Relaties
alle pijlers
Ik heb spijt van mijn kind
maandag 20 januari 2020 23:48
Ik vind het ontzettend moeilijk om het uit te spreken en ook om het te typen. Maar ik heb spijt van mijn kind.
Er is geen reden voor. Ik had een prima zwangerschap (die ik ook niet leuk vond, maar dat ter zijde). Mijn man helpt voldoende mee en onze relatie is nog steeds goed. Onze dochter (van wie ik heel veel hou) is een lieve, makkelijke baby van nu 3 maanden.
Maar het lijkt wel of ik ergens iets mis. Ik had na de bevalling geen overweldigend gevoel van liefde. En hoewel ik nu inmiddels zeker wel van onze dochter hou, vind ik moeder zijn saai en mis ik mijn vrijheid in een mate waardoor ik noet anders kan constateren dan dat ik spijt heb dat ik nu een kind heb.
Ik snap mezelf hierin ook niet goed. Ons meisje huilt nauwelijks, slaapt lekker door, kan bij iedereen zitten, alles vind ze leuk.
En ik kan ook echt wel van haar genieten. Maar toch blijkt dat het ergens niet aan mijn verwachtingen voldoet. Al zou ik ook niet kunnen zeggen wat die verwachtingen dan waren.
Hoe kom ik hier 18 jaar doorheen? En hoe zorg ik ervoor dat een klein meisje, die helemaal niets fouts heeft gedaan, hier niet voor gestraft wordt?
Er is geen reden voor. Ik had een prima zwangerschap (die ik ook niet leuk vond, maar dat ter zijde). Mijn man helpt voldoende mee en onze relatie is nog steeds goed. Onze dochter (van wie ik heel veel hou) is een lieve, makkelijke baby van nu 3 maanden.
Maar het lijkt wel of ik ergens iets mis. Ik had na de bevalling geen overweldigend gevoel van liefde. En hoewel ik nu inmiddels zeker wel van onze dochter hou, vind ik moeder zijn saai en mis ik mijn vrijheid in een mate waardoor ik noet anders kan constateren dan dat ik spijt heb dat ik nu een kind heb.
Ik snap mezelf hierin ook niet goed. Ons meisje huilt nauwelijks, slaapt lekker door, kan bij iedereen zitten, alles vind ze leuk.
En ik kan ook echt wel van haar genieten. Maar toch blijkt dat het ergens niet aan mijn verwachtingen voldoet. Al zou ik ook niet kunnen zeggen wat die verwachtingen dan waren.
Hoe kom ik hier 18 jaar doorheen? En hoe zorg ik ervoor dat een klein meisje, die helemaal niets fouts heeft gedaan, hier niet voor gestraft wordt?
Geen pech hebben, is al mazzel genoeg.
dinsdag 21 januari 2020 08:24
Naar de huisarts!
Ik mag geen diagnose stellen maar ik herken veel van wat je schrijft.
Ik had een postnatale depressie.
Ik ben door gestuurd naar de psycholoog maar volgens mij kan ook de praktijkondersteuner je hiermee helpen.
Je bent iig echt niet de enige moeder die zich zo voelt/voelde. Alleen durven veel er niet voor uit te komen.
Zoek daarom hulp via de huisarts.
Ik mag geen diagnose stellen maar ik herken veel van wat je schrijft.
Ik had een postnatale depressie.
Ik ben door gestuurd naar de psycholoog maar volgens mij kan ook de praktijkondersteuner je hiermee helpen.
Je bent iig echt niet de enige moeder die zich zo voelt/voelde. Alleen durven veel er niet voor uit te komen.
Zoek daarom hulp via de huisarts.
-Wit beyond measure is man's greatest treasure.-
Rowena Ravenclaw
Rowena Ravenclaw
dinsdag 21 januari 2020 08:24
dinsdag 21 januari 2020 08:27
Ga naar de huisarts en laat je testen op ppd. Het kan dat je geen baby moeder bent. Ik vond er de eerste maanden ook weinig aan. Pas vanaf een maand of 6, toen kind duidelijk op mij ging reageren en niet alleen maar huilde, at of sliep ging ik het leuker vinden.
