Ik loop hier heel erg tegen aan - herkenbaar?

Ik herken het wel. Het is simpel. Zodra je de juiste tegenkomt is het opgelost. Bij mij dan.

Je zegt tot 2x toe dat deze man je type niet is, dat je hem niet aantrekkelijk vindt. Uiteraard speelt dat. Dan zou ik ook absoluut geen zin hebben in die date.
Zoals Onoodles zegt, wanneer de juiste je pad kruist lukt het wel vanzelf.

Herkenbaar.

Ik zit in dezelfde situatie al vrij lang.
Maar eigenlijk vond ik die mensen ook toch niet leuk. Mogelijk ben ik ook gewoon kieskeuriger geworden door de jaren heen. Ik kan verliefd op iemand worden maar dat ook continu bewust of onbewust afstoten omdat deze persoon eigenschappen bezit waarbij ik al weet dat dat in het verleden heeft geleid tot geen goede relatie. Maar ik ben er wél verliefd op dus ik blijf half hangen... vooral in mijn hoofd..

Maar nuchter gezien weet ik dat mijn eenzame cocon toch fijner is dan een relatie met iemand die je eigenlijk tóch niet helemaal leuk vind. Maar alleen wil ik ook niet zijn. Maar ik wil ook alles of niets. Ik krijg het benauwd bij het idee om met persoon X nog 50 jaar te hebben... dat zegt al genoeg. Dan is het niks. Dan zul je moeten wachten tot een die wel past.

Bij diegene zullen minder bindingsangst situaties voorkomen. Als het werkt, werkt het namelijk. Iemand die een relatie dóet maar niet wilt, wil geen relatie. Of diegene nu zelf een eikel is, of jij daar ook stiekem aan bijdroeg omdat je onbewust uitstraalde deze persoon ook niet 100% leuk te vinden maakt niet uit.

Goede matches zijn moeilijk en zeldzaam. Het enige wat je kunt doen is je kansen vergroten door tegelijkertijd lekker zelfverzekerd je eigen leven te leiden maar óók situaties aan te gaan waar je nieuwe personen tegenkomt.

Ik zou lekker wel met die kerel gaan daten. En er niet op voorhand van uitgaan of hij al dan niet relatiemateriaal is.

Want dat weet je niet als je net iemand gaat aftasten. Ik zou me ook niet druk maken om uiterlijk op dit moment.
Ga gewoon lekker met die kerel op stap en zorg dat je je kleren aanhoudt. Verwar sex niet met liefde.

Liefde moet groeien. Cliché maar o zo waar.

Kijk nou gewoon eerst eens of je met die man kan lachen. Observeer nou eerst eens jezelf wat gewoon vriendschappelijk omgaan met iemand met je doet. Voel je je beter omdat je gewoon ongedwongen kunt zijn? Of misschien juist slechter hierom?

Een beetje kerel die potentieel je partner zou kunnen worden, tikt in de loop der tijd toch wel alle boxen af.
Echte liefde hoeft echt niet altijd stomend en met vuurwerk te beginnen hoor.

Bonus is ook nog dat je er altijd mee kunt stoppen als je naar een paar keer op stap gaan ECHT niets voor die man gaat voelen,

Maak je het jezelf niet zo moeilijk meid. Je zit nu allerlei scenario's te bedenken en je houdt jezelf op een nare manier tegen.
Waarom?

Hoi, ik begrijp je dualisme erin.
En zodra die angst erin slaat verlies je alle realiteit. Een hele lastige. Juist omdat het zo sterk is.
Ik denk dat je hier stap voor stap doorheen moet leren gaan.
De eerste stap is die onderkenning dat die sterke angst dus in jou zit. En ten tweede dat je er iets mee zal moeten doen om de angst af te zwakken.
Gedachten en voorstellingen zijn heel krachtig en kunnen goed helpen om je voor te bereiden en je te laten wennen aan iets.
Vertel jezelf zo vaak mogelijk dat je in die toekomst in situaties zit waarbij iemand je serieus uit vraagt.
Verwacht het. Op die manier ben je jezelf innerlijk al wat meer aan het 'kneden' en voorbereiden. Ook als er dus nog niks concreets gebeurt. Blijf jezelf ermee confronteren. Het kan je sterken dat wanneer jij in het echt in zo'n situatie komt je minder verlamd wordt door angst en je meer bij jezelf kunt blijven en de sitatie kan zien zoals hij is. Namelijk(in geval van etentje), je eet een maaltijd samen met iemand in volledige vrijheid. Dit geeft totaal niks aan verplichting.

