denk je dat zich dat uit gaat werken op hun eigen relaties straks?
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
donderdag 21 november 2019 15:11
Ik heb echt met je te doen. En ik kan mij voorstellen dat het gewoon k-u-t is dat jij de knopen moet doorhakken en consequenties afwegen vanwege het onvermogen van de ander. In principe ben je al een alleenstaande moeder van twee kleintjes en een reuzenkleuter.
Wat ik je wil zeggen:
- Stop met je te schamen. Neem iemand in vertrouwen. Iemand dicht bij je. Die te bellen is, die hem ook kent. Dan zegt zo’n vriendin maar eens ‘wat een lul de behanger’. Maar regel wat steun, iemand om mee te praten, te sparren. Iemand voor jou alleen.
- let goed op jezelf. Emotioneel, financieel. Als bij jou het elastiekje knapt ben je verder van huis.
Wat ik je wil zeggen:
- Stop met je te schamen. Neem iemand in vertrouwen. Iemand dicht bij je. Die te bellen is, die hem ook kent. Dan zegt zo’n vriendin maar eens ‘wat een lul de behanger’. Maar regel wat steun, iemand om mee te praten, te sparren. Iemand voor jou alleen.
- let goed op jezelf. Emotioneel, financieel. Als bij jou het elastiekje knapt ben je verder van huis.
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 21 november 2019 15:11
Kinderen maar wegdoen dan? Het is tenslotte allemaal de schuld van de kinderen.
Dat was alles wat hij te zeggen had na zijn tirades, zijn afwezigheid en zijn vreemdgaan?
Nou nou, hij neemt jou, jullie relatie en jullie gezinsleven wel serieus hoor. Ik snap heel goed waarom je hem zo graag wil houden.
donderdag 21 november 2019 15:13
Aangezien je niet wil scheiden een aangepast advies.
Laat hem volledig vrij in zijn doen en laten. Stoor hem vooral niet, verwacht niks van hem en laat de kinderen zo min mogelijk met hem in aanraking komen. Dus vraag of hij niet nog wat meer avonden leuke dingen voor zichzelf kan doen, doe het huishouden helemaal alleen en zonder jezelf af als er een kind dreigt te gaan stampij maken/huilen/wat dan ook. Dat kan die arme man van je allemaal niet erbij hebben, het leven is al zo zwaar voor hem. Jij hebt hem tenslotte opgezadeld met 2 zieke kinderen, jij stoute vrouw. Ik hoop dat hij het je vergeeft, hij klinkt namelijk als een echte parel.
#sarcasmeoff
Wil je echt orde op zaken stellen?
-Om tafel met man: jij en de kinderen blijven alleen nog als hij;
1. In agressie therapie gaat
2. In relatietherapie met jou
3. Je hem niet meer betrapt op vreemdgaan
-Wil hij bovenstaande niet, dan gaan jullie scheiden en je hebt uiteraard de financiele documenten voor de alimentatie berekening alvast veilig gesteld. Dus geen gesjoemel met de boekhouding.
Laat hem volledig vrij in zijn doen en laten. Stoor hem vooral niet, verwacht niks van hem en laat de kinderen zo min mogelijk met hem in aanraking komen. Dus vraag of hij niet nog wat meer avonden leuke dingen voor zichzelf kan doen, doe het huishouden helemaal alleen en zonder jezelf af als er een kind dreigt te gaan stampij maken/huilen/wat dan ook. Dat kan die arme man van je allemaal niet erbij hebben, het leven is al zo zwaar voor hem. Jij hebt hem tenslotte opgezadeld met 2 zieke kinderen, jij stoute vrouw. Ik hoop dat hij het je vergeeft, hij klinkt namelijk als een echte parel.
#sarcasmeoff
Wil je echt orde op zaken stellen?
-Om tafel met man: jij en de kinderen blijven alleen nog als hij;
1. In agressie therapie gaat
2. In relatietherapie met jou
3. Je hem niet meer betrapt op vreemdgaan
-Wil hij bovenstaande niet, dan gaan jullie scheiden en je hebt uiteraard de financiele documenten voor de alimentatie berekening alvast veilig gesteld. Dus geen gesjoemel met de boekhouding.
donderdag 21 november 2019 15:14
JA to heeft echte een pareltje in handen hoor, ik ben jaloersnessemeisje schreef: ↑21-11-2019 15:11Kinderen maar wegdoen dan? Het is tenslotte allemaal de schuld van de kinderen.
Dat was alles wat hij te zeggen had na zijn tirades, zijn afwezigheid en zijn vreemdgaan?
Nou nou, hij neemt jou, jullie relatie en jullie gezinsleven wel serieus hoor. Ik snap heel goed waarom je hem zo graag wil houden.
Nee zonder dollen to, het is serieus kut maar jij bent al teveel door hem onderdrukt om zelf knopen door te hakken. Ik zou idd iemand in vertrouwen nemen en steun zoeken. Dit kan en moet je niet alleen doen.
'Happiness is only real when shared'.
donderdag 21 november 2019 15:14
Het is slimmer om te stoppen met deze 'relatie'. Voor jou en voor jullie kinderen.
Wat een klootzak. Hij weet waarschijnlijk verdomd goed dat jij de stekker er niet gaat uittrekken.