Maar het gevoel van spijt heb ik nooit gehad, en als dat voortkomt uit een hormonale depressie, waar iets aan te doen is, is het jammer om ermee te blijven lopen.
Maar het gevoel van spijt heb ik nooit gehad, en als dat voortkomt uit een hormonale depressie, waar iets aan te doen is, is het jammer om ermee te blijven lopen.
dinsdag 21 januari 2020 08:29
Ik denk dat je er goed aan doet om hulp voor jezelf te zoeken.
Ga naar een psycholoog of hypnotherapeut om uit te zoeken wat het is dat je mist.
Dit soort ‘diepe’ gevoelens kunnen nl erg lang overheersen en in de achtergrond een knagend gevoel blijven geven.
Vooral een hypnotherapeut kan helpen om bij diepere gevoelens te komen waar je normaal niet bij kunt.
Als je eenmaal bewust wordt wat het gemis vertegenwoordigt in jezelf kun je beginnen met loslaten en werkelijk verder gaan met je leven
Goed trouwens dat je erover hebt geschreven!
Ga naar een psycholoog of hypnotherapeut om uit te zoeken wat het is dat je mist.
Dit soort ‘diepe’ gevoelens kunnen nl erg lang overheersen en in de achtergrond een knagend gevoel blijven geven.
Vooral een hypnotherapeut kan helpen om bij diepere gevoelens te komen waar je normaal niet bij kunt.
Als je eenmaal bewust wordt wat het gemis vertegenwoordigt in jezelf kun je beginnen met loslaten en werkelijk verder gaan met je leven
Goed trouwens dat je erover hebt geschreven!
dinsdag 21 januari 2020 08:30
Ik lees eerder dat je niet voldoet aan bepaalde verwachtingen, maar mss zijn die verwachtingen niet realistisch?
Ik vond het eerste jaar echt ruk, met mijn kinderen. Pas toen ze een beetje gingen communiceren en iets mobieler werden begon ik er plezier in te krijgen.
Nou ben ik sowieso iemand die nooit ergens spijt van heeft. Wel vind ik soms dat ik onhandige keuzes heb gemaakt, maar dan is het zaak om daar het beste van te maken.
Je houdt van je kind, je mist je vrijheid, dat kan gewoon naast elkaar bestaan.
Spijt hebben van je kind is gewoon zonde van je energie, want dat kind is er nu eenmaal.
De balans tussen wat goed is voor je kind en wat goed is voor jezelf is soms lastig, maar je kind is pas 3 maanden, verwacht nog niet teveel van jezelf.
Kinderen zijn soms gewoon stom, veroordeel jezelf niet om die gedachte.
Ik vond het eerste jaar echt ruk, met mijn kinderen. Pas toen ze een beetje gingen communiceren en iets mobieler werden begon ik er plezier in te krijgen.
Nou ben ik sowieso iemand die nooit ergens spijt van heeft. Wel vind ik soms dat ik onhandige keuzes heb gemaakt, maar dan is het zaak om daar het beste van te maken.
Je houdt van je kind, je mist je vrijheid, dat kan gewoon naast elkaar bestaan.
Spijt hebben van je kind is gewoon zonde van je energie, want dat kind is er nu eenmaal.
De balans tussen wat goed is voor je kind en wat goed is voor jezelf is soms lastig, maar je kind is pas 3 maanden, verwacht nog niet teveel van jezelf.
Kinderen zijn soms gewoon stom, veroordeel jezelf niet om die gedachte.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
dinsdag 21 januari 2020 08:35
Jij zegt dat jij je vrijheid mist. Maar wat zou je dan nu willen doen wat niet kan?
En kan dat echt niet? Of kan het niet volgens door jou zelf opgelegde normen.
Dingen die je echt wil doen kunnen bijna altijd. Ook als je moeder bent.
Oké een half jaar in je eentje naar Australië gaan kan nu niet. Maar dat je hoogstwaarschijnlijk nu ook niet gedaan als je geen kind had gehad in verband met het hebben van een partner en werk.
En iedereen heeft wel eens een baaldag waarin alles stom is.
Het kan ook zo zijn dat je een PND hebt in dat geval even langs je huisarts.
En kan dat echt niet? Of kan het niet volgens door jou zelf opgelegde normen.
Dingen die je echt wil doen kunnen bijna altijd. Ook als je moeder bent.