Wat ook zou kunnen helpen om je door een date/etentje te helpen is om een woord/zin bij de hand te hebben die voor jou heel veel
betekent. Een woord/zin die je door een moeilijk moment heen helpt. Dit schrijf je op een briefje en doe ik in je zak/handtas. Zorg dat die altijd in je bereik is.
Een zin in de trent van: ik ben ten allen tijde vrij of......ik hoef niks of.......adem door, alles is ok

Heel simpel: je bent de juiste persoon nog niet tegengekomen.

Met iemand die je niet aantrekkelijk vindt zou ik niet gaan daten. Heeft totaal geen zin.

Je beperkt jezelf bij voorbaat.
Niet alleen door je keuze afhankelijk te maken van denken dat je keuze beperkt is uit de mannen die jóu wel zien staan/zitten en mee uitvragen (en jij de "reageerder" bent dus, die daar wel of niet op in gaat), maar ook door te denken dat een relatie eeuwigdurend zal of hoort zijn en de rest van je leven niet meer vrij zou zijn en de komende 50 jaar alleen nog met diegene zal doorbrengen.

Je hoéft niet uit te gaan of iets te proberen met elke willekeurige aardige "wel okay" man die jou aantrekkelijk vindt en jij hem omgekeerd niet.
Je hoéft ook niet onvrij te zijn in een duurzame relatie, als je je eigen ideeen over een "vaste & volledige (liefdes)relatie" bijstelt: ook als het niet officieel een relatie heet en niet levenslang duurt met dezelfde persoon kan het waardevol zijn (geweest), kun je liefde, lust, intimiteit en geborgenheid voelen/delen met elkaar, als je dat kunt waarderen voor wat het waard is.

En er zijn ook gezonde duurzame "vaste" relaties waarin beiden ruimdenkend zijn en een grote dosis vrijheid (be)houden voor een stuk eigen leven, en zelfs flirten met anderen. Het is dan "alleen maar" zaak dat je zo iemand treft die daar hetzelfde over denkt als jij.
Het is prima mogelijk om je verbonden te voelen met elkaar zonder dat je álles samen doet of hoeft te doen, genoeg stellen die samenwonen en gewoon hun eigen leven blijven leiden, met eigen vrienden op stap blijven gaan, eigen sport of hobby en andere bezigheden zelfstandig kunnen blijven doen.
Het is niet dat je vanalles moet inleveren of wegcijferen aan vrijheid of de vrijheid om jezelf te kunnen zijn zodra je "een relatie" hebt met iemand.

Ik zou alleen niet inleveren op aantrekking, (en dat bedoel ik veel ruimer dan uiterlijk): iemand moet toch met kop en schouders boven "mwah" uitsteken, jou speciaal opvallen, om heel gráág met iemand samen te willen zijn, juist met die éne?!
Ik denk dat het iig vrij zinloos is om te gaan daten met iemand die weliswaar qua allerlei eigenschappen "matcht" met je verwachtingen van een "passende" partner, terwijl je daar niks bij voelt, in de hoop dat dat nog wel komt tzt.
Moet je openstaan voor iedere man (alleen al omdat) die "geschikt" lijkt te zijn?

Verliefdheid en voor wie je liefde voelt of groeit blijft iets onvoorspelbaars, bijzonders en mysterieus en ik denk dat veel mensen daaraan voorbij gaan: je kiest dat niet bewust zelf, er spelen teveel onbewuste factoren mee waarom je op de ene valt en niet op de andere met dezelfde capaciteiten, soortgelijk uiterlijk, levenswijze(n) enz.
Ik geloof ook niet zozeer dat je verliefd bent geworden omdát die "ex"/FwB of hoe je hem ook zou noemen onbeschikbaar/onbereikbaar was (voor een officiele "vaste/volle" relatie met alles erop en eraan) en bleef.
De verbinding ligt imo in wat je (wederzijds) voelt voor elkaar en niet in hoe je het noemt of of er wel/niet toekomstige vastigheid te verwachten is of niet.

Maak jezelf niet te snel wijs dat je bindingsangst hebt, als jij wél vol voor diegene was gegaan als hij dat ook had gewild.
Je kunt toeval, geluk en pech niet helemaal uit gaan sluiten en denken dat liefde (echt voelen) of niet helemaal maakbaar en een keuze is (of zou horen te zijn).