Life is short. Eat dessert first.
donderdag 21 november 2019 15:16
Ik durf er niet op te reageren omdat ik weet dat er dan een stort aan opmerkingen over me heen komt.Maechtje schreef: ↑21-11-2019 15:09Dit! Je zegt dat je hem leuk vindt, maar ik lees nergens waarom. En leuk vinden is één ding, maar je moet ook wat aan elkaar hebben. Je hebt niks aan hem.
Toch wil je niet weg. Dat is je goed recht. En ik snap dat het moeilijk is om je poot stijf te houden als je weet dat hij over je heen gaat walsen. Maar dit is voor jou én je kinderen niet leuk. Je doet jezelf en je kinderen tekort.
Het valt me op dat je niet reageert op opmerkingen over je kinderen. Dat zegt me dat je het zelf eigenlijk ook wel weet, maar er nog niet klaar voor bent om het toe te geven. Maar heel eerlijk: wat leren zij als hun vader een opvliegende zak is en hun moeder een deurmat? Hoe denk je dat zich dat uit gaat werken op hun eigen relaties straks?
Ja mijn man is een eikel tegen de kinderen, hij wordt boos op ze als ze huilen, hij zit merendeel op zijn telefoon omdat hij rust verdient als hij klaar is met werken, hij doet fysiek werk en ik heb een kantoor baan.
Hij heeft ze niet met zijn handen aangeraakt maar heeft inderdaad weinig geduld, wordt boos en heeft vorige week tijdens een discussie met mij (die begon omdat onze dochter niet naar me luisterde toen ik iets vroeg en hij boos op haar werd) ''fijn he, nu hebben papa en mama ruzie door jou''
Dus ja, het is een eikel. Ja, ik ben een slechte moeder omdat ik bij hem blijf. Maar nee, zo was mijn man niet voordat we kinderen hadden en ook niet na de eerste. Wat nou als hij in een burn out zit of depressie, en nee hij wil zich er niet voor laten behandelen, maar wat nou als ik hem een laatste zetje geef?
Vorige week stuurde hij me nog; ik ben zo klaar met dit hele gebeuren, ik wil dit niet meer, Zak eerdaags door de grond, af en toe heb ik niet eens meer zin in het leven, kun je nagaan. Alleen maar gezever in en rond mijn level. We zijn weer terug bij af.
donderdag 21 november 2019 15:18
Mijn hemel. Arme kinderen.Wikje2015 schreef: ↑21-11-2019 15:16Ik durf er niet op te reageren omdat ik weet dat er dan een stort aan opmerkingen over me heen komt.
Ja mijn man is een eikel tegen de kinderen, hij wordt boos op ze als ze huilen, hij zit merendeel op zijn telefoon omdat hij rust verdient als hij klaar is met werken, hij doet fysiek werk en ik heb een kantoor baan.
Hij heeft ze niet met zijn handen aangeraakt maar heeft inderdaad weinig geduld, wordt boos en heeft vorige week tijdens een discussie met mij (die begon omdat onze dochter niet naar me luisterde toen ik iets vroeg en hij boos op haar werd) ''fijn he, nu hebben papa en mama ruzie door jou''
Dus ja, het is een eikel. Ja, ik ben een slechte moeder omdat ik bij hem blijf. Maar nee, zo was mijn man niet voordat we kinderen hadden en ook niet na de eerste. Wat nou als hij in een burn out zit of depressie, en nee hij wil zich er niet voor laten behandelen, maar wat nou als ik hem een laatste zetje geef?
Vorige week stuurde hij me nog; ik ben zo klaar met dit hele gebeuren, ik wil dit niet meer, Zak eerdaags door de grond, af en toe heb ik niet eens meer zin in het leven, kun je nagaan. Alleen maar gezever in en rond mijn level. We zijn weer terug bij af.
Life is short. Eat dessert first.
donderdag 21 november 2019 15:18
Rennen, heel hard rennen. Voordat je kinderen krijgt die zoveel schade oplopen zoals ik en vele anderen. Ik ben begin 30 en nog steeds grote schade door mijn vader.Wikje2015 schreef: ↑21-11-2019 15:16Ik durf er niet op te reageren omdat ik weet dat er dan een stort aan opmerkingen over me heen komt.
Ja mijn man is een eikel tegen de kinderen, hij wordt boos op ze als ze huilen, hij zit merendeel op zijn telefoon omdat hij rust verdient als hij klaar is met werken, hij doet fysiek werk en ik heb een kantoor baan.
Hij heeft ze niet met zijn handen aangeraakt maar heeft inderdaad weinig geduld, wordt boos en heeft vorige week tijdens een discussie met mij (die begon omdat onze dochter niet naar me luisterde toen ik iets vroeg en hij boos op haar werd) ''fijn he, nu hebben papa en mama ruzie door jou''
Dus ja, het is een eikel. Ja, ik ben een slechte moeder omdat ik bij hem blijf. Maar nee, zo was mijn man niet voordat we kinderen hadden en ook niet na de eerste. Wat nou als hij in een burn out zit of depressie, en nee hij wil zich er niet voor laten behandelen, maar wat nou als ik hem een laatste zetje geef?
Vorige week stuurde hij me nog; ik ben zo klaar met dit hele gebeuren, ik wil dit niet meer, Zak eerdaags door de grond, af en toe heb ik niet eens meer zin in het leven, kun je nagaan. Alleen maar gezever in en rond mijn level. We zijn weer terug bij af.
'Happiness is only real when shared'.