Oké een half jaar in je eentje naar Australië gaan kan nu niet. Maar dat je hoogstwaarschijnlijk nu ook niet gedaan als je geen kind had gehad in verband met het hebben van een partner en werk.
En iedereen heeft wel eens een baaldag waarin alles stom is.
Het kan ook zo zijn dat je een PND hebt in dat geval even langs je huisarts.
dinsdag 21 januari 2020 09:11
Mijn eerste kind was een flesweigeraar, dus de eerste 4 maanden kon ik nooit langer dan 3,5 uur bij mijn kind vandaan zijn. Dat was best wel vrijheids beperkend, dus niet alle kersverse moeders kunnen zomaar een week weg. tegelijkertijd heeft man de eerste 6 weken al het andere gedaan, omdat ik na een keizersnede met complicaties niet kon staan en lopen en niet mocht tillen.
Voor TO hoeft dat niet te gelden, en de verantwoordelijkheid voor een kind kan best zwaar wegen, ook als je zorg makkelijker kunt verdelen. Maar “ spijt” klinkt voor mij als een postnatale depressie, en daar moet je niet mee blijven lopen.
Voor TO hoeft dat niet te gelden, en de verantwoordelijkheid voor een kind kan best zwaar wegen, ook als je zorg makkelijker kunt verdelen. Maar “ spijt” klinkt voor mij als een postnatale depressie, en daar moet je niet mee blijven lopen.
dinsdag 21 januari 2020 09:14
Ik herken je en het is verschrikkelijk. 
Ga naar de huisarts en dan wordt je vast doorverwezen naar een psycholoog. Niet mee door blijven lopen, je kunt dit zelf niet oplossen, daarvoor is het te groot en te zwaar.
Sterkte. En bel je huisarts.
Ga naar de huisarts en dan wordt je vast doorverwezen naar een psycholoog. Niet mee door blijven lopen, je kunt dit zelf niet oplossen, daarvoor is het te groot en te zwaar.
Sterkte. En bel je huisarts.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
dinsdag 21 januari 2020 09:19
dinsdag 21 januari 2020 12:40
Oke je mag hier geen diagnoses stellen op dit forum maar je moet echt voor morgen nog een afspraak maken met de huisarts. Wat je schrijft zijn indicaties om uit te zoeken of je een PND hebt. Het vlakke gevoel, het niet precies weten waarom, het saai vinden etc. Ga alsjeblieft naar de huisarts en vertel hem dit. Het is niks om je voor te schamen trouwens hoor. Het is een hormonenkwestie.
dinsdag 21 januari 2020 12:41
Dit!!! SterkteRavenclawLady schreef: ↑21-01-2020 08:24Naar de huisarts!
Ik mag geen diagnose stellen maar ik herken veel van wat je schrijft.
Ik had een postnatale depressie.
Ik ben door gestuurd naar de psycholoog maar volgens mij kan ook de praktijkondersteuner je hiermee helpen.
Je bent iig echt niet de enige moeder die zich zo voelt/voelde. Alleen durven veel er niet voor uit te komen.
Zoek daarom hulp via de huisarts.
dinsdag 21 januari 2020 13:26
Wat wordt er snel met een ppd gegooid zeg... ik lees echt helemaal geen andere signalen dan dat het gewoon tegenvalt.
Het kan soms gewoon tegenvallen, het beeld dat je had blijkt niet te kloppen en dat moet even een plekje krijgen. Niet iedereen is heppie de peppie na het krijgen van een kind. Dat dat zogenaamd zou moeten is vooral een beeld dat hoog gehouden wordt op fora zoals dit. Of je hebt meteen een ppd.
TO, tenzij je zwaarmoedig bent en nergens zin in hebt, zou ik het gewoon even tijd geven. Een baby is een handenbinder en het wordt wel anders wanneer ze ook meer kunnen. Neem tijd voor jezelf. Je bent niet alleen maar moeder maar ook vrouw en gewoon jezelf. Laat haar eens bij opa en oma logeren en doe wat leuks met je man. Of ga lekker sporten, iets leuks doen met vriendinnen. Ik heb die behoefte ook altijd gehad en mijn eigen ding kunnen doen maakte mij een leukere moeder die ook meer kon hebben.