Soms lijkt het wel alsof iedereen dat maar denkt, uitspraken als "dan kies je toch gewoon een andere uit die daar wél bij past" (oid), of "had je maar en betere partner moeten kiezen" (als het niets wordt of als iemand zich gaandeweg (pas) ontpopt tot een andere persoon dan gedacht).
Als je vanaf het begin zelfs weerzin voelt om iemand nader te leren kennen, luister daar dan naar!
Dat ligt imo alleen anders als je diegene wel degelijk aantrekkelijk vindt en zelfs potentiele partner in ziet, maar niet durft júist omdat je bang bent voor evt gevoelens en dat die niet beantwoord worden of dat je tzt gekwetst zal worden, dus juist jij meer voelt dan die ander.
Het moet niet zo worden dat mensen aan zichzelf gaan twijfelen omdat ze geen behoefte hebben om iemand te daten of nader te leren kennen/ vaker te gaan ontmoeten in wie ze vanaf het begin al gewoon niks bijzonders zien.
Dat kan anders zijn als je iemand (bijv vriendschappelijk of collegiaal oid) vaker ziet en diegene steeds bijzonderder wordt naarmate je diegene beter kent en alsnog andere gevoelens ontwikkelen.

Dat betekent natuurlijk niet dat dat zou gebeuren als je bewust willekeurig wie maar een kans geeft die "geschikt" zou zijn (in theorie binnen je "wensenlijstje" of ideaalbeeld oid zou passen).
Tenminste, persoonlijk kan ik die redenatie niet volgen, dat je alles wat een beetje okay is in aanmerking zou horen te komen om het een kans te geven of dat gaat groeien en bloeien.
Er moet (voor mij althans) toch wel iéts zijn wat aanspreekt boven andere mannen die je kent/treft/ontmoet: een bepaalde wisselwerking, stralende blikken of smeulende ogen oid, een bepaalde "honger" om diegene nog eens te zien, spreken, aan te willen raken, mee in contact te zijn, nieuwsgierig naar wie dat is (qua persoonlijkheid, opvattingen, enz)?

En misschien vergelijk je nu nog iedereen met die ex, die toch het nodige ook voor jou voelde/voelt en wil je terecht iemand die dat soort gevoelens triggert en doe je het niet voor minder.
Ook al is er een jaar voorbij, die gevoelens zijn misschien nog niet helemaal voorbij, en dan sta je onbewust ook nog niet helemaal open voor zoiets met een nieuwe lover, of ben je onbewust nog bang dat dat ook niet op een relatie met alles erop en eraan uitloopt.
Ik denk dat je pas weer volop om je heen kijkt als je weer gelooft in de liefde en dat dat ook wederzijds voor jou is weggelegd.

Wat goed dat je aan jezelf en je lastige gedachten werkt!
nu nog leren te relativeren waar het je gespannen gevoelens betreft...

Het is namelijk echt helemaal niet zo raar om daten eng te vinden, maar het is wel zonde als je je angst in de weg laat staan.
Je hoeft niet meteen nee te brullen als je word uitgevraagd, net zo goed als je niet ja hoeft te zeggen op alles als je de date eenmaal aangaat. Bij elk stapje heb je de controle zelf. Zeg desnoods 'daar moet ik even over nadenken' en kom er dan later op terug als je initiële respons zo wispelturig is.

Wat betreft aantrekking zou ik niet meteen op je gevoel afgaan, wat jij aantrekkelijk vind zou wel eens fout kunnen zijn.
Bij mij groeide de aantrekkelijkheid van de man tijdens het daten naarmate ik hem leerde kennen als het ook een leuke man bleek door zijn karakter. De knappe mannen vielen me vaak juist heel erg tegen qua karakter en werden daar gewoon letterlijk lelijker door in mijn ogen...

Ik herken het en ik worstel hier ook mee: Verkeerde types uitkiezen is eigelijk gewoon een vorm van bindingsangst/verlatingsangst.
Ik heb zelf de tips gekregen om een keer heel rustig een lijst te maken van wat ik wil in een man en een relatie, en als iemand daaraan voldoet (voor zover je dat weet na een paar dates) diegene toch een eerlijke kans te geven.
Dit lijstje kan van alles zijn, maar vooral innerlijke kenmerken.
Ik had altijd dat mannen die beschikbaar waren voor me, ik die niet aantrekkelijk vond, terwijl ze objectief gezien dus wel aantrekkelijk waren (voor zover je daarvan kan spreken natuurlijk, blijft subjectief, maar gewoon een leuke vent). Het was dus meer dat ik er altijd wat mis mee vond, of ik onbewust ging zoeken naar iets wat mis met diegene was omdat hij zo beschikbaar was, en dat ik onbewust mannen die afstand hielden veeeeel aantrekkelijker vond. Ik heb geleerd om dat gevoel wat meer te sturen dmv dat lijstje en me bewust te worden van wat ik onbewust uitkies omdat het bekend voor me is.
Het is gewoon echt een kwestie van analyseren en proberen. Het is vaak een ingesleten patroon vanuit je jeugd en je moet langzamerhand een ander patroon zien in te slijten, dat kost tijd. Je gevoel sturen blijft lastig, maar in patronen blijven zitten brengt je weinig.

