Ik maak er een puinhoop van

Ik heb een nieuw account aangemaakt ivm herkenbaarheid.
Mijn leven staat behoorlijk op zijn kop en ik heb het zelf volledig in de hand, maar kom er niet uit. Ik ben benieuwd naar jullie inzichten en adviezen. Ik zeg maar meteen dat ik weet dat ik heel verkeerde beslissingen maak. En toch doe ik het. Ik ben midden twintig, heb een lange relatie, ben gezond, heb een uitdagende en intensieve baan en toch voel ik me sinds enkele maanden rusteloos. In december ben ik vreemd gegaan, wat voor mij totaal onverwacht kwam en wat ik ook niet goed kon verklaren, anders dan dat de situatie het toeliet (paar nachten alleen thuis, gezellige borrel). Hier voelde ik me schuldig over maar ook weer niet zo ontzettend erg, omdat mijn vriend ook een heel aantal dingen heeft gedaan die niet horen en hij hier nooit eerlijk over is geweest (liegen over drugs en alcoholgebruik, ingeschreven staan op sekssite, waarachijnlijk vreemd gegaan). Ik heb altijd gedacht dat hij niet echt te vertrouwen is en heb dit geaccepteerd omdat de relatie verder goed beviel en veel ook al een aantal jaar geleden gebeurde. Een maand na die eerste nacht heb ik echter meer contact met die man gekregen en sindsdien hebben we nog drie keer seks gehad, wat erg leuk en lekker was. Ik twijfel nu ontzettend aan alles. Waarom ik dit doe en ermee doorga en over mijn relatie. Al een tijdje miste ik iets, ondanks dat ik 50 uur per week werk en genoeg te doen heb, en vond ik de avonden met z'n tweeën thuis saai. Mijn vriend vindt het prima om de hele avond op de bank te zitten tv te kijken, maar ik haal hier geen voldoening uit. Ook valt me nu meer dan ooit op dat ik diegene ben die de sfeer bepaalt en dat als ik niets zeg, er ook niet zo veel uit hem komt. Eerder was mijn voornaamste, en eigenlijk enige, klacht dat hij alles als zwaar ervaart en ik juist graag veel onderneem en nergens obstakels zie en ervaar. Wat betreft seksleven is het op zich oké, we hebben zo'n 5 keer per week seks, maar ik vind dat hij niet goed kan zoenen en dat mis ik, en het gaat eigenlijk altijd alleen om hem (als ik vraag of hij ook iets bij mij wil doen, doet ie dit overigens zonder probleem). Ik twijfel nu ontzettend. Ik geniet erg van de aandacht en seks met die ander en snak naar meer en verlang naar de spanning en avonturen die je kunt hebben als je single bent (ik hoef dus verder niks van deze man, ben niet verliefd oid). Tegelijkertijd weet ik dat ik prima tevreden was met m'n relatie voor dit allemaal gebeurde en dat ik mezelf absoluut oud met hem zag worden en kinderen mee zag krijgen. Ik weet niet of ik ooit nog zo'n goede match zal vinden. Ik twijfel des te meer omdat ik merk bij mezelf dat ik aan het 'thrill seeken' ben, wat zich ook uit op andere gebieden en waardoor ik me afvraag of dit vreemd gaan en deze twijfel niet een 'symptoom' zijn van iets anders. Zo ben ik namelijk erg veel aan 't sporten geslagen (6 keer per week), eet ik erg weinig en als ik wel een normale portie eet, geef ik vaak over (4 kg afgevallen in 3 weken, vroeger een eetstoornis gehad, wat overigens altijd wel weer naar de achtergrond ging voor ik ernstig ondergewicht had), drink meer alcohol etc. Ik heb me de afgelopen jaren altijd goed, stabiel en gelukkig gevoeld zonder ook maar 1 dip, maar voel me nu geregeld leeg en ben dus steeds op zoek naar een vorm van vermaak of 'extreem' gedrag.
Ik fantaseer erover om vrijgezel te zijn, om te flirten en uitgebreide seks te hebben met en aandacht te krijgen van andere mannen. Tegelijkertijd heb ik het gevoel dat dat een tijdelijke wens is en dat ik erg veel weggooi waar ik altijd tevreden over was. Ik weet dat de eerlijkste optie is om m'n vriend te vertellen wat er speelt en hem een keus te laten maken (en dit klinkt ergens ook wel weer chill, omdat ik dan niet zelf hoef te kiezen), maar tegelijkertijd vind ik eigenlijk dat we quitte staan qua 'bedrog' en dat ik eerst wil uitvogelen wat ik zelf nu eigenlijk voel en wil. Het is een lang verhaal en een behoorlijke puinhoop, maar ik ben erg benieuwd wat jullie kijk hierop is. Er is nog een hoop meer te vertellen natuurlijk, dus mochten er vragen zijn dan beantwoord ik die graag.

Nou erg eensgezind allemaal. Ik snap jullie reacties en vanuit een ander zijn optiek lijkt het vast ook allemaal erg simpel en voor de hand liggend en waarschijnlijk is dat het ook. Als je er midden in zit voelt het anders en probeer je, ik althans, voor jezelf te verklaren waarom het loopt zoals het loopt. Maar goed, misschien is het inderdaad niks meer dan behoefte aan aandacht en spanning en heb ik mezelf te hoog ingeschat qua betrouwbaarheid.

Psycholoog en dergelijke lijkt me niet nodig overigens. Ik kan prima zelf reflecteren op hetgeen ik doe en denk, alleen bevallen de antwoorden me misschien niet altijd