Weet niet of je bv geeft maar dat maakt vaak ook wel of je je erg gebonden voelt of niet. Ik kon met mijn werk ook niet goed kolven maar de combinatie van fv en bv maakte me wel meer ‘vrij’.
Als je je verder ook niet goed voelt dan wel even een dokter raadplegen.
Het kan soms gewoon tegenvallen, het beeld dat je had blijkt niet te kloppen en dat moet even een plekje krijgen. Niet iedereen is heppie de peppie na het krijgen van een kind. Dat dat zogenaamd zou moeten is vooral een beeld dat hoog gehouden wordt op fora zoals dit. Of je hebt meteen een ppd.
TO, tenzij je zwaarmoedig bent en nergens zin in hebt, zou ik het gewoon even tijd geven. Een baby is een handenbinder en het wordt wel anders wanneer ze ook meer kunnen. Neem tijd voor jezelf. Je bent niet alleen maar moeder maar ook vrouw en gewoon jezelf. Laat haar eens bij opa en oma logeren en doe wat leuks met je man. Of ga lekker sporten, iets leuks doen met vriendinnen. Ik heb die behoefte ook altijd gehad en mijn eigen ding kunnen doen maakte mij een leukere moeder die ook meer kon hebben.
Weet niet of je bv geeft maar dat maakt vaak ook wel of je je erg gebonden voelt of niet. Ik kon met mijn werk ook niet goed kolven maar de combinatie van fv en bv maakte me wel meer ‘vrij’.
Als je je verder ook niet goed voelt dan wel even een dokter raadplegen.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
dinsdag 21 januari 2020 13:34
Dat vraag ik me ook af. Werk je weer? Besteed je nog tijd aan sport, hobby's, vrienden? Wat mis je specifiek?
dinsdag 21 januari 2020 13:36
Vind ik ook. Maar mocht je je wel herkennen in de klachten, maak dan eens een afspraak bij de huisarts.
Anders is het sowieso denk ik goed om met een professional te praten om hiermee om te leren gaan.
dinsdag 21 januari 2020 13:42
Je mag een verwachting hebben en als het niet aan je verwachting voldoet, dat kan!
Juist heel knap dat je dit al kan (op)schrijven.
Alleen je kan niet meer terug.
Dus nu moet je een manier zien te gaan vinden om er mee te dealen.
Dus plan ook lekker voor jezelf tijd. Feestje, dingetje, vrienden etc etc.
Wellicht komt het nu ook omdat het kleintje toch geheel van jou afhankelijk is. Als dat straks niet meer zo is dus zelf ook kan komen voor een hapje drankje of wat dan ook is t al anders. Nu ben je alleen maar aan het zorgen voor. De een vind t heerlijk de ander vermoeiend.
Beetje hulp (zoals er met iemand over praten) kan sowieso nooit kwaad.
Sterkte met je gevoel. Hopelijk veranderd het snel.
Juist heel knap dat je dit al kan (op)schrijven.
Alleen je kan niet meer terug.
Dus nu moet je een manier zien te gaan vinden om er mee te dealen.
Dus plan ook lekker voor jezelf tijd. Feestje, dingetje, vrienden etc etc.
Wellicht komt het nu ook omdat het kleintje toch geheel van jou afhankelijk is. Als dat straks niet meer zo is dus zelf ook kan komen voor een hapje drankje of wat dan ook is t al anders. Nu ben je alleen maar aan het zorgen voor. De een vind t heerlijk de ander vermoeiend.
Beetje hulp (zoals er met iemand over praten) kan sowieso nooit kwaad.
Sterkte met je gevoel. Hopelijk veranderd het snel.
dinsdag 21 januari 2020 13:51
Je hebt gewoon even erover heen gelezen dat to zegt dat ze spijt heeft van haar kind?
Iedere ouder baalt wel eens en je kunt je kind ook regelmatig achter het behang plakken maar daadwerkelijk spijt hebben is wel even iets anders.
Spijt van je kind en dus liever gehad hebben dat kind er nooit was geweest is wel een signaal om heel serieus te nemen.
Een pnd is met gesprekken meestal makkelijk te behandelen, maar voor kind en moeder wel beter om op tijd aan de bel trekken en niet "even aan te kijken".