Ik zou een andere therapeut zoeken. Eentje die je niet iets onzinnigs als bindingdangst aanpraat.

Je klinkt een beetje wanhopig. Je wilt te graag een vaste relatie, maar ja, met de meeste mannen die je tegenkomt heb je nou eenmaal niet de juiste klik. En dat besef je maar al te goed dus dan kap je het maar af, want het gaat 'm toch niet worden..

Geniet gewoon vande aandacht die je krijgt. Date wat, als je daar zin in hebt of doe eens onenight stand.
Maar leg niet gelijk die druk op een afspraak. Een date betekent niet dat je je hele toekomst vastlegt, hè.
Dat je 'de ware' nog niet bent tegengekomen is helemaal niet raar. Heb je geen therapie voor nodig en al helemaal niet dat je complexen worden aangepraat. Maak het niet ingewikkelder dan het is.

Herkenbaar. Ik heb het niet op kunnen lossen, ook al wist ik ook de redenen en had ik inzicht in mijn gedachten. Ik kan gewoon niet tegen mijn gevoel op, dus geef ik maar toe aan mijn gevoel. En dat is dat ik het ook heel erg lekker en makkelijk vind om alleen te zijn. Lekker veilig, lekker rustig.

Ik zou je alleen aanraden om te overwegen en na te denken wat je met je kinderwens gaat doen als het niet lukt om de ware tegen te komen (of dat nou aan jou of aan de ware ligt). Ik ken een paar meiden die halverwege de dertig het kansloze daten ook helemaal zat waren en alleen het kindertraject zijn ingegaan. Dat zijn leuke stoere single moeders nu.

Bij mij was de kinderwens niet sterk genoeg en er waren nog wat dingen waardoor ik mezelf ook niet zo geschikt vond/vind voor het moederschap maar ook daar ga ik niet onder gebukt.

Maar laat je kinderwens niet volledig afhangen van je vermogen om wel of geen relatie in te gaan, of kies daar in ieder geval bewust voor.

Je hoeft niet te daten met mannen die je niet aantrekkelijk vind he? Waarom zou je dat willen?
Gewoon afblazen die hap.

Dan bij de mannen die je wel aantrekkelijk vind wel op date gaan. En dan de lullo's die wel willen neuken maar geen geen relatie willen er uit leren shiften. Iets met eigenwaarde kweken.

Dan komt het vanzelf wel goed.

Eerst maar eens afleren dat 'een date' niet hetzelfde is als 'nog 50 jaar met die man samen zijn'.

jaw schreef: ↑

21-09-2017 14:21

Eerst maar eens afleren dat 'een date' niet hetzelfde is als 'nog 50 jaar met die man samen zijn'.

Dit ook.

Het stukje over bindingsangst herken ik. Op mijn 32e nog geen vaste relatie gehad. Alleen twijfel ik al jaren of ik dat wel wil. Een kinderwens heb ik niet. Soms denk ik dat een relatie een leuke aanvulling kan zijn. Maar dan moet er wel een echte klik zijn en dat heb ik dus nooit. Met de mannen waarmee ik kort iets had en mijn FWB, was het geen succes.Te verschillend denken, ook in interesses. Dan is de lol er voor mij gauw af. Dan moet ik gemaakt interesse tonen in dingen waar ik niks mee heb. Dat houd ik niet lang vol. Die mannen hebben mij versierd en omdat iedereen om me heen verkering had, wilde ik het ook meemaken. En ik vond ze net wat aardiger dan andere mannen. Maar na (zeer) korte tijd dacht ik al: Is dit nou waar iedereen zo van droomt? Ook als we alleen nog maar gezoend hadden had ik dat gevoel al. Geen van hen vond ik fysiek echt aantrekkelijk, maar dat ben ik zelf ook niet. Soort zoekt soort zeker. Maar toch, het voelde niet goed. Ik hoor ook nogal eens dat het niet liefde op het 1e gezicht hoeft te zijn en zoiets moet groeien. Maar dat gebeurde bij mij niet. Telkens als ik iemand beter leerde kennen werd mijn gevoel voor hen minder en was ik blij dat ik weer single was.
Volgens mij mis ik het vermogen om echt te genieten van samen zijn of om me te binden.