Beter een keer te snel aan de bel dan te laat.
-Wit beyond measure is man's greatest treasure.-
Rowena Ravenclaw
Rowena Ravenclaw
dinsdag 21 januari 2020 14:03
Een kind krijgen kan heel overweldigend zijn. En de paniek kan toeslaan van alle verantwoordelijkheden, en vooral als je 18 jaar voor uit denkt. Mag ik vragen hoe je zelf beeld is?
Ik had ook paniek gevoelens maar kwam er later achter dat het uit mijn eigen onzekerheid kwam. Er spookte allerlei gedachtes in mijn hoofd. “Ik kan dit niet” “ze verdiend een betere moeder dan ik” “had ik hier wel aan moeten beginnen” “heb ik een fout gemaakt” “waarom wilde ik dit” “ik ben een moeder maar het besef/gevoel ontbreekt” etc. En ik was niet depressief maar echt in paniek icm faalangst had ik deze gedachtes.
Bij mij ebde dit langzaam weg en werd zelfverzekerder in mezelf als haar moeder en mijn rol als ouder gedurende de tijd![♥️]()
En daarmee werd de band met mijn dochter ook steeds sterker al was de liefde er altijd al. En je hoeft geen perfecte mama te zijn om een goede mama te zijn. Echt niet.
Probeer eruit te komen wat de reden van de gedachtes zijn. De realisatie van de reden kan heel veel duidelijk maken.
Verder is mijn tip. Leef even met de dag. Kijk niet teveel voorruit (en zeker niet de komende 18 jaar). En regel wat ontspanning voor jezelf, een massage, nachtje logeren bij een vriendin, drankje doen met je partner. Je klinkt gespannen en je zal vast ook vermoeid zijn met een kleine baby.
Het leven normaliseert zich straks ook weer, er komt een nieuwe balans. Je beweegt je na verloop van tijd makkelijker door je nieuwe leven. Echt waar. En als je er niet uit komt praat er met iemand over![♥️]()
Het komt hoe dan ook goed! En onderschat de hormonen ook niet, ik voelde me na een jaar ongeveer weer een beetje mezelf.
Ik had ook paniek gevoelens maar kwam er later achter dat het uit mijn eigen onzekerheid kwam. Er spookte allerlei gedachtes in mijn hoofd. “Ik kan dit niet” “ze verdiend een betere moeder dan ik” “had ik hier wel aan moeten beginnen” “heb ik een fout gemaakt” “waarom wilde ik dit” “ik ben een moeder maar het besef/gevoel ontbreekt” etc. En ik was niet depressief maar echt in paniek icm faalangst had ik deze gedachtes.
Bij mij ebde dit langzaam weg en werd zelfverzekerder in mezelf als haar moeder en mijn rol als ouder gedurende de tijd
En daarmee werd de band met mijn dochter ook steeds sterker al was de liefde er altijd al. En je hoeft geen perfecte mama te zijn om een goede mama te zijn. Echt niet. Probeer eruit te komen wat de reden van de gedachtes zijn. De realisatie van de reden kan heel veel duidelijk maken.
Verder is mijn tip. Leef even met de dag. Kijk niet teveel voorruit (en zeker niet de komende 18 jaar). En regel wat ontspanning voor jezelf, een massage, nachtje logeren bij een vriendin, drankje doen met je partner. Je klinkt gespannen en je zal vast ook vermoeid zijn met een kleine baby.
Het leven normaliseert zich straks ook weer, er komt een nieuwe balans. Je beweegt je na verloop van tijd makkelijker door je nieuwe leven. Echt waar. En als je er niet uit komt praat er met iemand over
Het komt hoe dan ook goed! En onderschat de hormonen ook niet, ik voelde me na een jaar ongeveer weer een beetje mezelf.
dinsdag 21 januari 2020 14:51
dinsdag 21 januari 2020 15:02
Niet iedereen heeft meteen overweldigende oermoeder gevoelens, dat moet ook groeien en sommige moeders vinden babies geweldige en andere vinden kinderen pas leuk als ze wat ouder zijn. Dat je niet voldoet aan het beeld betekent niet dat er iets mis is. Praat eens met de huisarts en ga zoeken in zingeving naast je kind zodat de balans beter wordt.
